On that note again, Hoberman is not

On that note again, Hoberman is not wrong to say that Llewyn’s circle of friends and associates is “amply stocked with colorful grotesques, not a few of them Jewish,” but I suppose grotesqueness is in the eye of the beholder. Exhibit A: The Gorfeins, an older married pair of academics depicted, teasingly but affectionately, as endlessly generous and indulgent Upper West Siders who offer Llewyn food, shelter, and support in spite of his being a sorry mess. (Pointedly, it’s these mensches’ cat that Llewyn misplaces en route to shamefacedly running himself out of town.) If there’s a real gargoyle here, it’s Mulligan’s aggro Anglo Jean, whose hostility, to paraphrase Hoberman, turns gleeful when she’s berating Llewyn for his myriad fuck-ups—and also when she informs him, with what sounds pretty much like the mother lode of anti-Semitic contempt, “I don’t hang out with the Gorfeins.” In a movie of almost perfectly harmonious ensemble casting (including a nicely guileless Timberlake, trading in Suit & Tie for mustard knitwear), Mulligan sounds a rare bum note, but then her character isn’t actually very important: there’s nothing that Jean says about Llewyn’s inveterate selfishness that we can’t perceive for ourselves. Her real function within the Coens’ deceptively shaggy and yet deeply intricate screenplay is to serve as a shade of another woman, an unseen figure named Diane whom Llewyn had also gotten pregnant two years earlier. In a scene that’s made even more grimly funny by the way it’s underplayed, Llewyn learns from the doctor he’s lined up for Jean’s abortion that Diane didn’t, in fact, terminate her pregnancy, and is now living in her hometown of Akron with her baby boy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในเหตุนั้น อีก Hoberman ไม่ผิดที่บอกว่า เป็นของ Llewyn วงเพื่อน ๆ " amply พร้อมสีสัน grotesques ไม่กี่ของพวกเขาชาวยิว, " แต่ฉันคิดว่า grotesqueness อยู่ในตาของผู้มอง แสดง a:เดอะ Gorfeins นักวิชาการแสดง teasingly แต่ด้วยความ รัก เป็นกว้างไม่รู้จบ และผ่อนปรนด้านตะวันตก Siders ที่ Llewyn อาหาร พักอาศัย การนำเสนอ และสนับสนุนแม้เขาถูกระเบียบขอ คู่แต่งงานเก่า (Pointedly เป็นแมวของ mensches เหล่านี้ที่ Llewyn misplaces เส้น shamefacedly ทำงานตัวเองไม่) ถ้ามีปนาลีจริงนี่ เป็นมัลลิเกน aggro อังกฤษจีน ศัตรูที่ Hoberman ถอดความจะ gleeful เมื่อเธอเป็น berating Llewyn สำหรับ fuck-ups เขาพักตัว และนอกจากนี้ เมื่อเธอต้องบอกกับท่าน มีอะไรเสียงสวยมากเช่น lode แม่ของดูถูก Semitic ป้องกัน "ฉันไม่ แขวนกับ Gorfeins " ในภาพยนตร์ของวงดนตรีที่กลมกลืนอย่างสมบูรณ์แบบเกือบหล่อ (รวมถึงการ guileless อย่างทิมเบอร์เลค ขายสูทและเน็คไทสำหรับเสื้อถักกาด), มัลลิเกนเสียงหมายเหตุกุ๊ยหายาก แต่แล้ว อักขระของเธอไม่ได้จริง ๆ สำคัญมาก: ไม่มีอะไรที่จีนพูดเกี่ยวกับความ inveterate ของ Llewyn ที่ เราไม่สังเกตสำหรับตนเอง เธอทำงานจริงภายใน screenplay ปุยคน และยังลึกซึ้งซับซ้อนของ Coens จะเป็นสีของผู้หญิงคนอื่น รูป unseen ที่ชื่อไดแอนซึ่ง Llewyn ได้ยังรับตั้งครรภ์สองปีก่อนหน้านี้ ในฉากที่ทำให้แม้แต่ตลกมากกว่า grimly โดยวิธี underplayed, Llewyn เรียนรู้จากหมอเขาเป็นเมืองสำหรับการทำแท้งของฌองไดแอนไม่ได้ จริง ยุติการตั้งครรภ์ของเธอ และตอนนี้อาศัยอยู่ในบ้านเกิดของเธอของ Akron กับเด็กทารกของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

On that note again, Hoberman is not wrong to say that Llewyn’s circle of friends and associates is “amply stocked with colorful grotesques, not a few of them Jewish,” but I suppose grotesqueness is in the eye of the beholder. Exhibit A: The Gorfeins, an older married pair of academics depicted, teasingly but affectionately,อย่างไม่รู้จบ ใจดีและตามใจชาวอัพเพอร์เวสต์ ที่เสนอ llewyn อาหาร ที่อยู่อาศัย และสนับสนุน ทั้งๆที่เขาเป็นรกขอโทษ ( อย่างชัดเจน มัน mensches ' แมวพวกนี้ที่ llewyn misplaces en เส้นทางไปยัง shamefacedly ทำงานตัวเองออกจากเมือง . ) ถ้ามันมีคลาสจริงนี่ มัลลิแกนเป็น Aggro อังกฤษ จีน ซึ่งมีการถอดความ โฮเบอร์แมน , ,เปลี่ยนเป็นร่าเริงเมื่อเธอด่า llewyn ของเขามากมาย บ้าๆบอๆ และเมื่อเธอแจ้งเขา กับสิ่งที่เสียงเหมือนคลังสมบัติของการต่อต้านยิว " ฉันไม่ไปเที่ยวกับ gorfeins " ในหนังเกือบสมบูรณ์สามัคคีทั้งหมด ( รวมถึง ทิมเบอร์เลค หล่อสวยในชุด&ซึ่งไร้เล่ห์เหลี่ยมการค้า ผูกกับเสื้อถักมัสตาร์ด ) , มัลลิแกนเสียงโน้ต บอมน้อย but then her character isn’t actually very important: there’s nothing that Jean says about Llewyn’s inveterate selfishness that we can’t perceive for ourselves. Her real function within the Coens’ deceptively shaggy and yet deeply intricate screenplay is to serve as a shade of another woman, an unseen figure named Diane whom Llewyn had also gotten pregnant two years earlier. In a scene that’s made even more grimly funny by the way it’s underplayed, Llewyn learns from the doctor he’s lined up for Jean’s abortion that Diane didn’t, in fact, terminate her pregnancy, and is now living in her hometown of Akron with her baby boy.