Jeffrey Deitch’s bold claim, that g

Jeffrey Deitch’s bold claim, that graffiti is “arguably the most influential art movement since Pop,” was meant to rile people up. The provocative statement was found in the exhibition catalogue to the ambitious Art in the Streets exhibit at the Museum of Contemporary Art, Los Angeles, in 2011. Graffiti and street art have been shown in museums and galleries before, but Art in the Streets was the very first attempt at a historical retrospective and survey of this wide-ranging, ill-defined art movement.

LA Times critic Christopher Knight, in his review of Art in the Streets, countered Deitch's claim, writing that “the deepest impact on art culture has come from Conceptual art, not graffiti.”

I do not disagree with Knight on this point. Art driven by conceptual concerns, in the widest possible sense, has certainly dominated the discourse of contemporary art for the last forty years.

Yet I also agree with Deitch. It depends on what context of art-making and presentation you’re considering and how you define “influence.” The impact of conceptualism was deeply felt in the art world—in “art culture” as Knight puts it—in museums, in academia, and other institutions. But we must remember how very, very small this art world is, comparatively speaking.

These things are quite difficult to judge, but I’m willing to bet there are more young artists in their formative years right now running around with markers and spray paint than there are making a go of it in MFA programs. And as far as the portion of the populace affected by art: graffiti and street art, though not universally well-liked (but what art is?), goes directly to the public at large, with no middle man, no red tape, no bureaucracy.

As Deitch points out, graffiti and street art “leapfrogged over the critical machinery of the art establishment to become one of the most popular manifestations of contemporary art.” It did this by word of mouth and by popular culture: books, magazines, movies, and the internet, grabbing the spotlight without grants, fellowships, MFAs, recommendations, connections, collectors, galleries, critics, or curators. In forty-odd years, whole generations of young people have found their way to art through graffiti, through street art, skateboarding, and the various visual cultures that accompany them. These are new generations of make-art-now-ask-questions-later artists, curators, art dealers, collectors, and writers. They’ve made their own art world: disseminating art by their own means, in self-published books and magazines, in their own gallery spaces, on blogs, and on the street. So naturally the established art world—which had no hand in this development—doesn’t acknowledge, or can’t accurately judge, the extent of the impact this influx of visual art has had on art culture. Or it refuses to expand its definition of art (despite how often it claims that it does) to include design, illustration, fashion, and other forms of less “pure” art forms.

I don’t wish to suggest that conceptual-based and street-based practices are totally at-odds—in fact there’s quite a lot of overlap if you’re looking for it (for instance Daniel Buren, Jenny Holzer, NUG). But the fact remains that graffiti is largely unburdened by theory, at least in the intent of most of its makers. One can attach theory (Graffiti as Performative/Political Gesture, Graffiti and the Negation of the Commodified Art Object: toward the Aesthetics of the Ephemeral, Graffiti as Anti-Spectacle and the Détournement of Public Space, and so on…) after the fact. But the truth is, the intentions and reasons, the concept, behind most street artists’ and graffiti writers’ practices makes scholars and critics uneasy: most practitioners cite that it’s simply something fun to do; it’s a rush of adrenaline; they love to draw and paint and want to make the streets look more interesting. Art in the street is unapologetically decorative, consumed with style, fiercely DIY, ideologically messy, and very difficult to define.

Yet despite the fact that it appears to exist outside of art and outside of commerce, the ease and pragmatism with which street artists also create work for sale in galleries or for commercial contexts makes these same critics (and many other hard-liner artists and writers) positively queasy, with an all-too familiar anxiousness. But when photographs of Allan Kaprow’s happenings or Lee Lozano’s notes on conceptual works are shown or sold in galleries, no one raises much of a fuss anymore. Will that eventually be the case for street art? At least these artists are benefitting from work created knowingly and expressly for sale, rather than seeing their public works removed from the walls to be sold in secondary markets (though that could become an issue…). Despite the grumblings, the truth is that graffiti writers have sold canvas works in galleries since the early 1970s—this is hardly a new development. And with Doyle’s gearing up for the first US auction of street art-inspired works, it seems the market is only expanding. Detractors and supporters alike will inevitably demand that graffiti and street art remain on the street, "where they belong," but doesn't that just serve to marginalize those artists who have other aspirations?

It’s easy for the art world to dismiss graffiti and street art, along with the other painting, drawing, and illustration that share their aesthetic affinities, as “vernacular,” “folk”, “lowbrow,” or “mass art,” but in so doing, they reiterate the tale-as-old-as-time cultural division between “high” and “low.” The raging debate over MOCA’s leadership and the defection of its artist-trustees, though full of legitimate concerns and questions, ultimately seems like a gut reaction—a fear, even—about letting the “riff raff” in, compromising the seriousness of our institutions of art.

Huffington Post art pundit and founder of the Coagula Journal, Mat Gleason posited that MoCA’s Art in the Street “[puts] all of those academic artists on notice, saying you're no longer welcome, you're no longer wanted. Your art world is over.” It’s not likely that this art world is really coming to and end—but it may end up becoming a bit more democratic and pluralistic. For all its faults (and it had many), Art in the Streets offered a glimpse of the possibility that a serious institution could engage with a young controversial form of art, as well as constituted a positive step for graffiti and street art in opening up much-needed room for critical discourse and inquiry. All of its shortcomings and omissions are simply opportunities for further discussion.

With this inaugural edition of ArtSlant Street, we propose to continue this conversation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เจฟฟรีย์ Deitch อ้างตัวหนา ว่ากราฟฟิตี "ว่าการมีอิทธิพลมากที่สุดศิลปะเคลื่อนไหวตั้งแต่ Pop ที่หมายถึง rile คนค่า งบกระตุ้นพบในแคตตาล็อกแสดงถึงศิลปะทะเยอทะยานในถนนขณะที่ในพิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย ลอสแองเจลิส 2554 กราฟฟิตีและศิลปะถนนได้ถูกแสดงในพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ก่อน แต่ศิลปะใน ความพยายามแรกที่ย้อนรอยประวัติศาสตร์และการสำรวจการเคลื่อนไหวศิลปะไพศาล ill-definedเวลา LA วิจารณ์คริสโตเฟอร์ไนท์ ในเขาในถนน countered เรียกร้องของ Deitch เขียนว่า "ผลกระทบรือวัฒนธรรมศิลปะมาจากศิลปะเชิงแนวคิด ไม่ต่าง"ฉันไม่ไม่เห็นด้วยกับอัศวินในจุดนี้ ศิลปะที่ขับเคลื่อน ด้วยแนวคิดเกี่ยวกับ รู้สึกได้กว้างที่สุด มีแน่นอนครอบงำวาทกรรมของศิลปะร่วมสมัยสี่สิบปีแต่ฉันยังเห็นด้วยกับ Deitch ขึ้นอยู่กับว่าบริบทของการ ทำงานศิลปะ และงานนำเสนอที่คุณกำลังพิจารณา และวิธีกำหนด "อิทธิพล" ผลกระทบของ conceptualism ลึกความรู้สึกในโลกศิลปะ — ใน "ศิลปะวัฒนธรรม" เป็นอัศวินเอาใส่ไว้ตัวในพิพิธภัณฑ์ academia และสถาบันอื่น ๆ แต่เราต้องจำวิธีมาก เล็กมากนี้โลกศิลปะ ดีอย่างหนึ่งพูดสิ่งเหล่านี้จะค่อนข้างยากที่จะตัดสิน แต่ฉันยินดีที่จะเดิมพันมีศิลปินรุ่นใหม่เพิ่มเติมในปีความอุดมสมบูรณ์ของพวกเขาขณะนี้กำลังรอบเครื่องหมายและพ่นมากกว่ามีทำไปของ MFA โปรแกรม และ เท่าที่ส่วนของประชาชนที่ได้รับผลกระทบ โดยศิลปะ: กราฟฟิตีและถนนศิลปะ แต่ไม่เกลียดชังดีชอบ (แต่เป็นศิลปะอะไร), ไปยังสาธารณะมีขนาดใหญ่ คนไม่มีตรงกลาง ไม่มีเทปสีแดง อำมาตยาธิปไตยไม่ตรงกัน เป็น Deitch ชี้ให้เห็น กราฟฟิตีและศิลปะถนน "leapfrogged ผ่านเครื่องจักรที่สำคัญของศิลปะที่เป็นลักษณะแห่งศิลปะร่วมสมัยอย่างใดอย่างหนึ่ง" มันนี้ปาก และนิยมวัฒนธรรม: หนังสือ นิตยสาร ภาพยนตร์ และอินเทอร์ เน็ต สปอตไลท์ โดยทุน ทุน MFAs แนะนำ เชื่อมต่อ สะสม หอศิลป์ นักวิจารณ์ หรือ curators โลภ ในปี forty-odd รุ่นทั้งหมดของคนหนุ่มสาวได้พบศิลปะผ่านต่าง ถนนศิลปะ สเก็ตบอร์ด และวัฒนธรรมภาพต่าง ๆ ที่พวกเขามาพร้อมกับวิธีการ นี่คือศิลปิน make-art-now-ask-questions-later, curators ศิลปะ สะสม และนักเขียนรุ่นใหม่ พวกเขาได้ทำไว้ในโลกศิลปะของตนเอง: การเผยแพร่ศิลปะ ด้วยตัวเอง ตนเองเผยแพร่หนังสือและนิตยสาร ในช่องเก็บของตัวเอง บล็อก และ บนถนน ดังนั้นธรรมชาติโลกศิลปะสร้าง — ซึ่งก็คงไม่พัฒนานี้ — ไม่ยอมรับ หรือไม่ถูกต้องผู้ พิพากษา ขอบเขตของผลกระทบนี้ไหลบ่าเข้ามาของทัศนศิลป์ได้มีศิลปะวัฒนธรรม หรือจะปฏิเสธที่จะขยายคำนิยามของศิลปะ (แม้ว่าจะอ้างว่า ไม่) การออกแบบ ภาพประกอบ แฟชั่น และแบบฟอร์มอื่น ๆ ของศิลปะ "บริสุทธิ์" น้อยฉันไม่ต้องการแนะนำปฏิบัติ ตามถนน และ ตามแนวคิดใช้ทั้งหมดที่ราคา — ในความเป็นจริงมีค่อนข้างมากทับซ้อนหากคุณกำลังมองหามัน (เช่น Daniel Buren, Holzer เจนนี่ NUG) แต่ความจริงยังคงที่กราฟฟิติเป็นส่วนใหญ่ unburdened โดยทฤษฎี น้อยในเจตนาของผู้นั้น หนึ่งสามารถแนบทฤษฎี (ต่างรูปแบบ Performative/รัฐ กราฟฟิตี และนิเสธของวัตถุศิลปะ Commodified: ต่อความสวยงามของการข้อมูลแบบชั่วคราว กราฟฟิตีเป็นปรากฏการณ์ต่อต้าน และ Détournement พื้นที่สาธารณะ และอื่น ๆ...) หลังจากความจริงได้ แต่ความจริง เป็น ตั้งใจ และสาเหตุ แนวคิด หลังถนนศิลปินและรมกราฟฟิตีส่วนใหญ่ทำให้นักวิชาการและนักวิจารณ์ไม่สบายใจ: ส่วนใหญ่ผู้อ้างอิงว่า เป็นเพียงแค่ความสนุกสนานจะทำ เป็นการวิ่งตื่นเต้น เขาชอบวาด และระบายสี และต้องการให้ถนนที่ดูน่าสนใจมากขึ้น ศิลปะในถนนเป็นตฟู้ดตกแต่ง ใช้สไตล์ DIY ถึงพริกถึงขิง ยุ่ง ideologically และยากที่จะกำหนดแต่แม้ มีข้อเท็จจริงที่ปรากฏอยู่ภาย นอกศิลปะ นอกพาณิชย์ ง่ายและ pragmatism ที่ถนนศิลปินสร้างงานในแกลเลอรี่ หรือบริบทเชิงพาณิชย์ทำให้นักวิจารณ์เหล่านี้เหมือนกัน (และหลายอื่น ๆ hard-liner ศิลปิน และนักเขียน) บวกอึดอัดใจ กับ anxiousness ที่คุ้นเคยทั้งหมดไป แต่เมื่อภาพถ่ายของ Allan Kaprow สถานหรือบันทึกย่อ Lee Lozano ในแนวคิดการทำงานแสดง หรือขายในแกลเลอรี ไม่ยกมากยุ่งอีกต่อไป ที่สุดจะเป็นกรณีถนนศิลปะ ศิลปินน้อยเหล่านี้มีประโยชน์งานที่ก่อสร้างอย่างชัดเจน และขาย มากกว่าเห็นโยธาธิการของพวกเขาออกจากผนังที่จะขายในตลาดรอง (ว่าที่อาจกลายเป็นประเด็น...) แม้ มี grumblings ความจริงก็คือ ว่า รอยขูดขีดเขียนเขียนมีขายผ้าใบทำงานในแกลลอรี่ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 ก่อน — นี่คือแทบไม่พัฒนาใหม่ และ มี gearing ของดอยล์สำหรับประสหรัฐอเมริกาครั้งแรกของงานศิลปะถนน ดูเหมือนว่าเป็นการขยายตลาดเท่านั้น Detractors และหัวใจเหมือนจะย่อมความว่า กราฟฟิตีและศิลปะถนนยังคงอยู่บนถนน "ซึ่งเป็นของ แต่ไม่ที่เพียงให้บริการ marginalize เหล่าศิลปินที่มีความปรารถนาอื่น ๆ It’s easy for the art world to dismiss graffiti and street art, along with the other painting, drawing, and illustration that share their aesthetic affinities, as “vernacular,” “folk”, “lowbrow,” or “mass art,” but in so doing, they reiterate the tale-as-old-as-time cultural division between “high” and “low.” The raging debate over MOCA’s leadership and the defection of its artist-trustees, though full of legitimate concerns and questions, ultimately seems like a gut reaction—a fear, even—about letting the “riff raff” in, compromising the seriousness of our institutions of art. Huffington Post art pundit and founder of the Coagula Journal, Mat Gleason posited that MoCA’s Art in the Street “[puts] all of those academic artists on notice, saying you're no longer welcome, you're no longer wanted. Your art world is over.” It’s not likely that this art world is really coming to and end—but it may end up becoming a bit more democratic and pluralistic. For all its faults (and it had many), Art in the Streets offered a glimpse of the possibility that a serious institution could engage with a young controversial form of art, as well as constituted a positive step for graffiti and street art in opening up much-needed room for critical discourse and inquiry. All of its shortcomings and omissions are simply opportunities for further discussion.With this inaugural edition of ArtSlant Street, we propose to continue this conversation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เจฟฟรีย์เรียกร้องที่เป็นตัวหนา Deitch ของภาพวาดที่เป็น "เนื้อหาที่ศิลปะการเคลื่อนไหวที่มีอิทธิพลมากที่สุดนับตั้งแต่ป๊อป" ก็หมายความว่าจะทำให้ระคายเคืองคนขึ้นไป คำสั่งการอักเสบที่พบในแคตตาล็อกนิทรรศการศิลปะที่จะมีความทะเยอทะยานในการจัดแสดงถนนที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย, Los Angeles, ในปี 2011 Graffiti และถนนศิลปะได้รับการแสดงในพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ก่อน แต่ศิลปะในถนนเป็น ความพยายามครั้งแรกมากที่ย้อนหลังทางประวัติศาสตร์และการสำรวจนี้หลากหลายป่วยกำหนดศิลปะการเคลื่อนไหว. แอลเอไทวิจารณ์คริสโตอัศวินในการทบทวนศิลปะในถนนโต้เรียกร้อง Deitch ของเขียนว่า "ผลกระทบที่ลึกที่สุดในศิลปะวัฒนธรรมมี มาจากแนวคิดศิลปะไม่กราฟฟิตี. " ผมไม่เห็นด้วยกับอัศวินในประเด็นนี้ ศิลปะแรงผลักดันจากความกังวลเกี่ยวกับแนวความคิดในความหมายที่กว้างที่สุดที่เป็นไปได้ที่มีการครอบงำอย่างแน่นอนวาทกรรมของศิลปะร่วมสมัยสำหรับที่ผ่านมาสี่สิบปี. แต่ผมยังเห็นด้วยกับ Deitch มันขึ้นอยู่กับสิ่งที่บริบทของศิลปะทำและนำเสนอคุณกำลังพิจารณาและวิธีที่คุณกำหนด "อิทธิพล." ผลกระทบของ conceptualism เป็นความรู้สึกลึกในศิลปะโลกใน "วัฒนธรรมศิลปะ" เป็นอัศวินที่วางไว้ในพิพิธภัณฑ์ในสถาบันการศึกษา และสถาบันอื่น ๆ แต่เราต้องจำไว้ว่ามากขนาดเล็กมากโลกศิลปะนี้พูดเปรียบเทียบ. สิ่งเหล่านี้จะค่อนข้างยากที่จะตัดสิน แต่ฉันยินดีที่จะเดิมพันมีศิลปินหนุ่มมากขึ้นในการก่อสร้างปีของพวกเขาในตอนนี้วิ่งไปรอบ ๆ และมีเครื่องหมายสีสเปรย์ กว่าที่มีจะทำให้ไปของมันในโปรแกรม MFA และเท่าที่เป็นส่วนหนึ่งของประชาชนได้รับผลกระทบจากศิลปะ: ศิลปะกราฟฟิตีและถนน แต่ไม่ครอบคลุมดีชอบ (? แต่สิ่งที่เป็นศิลปะ) ไปโดยตรงไปยังประชาชนที่มีขนาดใหญ่ที่ไม่มีชายกลางไม่มีเทปสีแดงไม่มี . ระบบราชการในฐานะที่เป็น Deitch ชี้ให้เห็นภาพวาดและถนนศิลปะ "leapfrogged กว่าเครื่องจักรที่สำคัญของการจัดตั้งศิลปะที่จะกลายเป็นหนึ่งในอาการที่นิยมมากที่สุดของศิลปะร่วมสมัย." มันทำอย่างนี้ด้วยคำพูดจากปากและวัฒนธรรมยอดนิยม: หนังสือนิตยสาร ภาพยนตร์และอินเทอร์เน็ตโลภปอตไลท์โดยไม่ต้องทุนทุน MFAs แนะนำการเชื่อมต่อนักสะสมแกลเลอรี่นักวิจารณ์หรือภัณฑารักษ์ ในปีที่สี่สิบแปลกรุ่นทั้งของคนหนุ่มสาวได้พบวิธีการของพวกเขาให้กับงานศิลปะผ่านภาพวาดผ่านถนนศิลปะ, สเก็ตบอร์ดและวัฒนธรรมภาพต่างๆที่มากับพวกเขา เหล่านี้เป็นรุ่นใหม่ของศิลปินที่ทำให้ศิลปะตอนนี้ถามคำถามต่อมาภัณฑารักษ์ตัวแทนจำหน่ายศิลปะนักสะสมและนักเขียน พวกเขาได้ทำโลกศิลปะของตัวเอง: การเผยแพร่งานศิลปะโดยวิธีการของตัวเองในหนังสือที่ตัวเองตีพิมพ์และนิตยสารในพื้นที่แกลเลอรี่ของตัวเองในบล็อกและบนถนน ดังนั้นธรรมชาติศิลปะที่จัดตั้งขึ้นทั่วโลกซึ่งมีมือในการนี้การพัฒนา doesn't รับทราบหรือไม่ถูกต้องตัดสินขอบเขตของผลกระทบต่อการไหลเข้าของทัศนศิลป์นี้ได้มีศิลปะวัฒนธรรม หรือปฏิเสธที่จะขยายความหมายของศิลปะ (แม้จะมีวิธีการที่มักจะอ้างว่าไม่) ที่จะรวมถึงการออกแบบภาพประกอบแฟชั่นและรูปแบบอื่น ๆ น้อย "บริสุทธิ์" รูปแบบศิลปะ. ฉันไม่ต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่าแนวความคิดที่ใช้และ การปฏิบัติตามถนนมีทั้งหมดที่อัตราต่อรองในความเป็นจริงมีค่อนข้างมากของการทับซ้อนถ้าคุณกำลังมองหามัน (เช่นแดเนียลบิวเรนเจนนี่ Holzer, NUG) แต่ความจริงยังคงอยู่ที่กราฟฟิตีเป็นส่วนใหญ่ unburdened โดยทฤษฎีอย่างน้อยในความตั้งใจที่มากที่สุดของผู้ผลิตของตน หนึ่งสามารถแนบทฤษฎี (Graffiti เป็น Performative / ท่าทางการเมือง Graffiti และการปฏิเสธของศิลปะวัตถุ commodified: ไปทางสุนทรียศาสตร์ของชั่วคราว, Graffiti เป็นปรากฏการณ์ต่อต้านและDétournementของพื้นที่สาธารณะและอื่น ๆ ... ) หลังจากที่ความจริง แต่ความจริงก็คือความตั้งใจและเหตุผลแนวคิดที่อยู่เบื้องหลังศิลปินส่วนใหญ่สถานที่และนักเขียนกราฟฟิตี 'การปฏิบัติที่ทำให้นักวิชาการและนักวิจารณ์ไม่สบายใจ: ผู้ปฏิบัติงานส่วนใหญ่อ้างว่ามันเป็นเพียงแค่สิ่งที่สนุกที่จะทำอย่างไร มันเป็นเรื่องเร่งด่วนของ adrenaline; พวกเขารักที่จะวาดและระบายสีและต้องการที่จะสร้างถนนหนทางดูน่าสนใจมากขึ้น ศิลปะในถนนอภัยเป็นของตกแต่งบ้าน, การบริโภคที่มีสไตล์ DIY อย่างรุนแรงอุดมการณ์ยุ่งและยากมากที่จะกำหนด. แต่แม้จะมีความจริงที่ว่ามันจะปรากฏอยู่ด้านนอกของศิลปะและภายนอกของการค้า, ความสะดวกและความนิยมที่ถนนศิลปินยัง สร้างงานสำหรับขายในแกลเลอรี่หรือบริบทเชิงพาณิชย์ทำให้นักวิจารณ์เหล่านี้เหมือนกัน (และศิลปินอื่น ๆ อีกมากมายที่ยากซับและนักเขียน) บวกอึดอัดใจกับความวิตกกังวลที่คุ้นเคยทุกเกินไป แต่เมื่อภาพของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอัลลัน Kaprow หรือบันทึกลีซาโนในงานมีการแสดงความคิดหรือขายในแกลเลอรี่ไม่มีใครยกมากเอะอะอีกต่อไป ในที่สุดที่จะเป็นกรณีสำหรับถนนศิลปะ? อย่างน้อยศิลปินเหล่านี้จะฟิตจากการทำงานที่สร้างขึ้นอย่างรู้เท่าทันและชัดแจ้งการขายมากกว่าที่ได้เห็นผลงานของประชาชนถูกลบออกจากผนังที่จะขายในตลาดรอง (แต่ที่อาจจะกลายเป็นปัญหา ... ) แม้จะมี grumblings ความจริงก็คือว่านักเขียนกราฟฟิตีมียอดขายผลงานผ้าใบในแกลเลอรี่ตั้งแต่ต้นปี 1970 นี้แทบจะไม่พัฒนาใหม่ และมีดอยล์เกียร์ขึ้นสำหรับการประมูลครั้งแรกของสหรัฐถนนงานศิลปะที่ได้แรงบันดาลใจดูเหมือนว่าตลาดมีการขยายตัวเพียง ผู้ว่าและผู้สนับสนุนเหมือนกันจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เรียกร้องให้กราฟฟิตีและถนนศิลปะยังคงอยู่บนถนน "ที่พวกเขาอยู่" แต่ไม่ว่าเพียงแค่ทำหน้าที่ในการเหยียดหยามศิลปินผู้ที่มีแรงบันดาลใจอื่น ๆเป็นเรื่องง่ายสำหรับโลกศิลปะกราฟฟิตีที่จะยกเลิกและถนน ศิลปะพร้อมกับภาพวาดอื่น ๆ , การวาดภาพและภาพประกอบที่แบ่งปันความพอใจความงามของพวกเขาเป็น "ภาษา", "ชาวบ้าน", "การรอบรม" หรือ "ศิลปะมวล" แต่ในการทำเช่นนั้นพวกเขายังคงเป็นเรื่องเก่า -as เวลาส่วนทางวัฒนธรรมระหว่าง "สูง" และ "ต่ำ." อภิปรายโหมกระหน่ำมาเป็นผู้นำ MOCA และเอาใจออกห่างของศิลปินผู้พิทักษ์ของตน แต่เต็มไปด้วยความกังวลที่ถูกต้องและคำถามท้ายที่สุดดูเหมือนว่าลำไส้ปฏิกิริยาความกลัว, even- เกี่ยวกับการให้ "ชั้นต่ำ" ในการประนีประนอมความรุนแรงของสถาบันของเราของศิลปะ. Huffington โพสต์ปัญญาชนศิลปะและเป็นผู้ก่อตั้ง Coagula วารสารจ้า Gleason posited ว่าศิลปะ MoCA ในถนน "[ทำให้] ทั้งหมดของบรรดาศิลปินนักวิชาการในการแจ้งให้ทราบล่วงหน้า บอกว่าคุณไม่ได้รับการต้อนรับอีกต่อไปที่คุณไม่ต้องการอีกต่อไป โลกศิลปะของคุณมีมากกว่า. "มันไม่ได้มีโอกาสที่โลกศิลปะนี้เป็นจริงที่จะมาถึงและสิ้น แต่มันอาจจะจบลงกลายเป็นประชาธิปไตยน้อยมากและมีหลายฝ่าย สำหรับทุกความผิดพลาดของ (และก็มีอีกหลายคน), ศิลปะในถนนที่นำเสนอเหลือบของความเป็นไปได้ที่สถาบันการศึกษาร้ายแรงอาจมีส่วนร่วมกับความขัดแย้งหนุ่มรูปแบบของศิลปะเช่นเดียวกับขั้นตอนที่บัญญัติในเชิงบวกสำหรับภาพวาดศิลปะและถนนในการเปิดขึ้น ห้องพักที่จำเป็นมากสำหรับการสนทนาที่สำคัญและสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติม ทั้งหมดของข้อบกพร่องและการละเลยมันเป็นเพียงโอกาสสำหรับการอภิปรายต่อไป. กับรุ่นเปิด ArtSlant ถนนเราเสนอเพื่อดำเนินการต่อการสนทนานี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของเจฟฟรีย์ ไดทช์ข้อเรียกร้องที่เป็นตัวหนา , Graffiti " อย่างที่มีอิทธิพลมากที่สุดศิลปะเคลื่อนไหวตั้งแต่ป๊อป " ตั้งใจจะยั่วโมโหคนได้ ข้อความยั่วยุเป็นพบได้ในแคตตาล็อกนิทรรศการเพื่อศิลปะทะเยอทะยานในถนน จัดแสดงที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย ลอสแอนเจลิส ในปี 2011 ศิลปะ Graffiti และถนนได้ถูกแสดงในพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ก่อนแต่ศิลปะในถนนคือความพยายามครั้งแรกในประวัติศาสตร์ย้อนหลังและการสำรวจของไพศาล ป่วยกำหนดเคลื่อนไหวศิลปะ

LA Times นักวิจารณ์คริสโตเฟอร์อัศวิน ในความคิดเห็นของเขาของศิลปะในถนน ขัดขวาง ไดทช์เรียกร้อง เขียนว่า " ลึกผลกระทบต่อวัฒนธรรม ศิลปะ มีที่มาจากแนวคิดศิลปะ , กราฟฟิตี้ "

ผมไม่ได้ไม่เห็นด้วยกับอัศวินในจุดนี้ศิลปะแนวคิดขับเคลื่อนโดยความกังวลในความรู้สึกที่กว้างที่สุดที่เป็นไปได้ มีอย่างแน่นอนครอบงำวาทกรรมของศิลปะร่วมสมัยสำหรับ 40 ปีที่ผ่านมา

แต่ผมก็เห็นด้วยกับ ไดทช์ . มันขึ้นอยู่กับบริบทที่ศิลปะและการนำเสนอที่คุณกำลังพิจารณา และนิยาม " อิทธิพล" ผลกระทบของแนวคิดนิยมคือรู้สึกลึกในโลกศิลปะใน " วัฒนธรรม " ศิลปะเป็นอัศวินทำให้มันอยู่ในพิพิธภัณฑ์ในสถาบันการศึกษาและสถาบันอื่น ๆ แต่เราต้องจำไว้ว่าวิธีการมากขนาดเล็กมากนี้โลกศิลปะคือ เปรียบเทียบการพูด

สิ่งต่าง ๆเหล่านี้จะค่อนข้างยากที่จะตัดสินแต่ฉันพนันได้เลยว่า มีศิลปินหนุ่มในการก่อสร้างปีของพวกเขาตอนนี้วิ่งรอบด้วยเครื่องหมาย และพ่นสีกว่ามีการตัดสินไปในโปรแกรม MFA . และเท่าที่ส่วนของประชาชนที่ได้รับผลกระทบ โดยศิลปะ Graffiti และถนนศิลปะ แต่ไม่สามารถดีชอบ ( แต่อะไรคือศิลปะ ? ไปโดยตรงให้กับประชาชนทั่วไปที่มีขนาดใหญ่ ไม่มีคนกลาง ไม่มีเทปสีแดงไม่ใช่ระบบราชการ

เป็น ไดทช์จุดออก , Graffiti และถนนศิลปะ " leapfrogged มากกว่าเครื่องจักรวิกฤตก่อตั้งศิลปะเป็นหนึ่งในอาการที่ได้รับความนิยมมากที่สุดของศิลปะร่วมสมัย . " มันทำจากปากต่อปากและได้รับความนิยมวัฒนธรรม : หนังสือ , นิตยสาร , ภาพยนตร์ , และอินเทอร์เน็ตคว้าปอตไลท์ โดยมอบ ทุน mfas แนะนำการเชื่อมต่อนักสะสม , แกลลอรี่ , นักวิจารณ์ , หรือ . ในสี่สิบปีคี่ , รุ่นทั้งหมดของคนหนุ่มสาวได้พบวิธีการของพวกเขาไปยังงานศิลปะกราฟฟิตี้ ผ่านถนนสายศิลปะ , สเก็ตบอร์ด , และภาพวัฒนธรรมต่าง ๆที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา เหล่านี้เป็นคนรุ่นใหม่ให้ศิลปะแล้วถามทีหลัง ศิลปิน ภัณฑารักษ์ศิลปะดีลเลอร์ นักสะสม และผู้เขียน พวกเขาทำให้โลกศิลปะของพวกเขาเองเผยแพร่ศิลปะด้วยวิธีการของตนเอง ในการจัดพิมพ์หนังสือและนิตยสารในช่องว่าง , แกลเลอรี่ของตัวเองในบล็อก และบนถนน ดังนั้น ธรรมชาติสร้างโลกศิลปะที่ไม่มีมือในการพัฒนานี้ไม่ยอมรับ หรือไม่ถูกต้องตัดสิน ขอบเขตของผลกระทบนี้การหลั่งไหลของทัศนศิลป์ที่มีต่อวัฒนธรรม ศิลปะหรือปฏิเสธที่จะขยายคำนิยามของศิลปะของมัน ( แม้ว่าบ่อยครั้งมันอ้างว่ามัน ) รวมถึงการออกแบบ , ภาพประกอบ , แฟชั่น , และรูปแบบอื่น ๆของน้อย " บริสุทธิ์ " รูปแบบศิลปะ

ฉันไม่อยากให้แนวคิดและการปฏิบัติตามถนน โดยมีทั้งหมดที่ราคา ในความเป็นจริงมันค่อนข้างมาก คาบเกี่ยวกัน ถ้าคุณกำลังมองหามันอยู่ เช่น แดเนียล บูเรน เจนนี่ Holzer นุ๊ก , )แต่ความเป็นจริงยังคงอยู่ที่ Graffiti ส่วนใหญ่ไร้ทฤษฎี อย่างน้อยในเจตนาของส่วนใหญ่ของผู้ผลิต หนึ่งสามารถแนบทฤษฎี ( Graffiti เป็น performative / ท่าทางการเมือง กราฟฟิตี้ และนิเสธของอภัยศิลปะวัตถุ : เกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์ของความยั่งยืน Graffiti anti ปรากฏการณ์และผู้ tournement พื้นที่สาธารณะและอื่น ๆ . . . . . . . ) หลังจากความจริง แต่ความจริงคือเจตนาและเหตุผล แนวคิดเบื้องหลังศิลปิน Graffiti ถนนมากที่สุด และแนวทางปฏิบัติของนักเขียน ทำให้นักวิชาการและนักวิจารณ์ไม่สบายใจ : ผู้ปฏิบัติงานส่วนใหญ่อ้างว่า มันเป็นเพียงสิ่งที่สนุกที่จะทำ มันวิ่งของ adrenaline พวกเขารักที่จะวาดและระบายสี และต้องการให้ถนนที่ดูน่าสนใจมากขึ้น ศิลปะในถนนคือการตกแต่ง unapologetically , บริโภค มีลักษณะดุร้าย DIY ,ideologically ยุ่งเหยิง และยากมากที่จะกำหนด

แต่แม้จะมีความจริงที่ปรากฏอยู่ภายนอก ศิลปะ และ ด้านนอก ของกระทรวงพาณิชย์ ที่ง่ายและปฏิบัติกับถนนที่ศิลปินสร้างผลงาน สำหรับขาย ใน แกลลอรี่ หรือบริบทเชิงพาณิชย์ ทำให้นักวิจารณ์เหล่านี้เดียวกัน ( และศิลปินซับยากอื่น ๆ มากมาย และนักเขียน ) บวกมวนท้อง ทั้งหมดเกินไปคุ้นเคยกับความห่วงใย .แต่เมื่อภาพของ Allan แคปโรว์ข่าวคราว หรือ ลี โลซาโน่บันทึกผลงานแนวคิดแสดง หรือขายใน แกลลอรี่ ไม่มีใครยกเลยเอะอะอีกแล้ว จะว่าในที่สุดเป็นกรณีถนนศิลปะ อย่างน้อย ศิลปินจะ benefitting จากงานสร้างอย่างรู้เท่าทันและผู้เสนอขายแทนที่จะเห็นสาธารณะของพวกเขาทำงานออกจากผนังที่จะขายในตลาดรอง ( แม้ว่ามันอาจกลายเป็นปัญหา . . . . . . . ) แม้จะมี grumblings , ความจริงก็คือนักเขียน Graffiti ขายผ้าใบทำงานในแกลลอรี่ตั้งแต่ต้นปี 1970 นี้แทบจะเป็นพัฒนาใหม่ และกับดอยล์เกียร์ขึ้นสำหรับครั้งแรกที่เราประมูลของถนนศิลปะแรงบันดาลใจจากงาน