amylose (Shi et al., 2013). Fig. 1

amylose (Shi et al., 2013). Fig. 1 shows the effect of different
amounts of pullulanase on RS yield in ADGBF. Pullulanase (EC
3.2.1.41) is able to cleave a-1,6 glucosidic bonds in amylopectin of
GBF and produce long and short linear a-glucan, which promoted
starch retrogradation. Without pullulanase debranching (Fig. 1), RS
yield of 6.82% was observed from autoclaved GBF, which may be
due to the small amount of amylose in its parental flour; it also
suggested the original RS2 from its parental flour was substantially
eliminated under the autoclaving conditions. RS yield increases
sharply as the amount of pullulanase increases, reaches the highest
at 74 npun/g GBF, and then decreases slightly at 109 npun/g GBF;
after this level of pullulanase, RS yield does not show statistical
differences (p > 0.05) (Fig. 1). The effect of adding varying amounts
of pullulanase on RS formation during debranching and retrogadation
may be explained by the appropriate chain length of
glucan, as indicated by Shi et al. (2013) based on their results obtained
from gel permeation chromatograph. The degree of polymerization
(DP) of glucan affects the formation of RS3, and a
minimum DP of 10 and a maximum of 100 to be necessary to form
the double helices during retrogradation (Gidley et al., 1995;
Sajilata, Singhal, & Kulkarni, 2006). The results suggested that at
this level of pullulanase (74 npun/g GBF), GBF was hydrolyzed to
produce chain lengths of a-polyglucans with an optimal DP in
forming the double helices for a high RS3 output. Moreover, all
substrates were not saturated by pullulanase until the amount of
pullulanase exceeded 109 npun/g GBF. In consequence, RS yield
remained constant as the amount of pullulanase increased beyond
109 npun/g GBF. A similar trend about the effect of pullulanase
concentration on RS yield by hydrolysis of maize starch with pullulanase
was observed by Zhang and Jin (2011).
3.3. RS and TDF contents of GBF and ADGBF
In vitro susceptibility to amylolysis of GBF and ADGBF was
evaluated by determining RS and TDF in this study using the
Approved AACC Methods 32-40 and 32-07.01, respectively (AACC,
2000). In the former method the procedures for RS determination
have been developed in an attempt to mimic starch digestion in the
human, employing pancreatic a-amylase digestion at 37 C. In the
latter method a simultaneous boiling/amylolytic digestion step for
TDF determination intended to remove starch including thermalinstable
resistant starch. Accordingly, RS that survives a thermal
treatment commonly encountered in food processing can be
assessed by the AACC method 32-07.01 for determining TDF.
ADGBF contained amounts of crude protein and crude fat similar
to its parental counterpart (Table 1), which was considered indicative
of no further elimination of these components during the
preparation. Dramatically lower ash content (0.87%) in ADGBF than
in GBF was observed, which is suggestive of the significant loss of
dissolved minerals during the preparation. TS content in ADGBF
was lower (67.43%) than that in its parental flour, albeit not statistically
significant (p > 0.05), which was considered indicative of
limited saccharification of starch by autoclaving and debranching
during the preparation. In contrast to it parental counterpart,
ADGBF contained comparatively less RS (25.25%) but more TDF
(11.70%) (Table 1). Autoclaving and debranching treatments caused
the RS observed by TDF approach to increase even as the RS
observed by a 37 C digestion decreased. ADGBF had relatively less
RS content than its parental counterpart, which is again suggestive
of the degradation of amylopectin crystallites of the original RS2
due to the high autoclaving temperature (121 C). This observation
reiterates the marked thermal dependence of the indigestible features
of native banana resistant starch. Moreover, TDF was
approximately 21.6% higher in ADGBF than in its parental counterpart,
which is suggestive of increased thermal stability of
enzyme resistance in ADGBF. The results was in agreement with
previous research (Rodríguez-Ambriz et al., 2008), which has found
increased TDF and reduced RS in the fiber-rich powder prepared by
liquefaction of GBF.
3.4. In vitro starch digestion and eGI of GBF and ADGBF
An in vitro starch digestibility procedure was conducted in this
study to simulate the in vivo situation of starch digestion characteristics
and to estimate the metabolic glycemic response to the
samples. The starch hydrolysis curves (Fig. 2) and the first-order
kinetic model of starch hydrolysis (Fig. 3) for GBF and ADGBF are
shown. The results of the in vitro starch digestion are summarized
in Table 2, including the equilibrium constant C∞ and kinetic constant
k in the first-order kinetic model of the starch hydrolysis, the
hydrolysis index HI and the estimated glycemic index eGI.
The profile of in vitro starch hydrolysis (Fig. 2) exhibited a
gradual increment in all tested samples as time increased until a
maximum plateau was slowly reached. Each sample characterized
by the course of starch hydrolysis has its own k and C∞ values, as
shown in Fig. 2 and Table 2. White bread, used as a reference food,
underwent a higher starch hydrolysis during 30e180 min, when
compared with the other samples. A 54.07% (C∞) of digestion

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปริมาณแอมิโลส (Shi et al., 2013) Fig. 1 แสดงผลของการแตกต่างกันจำนวน pullulanase ในอัตราผลตอบแทนใน ADGBF Pullulanase (EC3.2.1.41) สามารถแบะเป็น 1,6 glucosidic พันธบัตรใน amylopectin ของGBF และผลิตสั้น และระยะยาวเชิงเส้น a-glucan การส่งเสริมแป้ง retrogradation โดย pullulanase debranching กิน 1), RSผลผลิตของ 6.82% ถูกตรวจสอบจาก GBF autoclaved ซึ่งอาจเป็นเนื่องจากจำนวนปริมาณแอมิโลสในแป้งของผู้ปกครอง มันยังแนะนำ RS2 เดิมจากแป้งของผู้ปกครองได้มากตัดสภาวะ autoclaving เพิ่มผลผลิตของอาร์เอสอย่างรวดเร็วเป็นจำนวนเพิ่มขึ้น pullulanase ถึงที่สูงที่สุดจาก74 npun/g GBF แล้วลดลงเล็กน้อยที่ npun 109 g GBFหลังจากนี้ระดับของ pullulanase ผลตอบแทนของ RS ไม่แสดงสถิติความแตกต่าง (p > 0.05) (Fig. 1) ผลของการเพิ่มยอดเงินแตกต่างกันของ pullulanase เกี่ยวกับการก่อตัว RS ระหว่าง debranching และ retrogadationอาจอธิบายความยาวโซ่ที่เหมาะสมของglucan ตามที่ระบุโดย Shi et al. (2013) ตามผลของพวกเขาได้รับจากเจลซึม chromatograph การ ระดับการ polymerization(DP) ของ glucan มีผลต่อการก่อตัวของ RS3 และDP ขั้นต่ำ 10 และสูงสุด 100 จะต้องฟอร์มhelices คู่ระหว่าง retrogradation (Gidley et al., 1995Sajilata, Singhal, & Kulkarni, 2006) แนะนำผลลัพธ์ที่ได้มี hydrolyzed pullulanase (74 npun/g GBF), GBF ระดับนี้ความยาวโซ่ของที่ polyglucans กับ DP ดีที่สุดในการผลิตขึ้นรูป helices คู่สำหรับผลลัพธ์การ RS3 สูง นอกจากนี้ ทั้งหมดพื้นผิวไม่อิ่มตัว โดย pullulanase จนถึงจำนวนpullulanase เกิน npun 109 g GBF ในผล ผลผลิตของอาร์เอสยังคงคงที่เป็นจำนวนเพิ่มขึ้นนอกเหนือจาก pullulanase109 npun/กรัม GBF แนวโน้มที่คล้ายคลึงกันเกี่ยวกับผลของ pullulanaseความเข้มข้นในอัตราผลตอบแทน โดยไฮโตรไลซ์ของแป้งข้าวโพดด้วย pullulanaseถูกตรวจสอบ โดยเตียวและจิน (2011)3.3. RS และ TDF เนื้อหา GBF และ ADGBFมีการเพาะเลี้ยงง่าย amylolysis GBF และ ADGBFประเมิน โดยกำหนด RS และ TDF นี้ใช้ศึกษาการอนุมัติวิธี AACC 32-40 และ 32-07.01 ตามลำดับ (AACC2000) . ในอดีตวิธีการขั้นตอนการกำหนด RSได้รับการพัฒนาในความพยายามที่จะเลียนแบบการย่อยอาหารแป้งในตัวมนุษย์ การใช้ a-amylase ย่อยอาหารที่ตับอ่อนที่ 37 เซลเซียส ในวิธีหลังการย่อยอาหาร เดือด/amylolytic พร้อมขั้นตอนการวัตถุประสงค์เพื่อเอาแป้งรวมทั้ง thermalinstable กำหนด TDFแป้งทน ตาม RS ที่ survives เป็นความร้อนรักษาที่พบทั่วไปในอาหารได้ประเมิน โดยวิธี AACC 32 07.01 สำหรับกำหนด TDFADGBF ประกอบด้วยโปรตีนหยาบและไขมันคล้ายน้ำมันดิบการสำเนาโดยผู้ปกครองของ (ตารางที่ 1), ซึ่งถือเป็นตัวชี้ให้เห็นไม่ตัดออกไปของคอมโพเนนต์เหล่านี้ในระหว่างการการเตรียมการ ในกรณีต่ำกว่าเถ้าเนื้อหา (0.87%) ใน ADGBF กว่าin GBF was observed, which is suggestive of the significant loss ofdissolved minerals during the preparation. TS content in ADGBFwas lower (67.43%) than that in its parental flour, albeit not statisticallysignificant (p > 0.05), which was considered indicative oflimited saccharification of starch by autoclaving and debranchingduring the preparation. In contrast to it parental counterpart,ADGBF contained comparatively less RS (25.25%) but more TDF(11.70%) (Table 1). Autoclaving and debranching treatments causedthe RS observed by TDF approach to increase even as the RSobserved by a 37 C digestion decreased. ADGBF had relatively lessRS content than its parental counterpart, which is again suggestiveof the degradation of amylopectin crystallites of the original RS2due to the high autoclaving temperature (121 C). This observationreiterates the marked thermal dependence of the indigestible featuresof native banana resistant starch. Moreover, TDF wasapproximately 21.6% higher in ADGBF than in its parental counterpart,which is suggestive of increased thermal stability ofenzyme resistance in ADGBF. The results was in agreement withprevious research (Rodríguez-Ambriz et al., 2008), which has foundincreased TDF and reduced RS in the fiber-rich powder prepared byliquefaction of GBF.3.4. In vitro starch digestion and eGI of GBF and ADGBFAn in vitro starch digestibility procedure was conducted in thisstudy to simulate the in vivo situation of starch digestion characteristics
and to estimate the metabolic glycemic response to the
samples. The starch hydrolysis curves (Fig. 2) and the first-order
kinetic model of starch hydrolysis (Fig. 3) for GBF and ADGBF are
shown. The results of the in vitro starch digestion are summarized
in Table 2, including the equilibrium constant C∞ and kinetic constant
k in the first-order kinetic model of the starch hydrolysis, the
hydrolysis index HI and the estimated glycemic index eGI.
The profile of in vitro starch hydrolysis (Fig. 2) exhibited a
gradual increment in all tested samples as time increased until a
maximum plateau was slowly reached. Each sample characterized
by the course of starch hydrolysis has its own k and C∞ values, as
shown in Fig. 2 and Table 2. White bread, used as a reference food,
underwent a higher starch hydrolysis during 30e180 min, when
compared with the other samples. A 54.07% (C∞) of digestion

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อะไมโลส (ชิ et al., 2013) มะเดื่อ. 1
แสดงให้เห็นถึงผลกระทบที่แตกต่างกันจำนวนpullulanase ในอาร์เอสให้ผลผลิตใน ADGBF Pullulanase (EC
3.2.1.41) สามารถที่จะแยกพันธบัตร glucosidic A-1,6 ใน amylopectin ของ
GBF และผลิตเชิงเส้นยาวและสั้นกลูแคนซึ่งการเลื่อน
retrogradation แป้ง โดยไม่ต้อง pullulanase debranching. (รูปที่ 1)
อาร์เอสอัตราผลตอบแทน6.82% เป็นข้อสังเกตจากอิฐ GBF
ซึ่งอาจจะเป็นเนื่องจากจำนวนเล็กๆ ของอะไมโลสในแป้งของผู้ปกครอง; ก็ยังแนะนำเดิม RS2 จากแป้งของผู้ปกครองได้อย่างมีนัยสำคัญตัดออกภายใต้เงื่อนไขการนึ่งฆ่าเชื้อ อาร์เอสให้ผลผลิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในขณะที่ปริมาณการเพิ่มขึ้นของ pullulanase ถึงสูงสุดที่ 74 npun / g GBF แล้วลดลงเล็กน้อยอยู่ที่ 109 npun / g GBF; หลังจากที่ระดับของ pullulanase นี้อัตราผลตอบแทนที่อาร์เอสไม่ได้แสดงสถิติความแตกต่าง(p> 0.05) (รูปที่ 1). ผลกระทบของการเพิ่มจำนวนแตกต่างกันของ pullulanase เกี่ยวกับการก่ออาร์เอสในช่วง debranching และ retrogadation อาจจะอธิบายได้ด้วยความยาวโซ่ที่เหมาะสมของกลูแคนตามที่ระบุโดยชิเอตอัล (2013) ตามผลของพวกเขาได้รับจากการซึมผ่านchromatograph เจล ระดับของพอลิเมอ(DP) ของกลูแคนมีผลต่อการก่อตัวของ RS3 และDP ขั้นต่ำ 10 และสูงสุด 100 จะมีความจำเป็นที่จะสร้างเอนริเก้คู่ระหว่างretrogradation (Gidley, et al, 1995;. Sajilata, Singhal และ Kulkarni , 2006) ผลการชี้ให้เห็นว่าในระดับของ pullulanase นี้ (74 npun / g GBF) GBF เป็นไฮโดรไลซ์เพื่อผลิตห่วงโซ่ความยาวของ-polyglucans กับ DP ที่ดีที่สุดในการสร้างเอนริเก้คู่สำหรับการส่งออกRS3 สูง นอกจากนี้ทุกพื้นผิวไม่ได้อิ่มตัวโดย pullulanase จนกว่าปริมาณของ pullulanase เกิน 109 npun / g GBF ในผลให้อัตราผลตอบแทนที่อาร์เอสยังคงอยู่อย่างต่อเนื่องในขณะที่ปริมาณของ pullulanase เพิ่มขึ้นเกินกว่า 109 npun / g GBF มีแนวโน้มที่คล้ายกันเกี่ยวกับผลกระทบของการ pullulanase ความเข้มข้นในอาร์เอสให้ผลผลิตโดยการย่อยสลายแป้งข้าวโพดกับ pullulanase ถูกพบโดยจางจิน (2011). 3.3 อาร์เอสและเนื้อหาของ TDF GBF และ ADGBF ในความไวต่อการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อเพื่อ amylolysis ของ GBF ADGBF และได้รับการประเมินโดยการกำหนดอาร์เอสและTDF ในการศึกษาครั้งนี้ใช้วิธีการAACC ได้รับการอนุมัติและ 32-07.01 32-40 ตามลำดับ (AACC, 2000) ในวิธีการเดิมขั้นตอนในการมุ่งมั่นที่อาร์เอสได้รับการพัฒนาในความพยายามที่จะเลียนแบบการย่อยแป้งในที่มนุษย์จ้างการย่อยอาหารตับอ่อนอะไมเลสที่37 องศาเซลเซียส ในวิธีหลังพร้อมกันเดือด / ขั้นตอนการย่อยอาหารเอนไซม์สำหรับความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะTDF เอาแป้งรวมทั้ง thermalinstable แป้งทน ดังนั้นอาร์เอสที่รอดความร้อนรักษาพบโดยทั่วไปในการแปรรูปอาหารสามารถประเมินโดยวิธีAACC 32-07.01 สำหรับการกำหนด TDF. ADGBF มีปริมาณของโปรตีนและไขมันดิบที่คล้ายกันกับคู่ของผู้ปกครอง(ตารางที่ 1) ซึ่งได้รับการพิจารณาเป็นตัวบ่งชี้ไม่มีการกำจัดต่อไปขององค์ประกอบเหล่านี้ในช่วงการเตรียมความพร้อม ปริมาณเถ้าลดลงอย่างมาก (0.87%) ใน ADGBF กว่าในGBF เป็นข้อสังเกตซึ่งเป็นแนวทางของการสูญเสียที่สำคัญของแร่ธาตุที่ละลายในระหว่างการเตรียมการ เนื้อหา TS ใน ADGBF ต่ำ (67.43%) มากกว่าที่ในแป้งของผู้ปกครองแม้จะไม่ได้ทางสถิติอย่างมีนัยสำคัญ(p> 0.05) ซึ่งถือเป็นตัวบ่งชี้ของsaccharification จำกัด ของแป้งโดยการนึ่งฆ่าเชื้อและ debranching ในระหว่างการเตรียมการ ในทางตรงกันข้ามกับคู่ของมันผู้ปกครองADGBF อาร์เอสที่มีอยู่ค่อนข้างน้อย (25.25%) แต่ TDF (11.70%) (ตารางที่ 1) นึ่งฆ่าเชื้อและการรักษา debranching เกิดจากอาร์เอสที่สังเกตโดยวิธีTDF จะเพิ่มขึ้นแม้ในขณะที่อาร์เอสตั้งข้อสังเกตโดย37? C การย่อยอาหารลดลง ADGBF มีค่อนข้างน้อยเนื้อหากว่าคู่อาร์เอสของผู้ปกครองซึ่งเป็นนัยอีกครั้งของการย่อยสลายของcrystallites amylopectin ของ RS2 เดิมเนื่องจากการนึ่งฆ่าเชื้อที่อุณหภูมิสูง(121 องศาเซลเซียส) ข้อสังเกตนี้ย้ำการพึ่งพาอาศัยกันความร้อนที่มีการทำเครื่องหมายในคุณสมบัติย่อยของแป้งทนกล้วยพื้นเมือง นอกจากนี้ TDF เป็นประมาณ21.6% สูงขึ้นใน ADGBF กว่าในคู่ของผู้ปกครองของตนซึ่งเป็นแนวทางของเสถียรภาพทางความร้อนที่เพิ่มขึ้นของความต้านทานต่อการทำงานของเอนไซม์ในADGBF ผลที่อยู่ในข้อตกลงกับงานวิจัยก่อนหน้า (Rodríguez-Ambriz et al., 2008) ซึ่งพบว่ามีการเพิ่มขึ้นและลดลงTDF อาร์เอสในผงเส้นใยสูงที่จัดทำโดยเหลวของGBF. 3.4 ในการย่อยแป้งหลอดทดลองและ EGI ของ GBF และ ADGBF ในหลอดทดลองขั้นตอนการย่อยแป้งได้ดำเนินการในเรื่องนี้การศึกษาในการจำลองสถานการณ์ในร่างกายของลักษณะการย่อยแป้งและประเมินการตอบสนองต่อการเผาผลาญน้ำตาลในเลือดให้กับกลุ่มตัวอย่าง เส้นโค้งการย่อยสลายแป้ง (รูปที่. 2) และเป็นครั้งแรกสั่งรูปแบบการเคลื่อนไหวของการย่อยสลายแป้ง(รูปที่. 3) สำหรับ GBF ADGBF และจะแสดงให้เห็นว่า ผลที่ได้จากการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อในการย่อยอาหารแป้งมีรายละเอียดในตารางที่ 2 รวมทั้งความสมดุลC∞เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องและคงที่ k ในครั้งแรกที่สั่งรูปแบบการเคลื่อนไหวของการย่อยสลายแป้งที่ดัชนีย่อยสลายHI และดัชนีน้ำตาลประมาณ EGI. รายละเอียดของ ในการย่อยสลายแป้งหลอดทดลอง (รูปที่. 2) แสดงการเพิ่มขึ้นอย่างค่อยเป็นค่อยไปในตัวอย่างที่ผ่านการทดสอบทั้งหมดเมื่อเวลาเพิ่มขึ้นจนที่ราบสูงสูงสุดถึงช้า แต่ละตัวอย่างที่โดดเด่นโดยหลักสูตรของการย่อยสลายแป้งมีของตัวเองและค่า k C∞เช่นแสดงในรูป ที่ 2 และตารางที่ 2 ขนมปังสีขาว, ใช้เป็นอาหารอ้างอิงเปลี่ยนไปย่อยสลายแป้งที่สูงขึ้นในช่วง30e180 นาทีเมื่อเทียบกับตัวอย่างอื่นๆ 54.07% (C∞) ของการย่อยอาหาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โลส ( ซือ et al . , 2013 ) รูปที่ 1 แสดงให้เห็นถึงผลกระทบของปริมาณผลผลิตของพูลลูแลนเนส
สต็ adgbf . พูลลูแลนเนส ( EC
3.2.1.41 ) สามารถแยกออก a-1,6 กลูโคสอะไมโลเพกตินของพันธบัตรใน
gbf และผลิตนานและ a-glucan เส้นสั้นๆ ที่ส่งเสริม
รีโทรเกรเดชันของแป้ง โดยพูลลูแลนเนส debranching ( รูปที่ 1 ) , RS
ผลผลิต 6.82% สังเกตได้จาก gbf สังเคราะห์ ซึ่งอาจ
เนื่องจากปริมาณอะไมโลสในขนาดเล็กของผู้ปกครองแป้ง ; มันยัง
แนะนำเดิม rs2 จากผู้ปกครองแป้งขึ้น
ตัดออกภายใต้อัตราส่วนโฟกัสภาพ บริษัทเพิ่มผลผลิต
อย่างรวดเร็วตามปริมาณของเพิ่มพูลลูแลนเนสถึงสูงสุดที่ 74 npun
/ g gbf และจากนั้นลดลงเล็กน้อยใน npun gbf 109 / g ;
หลังจากที่ระดับของพูลลูแลนเนสนี้อาร์เอส ผลผลิตไม่แสดงความแตกต่างทางสถิติ ( P > 0.05 )
( รูปที่ 1 ) ผลของการเพิ่มจํานวนเงินที่แตกต่าง
ของพูลลูแลนเนสในอาร์เอสและการพัฒนาในช่วง debranching retrogadation
อาจอธิบายได้โดยเหมาะสม ความยาวของโซ่
กลูแคน , ตามที่ระบุโดยซือ et al . ( 2013 ) ขึ้นอยู่กับผลของพวกเขาได้รับผ่านโครมาโตกราฟ
จากเจล ระดับของพอลิเมอไรเซชัน
( DP ) กลูแคนมีผลต่อการก่อตัวของ rs3 และ
DP ขั้นต่ำ 10 และสูงสุด 100 เป็นสิ่งจําเป็นรูปแบบ
helices คู่ระหว่างรี ( กิดลีย์ et al . , 1995 ;
sajilata Singhal , & kulkarni , 2006 ) ผลการศึกษาพบว่าระดับของพูลลูแลนเนส
( 74 npun / g gbf )

gbf ถูกไฮโดรไลซ์ผลิตโซ่ความยาวของ a-polyglucans กับ DP ที่ดีที่สุดใน
สร้าง helices สองออก rs3 สูง นอกจากนี้ ทุกพื้นผิว ไม่อิ่มตัวโดยพูลลูแลนเนส

จนปริมาณของพูลลูแลนเนสเกิน 109 npun / g gbf . ในผลที่ตามมา RS ผลผลิต
คงที่เป็นยอดเงินของพูลลูแลนเนสเพิ่มขึ้นเกิน 109 npun
/ g gbf . แนวโน้มที่คล้ายกันเกี่ยวกับผลกระทบของพูลลูแลนเนส
เน้นผลผลิตอาร์เอสโดยการย่อยสลายของแป้งข้าวโพดกับพูลลูแลนเนส
สังเกตได้จาก จาง และ จิน ( 2011 )
3 . และเนื้อหาของอาร์เอส TDF และ gbf adgbf
ในการรวบรวมและ amylolysis ของ gbf adgbf คือ
ประเมินโดยกำหนด rs และ TDF ในการศึกษานี้ใช้วิธีการ 32-07.01
อนุมัติ AACC และ 25 ตามลำดับ ( AACC
, 2000 ) ในขั้นตอนการกำหนดวิธีการเดิมอาร์เอส
ได้ถูกพัฒนาขึ้นในความพยายามที่จะเลียนแบบการย่อยแป้งใน
มนุษย์การ a-amylase การย่อยอาหารตับอ่อนที่ 37 องศาเซลเซียส 
หลังวิธีพร้อมกันเดือด / ไมโลไลติกย่อยขั้นตอนการกำหนดวัตถุประสงค์เพื่อเอาแป้ง
TDF รวมทั้งแป้ง thermalinstable
ทน ตาม อาร์เอส ที่รอดชีวิตจากความร้อนการรักษาที่พบบ่อยในอาหาร

ได้จากการประเมินโดยวิธี 32-07.01 AACC กำหนด TDF .
adgbf มีปริมาณโปรตีนและไขมันที่คล้ายกัน
ของผู้ปกครองคู่ ( ตารางที่ 1 ) ซึ่งถือว่าชี้แนะ
ไม่ตัดเพิ่มเติมขององค์ประกอบเหล่านี้ในระหว่าง
การเตรียม ปริมาณเถ้าที่ลดลงอย่างมาก ( 0.87% ) ใน adgbf กว่า
ใน gbf สังเกต ซึ่งเป็นข้อเสนอของการสูญเสียที่สำคัญของ
แร่ธาตุที่ละลายในน้ำในการเตรียมการ เนื้อหาใน adgbf
TSลดลง ( 67.43 % ) ว่าผู้ปกครองของแป้ง แต่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P > 0.05 )

ซึ่งถือว่าบ่งบอกถึงเส้นแป้ง โดยอัตราส่วนโฟกัส จำกัด และ debranching
ในระหว่างการเตรียมการ ในทางตรงกันข้ามมันผู้ปกครองคู่
adgbf ที่มีอยู่ค่อนข้างน้อย RS ( 25.25 % ) แต่ TDF
( 11.70 % ) ( ตารางที่ 1 ) และการรักษาที่เกิดขึ้น
debranching อัตราส่วนโฟกัส