Dugongs were once common throughout

Dugongs were once common throughout the shallow coastal waters of East Malaysia (northeast Borneo). The hunting of dugongs, particularly off the coast of the state of Sabah, represented an important aspect of the local culture. Today, sightings are rare, the local dugong populations having been dramatically lowered by a congruence of factors. Locals lend anecdotal support to what the data overwhelmingly shows; dugongs are now rare in regions where less than a generation ago they were common. They do still exist off the coast of Malaysia, but the population is estimated to be around 200 individuals and is facing anthropogenic threats that will continue to push the population to the brink of local extinction. Concerted public efforts and government programs to educate the local residents and implement realistic conservation management strategies are essential if further population decrease is to be prevented.

In the summer of 1999, the Malaysian government announced that it would establish a dugong sanctuary, in concert with the Australian government, off the coast of the Johor state (in southern peninsular Malaysia). The announcement followed the sighting of a group of approximately 60 dugongs off the southern coast of Johor; according to the government, this was the first sighting of dugongs off the mainland Malaysian coast since 1974.

Known locally as duyung, or mermaid, local folklore claims the marine mammal originated from man. The dugong has also been known in the region as babi laut (sea pig) or lembu laut (sea cow).

Traditional Local Uses
Local residents commonly consume dugongs that are stranded on land or unintentionally caught at sea, the dugong’s meat is considered to be better tasting than beef; historically, in some regions within Eastern Malaysia, dugong meat was a necessary delicacy at important at celebrations, including at weddings. Dugong bones are used in traditional local medicine for the treatment of asthma, internal pain, fever, and poor eyesight. Although hunting the creature is illegal, a minority of locals continue to hunt the rare dugong, generally with a harpoon.


Regional Threats
Traditional hunting for meat, starvation due to loss and degradation of sea grass habitat (the dugong primary food source) due, in part, to sedimentation and water pollution from coastal development and runoff from palm oil plantations are a few of the threats facing the Malaysian dugong population today. Entanglement in fishing nets, disease (which can be exacerbated by small population sizes), and loss of animals as collateral damage of dynamite fishing (an act that is illegal throughout Malaysia, yet remains relatively commonly documented) also contribute to falling population levels of this majestic marine mammal.


References and Further Reading
Saifullah A. Jaaman and Yuhana U. Lay-Anyi. “Dugongs in East Malaysian Waters”
This article was partially researched by a student at Texas Tech University participating in the Encyclopedia of Earth's (EoE) Student Science Communication Project. The project encourages students in undergraduate and graduate programs to write about timely scientific issues under close faculty guidance. All articles have been reviewed by internal EoE editors, and by independent experts on each topic.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พะยูนครั้งหนึ่งเคยร่วมกันตลอดน้ำตื้นชายฝั่งตะวันออกของมาเลเซีย (ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของเกาะบอร์เนียว) ล่าของพะยูนโดยเฉพาะอย่างยิ่งนอกชายฝั่งของรัฐซาบาห์ที่เป็นตัวแทนของสิ่งสำคัญของวัฒนธรรมท้องถิ่น วันนี้พบเห็นเป็นของหายากประชากรพะยูนในท้องถิ่นที่ได้รับการลดลงอย่างมากจากความสอดคล้องกันของปัจจัย ชาวบ้านให้การสนับสนุนพอสมควรกับสิ่งที่ข้อมูลแสดงให้เห็นอย่างท่วมท้น; พะยูนอยู่ในขณะนี้หายากในภูมิภาคที่น้อยกว่ารุ่นที่ผ่านมาพวกเขาเป็นเรื่องปกติ พวกเขายังคงอยู่นอกชายฝั่งของประเทศมาเลเซีย แต่ประชากรที่คาดว่าจะอยู่ที่ประมาณ 200 บุคคลและจะหันภัยคุกคามของมนุษย์ที่จะยังคงที่จะผลักดันประชากรที่จะสูญพันธุ์ในท้องถิ่น ความพยายามของภาครัฐและโครงการของรัฐบาลที่ให้ความรู้แก่ประชาชนในท้องถิ่นและใช้กลยุทธ์การจัดการอนุรักษ์มีเหตุผลมีความจำเป็นถ้าลดลงของประชากรต่อไปคือการได้รับการป้องกัน. ร่วมกันในฤดูร้อนของปี 1999 รัฐบาลมาเลเซียประกาศว่าจะสร้างสถานที่ศักดิ์สิทธิ์พะยูนในคอนเสิร์ตกับ รัฐบาลออสเตรเลีย, นอกชายฝั่งของรัฐยะโฮร์ (ในภาคใต้ของคาบสมุทรมาเลเซีย) ประกาศตามเล็งของกลุ่มประมาณ 60 พะยูนนอกชายฝั่งทางตอนใต้ของรัฐยะโฮร์นั้น ตามที่รัฐบาลนี้เป็นครั้งแรกที่เห็นของพะยูนนอกชายฝั่งมาเลเซียแผ่นดินใหญ่ตั้งแต่ปี 1974 เป็นที่รู้จักเฉพาะ Duyung หรือนางเงือกชาวบ้านในท้องถิ่นอ้างเลี้ยงลูกด้วยนมทางทะเลมาจากชายคนหนึ่ง พะยูนยังเป็นที่รู้จักในภูมิภาคเป็น babi Laut (หมูน้ำทะเล) หรือ lembu Laut (วัวน้ำทะเล). ท้องถิ่นดั้งเดิมใช้อาศัยอยู่ในท้องถิ่นทั่วไปกินพะยูนที่ติดอยู่บนที่ดินหรือจับในทะเลโดยไม่ได้ตั้งใจเนื้อพะยูนที่ถือว่าเป็น รสชาติดีกว่าเนื้อวัว; ในอดีตในบางภูมิภาคภายในตะวันออกมาเลเซียเนื้อพะยูนเป็นอาหารอันโอชะที่จำเป็นที่สำคัญในการเฉลิมฉลองรวมทั้งในงานแต่งงาน กระดูกพะยูนใช้ในการแพทย์พื้นบ้านในการรักษาของโรคหอบหืดปวดภายในไข้และสายตาไม่ดี แม้ว่าการล่าสัตว์เป็นสิ่งผิดกฎหมายเป็นชนกลุ่มน้อยชาวบ้านยังคงล่าพะยูนหายากโดยทั่วไปกับฉมวก. ภัยคุกคามภูมิภาคล่าสัตว์แบบดั้งเดิมสำหรับเนื้ออดอยากเนื่องจากการสูญเสียและการย่อยสลายของหญ้าทะเลที่อยู่อาศัย (แหล่งอาหารหลักของพะยูน) เนื่องจากใน ส่วนที่จะตกตะกอนและมลพิษทางน้ำจากการพัฒนาชายฝั่งทะเลและไหลบ่ามาจากปาล์มน้ำมันสวนมีไม่กี่คุกคามที่มีประชากรพะยูนมาเลเซียในวันนี้ พัวพันในอวนประมงโรค (ซึ่งสามารถมาจากขนาดประชากรขนาดเล็ก) และการสูญเสียของสัตว์ที่เป็นหลักประกันความเสียหายของการประมงระเบิด (การกระทำที่ผิดกฎหมายทั่วประเทศมาเลเซีย แต่ยังคงได้รับการบันทึกโดยทั่วไปค่อนข้าง) นอกจากนี้ยังนำไปสู่การลดลงในระดับประชากรนี้ คู่บารมีทะเลเลี้ยงลูกด้วยนม. อ้างอิงและอ่านเพิ่มเติมSaifullah A. Jaaman และ Yuhana U. Lay-Anyi "พะยูนในภาคตะวันออกของมาเลเซียน้ำ" บทความนี้ได้รับการวิจัยบางส่วนโดยนักศึกษาที่มหาวิทยาลัยเทกซัสเทคมีส่วนร่วมในสารานุกรมของโลก (EoE) นักศึกษาสื่อสารวิทยาศาสตร์โครงการ โครงการส่งเสริมให้นักเรียนในระดับปริญญาตรีและระดับบัณฑิตศึกษาที่จะเขียนเกี่ยวกับปัญหาทางวิทยาศาสตร์ในเวลาที่เหมาะสมภายใต้การแนะนำคณะใกล้ บทความทั้งหมดที่ได้รับการตรวจสอบโดยบรรณาธิการ EoE ภายในและโดยผู้เชี่ยวชาญอิสระในแต่ละหัวข้อ