Background and aimsDue to the agein

Background and aims
Due to the ageing of the population and the growing
number of people with palliative care needs who live
alone, it has become increasingly important to provide
appropriate home-based care for this group of people. In
a national scoping study, ‘home alone’ patients who
required palliative care made up between 7% and 12%
of the total number of patients of three large participating
services (Aoun et al. 2007).
Cancer patients who live alone report greater psychological
distress than those living with family carers; there
is a greater likelihood of problems adjusting to diagnosis
and poorer quality of life (Akechi et al. 1998, Chibnall
et al. 2002, Grundy et al. 2004). Importantly, patients
living alone are also less likely to receive community
specialist palliative care compared with patients who
have a carer (Addington-Hall & Altmann 2000). Aoun
et al.’s (2007) scoping study confirmed reports that people
living alone with a terminal illness had more hospitaladmissions, required more formal care and were less
likely to die at home than those who had a caregiver.
The increasing numbers of older people living alone
have important implications for planning and provision
of care and treatment for cancer sufferers (Grundy et al.
2004). Without adequate home-care support, individuals
who live alone are at a disadvantage in terms of their
place of care and place of death. Patients living alone
and interviewed in Aoun et al.’s (2008) study clearly stated
their preference to be at home at the end of their life
and the importance of dying with dignity which for
them meant staying at home for as long as possible:
I don’t want to finish up in some kind of barn waiting for
God, so the doctor assured me he will treat me here as

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาและมีจุดมุ่งหมาย
เนื่องจากอายุของประชากรและการเจริญเติบโตของ
จำนวนของคนที่มีความต้องการการดูแลแบบประคับประคองที่อาศัยอยู่
คนเดียวมันได้กลายเป็นความสำคัญมากขึ้นในการให้
การดูแลที่บ้านตามความเหมาะสมกับกลุ่มคนนี้ ใน
การกำหนดขอบเขตการศึกษาแห่งชาติ 'บ้านคนเดียว' ผู้ป่วยที่
จำเป็นต้องมีการดูแลแบบประคับประคองทำขึ้นระหว่างวันที่ 7% และ 12%
ของจำนวนเสียงทั้งหมดของผู้ป่วยในสามของการมีส่วนร่วมที่มีขนาดใหญ่
ให้บริการ (Aoun et al. 2007).
ผู้ป่วยโรคมะเร็งที่อยู่คนเดียวมากขึ้นรายงานทางจิตวิทยา
ความทุกข์มากกว่าผู้ที่อาศัยอยู่กับผู้ดูแลครอบครัว มี
ความเป็นไปได้มากขึ้นของปัญหาการปรับตัวให้การวินิจฉัย
และด้อยคุณภาพของชีวิต (Akechi et al. 1998 Chibnall
et al. 2002 ใจแคบ et al. 2004) ที่สำคัญผู้ป่วย
อยู่คนเดียวนอกจากนี้ยังมีโอกาสน้อยที่จะได้รับกับชุมชนของ
ผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลแบบประคับประคองเมื่อเทียบกับผู้ป่วยที่
มีผู้ดูแล (ดิงฮอลล์และ Altmann 2000) Aoun
et al. ของ (2007) การกำหนดขอบเขตการศึกษารายงานยืนยันว่าคน
ที่อาศัยอยู่คนเดียวกับป่วยไข้มี hospitaladmissions มากขึ้นจำเป็นต้องมีการดูแลอย่างเป็นทางการมากขึ้นและน้อย
แนวโน้มที่จะตายที่บ้านมากกว่าผู้ที่มีผู้ดูแล.
ตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของผู้สูงอายุ อยู่คนเดียว
มีนัยสำคัญสำหรับการวางแผนและการให้
การดูแลและการรักษาสำหรับผู้ป่วยโรคมะเร็ง (ใจแคบ et al.
2004) โดยไม่ต้องมีการสนับสนุนที่เพียงพอในการดูแลบ้านบุคคล
ที่อาศัยอยู่คนเดียวเป็นเบี้ยล่างในแง่ของ
สถานที่ของการดูแลและสถานที่ของการเสียชีวิต ผู้ป่วยที่อยู่คนเดียว
. และสัมภาษณ์ใน Aoun et al, ของ (2008) การศึกษาระบุไว้อย่างชัดเจน
ค่าของพวกเขาจะเป็นที่บ้านในตอนท้ายของชีวิตของพวกเขา
และความสำคัญของการตายอย่างมีศักดิ์ศรีซึ่ง
พวกเขาหมายถึงการพักอยู่ที่บ้านนานที่สุดเท่าที่เป็นไปได้:
ฉันไม่ต้องการที่จะเสร็จสิ้นในบางชนิดของโรงนารอให้
พระเจ้าเพื่อให้แพทย์ผมมั่นใจว่าเขาจะปฏิบัติกับฉันที่นี่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเป็นมาและวัตถุประสงค์
เนื่องจากอายุของประชากรและการเติบโต
จำนวนคนทุเลาการดูแลความต้องการที่อยู่
คนเดียว มันได้กลายเป็นสิ่งสำคัญมากขึ้นเพื่อให้เหมาะสมกับการดูแลที่บ้าน
ไอ้พวกกลุ่มนี้ ในการศึกษาแห่งชาติ
n '
' บ้านคนเดียว ผู้ป่วยที่ต้องดูแล palliative ขึ้นระหว่าง 7 % และ 12 %
จำนวนผู้ป่วยสามขนาดใหญ่เข้าร่วม
บริการ ( Aoun et al . 2007 ) .
มะเร็งผู้ป่วยที่อยู่คนเดียวรายงานมากกว่าทางจิตวิทยา
ทุกข์กว่าอยู่กับผู้ดูแลครอบครัว มันเป็นโอกาสมากกว่า

การวินิจฉัยปัญหาและคุณภาพของชีวิตที่ยากจน ( เคจิ et al . 1998 chibnall
et al . 2002 กรันดี้ et al . 2004 ) ที่สำคัญผู้ป่วย
อยู่คนเดียวก็ยังมีโอกาสน้อยที่จะได้รับการเปรียบเทียบกับ ผู้เชี่ยวชาญการดูแลชุมชน

มีผู้ดูแลผู้ป่วย ( แอดดิงตันฮอลล์& altmann 2000 ) Aoun
et al . ( 2007 ) และการศึกษายืนยันรายงานว่าคน
อยู่คนเดียวด้วยอาการป่วยระยะสุดท้าย มี hospitaladmissions มากขึ้น ต้องดูแลอย่างเป็นทางการมากขึ้นและน้อยลง
โอกาสที่จะตายที่บ้านมากกว่าคนที่มี
ผู้ดูแลตัวเลขที่เพิ่มขึ้นของผู้สูงอายุที่อยู่คนเดียว
มีนัยสําคัญสําหรับการวางแผนและการจัดการ
ของดูแลและรักษาผู้ป่วยโรคมะเร็ง ( กรันดี้ et al .
2004 ) โดยการสนับสนุนการดูแลบ้านที่เพียงพอ บุคคล
ที่อยู่คนเดียวจะเสียเปรียบในแง่ของสถานที่ของพวกเขา
ดูแลและสถานที่แห่งความตาย ผู้ป่วยอยู่คนเดียว
และสัมภาษณ์ใน Aoun et al . ( 2008 )
ศึกษาระบุไว้อย่างชัดเจนว่าการตั้งค่าของพวกเขาไปที่บ้านในตอนท้ายของ
ชีวิตและความตายอย่างมีศักดิ์ศรี ซึ่งสำหรับ
พวกเขาหมายถึงอยู่บ้านให้นานเท่าที่เป็นไปได้ :
ฉันไม่อยากให้จบในบางชนิดของยุ้งข้าวรอ
พระเจ้า ดังนั้น หมอบอกว่าเขาจะรักษาที่นี่