“Yeah what a pain,” Kuro didn’t say

“Yeah what a pain,” Kuro didn’t say that he was actually a little glad, that somebody forced his eve to leave his room. “Didn’t look like they’ll take no as an answer. I have your clothes.”
He walked to Mahiru and gave him the t-shirt the correct way around. When Mahiru had tried to get dressed himself the first time which has included walking to the closet and back it has ended up with a lot of yelling and crying. After Kuro telling him that it would get easier, Mahiru agreed that for more, Kuro was allowed to give him the clothes as long as he could put them on himself. Even though Kuro would have loved to help Mahiru get dressed (or undressed)…
Mahiru pulled his shirt over his head and exchanged it for the other one. It took him a while to find the holes for his arms but eventually he managed to put them on.
“Can you help me finish?” Mahiru asked “I don’t want to keep them waiting.”
“It’s simpler this way,” Kuro mimicked Mahiru’s catchphrase. The brunette smiled at that. Kuro helped his eve stand. He took the shorts that he had chosen previously. If it was up to Kuro then Mahiru didn’t have to wear long trousers anymore, nothing that would hide his slender legs. He grabbed his eve’s waist and helped him into the first leg before pulling them up all the way. He kissed his lover’s forehead and pushed him gently back onto the bed.
“Socks,” Kuro mumbled. He went to grab a pair that stopped at the ankle. The toe and ankle part was coloured red. He put them on Mahiru’s feet gently but the brunette still flinched at the tickling sensation. Last but not least, Kuro pushed the shades on his eve’s nose to cover his eyes.

Kuro grabbed Mahiru’s hand and pulled him to the door. “Let’s go.”

**********

They entered the living room rather awkwardly. Mahiru didn’t know where to look or how to behave after pushing his friends away for so long. Kuro lead him into the direction of his friends who had settled down at the table with Hugh sitting on the table itself. Kuro let go of Mahiru’s hand to pull out a chair for his eve to sit on.

“They’re all sitting on the table. You can sit next to the hot springs guy,” Kuro added that information so that it would be easier for his lover to understand the situation. “I’ll stay next to you.”

Mahiru nodded shortly and looked down at his hands, “Hi…”

Kuro looked at his siblings and their eves, who all had a look of pity on their face. If Mahiru would see them he would probably feel self-conscious.

“We came here to take you outside,” Misono said in a confident tone “I will not take no for an answer.”

Lily nodded “Yes. We should at least make sure that you get food.”

Kuro nodded quickly “We’re out of… everything… How troublesome.”

Mahiru shook his head quickly, “I don’t want to leave.”

“You can’t stay here all the time,” Misono hissed.

“We could go to the super market and then to the hot springs.”

Mahiru shook his head quickly. While it did sound really relaxing right now especially since he didn’t have to move at all, the thought of changing… he knew that he would never be able to pack his clothes, strip and put everything away neatly again by himself and the horror of anyone (Kuro!!) having to help him was horrifying. The thought of being naked and vulnerable in front of his servamp made his face blush.

“S-Supermarket,” he muttered “We can go shopping…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ไม่ใช่ความเจ็บปวด บอร์กไม่ได้บอกว่า ที่ เขาเป็นจริงดีใจเล็กน้อย ว่า คนบังคับเขาอีฟออกจากห้องพักของเขา "ไม่ได้ดูเหมือนพวกเขาจะไม่เป็นคำตอบ ผมมีเสื้อผ้าของคุณ"เขาเดินไป mahiru ฮาร์ดคอร์ และเขามีเสื้อยืดวิธีถูกต้อง เมื่อ mahiru ฮาร์ดคอร์ได้ลอง จะแต่งตัวเองเป็นครั้งแรกซึ่งรวมทั้งเดินไปตู้เสื้อผ้า และกลับจะมีสิ้นสุดกับตะโกน และร้องไห้ หลังจากบอร์กเขาบอกว่า มันจะได้ง่ายขึ้น mahiru ฮาร์ดคอร์ยอมรับว่า สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม บอร์กได้รับอนุญาตให้ให้เสื้อผ้าเขาตราบใดที่เขาสามารถใส่บนตัวเอง แม้ว่าจะได้รักคุช่วย mahiru ฮาร์ดคอร์ได้รับการแต่ง (หรืออกแบน) ...Mahiru ฮาร์ดคอร์ดึงเสื้อเชิ้ตของเขาเหนือหัว และแลกเปลี่ยนสำหรับอีกคนหนึ่ง มันเอาเขาในขณะที่หาหลุมที่แขนของเขา แต่ในที่สุดเขาจัดการเก็บ"คุณช่วยผม" Mahiru ฮาร์ดคอร์ถาม "ฉันไม่ต้องการให้พวกเขารอคอย""มันเป็นง่ายวิธีนี้ บอร์กเลียนสำนวนติดปากของ mahiru ฮาร์ดคอร์ สีน้ำตาลที่ยิ้มว่า คุโรช่วย eve ของเขาเด่น เขาเอากางเกงที่เขาได้เลือกไว้ก่อนหน้านี้ ถ้ามันเป็นถึงบอร์ก แล้ว mahiru ฮาร์ดคอร์ไม่ต้องใส่กางเกงขายาวอีกต่อไป ไม่มีอะไรที่จะซ่อนขาเรียว เขาคว้าเอวของ eve ของเขา และช่วยเขาในขาแรกก่อนดึงขึ้นไป เขาจูบหน้าผากของคนรักของเขา และผลักเขาเบา ๆ กลับไปบนเตียง"ถุงเท้า คุ mumbled เขาไปคว้าคู่ที่หยุดที่ข้อเท้า ส่วนเท้าและข้อเท้ามีสีแดง เขาใส่ไว้ที่เท้าของ mahiru ฮาร์ดคอร์เบา ๆ แต่น้ำตาลยังคง flinched ที่การกระตุ้นความรู้สึก สุดท้าย แต่ไม่ น้อย บอร์กผลักดันเฉดสีบนจมูกของ eve ของเขาครอบคลุมดวงตาของเขาคุโรคว้ามือของ mahiru ฮาร์ดคอร์ และดึงเขาไปประตู "ลองไป" **********พวกเขาเข้าห้องแต่เก้ ๆ Mahiru ฮาร์ดคอร์ไม่ทราบตำแหน่งที่จะค้นหรือวิธีการปฏิบัติตนหลังจากผลักดันเพื่อน ๆ ของเขาสำหรับเวลานาน มาก คุโรนำเขาไปในทิศทางเพื่อนของเขาได้ตัดสินลงในตารางกับฮิวจ์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะตัวเอง คุโรปล่อยให้ไปของ mahiru ฮาร์ดคอร์มือดึงออกสำหรับวันของเขาไปนั่งบนเก้าอี้"พวกเขากำลังทั้งหมดนั่งอยู่บนโต๊ะ คุณสามารถนั่งข้างผู้ชายน้ำพุร้อน บอร์กเพิ่มข้อมูลเพื่อว่ามันจะง่ายขึ้นสำหรับคนรักของเขาความเข้าใจต่อสถานการณ์ได้ "ฉันจะอยู่กับคุณ"Mahiru ฮาร์ดคอร์เลยต้องช้า และมองลงไปที่มือของเขา "Hi..."คุมองไปที่พี่น้องของเขาและของพวกเขาก่อนวันหยุดเทศกาล ที่ทั้งหมดดูสงสารค่ะ ถ้า mahiru ฮาร์ดคอร์จะเห็นพวกเขาเขาอาจจะ รู้สึกกังวล"เรามาที่นี่เพื่อนำคุณนอก มิโซะโนะกล่าวในเสียงมั่นใจ" ฉันจะไม่ใช้สำหรับคำตอบไม่ "ลิลลี่แล้วพยักหน้าอย่างนี้ เราควรต้องแน่ใจว่า คุณได้รับอาหาร"คุโรแล้วพยักหน้าอย่างเร็ว "เรากำลังออกจาก...ทุกอย่าง... วิธีลำบากขึ้น"Mahiru ฮาร์ดคอร์ส่ายหัวของเขาอย่างรวดเร็ว "ฉันไม่ต้องการทิ้ง"“You can’t stay here all the time,” Misono hissed.“We could go to the super market and then to the hot springs.”Mahiru shook his head quickly. While it did sound really relaxing right now especially since he didn’t have to move at all, the thought of changing… he knew that he would never be able to pack his clothes, strip and put everything away neatly again by himself and the horror of anyone (Kuro!!) having to help him was horrifying. The thought of being naked and vulnerable in front of his servamp made his face blush.“S-Supermarket,” he muttered “We can go shopping…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ใช่มันเจ็บ " คุโระไม่ได้บอกว่าจริงๆแล้วน้อยใจ ใครบังคับให้อีฟของเขาออกไปจากห้องของเขา " ดูไม่เหมือนพวกเขาจะไม่รับเป็นคำตอบ ฉันมีเสื้อผ้าของคุณเขาเดินมา mahiru ให้เสื้อยืดที่ถูกต้องไป เมื่อ mahiru ได้พยายามที่จะแต่งตัวเองเป็นครั้งแรก ซึ่งรวมทั้งเดินในตู้เสื้อผ้าและกลับได้ลงเอยกับมากตะโกนและร้องไห้ หลังจากที่คุโระบอกเขา มันจะได้ง่ายขึ้น mahiru กันมากกว่านี้ คุโระก็อนุญาตให้เขาเสื้อผ้าตราบเท่าที่เขาสามารถใส่ตัวเอง ทั้งๆที่คุโระจะได้รักที่จะช่วย mahiru แต่งตัว ( หรือหลับ ) . . . . . . .mahiru ดึงเสื้อของเขาเหนือศีรษะของเขา และแลกเปลี่ยนมันสำหรับอย่างอื่น เขาใช้เวลาในขณะที่จะพบหลุมแขนของเขา แต่ในที่สุดเขาก็จัดการใส่" คุณสามารถช่วยฉันทำ ? " mahiru ถาม " ผมไม่อยากให้พวกเขารอ”" มันเป็นวิธีนี้ง่ายกว่า " คุโระ mimicked mahiru เป็นบทกลอน . สาวผมดำยิ้มให้แบบนั้น คุโระช่วยอีฟเขายืน เขาเอากางเกงที่ท่านได้เลือกไว้ก่อนหน้านี้ ถ้ามันขึ้นอยู่กับคุโระแล้ว mahiru ไม่ต้องสวมกางเกงขายาวแล้ว ไม่มีอะไรที่จะปกปิดเรียวขาของเขา เขาจับเอวของอีฟและช่วยให้เขาเข้าไปในขาแรก ก่อนที่จะดึงให้หมดเลยนะ เขาจูบหน้าผากคนรักของเขาและผลักเขาเบา ๆ กลับลงไปบนเตียง" ถุงเท้า " คุโระพึมพำ . เขาเดินไปหยิบคู่นั้นหยุดอยู่ที่ข้อเท้า เท้าและข้อเท้าส่วนที่เป็นสีแดง เขาวางไว้บนเท้าของ mahiru เบาๆแต่สีน้ำตาลยังตกใจที่กระตุ้นความรู้สึก สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด คุโระผลักเฉดสีจมูกอีฟครอบคลุมตาของเขาคุโระ คว้า mahiru มือและดึงเขาไปที่ประตู " ไปกันเถอะ "**********พวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ค่อนข้างงุ่มง่าม mahiru ฉันไม่รู้จะไปมองที่ไหน หรือต้องปฏิบัติตัวอย่างไรหลังผลักเพื่อนออกไปนานแล้ว คุโระพาเขาเข้าไปในทิศทางที่เพื่อนๆ ของเขาที่ได้นั่งลงที่โต๊ะกับฮิวจ์ นั่งอยู่บนโต๊ะตัวเอง คุโระไป mahiru มือดึงเก้าอี้ให้อีฟนั่งบน ." พวกเขากำลังนั่งอยู่บนโต๊ะ คุณสามารถนั่งติดกับผู้ชาย น้ำพุร้อน " คุโระ เพิ่มข้อมูลเพื่อที่มันจะง่ายสำหรับคนรักของเขา เพื่อให้เข้าใจสถานการณ์ " ฉันจะอยู่ข้างๆเธอ "mahiru พยักหน้าเร็ว ๆ และก้มลงมองมือของเขา " สวัสดี . . . . . . . "คุโระมองเขาและพี่น้องของเขาอีฟส์ ใครได้ดูน่าสงสาร บนใบหน้าของพวกเขา ถ้า mahiru จะเห็นพวกเขาอาจจะรู้สึกประหม่า" พวกเรามาที่นี่เพื่อพาเธอออกไปข้างนอก " มิโซโนะกล่าวในน้ำเสียง " มั่นใจ ผมจะไม่ปฏิเสธ "ลิลลี่พยักหน้า " ครับ อย่างน้อยเราก็ควรให้แน่ใจว่าคุณได้รับอาหาร”คุโระพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เรากำลังออก . . . . . . . ทุกอย่าง . . . . . . . ยุ่งยากจริงๆ .mahiru ส่ายหัวเร็วๆ " ผมไม่อยากไป "" คุณไม่สามารถอยู่ที่นี่ตลอดเวลา " มิโซโนะ hissed ." เราจะไปที่ซูเปอร์มาเก็ตแล้วน้ำพุร้อน "mahiru ส่ายหัวเร็วๆ ในขณะที่มันฟังดูผ่อนคลายจริงๆนะตอนนี้ เพราะเขาไม่ต้องขยับเลย ความคิดของการเปลี่ยนแปลง . . . . . . . เขารู้ว่าเขาจะไม่สามารถที่จะแพ็คเสื้อผ้า , ตัดและวางทุกอย่างไปเรียบร้อยอีกตัว และ ความน่ากลัวของทุกคน ( คุโระ ! ! ) ต้องช่วยเขาน่ากลัวมาก คิดถูกเปล่าและช่องโหว่ในหน้าของ servamp ของเขาทำหน้าอาย" s-supermarket " เขาพึมพำ " เราสามารถไปช้อปปิ้ง . . . . . . . "