In the freeway era, a later generat

In the freeway era, a later generation of skeptics had to raise the issue anew.
In 1949, the planner Theodore J. Kent predicted that a proposed freeway in the San Francisco Bay area would be "hopelessly overcrowded and choked by the time it is completed.
The next year, another American planner, Walter H. Blucher, roundly denounced traffic engineers for their failure to take account of induced traffic--to little avail.
Only in the 1960s, as highway critics began to band together, did the theory of induced traffic became well known.
The fact the Lewis Mumford had been preaching about it for years probably prompted Daniel Patrick Moynihan, in 1960, to detect an increasing awareness that " to do nothing more than build bigger highways only produced bigger traffic jams".
He could point to many cases in which new roads seemed to be full almost from the day of their opening.
The promised reductions in traffic congestion and commuting times either failed to materialize, or were short lived.
Highway construction and traffic seemed to be advance in a vicious circle.
A famous but typical example is the Long Island Expressway, the major highway built to speed commuters from that growing suburban region into New York City.
Soon after its first segment opened in 1958, drivers stuck in its chronic traffic jams began to call it the "world's longest parking lot.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในยุคฟรีเวย์ คลางแคลงรุ่นที่ใหม่กว่ามีการ raise ปัญหานั้นใหม่ใน 1949 ธีโอดอร์เจเคนท์ผู้วางแผนการคาดการณ์ว่า จะเป็นฟรีเวย์ที่เสนอในบริเวณอ่าวซานฟรานซิสโก "ประดับประดาแออัด และสำลักในขณะที่จะเสร็จสมบูรณ์ปีถัดไป นักวางแผนชาวอเมริกันอีก Walter H. Blucher, roundly ประณามวิศวกรจราจรสำหรับความล้มเหลวของพวกเขาจะใช้บัญชีของการจราจรเกิด - ประโยชน์น้อยเฉพาะในปี 1960 นักวิจารณ์ทางหลวงเริ่มวงเข้าด้วยกัน ได้ทฤษฎีการเหนี่ยวนำให้เกิดการจราจรเป็นรู้จักกันดีความจริงประโยคลูอิสได้รับจงเลยปีอาจได้รับพร้อมท์แดเนียลแพทริค Moynihan ปี 1960 การตรวจสอบการรับรู้เพิ่มขึ้นว่า "จะทำ อะไรมากกว่าสร้างใหญ่การจราจรใหญ่หลวงเพียง ผลิตแยม"เขาอาจชี้ไปหลายกรณีซึ่งเส้นทางใหม่ดูเหมือนจะเต็มเกือบจากวันที่เปิดของพวกเขาลดสัญญาจราจรและการเดินทางครั้งใดไม่มีการเบิก หรือสั้น ๆก่อสร้างทางหลวงและการจราจรดูเหมือนจะ ล่วงหน้าในความอุบาทว์ตัวอย่างที่มีชื่อเสียง แต่โดยทั่วไปคือ ลองไอส์แลนด์ทางด่วน ทางหลวงสำคัญที่สร้างขึ้นเพื่อความเร็วในการสัญจรจากพื้นที่ชานเมืองที่เติบโตในนิวยอร์กซิตี้หลังจากเซ็กเมนต์แรกเปิดในปี 1958 โปรแกรมควบคุมที่ติดอยู่ในการจราจรเรื้อรังเริ่มเรียกว่า "โลกที่ยาวที่สุดจอดรถ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในยุคทางด่วนเป็นรุ่นต่อมาของความคลางแคลงมีการยกประเด็นใหม่.
ในปี 1949 วางแผนทีโอดอร์เจเคนท์คาดการณ์ว่าทางด่วนเสนอในพื้นที่ San Francisco Bay จะเป็น "อย่างไร้ความหวังที่แออัดและสำลักตามเวลาที่มันจะเสร็จสมบูรณ์ .
ในปีถัดไปอีกวางแผนอเมริกันวอลเตอร์เอช Blucher, ประณามอย่างรุนแรงวิศวกรจราจรสำหรับความล้มเหลวของพวกเขาที่จะใช้บัญชีของการจราจรเหนี่ยวนำ -. เพื่อประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ
เท่านั้นในปี 1960 ในขณะที่นักวิจารณ์ทางหลวงเริ่มที่จะร่วมกันทำทฤษฎีของ การจราจรเหนี่ยวนำให้กลายเป็นที่รู้จักกันดี.
ความจริงที่ลูอิส Mumford ได้รับพระธรรมเทศนาเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานหลายปีอาจจะได้รับแจ้งแดเนียลแพทริคมอยนิฮาในปี 1960 ในการตรวจสอบการรับรู้เพิ่มขึ้นว่า "การที่จะทำอะไรมากไปกว่าการสร้างทางหลวงที่ใหญ่กว่าการผลิตเพียงการจราจรติดขัดที่ใหญ่กว่า".
เขา สามารถชี้ไปหลายกรณีที่ถนนสายใหม่ที่ดูเหมือนจะเต็มเกือบนับจากวันที่เปิดของพวกเขา.
ลดสัญญาไว้ในการจราจรที่ติดขัดและการเดินทางครั้งทั้งไม่เป็นหรือถูกสั้น.
ก่อสร้างทางหลวงและการจราจรที่ดูเหมือนจะล่วงหน้าใน หินวงกลม.
ตัวอย่างที่มีชื่อเสียง แต่โดยทั่วไปคือลองไอส์แลนด์ทางด่วนทางหลวงหลักที่สร้างขึ้นเพื่อเพิ่มความเร็วในการสัญจรจากการเจริญเติบโตของภูมิภาคชานเมืองเข้ามาในนครนิวยอร์ก.
ไม่นานหลังจากที่ส่วนแรกของการเปิดในปี 1958 คนขับรถติดอยู่ในการจราจรติดขัดเรื้อรังของมันเริ่มที่จะเรียก มันมีที่จอดรถที่ยาวที่สุด "ของโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในทางด่วนยุครุ่นต่อมาของ Skeptics ได้ยกประเด็นใหม่ในปี 1949 วางแผนธีโอดอร์เจ เคนท์ คาดการณ์ว่า การนำเสนอ ฟรีเวย์ ในบริเวณอ่าวซานฟรานซิสโกจะ " หมดท่า และสำลักเวลามันเสร็จสมบูรณ์ปีหน้าอีกอเมริกันวางแผน , วอลเตอร์ เอช บลือเชอร์ , เป็นรูปทรงกลมประณามการจราจรวิศวกรสำหรับความล้มเหลวของพวกเขาที่จะใช้บัญชีของ induced จราจร -- เล็ก ๆน้อย ๆที่มีในทศวรรษ 1960 ในฐานะนักวิจารณ์ทางหลวงเริ่มทำวงดนตรีด้วยกัน ทฤษฎีของการจราจรเป็นที่รู้จักกันดีความเป็นจริง Lewis Mumford ได้รับพระธรรมเทศนาเกี่ยวกับมันสำหรับปีอาจทำให้แดเนียลแพทริคซึ่งในปี 1960 เพื่อตรวจหาการรับรู้ว่า " ไม่มีอะไรมากกว่าการสร้างทางหลวงใหญ่เท่านั้นที่ผลิตแยม " การจราจรที่ใหญ่กว่าเขาชี้ไปที่ หลายกรณี ซึ่งถนนใหม่ดูเหมือนจะเต็มเกือบตั้งแต่วันเปิดของพวกเขาสัญญาระบบการจราจรและการเดินทางครั้ง ล้มเหลวที่จะเป็นจริงหรือเป็นเวลาสั้นๆการก่อสร้างทางหลวงและการจราจรดูเหมือนจะเลื่อนเป็นวงกลมหินที่มีชื่อเสียง แต่โดยทั่วไปเช่นเป็นเกาะยาวใหญ่สร้างทางด่วนทางหลวงความเร็วผู้โดยสารจากชานเมืองภูมิภาคเติบโตในนิวยอร์กไม่นานหลังจากที่ส่วนแรกของเปิดในปี 1958 ผู้ขับขี่ติดอยู่ในการจราจรที่ติดขัดเรื้อรังของตนเริ่มเรียกมันว่า " โลกที่ยาวที่สุดที่ลานจอดรถ