There was a time in my life when be

There was a time in my life when beauty meant something special to me. I guess that would have been when I was about six or seven years old, just several weeks or maybe a month before the orphanage turned me into an old man.

I would get up every morning at the orphanage, make my bed just like the little soldier that I had become and then I would get into one of the two straight lines and march to breakfast with the other twenty or thirty boys who also lived in my dormitory.

After breakfast one Saturday morning I returned to the dormitory and saw the house parent chasing the beautiful monarch butterflies who lived by the hundreds in the azalea bushes strewn around the orphanage.

I carefully watched as he caught these beautiful creatures, one after the other, and then took them from the net and then stuck straight pins through their head and wings, pinning them onto a heavy cardboard sheet.

How cruel it was to kill something of such beauty. I had walked many times out into the bushes, all by myself, just so the butterflies could land on my head, face and hands so I could look at them up close.

When the telephone rang the house parent laid the large cardboard paper down on the back cement step and went inside to answer the phone. I walked up to the cardboard and looked at the one butterfly who he had just pinned to the large paper. It was still moving about so I reached down and touched it on the wing causing one of the pins to fall out. It started flying around and around trying to get away but it was still pinned by the one wing with the other straight pin. Finally it's wing broke off and the butterfly fell to the ground and just quivered.

I picked up the torn wing and the butterfly and I spat on it's wing and tried to get it to stick back on so it could fly away and be free before the house parent came back. But it would not stay on him.
< 2 >

The next thing I knew the house parent came walking back out of the back door by the garbage room and started yelling at me. I told him that I did not do anything but he did not believe me. He picked up the cardboard paper and started hitting me on the top of the head. There were all kinds of butterfly pieces going everywhere. He threw the cardboard down on the ground and told me to pick it up and put it in the garbage can inside the back room of the dormitory and then he left.

I sat there in the dirt, by that big old tree, for the longest time trying to fit all the butterfly pieces back together so I could bury them whole, but it was too hard to do. So I prayed for them and then I put them in an old torn up shoe box and I buried them in the bottom of the fort that I had built in the ground, out by the large bamboos, near the blackberry bushes.

Every year when the butterflies would return to the orphanage and try to land on me I would try and shoo them away because they did not know that the orphanage was a bad place to live and a very bad place to die.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีช่วงหนึ่งในชีวิตของฉันเมื่อความงามหมายถึง สิ่งฉัน ผมคิดว่า ที่จะได้รับเมื่อฉันถูกเกี่ยวกับการหก หรือเจ็ดปี เพียงหลายสัปดาห์ หรืออาจเป็นเดือนนิธิเปลี่ยนฉันเป็นคน ฉันจะตื่นขึ้นทุกเช้าที่มูลนิธิสงเคราะห์เด็ก ทำเตียงของฉันเหมือนทหารน้อย ที่ผมมีเป็นแล้ว ฉันจะได้เป็นเส้นตรงและมีนาคมสองอาหารเช้ากับอื่น ๆ ยี่สิบ หรือสามสิบเด็กผู้ชายที่ยัง อาศัยอยู่ในหอพักของฉัน หลังอาหารเช้าเช้าวันเสาร์หนึ่ง ฉันกลับไปหอพัก และเห็นบ้านแม่ไล่โมนาร์ชผีเสื้อสวยงามที่อาศัยอยู่ โดยการร้อยในพุ่มไม้ azalea โรยรอบ ๆ นิธิ ระมัดระวังเฝ้าดูเขาจับสัตว์สวยงามเหล่านี้ หนึ่งหลังอื่น ๆ และเอาจากเน็ตแล้ว ติดหมุดตรงหัวและปีก การตรึงพวกเขาลงบนกระดาษแผ่นหนา วิธีการที่โหดร้ายได้ฆ่าสิ่งที่มีความงามดังกล่าว ฉันได้เดินหลายครั้งออกเป็นพุ่มไม้ ออลบายมายเซลฟ์ เพียงเพื่อให้ผีเสื้อได้ที่ดินในหัวของฉัน ใบหน้าและมือดังนั้นฉันสามารถหาที่ปิด เมื่อแม่บ้านวางรางโทรศัพท์ ขนาดใหญ่กระดาษแข็งกระดาษลงบนหลังซีเมนต์ขั้นตอน และเดินไปรับโทรศัพท์ภายใน ฉันเดินขึ้นไปกระดาษแข็ง และมองผีเสื้อหนึ่งที่เขามีเพียงถูกตรึงไว้กับกระดาษขนาดใหญ่ มันยังถูกย้ายเกี่ยวกับผมถึงลง และสัมผัสบนปีกหมุดจะขาดอย่างใดอย่างหนึ่งก่อให้เกิดการ มันเริ่มบินรอบ ๆ และ รอบ ๆ พยายามหลบ แต่ก็ยังถูกตรึง โดยฝ่ายหนึ่งกับ pin ตรงอื่น ๆ สุดท้ายของปีกหยุดลง และผีเสื้อตกพื้น และเพียง quivered ขึ้นปีกฉีกและผีเสื้อ และฉัน spat บนปีกของมัน และพยายามที่จะติดอีกจึงสามารถบินหนี และเป็นอิสระก่อนที่แม่บ้านมาทำ แต่มันจะไม่อยู่บนเขา< 2 > สิ่งต่อไปที่ผมรู้ว่าแม่บ้านมาเดินกลับออกมาจากประตูหลัง โดยห้องพักขยะ และเริ่มตะโกนที ผมบอกว่า ผมไม่ได้ทำอะไร แต่เขาไม่เชื่อผม เขารับกระดาษกระดาษแข็ง และเริ่มตีผมบนหัว มีทุกชิ้นผีเสื้อไปทุกที เขาโยนกระดาษแข็งลงบนพื้นดิน และบอกฉันจะรับ และวางลงในขยะภายในห้องหลังของหอพักแล้ว เขาทิ้ง ฉันนั่งในดิน โดยที่ขนาดใหญ่ต้นไม้ เวลายาวนานที่สุดพยายามให้พอดีกับผีเสื้อทั้งหมดชิ้นส่วนกลับกันดังนั้นฉันสามารถฝังพวกเขาทั้งหมด แต่มันยากเกินไปจะทำ ดังนั้นฉันอธิษฐานสำหรับพวกเขาแล้วฉันทำให้พวกเขาในอดีตที่ขาดค่ากล่องรองเท้า และฉันฝังอยู่ด้านล่างของป้อมที่ผมได้สร้างขึ้นในพื้นดิน ออก โดย bamboos ใหญ่ ใกล้พุ่มไม้ blackberry ทุกปีเมื่อผีเสื้อจะกลับไปยังมูลนิธิสงเคราะห์เด็ก และพยายามที่ดินฉันฉันจะลอง และ shoo ออกไปเนื่องจากพวกเขาไม่ได้ไม่รู้ว่า มูลนิธิสงเคราะห์เด็กเสียชีวิตและเลวร้ายมากจะตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีเวลาในชีวิตของฉันก็คือตอนที่งามหมายถึงบางสิ่งที่พิเศษกับผม ฉันเดาว่าจะได้รับเมื่อผมอยู่ประมาณหกหรือเจ็ดปี, หลายสัปดาห์เพียงหรืออาจจะเดือนก่อนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เปิดให้ฉันเป็นคนเก่า. ฉันจะได้รับการขึ้นทุกเช้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้เตียงของฉันเช่นเดียวกับเล็ก ๆ น้อย ๆ ทหารที่ผมได้กลายเป็นแล้วฉันจะได้รับในหนึ่งในสองเส้นตรงและเดินขบวนไปทานอาหารเช้ากับอีกยี่สิบหรือสามสิบเด็กชายที่ยังอาศัยอยู่ในหอพักของฉัน. หลังอาหารเช้าหนึ่งเช้าวันเสาร์ผมกลับไปที่หอพักและเห็นพ่อแม่ที่บ้าน ไล่ผีเสื้อพระมหากษัตริย์ที่สวยงามที่อาศัยอยู่โดยนับร้อยในพุ่มไม้ชวนชมเกลื่อนไปทั่วสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า. ผมดูอย่างระมัดระวังในขณะที่เขาจับได้ว่าสิ่งมีชีวิตที่สวยงามเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งหลังจากที่อื่น ๆ แล้วเอาพวกเขาจากสุทธิแล้วติดหมุดตรงผ่านหัวของพวกเขาและ ปีกตรึงพวกเขาลงบนแผ่นกระดาษแข็งหนัก. วิธีที่โหดร้ายก็คือการฆ่าสิ่งที่มีความงามดังกล่าว ฉันเดินหลายครั้งออกไปในพุ่มไม้ทั้งหมดด้วยตัวเองเพียงเพื่อให้ผีเสื้อได้ที่ดินของฉันศีรษะใบหน้าและมือดังนั้นฉันสามารถดูที่พวกเขาอย่างใกล้ชิด. เมื่อโทรศัพท์รังบ้านพ่อแม่วางขนาดใหญ่กระดาษแข็งกระดาษลงบนขั้นตอนปูนซีเมนต์กลับเข้าไปข้างในจะรับโทรศัพท์ ฉันเดินขึ้นไปยังกระดาษแข็งและมองไปที่หนึ่งผีเสื้อที่เขาได้ตรึงเพียงเพื่อให้กระดาษที่มีขนาดใหญ่ มันก็ยังคงเคลื่อนไหวเกี่ยวกับดังนั้นฉันเอื้อมมือลงและสัมผัสมันบนปีกหนึ่งที่ก่อให้เกิดหมุดที่จะตกออก มันเริ่มต้นบินไปรอบ ๆ และรอบ ๆ พยายามที่จะได้รับไป แต่มันก็ยังคงตรึงโดยปีกข้างหนึ่งกับขาตรงอื่น ๆ ในที่สุดมันก็เป็นปีกหยุดและผีเสื้อล้มลงกับพื้นและสั่นเพียง. ฉันหยิบปีกฉีกขาดและผีเสื้อและผมถ่มน้ำลายบนปีกของมันและพยายามที่จะได้รับมันจะติดกลับมาอยู่บนจึงสามารถบินออกไปและเป็นอิสระก่อน พ่อแม่กลับมาบ้าน แต่มันจะไม่อยู่กับเขา. <2> สิ่งต่อไปที่ผมรู้ว่าพ่อแม่ที่บ้านมาเดินกลับออกมาจากประตูหลังโดยห้องพักขยะและเริ่มตะโกนมาที่ผม ผมบอกเขาว่าผมไม่ได้ทำอะไร แต่เขาไม่เชื่อฉัน เขาหยิบกระดาษแข็งและเริ่มตีฉันอยู่ด้านบนของศีรษะ มีทุกชนิดของชิ้นผีเสื้อจะมีทุกที่ เขาโยนกระดาษแข็งลงบนพื้นดินและบอกให้ผมหยิบมันขึ้นมาและวางไว้ในถังขยะสามารถภายในห้องด้านหลังของหอพักและจากนั้นเขาทิ้ง. ฉันนั่งอยู่ที่นั่นในสิ่งสกปรกโดยที่ต้นไม้เก่าขนาดใหญ่สำหรับที่ยาวที่สุด เวลาพยายามที่จะพอดีกับทุกชิ้นผีเสื้อกลับมารวมกันเพื่อให้ฉันสามารถฝังไว้ทั้งหมด แต่มันเป็นเรื่องยากเกินไปที่จะทำ ดังนั้นผมจึงอธิษฐานสำหรับพวกเขาและแล้วผมใส่ไว้ในกล่องรองเท้าขาดเก่าและผมฝังไว้ที่ด้านล่างของป้อมที่ฉันได้สร้างขึ้นในพื้นดินโดยไผ่ขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้พุ่มไม้ผลไม้ชนิดหนึ่ง. ทุก ๆ ปีเมื่อ ผีเสื้อจะกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและพยายามที่จะลงจอดบนฉันฉันจะพยายามชุพวกเขาออกไปเพราะพวกเขาไม่ทราบว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเป็นสถานที่ที่ดีที่จะมีชีวิตอยู่และเป็นสถานที่ที่ดีมากที่จะตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีเวลาในชีวิตของฉันเมื่อความงามหมายถึงบางสิ่งที่พิเศษสำหรับฉัน ผมเดาว่าน่าจะเมื่อประมาณหกหรือเจ็ดปีก็หลายสัปดาห์หรือเดือนก่อนที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ทำให้ผมกลายเป็นคนแก่บางที

ฉันจะตื่นทุกๆเช้าที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าให้เตียงฉัน เหมือนทหารน้อยที่ผมเป็นและผมจะได้เป็นหนึ่งในสองเส้นตรงและมีนาคมเช้ากับอีกยี่สิบหรือสามสิบเด็กชายที่ยังอาศัยอยู่ในหอพักของฉัน

หลังจากอาหารเช้าหนึ่งเช้าวันเสาร์ผมกลับมาถึงหอพัก เห็นบ้านแม่ไล่พระมหากษัตริย์ผีเสื้อสวยงามที่อาศัยอยู่โดยนับร้อยในชวนชมพุ่มไม้ที่จมอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า

ฉันค่อยๆดูเขาจับสิ่งมีชีวิตที่สวยงามเหล่านี้ หนึ่งหลังจากที่อื่น ๆและจากนั้นนำพวกเขาจากเน็ตแล้วติดหมุดตรงผ่าน ของหัวและปีกปักหมุดลงบนแผ่นกระดาษแข็งหนัก

โหดร้ายมันฆ่าบางอย่างของความงามดังกล่าว ผมเคยเดินหลายครั้งว่าเข้าไปในพุ่มไม้ ด้วยตัวเอง เพื่อให้ผีเสื้อสามารถที่ดินบนหัวผม หน้าและมือ ดังนั้นฉันสามารถดูพวกเขาขึ้นปิด

เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่บ้านแม่วางกระดาษลงบนกระดาษแข็งขนาดใหญ่ขั้นตอนปูนซีเมนต์กลับเข้าไปรับโทรศัพท์ฉันเดินไปหากระดาษแข็งและมองผีเสื้อตัวหนึ่งที่เขาเพิ่งเจอกับกระดาษขนาดใหญ่ มันก็ยังคงเคลื่อนไหว ผมเอื้อมไปแตะมันบนปีก สาเหตุหนึ่งของพินให้ล้มให้หมด มันเริ่มบินรอบรอบและพยายามที่จะหนี แต่มันก็ยังติดอยู่ โดยหนึ่งปีกับหมุดตรงอื่นในที่สุดมันก็เลิก และปีกผีเสื้อ ล้มลงกับพื้น และ quivered

ผมหยิบขึ้นมาฉีกปีกผีเสื้อและฉันพ่นใส่มันวิง และพยายามให้มันติดกลับมันก็บินหนีไป และฟรีที่บ้านก่อนแม่กลับมา แต่มันก็ไม่ได้อยู่ในเขา
< >

2สิ่งต่อไปที่ผมรู้จักบ้าน แม่เดินกลับออกมาจากประตูด้านหลัง โดยห้องขยะ และเริ่มตะโกนใส่ฉัน ฉันบอกเขาว่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย แต่เขาไม่เชื่อฉัน เขาหยิบกระดาษกระดาษแข็งและเริ่มตีผมอยู่ด้านบนของหัว มีทุกชนิดของชิ้นส่วนผีเสื้อไปทุกที่เขาโยนกระดาษลงบนพื้น แล้วบอกให้ฉันหยิบมันขึ้นมาและใส่มันลงในถังขยะภายในห้องด้านหลังของหอพักแล้ว เขาทิ้ง

ผมนั่งอยู่ในดิน โดยใหญ่ต้นเดิม สำหรับเวลาที่ยาวที่สุดพยายามที่จะพอดีกับทุกชิ้นกลับมารวมกันเพื่อผีเสื้อ สามารถฝังพวกเขาทั้งหมด แต่มันก็ยากเกินไปที่จะทำ