“One… two… three…” The meat jelly b

“One… two… three…” The meat jelly began to count, starting with the violet-robed man and the proceeding onto the Second and Third Brothers. When its eyes fell upon the Fourth Brother, it suddenly stared in shock. “One… two?” It flapped its wings as it reached the yellow-robed man. Suddenly, an angry, humiliated expression appeared on its face. It spun and glared at Meng Hao. “Liar!!”

Meng Hao gaped at the meat jelly.

“Look!” roared the meat jelly furiously. “One, two, three, one, two!! You’ve brought me two bullies, and I asked for three! I wanted three bullies!!” It clearly believed itself to have been swindled.

Meng Hao stared with wide eyes. Suddenly, everything became clear. This damned meat jelly really could only count the numbers one, two and three?

Without hesitation, Meng Hao quickly swept up the yellow-robed man as well as the Fourth Brother. Instantly, they disappeared.

“That was just a little mistake,” said Meng Hao quickly. “Why don’t you count again?”

The meat jelly carefully began to count again. “One, two, three… Haha! There are three! Three bullies. Excellent, excellent.” Excited once again, it beat its wings and flew around in a few more circles. Suddenly, a glow like lightning shot out from it toward Meng Hao.

Meng Hao didn’t evade. The lightning glow slammed into him, melding with his Spiritual Sense.

“This is my will of lightning,” said the meat jelly, which had already landed on the shoulder of the violet-robed man. “You can use it to change forms one time. Make sure to bring back some more bullies!” It looked at the violet-robed man with a friendly expression. “Hey. Hello. My name is Ultimate Vexation. What’s your name?”

The large, violet-robed man stared in shock. Not waiting for him to reply, Meng Hao quickly left the blood-colored mask. He could only imagine what would happen after the man responded. A sea of suffering awaited him….

Back in the Immortal’s Cave, Meng Hao sat there, a thoughtful expression on his face.

“The meat jelly can only count from one to three…. Very useful.” After a moment, he looked over at the old painter, who sat there with a dull expression on his face.

“Senior,” he said softly, “what village are you from? I can take you back home.”

The man looked scared. He hesitated for a moment, then said in a trembling voice, “But… my painting isn’t finished yet. Do you mind if I paint you?” His eyes shined with anticipation.

Meng Hao was shocked for a moment. Then his eyes narrowed, and he looked closely at the old man. No matter which way he looked at him, the man seemed mortal. After a while, Meng Hao nodded. “Thank you so much, sir,” he said, continuing to sit there on the crystal throne.

The old man took a deep breath, and then lifted the paintbrush, hand trembling. Looking at Meng Hao, he began to paint.

Time passed slowly. It took about four hours, during which time Meng Hao waited patiently. The man painted earnestly, and Meng Hao sat without moving.

After a while, the old man put down his paintbrush. He eyed the painting in front of him, and a satisfied expression filled his eyes. He looked up at Meng Hao and smiled.

“Finished,” he said. “Why don’t you take a look? Does it look like you?” His face was filled with anticipation.

Meng Hao smiled. He stood up and walked over to stand next to the old man. What he saw on the canvas was a young man sitting upright in a chair, surrounded by mountains. You couldn’t say that the painting wasn’t good, but there was something about it that just didn’t seem right. It only bore a thirty percent resemblance to Meng Hao.

“Very good,” said Meng Hao, smiling and nodding his head. “What are these two marks here?” He lifted his hand to point at the painting, where two long, thick marks could be seen. Meng Hao wasn’t sure what they meant.

“What’s above all of us?” asked the old man, smiling.

Meng Hao looked at him in surprise. Then, he smiled. “The sky,” he said quietly.

“Think about it for a moment,” said the old man, gazing at Meng Hao. His smile seems to contain some sort of hidden meaning. He looked completely different than he had just moments ago. Meng Hao thought for a moment, and then looked up. His eyes glittered as his vision passed through the Immortal’s Cave to look up at the sky outside.

After some time passed, Meng Hao lowered his head. The instant he did, his pupils constricted. The old man… was nowhere to be seen!

An archaic voiced suddenly filled the Immortal’s Cave, causing Meng Hao’s body to quiver. His Spiritual Sense suddenly scattered. “Because of the ten thousand year old will of the World Tree, my residual self is here today. It is fate that I came here today to paint for you. I have sealed the true form of the Resurrection Lily, refined its nature talent and fused it with your spirit. While it is sealed, it cannot harm you. Furthermore, you will be able to draw upon the Resurrection Lily’s nature talent of plants and vegetation. When enough time passes, you can cast away my residu

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"หนึ่ง...สอง...สาม..." วุ้นเนื้อเริ่มการนับ เริ่ม ด้วยชายจีวรสีม่วงและดำเนินไปสองและสามพี่น้อง เมื่อสายตาของมันอยู่กับพี่ชายสี่ มันก็จ้องในช็อต "หนึ่ง...สอง? " มัน flapped ปีกของมันเป็นมันถึงชายจีวรสีเหลือง ทันใดนั้น นิพจน์ใหญ่ โกรธปรากฏบนใบหน้าของมัน มันปั่น และ glared ที่เฮาเมง "คนโกหก!!"เมงเฮาดำในเนื้อวุ้น"ดู" คำรามวุ้นเนื้ออย่างดุเดือด "หนึ่ง สอง สาม หนึ่ง สอง!! คุณเคยนำฉันสอง bullies และขอสาม อยาก bullies สาม!!" มันชัดเจนเชื่อว่าตัวเองจะได้รับ swindledเฮา เมงจ้องตากว้าง ทันใดนั้น ทุกอย่างเป็นที่ชัดเจน เจลลี่เนื้อคนนี้จริง ๆ สามารถนับเฉพาะหมายเลขหนึ่ง สอง และสามโดยไม่ลังเล เฮาเมงรวดเร็วกวาดขึ้นชายจีวรสีเหลืองเช่นเดียวกับพี่ชายสี่ ทันที พวกเขาหายไป"ที่เป็นเพียงความผิดพลาดน้อย กล่าวว่า เฮาเมงรวดเร็ว "ทำไมไม่คุณนับอีก"วุ้นเนื้ออย่างรอบคอบเริ่มนับอีกครั้ง "หนึ่ง สอง สาม... ฮาฮา มีสาม สามผู้กลั่นแกล้ง "ดีเลิศ ยอดเยี่ยม ตื่นเต้นอีกครั้งหนึ่ง มันตีปีกของมัน และบินรอบในวงไม่กี่เพิ่มเติม ทันใดนั้น การเรืองแสงเช่นฟ้าผ่ายิงออกจากมันต่อเฮาเมงเมงเฮาไม่หลบเลี่ยง แสงฟ้าถาโถมเข้าในพระองค์ เหลียวหลังกับความรู้สึกจิตวิญญาณของเขาเป็นของฉันจะสายฟ้า กล่าวว่า เจลลี่เนื้อ ซึ่งมีที่ดินอยู่บนไหล่ของชายจีวรสีม่วง "คุณสามารถใช้เพื่อเปลี่ยนรูปหนึ่งครั้ง ให้แน่ใจว่าจะนำกลับบาง bullies เพิ่มเติม" มันมองไปที่ชายจีวรสีม่วงกับนิพจน์ที่เป็นมิตร "เฮ้ สวัสดี ชื่อของฉันคือ ความเดือดร้อน ที่สุด อะไรคือชื่อของคุณคนใหญ่ จีวรสีม่วงจ้องในช็อต ไม่รอเขาตอบกลับ เมงเฮาอย่างรวดเร็วทิ้งหน้ากากสีเลือด เฉพาะเขาสามารถจินตนาการอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากที่ชายคนนั้นตอบ ทะเลแห่งความทุกข์ที่รอคอยเขา...กลับมาในถ้ำของอมตะ เมงเฮานั่ง นิพจน์ที่แท้ใบหน้า"เจลลี่เนื้อสามารถนับเฉพาะตั้งแต่หนึ่งถึงสาม... สาระประโยชน์" หลังจากครู่ เขามองไปที่จิตรกรเก่า ที่นั่งกับนิพจน์การหมองคล้ำบนใบหน้าของเขา"อาวุโส เขาพูดเบา ๆ "หมู่บ้านใดจะมาจาก สามารถพาคุณกลับบ้าน"คนดูกลัว ลังเลครู่ แล้วเขาว่า เสียง trembling, " แต่...ภาพวาดของฉันไม่สมบูรณ์ยัง คุณคิดว่า ผมสีคุณ" ตาของเขา shined กับความคาดหวังเฮา เมงตกใจครู่หนึ่ง แล้ว ตา narrowed และเขามองอย่างใกล้ชิดที่คนเก่า ไม่ว่าทางไหนเขามองไปที่เขา คนดูเหมือนมนุษย์ หลัง เฮาเมงเลยต้อง ขอบคุณมาก รัก เขากล่าวว่า การนั่งบนบัลลังก์คริสตัลต่อไปนี้คนเก่าเอาลมหายใจลึก และจากนั้น ยกพู่กัน มือสั่น เขาเริ่มมองที่เฮาเมง สีเวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ใช้เวลาประมาณ 4 ชั่วโมง ช่วงเมงเฮารออดทน คนวาดจริงจัง และเมงเฮานั่งโดยไม่ย้ายหลัง เฒ่าลงพู่กันของเขา เขาตาสีหน้าเขา และนิพจน์การพอใจเต็มตา เขามองขึ้นที่เฮาเมง และไม่ยิ้ม"เสร็จแล้ว เขากล่าวว่า "ทำไมไม่คุณจะดู มันไม่เหมือนคุณ? " ใบหน้าของเขาก็เต็มไป ด้วยความคาดหวังเมงเฮายิ้ม เขายืนขึ้น และเดินผ่านไปที่อยู่ติดกับชายชรา สิ่งที่เขาเห็นบนผืนผ้าใบก็เป็นชายหนุ่มที่นั่งตรงเก้าอี้ ล้อมรอบ ด้วยภูเขา คุณไม่สามารถพูดได้ว่า การวาดภาพไม่ดี แต่มีบางสิ่งบางอย่างที่แค่ไม่ได้ดูเหมือนขวา มันเท่ากระบอกสูบร้อยละสามสิบคล้ายคลึงการเฮาเมงดี กล่าวว่า เฮาเมง ยิ้ม และ nodding หัวของเขา "เครื่องหมายเหล่านี้สองนี่คืออะไร" เขายกมือชี้ที่ภาพวาด ซึ่งอาจจะเห็นเครื่องหมายยาว หนาสอง เมงเฮาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาหมายถึงคืออะไรข้างเรา "ถามชรา รอยยิ้มเฮา เมงมองไปที่เขาในความประหลาดใจ แล้ว ยิ้ม "ท้องฟ้า เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ"คิดเกี่ยวกับมัน กล่าวว่า ชรา เฝ้ามองเฮาเมง รอยยิ้มของเขาดูเหมือนว่าจะ มีการเรียงลำดับของความหมายที่ซ่อนอยู่ เขาดูทั้งหมดแตกต่างที่เขามีช่วงเวลาเพียงแล้ว เมงเฮาคิดครู่ และจากนั้น มองขึ้น ตาแวววาวเป็นวิสัยทัศน์ของเขาผ่านถ้ำของอมตะดูท้องฟ้าด้านนอกหลังจากเวลาผ่านไป เมงเฮาลงศีรษะของเขา ทันทีเขา นักเรียนของเขาไป คนเก่า... เป็นไหนได้การโบราณเสียงก็เต็มไปด้วยถ้ำของอมตะ ทำให้ร่างกายเมงเฮาจะสั่น ความรู้สึกจิตวิญญาณของเขาก็กระจัดกระจาย "เนื่องจากสิบพันปีเก่าจะของต้นไม้โลก ตัวตนของฉันเหลืออยู่ มันเป็นชะตากรรมที่มาที่นี่วันนี้ลงสีสำหรับคุณ ผมได้ปิดผนึกแบบความจริงของลิลลี่ชนม์ ขัดเกลาความสามารถของธรรมชาติ และผสมผสานกับจิตวิญญาณของคุณ ในขณะที่มันถูกปิดผนึก มันไม่สามารถทำอันตรายคุณ นอกจากนี้ คุณจะสามารถวาดตามความสามารถธรรมชาติของ Lily ฟื้นคืนชีพของพืชและพืช เมื่อพอเวลาผ่านไป คุณสามารถโยนออกไป residu ของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"หนึ่ง ... สอง ... สาม ... " วุ้นเนื้อเริ่มนับเริ่มต้นด้วยคนสีม่วงเสื้อคลุมและดำเนินการต่อไปยังที่สองและสามบราเดอร์ เมื่อดวงตาของมันลดลงเมื่อบราเดอร์ที่สี่มันก็จ้องในช็อต "หนึ่ง ... สอง?" มันกระพือปีกของมันถึงชายเสื้อคลุมสีเหลือง ทันใดนั้นโกรธแสดงออกต่ำต้อยปรากฏบนใบหน้าของ มันปั่นและจ้องหน้าเม้งเฮา "โกหก !!"

เม้งเฮาอ้าปากค้างในเนื้อเจลลี่.

"ดู!" คำรามวุ้นเนื้อคึก "หนึ่งสองสามหนึ่งสอง !! คุณได้นำฉันสองคนพาลและฉันขอสาม! ฉันต้องการสามรังแก !! "มันเชื่อว่าตัวเองได้อย่างชัดเจนว่าจะได้รับขี้ฉ้อ.

เม้งเฮาจ้องด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง ทันใดนั้นทุกอย่างกลายเป็นที่ชัดเจน นี้เนื้อวุ้นพิลึกจริงๆเท่านั้นสามารถนับจำนวนหนึ่งสองและสาม?

โดยไม่ลังเลเม้งเฮาได้อย่างรวดเร็วกวาดชายสีเหลืองเสื้อคลุมเช่นเดียวกับบราเดอร์ที่สี่ ทันทีที่พวกเขาหายไป.

"นั่นเป็นเพียงความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ " เม้งเฮากล่าวได้อย่างรวดเร็ว "ทำไมคุณไม่นับอีกครั้งหรือไม่"

วุ้นเนื้ออย่างระมัดระวังเริ่มนับใหม่อีกครั้ง "หนึ่งสองสาม ... ฮ่าฮ่า! มีสามเป็น! สามรังแก ที่ดีเยี่ยมที่ยอดเยี่ยม. "ตื่นเต้นอีกครั้งก็ตีปีกและบินไปรอบ ๆ ในวงการอีกไม่กี่ ทันใดนั้นเรืองแสงเช่นฟ้าผ่ายิงออกมาจากมันไปยังเม้งเฮา.

เม้งเฮาหลบเลี่ยงไม่ได้ เรืองแสงฟ้าผ่ากระแทกเข้ากับเขาด้วยความรู้สึกผสมผสานจิตวิญญาณของเขา.

"นี่เป็นความประสงค์ของเราจากฟ้าผ่า" กล่าวว่าเนื้อวุ้นซึ่งมีที่ดินอยู่บนไหล่ของชายคนหนึ่งในชุดเสื้อคลุมสีม่วงที่ "คุณสามารถใช้มันเพื่อเปลี่ยนรูปแบบครั้งเดียว ให้แน่ใจว่าจะนำกลับมาบางรังแกมากขึ้น! "มันมองไปที่ชายสีม่วงเสื้อคลุมที่มีการแสดงออกที่เป็นมิตร "เฮ้ สวัสดี. ชื่อของฉันคือสุดยอดรำคาญ เป็นคุณชื่ออะไร? "

ขนาดใหญ่สีม่วงชายเสื้อคลุมจ้องในช็อต ไม่รอให้เขาตอบเม้งเฮาได้อย่างรวดเร็วออกจากหน้ากากสีเลือด เขาสามารถจินตนาการถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากที่ชายคนนั้นตอบ ทะเลของความทุกข์ทรมานที่รอคอยเขา ... .

ย้อนกลับไปในถ้ำอมตะของเม้งเฮานั่งมีการแสดงออกที่รอบคอบบนใบหน้าของเขา.

"วุ้นเนื้อสามารถนับจากไปสาม ... มีประโยชน์มาก. "หลังจากช่วงเวลาที่เขามองไปที่จิตรกรเก่าที่นั่งอยู่ที่นั่นด้วยสีหน้าหมองคล้ำบนใบหน้าของเขา.

" อาวุโส "เขาพูดเบา ๆ " สิ่งที่หมู่บ้านที่คุณมาจากไหน? ฉันจะพาคุณกลับบ้าน. "

คนที่มองกลัว เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่าในการเสียงสั่น " แต่ ... ภาพวาดของฉันยังไม่เสร็จ คุณคิดว่าผมสีคุณ? "ดวงตาของเขาส่องด้วยความคาดหวัง.

เม้งเฮาตกใจสักครู่ แล้วดวงตาของเขาลดลงและเขามองอย่างใกล้ชิดที่ชายชรา เรื่องวิธีการที่เขามองมาที่เขาคนที่ดูเหมือนจะตายในที่สุด หลังจากที่ในขณะเม้งเฮาพยักหน้า "ขอบคุณมากครับ" เขากล่าวอย่างต่อเนื่องที่จะนั่งบนบัลลังก์มีผลึก.

ชายชราเอาลมหายใจลึก ๆ แล้วยกพู่กันสั่นมือ มองไปที่เม้งเฮาเขาเริ่มที่จะทาสี.

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ มันต้องใช้เวลาประมาณสี่ชั่วโมงในช่วงเวลาที่เม้งเฮารอคอยอย่างอดทน คนที่วาดอย่างจริงจังและเม้งเฮานั่งโดยไม่ต้องย้าย.

หลังจากที่ในขณะที่ชายชราใส่ลงพู่กันของเขา เขาตาภาพวาดในด้านหน้าของเขาและการแสดงออกของความพึงพอใจที่เต็มไปด้วยดวงตาของเขา เขาเงยหน้าขึ้นมองเม้ง Hao และยิ้ม.

"เสร็จแล้ว" เขากล่าว "ทำไมคุณไม่ดูหรือไม่? มันดูเหมือนคุณ? "ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง.

เม้งเฮายิ้ม เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปยืนติดกับคนเก่า สิ่งที่เขาเห็นบนผืนผ้าใบเป็นชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ล้อมรอบด้วยภูเขา คุณไม่อาจกล่าวได้ว่าการวาดภาพไม่ดี แต่มีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าก็ไม่ได้ดูเหมือนขวา มันมีความคล้ายคลึงร้อยละสามสิบเม้งเฮา.

"ดีมาก" เม้งเฮากล่าวว่ารอยยิ้มและพยักหน้าหัวของเขา "สิ่งเหล่านี้สองเครื่องหมายที่นี่?" เขายกมือของเขาชี้ไปที่ภาพที่สองยาวเครื่องหมายหนาอาจจะเห็น เม้ง Hao ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พวกเขาหมาย.

"มีอะไรข้างต้นทั้งหมดของเรา?" ถามชายชรายิ้ม.

เม้งเฮามองเขาด้วยความประหลาดใจ จากนั้นเขายิ้ม "ท้องฟ้า" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ .

"คิดเกี่ยวกับมันสักครู่" กล่าวว่าคนเก่าจ้องที่เม้งเฮา รอยยิ้มของเขาดูเหมือนว่าจะมีการเรียงลำดับของความหมายที่ซ่อนบางอย่าง เขามองที่แตกต่างกันอย่างสมบูรณ์มากกว่าที่เขาเคยช่วงเวลาเพียงแค่ที่ผ่านมา เม้งเฮาคิดสักครู่แล้วเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาของเขาเป็นประกายวิสัยทัศน์ของเขาผ่านถ้ำอมตะที่จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้านอก.

หลังจากเวลาผ่านไปเม้งเฮาลดลงหัวของเขา ทันทีที่เขาทำนักเรียนของเขาตีบ ชายชรา ... คือไม่มีที่ไหนเลยที่จะเห็น!

เก่าเปล่งออกมาอย่างกระทันหันที่เต็มไปด้วยถ้ำอมตะของทำให้ร่างกายเม้งเฮาจะสั่น ความรู้สึกจิตวิญญาณของเขากระจัดกระจายอย่างกระทันหัน "เพราะเจตจำนงเก่าหมื่นปีของต้นไม้โลกตัวเองที่เหลือของฉันอยู่ที่นี่ในวันนี้ มันเป็นชะตากรรมที่ผมมาที่นี่ในวันนี้ที่จะทาสีสำหรับคุณ ฉันได้ปิดผนึกแบบฟอร์มที่แท้จริงของการฟื้นคืนชีพลิลลี่กลั่นพรสวรรค์ธรรมชาติของมันและหลอมรวมกับจิตวิญญาณของคุณ ในขณะที่มันถูกปิดผนึกมันไม่สามารถเป็นอันตรายต่อคุณ นอกจากนี้คุณจะสามารถที่จะวาดตามความสามารถของธรรมชาติการฟื้นคืนชีพของลิลี่ของพืชและพืชผัก เมื่อเวลาผ่านไปพอคุณสามารถทิ้ง residu ของฉัน