Estimating the residential populati

Estimating the residential population by building

The population distribution at the building level is used to estimate two features. On one hand, the electricity demand of the residential sector will be assessed using the local average electricity demand per capita. On the other hand, the estimated number of residents will be used to characterize the type of building ownership, based on the average family size.

To model the electricity demand at the building level, several methodologies can be used. Swan and Ugursal (2009), when reviewing modeling techniques for describing residential sector energy demand, distinguished two approaches: top-down and bottom-up. The top-down approach models the residential sector as an energy sink, and no concern is given to the individual end-uses. The bottom-up approach, on the other hand, extrapolates energy consumptions of representative individual houses to regional or national levels.

The methodology proposed is a function of data availability: 1) census population at the block group level, 2) building footprints in vector format, and 3) land use information.

The population estimation approach is based on dasymetric mapping with areal interpolation. Dasymetric mapping is a cartographic technique that allows limiting the distribution of a variable to the zones where it is present by using related ancillary information in the process of areal interpolationxe “areal interpolation” (Eicher & Brewer, 2001).

Here the goal is to disaggregate the total resident population from each census block group (source zones) to respective buildings with residential use (target zones), using ‘residential volume’ as the proxy variable. First, the Urban Atlas is used to characterize the use of each building in the Municipal map as ‘Residential’ or ‘Non-residential’. Then, the nDSM is used to impose an additional restrictive criterion: only buildings with at least one floor above ground (i.e., mean height ≥ 2.6 m) are deemed suitable for habitation and to receive resident population. Finally, this set of buildings receive a proportional (linear) share of the resident population of the respective block group based on the ratio of their volume to the total resident volume in the block group. Estimation of residents per building is rounded to integer values.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประมาณการประชากรที่อยู่อาศัย โดยสร้างการกระจายประชากรระดับอาคารที่ใช้เพื่อประเมินคุณลักษณะสอง หนึ่งในมือ ความต้องการไฟฟ้าของภาคที่อยู่อาศัยจะมีประเมินการใช้ไฟฟ้าในประเทศเฉลี่ยต่อหัว บนมืออื่น ๆ จำนวนผู้อยู่อาศัยจะใช้กับลักษณะประเภทของอาคารเป็นเจ้า ตามขนาดครอบครัวเฉลี่ยเพื่อความต้องการไฟฟ้าที่ระดับอาคาร แบบหลายวิธีสามารถใช้ หงส์และ Ugursal (2009), เมื่อความต้องการพลังงาน ภาคทบทวนแบบจำลองเทคนิคการอธิบายที่อยู่อาศัยแตกต่างกันสองวิธี: บนลงล่าง และล่างขึ้น แนวทางบนลงรุ่นภาคที่อยู่อาศัยเป็นการระบายพลังงาน และไม่มีความกังวลให้มาละ วิธีล่างขึ้น คง extrapolates ปริมาณการใช้พลังงานของบ้านแต่ละตัวแทนระดับชาติ หรือระดับภูมิภาควิธีการนำเสนอคือ ฟังก์ชันที่พร้อมใช้งานข้อมูล: 1) สำมะโนประชากรระดับกลุ่มบล็อก รอยเท้า 2) อาคารในรูปแบบเวกเตอร์ และ 3) ที่ดินที่ใช้ข้อมูลวิธีการประมาณการประชากรตามการแมป dasymetric กับ areal แก้ไข การแม็ป Dasymetric คือ เทคนิคที่ช่วยให้การจำกัดการกระจายของตัวแปรที่มีอยู่ โดยใช้ข้อมูลเสริมที่เกี่ยวข้องในกระบวนการ areal interpolationxe "areal แก้ไข" โซน cartographic (Eicher & เบียร์ 2001)ที่นี่เป้าหมายคือการ disaggregate อาศัยประชากรทั้งหมดจากแต่ละกลุ่มบล็อกสำมะโน (แหล่งเขต) อาคารเกี่ยวข้องกับการใช้งานที่อยู่อาศัย (เป้าหมายเขต), ใช้ 'อาศัยลุ่ม' เป็นตัวแปรของพร็อกซี ครั้งแรก แผนที่เมืองใช้กับลักษณะการใช้งานของแต่ละอาคารในแผนที่เทศบาลเป็น 'มหาวิทยาลัย' หรือ 'ไม่ใช่ที่อยู่อาศัย' แล้ว nDSM ที่ใช้ในการกำหนดเงื่อนไขเข้มงวดเพิ่มเติม: เพียงอาคารชั้นที่เหนือพื้นดิน (เช่น ความสูงเฉลี่ย≥ 2.6 เมตร) ถือว่าเป็นการเหมาะ สำหรับอยู่อาศัย และประชากรที่อาศัยอยู่ ในที่สุด อาคารชุดนี้ได้รับการแชร์ (เชิงเส้น) สัดส่วนของประชากรถิ่นที่อยู่ของกลุ่มบล็อกที่เกี่ยวข้องตามอัตราส่วนของปริมาณของพวกเขากับปริมาตรรวมอยู่ในกลุ่มบล็อก การประเมินของผู้อยู่อาศัยต่ออาคารจะปัดเป็นจำนวนเต็มค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การประมาณประชากรที่อยู่อาศัยโดยการสร้าง

การกระจายของประชากรในระดับอาคารที่ใช้ในการประเมินคุณลักษณะทั้งสอง บนมือข้างหนึ่งที่ความต้องการใช้ไฟฟ้าของภาคที่อยู่อาศัยจะได้รับการประเมินโดยใช้ความต้องการใช้ไฟฟ้าในท้องถิ่นได้เฉลี่ยต่อหัวของประชากร บนมืออื่น ๆ , จำนวนโดยประมาณของผู้อยู่อาศัยจะถูกนำมาใช้เพื่ออธิบายลักษณะประเภทของการสร้างความเป็นเจ้าของอยู่บนพื้นฐานของครอบครัวขนาดเฉลี่ย.

แบบจำลองความต้องการใช้ไฟฟ้าในระดับอาคารหลายวิธีที่สามารถใช้ หงส์และ Ugursal (2009) เมื่อทบทวนเทคนิคการสร้างแบบจำลองสำหรับการอธิบายความต้องการพลังงานภาคที่อยู่อาศัยที่แตกต่างสองวิธี: จากบนลงล่างและจากล่างขึ้นบน ด้านบนลงวิธีการรูปแบบที่อยู่อาศัยภาคเป็นอ่างล้างจานพลังงานและไม่มีความกังวลจะได้รับการแต่ละสิ้นการใช้งาน . วิธีการด้านล่างขึ้นบนมืออื่น ๆ ที่ประมาณค่าการบริโภคพลังงานของบ้านแต่ละตัวแทนระดับภูมิภาคหรือระดับชาติ

วิธีการที่นำเสนอเป็นหน้าที่ของความพร้อมข้อมูล: 1) สำมะโนประชากรในระดับกลุ่มบล็อก 2) รอยเท้าอาคารเวกเตอร์ รูปแบบและ 3) ข้อมูลการใช้ประโยชน์ที่ดิน.

วิธีการประมาณประชากรอยู่บนพื้นฐานของการทำแผนที่ dasymetric กับการแก้ไขขนหัวลุก การทำแผนที่ Dasymetric เป็นเทคนิคการทำแผนที่ที่ช่วย จำกัด การกระจายของตัวแปรไปยังโซนที่เป็นปัจจุบันโดยใช้ข้อมูลเสริมที่เกี่ยวข้องในกระบวนการของการ interpolationxe ขนหัวลุกที่ "ขนหัวลุกแก้ไข" (Eicher และบรูเออร์, 2001).

นี่คือเป้าหมายคือการ disaggregate ถิ่นที่อยู่ของประชากรทั้งหมดจากแต่ละกลุ่มสำรวจสำมะโนประชากรบล็อก (โซนแหล่งที่มา) ไปยังอาคารที่เกี่ยวข้องกับการใช้งานที่อยู่อาศัย (โซนเป้าหมาย) โดยใช้ 'ปริมาณที่อยู่อาศัย' เป็นตัวแปรพร็อกซี่ ครั้งแรกที่เมือง Atlas จะใช้ในลักษณะการใช้งานของแต่ละอาคารในแผนที่ของเทศบาลเป็น 'ที่อยู่อาศัย' หรือ 'ที่อยู่อาศัยปลอด' จากนั้น NDSM จะใช้ในการกำหนดเกณฑ์ที่เข้มงวดเพิ่มเติม: อาคารเท่านั้นที่มีอย่างน้อยหนึ่งชั้นเหนือพื้นดิน (เช่นค่าเฉลี่ยความสูง≥ 2.6 เมตร) จะถือว่าเหมาะสำหรับที่อยู่อาศัยและที่จะได้รับประชากรอาศัยอยู่ สุดท้ายชุดของอาคารนี้ได้รับส่วนแบ่งสัดส่วนของประชากรที่อยู่อาศัยของกลุ่มบล็อกที่เกี่ยวข้องตามอัตราส่วนของปริมาณของพวกเขากับปริมาณรวมมีถิ่นที่อยู่ในกลุ่มบล็อก (เชิงเส้น) การประมาณค่าของประชาชนต่ออาคารปัดเศษให้เป็นค่าจำนวนเต็ม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การประมาณประชากรโดยการสร้างที่อยู่อาศัยประชากรมีการแจกแจงที่ระดับอาคารที่ใช้ในการประมาณสองคุณสมบัติ หนึ่งในมือ , ความต้องการใช้ไฟฟ้าของภาคที่อยู่อาศัยจะถูกประเมินโดยใช้ท้องถิ่นความต้องการใช้ไฟฟ้าเฉลี่ยต่อหัวประชากร บนมืออื่น ๆ , ประมาณจำนวนของผู้อยู่อาศัยจะถูกใช้เพื่ออธิบายชนิดของเจ้าของอาคาร ตามครอบครัวเฉลี่ยขนาดกับรูปแบบความต้องการใช้ไฟฟ้าในระดับอาคาร , วิธีการหลายสามารถใช้ หงส์ และ ugursal ( 2009 ) เมื่อตรวจสอบการจำลองเทคนิคการความต้องการพลังงานภาคที่อยู่อาศัยที่โดดเด่นสองวิธี : จากบนลงล่าง และจากล่างขึ้นบน . วิธีการจากบนลงล่างแบบภาคที่อยู่อาศัยเป็นอ่าง พลังงาน และไม่มีความกังวลให้จบแต่ละใช้ วิธีการด้านล่างขึ้นบนมืออื่น ๆที่ extrapolates การบริโภคพลังงานของตัวแทนแต่ละบ้านในระดับภูมิภาคหรือระดับชาติวิธีการเสนอเป็นฟังก์ชันพร้อมของข้อมูล : 1 ) การสำรวจสำมะโนประชากรประชากรในระดับบล็อก 2 ) กลุ่มสร้างรอยเท้าในรูปแบบเวกเตอร์และ 3 ) ข้อมูลการใช้ที่ดินประชากรประมาณวิธีการจะขึ้นอยู่กับแผนที่เดซิเมตริกกับในขณะที่การประมาณค่าในช่วง แผนที่เดซิเมตริกเป็นคาโทะกแรฟเทคนิคที่ช่วยให้จำกัดการกระจายของตัวแปรไปยังโซนที่เป็นปัจจุบันโดยใช้ข้อมูลที่เกี่ยวข้องขึ้นอยู่กับในกระบวนการของการเพิ่ม interpolationxe " เพิ่มใน " ( ไอเคอร์ & เบียร์ , 2001 )ที่นี่เป้าหมายคือ disaggregate ประชากรผู้อยู่อาศัยทั้งหมดจากบล็อกแต่ละกลุ่ม ( การสำรวจสำมะโนประชากรแหล่งโซน ) อาคารที่เกี่ยวข้องกับการใช้ที่อยู่อาศัย ( โซนเป้าหมาย ) โดยใช้ปริมาณที่อยู่อาศัย " เป็น proxy ตัวแปร แผนที่เมืองแรก ใช้ลักษณะการใช้ของแต่ละอาคารในแผนที่เทศบาลเป็น " ที่อยู่อาศัย " หรือ " ไม่ใช่ที่อยู่อาศัย " แล้ว ndsm ถูกใช้เพื่อกำหนดเกณฑ์ที่เข้มงวดเพิ่มเติม : เฉพาะอาคารที่มีอย่างน้อยหนึ่งชั้นเหนือพื้นดิน ( เช่น ค่าเฉลี่ย≥ความสูง 2.6 ม. ) ถือว่าเหมาะสำหรับอาศัยและรับประชากรผู้อยู่อาศัย สุดท้ายชุดของอาคารนี้ได้รับสัดส่วน ( เชิงเส้น ) ของประชากรที่อยู่ในแต่ละบล็อกกลุ่มขึ้นอยู่กับอัตราส่วนของปริมาณของปริมาณที่อยู่อาศัยรวมในกลุ่มบล็อก การประมาณค่าของผู้อยู่อาศัยต่ออาคารปัดจำนวนเต็มค่า