As movie theatres proliferated in t

As movie theatres proliferated in the decade before World War I, musical accompaniments became more lavish and systematic. Resident instrumental ensembles and specialized cinema organs (notably the Wurlitzer and Kimball) supplanted the solo pianist, while a music director arranged appropriate repertory from (preferably non-copyright) classics and an increasing body of original compositions; passages of classical music might be linked by specially composed or improvised transitions. As early as 1909 Edison Pictures distributed cue sheets with their films to encourage the selection of appropriate musical numbers, and music publishers printed anthologies of motion-picture music organized by mood or dramatic situation, to which the distributors’ cue sheets made cross-reference: American pioneers of this approach were Max Winkler and John S. Zamecnik. Giuseppe Becce’s Kinothek (= Kinobibliothek), published in Berlin in 1919, was a much imitated example, and Becce later collaborated with Hans Erdmann and Ludwig Brav to produce the encyclopedic Allgemeines Handbuch der Filmmusik in 1927. Several of the themes and techniques popularized by these anthologies became clichés that remain firmly in the popular imagination today, such as the use of diminished 7ths for villains, ‘weepie’ love themes on solo violin and the bridal march from Wagner’s Lohengrin for wedding scenes. Live or recorded music was often performed on film sets during shooting to establish a specific mood to which the actors could respond, a procedure occasionally used by modern directors such as John Ford, Sergio Leone, Ken Russell and Peter Weir.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นละครภาพยนตร์ proliferated ในทศวรรษก่อนสงครามโลก พ่อคดนตรีเป็นฟุ่มเฟือยมากขึ้น และระบบ วงบรรเลงอยู่และโรงภาพยนตร์เฉพาะอวัยวะ (ยวด Wurlitzer และ Kimball) supplanted เปียโนเดี่ยว ในขณะที่กรรมการเพลงจัดละครที่เหมาะสมจากคลาสสิก (สด ๆ ไม่มีลิขสิทธิ์) และร่างกายเพิ่มขึ้นขององค์เดิม ทั้งดนตรีคลาสสิกอาจจะเชื่อมโยง โดยเปลี่ยนเป็นพิเศษประกอบด้วย หรือถูกยิง เป็นต้นเป็น 1909 เอดิสันภาพกระจายแผ่นสัญลักษณ์กับภาพยนตร์ของพวกเขาเพื่อสนับสนุนให้การเลือกตัวเลขดนตรีที่เหมาะสม และผู้เผยแพร่เพลงพิมพ์ anthologies ของเพลงภาพเคลื่อนไหวโดยอารมณ์หรือสถานการณ์ละคร ที่แผ่นสัญลักษณ์ของผู้จัดจำหน่ายทำการอ้างอิงไขว้: อเมริกันบุกเบิกวิธีการนี้ได้สูงสุด Winkler และจอห์น S. Zamecnik Kinothek จูเซ Becce (= Kinobibliothek), เผยแพร่ในกรุงเบอร์ลินในค.ศ. 1919 ถูกอย่างมากเลียน และ Becce ได้ร่วมมือกับฮันส์ Erdmann และลุดวิกแห่ง Brav ผลิตสารานุกรม Allgemeines Handbuch der Filmmusik ใน 1927 ในภายหลัง หลายรูปแบบและเทคนิค popularized โดย anthologies เหล่านี้กลายเป็นสำนวนซ้ำ ๆ ซาก ๆ ที่ยังคงมั่นในจินตนาการยอดนิยมวันนี้ เช่นใช้ของ 7ths ลดลงสำหรับคนร้าย ชุดรัก 'weepie' ในโซโลไวโอลิน และการแต่งงานมีนาคมจากโลเฮ็นกรินของวากเนอร์ในฉากงานแต่งงาน เพลงสด หรือที่บันทึกมักทำในภาพยนตร์ชุดในระหว่างการยิงเพื่อสร้างอารมณ์เฉพาะที่ซึ่งผู้แสดงสามารถตอบ กระบวนการที่ใช้เป็นครั้งคราว โดยกรรมการสมัยจอห์นฟอร์ด Sergio เซียร์ราลีโอน เคนรัสเซล และปีเตอร์ฝาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในฐานะที่เป็นโรงภาพยนตร์แพร่กระจายในทศวรรษก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง, ตุ้มดนตรีกลายเป็นฟุ่มเฟือยมากขึ้นและเป็นระบบ ตระการตาประโยชน์ถิ่นที่อยู่และอวัยวะเฉพาะโรงภาพยนตร์ (สะดุดตา Wurlitzer และคิมบอลล์) แทนที่นักเปียโนเดี่ยวในขณะที่ผู้อำนวยการเพลงจัดละครที่เหมาะสมจาก (โดยเฉพาะที่ไม่ใช่ลิขสิทธิ์) คลาสสิกและร่างกายที่เพิ่มขึ้นขององค์ประกอบเดิม; ทางเดินของดนตรีคลาสสิกอาจจะมีการเชื่อมโยงโดยประกอบด้วยพิเศษหรือเปลี่ยนชั่วคราว เร็วเท่าที่ 1909 เอดิสันรูปภาพกระจายแผ่นคิวกับภาพยนตร์ของพวกเขาที่จะส่งเสริมให้การเลือกดนตรีที่เหมาะสมและเผยแพร่เพลงพิมพ์คราฟท์ของเพลงภาพเคลื่อนไหวที่จัดโดยอารมณ์หรือสถานการณ์ที่น่าทึ่งที่ผู้จัดจำหน่าย 'แผ่นคิวทำอ้างอิงข้าม: ชาวอเมริกันผู้บุกเบิกของวิธีการนี​​้เป็นแม็กซ์เคลอร์และจอห์นเอ Zamecnik จูเซปเป้ Becce ของ Kinothek (= Kinobibliothek) ตีพิมพ์ในกรุงเบอร์ลินในปี 1919 เป็นตัวอย่างที่เลียนแบบมากและ Becce ภายหลังร่วมมือกับฮันส์ Erdmann และลุดวิก Brav การผลิตสารานุกรม Allgemeines Handbuch der Filmmusik ในปี 1927 หลายรูปแบบและเทคนิคที่นิยมโดยเหล่านี้ คราฟท์กลายเป็นclichésที่ยังคงอยู่อย่างมั่นคงในจินตนาการที่นิยมในปัจจุบันเช่นการใช้ 7ths ลดลงสำหรับคนร้าย 'weepie' รูปแบบความรักในการเดี่ยวไวโอลินและเดินขบวนเจ้าสาวจากกรินวากเนอร์สำหรับฉากงานแต่งงาน มีดนตรีสดหรือบันทึกมักจะถูกดำเนินการในชุดภาพยนตร์ในระหว่างการถ่ายภาพที่จะสร้างอารมณ์ที่สามารถระบุได้ที่นักแสดงสามารถตอบสนองขั้นตอนบางครั้งใช้โดยกรรมการที่ทันสมัย​​เช่นจอห์นฟอร์ด, เซอร์จิโอลีเคนรัสเซลและปีเตอร์เวีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นโรงภาพยนตร์ proliferated ในทศวรรษก่อนสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง ดนตรี accompaniments กลายเป็นฟุ่มเฟือยมากขึ้น และเป็นระบบ วงดนตรีไทยบรรเลงถิ่นที่อยู่และเฉพาะหนังอวัยวะ ( เฉพาะเวอร์ลิทเซอร์ และคิมบอลล์ ) ที่กรุงเดี่ยวเปียโน ในขณะที่เพลงผู้อำนวยการจัดบทละครหรือบทเพลงซึ่งเป็นที่รู้จักดีเหมาะสม ( ไม่ควรลิขสิทธิ์ ) คลาสสิกและเพิ่มร่างกายของเรียงความต้นฉบับข้อความของเพลงคลาสสิกอาจจะเชื่อมโยงโดยพิเศษประกอบ หรือเอามาเปลี่ยน เร็วเท่าที่ 1909 เอดิสันภาพแจกแผ่นคิวกับภาพยนตร์ให้เลือกที่เหมาะสมเพลงหมายเลข และพิมพ์เผยแพร่หนังสือเพลงภาพยนตร์ดนตรีจัดโดยอารมณ์หรือสถานการณ์ได้อย่างน่าทึ่ง ซึ่งตัวแทนแผ่นคิวทำข้ามอ้างอิง :อเมริกันผู้บุกเบิกของวิธีการนี้คือ แม็กซ์ วิงค์เลอร์ และ จอห์น เอส zamecnik . ของ จูเซปเป becce kinothek ( = kinobibliothek ) ตีพิมพ์ในเบอร์ลินในปี 1919 เป็นนักเลียนแบบ ตัวอย่าง และ becce ในภายหลังได้ร่วมมือกับฮั่น เ ร์ดแมนน์ และลุดวิก brav ผลิต allgemeines สารานุกรม handbuch เดอร์ filmmusik 1927 .หลายรูปแบบและเทคนิค popularized โดยหนังสือเหล่านี้ เป็นสำนวนจำเจที่ยังคงมั่นในจินตนาการที่เป็นที่นิยมในปัจจุบัน เช่น การใช้ลดลง 7ths สำหรับคนร้าย ' ' รัก weepie ธีมบนเดี่ยวไวโอลินและมีนาคมห้องจากโลเฮ็นกริน วากเนอร์เป็นฉากแต่งงานบันทึกเพลง หรืออาศัยอยู่มักจะดำเนินการในชุดของภาพยนตร์ในระหว่างการถ่ายภาพเพื่อสร้างอารมณ์ที่เฉพาะเจาะจงซึ่งนักแสดงจะตอบสนองขั้นตอนบางครั้งใช้โดยผู้บริหารสมัยใหม่ เช่น จอห์น ฟอร์ด เซอร์จิโอ ลีโอเน่ เคน รัสเซล และ ปีเตอร์ เวียร์