Epic theatre (German: episches Thea

Epic theatre (German: episches Theater) was a theatrical movement arising in the early to mid-20th century from the theories and practice of a number of theatre practitioners, including Erwin Piscator, Vladimir Mayakovsky, Vsevolod Meyerhold and, most famously, Bertolt Brecht. Although many of the concepts and practices involved in Brechtian epic theatre had been around for years, even centuries, Brecht unified them, developed the style, and popularized it. Epic theatre incorporates a mode of acting that utilises what he calls gestus. The epic form describes both a type of written drama and a methodological approach to the production of plays: "Its qualities of clear description and reporting and its use of choruses and projections as a means of commentary earned it the name 'epic'."[1] Brecht later preferred the term "dialectical theatre" which he discussed in his work "A Short Organum for the Theatre".[2]

One of the goals of epic theatre is for the audience to always be aware that it is watching a play: "It is most important that one of the main features of the ordinary theatre should be excluded from [epic theatre]: the engendering of illusion."[3]

Epic theatre was a reaction against popular forms of theatre, particularly the naturalistic approach pioneered by Constantin Stanislavski. Like Stanislavski, Brecht disliked the shallow spectacle, manipulative plots, and heightened emotion of melodrama; but where Stanislavski attempted to engender real human behavior in acting through the techniques of Stanislavski's system and to absorb the audience completely in the fictional world of the play, Brecht saw Stanislavski's methodology as producing escapism. Brecht's own social and political focus departed also from surrealism and the Theatre of Cruelty, as developed in the writings and dramaturgy of Antonin Artaud, who sought to affect audiences viscerally, psychologically, physically, and irrationally.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ภาพยนตร์มหากาพย์ ( เยอรมัน : episches โรงละครเป็นละครเคลื่อนไหวที่เกิดขึ้นในช่วงต้นถึงกลางศตวรรษที่ 20 จากทฤษฎีและการปฏิบัติของผู้ประกอบการโรงภาพยนตร์ รวมทั้งเออร์วินพิสเคเตอร์ , วลาดิเมียร์ mayakovsky vsevolod เมเยอร์โฮล และ ชื่อเสียงมากที่สุด , มาร์ค , . แม้ว่าหลายของแนวคิดและวิธีปฏิบัติที่เกี่ยวข้องใน brechtian ภาพยนตร์มหากาพย์ที่ได้รับรอบนานหลายปี แม้ในศตวรรษเบรคแบบพวกเขา พัฒนา รูปแบบ และ popularized มัน ภาพยนตร์มหากาพย์เรื่องโหมดของการแสดงที่ใช้สิ่งที่เขาเรียก gestus . รูปแบบมหากาพย์อธิบายทั้งประเภทของการเขียนละคร และแนวทางในการผลิตละคร " คุณภาพของการรายงานที่ชัดเจนและรายละเอียด และการใช้ choruses และประมาณการเป็นวิธีของความเห็นที่ได้รับ มันชื่อ ' มหากาพย์ '" [ 1 ] เบรคทีหลังที่ต้องการคำว่า " วิภาษโรงละคร " ซึ่งเขากล่าวไว้ในงานของเขา " สำหรับละครสั้น " [ 2 ]

หนึ่งในเป้าหมายของภาพยนตร์มหากาพย์คือให้ผู้ชมได้ทราบว่า มันดู เล่นได้เสมอ " มันเป็นเรื่องสำคัญมากที่สุดที่หนึ่งของ คุณสมบัติหลักของโรงละครธรรมดาควรจะแยกออกจาก [ ภาพยนตร์มหากาพย์ ] : บังเกิดภาพลวงตา [ 3 ]

"ภาพยนตร์มหากาพย์เป็นปฏิกิริยาต่อต้านรูปแบบที่นิยมของละคร โดยเฉพาะด วิธีการบุกเบิกโดย Constantin ตรวจทาน . ชอบไม่ชอบตรวจทานเบรค , ที่ตื้น แปลงที่ปฏิบัติและความอารมณ์ของเรื่องประโลมโลก ;แต่ที่พยายามตรวจทานให้บังเกิดพฤติกรรมมนุษย์ที่แท้จริงในการแสดงผ่านเทคนิคของระบบตรวจทานและดูดผู้ชมทั้งหมดในโลกสมมติของเล่น , เบรคเห็นตรวจทานวิธีการผลิตของการหาทางออก เบรคเอง สังคม และการเมืองก็ยังโฟกัสจากป้ายสีและโรงละครของความโหดร้ายเป็นการพัฒนาในงานเขียนและศิลปะการละครของน artaud ที่ต้องการส่งผลกระทบต่อผู้ชมที่เป็นอวัยวะภายใน ในทางจิตวิทยา ทางกายภาพ และไร้เหตุผล .