ร่างของเจ้าจอมตาบอดคล้ายคลึงกับชิ้น

ร่างของเจ้าจอมตาบอดคล้ายคลึงกับชิ้นส่วนของผ้า นอนสลบบนพื้น ปากก็หอบ gasping สำหรับอากาศโดยไม่หยุด

เสี่ยวเปากำลังมองเขา มีตำแหน่งเปิดและปิดปากของเขา ดังนั้นเขา worriedly นิ้ว หูของเขาใกล้ปาก เสียงลมถูกถ่ายทอดในหูของเขา ยิ่งได้ฟัง ยิ่งกลัว ตาของเขาเบิกกว้าง ไปยังจุดของการเป็นรอบ

หลังจากที่ในขณะที่ดี ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าที่เศร้าโศก ปากของเขาพึมพำว่า " อาจารย์ . . . . . . . "

เสียงของเขายังจางหายเมื่อจู่ๆเขาก็ได้ยินเสียงของโลหะ rubbing การปะทะอย่างรุนแรง

เสี่ยวเปาถึงกับสะดุ้ง เขายกศีรษะของเขาไปหน้าแหล่งที่มาของเสียง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อประตูคุกถูกปลดล็อค โซ่เหล็กยาวก็ถูกโยนไปที่พื้น ประมาณสองหรือสามผู้คุมพร้อมด้วยแบกถังไม้ทะลักจากในคุกของอุโมงค์

เขาไม่สามารถช่วย แต่จะคว้าแขนของเขาไว้แน่น ลุกขึ้นโค้งหลังของเขา : " สิ่งที่คุณต้องการ ? ? "

หัวหน้าผู้คุมเรือนจำงอนที่เขา : " ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย ! ! ออกไป ! ! "

เสี่ยวเปาลุกขึ้นตัวบังประตูคุก " ฝ่าบาทยังไม่ได้รับคำสั่งของเขา ที่จริงแล้วเธอต้องการอะไรล่ะ ? "

ผู้คุมคุกยกขาของเขาเตะเสี่ยวเปาตรงช่องท้อง เสี่ยวเปาทำน่าสงสาร " ฮึ " เสียงนั้นทันที เขากลายเป็นกองรวมกันไว้บนพื้นดิน หลังเขาอย่างแรงกระแทกกับหินปูนที่ผนัง

หลังจากเตะเขา ผู้คุมนักโทษเข้าคุกได้ การใช้ความแข็งแรงของร่างกายของพวกเขา พวกเขายกและเทน้ำทั้งหมดในถังที่ทำด้วยไม้ พวกเขาเทน้ำจากหัวของนางสนมตาบอดไปทั่วตัวของเขา

เสี่ยวเปากำลังนอนบนท้องของเขาด้วยเสียงเย้ยหยัน เขาตะโกนว่า " หยุด ! ! "

ริมฝีปากของเจ้าจอมตาบอดเป็นสีเขียวสีม่วง เขาก็ไม่สามารถที่จะขยับได้ เหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าหัก บิด และล้มลงบนพื้น เสี่ยวเปาอย่างแรง propped ขึ้น ร่างกายของเขา พยายามคลานไปที่ประตูคุก อ้อนวอนด้วยเสียงโศกเศร้าของเขา : " อาจารย์เคยเป็นลมเพราะถูกชุ่มในป่าไม้ไผ่ หมอหลวงได้เตือนว่าเขาต้องไม่เปียกอีกแล้ว ถ้าเขากลับมาเพราะความทุกข์ในอดีตของเขา เขาอาจจะสูญเสียชีวิต ของเขา ! "

ผู้คุมนักโทษแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่ได้ยินอะไรเลย ถังหลังถังของเย็นก็น้ำแตกในบอดของเจ้าจอมหน้าหนึ่งหลังจากที่อื่นและบนร่างกายของเขา เสี่ยวเปา gritted ฟัน แล้วคลานเข้าคุก ของเขาบางและอ่อนแอร่างกายขวางดี น้ำเย็น น้ำแข็ง ในขณะที่สั่นมากตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาปกป้องพระสนมตาบอดในอ้อมกอดของเขา

ผู้คุมคุกรอยย่นคิ้วของเขาและให้เสี่ยวเปาเตะ เสี่ยวเปา หลับตาแน่น ทนความเจ็บปวดบนหลังของเขา ให้เขาถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แค่กัดลงบนริมฝีปากของเขา กอดเมียน้อยตาบอดแม้ที่เข้มงวดมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นอนสลบบนพื้นปากก็หอบหอบ มีตำแหน่งเปิดและปิดปากของเขาดังนั้น เขา กังวลนิ้วหูของเขาใกล้ปากเสียงลม ถูกถ่ายทอดในหูของเขายิ่งได้ฟังยิ่งกลัวตาของเขาเบิกกว้าง ปากของเขาพึมพำว่า "อาจารย์...... การถู โซ่เหล็กยาวก็ถูกโยนไปที่ พื้น แต่จะคว้าแขนของเขาไว้แน่น ลุกขึ้นโค้งหลังของเขา : "สิ่งที่คุณต้องการ? ? " หัวหน้าผู้คุมเรือนจำงอนที่เขา:" ไม่ใช่ธุระอะไรของนาย! ! ออกไป! ! " เสี่ยวเปาลุกขึ้นตัวบังประตูคุก" ฝ่าบาทยังไม่ได้รับคำสั่งของ เขาที่จริงแล้วเธอต้องการอะไรล่ะ ? เสี่ยวเปาทำน่าสงสาร "ฮึ" เสียงนั้นทันทีเขากลายเป็นกองรวม กันไว้บนพื้นดิน ผู้คุมนักโทษเข้าคุกได้ เขาตะโกนว่า "หยุด! เขาก็ไม่สามารถที่จะขยับได้ เหมือนเป็นตุ๊กตาผ้าหักบิดและล้มลงบนพื้นเสี่ยวเปาอย่างแรง หนุนขึ้นร่างกายของเขาพยายามคลานไปที่ ประตูคุกอ้อนวอนด้วยเสียงโศกเศร้าของเขา " เขาอาจจะสูญเสียชีวิตของเขา! เสี่ยวเปา gritted ฟันแล้วคลานเข้าคุกของเขาบาง และอ่อนแอร่างกายขวางดีน้ำเย็นน้ำแข็งในขณะที่สั่นมากตั้งแต่หัวจรดเท้า เสี่ยวเปาหลับตาแน่นทนความเจ็บปวดบน หลังของเขาให้เขาถูกเตะซ้ำแล้วซ้ำเล่าแค่กัดลงบนริมฝีปากของเขา