What would be a radical economics t

What would be a radical economics today? It would have two components. First, it must understand economics as necessarily political economy; as a continuous human, social creation subject to political manipulation and to new positive political vision and action. Second, it must be a Green ecological economics. That is, it must have absorbed the central ‘Copernican’ insight of the founders of ecological economics, Herman Daly and Robert Costanza: that present-day human desires must be displaced as the centre of the system of economics by the capacity of the earth (energized by the sun) to support life indefinitely into the future. And it must be a Green economics by virtue of rejecting Costanza’s absorption of the value of life into the neoclassical/ neoliberal economy, an absorption manifested for instance in the programme of the economic valuation of ‘ecosystem services’.
It is not uncommon nowadays (except within the academic heartlands of ‘mainstream’ economics) to find one or other of these components in place. It remains depressingly rare to find both. The pressing socio-political crisis manifested and then intensified by the financial crisis has, however, at least pushed closer to the forefront of the public imagination the nature and consequences of extreme inequality. Two symptoms of this have been the Occupy movement and the growing public attention paid to the excoriating critique of inequality undertaken by Richard Wilkinson and his colleagues. A third has appeared more recently: the improbable success of Thomas Piketty’s widely discussed and celebrated Capital in the Twenty-first Century, published in French in 2013 and translated into English in 2014.
Piketty’s proposal for a global wealth tax to counteract the levels of inequality now generated in our world is intriguing and welcome. (In fact, one silver lining in the infringements on civil liberty that we have suffered since the onset of the ‘war on terrorism’ is that, to a greater extent than ever before, such a wealth tax should in theory be practicable and enforceable, because many governments now monitor wealth flows remarkably closely; something also assisted by the work that Richard Murphy and others have done on opening up tax havens to automatic information exchange, meaning we have much better data to work with.) Piketty’s analysis of the importance of wealth inequality – and not just income inequality, on which Wilkinson and Pickett focused – is equally welcome, and helpfully draws detailed attention to the nature of (and risks attendant upon) capital accumulation. From these two analyses follows Piketty’s conjuring up of the spectre of a full-scale return to levels of oligocracy and patrimony not seen in a country like the UK at least since the advent of modern democratic suffrage – unless, that is, we bring in a wealth tax and other measures that might succeed in somehow curtailing the power of capital.
Against growthism
However, while this focus on inequality is welcome, we should be careful not to let it blind us to the severe limits of Piketty’s own stance in political economy. One such limitation has already been fairly widely commented on: Piketty’s almost complete failure, after a promising start in chapter 1 of his book, to analyse his subject in relation to Marxian questions of class or exploitation. I will focus here, however, on the other fatal absence from Piketty’s political economy: his failure to take seriously the ecological limits to growth. Piketty argues that if growth in a capitalist economy is higher, then, other things being equal, wealth will be more evenly distributed. I am extremely doubtful as to whether he has proved this; causation is of course not proven by mere correlation. The data are, in fact, equally compatible with the claim that there has been a lucky and partial correlation between high economic growth and periods of democratic regulation, reform and governance of the economy, and that it is the latter that have been more responsible for the relative evenness of wealth distribution at times of higher economic growth. Piketty has perhaps offered some data and thinking to support the argument that, in a capitalist ‘growthist’ economy, higher growth might be expected to make slightly more possible a more even distribution of wealth – certain conditions obtaining. (Politically, the objective of redistributing some wealth is, in one way, easier to achieve when incomes are rising as there are fewer apparent losers.) However, this claim only applies to present-day people, not to future people (let alone non-human animals), who are thereby entirely absent from Piketty’s account or calculations. If economic growth will lead to future generations suffering, then it is not egalitarian – provided that we take seriously the idea that future generations matter, that future people are our equals. Of course, economists will counter that all people from now to the end of time are in their equations, as if they live in a discounted present: but that is the point. Rashly assuming that growth will continue forever, standard economists such as Piketty standardly discount the future: the further into the future one looks, the less the people living there matter.
At a time when it is ever clearer that humanity is running up against the limits to growth, it is delusional, then, to seek to make an ‘egalitarian’ argument in favour of growthism. Growthism is causingthe undermining of living conditions, particularly for future generations: for it is above all economic growth that is to blame for our collective breaching of planetary limits, manifested in for example the biodiversity crisis: we learned recently that half of all wildlife on the earth has been eliminated in the last forty years. This alone is enough to undermine Piketty’s case for economic growth. The first virtue of any decent society is to not destroy the conditions of possibility for its children. The fact that growth is necessary in a capitalist economy, allegedly to help equalize the distribution of wealth, no longer carries much weight: for we have to start to think beyond a capitalist economy. A post-growth ‘steady-state’ economy by definition would not be one in which the growth imperative of capitalism was allowed to let rip, but would, instead, seek to reduce to one-planet levels the amount of material throughput – that is, of ‘resource’ use and pollution.
I have already noted that a central component of Piketty’s answer to the current crisis is more of the same – that is, more growth, the proceeds of which can then be ‘redistributed’. The harsh truth, however, may well be, at the level of public policy debate and democratic discussion, that growth is in practice an alternative to egalitarian redistribution, an alternative to any serious effort to create a more equal society. The promise of growth is a replacement for the need to share. That is how growthism has ‘superseded’ socialism: ‘left-wing’ politicians join right-wing politicians in the mantra that everyone benefits from a growing pie, which can then allegedly be divided such as to yield larger shares for all, despite the fact that, in a country like the UK, we are now seeing growth of which none of the benefits are ‘trickling down’ to the 99 per cent. (Total GDP is in the UK now above its 2007 level, but most people in the country are worse off than they were in 2007, partly due to population increase, meaning that GDP per head reveals an average decline; but also simply because inequality has continued to increase.) A post-growth society would be forced to face the question which growthist ideology – with its promise of an ever-growing pie – allows one endlessly to evade: how shall we share what together we have. So Piketty’s claim that a ‘stalling’ of growth is bad for the majority may well be exactly wrong, and not just because the capture of virtually all the proceeds of growth by the elite is happening right now. In fact, a ‘stalling’ of growth and a willingness to see that we simply can’t keep growing the pie now that the ingredients are running out may finally be what force the majority to take back some of the wealth currently being hoarded by the rich. The true condition for redistribution may well now be recognition that we can’t rely any longer on growth.
At the heart of Piketty’s book is his inequation ‘r > g’: the rate of return on capital (r) is typically greater than the rate of economic growth (g). But does Piketty help us to understand the conditions under which r can be reduced? Hardly at all. Does he help us understand why ‘r > g’? No. He regards r as being in practice ‘exogenous’. And this is why he doesn’t in any serious way enter into the terrain of thinking about how things might be other than bad if we were to reduce g to zero; that is, if we were to accept or deliberately embrace a post-growth future. Nor does he seriously consider what would happen if the structure of (the ownership of) the capital stock, of wealth, were to be altered, for example by a massive increase in the proportion of the economy that was not-for-profit. A radically diversified – or, alternatively, more state-owned – capital ownership base could mean that a much higher r than g would diminish inequality.
Piketty pays lip service to greenery, at least seeming to recognize some kind of limit to our capacity to pollute our atmosphere while remaining within ecological limits. He seeks near the end of his book to suggest that his proposals are compatible with ‘climate sanity’, Lord Stern style (if, mostly, because he is concerned, as Stern is, at the prospect of climate-damage limiting economic growth). However, humanity is rupturing the limits to growth in respect of the still-fragile ozone layer, the biodiversity crisis, and especially the climate crisis. This means that any climate sanity, as the major climate scientist Kevin Anderson

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไหนจะเศรษฐกิจรุนแรงวันนี้ มันจะมีส่วนประกอบ 2 ครั้งแรก มันต้องเข้าใจเศรษฐศาสตร์เป็นจำเป็นต้องเป็นการเมืองเศรษฐกิจ เป็นต่อเนื่องสังคม มนุษย์สร้างสรรค์ขึ้นอยู่ กับเมือง และวิสัยทัศน์ทางการเมืองบวกใหม่และดำเนินการ ที่สอง มันต้องเป็นเศรษฐกิจระบบนิเวศเป็นสีเขียว กล่าวคือ มันต้องได้ดูดซึมความเข้าใจ 'Copernican' กลางของผู้ก่อตั้งระบบนิเวศเศรษฐศาสตร์ Daly เฮอร์แมนและโรเบิร์ต Costanza: ว่า ความโลภของมนุษย์เหตุการณ์ต้องมีพลัดถิ่นเป็นศูนย์กลางของระบบเศรษฐกิจ โดยกำลังการผลิตของโลก (พลังงานจากแสงอาทิตย์) เพื่อรองรับชีวิตในอนาคตอย่างไม่มีกำหนด และต้องเป็นเศรษฐศาสตร์สีเขียวอาศัยปฏิเสธของ Costanza ดูดซึมค่าของชีวิตเข้าสู่ฟื้นฟูคลาสสิก / neoliberal เศรษฐกิจ การดูดซึมเป็นที่ประจักษ์เช่นในโปรแกรมการประเมินค่าทางเศรษฐกิจ 'ระบบนิเวศบริการ'มันไม่ใช่ปัจจุบัน (ยกเว้นภายในใจกลางเมืองทางวิชาการเศรษฐศาสตร์ 'หลัก') เพื่อค้นหาหนึ่งหรืออื่น ๆ ของคอมโพเนนต์เหล่านี้ในการ มันยังคง depressingly ยากที่จะหาทั้งสอง กดการเมืองวิกฤตประจักษ์แล้ว intensified จากวิกฤติทางการเงินได้ อย่างไรก็ตาม น้อยดันใกล้ของจินตนาการสาธารณะธรรมชาติและผลกระทบของความไม่เท่าเทียมกันมาก อาการทั้งสองนี้มีการเคลื่อนไหวครอบครอง และความสนใจสาธารณะเพิ่มขึ้นจ่ายให้วิจารณ์ excoriating ของความไม่เท่าเทียมกันดำเนิน Wilkinson ริชาร์ดและเพื่อนร่วมงานของเขา ที่สามมีปรากฏมากขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้: Thomas Piketty สำเร็จ improbable อย่างกว้างขวางกล่าวเฉลิมฉลองใหญ่ในยี่สิบ - ศตวรรษแรก เผยแพร่ในฝรั่งเศสในปี 2013 และแปลเป็นภาษาอังกฤษในปี 2014ของ Piketty ข้อเสนอภาษีความมั่งคั่งทั่วโลกการถอนในระดับของความไม่เท่าเทียมกันที่ตอนนี้ สร้างขึ้นในโลกของเรามีสนใจ และยินดีต้อนรับ (ในความเป็นจริง หนึ่งที่จรรโลงใน infringements ในเสรีภาพที่เราได้รับความเดือดร้อนนับตั้งแต่เริ่มมีอาการของ "สงครามกับการก่อการร้าย' จะ ขอบเขตมากขึ้นกว่าเดิม ภาษีดังกล่าวให้เลือกมากมายในทางทฤษฎีควร practicable และ บุคลากร เนื่องจากรัฐบาลในขณะนี้ตรวจสอบให้เลือกมากมายไหลทแบบใกล้ชิด สิ่งที่ยังช่วยงานเมอร์ฟีที่ริชาร์ด และอื่น ๆ ทำบนเปิด havens ภาษีเพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลโดยอัตโนมัติ หมายความว่า เรามีข้อมูลมากขึ้นการทำงานด้วยกัน) วิเคราะห์ของ Piketty ความสำคัญของความไม่เท่าเทียมกัน –และไม่ใช่แค่รายได้ความไม่เท่าเทียมกัน ที่ Wilkinson และ Pickett เน้น – เป็นการต้อนรับอย่างเท่าเทียมกัน และจานอร่อยวาดสะสมทุนความสนใจรายละเอียดของ (และผู้ดูแลความเสี่ยงตาม) เหล่านี้สองวิเคราะห์ดังนี้ Piketty ของปลุกผีขึ้นของสางเอากลับไประดับ oligocracy และไม่เห็นในประเทศเช่น UK น้อยตั้งแต่มาย suffrage ประชาธิปไตยสมัยใหม่ – patrimony เว้น คือ เรานำภาษีความมั่งคั่งและมาตรการอื่น ๆ ที่อาจประสบความสำเร็จในอย่างใด curtailing อำนาจของเมืองหลวงกับ growthismอย่างไรก็ตาม ขณะนี้เน้นอสมการยินดีต้อนรับ เราควรระวังไม่ให้มันตาบอดเราจะขีดจำกัดรุนแรงของท่าทางของ Piketty ในเศรษฐกิจการเมือง หนึ่งจำกัดมีแล้วถูกค่อนข้างแพร่หลายความเห็นบน: ของ Piketty เกือบเสร็จสมบูรณ์แล้วความล้มเหลว หลังจากการเริ่มต้นสัญญาในบทที่ 1 ของหนังสือของเขา การวิเคราะห์เรื่องของเขาเกี่ยวกับคำถาม Marxian คลาสหรือแสวงหาประโยชน์ ผมจะเน้นที่นี่ แต่ อื่น ๆ ร้ายแรงขาดงานจากเศรษฐกิจการเมืองของ Piketty: ล้มเหลวที่จะใช้วงเงินระบบนิเวศอย่างจริงจังเพื่อการเติบโต Piketty จนว่า ถ้าเจริญเติบโตในเศรษฐกิจทุนสูง แล้ว สิ่งอื่น ๆ กำลังเท่า ให้เลือกมากมายจะขึ้นเท่า ๆ กันกระจาย ฉันมากหนี้สงสัยสูญเป็นว่าเขาได้พิสูจน์นี้ ไม่แน่นอนคือพิสูจน์ causation โดยเพียงความสัมพันธ์ ข้อมูล จริงใจ ได้เท่า ๆ กันกับอ้างว่า ได้มีบางส่วน และโชคดีความสัมพันธ์ระหว่างการเติบโตทางเศรษฐกิจสูงและระยะเวลาของระเบียบประชาธิปไตย การปฏิรูป และการบริหารของเศรษฐกิจ และอยู่หลังที่ได้รับเพิ่มเติมชอบ evenness สัมพัทธ์ของการกระจายรายได้ในเวลาของการเติบโตทางเศรษฐกิจสูง Piketty บางทีได้นำเสนอข้อมูลและความคิดสนับสนุนอาร์กิวเมนต์ที่ ในเศรษฐกิจทุน 'growthist' เติบโตสูงคาดหมายให้เล็กน้อยสามารถแจกจ่ายเพิ่มเติมแม้ของทรัพย์สิน – เงื่อนไขรับบาง (ทางการเมือง วัตถุประสงค์ของ redistributing มั่งคั่งบางเป็น ในที่สุด ง่ายต่อการบรรลุเมื่อรายได้เพิ่มขึ้นมี losers ชัดเจนน้อยลง) อย่างไรก็ตาม เรียกร้องนี้จะใช้กับเหตุการณ์คน ไม่ให้คนในอนาคต (ประสามนุษย์ไม่ใช่สัตว์), ที่ได้จึงทั้งขาดจากบัญชีหรือการคำนวณของ Piketty ถ้าเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจจะนำไปสู่อนุชนรุ่นหลังได้ความทุกข์ แล้วไม่ egalitarian – ที่เราใช้อย่างจริงจังคิดว่า อนุชนรุ่นหลังได้เรื่อง คนในอนาคตใช้เท่ากับเรา แน่นอน นักเศรษฐศาสตร์จะเคาน์เตอร์ที่ทุกคนตั้งแต่วันนี้ถึงสิ้นสุดเวลาของสมการ ว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในปัจจุบันลด: แต่ที่เป็นจุด Rashly สมมติว่าเติบโตยังคงตลอดไป นักเศรษฐศาสตร์มาตรฐานเช่น Piketty standardly ลดในอนาคต: มีลักษณะที่เพิ่มเติมเข้าไปในหนึ่งในอนาคต ยิ่งคนอาศัยอยู่มีเรื่องในเวลาเมื่อจะเคยชัดเจนว่า มนุษย์ทำงานขึ้นกับขีดจำกัดการเจริญเติบโต เป็นไร้ แล้ว เพื่อค้นหาต้องมีอาร์กิวเมนต์ 'egalitarian' ลง growthism Growthism เป็น causingthe บั่นทอนของสภาพความเป็นอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับรุ่นในอนาคต: จะเติบโตทางเศรษฐกิจเหนือสิ่งที่ให้โทษสำหรับเรารวม breaching วงเงินดาวเคราะห์ ประจักษ์ในวิกฤติความหลากหลายทางชีวภาพตัวอย่าง: เราได้เรียนรู้เมื่อเร็ว ๆ นี้ว่า ครึ่งหนึ่งของสัตว์ป่าทั้งหมดบนโลกถูกตัดออกในช่วงสี่สิบปี นี้คนเดียวก็พอเพื่อบั่นทอนกรณี Piketty ของการเติบโตทางเศรษฐกิจ คุณธรรมแรกของสังคมใดเหมาะสมจะไม่ทำลายสภาพของความเป็นไปได้ของเด็ก ความจริงที่เติบโตในเศรษฐกิจทุน หลัง ช่วยป้อนกล่องแจกของให้เลือกมากมาย ไม่ดำเนินมากน้ำหนัก: สำหรับเราต้องเริ่มคิดเกินเศรษฐกิจทุน เศรษฐกิจ 'ท่อน' เติบโตหลังจากคำนิยามจะไม่ซึ่งจำเจริญเติบโตของทุนนิยมได้รับอนุญาตให้คัดลอก แต่จะ แทน พยายามลดระดับ 1 ดาวเคราะห์จำนวนวัสดุสูง – คือ ใช้ "ทรัพยากร" และมลภาวะแล้วฉันได้สังเกตว่า ส่วนประกอบกลางของคำตอบของ Piketty วิกฤตปัจจุบันเป็นของเหมือนกัน--นั่นคือ เพิ่มเติมเติบโต การดำเนินการที่สามารถแล้วถูก 'redistributed' ความจริงรุนแรง ไร ดีได้ ระดับของนโยบายสาธารณะอภิปรายและสนทนาประชาธิปไตย ที่เจริญเติบโตได้ในทางปฏิบัติทางเลือก egalitarian ซอร์ส ทางเลือกใด ๆ ความพยายามอย่างจริงจังเพื่อสร้างสังคมมากเท่า สัญญาของการเจริญเติบโตแทนที่ต้องการใช้ร่วมกันได้ คือว่า growthism มีสังคมนิยม 'แทน': 'ฝ่ายซ้าย' นักการเมืองรวมนักการเมืองฝ่ายขวาในตราที่ทุกคนได้รับประโยชน์จากการเติบโตวงกลม ที่สามารถแล้วหลังแบ่งเช่นอัตราผลตอบแทนหุ้นขนาดใหญ่ทั้งหมด แม้ว่า ในประเทศเช่น UK เราตอนนี้เห็นการเจริญเติบโตที่ไม่ มีประโยชน์มี 'trickling ลง' ไป 99 ร้อย (GDP รวมเป็นสหราชอาณาจักรเหนือระดับ 2007 แต่คนส่วนใหญ่ในประเทศจะแย่ลงปิดกว่าพวกเขาในปี 2007 บางส่วนเนื่องจากประชากรเพิ่มขึ้น หมายความ ว่า GDP ต่อหัวพบว่า ลดลงเป็นเฉลี่ย แต่ก็เนื่องจากความไม่เท่าเทียมกันได้อย่างต่อเนื่องเพื่อเพิ่ม) สังคมเจริญเติบโตหลังจะบังคับให้ต้องเผชิญกับคำถามที่อุดมการณ์ที่ growthist – ด้วยสัญญาของพายเคยเติบโตช่วยให้ไม่รู้จบกับหนี: ว่าจะเราร่วมกันเรามีอะไรกัน ดังนั้น ข้อเรียกร้องของ Piketty ว่า เป็น 'ถ่วง' เจริญเติบโตเป็นส่วนใหญ่ไม่ดีได้ว่าไม่ถูกต้อง และไม่เพียงเนื่องจากจับเงินแทบทั้งหมดของการเติบโตโดยชนชั้นสูงที่เกิดขึ้นขณะนี้ ในความเป็นจริง เป็น 'stalling' เจริญเติบโตและยินดีที่จะดูว่า เราแค่ไม่ให้เติบโตที่วงกลมที่ส่วนผสมจะหมดอาจสุดท้ายเป็นสิ่งบังคับส่วนใหญ่จะกลับมาของความมั่งคั่งอยู่ที่ hoarded โดยคนรวย เงื่อนไขเป็นจริงสำหรับซอร์สขณะนี้อาจรู้ว่า เราไม่สามารถอาศัยใด ๆ อีกต่อไปในการเจริญเติบโตห้องสมุดของ Piketty เป็น inequation ของเขา ' r > g': อัตราผลตอบแทนจากเงินทุน (r) คือโดยปกติจะมากกว่าอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจ (g) แต่ไม่ Piketty ช่วยให้เราเข้าใจเงื่อนไขที่สามารถลด r แทบไม่เลย เขาไม่ช่วยให้เราเข้าใจว่าทำไม ' r > g'? ไม่ใช่ เขาพิจารณา r เป็นปฏิบัติ 'บ่อย' และนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ในทางใดทางหนึ่งอย่างจริงจังเข้าสู่ภูมิประเทศความคิดเกี่ยวกับวิธีสิ่งที่อาจจะไม่ใช่ร้ายถ้าเราลด g ศูนย์ นั่นคือ ถ้าจะยอมรับ หรือจงใจโอบกอดอนาคตหลังการเจริญเติบโต ไม่ไม่เขาพิจารณาอย่างจริงจังอะไรจะเกิดขึ้นถ้าโครงสร้างของ (เจ้าของ) จดทะเบียน ของให้เลือกมากมาย มีการเปลี่ยนแปลง เช่น โดยการเพิ่มในสัดส่วนของเศรษฐกิจที่ไม่ใช่สำหรับกำไร แบบก็หลากหลาย – หรือ หรือ ขึ้นรัฐ – ฐานเป็นเจ้าของทุนอาจหมายถึง ที่มีมากสูง r มากกว่า g จะลดความไม่เท่าเทียมกันPiketty จ่ายบริการ lip ให้เขียวขจี ด้วยการ จำแนกชนิดของข้อจำกัดของเรากำลังสร้างมลพิษบรรยากาศของเราในขณะที่ที่เหลืออยู่ภายในขีดจำกัดที่ระบบนิเวศบางน้อย เขาพยายามใกล้กับส่วนท้ายของหนังสือของเขาแนะนำว่า ข้อเสนอของเขาจะเข้ากันได้กับ 'อากาศสติ' สเติร์นพระลักษณะ (ถ้า ส่วนใหญ่ เพราะเขากังวล สเติร์นเป็น ที่โน้มของสภาพภูมิอากาศความเสียหายที่จำกัดการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ) อย่างไรก็ตาม มนุษย์จะออกไปจำกัดการเจริญเติบโตผิดชั้นโอโซนยังคงเปราะบาง วิกฤติความหลากหลายทางชีวภาพ และโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิกฤติสภาพภูมิอากาศ นี้หมายความ ว่า สติมีสภาพภูมิอากาศ เป็นนักวิทยาศาสตร์ภูมิอากาศสำคัญ Kevin แอนเดอร์สัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สิ่งที่จะเป็นเศรษฐกิจที่รุนแรงในวันนี้ มันจะมีสองส่วน ก่อนจะต้องเข้าใจเศรษฐกิจเป็นเศรษฐกิจการเมืองจำเป็นต้อง; ในฐานะที่เป็นมนุษย์อย่างต่อเนื่องภายใต้การสร้างสังคมเพื่อการจัดการทางการเมืองและวิสัยทัศน์ทางการเมืองใหม่ในเชิงบวกและการดำเนินการ ที่สองก็จะต้องเป็นระบบนิเวศเศรษฐกิจสีเขียว นั่นคือจะต้องมีการดูดซึมความเข้าใจกลางโคเปอร์นิคั 'ผู้ก่อตั้งของเศรษฐกิจระบบนิเวศเฮอร์แมนดาลี่และโรเบิร์ตคอสแตนซาว่าความปรารถนาของมนุษย์ในปัจจุบันจะต้องมีการย้ายเป็นศูนย์กลางของระบบเศรษฐกิจโดยกำลังการผลิตของโลก ( พลังงานจากดวงอาทิตย์) เพื่อสนับสนุนการใช้ชีวิตไปเรื่อย ๆ ในอนาคต และมันจะต้องเป็นเศรษฐกิจสีเขียวโดยอาศัยอำนาจของการปฏิเสธการดูดซึม Costanza ของคุณค่าของชีวิตลงในนีโอคลาสสิ / เศรษฐกิจเสรีนิยมใหม่, การดูดซึมที่ประจักษ์เช่นในโปรแกรมของการประเมินมูลค่าทางเศรษฐกิจของ 'บริการของระบบนิเวศ'.
มันไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติในปัจจุบัน (ยกเว้น ภายใน heartlands วิชาการเศรษฐศาสตร์ 'หลัก') เพื่อหาหนึ่งหรืออื่น ๆ ขององค์ประกอบเหล่านี้ในสถานที่ มันยังคงหายากที่จะหาหงอยทั้ง กดวิกฤตทางสังคมและการเมืองที่ประจักษ์และทวีความรุนแรงมากแล้วจากวิกฤติการเงินได้ แต่อย่างน้อยการผลักดันให้ใกล้ชิดกับระดับแนวหน้าของจินตนาการของประชาชนธรรมชาติและผลกระทบของความไม่เท่าเทียมกันมาก สองอาการนี้ได้รับการครอบครองการเคลื่อนไหวและความสนใจของประชาชนที่จ่ายให้กับการเจริญเติบโตของการวิจารณ์ excoriating ของความไม่เท่าเทียมกันที่ดำเนินการโดยริชาร์ดวิลกินสันและเพื่อนร่วมงานของเขา สามได้ปรากฏตัวขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้: ความสำเร็จที่ไม่น่าจะเป็นของโทมั Piketty ของการกล่าวถึงอย่างกว้างขวางและมีการเฉลิมฉลองทุนในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดตีพิมพ์ในฝรั่งเศสในปี 2013 และแปลเป็นภาษาอังกฤษในปี 2014
ข้อเสนอ Piketty สำหรับภาษีความมั่งคั่งทั่วโลกที่จะรับมือกับระดับของความไม่เท่าเทียมกัน สร้างขึ้นในขณะนี้ในโลกของเราเป็นที่รักและยินดีต้อนรับ (ในความเป็นจริงหนึ่งซับเงินในการละเมิดเสรีภาพพลเรือนที่เราได้รับความเดือดร้อนเนื่องจากการโจมตีของ 'สงครามกับการก่อการร้าย' คือว่าในระดับสูงกว่าที่เคยเป็นมาก่อนเช่นภาษีทรัพย์สินในทางทฤษฎีควรจะปฏิบัติและบังคับใช้ เพราะรัฐบาลหลายตอนในการตรวจสอบการไหลของความมั่งคั่งอย่างน่าทึ่งอย่างใกล้ชิด; สิ่งที่ยังช่วยโดยการทำงานที่ริชาร์ดเมอร์ฟี่และอื่น ๆ ได้ทำในการเปิดขึ้นสวรรค์ภาษีเพื่อการแลกเปลี่ยนข้อมูลอัตโนมัติหมายถึงเรามีข้อมูลที่ดีมากที่จะทำงานกับ) การวิเคราะห์ Piketty ของความสำคัญของ. ความไม่เท่าเทียมกันความมั่งคั่ง - และไม่เพียง แต่ความไม่เท่าเทียมกันของรายได้ที่วิลกินสันและพิกเกตที่มุ่งเน้น - มีการต้อนรับอย่างเท่าเทียมกันและเป็นประโยชน์ดึงความสนใจรายละเอียดลักษณะของ (และความเสี่ยงที่ผู้เข้าร่วมประชุมตาม) การสะสมทุน จากทั้งสองการวิเคราะห์ต่อไปนี้ปลุกผี Piketty ขึ้นของปีศาจของการกลับมาอย่างเต็มรูปแบบให้อยู่ในระดับของ oligocracy และมรดกไม่ได้เห็นในประเทศเช่นสหราชอาณาจักรอย่างน้อยก็ตั้งแต่การถือกำเนิดของการอธิษฐานประชาธิปไตยที่ทันสมัย ​​- ถ้านั่นคือเรานำมา ภาษีทรัพย์สินและมาตรการอื่น ๆ ที่อาจจะประสบความสำเร็จในการกำจัดอย่างใดอำนาจของทุน.
ป้องกันและปราบปรามการ growthism
อย่างไรก็ตามในขณะที่มุ่งเน้นไปที่ความไม่เท่าเทียมกันมีการต้อนรับเราควรจะระมัดระวังที่จะไม่ปล่อยให้คนตาบอดเราไปข้อ จำกัด ที่รุนแรงของจุดยืนของตัวเอง Piketty ในเศรษฐกิจการเมือง ข้อ จำกัด ดังกล่าวได้รับการแสดงความคิดเห็นเป็นธรรมกันอย่างแพร่หลายเมื่อ: Piketty ของความล้มเหลวเกือบเสร็จสมบูรณ์หลังจากที่เริ่มมีแนวโน้มในบทที่ 1 ของหนังสือของเขาในการวิเคราะห์เรื่องของเขาในความสัมพันธ์กับคำถามของมาร์กซ์ชั้นเรียนหรือการแสวงหาผลประโยชน์ ผมจะเน้นที่นี่ แต่ในกรณีที่ไม่มีอันตรายถึงชีวิตจากเศรษฐกิจการเมือง Piketty ของความล้มเหลวของเขาที่จะใช้อย่างจริงจังข้อ จำกัด ของระบบนิเวศเพื่อการเจริญเติบโต Piketty ระบุว่าหากการเจริญเติบโตในเศรษฐกิจทุนนิยมเป็นที่สูงขึ้นแล้วสิ่งอื่น ๆ เหมือนกันจะได้รับความมั่งคั่งมากขึ้นกระจาย ผมสงสัยมากเป็นไปได้ว่าเขาได้รับการพิสูจน์นี้ สาเหตุเป็นหลักสูตรที่ได้รับการพิสูจน์แล้วจากความสัมพันธ์เพียง ข้อมูลในความเป็นจริงอย่างเท่าเทียมกันเข้ากันได้กับการเรียกร้องว่ามีความสัมพันธ์ที่โชคดีและบางส่วนระหว่างการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสูงและระยะเวลาของการควบคุมการปฏิรูปประชาธิปไตยและการกำกับดูแลของเศรษฐกิจและว่ามันเป็นหลังที่ได้รับความรับผิดชอบมากขึ้นสำหรับ ญาติสมดุลของการกระจายความมั่งคั่งในช่วงเวลาของการเติบโตทางเศรษฐกิจที่สูงขึ้น Piketty อาจจะมีการเสนอข้อมูลบางส่วนและการคิดที่จะสนับสนุนข้อโต้แย้งที่ว่าในทุนนิยม 'growthist เศรษฐกิจการเจริญเติบโตที่สูงขึ้นอาจจะคาดหวังให้มากขึ้นเล็กน้อยเป็นไปได้มากยิ่งขึ้นการกระจายความมั่งคั่ง - เงื่อนไขบางประการที่ได้รับ (การเมืองวัตถุประสงค์ของการกระจายความมั่งคั่งบางส่วนที่เป็นในทางเดียวง่ายต่อการบรรลุเมื่อรายได้ที่เพิ่มขึ้นเนื่องจากมีขาดทุนน้อยลงเห็นได้ชัด.) อย่างไรก็ตามการเรียกร้องนี้ใช้เฉพาะกับคนที่นำเสนอวันเพื่อไม่ให้คนในอนาคต (ให้อยู่คนเดียวไม่ สัตว์ -human) ที่มีทั้งหมดจึงขาดจากบัญชี Piketty หรือการคำนวณ หากการเติบโตทางเศรษฐกิจจะนำไปสู่คนรุ่นอนาคตทุกข์แล้วมันไม่คุ้ม - ให้เราใช้อย่างจริงจังคิดว่าในอนาคตเรื่องที่ผู้คนในอนาคตจะเท่ากับของเรา แน่นอนว่านักเศรษฐศาสตร์จะตอบโต้ว่าทุกคนตั้งแต่วันนี้ถึงจุดสิ้นสุดของเวลาที่อยู่ในสมการของพวกเขาว่าพวกเขาอาศัยอยู่ในปัจจุบันลด แต่ที่เป็นจุด ผลีผลามสมมติว่าการเจริญเติบโตที่จะยังคงอยู่ตลอดไปนักเศรษฐศาสตร์มาตรฐานเช่น Piketty standardly ลดอนาคต: ต่อไปในอนาคตจะมีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่งที่น้อยกว่าคนที่อาศัยอยู่มีความสำคัญ.
ในช่วงเวลาที่มันเคยเป็นที่ชัดเจนว่ามนุษย์กำลังทำงานขึ้นกับข้อ จำกัด เพื่อการเจริญเติบโตก็คือประสาทหลอนแล้วเพื่อหาทางที่จะทำให้อาร์กิวเมนต์ 'คุ้ม' ในความโปรดปรานของ growthism Growthism เป็นบั่นทอนสภาพความเป็นอยู่โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนรุ่นอนาคต causingthe: มันอยู่เหนือการเติบโตทางเศรษฐกิจทุกสิ่งที่จะตำหนิสำหรับการละเมิดโดยรวมของเราข้อ จำกัด ของดาวเคราะห์ที่ประจักษ์ในวิกฤตเช่นความหลากหลายทางชีวภาพ: เราได้เรียนรู้เมื่อเร็ว ๆ นี้ครึ่งหนึ่งของสัตว์ป่าทั้งหมดที่เกี่ยวกับ โลกได้ถูกตัดออกในช่วงสี่สิบปี นี้เพียงอย่างเดียวก็เพียงพอที่จะบ่อนทำลาย Piketty กรณีของการเติบโตทางเศรษฐกิจ อาศัยอำนาจครั้งแรกของสังคมใด ๆ ที่ดีคือการไม่ทำลายเงื่อนไขของความเป็นไปได้สำหรับเด็ก ความจริงที่ว่าการเจริญเติบโตเป็นสิ่งที่จำเป็นในระบบเศรษฐกิจทุนนิยมที่ถูกกล่าวหาว่าจะช่วยให้เกลี่ยกระจายความมั่งคั่งดำเนินไม่มีน้ำหนักมากเพราะเราต้องเริ่มต้นที่จะคิดเกินเศรษฐกิจทุนนิยม การโพสต์การเจริญเติบโต 'มั่นคงของรัฐเศรษฐกิจโดยความหมายจะไม่เป็นหนึ่งในสิ่งที่จำเป็นการเจริญเติบโตของระบบทุนนิยมได้รับอนุญาตให้ปล่อยให้ฉีก แต่แทนที่จะหาทางที่จะลดให้อยู่ในระดับหนึ่งดาวเคราะห์ปริมาณการส่งผ่านวัสดุ - นั่นคือ . การใช้ทรัพยากรและมลพิษ
ฉันได้ระบุไว้แล้วว่าองค์ประกอบกลางของคำตอบ Piketty ของวิกฤตปัจจุบันมากกว่าเดิม - ที่การเจริญเติบโตมากขึ้นเงินที่ได้จากที่นั้นจะสามารถ 'แจกจ่าย' ความจริงที่รุนแรง แต่อาจจะดีในระดับของการอภิปรายนโยบายสาธารณะและการอภิปรายประชาธิปไตย, การเจริญเติบโตที่อยู่ในการปฏิบัติทางเลือกในการกระจายคุ้ม, ทางเลือกใด ๆ ความพยายามอย่างจริงจังที่จะสร้างสังคมที่เท่าเทียมกันมากขึ้น สัญญาของการเจริญเติบโตจะเปลี่ยนสำหรับความต้องการที่จะแบ่งปัน นั่นคือวิธีที่ growthism ได้ 'แทนที่' สังคมนิยม: นักการเมืองฝ่ายซ้าย 'เข้าร่วมนักการเมืองปีกขวาในมนต์ที่ทุกคนได้รับประโยชน์จากการเติบโตพายซึ่งจากนั้นถูกกล่าวหาว่าถูกแบ่งออกเช่นเพื่อให้หุ้นขนาดใหญ่สำหรับทุกคนแม้จะมีความจริงที่ ว่าในประเทศเช่นสหราชอาณาจักรที่เรากำลังเห็นการเจริญเติบโตของที่ไม่มีผลประโยชน์ที่ 'ไหลลงไปร้อยละ 99 (จีดีพีรวมอยู่ในสหราชอาณาจักรในขณะนี้เหนือระดับ 2007 แต่คนส่วนใหญ่ในประเทศที่เลวร้ายยิ่งกว่าพวกเขาในปี 2007 ส่วนหนึ่งเนื่องจากการเพิ่มขึ้นของประชากรที่มีความหมายว่า GDP ต่อหัวลดลงเผยให้เห็นค่าเฉลี่ย แต่ยังเพียงเพราะความไม่เท่าเทียมกันมี . ยังคงเพิ่มขึ้น) สังคมหลังการเจริญเติบโตจะถูกบังคับให้ต้องเผชิญกับคำถามที่ growthist อุดมการณ์ - มีสัญญาของพายที่เคยเติบโต - ช่วยให้หนึ่งที่จะหลบเลี่ยงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด: วิธีการที่เราจะแบ่งปันสิ่งที่เรามีร่วมกัน ดังนั้นการเรียกร้อง Piketty ว่า 'ถ่วงของการเจริญเติบโตไม่ดีสำหรับคนส่วนใหญ่อาจจะผิดตรงและไม่เพียงเพราะการจับตัวของรายได้ทั้งหมดของการเจริญเติบโตโดยยอดที่เกิดขึ้นในขณะนี้ ในความเป็นจริง 'ถ่วงของการเจริญเติบโตและความเต็มใจที่จะเห็นว่าเราก็ไม่สามารถทำให้การเจริญเติบโตพายส่วนผสมตอนนี้ที่กำลังจะหมดในที่สุดก็อาจจะเป็นสิ่งที่บังคับให้คนส่วนใหญ่ที่จะกลับบางส่วนของความมั่งคั่งในขณะนี้ถูกเก็บสะสมโดย รวย สภาพที่เป็นจริงสำหรับการกระจายดีตอนนี้อาจจะได้รับการยอมรับว่าเราไม่สามารถพึ่งพาได้อีกต่อไปกับการเจริญเติบโต.
ที่เป็นหัวใจของหนังสือ Piketty คือ inequation ของเขาอา> g ': อัตราผลตอบแทนจากการลงทุน (r) โดยทั่วไปจะมีมากกว่า อัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ (ช) แต่ไม่ Piketty ช่วยให้เราเข้าใจภายใต้เงื่อนไขที่อาจะลดลงหรือไม่ แทบจะไม่ได้เลย เขาจะช่วยให้เราเข้าใจว่าทำไมจระเข้> g '? ฉบับที่เขานับถืออาร์เป็นในทางปฏิบัติ 'ภายนอก' และนี่คือเหตุผลที่เขาไม่ได้ในทางใด ๆ ที่ร้ายแรงเข้าไปในพื้นที่ของการคิดเกี่ยวกับสิ่งที่อาจจะดีกว่าที่อื่น ๆ ถ้าเราจะลดให้เป็นศูนย์กรัม; นั่นคือถ้าเราจะยอมรับหรือจงใจโอบกอดในอนาคตหลังการเจริญเติบโต เขาไม่พิจารณาอย่างจริงจังถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าโครงสร้างของ (เจ้าของของ) หุ้นทุนของความมั่งคั่งที่กำลังจะมีการเปลี่ยนแปลงเช่นโดยการเพิ่มขึ้นมากในสัดส่วนของเศรษฐกิจที่ไม่แสวงหาผลกำไร มีความหลากหลายอย่างรุนแรง - หรือหรืออื่น ๆ ที่รัฐเป็นเจ้าของ - ฐานเงินทุนที่เป็นเจ้าของอาจหมายความว่าอาร์สูงกว่ากรัมจะลดความไม่เท่าเทียมกัน.
Piketty จ่ายริมฝีปากบริการเพื่อความเขียวขจีอย่างน้อยดูเหมือนจะรับรู้ชนิดของข้อ จำกัด บางอย่างเพื่อให้ความสามารถของเราที่จะก่อให้เกิดมลพิษ บรรยากาศของเราในขณะที่เหลือภายในขอบเขตของระบบนิเวศ เขาพยายามที่ใกล้ถึงจุดสิ้นสุดของหนังสือของเขาที่จะแสดงให้เห็นว่าข้อเสนอของเขาเข้ากันได้กับ 'สติสภาพภูมิอากาศ' ลอร์ดสเติร์นสไตล์ (ถ้ามีส่วนใหญ่เพราะเขาเป็นห่วงเป็นสเติร์นเป็นที่คาดหมายของสภาพภูมิอากาศที่เกิดความเสียหายการ จำกัด การเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ) แต่มนุษย์จะตะปบข้อ จำกัด ต่อการเจริญเติบโตในส่วนของชั้นโอโซนยังคงเปราะบางวิกฤตความหลากหลายทางชีวภาพและโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิกฤตสภาพภูมิอากาศ ซึ่งหมายความว่าสติของสภาพภูมิอากาศใด ๆ ตามสภาพภูมิอากาศที่สำคัญนักวิทยาศาสตร์เควินแอนเดอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อะไรจะเป็นความรุนแรงเศรษฐกิจวันนี้ มันต้องมีทั้งสองส่วน ครั้งแรก มันต้องเข้าใจเศรษฐศาสตร์เป็นเรื่องการเมืองเศรษฐกิจ และสังคมอย่างต่อเนื่อง มนุษย์สร้างภายใต้การจัดการทางการเมือง และวิสัยทัศน์ใหม่ทางการเมืองในเชิงบวกและการกระทำ ประการที่สองจะต้องเป็นนิเวศเศรษฐศาสตร์สีเขียว นั่นคือมันต้องดูดกลาง ' ' ความเข้าใจพื้นฐานโคเปอร์นิคัสผู้ก่อตั้งเศรษฐศาสตร์นิเวศวิทยา , Herman Daly และ โรเบิร์ต ค แทนซา : ที่ปรารถนามนุษย์ปัจจุบันต้องพลัดถิ่นในฐานะศูนย์กลางของระบบเศรษฐกิจ โดยความจุของโลก ( พลังงานจากดวงอาทิตย์ ) เพื่อสนับสนุนชีวิตไปเรื่อย ๆในอนาคตและมันต้องเป็นสีเขียวเศรษฐศาสตร์โดยอาศัยอํานาจตามปฏิเสธค แทนซาก็ดูดซึมคุณค่าของชีวิตเข้าสู่เศรษฐกิจ neoliberal ต่างๆ / มีการดูดซึมประจักษ์ตัวอย่างในโครงการของการประเมินมูลค่าทางเศรษฐกิจของ ' ระบบนิเวศบริการ ' .
มันไม่ใช่เรื่องแปลกในปัจจุบัน ( ยกเว้นในวิชาการเศรษฐศาสตร์กระแสหลักกลางของ ' ' ) เพื่อหา หนึ่งหรืออื่น ๆของส่วนประกอบเหล่านี้ในสถานที่มันยังคงอยู่อย่างผิดหวังหายากทั้งคู่ การกดและวิกฤติการเมือง ประจักษ์แล้ว ปณิธาน โดยวิกฤตการเงินได้ แต่อย่างน้อยก็ใกล้ชิดกับหน้าของสาธารณะจินตนาการในธรรมชาติและผลของความไม่เท่าเทียมกันมากสองอาการนี้มีการเคลื่อนไหวครอบครองและเติบโต ความสนใจของประชาชนที่จ่ายให้ excoriating การวิพากษ์ความเหลื่อมล้ำ ( ริชาร์ด วิลกินสันและเพื่อนร่วมงานของเขา ที่สามมีปรากฏเมื่อเร็วๆนี้ : ความสำเร็จที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ของ โธมัส piketty กล่าวถึงอย่างกว้างขวางและฉลองทุนในศตวรรษยี่สิบแรกที่ตีพิมพ์ในฝรั่งเศสในปี 2013 และแปลเป็นภาษาอังกฤษในปี 2014
ข้อเสนอ piketty สำหรับภาษีความมั่งคั่งทั่วโลกเพื่อลดระดับของความไม่เท่าเทียมกันนี้สร้างขึ้นในโลกของเราที่รักและยินดีต้อนรับ ( ในความเป็นจริง จรรโลงใจในทางแพ่งละเมิดเสรีภาพที่เราได้รับความเดือดร้อนเนื่องจาก onset ของ " สงครามต่อต้านการก่อการร้าย " นั้น ในขอบเขตที่มากขึ้นกว่าเดิม เช่น ความมั่งคั่ง ภาษี ควรในทางทฤษฎีเป็นในทางปฏิบัติและบังคับใช้ ,เพราะหลายรัฐบาลแล้วตรวจสอบความมั่งคั่งไหลอย่างน่าทึ่งอย่างใกล้ชิด ; สิ่งที่ยังช่วยโดยทำงานที่ ริชาร์ด เมอร์ฟี่ และคนอื่น ๆได้ทำในการเปิด havens ภาษี เพื่อแลกเปลี่ยนข้อมูลอัตโนมัติ หมายความว่า เราได้ข้อมูลที่ดีมากที่จะทำงานกับ . ) piketty คือการวิเคราะห์ความสำคัญของความไม่เสมอภาคในความมั่งคั่ง และไม่ใช่แค่รายได้และความไม่เท่าเทียมกัน ,และเน้นที่ Wilkinson พิคเก็ต–ยินดีต้อนรับอย่างเท่าเทียมกันและเป็นประโยชน์จะดึงความสนใจในรายละเอียดกับธรรมชาติ ( และความเสี่ยงพ่อบ้านเมื่อ ) การสะสมทุนจากสองวิเคราะห์ดังนี้ piketty เป็นศิลปะของผีกลับมาอย่างเต็มรูปแบบ ระดับ oligocracy และมรดกที่ไม่เห็นในประเทศเช่น UK อย่างน้อยตั้งแต่การมาถึงของประชาธิปไตยสมัยใหม่ ( เว้นแต่สิทธินั้น คือเราเอาภาษีความมั่งคั่ง และมาตรการอื่นที่อาจจะประสบความสำเร็จในการลดอำนาจของทุนอย่างใด growthism
.
กับอย่างไรก็ตาม