Jang Geun Suk: I just talked to Shi

Jang Geun Suk: I just talked to Shin Hye. I hope you’re okay Min Ho-yah.

Min Ho stared at his screen as the realization hit him. It was as if something punched him in the gut, trying to knock him senseless. Except he couldn’t black out and he was still sitting there, bearing the ache. She talked to him. He was trying to make sense of Geun Suk’s message and in the process, creating excuses for her. She wants to give me space to process this. She’s only going to cry when she hears my voice. She knows that I can tell that she’s going through a tough time just by talking to her on the phone and she doesn’t want me to worry. He must have listed a dozen reasonable explanations as to why she wouldn’t answer his calls, but even then, it didn’t lessen the hurt.

He clenched his jaw, trying to bar the thoughts that were suddenly assailing his mind. He didn’t want it to, but he could sense the pain turning into anger. She knows I need her right now. She knows this must be hard for me. She knows. His grip on the phone tightened as he fought off the urge to punch the wall. He stood up and paced in an effort to cool down. But he couldn’t stop his thoughts. He finally let out a yell, amplified by all the pent up steam since that morning. He heard his voice echo through the fire exit stairs. A few seconds after, his bodyguards burst through the door looking worried. Without a word, he made his way out and back to the hotel corridor, pushing the two guys aside.

‘Where is he?’ Min Ho asked his stylist as soon as he got into the room.

‘Eo? He’s at the lobby,’ she replied warily. ‘He’s meeting the writer of that article. Are you okay?’

Min Ho ignored her and turned around. His bodyguards followed him as he marched to the elevator.

‘I don’t think it’s wise to go down. There are reporters camped outside the hotel,’ one of the bodyguards told him.

‘So? What are they going to do? Take more pictures? Are they going to write an article about me going down the lobby? Because that’s newsworthy,’ Min Ho replied derisively as he took a step into the lift.

His bodyguard looked embarrassed and bowed his head as if to apologize. Min Ho was well aware that he was channelling his anger on the wrong people, but at this point, he couldn’t control himself anymore.

He headed straight to the restaurant where his manager and some of his Chinese staff convened. As he approached their table, his eyes zeroed in on the only guy he didn’t recognize. His manager saw him walking to them and stood up immediately. He almost jogged to where Min Ho was just to block him from taking a step further.

‘Ya, what are you doing here? Go back up,’ the ahjussi said through gritted teeth, making sure his voice was low enough so the people on the table don’t hear.

Min Ho gave his manager a scathing glare. ‘Wae? I want to talk to him. This concerns me more than any of you,’ he snapped back. ‘Unless of course you plan to keep me in the dark again. You know, because you want to protect me.’

His manager sighed in exasperation. ‘Lee Min Ho. Listen to me. You’re angry right now. If you say anything wrong, that writer could easily write another arti…’

Min Ho didn’t let him finish and headed to the table again. The rest of the men stood up as he approached. They exchanged bows and Min Ho sat on the seat his manager occupied just a few seconds ago. His eyes went to his Chinese staff who were looking guarded. They knew he wasn’t supposed to be there.

‘Translate for me,’ Min Ho told the guy sitting next to him. He turned to the writer and smiled. ‘I just want to know one thing,’ he started to say. His manager, who took a seat next to him, and the rest of his staff were looking nervous. ‘How did you come up with two months?’

Before he could speak, his manager put a hand on the translator’s arm, trying to stop him from saying anything. Min Ho glanced at his manager’s frowning face before turning to the writer again. ‘I’m sure you understood my question. Two months? Why two months?’

The writer looked at him and started speaking. As soon as he was done, his translator leaned closer to Min Ho. ‘That’s what his source said. That you and Miss Park Shin Hye have been dating for two months now.’

Min Ho nodded his head and smirked. ‘If you weren’t someone being paid to write articles such as the one you wrote about us, would you personally believe we’ve been dating for two months?’

After the translation, the writer creased his brows, obviously taken aback by his question. Min Ho didn’t let him reply and stood up from his seat. ‘If she and I didn’t act in the same drama, no one would believe for a second that what you wrote was true. Why? Because you have no evidence. If you had anything substantial, you would have included it in that article. Source? What source? Unless you can name someone who knows me personally, you don’t have a source. You have a rumormonger,’ he flashed him a wide smile. ‘You can’t even begin to imagine how much I want to punch your face right now, but I’m going to hold it in for everyone’s sake. So you better hope that this silly thing you started blows over and doesn’t ruin things between me and her because I will personally hunt you down,’ he finished off by giving him a bow. The writer looked at the translator expectantly. The guy, looking baffled, glanced up at Min Ho then at his wide-eyed manager.

‘Just tell him I really like China,’ Min Ho said before walking away.

 

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Jang Geun Suk: ฉันแค่พูดคุยกับ Shin Hye หวังว่าคุณกำลังนาทีไรโฮจิมินห์-yah.

โฮจิมินห์แล้วจ้องไปที่หน้าจอของเขาเป็นกระทั่งตีเขา มันเป็นเหมือนสิ่งที่เจาะรูเขาในลำไส้ พยายามเคาะเขาหมดสติ ยกเว้นเขาไม่มืด และเขายังคงนั่ง แบริ่งปวด เธอพูดคุยกับเขา เขาพยายามทำให้ความรู้สึก ของข้อ Geun Suk และ ในกระบวน การ สร้างข้อแก้ตัวสำหรับเธอ เธออยากให้ฉันพื้นที่การประมวลผลนี้ เพียงเธอจะไปร้องไห้เมื่อเธอได้ยินเสียงของฉัน เธอรู้ว่า ฉันสามารถบอกว่า เธอจะผ่านเวลายากเพียงแค่พูดคุยกับเธอทางโทรศัพท์ และเธอไม่ต้องการให้ฉันต้องกังวล เขาต้องแสดงคำอธิบายที่สมเหตุสมผลโหลไปทำไมเธอจะไม่ตอบรับการเรียกของเขา แต่แม้แล้ว มันไม่ได้ช่วยลดการเจ็บ

เขากัดกรามของเขา พยายามบาร์ความคิดที่ถูก assailing ใจของเขาทันที เขาไม่ต้องการ แต่เขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอรู้ว่า ฉันต้องการเธอตอนนี้ เธอรู้นี้ต้องเป็นผม เธอรู้ เขาจับโทรศัพท์ทำให้รัดกุมเป็นเขาสู้ออกกระตุ้นชกกำแพง เขายืนขึ้น และเย็นลงในขณะที่ศึกษาได้ แต่เขาไม่สามารถหยุดความคิดของเขา เขาก็ให้ออกแบบร้อง ขยาย โดยไอน้ำ pent ค่าตั้งแต่เช้าที่ เขาได้ยินเสียงสะท้อนของเขาผ่านไฟออกจากบันได ไม่กี่วินาทีหลังจาก ปืนเขาระเบิดประตูมองกังวล โดยคำ เขาทำทางของเขาออก และกลับไปที่ล็อบบี้ ผลักดันสองคนไว้ด้วย

'อยู่เขาไหน' นาทีโฮถามไตลิสต์ของเขาทันทีที่เขาได้เข้าห้อง

' อีโอ เขาอยู่ที่ล็อบบี้ เธอตอบกลับ warily ' เขาจะประชุมผู้เขียนของบทความนั้น มีคุณล่ะ? "

โฮจิมินห์นาทีละเว้นเธอ และหันไปรอบ ๆ ปืนของเขาตามเขาขณะที่เขาเดินไปที่ลิฟท์

' ฉันไม่คิดว่า มันฉลาดลงไป มีผู้สื่อข่าว camped นอกโรงแรม หนึ่งในปืนที่บอก

' ดังนั้น พวกเขากำลังทำอะไร ถ่ายรูปเพิ่มเติม พวกเขาจะเขียนบทความเกี่ยวกับฉันไปลงล็อบบี้ เนื่องจากเป็น newsworthy โฮนาทีตอบฮาเขาได้ก้าวเข้าลิฟท์

บอดี้เขามองอาย และลงหัวเป็นการขอโทษ นาทีโฮจิมินห์ได้ตระหนักว่า เขาถูก channelling ความโกรธของเขากับคนไม่ถูกต้อง แต่ณจุดนี้ เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองอีกต่อไป

เขามุ่งหน้าตรงไปที่ผู้จัดการของเขาและของเจ้าหน้าที่จีนแต่ เขาทาบทามตาราง ตาของเขาบอกว่าในบนคนเดียวเขาไม่รู้จัก ผู้จัดการของเขาเห็นเขาเดินไป และยืนขึ้นทันที เขาเกือบ jogged ที่โฮจิมินห์นาทีถูกกับ บล็อกเขาจากการขั้นตอนต่อไป

' ยา อะไรคุณทำที่นี่ กลับไป' ahjussi ที่บอกผ่านฟัน gritted ตรวจสอบให้แน่ใจว่าเสียงของเขาต่ำพอเพื่อคนในตารางไม่ได้ยิน

โฮจิมินห์นาทีแสงจ้า scathing ผู้จัดการเขาให้ ' Wae อยากจะพูดคุยกับเขา ห่วงฉันมากกว่าของคุณ เขาจัดชิดกลับ ' เว้นแต่ของหลักสูตรคุณจะให้ฉันอยู่ในมืดอีกด้วย คุณทราบ เนื่องจากคุณต้องการป้องกัน '

ผู้จัดการของเขาถอนหายใจใน exasperation ' Lee Min นทร์ฟังฉัน คุณกำลังโกรธขณะนี้ ถ้าคุณพูดอะไรไม่ถูกต้อง ผู้เขียนที่ได้สามารถเขียนอื่นอา...'

โฮจิมินห์นาทีไม่ได้ให้เขาเสร็จสิ้น และมุ่งหน้าไปตารางอีกด้วย ส่วนเหลือของคนยืนขึ้นเป็นเขาทาบทาม พวกเขาแลกเปลี่ยนห่อ และโฮจิมินห์นาทีนั่งบนนั่งที่ผู้จัดการของเขาครอบครองเพียงไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา ตาของเขาไปกับเจ้าหน้าที่จีนที่ถูกมองมั่น พวกเขารู้ว่า เขาไม่ควรจะมี

'แปลสำหรับฉัน โฮนาทีบอกว่า ผู้ชายที่นั่งถัดจากเขา เขากลายเป็นผู้เขียน และยิ้ม 'ฉันต้องการรู้สิ่งหนึ่ง เขาเริ่มพูด ผู้จัดการของเขา ที่นั่งถัดจากเขา และส่วนเหลือของเจ้าหน้าที่ ถูกมองประสาท 'วิธีทำคุณมากับสองเดือน'

ก่อนสามารถพูด ผู้จัดการของเขาวางมือบนแขนของนักแปล พยายามที่จะหยุดเขาจากการพูดอะไร นาทีโฮ glanced ที่ผู้จัดการของเขาหน้างอก่อนจะเปิดให้ผู้เขียนอีกครั้ง "ผมมั่นใจว่า คุณเข้าใจคำถามของฉัน สองเดือนหรือไม่ ทำไมสองเดือน?'

ผู้เขียนมองเขา และเริ่มพูด ทันทีที่เขาทำเสร็จแล้ว เขาแปลเองใกล้ชิดกับหมินทร์ ' ที่เป็นแหล่งของเขาพูด ว่า คุณและนางสาว Park Shin Hye ได้ถูกเดททั้งสองเดือนตอนนี้ '

นาทีโฮ nodded ของเขาใหญ่ และ smirked 'ถ้าคุณไม่ได้คนที่จ่ายให้เขียนบทความเช่นคุณเขียนเกี่ยวกับเรา จะคุณเองเชื่อเราได้นัดสองเดือน'

หลังจากแปล ผู้เขียนผ้าเป็นรอยย่นผู้ชมของเขา เห็นตะลึง โดยคำถามของเขา นาทีโฮไม่ได้ให้เขาตอบ และยืนขึ้นจากที่นั่งของเขา ' ถ้าเธอและฉันไม่ได้ดำเนินการในละครเรื่องเดียวกัน ไม่มีใครจะเชื่อแป๊บว่า สิ่งที่คุณเขียนเป็นจริง ทำไม เพราะหลักฐานไม่ได้ ถ้าคุณมีอะไรที่พบ คุณจะรวมมันในบทความนั้น แหล่งที่มาหรือไม่ แหล่งใด ยกเว้นว่าคุณสามารถใช้คนที่รู้ว่าฉันตัว คุณไม่มีแหล่ง คุณมี rumormonger เขาถ่ายเขายิ้มกว้าง ' คุณไม่สามารถเริ่มได้คิดว่าอยากชกใบหน้าของคุณขณะนี้ แต่ฉันจะไว้ในสาเกของทุกคน เพื่อให้คุณดีขึ้นหวังว่า สิ่งนี้โง่คุณเริ่มพัดผ่าน และไม่ทำลายสิ่งระหว่างฉันและเธอ เพราะฉันจะตัวแกะคุณ เขาจบปิดให้เขาคันธนู ผู้เขียนมองที่ตัวแปล expectantly ผู้ชาย มอง baffled, glanced ขึ้น ที่ โฮจิมินห์นาที แล้ว ที่ผู้จัดการของเขา wide-eyed.

'เพียงบอกฉันชอบจีน นาทีโฮจิมินห์กล่าวว่า ก่อนที่จะเดินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จาง กึน ซอก : ผมเพิ่งคุยกับชินเฮ ฉันหวังว่าเธอจะโอเค มิน โฮ

มินโฮจ้องที่หน้าจอ เช่น การชก มันเหมือนมีบางอย่างที่ชกท้อง พยายามที่จะทำให้เขาหมดสติ ยกเว้นเขาไม่ได้สลบไป เขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ทนเจ็บปวด อะไรที่เธอพูดกับเขา รึเปล่า เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของข้อความ กึน ซอก และ ในกระบวนการสร้างข้อแก้ตัวของเธอ อะไรที่เธอต้องการให้พื้นที่กับกระบวนการนี้ เธอเอาแต่ร้องไห้ เมื่อเธอได้ยินเสียงของฉัน เธอรู้ว่าฉันสามารถบอกได้ว่าเธอกำลังผ่านช่วงเวลาที่ยากโดยแค่คุยกับเธอทางโทรศัพท์ เธอไม่อยากให้ฉันต้องกังวล ทำไมเขาต้องแสดงโหลเหมาะสมคำอธิบายว่าทำไมเขาไม่รับโทรศัพท์ของเขา แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความเจ็บปวด

เขากำขากรรไกรของเขาพยายามที่จะบาร์ ความคิดนั้นก็โจมตีจิตใจของเขา เขาไม่ได้ต้องการมัน แต่เขาอาจรู้สึกเจ็บปวด กลายเป็นความโกรธ ไหมเธอ รู้ว่าฉันต้องการเธอตอนนี้ เธอรู้ว่ามันยากสำหรับฉัน เธอ รู้ ไหมเขาจับบนโทรศัพท์แน่นในขณะที่เขาต่อสู้กับแรงกระตุ้นที่จะเจาะผนัง เขาลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินในความพยายามที่จะเย็นลง แต่เขาไม่สามารถหยุดความคิดของเขาในที่สุดเขาก็ปล่อยออกมาตะโกน โดยขยายทั้งหมดติดอยู่กับไอตั้งแต่ตอนเช้า เขาได้ยินเสียงของเขาสะท้อนผ่านไฟออกจากบันได ไม่กี่วินาทีหลังจาก บอดี้การ์ดของเขาออกมาผ่านประตูดูกังวล โดยไม่ต้องพูดอะไร เขาทำให้ทางของเขา และกลับโรงแรมทางเดินผลักสองคนกัน

'where เขา ? ' มินโฮถามสไตล์ลิสของเขาทันทีที่เขาเข้าไปในห้อง 'eo

?เขาอยู่ที่ล็อบบี้ ' เธอตอบอย่างระมัดระวัง . ' เขาประชุมนักเขียนของบทความนั้น คุณโอเคมั้ย ? '

มินโฮไม่สนใจและหันไปรอบ ๆ บอดี้การ์ดของเขาตามเขาเมื่อเขาเดินเข้าลิฟต์

ฉันคิดว่ามันไม่ฉลาดที่จะลงไป มีนักข่าวตั้งแคมป์นอกโรงแรม ' หนึ่งในบอดี้การ์ดบอก

'so ? พวกเขากำลังจะทำอะไร ? ถ่ายรูปเพิ่มเติมพวกเขาจะเขียนบทความเกี่ยวกับฉันลงไปที่ล็อบบี้ เพราะข่าว " มินโฮตอบอย่างเยาะเย้ย เขาก้าวเข้าไปในลิฟต์

บอดี้การ์ดของเขาดูเขินอายและโค้งคำนับราวกับจะขอโทษ มินโฮรู้ดีว่า เขาพยายามติดต่อกับความโกรธของเขากับคนผิด แต่ ณจุดนี้ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว . . . .

เขามุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารที่ผู้จัดการของเขาและบางส่วนของเจ้าหน้าที่จีนของเขาในการประชุม เป็นเขาเข้าหาโต๊ะของเขา ดวงตาของเขา zeroed ในคนเดียว เขาไม่รับรู้ ผู้จัดการของเขา เห็นเขาเดินได้ และลุกขึ้นยืนทันที เขาเกือบจะ jogged ที่มินโฮกำลังเพื่อป้องกันเขาจากการขั้นตอนต่อไป

'ya คุณมาทำอะไรที่นี่ ? กลับขึ้น" คุณลุงพูดผ่านฟัน gritted ทำให้แน่ใจว่าเสียงของเขาต่ำพอเพื่อให้ทุกคนบนโต๊ะไม่ได้ยิน

มินโฮให้ผู้จัดการของเขาเป็นเสียดแทงแสงจ้า . ' แว ? ฉันต้องการคุยกับเขา นี่ฉันเป็นกังวลมากกว่าใคร " เขาตะคอกกลับ ' เว้นแต่ของหลักสูตรที่คุณต้องการให้ฉันอยู่ในความมืดอีกครั้ง คุณรู้เพราะคุณต้องการที่จะปกป้องฉัน . . .

ผู้จัดการของเขาถอนหายใจในความฉุนเฉียว' ลี มิน โฮ ฟังผมนะ คุณกำลังโกรธอยู่ ถ้าคุณพูดอะไรผิดไป นักเขียนสามารถเขียนอีกแห่ง . . . . . . . '

มินโฮไม่ได้ให้เขาเสร็จ แล้วมุ่งหน้าไปที่โต๊ะอีกครั้ง ส่วนที่เหลือของผู้ชายยืนขึ้นเมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้ พวกเขาแลกเปลี่ยนธนูและมินโฮนั่งอยู่บนเก้าอี้ผู้จัดการของเขาครอบครองเพียงไม่กี่วินาที ที่แล้ว สายตาของเขาก็ไปจีน เจ้าหน้าที่ที่กำลังเฝ้าเขารู้ว่าเขาไม่ควรจะอยู่ที่นั่น

'translate สำหรับฉัน " มินโฮบอกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา เขาก็กลายเป็นนักเขียนและยิ้ม ' ฉันเพียงต้องการที่จะรู้ว่าสิ่งหนึ่ง ' เขาเริ่มพูด ผู้จัดการของเขา คนที่นั่งข้างๆเขาและส่วนที่เหลือของพนักงานของเขา กำลังตื่นเต้น ' ทำไมเธอถึงสองเดือน '

ก่อนที่เขาจะพูดผู้จัดการของเขาใส่มือของนักแปลแขน พยายามไม่ให้เขาพูดอะไร มินโฮเห็นผู้จัดการของเขามุ่ยหน้าก่อนจะหันไปเขียนอีกครั้ง ' ผมมั่นใจว่าคุณเข้าใจคำถามของผม สองเดือน ? ทำไมสองเดือน ? '

ผู้เขียนมองไปที่เขาและเริ่มพูด ทันทีที่เขาเสร็จ แปลของเขาโน้มใกล้มินโฮ " นั่นคือสิ่งที่แหล่งที่มาของเขากล่าวว่าที่คุณและ คุณปาร์คชินเฮได้คบกันมา สองเดือนแล้ว . . .

มินโฮพยักหน้าหัวและแสยะยิ้ม ' ถ้าคุณไม่ได้มีการจ่ายเงินเพื่อเขียนบทความดังกล่าวเป็นหนึ่งที่คุณเขียนเกี่ยวกับ คุณจะเชื่อโดยส่วนตัวเราเพิ่งเดทกันได้แค่สองเดือนเอง '

หลังจากแปล นักเขียน รอยย่นคิ้วของเขาก็อึ้งด้วยคำถามของเขามินโฮไม่ได้ให้ตอบและลุกขึ้นจากที่นั่งของเขา ' ถ้าเธอ และฉันก็ไม่แสดงในละครเหมือนกัน ไม่มีใครเชื่อหน่อยว่า สิ่งที่คุณเขียนเป็นเรื่องจริง ทำไม ? เพราะคุณไม่มีหลักฐาน ถ้าคุณมีอะไรที่สำคัญคุณจะต้องรวมอยู่ในบทความนั้น แหล่งที่มา แหล่งข้อมูลอะไร ? ถ้าคุณสามารถชื่อ คนที่รู้จักผม คุณไม่มีแหล่งที่มาคุณมี rumormonger ' เขาเห็นเขายิ้มกว้าง คุณไม่สามารถแม้แต่จะเริ่มต้นที่จะคิดเท่าไหร่ ผมอยากจะชกหน้าคุณตอนนี้ แต่ผมจะเก็บมันไว้เพื่อประโยชน์ของทุกคน หวังว่าคุณดีกว่าว่าสิ่งโง่ๆ ที่เธอเริ่มเงียบไป และไม่ทำลายสิ่งต่างๆ ระหว่างผมกับเธอ เพราะโดยส่วนตัวผมจะล่าคุณ ' เขาจบโดยให้มันโค้งผู้เขียนมองแปลหวัง . ผู้ชายมองงงงันชำเลืองขึ้นสบตามินโฮแล้วของเขา ดวงตาเบิกกว้าง ผู้จัดการ

แค่บอกเขาว่าฉันชอบจีน " มินโฮพูดก่อนจะเดินจากไป อะไร