Limiting Fraud LossesRespondents we

Limiting Fraud Losses
Respondents were asked whether the victim organizations in the cases they reviewed
had certain anti-fraud measures in place at the time the frauds occurred. The three
measures tested for were anonymous reporting mechanisms (typically hotlines),
internal audit or fraud examination departments, and external audits. The following
chart shows the percent of victim organizations that had adopted these measures at the
time of their frauds. The numbers are very similar to the results from our 2002 surveys.
Anonymous Fraud Hotlines
In order to test the effectiveness of each anti-fraud control in limiting losses, we
measured the median loss for organizations that had each control, versus the median
loss in organizations that did not. Using this
test, we found that anonymous reporting
mechanisms showed the greatest impact on
fraud losses. Organizations that did not have
reporting mechanisms suffered median losses
that were over twice as high as organizations
where anonymous reporting mechanisms had
been established. This was consistent with the
findings of our 2002 Report.
This result is also consistent with the data we gathered showing that the most common
way for frauds to be discovered is through tips. Obviously, hotlines and other reporting
mechanisms are designed to facilitate tips on wrongdoing. The fact that tips were the
most common means of detection, combined with the fact that organizations which had
reporting mechanisms showed the greatest reduction in fraud losses, indicates that this
is an extremely valuable anti-fraud resource, and gives further support to Sarbanes-
Oxley’s mandate for confidential reporting mechanisms. As was discussed earlier, the
effectiveness of these reporting mechanisms is significantly higher when they are made
available to customers, vendors, and other third parties, not just employees.
Organizations that rushed to implement employee hotlines to comply with Sarbanes-
Oxley may not have incorporated those valuable additional sources of information.
Curiously, anonymous reporting mechanisms were the least common anti-fraud measure
of the three we tested for. Only a little over one-third of victim organizations in our
study had established anonymous reporting structures at the time they were victimized.
Given the data from our study, we believe that anonymous hotlines and other reporting
mechanisms provide real, measurable anti-fraud benefits, and given their relatively low
cost compared to other anti-fraud controls, it would seem advisable for more
organizations to implement them.
Internal Audits
About 57% of the victim organizations in our study had internal audit or internal fraud
examination departments. These organizations suffered a median loss of $80,000,
compared with the median loss of $130,000 in organizations where there was no
internal audit department.
The impact on fraud losses associated with internal audits was much greater than the
impact associated with external audits (see below). Additionally, the data presented
earlier on Initial Detection of Occupational Frauds shows that schemes were identified
by internal audits at over twice the rate of external audits, despite the fact that victim
organizations in our study were more likely to have external audits. The discrepancy
between internal and external audits may be largely due to the fact that internal
auditors generally are full-time employees of the victim organization, whereas external
auditors spend a limited amount of time in a number of different organizations. In
addition, external auditors are responsible only for frauds that may have a material
impact on the financial statements as a whole. Nevertheless, the discrepancies
between the two disciplines suggest a need for greater fraud training for external
auditors, particularly given the enhanced fraud detection responsibilities imposed on
them by auditing standard SAS No. 99.
External Audits
The most common anti-fraud measure among the victims in our study was the external
audit. Seventy-five percent of victims employed independent auditors. However, the
effectiveness of external audits in reducing fraud losses was not observable in our
study. In fact, the median loss was actually higher in organizations that had external
audits, as opposed to those that did not. Of course, there are several factors that
contribute to the presence and size of fraud. But it was disappointing to find no trend
indicating reduced losses as a result of external audits (such a trend did exist in 2002).
The absence of a measurable impact as a result of external audits is consistent with the
data we gathered on fraud detection, which showed that external audits generally
ranked low – behind By Accident – as a means of catching fraud.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จำกัดขาดทุนการทุจริตขอตอบว่า องค์กรเหยื่อในกรณีจะตรวจสอบมีมาตรการป้องกันการทุจริตบางอย่างไว้ในเวลาที่เกิดการทุจริต สามมาตรการที่ผ่านทดสอบไม่ระบุชื่อรายงานกลไก (โดยทั่วไปสายด่วน),ตรวจสอบภายใน หรือแผนกตรวจสอบการทุจริต และตรวจสอบภายนอก ต่อไปนี้องค์กรที่มีนำมาตรการเหล่านี้แผนภูมิแสดงร้อยละของเหยื่อการเวลาของการหลอกลวง หมายเลขจะคล้ายกับผลจากการสำรวจของเรา 2002สายด่วนการทุจริตที่ไม่ระบุชื่อเพื่อทดสอบประสิทธิภาพของตัวควบคุมแต่ละต้านการทุจริตในการจำกัดการขาดทุน เราวัดขาดทุนเฉลี่ยสำหรับองค์กรที่มีการควบคุม เมื่อเทียบกับค่ามัธยฐานการสูญเสียในองค์กรที่ไม่ ใช้นี้ทดสอบ เราพบว่าการรายงานแบบไม่ระบุชื่อแสดงให้เห็นว่าผลกระทบยิ่งใหญ่ที่สุดในกลไกสูญเสียการทุจริต องค์กรที่ไม่มีกลไกของการรายงานความสูญเสียเฉลี่ยที่มีมากกว่าสองสูงที่องค์กรที่มีกลไกการรายงานแบบไม่ระบุชื่อการก่อตั้ง นี่คือสอดคล้องกับการผลการวิจัยรายงาน 2002ผลนี้ก็สอดคล้องกับข้อมูลที่เรารวบรวมการแสดงที่พบมากที่สุดวิธีการหลอกลวงการค้นพบคือผ่านเคล็ดลับ อย่างชัดเจน สายด่วนและอื่น ๆ รายงานกลไกออกแบบมาให้เคล็ดลับในการกระทำ ความจริงที่อยู่ในเคล็ดลับการโดยทั่วไปหมายถึงการตรวจสอบ รวมกับความจริงที่ว่าองค์กรที่มีแสดงให้เห็นว่าการลดลงมากที่สุดสูญเสียการทุจริต กลไกของการรายงานบ่งชี้ว่า นี้เป็นการป้องกันการทุจริตการทรัพยากรมีคุณค่า และให้ช่วยเหลือ Sarbanes-ข้อบังคับของอ็อกซ์เลย์สำหรับกลไกการรายงานที่เป็นความลับ ตามที่ได้กล่าวถึงก่อนหน้านี้ การประสิทธิผลของกลไกเหล่านี้รายงานจะสูงเมื่อถูกบริการลูกค้า ผู้ขาย และ บุคคลที่สาม ไม่เพียงแต่พนักงานองค์กรที่วิ่งไปใช้สายด่วนพนักงานให้สอดคล้องกับ Sarbanes-อ็อกซ์เลย์อาจไม่ได้รวมเหล่านั้นมีคุณค่าแหล่งข้อมูลเพิ่มเติมซอกแซก กลไกการรายงานแบบไม่ระบุชื่อถูกมาตรการต่อต้านการฉ้อโกงทั่วไปอย่างน้อยสาม เราทดสอบสำหรับ เพียงน้อยกว่าหนึ่งในสามขององค์กรเหยื่อของเราศึกษาได้ก่อตั้งขึ้นโครงสร้างรายงานแบบไม่ระบุชื่อในเวลาที่พวกเขากำลังตกเป็นเหยื่อได้รับข้อมูลจากการศึกษาของเรา เราเชื่อว่าสายด่วนไม่ระบุชื่อและรายงานอื่น ๆกลไกให้จริง ผลต่อต้านการทุจริตผลประโยชน์ และให้พวกเขาค่อนข้างต่ำต้นทุนเปรียบเทียบกับการทุจริตอื่น ๆ ป้องกันควบคุม เหมือนแนะนำเพิ่มเติมองค์กรจะดำเนินการให้ตรวจสอบภายในประมาณ 57% ขององค์กรที่เป็นเหยื่อในการศึกษาของเรามีการตรวจสอบภายในหรือการทุจริตภายในหน่วยงานตรวจสอบ องค์กรเหล่านี้ประสบความสูญเสียเฉลี่ยของ $80,000เมื่อเทียบกับการสูญเสียเฉลี่ยของ $130,000 ในองค์กรมีไม่มีฝ่ายตรวจสอบภายในผลกระทบจากการขาดทุนการทุจริตที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบภายในได้มากขึ้นกว่าการผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบภายนอก (ดูด้านล่าง) นอกจากนี้ ข้อมูลที่นำเสนอไว้ก่อนหน้านี้ตรวจจับทุจริตประกอบอาชีพเบื้องต้นแสดงว่า ระบุแผนงานโดยภายในตรวจสอบที่ผ่านสองอัตราการตรวจสอบภายนอก ทั้ง ๆ ที่เหยื่อโน้มที่จะมีการตรวจสอบภายนอกองค์กรในการศึกษาของเราได้ ความขัดแย้งระหว่างการตรวจสอบภายใน และภายนอกอาจเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากภายในที่ผู้สอบบัญชีโดยทั่วไปจะพนักงานเต็มเวลาขององค์กรเหยื่อ ในขณะที่ภายนอกผู้สอบบัญชีใช้จ่ายเวลาในจำนวนองค์กรที่แตกต่างกันในจำนวนที่จำกัด ในนอกจากนี้ ผู้สอบบัญชีต้องรับผิดชอบเท่านั้นหลอกลวงที่อาจมีวัสดุส่งผลกระทบต่องบการเงินทั้งหมด อย่างไรก็ตาม ความขัดแย้งระหว่างสาขาวิชาสองแนะนำจำเป็นต้องมีการฝึกอบรมการทุจริตมากกว่าภายนอกผู้สอบบัญชี กำหนดความรับผิดชอบการตรวจสอบการทุจริตเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะที่เรียกเก็บจากพวกเขา โดยการตรวจสอบมาตรฐาน SAS หมายเลข 99ตรวจสอบภายนอกวัดเลียนแบบทั่วไปในหมู่ผู้ประสบภัยในการศึกษาของเรามีภายนอกตรวจสอบ เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของผู้ว่าจ้างผู้ตรวจสอบอิสระ อย่างไรก็ตาม การประสิทธิภาพของการตรวจสอบภายนอกในการลดการสูญเสียการทุจริตไม่ได้สังเกตได้ในของเราการศึกษา ในความเป็นจริง ขาดทุนเฉลี่ยได้สูงขึ้นจริงในองค์กรที่ภายนอกการตรวจสอบ ตรงข้ามกับผู้ที่ไม่ แน่นอน มีหลายปัจจัยที่ทำให้สถานะและขนาดของการทุจริต แต่มันก็ย่อมที่จะค้นหาแนวโน้มไม่ระบุลดลงขาดทุนเป็นผลจากการตรวจสอบภายนอก (แนวโน้มดังกล่าวไม่มีอยู่ใน 2002)กรณีที่ไม่มีผลกระทบสามารถวัดได้จากการตรวจสอบภายนอกจะสอดคล้องกับการตรวจสอบข้อมูลที่เรารวบรวมการตรวจหาการฉ้อโกง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าภายนอกโดยทั่วไปอันดับต่ำสุดหลังจากอุบัติเหตุ – เป็นวิธีการจับการทุจริต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การ จำกัด การสูญเสียการทุจริต
ผู้ตอบแบบสอบถามถูกถามว่าองค์กรที่ตกเป็นเหยื่อในกรณีที่พวกเขารับการตรวจสอบ
มีมาตรการป้องกันการทุจริตบางอย่างในสถานที่ในเวลาทุจริตเกิดขึ้น สาม
มาตรการการทดสอบเพื่อเป็นกลไกในการรายงานที่ไม่ระบุชื่อ (ปกติสายด่วน)
ตรวจสอบภายในหรือหน่วยงานตรวจสอบการทุจริตและการตรวจสอบภายนอก ต่อไปนี้
แผนภูมิแสดงเปอร์เซ็นต์ขององค์กรเหยื่อที่ได้นำมาตรการเหล่านี้ในที่
เวลาของการหลอกลวงของพวกเขา ตัวเลขที่คล้ายกันมากกับผลลัพธ์ที่ได้จาก 2002 การสำรวจของเรา.
ไม่ประสงค์ออกนามสายด่วนการทุจริต
เพื่อทดสอบประสิทธิภาพของแต่ละการควบคุมป้องกันการทุจริตในการ จำกัด การสูญเสียเรา
วัดการสูญเสียเฉลี่ยสำหรับองค์กรที่มีการควบคุมแต่ละเมื่อเทียบกับค่ามัธยฐาน
การสูญเสียในองค์กร ที่ไม่ได้ นี้โดยใช้
การทดสอบเราพบว่ารายงานที่ไม่ระบุชื่อ
กลไกการแสดงให้เห็นถึงผลกระทบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดใน
การสูญเสียการทุจริต องค์กรที่ไม่ได้มี
กลไกในการรายงานความเดือดร้อนสูญเสียเฉลี่ย
ที่มากกว่าที่สูงเป็นสองเท่าขององค์กร
ที่กลไกการรายงานที่ไม่ระบุชื่อได้
รับการจัดตั้งขึ้น นี่คือความสอดคล้องกับ
ผลการวิจัยของเรารายงาน 2002.
ผลที่ได้นี้ยังสอดคล้องกับข้อมูลที่เรารวบรวมแสดงให้เห็นว่าที่พบมากที่สุด
วิธีการทุจริตที่จะค้นพบคือผ่านเคล็ดลับ เห็นได้ชัดว่าสายด่วนและรายงานอื่น ๆ
กลไกถูกออกแบบมาเพื่ออำนวยความสะดวกในการกระทำผิดกฎหมายเคล็ดลับเกี่ยวกับ ความจริงที่ว่าเคล็ดลับที่เป็น
วิธีการที่พบมากที่สุดของการตรวจสอบรวมกับความจริงที่ว่าองค์กรที่ได้
รายงานกลไกการแสดงให้เห็นว่าลดลงมากที่สุดในการสูญเสียการทุจริตบ่งบอกว่านี่
เป็นทรัพยากรที่ป้องกันการทุจริตที่มีคุณค่ามากและให้การสนับสนุนต่อไป Sarbanes-
ออกซ์ลีย์ของ อาณัติสำหรับกลไกการรายงานที่เป็นความลับ ตามที่ได้กล่าวก่อนหน้านี้ที่
มีประสิทธิภาพของกลไกการรายงานเหล่านี้เป็นสิ่งที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญเมื่อพวกเขาจะทำ
มีให้กับลูกค้า, ผู้ขาย, และบุคคลที่สามอื่น ๆ ไม่ได้เป็นเพียงพนักงาน.
องค์กรที่รีบวิ่งไปที่สายด่วนการดำเนินการของพนักงานเพื่อให้สอดคล้องกับ Sarbanes-
ออกซ์ลีย์อาจจะไม่ได้รวม เหล่านั้นมาเพิ่มเติมมีคุณค่าของข้อมูล.
อยากรู้อยากเห็นกลไกการรายงานที่ไม่ระบุชื่อเป็นอย่างน้อยทั่วไปมาตรการป้องกันการทุจริต
ของทั้งสามที่เราทดสอบสำหรับ เพียงน้อยกว่าหนึ่งในสามขององค์กรที่ตกเป็นเหยื่อของเราใน
การศึกษาได้จัดตั้งโครงสร้างการรายงานที่ไม่ระบุชื่อในเวลาที่พวกเขากำลังตกเป็นเหยื่อ.
เมื่อได้รับข้อมูลจากการศึกษาของเราเราเชื่อว่าสายด่วนไม่ระบุชื่อและรายงานอื่น ๆ
กลไกการให้ความจริงประโยชน์ต่อต้านการทุจริตวัด และได้รับค่อนข้างต่ำของพวกเขา
ค่าใช้จ่ายเมื่อเทียบกับการควบคุมป้องกันการทุจริตก็จะดูเหมือนมากขึ้นแนะนำให้เลือกสำหรับ
องค์กรที่จะใช้พวกเขา.
ตรวจสอบภายใน
เกี่ยวกับ 57 องค์กรเหยื่อในการศึกษาของเรา% มีการตรวจสอบภายในหรือภายในการทุจริต
หน่วยงานตรวจสอบ องค์กรเหล่านี้ประสบความสูญเสียเฉลี่ยของ $ 80,000
เทียบกับการสูญเสียเฉลี่ยของ $ 130,000 ในองค์กรที่ไม่มี
ฝ่ายตรวจสอบภายใน.
ผลกระทบต่อการสูญเสียการทุจริตที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบภายในเป็นมากขึ้นกว่า
ผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบภายนอก (ดูด้านล่าง) นอกจากนี้ข้อมูลที่นำเสนอ
ก่อนหน้านี้ในการตรวจสอบเบื้องต้นของการประกอบอาชีพทุจริตแสดงให้เห็นว่ารูปแบบที่ถูกระบุ
โดยการตรวจสอบภายในที่มากกว่าสองเท่าของอัตราการตรวจสอบภายนอกแม้จะมีความจริงที่ว่าเหยื่อ
องค์กรในการศึกษาของเรามีแนวโน้มที่จะมีการตรวจสอบภายนอก ความแตกต่าง
ระหว่างการตรวจสอบภายในและภายนอกอาจจะเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากความจริงที่ว่าภายใน
ผู้สอบบัญชีโดยทั่วไปมีพนักงานเต็มเวลาขององค์กรเหยื่อในขณะที่ภายนอก
ผู้สอบบัญชีใช้จ่ายเป็นจำนวนที่ จำกัด ของเวลาในจำนวนขององค์กรที่แตกต่างกัน ใน
นอกจากนี้ผู้สอบบัญชีมีความรับผิดชอบเฉพาะสำหรับการทุจริตที่อาจมีวัสดุ
ผลกระทบต่องบการเงินโดยรวม อย่างไรก็ตามความแตกต่าง
ระหว่างทั้งสองสาขาแนะนำความจำเป็นในการฝึกอบรมการทุจริตมากขึ้นสำหรับภายนอก
ผู้สอบบัญชีโดยเฉพาะอย่างยิ่งความรับผิดชอบที่ตรวจสอบการทุจริตที่เพิ่มขึ้นที่กำหนดใน
พวกเขาโดยการตรวจสอบมาตรฐาน SAS ฉบับที่ 99
ภายนอกตรวจสอบ
มาตรการป้องกันการทุจริตที่พบมากที่สุดในหมู่ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อใน การศึกษาของเราเป็นภายนอก
ตรวจสอบ เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการว่าจ้างผู้สอบบัญชีอิสระ อย่างไรก็ตาม
ประสิทธิภาพของการตรวจสอบภายนอกในการลดการสูญเสียการทุจริตไม่ได้เป็นที่สังเกตของเราใน
การศึกษา ในความเป็นจริงการสูญเสียที่แบ่งเป็นจริงที่สูงขึ้นในองค์กรที่มีภายนอก
ตรวจสอบเมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ แน่นอนว่ายังมีหลายปัจจัยที่
นำไปสู่การปรากฏตัวและขนาดของการทุจริต แต่มันก็เป็นที่น่าผิดหวังในการค้นหาไม่มีแนวโน้ม
ที่แสดงให้เห็นการสูญเสียลดลงเป็นผลมาจากการตรวจสอบภายนอก (แนวโน้มดังกล่าวไม่อยู่ในปี 2002).
การขาดงานของผลกระทบที่วัดเป็นผลมาจากการตรวจสอบภายนอกสอดคล้องกับ
ข้อมูลที่เรารวบรวมตรวจสอบการทุจริต ซึ่งแสดงให้เห็นว่าการตรวจสอบภายนอกโดยทั่วไป
การจัดอันดับต่ำ - ที่อยู่เบื้องหลังโดยอุบัติเหตุ - เป็นวิธีของการทุจริตการจับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การ จำกัด การสูญเสีย ฉ้อโกงคนถูกถามว่าเหยื่อขององค์กรในกรณีที่พวกเขาพิจารณามีบางมาตรการต่อต้านการทุจริตในสถานที่ในเวลาการทุจริตเกิดขึ้น สามไม่ระบุชื่อรายงานมาตรการทดสอบเป็นกลไก ( โดยปกติสายด่วน )ตรวจสอบภายในหรือการฉ้อโกงตรวจแผนก และการตรวจสอบภายนอก ต่อไปนี้แผนภูมิแสดงร้อยละของเหยื่อองค์กรที่ได้ใช้มาตรการเหล่านี้ที่เวลาของการหลอกลวงของพวกเขา ตัวเลขที่คล้ายกันมากกับผลลัพธ์ที่ได้จากการสำรวจของเราใน 2002 .ฉ้อโกงสายด่วนนิรนามเพื่อทดสอบประสิทธิภาพของแต่ละป้องกันการทุจริตในการควบคุมการสูญเสียเราวัดการสูญเสียมัธยฐานสำหรับองค์กรที่ควบคุมแต่ละ กับค่ามัธยฐานความสูญเสียในองค์กรหรือไม่ ใช้นี้ไม่ระบุชื่อรายงานการทดสอบ เราพบว่ากลไกแสดงผลกระทบมากที่สุดการสูญเสียการฉ้อโกง องค์กรที่ไม่ได้มีกลไกของการรายงานความเดือดร้อนสูญเสียมัธยฐานที่มากกว่าเป็นสองเท่าสูงเป็นองค์กรที่ไม่ระบุชื่อรายงานกลไกได้ได้รับการจัดตั้งขึ้น นี้สอดคล้องกับผลการวิจัยของเรา 2002 รายงานผลนี้ยังสอดคล้องกับข้อมูลที่เรารวบรวมมา แสดง บ่อยวิธีการหลอกลวงจะถูกค้นพบผ่านเคล็ดลับ เห็นได้ชัดว่า สายด่วน และรายงานอื่น ๆกลไกที่ถูกออกแบบมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้เคล็ดลับเกี่ยวกับการกระทำผิด . ความจริงที่ว่า เคล็ดลับคือวิธีที่พบมากที่สุดของการรวมกับความจริงที่ว่าองค์กรซึ่งมีกลไกของการรายงานแสดงให้เห็นว่ามากที่สุดในการสูญเสียการฉ้อโกง บ่งชี้ว่าจะมีคุณค่าอย่างมาก ต่อต้านการทุจริต ทรัพยากร และให้การสนับสนุนซาร์เบนส์ - เพิ่มเติมอาณัติ Oxley เป็นกลไกลับที่รายงาน ตามที่ได้กล่าวไว้ก่อนหน้านี้ประสิทธิผลของกลไกเหล่านี้รายงานสูงกว่าเมื่อพวกเขาทําผู้ขายสามารถใช้ได้กับลูกค้าและบุคคลที่สามอื่นที่ไม่ใช่พนักงานองค์กรที่พนักงานรีบใช้สายด่วนเพื่อให้สอดคล้องกับซาร์เบนส์ -Oxley อาจไม่ได้รวมนั้นมีคุณค่าเพิ่มเติมแหล่งที่มาของข้อมูลซอกแซก , กลไกที่ไม่ระบุชื่อรายงานมีอย่างน้อยร่วมกันต่อต้านการทุจริต วัดของทั้งสามที่เราทดสอบสำหรับ เพียงเล็กน้อยกว่าหนึ่งในสามของเหยื่อในองค์กรของเราไม่ระบุชื่อรายงานการศึกษามีการจัดตั้งโครงสร้างเวลาที่พวกเขาเป็นเหยื่อ .ได้รับข้อมูลจากการศึกษาของเรา เราเชื่อว่า สายด่วนที่ไม่ระบุชื่อและรายงานอื่น ๆกลไกการต่อต้านการทุจริตให้จริง ได้ประโยชน์และได้รับค่อนข้างต่ำของพวกเขาค่าใช้จ่ายเมื่อเทียบกับอื่น ๆการควบคุมป้องกันการทุจริต ดูเหมือนจะแนะนําเพิ่มเติมองค์กรที่จะใช้พวกเขาการตรวจสอบภายในประมาณร้อยละ 57 ของเหยื่อในองค์กรการศึกษาของเรามีการตรวจสอบภายในหรือภายใน ฉ้อโกงแผนกตรวจสอบ องค์กรเหล่านี้ประสบการสูญเสียเฉลี่ยของ $ 80 , 000เมื่อเทียบกับค่าเฉลี่ยของ $ 130 , 000 ขาดทุนในองค์กรที่ไม่มีฝ่ายตรวจสอบภายในผลกระทบต่อการสูญเสียการทุจริตที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบภายใน ได้ มาก มากกว่าผลกระทบที่เกี่ยวข้องกับการตรวจสอบภายนอก ( ดูด้านล่าง ) นอกจากนี้ ข้อมูลที่นำเสนอก่อนหน้านี้การตรวจสอบทุจริตในโครงการแรก พบว่า มีการระบุจากการตรวจสอบภายในที่มากกว่าสองเท่าของอัตราของการตรวจสอบภายนอกแม้จะมีความจริงที่ว่าเหยื่อองค์กรในการศึกษาของเรามีแนวโน้มที่จะมีการตรวจสอบภายนอก ความขัดแย้งระหว่างภายในและภายนอก การตรวจสอบอาจจะส่วนใหญ่เนื่องจากความจริงที่ว่าภายในผู้สอบบัญชีโดยทั่วไปมีพนักงานเต็มเวลาของเหยื่อ และภายนอกองค์กรผู้สอบบัญชีใช้จ่ายในเวลาที่จำกัด ในจำนวนขององค์กรที่แตกต่างกัน ในนอกจากนี้ผู้สอบบัญชีรับผิดชอบสำหรับการทุจริตที่อาจจะมีวัสดุผลกระทบต่องบการเงินโดยรวม อย่างไรก็ตาม ความขัดแย้งระหว่างสองสาขาแนะนำต้องการฝึกอบรมการฉ้อโกงมากกว่าภายนอกผู้สอบบัญชีรับอนุญาต โดยให้เพิ่มการตรวจสอบทุจริตในหน้าที่ที่กําหนดโดยมาตรฐาน SAS หมายเลข 99 ( 17 )การตรวจสอบภายนอกที่พบมากที่สุดในหมู่ผู้ต่อต้านการทุจริตวัดในการศึกษาของเราจากภายนอกการตรวจสอบ เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นต์ของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อโดยผู้สอบบัญชีอิสระ อย่างไรก็ตามประสิทธิผลของการตรวจสอบภายนอกในการลดการสูญเสียการทุจริตไม่ได้สังเกตในของเราการศึกษา ในความเป็นจริงการสูญเสียเฉลี่ยก็สูงกว่าในองค์กรที่ภายนอกตรวจสอบบัญชี เมื่อเทียบกับผู้ที่ไม่ได้ แน่นอน มีหลายปัจจัยสนับสนุนการแสดงและขนาดของการฉ้อโกง แต่มันน่าผิดหวังที่ต้องพบแนวโน้มชี้ลดการสูญเสียเป็นผลของการตรวจสอบภายนอก ( เช่นแนวโน้มมีอยู่ในปี 2002 )ไม่มีผลกระทบต่อการวัดผลของการตรวจสอบภายนอกที่สอดคล้องกับเรารวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการตรวจจับการฉ้อโกง ซึ่งพบว่าโดยทั่วไปการตรวจสอบภายนอกการจัดอันดับต่ำ–เบื้องหลัง–อุบัติเหตุเป็นวิธีการจับทุจริต