In the Imperial Study Room.The youn

In the Imperial Study Room.

The young monarch was sitting on his dragon chair. His face was cold and indifferent.

He had gone through his violent rage period, now his expression was as usual, moderate and placid. Only leaving a hint of pent up sadness in his eyes.

His attendant was telling him in a low voice: “Your Majesty, the Little Prince is coming.”

Rui Ze with his wrinkled face stepped into the room, he was clutching the corner of his clothes, softly said: “Big Brother.”

The Emperor oddly looked at the official document in his hand, not even raising his eyes to look up.

“Rui Ze knows, what I’m about to say perhaps will not be liked by Big Brother, however, I felt that I cannot leave it unsaid. The Blind Concubine is being locked in the prison now, Big Brother must also feel uncomfortable. If he did something wrong, just reprimand him slightly harsher would be enough. Why do you have to make it this serious? In the end, the one who will feel the heartache, wouldn’t it be Big Brother? Big Brother is afraid that he might run away, from now on, just keep watch of him all day long, if not successful, then you can fasten a chain on him, make it so he couldn’t run away for the rest of his life.”

The Emperor creased his brows, “You are just a little kid. What kind of nonsense are you talking about?”

The Little Prince hung down his head, he felt wronged: “I was just saying whatever was on my mind. Rui Ze didn’t know if what I said was being heard or not, but each word that I said was the truth.”

The Emperor’s heart was agitated for a while. He clutched the document in his hand until it left marks on his fingers. “This sort of matter is not your responsibility to think of. You just need to study properly with the Great Teacher. Despite there is or there isn’t this problem.”

Rui Ze suddenly lifted up his face, on his small face there were two trails of tears: “The Blind Concubine’s body is weak. His body wouldn’t be able to endure the prison’s cold air. Big Brother, right now you are angry, of course you wouldn’t take this into consideration. If by any chance the person really has gone for good. I would like to see what Big Brother will do!!”

After saying that, he turned his body and ran out, he felt wronged as well as sorrow.

The Emperor threw the document aside. He was pacing back and forth in the Study, eyebrows tautly locked.

His attendant, with a hint of a smile said to sooth him: “Your Majesty, please don’t be angry. What the Little Prince had said, actually has some logic in it. Your humble subject although hasn’t talked with The Blind Concubine, has seen the expression of Your Majesty when Your Majesty was together with The Blind Concubine. Your Majesty is truly treasuring the Blind Concubine, those kinds of eyes, are impossible to be faked.”

The Emperor breathed in a mouthful of air, then slowly said with his gloomy voice: “Prepare the ride.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับอากาศโดยไม่หยุดหายใจเฮือกของร่างของเจ้าจอมตาบอดคล้ายคลึงกับชิ้นส่วนของผ้านอนสลบบนพื้นปากก็หอบเสี่ยวเปากำลังมองเขามีตำแหน่งเปิดและปิดปากของเขาดังนั้นเขา worriedly นิ้วหูของเขาใกล้ปากเสียงลมถูกถ่ายทอดในหูของเขายิ่งได้ฟังยิ่งกลัวตาของเขาเบิกกว้างไปยังจุดของการเป็นรอบหลังจากที่ในขณะที่ดีใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เศร้าโศกปากของเขาพึมพำว่า "อาจารย์....... "เสียงของเขายังจางหายเมื่อจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของโลหะถูการปะทะอย่างรุนแรงเสี่ยวเปาถึงกับสะดุ้งเขายกศีรษะของเขาไปหน้าแหล่งที่มาของเสียงไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อประตูคุกถูกปลดล็อคโซ่เหล็กยาวก็ถูกโยนไปที่พื้นประมาณสองหรือสามผู้คุมพร้อมด้วยแบกถังไม้ทะลักจากในคุกของอุโมงค์เขาไม่สามารถช่วยแต่จะคว้าแขนของเขาไว้แน่นลุกขึ้นโค้งหลังของเขา: "สิ่งที่คุณต้องการ?"หัวหน้าผู้คุมเรือนจำงอนที่เขา: "ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย!! ออกไป!! "เสี่ยวเปาลุกขึ้นตัวบังประตูคุก "ฝ่าบาทยังไม่ได้รับคำสั่งของเขาที่จริงแล้วเธอต้องการอะไรล่ะ"หลังเขาอย่างแรงกระแทกกับหินปูนที่ผนังเขากลายเป็นกองรวมกันไว้บนพื้นดินเสียงนั้นทันทีผู้คุมคุกยกขาของเขาเตะเสี่ยวเปาตรงช่องท้องเสี่ยวเปาทำน่าสงสาร "ฮึ"หลังจากเตะเขาผู้คุมนักโทษเข้าคุกได้การใช้ความแข็งแรงของร่างกายของพวกเขาพวกเขายกและเทน้ำทั้งหมดในถังที่ทำด้วยไม้พวกเขาเทน้ำจากหัวของนางสนมตาบอดไปทั่วตัวของเขาเสี่ยวเปากำลังนอนบนท้องของเขาด้วยเสียงเย้ยหยันเขาตะโกนว่า "หยุด!!"ริมฝีปากของเจ้าจอมตาบอดเป็นสีเขียวสีม่วงเขาก็ไม่สามารถที่จะขยับได้เหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าหักบิดและล้มลงบนพื้นเสี่ยวเปาอย่างแรง propped ขึ้นร่างกายของเขาพยายามคลานไปที่ประตูคุกอ้อนวอนด้วยเสียงโศกเศร้าของเขา: "อาจารย์เคยเป็นลมเพราะถูกชุ่มในป่าไม้ไผ่หมอหลวงได้เตือนว่าเขาต้องไม่เปียกอีกแล้วถ้าเขากลับมาเพราะความทุกข์ในอดีตของเขาเขาอาจจะสูญเสียชีวิตของเขา"ฟันแล้วคลานเข้าคุกของเขาบางและอ่อนแอร่างกายขวางดีน้ำเย็นน้ำแข็งในขณะที่สั่นมากตั้งแต่หัวจรดเท้าเขาปกป้องพระสนมตาบอดในอ้อมกอดของเขา gritted ผู้คุมนักโทษแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลยถังหลังถังของเย็นก็น้ำแตกในบอดของเจ้าจอมหน้าหนึ่งหลังจากที่อื่นและบนร่างกายของเขาเสี่ยวเปาผู้คุมคุกรอยย่นคิ้วของเขาและให้เสี่ยวเปาเตะเสี่ยวเปาหลับตาแน่นทนความเจ็บปวดบนหลังของเขาให้เขาถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่าแค่กัดลงบนริมฝีปากของเขากอดเมียน้อยตาบอดแม้ที่เข้มงวดมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอนสลบบนพื้นปากก็หอบหอบ มีตำแหน่งเปิดและปิดปากของเขาดังนั้น เขา กังวลนิ้วหูของเขาใกล้ปากเสียงลม ถูกถ่ายทอดในหูของเขายิ่งได้ฟังยิ่งกลัวตาของเขาเบิกกว้าง ปากของเขาพึมพำว่า "อาจารย์...... การถู โซ่เหล็กยาวก็ถูกโยนไปที่ พื้น แต่จะคว้าแขนของเขาไว้แน่น ลุกขึ้นโค้งหลังของเขา : "สิ่งที่คุณต้องการ? ? " หัวหน้าผู้คุมเรือนจำงอนที่เขา:" ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย! ! ออกไป! ! " เสี่ยวเปาลุกขึ้นตัวบังประตูคุก" ฝ่าบาทยังไม่ได้รับคำสั่งของ เขาที่จริงแล้วเธอต้องการอะไรล่ะ ? เสี่ยวเปาทำน่าสงสาร "ฮึ" เสียงนั้นทันทีเขากลายเป็นกองรวม กันไว้บนพื้นดิน ผู้คุมนักโทษเข้าคุกได้ เขาตะโกนว่า "หยุด! เขาก็ไม่สามารถที่จะขยับได้ เหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าหักบิดและล้มลงบนพื้นเสี่ยวเปาอย่างแรง หนุนขึ้นร่างกายของเขาพยายามคลานไปที่ ประตูคุกอ้อนวอนด้วยเสียงโศกเศร้าของเขา " เขาอาจจะสูญเสียชีวิตของเขา! เสี่ยวเปา gritted ฟันแล้วคลานเข้าคุกของเขาบาง และอ่อนแอร่างกายขวางดีน้ำเย็นน้ำแข็งในขณะที่สั่นมากตั้งแต่หัวจรดเท้า เสี่ยวเปาหลับตาแน่นทนความเจ็บปวดบน หลังของเขาให้เขาถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่าแค่กัดลงบนริมฝีปากของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ร่างของเจ้าจอมตาบอดคล้ายคลึงกับชิ้นส่วนของผ้านอนสลบบนพื้นปากก็หอบสำหรับอากาศโดยไม่หยุด .เสี่ยวเปากำลังมองเขามีตำแหน่งเปิดและปิดปากของเขาดังนั้นเขา worriedly นิ้วหูของเขาใกล้ปากเสียงลมถูกถ่ายทอดในหูของเขายิ่งได้ฟังยิ่งกลัวตาของเขาเบิกกว้างไปยังจุดของการเป็นรอบหลังจากที่ในขณะที่ดีใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เศร้าโศกปากของเขาพึมพำว่า " อาจารย์ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . "เสียงของเขายังจางหายเมื่อจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของโลหะถูการปะทะอย่างรุนแรงเสี่ยวเปาถึงกับสะดุ้งเขายกศีรษะของเขาไปหน้าแหล่งที่มาของเสียงไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อประตูคุกถูกปลดล็อคโซ่เหล็กยาวก็ถูกโยนไปที่พื้นประมาณสองหรือสามผู้คุมพร้อมด้วยแบกถังไม้ทะลักจากในคุกของอุโมงค์เขาไม่สามารถช่วยแต่จะคว้าแขนของเขาไว้แน่นลุกขึ้นโค้งหลังของเขา : " สิ่งที่คุณต้องการ ? ? "หัวหน้าผู้คุมเรือนจำงอนที่เขา : " ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย ! ! ออกไป ! ! "เสี่ยวเปาลุกขึ้นตัวบังประตูคุก " ฝ่าบาทยังไม่ได้รับคำสั่งของเขาที่จริงแล้วเธอต้องการอะไรล่ะ ? "ผู้คุมคุกยกขาของเขาเตะเสี่ยวเปาตรงช่องท้องเสี่ยวเปาทำน่าสงสาร " ฮึ " เสียงนั้นทันทีเขากลายเป็นกองรวมกันไว้บนพื้นดินหลังเขาอย่างแรงกระแทกกับหินปูนที่ผนังหลังจากเตะเขาผู้คุมนักโทษเข้าคุกได้การใช้ความแข็งแรงของร่างกายของพวกเขาพวกเขายกและเทน้ำทั้งหมดในถังที่ทำด้วยไม้พวกเขาเทน้ำจากหัวของนางสนมตาบอดไปทั่วตัวของเขาเสี่ยวเปากำลังนอนบนท้องของเขาด้วยเสียงเย้ยหยันเขาตะโกนว่า " หยุด ! ! "ริมฝีปากของเจ้าจอมตาบอดเป็นสีเขียวสีม่วงเขาก็ไม่สามารถที่จะขยับได้เหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าหักบิดและล้มลงบนพื้นเสี่ยวเปาอย่างแรง propped ขึ้นร่างกายของเขาพยายามคลานไปที่ประตูคุกอ้อนวอนด้วยเสียงโศกเศร้าของเขา : " อาจารย์เคยเป็นลมเพราะถูกชุ่มในป่าไม้ไผ่หมอหลวงได้เ ตือนว่าเขาต้องไม่เปียกอีกแล้วถ้าเขากลับมาเพราะความทุกข์ในอดีตของเขาเขาอาจจะสูญเสียชีวิตของเขา ! "ผู้คุมนักโทษแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลยถังหลังถังของเย็นก็น้ำแตกในบอดของเจ้าจอมหน้าหน