Today was the day she was to meet w

Today was the day she was to meet with John’s former therapist. A nice lady as referred to by many of her friends. Yet, she was not convinced that it would help her transition into acceptance. John arranged the whole thing after she was sent to St. Bart’s for the 6th time, dehydration from all the lost nutrients and lack of proper nutrition. She’d been ignoring her medication, insisting that everything was completely fine. It was up until last week that Mrs. Hudson found her vomiting over the kitchen sink of 221 B, weak as a dying flower as she slumped over the table that was cleaned off of Sherlock’s experiments to keep her from remembering.


“To start things off, I’d like for you to tell me why you’re here. Why you’ve been referred to me.” Dr. Thompson stared into her bloodshot eyes, searching for something that had been lost a long time ago. Happiness.

“I was held against my will.”

“This will help us both-“

“Us both? US BOTH? Please tell me that you’re not trying to sympathize with me,” A bitter smile passed over her face before she stood up, glaring at the therapist whose color from her face drained completely “because to you, I am nothing but someone who is insanely depressed, someone who you need to talk to for an hour to get me out of the thought of shooting myself in the head by the end of the week. So, don’t use the word ‘us’, because you obviously do not need help, and I am perfectly aware that I do. I do not need this session to get me back on my feet, because I can do that on my own.”

“Ms. (Y/L/N), I’d appreciate if you’d sit back down.”

“And I’d appreciate if he’d come back, but I guess this session will turn out to be a disappointment for the two of us.”

With a single tear escaping her swollen (Y/E/C) eyes, she swung her bag over her shoulder and grabbed the doorknob with a killer grip. “Tell John that his efforts of helping me has been very much appreciated, but attending a therapy session will just make things worse. Standing here, listening to someone who clearly has no idea of what I’m going through is the last thing I need.”

The cab took a slow turn to Baker Street, and she managed to pay him without bursting into a fit of hysteria. She couldn’t face anyone. It’s been a year, but it felt like an eternity.

Her phone laid lifeless on the coffee table. Collecting dust over the months, those agonizing months. Suddenly, something in the back of her mind urged her to switch it on. Something told her that all hope has not been lost, and it was going to be worth a try. And like a schoolgirl, she rushed into Sherlock’s old bedroom and plugged her phone in. Anxiously waiting for what was in her phone.

It had not been touched for 9 months, yet a message said otherwise. Her finger trembled as it tapped on the screen to unlock it. It felt like she was unable to move as the screen popped out revealing the sender’s name. He had been gone for 365 days, and she had not received anything in nine months. Surely, this was something. Last time she checked, there are 273 days in 9 months and certainly not 365.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วันนี้เป็นวันที่เธอได้พบกับนักบำบัดเดิมของจอห์น หญิงเป็นที่อ้างอิงถึง โดยเพื่อนของเธอมากมาย ยัง เธอไม่เชื่อว่า มันจะช่วยเธอเปลี่ยนเป็นยอมรับ จอห์นจัดสิ่งทั้งหมดหลังจากที่เธอถูกส่งไป St. Bart สำหรับครั้งที่ 6 ภาวะขาดน้ำจากการสูญเสียสารอาหารและขาดโภชนาการที่เหมาะสม เธอเพิกเฉยยาของเธอ ยืนยันว่า แพงอย่างสมบูรณ์ ได้จนถึงสัปดาห์สุดท้ายที่นางฮัดสันพบเธออาเจียนผ่านจานของ 221 B อ่อนแอเป็นดอกไม้กำลังตาย ตามเธอ slumped ผ่านตารางที่สะอาดออกจากการทดลองของเชอร์ล็อกเพื่อไม่ให้เธอจดจำ"การเริ่มต้นสิ่งปิด อยากให้คุณบอกฉันทำไมคุณอยู่ที่นี่ ทำไมคุณได้รับการเรียกฉัน" ดร.ทอมป์สันจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ bloodshot ค้นหาสิ่งที่ได้หายไปเป็นเวลานาน ความสุข"ผมจัดขึ้นกับฉันจะ""เราทั้งสอง-"เราทั้งสอง เราทั้งสอง กรุณาบอกที่คุณกำลังพยายามไม่เห็นด้วยกับฉัน รอยยิ้มขมผ่านใบหน้าของเธอก่อนเธอลุกขึ้นยืน แกลริงอินเตอร์ที่บำบัดโรคจากใบหน้าของเธอที่มีสีระบายอย่างสมบูรณ์ "เพราะคุณ แต่คน ที่กำลังเมามันตกต่ำ คนที่คุณจำเป็นต้องพูดคุยกับหนึ่งชั่วโมงจะได้รับฉันจากความคิดของการถ่ายภาพตัวเองในหัวตอนท้ายของสัปดาห์ ดังนั้น อย่าใช้คำ 'เรา' เพราะคุณชัดไม่ต้องการความช่วยเหลือ และผมอย่างทราบว่า ทำ ฉันไม่ต้องการเซสชันนี้จะได้รับฉันกลับไปบนเท้าของฉัน เพราะฉันสามารถทำด้วยตัวเอง""นางสาว (Y/L/N), ผมจะขอบคุณถ้าคุณจะนั่งลง""และฉันขอบคุณถ้าเขาจะกลับมา แต่ฉันเดาเซสชันนี้จะเปิดออกมาน่าผิดหวังสำหรับเราสอง" ด้วยน้ำตาเดียวหนีดวงตาของเธอ (Y/E/C) บวม เธอก้นกระเป๋าของเธอบนไหล่ของเธอ และคว้าลูกบิดประตู ด้วยการจับนักฆ่า "บอกจอห์นที่ความพยายามของเขาช่วยให้ผมได้รับความนิยมอย่างมาก แต่เข้าร่วมเซสชันการบำบัดเพิ่งจะทำให้สิ่งที่เลวร้ายยิ่ง ยืนอยู่ที่นี่ ฟังคนที่มีความคิดในสิ่งที่ฉันจะผ่านเป็นสิ่งที่ต้องการ " ห้องโดยสารจึงเปิดช้าถนนเบเกอร์ และเธอจัดการการจ่ายให้เขาโดยไม่ระเบิดในแบบของฮิสทีเรียนั้น เธอไม่ต้องเผชิญทุกคน มันได้เป็นปี แต่มันรู้สึกเหมือนเป็นวางโทรศัพท์ของเธอตายบนโต๊ะกาแฟ ฝุ่นละอองสะสมเดือน เดือนที่ปราศ ทันใดนั้น ในด้านหลังของเธอจิตใจบางอย่างกระตุ้นเธอเพื่อเปิด สิ่งที่บอกเธอว่า หวังว่าทั้งหมดไม่ได้หายไป และมันไปได้น่าลอง และเหมือนชุดนักเรียน เธอวิ่งเข้าไปในห้องนอนเก่าของ Sherlock และเสียบโทรศัพท์ของเธอ เฝ้ารอคือในโทรศัพท์ของเธอไม่มีการสัมผัสสำหรับ 9 เดือน ได้กล่าวข้อความเป็น นิ้วของเธอ trembled มันเคาะบนหน้าจอเพื่อปลดล็อก มันรู้สึกเหมือนเธอก็ไม่สามารถไปเป็นหน้าจอที่โผล่ออกมาเปิดเผยชื่อผู้ส่ง เขาได้หายไปไหน 365 วัน และเธอไม่ได้รับอะไรในเก้าเดือน แน่นอน นี่คือสิ่งที่ ครั้งสุดท้ายที่เธอตรวจสอบ มีวันที่ 273 ใน 9 เดือน และ 365 ไม่แน่นอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันนี้เป็นวันที่เธอจะพบกับจอห์นอดีตนักบำบัดโรค ผู้หญิงที่ดีตามที่อ้างถึงโดยมากของเพื่อน ๆ ของเธอ แต่เธอก็ไม่ได้เชื่อว่ามันจะช่วยให้การเปลี่ยนแปลงของเธอเข้าสู่การยอมรับ จอห์นจัดสิ่งที่ทั้งหลังจากที่เธอถูกส่งไปยังเซนต์บาร์ ธ เป็นครั้งที่ 6 การคายน้ำจากสารอาหารที่หายไปและการขาดโภชนาการที่เหมาะสม เธอต้องการได้รับการละเว้นการใช้ยาของเธอยืนยันว่าทุกอย่างถูกปรับอย่างสมบูรณ์ มันก็ขึ้นอยู่จนถึงสัปดาห์ที่ผ่านมาว่านางฮัดสันพบอาเจียนเธอมากกว่าอ่างครัว 221 B, อ่อนแอเป็นดอกไม้ที่กำลังจะตายในขณะที่เธอทรุดกว่าตารางที่ถูกทำความสะอาดออกจากการทดลอง Sherlock เพื่อให้เธอจากความทรงจำ.


"เพื่อเริ่มต้นสิ่งปิด ผมอยากให้คุณบอกฉันว่าทำไมคุณอยู่ที่นี่ ทำไมคุณได้รับการเรียกฉัน. "ดร. ธ อมป์สันจ้องเข้าไปในดวงตาแดงก่ำของเธอค้นหาสิ่งที่ได้รับหายไปเป็นเวลานานแล้ว ความสุข.

"ผมถูกจัดขึ้นกับความประสงค์ของฉัน".

"นี้จะช่วยให้เรา both-"

"เราทั้งสอง? เราทั้งสอง? กรุณาบอกฉันว่าคุณไม่ได้พยายามที่จะเห็นอกเห็นใจกับฉัน "รอยยิ้มขมผ่านใบหน้าของเธอก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืนจ้องมองการบำบัดโรคที่มีสีจากใบหน้าของเธอหมด" เพราะคุณผมไม่มีอะไร แต่คนที่เป็น หดหู่เมามันคนที่คุณต้องการที่จะพูดคุยกับหนึ่งชั่วโมงจะได้รับฉันออกมาจากความคิดของการถ่ายภาพตัวเองในหัวในตอนท้ายของสัปดาห์ ดังนั้นอย่าใช้คำว่า "เรา" เพราะคุณเห็นได้ชัดไม่ต้องการความช่วยเหลือและผมตระหนักดีว่าผมทำ ฉันไม่จำเป็นต้องประชุมครั้งนี้จะได้รับฉันกลับมาที่เท้าของฉันเพราะฉันจะทำด้วยตัวเอง. "

" นางสาว (ใช่ / L / N) ฉันขอขอบคุณถ้าคุณต้องการกลับมานั่งลง. "

" และผมอยากขอบคุณถ้าเขาต้องการกลับมา แต่ผมคิดว่าการประชุมครั้งนี้จะเปิดออกเพื่อจะผิดหวังสำหรับสองคน เรา. "

ด้วยการฉีกขาดเดียวหลบหนีของเธอบวม (ใช่ / E / C) ตาของเธอเหวี่ยงกระเป๋าของเธอข้ามไหล่ของเธอและคว้าลูกบิดประตูที่มีด้ามจับฆาตกร "จอห์นบอกว่ามีความพยายามของเขาในการช่วยให้ฉันได้รับการชื่นชมอย่างมาก แต่การเข้าร่วมการบำบัดเพียงจะทำให้สิ่งที่เลวร้าย ยืนอยู่ที่นี่, ฟังคนที่มีความคิดอย่างชัดเจนของสิ่งที่ฉันจะผ่านเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการ no. "

รถแท็กซี่เอาเลี้ยวช้าถนนเบเกอร์และเธอจัดการที่จะจ่ายเงินให้เขาโดยไม่ต้องบุกเข้าไปในแบบฮิสทีเรีย เธอไม่สามารถเผชิญกับทุกคน มันเป็นปี แต่มันรู้สึกเหมือนนิรันดร์.

โทรศัพท์ของเธอวางชีวิตชีวาบนโต๊ะกาแฟ เก็บฝุ่นในช่วงหลายเดือนเดือนที่ทนทุกข์ทรมานเหล่านั้น ทันใดนั้นสิ่งที่อยู่ในการกลับใจของเธอกระตุ้นให้เธอไปสลับบน บางสิ่งบางอย่างบอกเธอว่าหวังว่าทั้งหมดยังไม่ได้รับการสูญเสียและมันก็จะเป็นมูลค่าลอง และเช่นเดียวกับเด็กนักเรียนที่เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนเก่า Sherlock และเสียบโทรศัพท์ของเธอใน. ใจจดใจจ่อรอให้สิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ของเธอ.

มันไม่ได้รับการสัมผัส 9 เดือน แต่ข้อความดังกล่าวเป็นอย่างอื่น นิ้วของเธอสั่นสะท้านขณะที่มันแตะบนหน้าจอเพื่อปลดล็อค มันรู้สึกเหมือนเธอก็ไม่สามารถที่จะย้ายไปเป็นหน้าจอโผล่ออกมาเปิดเผยชื่อผู้ส่ง เขาได้รับหายไปเป็นเวลา 365 วันและเธอไม่เคยได้รับอะไรในเก้าเดือน แน่นอนนี่คือสิ่งที่ ครั้งสุดท้ายที่เธอตรวจสอบมี 273 วันใน 9 เดือนและไม่แน่นอน 365

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันนี้คือวันที่เธอได้เจอกับอดีตนักบำบัดของจอห์น เป็นคนดีที่อ้างถึงโดยหลายเพื่อนของเธอ แต่เธอไม่มั่นใจว่ามันจะช่วยเปลี่ยนให้เธอยอมรับ จอห์น จัดการ ทุกอย่าง หลังจากเธอถูกส่งไปที่เซนต์บาร์ตสำหรับครั้งที่ 6 dehydration จากทั้งหมดสูญเสียสารอาหารและการขาดโภชนาการที่เหมาะสม เธอจะไม่สนใจยา เธอยืนยันว่าทุกอย่างเรียบร้อยดี มันเป็นจนถึงสัปดาห์สุดท้ายที่คุณนายฮัดสันพบอาเจียนไปอ่างครัว 221 บี อ่อนแอ เป็นตาย ดอกไม้ เธอทรุดตัวลงบนโต๊ะที่สะอาดปิดของเชอร์ลอคคือการทดลองเพื่อให้เธอจดจำ" เพื่อเริ่มต้นสิ่งปิด ฉันต้องการให้คุณบอกฉันว่า คุณมาที่นี่ทำไม ทำไมคุณถึงได้เรียกฉัน " ดร. ธอมป์สัน จ้องมองเข้าไปในดวงตาแดงก่ำของเธอ ค้นหาบางอย่างที่ได้สูญหายไปนานแล้ว ความสุข" ผมถูกจัดขึ้นต่อต้านของฉัน " ." นี้จะช่วยให้เราทั้งคู่ "" เราทั้งคู่ เราทั้งคู่ กรุณาบอกฉันว่าคุณไม่ได้พยายามที่จะเห็นใจ " ขมยิ้มผ่านใบหน้าของเธอ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นจ้อง therapist ที่มีสีจากใบหน้าของเธอไปโดยสิ้นเชิง " เพราะคุณ ผมไม่มีอะไร แต่คนที่เป็นอย่างหดหู่ คนที่คุณต้องการจะคุยเป็นชั่วโมงเพื่อให้ได้ฉันออกไปจากความคิดของการยิงตัวเองในหัวโดยการสิ้นสุดของสัปดาห์ ดังนั้น อย่าใช้คำว่า " เรา " เพราะว่านายไม่ต้องช่วย และผมไม่ได้ตระหนักว่าฉันทำ ผมไม่ใช้เซสชันนี้พาฉันกลับมาที่เท้าของฉัน ฉันสามารถทำเองได้ "" คุณ ( Y / l / N ) ผมจะยินดีมากถ้าคุณจะนั่งกลับลง" และฉันจะขอบคุณถ้าเขาจะกลับมา แต่ผมเดาว่าภาคนี้จะกลายเป็นความผิดหวังสำหรับเราสองคน "โดยเดี่ยวฉีกหนีของเธอบวม ( Y / E / C ) ดวงตา เธอเหวี่ยงกระเป๋าของเธอบนไหล่ของเธอและจับลูกบิดประตูด้วยจับฆาตกร " บอกจอห์นว่า ความพยายามของเขาช่วยให้ฉันได้รับนิยมมาก แต่เรียนการบำบัดจะทำให้มันแย่ลง ยืนอยู่ตรงนี้ ฟังใครบางคนอย่างเห็นได้ชัดมีความคิดของสิ่งที่ฉันกำลังจะผ่านเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการ "รถแท็กซี่เลี้ยวช้าที่ถนนเบเกอร์ และ เธอจัดการให้เขาโดยไม่ต้องออกมาเป็นแบบของโรคฮิสทีเรีย เธอไม่ได้บอกใคร มันผ่านมาเป็นปี แต่มันเหมือนไม่มีที่สิ้นสุดโทรศัพท์ของเธอวางชีวิตไว้บนโต๊ะกาแฟ รวบรวมฝุ่นในช่วงหลายเดือนที่ทรมานเป็นเดือน ทันใดนั้น บางสิ่งบางอย่างในจิตใจของเธอกระตุ้นให้เธอกดสวิตช์ บางอย่างบอกเธอว่า ความหวังทั้งหมดได้หายไป และมันจะคุ้มค่าลอง และเหมือนเป็นเด็กนักเรียน เธอวิ่งเข้าไปใน Sherlock แก่ห้องนอนและเสียบโทรศัพท์ของเธออยู่ ใจจดใจจ่อรออะไรอยู่ในโทรศัพท์ของเธอมันไม่ได้ถูกแตะต้องสำหรับ 9 เดือน แต่ข้อความบอกว่าเป็นอย่างอื่น นิ้วของเธอสั่นมันแตะบนหน้าจอเพื่อปลดล็อค มันรู้สึกเหมือนเธอจะไม่สามารถที่จะย้ายหน้าจอโผล่ออกมาเปิดเผยชื่อของผู้ส่ง เขาจากไปได้ 365 วัน และเธอก็ไม่ได้รับอะไรในเก้าเดือน แน่นอน นี่มันอะไร ครั้งที่แล้ว เธอตรวจสอบ มี 273 วันใน 9 เดือนและแน่นอนไม่ใช่ 365 .