In the nineteen-seventies a major d

In the nineteen-seventies a major debate centred around what the focus of a language syllabus should be. Some methodologists advocated abandoning the older grammatical syllabuses (with lists like verb to be, there is/there are, present continuous, present simple) in favour of functional syllabuses (with lists like introductions, invitations, apologies, requests, etc.). The argument was that studying grammar failed to show what people actually did with language. It was suggested that we should teach functions first and the grammar would come later.6

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทส่วนความการอภิปรายหลักศูนย์กลางโฟกัสอะไรของภาษา ควรจะย่อ บาง methodologists advocated ทิ้ง syllabuses ไวยากรณ์เก่า (กับรายการเช่นกริยาถูก มี/ไม่มี อยู่อย่างต่อเนื่อง ปัจจุบันง่าย) ลง syllabuses ทำงาน (กับรายการเช่นบทนำ เชิญ ขอโทษ คำขอ ฯลฯ) อาร์กิวเมนต์เป็นที่เรียนไวยากรณ์ไม่ว่าคนจริงไม่ได้ภาษา เขาแนะนำว่า เราควรสอนไวยากรณ์และฟังก์ชัน first จะมา later.6

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในอายุเจ็ดสิบเก้าที่สำคัญการอภิปรายแน่นิ่งสิ่งที่โฟกัสของหลักสูตรภาษาที่ควรจะเป็น บาง methodologists สนับสนุนทิ้งหลักสูตรไวยากรณ์เก่า (ที่มีรายการเช่นคำกริยาจะเป็นมี / มีปัจจุบันอย่างต่อเนื่องง่ายปัจจุบัน) ในความโปรดปรานของหลักสูตรการทำงาน (กับรายการเช่นการเปิดตัวเชิญขอโทษขอ ฯลฯ ) อาร์กิวเมนต์เป็นว่าการศึกษาไวยากรณ์ล้มเหลวที่จะแสดงให้เห็นในสิ่งที่คนไม่จริงกับภาษา มันได้รับการแนะนำว่าเราควรจะสอน fi ฟังก์ชั่นแรกและไวยากรณ์จะมา later.6

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในสิบเก้าเจ็ดสิบอภิปรายหลักเป็นศูนย์กลางที่เน้นภาษาหลักสูตรควร บาง methodologists สนับสนุนทิ้งเก่าไวยากรณ์ syllabuses ( กับรายการเช่นคำกริยาต้องมี / มี ปัจจุบันอย่างต่อเนื่อง ปัจจุบันง่าย ) ในความโปรดปรานของการทำงาน ( ร่วมมือกับรายการเช่นการแนะนำ , เชิญ , ขอโทษ , การร้องขอ , ฯลฯ )อาร์กิวเมนต์ที่เรียนไวยากรณ์ล้มเหลวที่จะแสดงสิ่งที่คนอื่นทำ ด้วยภาษา ก็แนะนำว่าเราควรจะสอนการทำงานจึงตัดสินใจเดินทางและไวยากรณ์จะตามมาทีหลัง .