The Great Vowel Shift gave rise to

The Great Vowel Shift gave rise to many of the oddities of English pronunciation, and now obscures the relationships between many English words and their foreign counterparts. The spellings of some words changed to reflect the change in pronunciation (e.g. stone from stan, rope from rap, dark from derk, barn from bern, heart from herte, etc), but most did not. In some cases, two separate forms with different meaning continued (e.g. parson, which is the old pronunciation of person). The effects of the vowel shift generally occurred earlier, and were more pronounced, in the south, and some northern words like uncouth and dour still retain their pre-vowel shift pronunciation (“uncooth” and “door” rather than “uncowth” and “dowr”). Busy has kept its old West Midlands spelling, but an East Midlands/London pronunciation; bury has a West Midlands spelling but a Kentish pronunciation. It is also due to irregularities and regional variations in the vowel shift that we have ended up with inconsistencies in pronunciation such as food (as compared to good, stood, blood, etc) and roof (which still has variable pronunciation), and the different pronunciations of the “o” in shove, move, hove, etc.

SOUND CLIP
Great Vowel Shift pronunciation changes (35 sec)
(from National Science Foundation)
Click here for transcript
Other changes in spelling and pronunciation also occurred during this period. The Old English consonant X - technically a “voiceless velar fricative”, pronounced as in the “ch” of loch or Bach - disappeared from English, and the Old English word burX (place), for example, was replaced with “-burgh”, “-borough”, “-brough” or “-bury” in many place names. In some cases, voiceless fricatives began to be pronounced like an “f” (e.g. laugh, cough). Many other consonants ceased to be pronounced at all (e.g. the final “b” in words like dumb and comb; the “l” between some vowels and consonants such as half, walk, talk and folk; the initial “k” or “g” in words like knee, knight, gnaw and gnat; etc). As late as the 18th Century, the “r” after a vowel gradually lost its force, although the “r” before a vowel remained unchanged (e.g. render, terror, etc), unlike in American usage where the “r” is fully pronounced.

So, while modern English speakers can read Chaucer’s Middle English (with some difficulty admittedly), Chaucer’s pronunciation would have been almost completely unintelligible to the modern ear. The English of William Shakespeare and his contemporaries in the late 16th and early 17th Century, on the other hand, would be accented, but quite understandable, and it has much more in common with our language today than it does with the language of Chaucer. Even in Shakespeare’s time, though, and probably for quite some time afterwards, short vowels were almost interchangeable (e.g. not was often pronounced, and even written, as nat, when as whan, etc), and the pronunciation of words like boiled as “byled”, join as “jine”, poison as “pison”, merchant as “marchant”, certain as “sartin”, person as “parson”, heard as “hard”, speak as “spake”, work as “wark”, etc, continued well into the 19th Century. We retain even today the old pronunciations of a few words like derby and clerk (as “darby” and “clark”), and place names like Berkeley and Berkshire (as “Barkley” and “Barkshire”), except in America where more phonetic pronunciations were adopted.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กะสระดีก่อให้เกิดของแปลกประหลาดออกเสียงภาษาอังกฤษ และ obscures ความสัมพันธ์ระหว่างภาษาอังกฤษหลายคำและคู่ของพวกเขาต่างประเทศตอนนี้ คำบางคำสะกดคำเปลี่ยนแปลงการเปลี่ยนแปลงในการออกเสียง (เช่นจากหินโทษ เชือกจากแร็ป มืดจาก derk ยุ้งข้าวจากเบิร์น หัวใจจาก herte ฯลฯ), แต่ส่วนใหญ่ไม่ ในบางกรณี สองรูปแบบที่แยก มีความหมายแตกต่างกันอย่างต่อเนื่อง (เช่น parson ซึ่งเป็นการออกเสียงคนเก่า) ผลของการสระโดยทั่วไปเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ และที่ ว่า ใต้ และบางคำทางเหนือเช่นซุ่มซ่าม และดื้อดึงยังคงรักษาการออกเสียงสระก่อนกะ ("uncooth" และ "ประตู" แทน "uncowth" และ "dowr") ไม่ได้เก็บของเวสต์มิดแลนด์เก่าสะกด แต่ออกเสียงเป็นปาย/ลอนดอน บูรีมีเวสต์มิดแลนด์สสะกดแต่ออกเสียงเป็น Kentish ก็เนื่องจากความผิดปกติและการเปลี่ยนแปลงภูมิภาคกะสระที่เราได้สิ้นสุดกับไม่สอดคล้องกันในการออกเสียงเช่นอาหาร (เมื่อเทียบกับเลือดดี ยืน ฯลฯ) และหลังคา (ซึ่งยัง มีตัวแปรการออกเสียง), และออกเสียงแตกต่างกันของ "o" ในผลัก ย้าย hove ฯลฯคลิปเสียง เปลี่ยนแปลงออกเสียงกะสระดี (35 วินาที)(จากมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติ)คลิกที่นี่สำหรับรายละเอียดOther changes in spelling and pronunciation also occurred during this period. The Old English consonant X - technically a “voiceless velar fricative”, pronounced as in the “ch” of loch or Bach - disappeared from English, and the Old English word burX (place), for example, was replaced with “-burgh”, “-borough”, “-brough” or “-bury” in many place names. In some cases, voiceless fricatives began to be pronounced like an “f” (e.g. laugh, cough). Many other consonants ceased to be pronounced at all (e.g. the final “b” in words like dumb and comb; the “l” between some vowels and consonants such as half, walk, talk and folk; the initial “k” or “g” in words like knee, knight, gnaw and gnat; etc). As late as the 18th Century, the “r” after a vowel gradually lost its force, although the “r” before a vowel remained unchanged (e.g. render, terror, etc), unlike in American usage where the “r” is fully pronounced.So, while modern English speakers can read Chaucer’s Middle English (with some difficulty admittedly), Chaucer’s pronunciation would have been almost completely unintelligible to the modern ear. The English of William Shakespeare and his contemporaries in the late 16th and early 17th Century, on the other hand, would be accented, but quite understandable, and it has much more in common with our language today than it does with the language of Chaucer. Even in Shakespeare’s time, though, and probably for quite some time afterwards, short vowels were almost interchangeable (e.g. not was often pronounced, and even written, as nat, when as whan, etc), and the pronunciation of words like boiled as “byled”, join as “jine”, poison as “pison”, merchant as “marchant”, certain as “sartin”, person as “parson”, heard as “hard”, speak as “spake”, work as “wark”, etc, continued well into the 19th Century. We retain even today the old pronunciations of a few words like derby and clerk (as “darby” and “clark”), and place names like Berkeley and Berkshire (as “Barkley” and “Barkshire”), except in America where more phonetic pronunciations were adopted.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

The Great สระกะให้สูงขึ้นไปอีกจำนวนมากที่แปลกประหลาดของการออกเสียงภาษาอังกฤษและตอนนี้ปิดกั้นความสัมพันธ์ระหว่างคำภาษาอังกฤษจำนวนมากและต่างประเทศของพวกเขา การสะกดของคำบางคำเปลี่ยนไปสะท้อนให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงในการออกเสียง (เช่นหินจากสแตนเชือกจากแร็พ, ดำจาก Derk ยุ้งจากเบิร์นหัวใจจาก herte ฯลฯ ) แต่ส่วนใหญ่ไม่ได้ ในบางกรณีสองรูปแบบแยกต่างหากที่มีความหมายที่แตกต่างกันอย่างต่อเนื่อง (เช่นบาทหลวงซึ่งเป็นออกเสียงเก่าคน) ผลกระทบของการเปลี่ยนแปลงในสระโดยทั่วไปที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และมีความเด่นชัดมากขึ้นในภาคใต้และบางคำที่ภาคเหนือเช่นซุ่มซ่ามและดื้อดึงยังคงรักษาก่อนสระออกเสียงเปลี่ยนแปลงของพวกเขา ( "uncooth" และ "ประตู" มากกว่า "uncowth" และ " dowr ") ไม่ว่างได้เก็บเก่า West Midlands การสะกดคำของมัน แต่ออกเสียงอีสต์มิดแลนด์ / ลอนดอน; ฝังมีการสะกด West Midlands แต่การออกเสียงตบมือ มันก็เป็นเพราะความผิดปกติและการเปลี่ยนแปลงในระดับภูมิภาคในการเปลี่ยนเสียงสระที่เราได้จบลงด้วยความไม่สอดคล้องกันในการออกเสียงเช่นอาหาร (เมื่อเทียบกับดียืนเลือด ฯลฯ ) และหลังคา (ซึ่งยังคงมีการออกเสียงตัวแปร) และที่แตกต่างกัน ออกเสียงของ "o" ในซุกย้ายโฮฟ ฯลฯSOUND CLIP สระมหาราชเปลี่ยนแปลงกะออกเสียง (35 วินาที) (จากมูลนิธิวิทยาศาสตร์แห่งชาติ) คลิกที่นี่สำหรับหลักฐานการเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ในการสะกดและการออกเสียงก็เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ภาษาอังกฤษเก่าพยัญชนะ X - เทคนิค "ใบ้เสียดแทรก velar" ออกเสียงเป็นใน "CH" ของทะเลสาบหรือ Bach - หายไปจากภาษาอังกฤษและภาษาอังกฤษคำ burX (สถานที่), ตัวอย่างเช่นถูกแทนที่ด้วย "-burgh" "-borough", "-brough" หรือ "-bury" ในหลายชื่อ ในบางกรณีฟึดฟัดใบ้เริ่มที่จะออกเสียงเหมือน "f" (หัวเราะเช่นไอ) พยัญชนะอื่น ๆ อีกมากมายหยุดที่จะได้รับการประกาศที่ทุกคน (เช่นสุดท้าย "B" ในคำเช่นใบ้และหวีนั้น "L" ระหว่างสระและพยัญชนะเช่นครึ่งเดินพูดคุยและชาวบ้านเริ่มต้น "K" หรือ "G "ในคำเช่นเข่าอัศวินแทะและยุง; ฯลฯ ) เป็นปลายศตวรรษที่ 18 "R" หลังจากสระค่อย ๆ จางหายแรงแม้ว่า "R" ก่อนสระยังคงไม่เปลี่ยนแปลง (เช่นทำให้หวาดกลัว ฯลฯ ) ซึ่งแตกต่างจากการใช้งานของชาวอเมริกันที่ "R" จะออกเสียงได้อย่างเต็มที่ . ดังนั้นในขณะที่ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ทันสมัยสามารถอ่านชอเซอร์เป็นภาษาอังกฤษยุคกลาง (ด้วยความยากลำบากที่ยอมรับ) การออกเสียงของชอเซอร์จะได้รับเกือบไม่สามารถเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์เพื่อหูที่ทันสมัย ภาษาอังกฤษของวิลเลียมเช็คสเปียร์และโคตรของเขาในวันที่ 16 และช่วงปลายศตวรรษที่ 17 ต้นในมืออื่น ๆ จะได้รับการเน้นเสียง แต่ที่เข้าใจมากและจะมีมากขึ้นในการร่วมกันกับภาษาของเราในวันนี้กว่ามันจะมีภาษาของชอเซอร์ แม้ในเวลาเช็คสเปียร์แม้ว่าและอาจจะสำหรับค่อนข้างบางเวลาหลังจากนั้นสระสั้นก็แทนกันเกือบ (เช่นมักจะไม่ได้เด่นชัดและเป็นลายลักษณ์อักษรแม้เป็น NAT เมื่อเป็น Whan, ฯลฯ ) และการออกเสียงของคำเช่นต้มเป็น " byled "เข้าร่วมเป็น" Jiné "พิษเป็น" Pison "ผู้ประกอบการค้าเป็น" Marchant "บางอย่าง" sartin "คนเป็น" พระ "ได้ยินว่า" ยาก "พูดว่า" ตรัส "ทำงานเป็น" Wark " ฯลฯ ยังคงดีในศตวรรษที่ 19 เรารักษาแม้วันนี้ออกเสียงเก่าคำไม่กี่คำเช่นดาร์บี้และเสมียน (ขณะที่ "ดาร์บี้" และ "คลาร์ก") และชื่อสถานที่เช่นเบิร์กลีย์และ Berkshire (ขณะที่ "บาร์คลีย์" และ "Barkshire") ยกเว้นในอเมริกาการออกเสียงที่มากขึ้น ออกเสียงเป็นบุตรบุญธรรม