The pattern of heterochromatin dist

The pattern of heterochromatin distribution in M. segmentaria is similar to that observed in most of the studied Meliponini species (Rocha et al. 2003, Carvalho and Costa 2011, Miranda et al. 2013), where most of the chromosomes in the complement have a single heterochromatic arm. This seems to agree with the “minimum interaction hypothesis,” proposed by Imai et al. (1988), as the main mechanism of karyotype evolution
in these bees. According to this hypothesis, one metacentric chromosome breaks apart at the centromere producing two acrocentric chromosomes. Therefore, due to the instability of these acrocentric chromosomes, the repetitive DNA starts an in-tandem growth at the telomere region, leading to chromosomes with a heterochromatic arm (see Imai et al. 1988), as observed here in M. segmentaria. However, this pattern is very different from that observed in the solitary bee Euglossa carolina (Linnaeus, 1758) (Fernandes
et al. 2013), suggesting that alternative mechanisms of karyotype change may occur through the evolutionary diversification of these species. More detailed karyotype studies are needed to point out the trend in the karyotype evolution of solitary bees.
Figure 2. Female mitotic karyotypes of M. segmentaria stained with fluorochromes: a CMA3 b DAPI c CMA3/DAPI and d DAPI/CMA3. Arrows indicate entirely heterochromatic metacentric chromosomes (Mh). Bar=5μm.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบของการกระจาย heterochromatin ในเอ็ม segmentaria จะคล้ายกับที่พบในส่วนของการศึกษาสายพันธุ์ Meliponini (Rocha et al. 2003 และคอสตาร์วัลโญ่, 2011, มิแรนดา et al. 2013) ที่มากที่สุดของโครโมโซมในส่วนประกอบที่มี แขน heterochromatic เดียว นี้ดูเหมือนว่าจะเห็นด้วยกับ "สมมติฐานปฏิสัมพันธ์ขั้นต่ำ" ที่เสนอโดย Imai, et al (1988) เป็นกลไกหลักของการวิวัฒนาการของโครโมโซม
ในผึ้งเหล่านี้ ตามสมมติฐานนี้หนึ่งโครโมโซม metacentric แบ่งออกจากกันที่ centromere ผลิตสองโครโมโซม acrocentric ดังนั้นเนื่องจากความไม่แน่นอนของโครโมโซม acrocentric เหล่านี้ซ้ำดีเอ็นเอเริ่มต้นการเจริญเติบโตในภูมิภาคที่ควบคู่ telomere ที่นำไปสู่โครโมโซมด้วยแขน heterochromatic (ดู Imai et al. 1988) เป็นที่สังเกตที่นี่ในเอ็ม segmentaria แต่รูปแบบนี้จะแตกต่างจากที่พบในผึ้งโดดเดี่ยว Euglossa แคโรไลนา (Linnaeus, 1758) (เฟอร์นันเด
et al. 2013) ชี้ให้เห็นว่ากลไกทางเลือกของการเปลี่ยนแปลงโครโมโซมอาจเกิดขึ้นผ่านความหลากหลายของสายพันธุ์วิวัฒนาการเหล่านี้ ศึกษารายละเอียดเพิ่มเติมสัณฐานมีความจำเป็นที่จะชี้ให้เห็นแนวโน้มในการวิวัฒนาการสัณฐานของผึ้งโดดเดี่ยว.
รูปที่ 2 หญิง karyotypes ทิคส์เอ็ม segmentaria ย้อมด้วยสี fluorochromes ก CMA3 B C DAPI CMA3 / DAPI และ D DAPI / CMA3 ลูกศรแสดงโครโมโซม metacentric heterochromatic ทั้งหมด (Mh) บาร์ = 5μm

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รูปแบบการกระจายของสปีชีส์ในม. segmentaria จะคล้ายกับที่พบในการศึกษานี้ส่วนใหญ่ meliponini สปีชีส์ ( Rocha et al . 2003 , คาร์วัลโญ่และ Costa 2011 , Miranda et al . 2013 ) ซึ่งส่วนใหญ่ของโครโมโซมในกว่ามี เดียว heterochromatic แขน นี้ดูเหมือนว่าจะเห็นด้วยกับ " สมมติฐานปฏิสัมพันธ์น้อย " ที่เสนอโดยอิมาอิ et al . ( 1988 ) เป็นกลไกหลักในการวิวัฒนาการในผึ้งเหล่านี้ ตามสมมติฐานนี้ เมตาเซนตริกโครโมโซมแบ่งแยกที่เซนโตรเมียร์โครโมโซมอะโครเซนตริกการผลิต 2 . ดังนั้น เนื่องจากความไม่แน่นอนของโครโมโซมอะโครเซนตริกเหล่านี้ ดีเอ็นเอซ้ำเริ่มตีคู่การเจริญเติบโตในภาวะภูมิภาคไปสู่โครโมโซมด้วยแขน heterochromatic ( ดูนะครับ et al . 1988 ) , ตรวจสอบที่นี่ในม. segmentaria . อย่างไรก็ตาม รูปแบบนี้จะแตกต่างจากที่พบในเดี่ยวผึ้ง euglossa แคโรไลนา ( Linnaeus , 1758 ) ( เฟอร์นันเดสet al . 2013 ) แนะนำว่า กลไกการเปลี่ยนแปลงอาจเกิดขึ้นผ่านวิสาหกิจในวิวัฒนาการสายพันธุ์เหล่านี้ การศึกษาในรายละเอียดเพิ่มเติมจะต้องชี้ให้เห็นแนวโน้มของวิวัฒนาการคาริโอไทป์ของผึ้งสันโดษรูปที่ 2 หญิงไมโทติกคาริโอไทป์ของม. segmentaria เปื้อน fluorochromes : cma3 B C และ D dapi cma3 / dapi dapi / cma3 . ลูกศรแสดงทั้งหมด heterochromatic เมตาเซนตริกโครโมโซม ( MH ) บาร์ = 5 μม.