The creation of such atmospheres mi

The creation of such atmospheres might also be managed in homes, gaols and hospitals through the use of fumigations. This was the earliest role in which perfumers could be found: Henry VII paid a ‘maker of fumycacions’ in 1498, while in 1564 Elizabeth I’s bed chamber was fumigated with orris powder burnt in a perfuming pan. By the 17th century, as perfumers themselves expanded into the production of a wider range of scented cosmetics, recipes for fumigations could be found in household manuscript collections. A late 17th-century manuscript recipe for ‘A perfume to burn’ went as follows: Take 2 ounces of the powder of juniper, benjamine, and storax each 1 ounce, 6 drops of oyle of cloves, 10 grains of musk, beat all these together to a past with a little gum dragon, steeped in rose or orange flower water, and roul them up like big pease and flat them and dry them in a dish in the oven or sun and keep them for use they must be put on a shovel of coals and they will give a pleasing smell. Fumigations, ranging from the use of perfumes to hot vinegar, were used well into the 19th century despite the increasing trend towards the use of ventilation. Even in the 20th and 21st centuries practices of ‘airing’ and ‘cleanliness’ continue to smell. As anyone who has experienced the distinct hospital odour of carbolic soap will know, methods of disinfection and ‘deodorisation’ often leave their own unmistakable odours.
YET, WHILE SOME forms of fumigation survived across the 16th, 17th, and 18th centuries, other changes were afoot in the types of perfumery consumed. Recipes for pomander and perfumed gloves become less common. A second prominent recipe book, Simon Barbe’s The French Perfumer, which went through three editions between 1696 and 1700, illustrates this shift. Barbe’s text, deriving from his work as perfumer to Louis XIV, was popular among the perfumers of early 18th-century London. While a small number of recipes for pomanders and burnt perfumes make an appearance, more of the text is taken up with powders, waters and essences. Charles Lillie, a perfumer on the Strand in the first half of the 18th century, bemoaned the popularity of Barbe’s text and referred to it as a ‘silly little book’, whose author was ‘so unfortunately ignorant, as not to know even the names, much less the composition, of the articles he undertook to write about’. Lillie himself, whose products were mentioned in the Tatler and the Spectator, had written a manuscript recipe book intended for publication. The original is now missing but an edited version found its way into print in 1822, long after Lillie’s death in 1746. While containing only a single recipe for perfumed gloves, from which the formerly popular civet was absent, Lillie’s text contained a panoplyof scented powders, pomatums and waters, including the ever-popular lavender water and Hungary water. By the mid-18th century perfumed gloves were increasingly advertised for their ability to soften and scent the hands, rather than to emit a heavy perfume into the space around the body. These were superseded in part by powders, pomatums and pastes but more particularly by a massive growth in the popularity and availability of scented essences and waters. These usually had French-sounding names, such as eau sans parille, eau de bouquet and eau de cologne, the last of which was becoming increasingly popular in Britain by the end of the 18th century. Scented waters and mixtures of perfumed essences and smelling salts, such as eau de luce, could be held in smelling bottles to be sni¬ed at when needed or dropped on to handkerchiefs. While pomanders leaked and created atmosphere, smelling bottles, in cheaper glass or more expensive porcelain varieties, emphasised a more inward-looking, contained, engagement with smell.

ASLIQUID PERFUMERY became increasingly popular, the definition of perfume loosened from its material moorings. In dictionaries of the 16th and 17th centuries perfume was most often defined by its materiality: per fume in Latin literally being to scent by smoking. By the later 18th century this definition was increasingly replaced by a simpler, more emotionally inflected one: perfume was simply a scent that was ‘agreeable’ to the sense of smelling. This more a¬ective and inward-looking engagement with scent was the sensory equivalent of the emergence of new ideas of sel¬ood and interiority during the 18th century. The new importance of ‘agreeability’ in defining perfume did not, as some historians have suggested, remove perfume from the pharmacy and relegate it to the cosmetics counter. Into the 19th century perfume was tightly intermeshed with the concepts and practices of medicine. While the pomanders and fumigations of the 16th and 17th centuries might rectify the atmosphere and prevent the inflow of foul air into the body, the smelling bottles of the 18th century contained scented waters, essences and salts to revive and energise the spirits. The significant overlaps of perfumery with medicine meant that the selling and making of scented materials was itself contested ground. The historian Holly Dugan has described the competition between the London College of Physicians, the apothecaries and the grocers’ guild in the 17th century over the right to sell and use the strongly scented ingredients common to all. Attempts to stamp out abuses and incriminate the opposition resulted in bonfires of ‘faulty’ aromatics outside the doors of their purveyor’s shops. During the 16th century perfumers began to emerge within London, first in the East End among the immigrants and women excluded from the guilds and, by the 17th century, in the West End among the blooming collection of luxury trades. This association of perfumery with the West End would continue into the 18th century. John Gay reflected in his topographical poem Trivia, or the Art of Walking the Streets of London (1716): O bear me to the Paths of fair Pell-mell, Safe are thy Pavements, grateful is thy Smell.

Shops breathe Perfume, thro Sashes Ribbons glow, The mutual Arms of Ladies, and the Beau. While many more individuals calling themselves ‘perfumers’ had emerged during the late 16th and 17th centuries, apothecaries continued to deal in many items of ‘perfumery’. In turn, the trade cards of 18th-century perfumers listed large numbers of proprietary medicines, such as Da¬y’s Elixir, Dr Hooper’s Pills and Fryar’s Balsam, the ostensibly wondrous e¬ects of which often attracted charges of quackery. Many items of perfumery, especially the expanding and popular range of scented waters, could also be described as medicines. Under a 1785 Act of Parliament stamp duties had to be paid on licences to sell medicine and on many of the medicines themselves. A similar Act in 1786 extended stamp duties to ‘Sweet Scents, Odors, Perfumes, and Cosmetics’. However the blurred line between perfume and medicine encouraged dirty tricks by informers. In Cambridge in March 1788 one informer was busy buying small quantities of essence of lemon from apothecaries and then informing against them as perfumers without licenses. The enraged populace forced him to be escorted to the local tavern (ironically named The Rose), where he was held prisoner at the behest of the mob. Only after the Riot Act was read was the informer able to escape. The attempts of the state to tax perfumery showed just how blurred the line between luxury and medicine, pleasure and health, continued to be.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การสร้างบรรยากาศดังกล่าวอาจจัดการในบ้าน gaols และโรงพยาบาลโดยใช้ fumigations นี่คือบทบาทแรกสุดอาจพบ perfumers: Henry VII จ่าย 'maker ของ fumycacions' เบง ในขณะที่ใน 1564 เอลิซาเบธ I ของเตียงหอการค้าผ่านรม orris ผงเผาใน perfuming pan โดยศตวรรษที่ 17 เป็น perfumers ตัวเองขยายเข้าไปในการผลิตช่วงกว้างของเครื่องสำอางหอม สูตรสำหรับ fumigations พบในคอลเลกชันฉบับครัวเรือน ปลายศตวรรษที่ 17 ฉบับสูตรสำหรับ 'หอมเขียน' ไปเป็นดังนี้: ใช้ 2 ออนซ์ผงของจูนิเปอร์ benjamine และ storax ละ 1 ออนซ์ 6 หยด oyle กลีบ ธัญพืช 10 ของกวางชะมด ชนะเหล่านี้ทั้งหมดร่วมกันกับอดีตกับมังกรเหงือกน้อย ดองน้ำดอกไม้กุหลาบ หรือสีส้ม และ roul แฟ้มชอบ pease ใหญ่แบนออก และแห้งในอาหารในเตาอบหรืออาบแดด และเก็บไว้ สำหรับการใช้งาน ต้องถูกย้ายบนจอบของถ่านหิน และพวกเขาจะชื่นชอบกลิ่น Fumigations ไปจนถึงการใช้น้ำหอมเพื่ออุ่นน้ำส้มสายชู ถูกใช้ในศตวรรษที่ 19 แม้ว่าจะมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นต่อการใช้การระบายอากาศดี แม้แต่ในศตวรรษ 20 และ 21 ปฏิบัติ 'อีกรายการที่ออกอากาศ' และ 'ความสะอาด' ต่อไป เป็นคนที่มีประสบการณ์กลิ่นโรงพยาบาลหมดสบู่ carbolic จะ รู้ วิธีการฆ่าเชื้อ และ 'deodorisation' มักจะออก odours ตนแน่แท้YET, WHILE SOME forms of fumigation survived across the 16th, 17th, and 18th centuries, other changes were afoot in the types of perfumery consumed. Recipes for pomander and perfumed gloves become less common. A second prominent recipe book, Simon Barbe’s The French Perfumer, which went through three editions between 1696 and 1700, illustrates this shift. Barbe’s text, deriving from his work as perfumer to Louis XIV, was popular among the perfumers of early 18th-century London. While a small number of recipes for pomanders and burnt perfumes make an appearance, more of the text is taken up with powders, waters and essences. Charles Lillie, a perfumer on the Strand in the first half of the 18th century, bemoaned the popularity of Barbe’s text and referred to it as a ‘silly little book’, whose author was ‘so unfortunately ignorant, as not to know even the names, much less the composition, of the articles he undertook to write about’. Lillie himself, whose products were mentioned in the Tatler and the Spectator, had written a manuscript recipe book intended for publication. The original is now missing but an edited version found its way into print in 1822, long after Lillie’s death in 1746. While containing only a single recipe for perfumed gloves, from which the formerly popular civet was absent, Lillie’s text contained a panoplyof scented powders, pomatums and waters, including the ever-popular lavender water and Hungary water. By the mid-18th century perfumed gloves were increasingly advertised for their ability to soften and scent the hands, rather than to emit a heavy perfume into the space around the body. These were superseded in part by powders, pomatums and pastes but more particularly by a massive growth in the popularity and availability of scented essences and waters. These usually had French-sounding names, such as eau sans parille, eau de bouquet and eau de cologne, the last of which was becoming increasingly popular in Britain by the end of the 18th century. Scented waters and mixtures of perfumed essences and smelling salts, such as eau de luce, could be held in smelling bottles to be sni¬ed at when needed or dropped on to handkerchiefs. While pomanders leaked and created atmosphere, smelling bottles, in cheaper glass or more expensive porcelain varieties, emphasised a more inward-looking, contained, engagement with smell.ASLIQUID PERFUMERY became increasingly popular, the definition of perfume loosened from its material moorings. In dictionaries of the 16th and 17th centuries perfume was most often defined by its materiality: per fume in Latin literally being to scent by smoking. By the later 18th century this definition was increasingly replaced by a simpler, more emotionally inflected one: perfume was simply a scent that was ‘agreeable’ to the sense of smelling. This more a¬ective and inward-looking engagement with scent was the sensory equivalent of the emergence of new ideas of sel¬ood and interiority during the 18th century. The new importance of ‘agreeability’ in defining perfume did not, as some historians have suggested, remove perfume from the pharmacy and relegate it to the cosmetics counter. Into the 19th century perfume was tightly intermeshed with the concepts and practices of medicine. While the pomanders and fumigations of the 16th and 17th centuries might rectify the atmosphere and prevent the inflow of foul air into the body, the smelling bottles of the 18th century contained scented waters, essences and salts to revive and energise the spirits. The significant overlaps of perfumery with medicine meant that the selling and making of scented materials was itself contested ground. The historian Holly Dugan has described the competition between the London College of Physicians, the apothecaries and the grocers’ guild in the 17th century over the right to sell and use the strongly scented ingredients common to all. Attempts to stamp out abuses and incriminate the opposition resulted in bonfires of ‘faulty’ aromatics outside the doors of their purveyor’s shops. During the 16th century perfumers began to emerge within London, first in the East End among the immigrants and women excluded from the guilds and, by the 17th century, in the West End among the blooming collection of luxury trades. This association of perfumery with the West End would continue into the 18th century. John Gay reflected in his topographical poem Trivia, or the Art of Walking the Streets of London (1716): O bear me to the Paths of fair Pell-mell, Safe are thy Pavements, grateful is thy Smell.Shops breathe Perfume, thro Sashes Ribbons glow, The mutual Arms of Ladies, and the Beau. While many more individuals calling themselves ‘perfumers’ had emerged during the late 16th and 17th centuries, apothecaries continued to deal in many items of ‘perfumery’. In turn, the trade cards of 18th-century perfumers listed large numbers of proprietary medicines, such as Da¬y’s Elixir, Dr Hooper’s Pills and Fryar’s Balsam, the ostensibly wondrous e¬ects of which often attracted charges of quackery. Many items of perfumery, especially the expanding and popular range of scented waters, could also be described as medicines. Under a 1785 Act of Parliament stamp duties had to be paid on licences to sell medicine and on many of the medicines themselves. A similar Act in 1786 extended stamp duties to ‘Sweet Scents, Odors, Perfumes, and Cosmetics’. However the blurred line between perfume and medicine encouraged dirty tricks by informers. In Cambridge in March 1788 one informer was busy buying small quantities of essence of lemon from apothecaries and then informing against them as perfumers without licenses. The enraged populace forced him to be escorted to the local tavern (ironically named The Rose), where he was held prisoner at the behest of the mob. Only after the Riot Act was read was the informer able to escape. The attempts of the state to tax perfumery showed just how blurred the line between luxury and medicine, pleasure and health, continued to be.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสร้างสภาพแวดล้อมดังกล่าวอาจได้รับการจัดการในบ้าน gaols และโรงพยาบาลที่ผ่านการใช้ fumigations นี่คือบทบาทที่เก่าแก่ที่สุดซึ่งน้ำหอมอาจจะพบ: เฮนรี่ปกเกล้าเจ้าอยู่หัวจ่าย 'ผู้ผลิตของ fumycacions ใน 1498 ในขณะที่ใน 1,564 ห้องเตียงลิซาเบ ธ ที่ฉันได้รับการรมยาด้วยผงโอริสที่ถูกเผาไหม้ในกระทะพาสน์ โดยศตวรรษที่ 17 เป็นน้ำหอมตัวเองขยายตัวในการผลิตช่วงกว้างของเครื่องสำอางหอมสูตรสำหรับ fumigations สามารถพบได้ในคอลเลกชันที่เขียนด้วยลายมือของใช้ในครัวเรือน ปลายสูตรต้นฉบับศตวรรษที่ 17 สำหรับ 'น้ำหอมที่จะเผาไหม้' ไปดังต่อไปนี้: ใช้ 2 ออนซ์ของผงของจูนิเปอร์ที่ Benjamine และ Storax แต่ละ 1 ออนซ์, 6 หยด oyle ของกานพลู, 10 เม็ดมัสค์, ชนะเหล่านี้ทั้งหมด ร่วมกันเพื่ออดีตกับมังกรเหงือกน้อยแพร่หลายในกุหลาบหรือน้ำดอกส้มและ Roul เขาเหมือน Pease ใหญ่และแบนพวกเขาและพวกเขาแห้งในจานในเตาอบหรือดวงอาทิตย์และให้พวกเขาสำหรับการใช้งานพวกเขาจะต้องวางอยู่บน พลั่วของถ่านหินและพวกเขาจะให้กลิ่นที่ชื่นชอบ fumigations ตั้งแต่การใช้น้ำหอมเพื่อน้ำส้มสายชูร้อนถูกนำมาใช้เป็นอย่างดีในศตวรรษที่ 19 แม้จะมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นต่อการใช้งานของการระบายอากาศ แม้จะอยู่ในศตวรรษที่ 20 และ 21 ของการปฏิบัติ 'ตาก' และ 'สะอาด' ยังคงมีกลิ่นหอม เป็นผู้ที่มีประสบการณ์กลิ่นโรงพยาบาลที่แตกต่างของสบู่คาร์บอลิกจะรู้วิธีการฆ่าเชื้อและ 'deodorisation' มักจะปล่อยกลิ่นแน่แท้ของตัวเอง.
แต่ในขณะที่รูปแบบของการรมควันบางรอดชีวิตทั่วที่ 16, 17 และ 18 การเปลี่ยนแปลงอื่น ๆ ดำเนินไปในรูปแบบของน้ำหอมบริโภค สูตรสำหรับเครื่องหอมทำเป็นลูกกลมไปทำนองยาและถุงมือหอมกลายเป็นเรื่องธรรมดาน้อย หนังสือที่โดดเด่นสูตรที่สองไซมอน Barbe ของฝรั่งเศส Perfumer ซึ่งเดินผ่านสามรุ่นระหว่าง 1696 และ 1700 แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ ข้อความ Barbe สืบมาจากการทำงานของเขาในฐานะ perfumer หลุยส์ที่สิบสี่เป็นที่นิยมในหมู่น้ำหอมต้นศตวรรษที่ 18 ลอนดอน ในขณะที่จำนวนเล็ก ๆ ของสูตรอาหารสำหรับ pomanders และน้ำหอมเผาปรากฏตัวขึ้นของข้อความจะถูกนำขึ้นกับผง, น้ำและสาระสําคัญ ชาร์ลส์ลิลลี่ perfumer บน Strand ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 18, คร่ำครวญความนิยมของข้อความ Barbe และเรียกมันว่า 'หนังสือโง่น้อย' ซึ่งผู้เขียนคือ 'จึงน่าเสียดายที่ไม่รู้ที่จะไม่ทราบแม้แต่ชื่อ มากน้อยองค์ประกอบของบทความที่เขารับหน้าที่เขียนเกี่ยวกับ ' ลิลลี่ตัวเองมีผลิตภัณฑ์ที่ได้รับการกล่าวถึงในรีรอและผู้ชมที่ได้เขียนตำราที่เขียนด้วยลายมือที่มีไว้สำหรับการพิมพ์ เดิมอยู่ในขณะนี้หายไป แต่ฉบับแก้ไขหาทางเข้าไปในการพิมพ์ใน 1822 นานหลังจากการตายของลิลลี่ใน 1746. ในขณะที่มีเพียงสูตรเดียวสำหรับถุงมือหอมจากการที่ชะมดที่นิยมเดิมขาดข้อความลิลลี่ของบรรจุผงหอม panoplyof , pomatums และน้ำรวมทั้งน้ำลาเวนเดอร์เคยเป็นที่นิยมและน้ำฮังการี โดยช่วงกลางศตวรรษที่ 18 ถุงมือหอมเป็นโฆษณามากขึ้นสำหรับความสามารถในการทำให้ผิวอ่อนนุ่มและกลิ่นมือมากกว่าที่จะออกมาเป็นน้ำหอมหนักเข้ามาในพื้นที่ทั่วร่างกาย เหล่านี้ถูกแทนที่ในส่วนของผง pomatums และวาง แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเจริญเติบโตขนาดใหญ่ในความนิยมและความพร้อมของสาระสําคัญหอมและน้ำทะเล เหล่านี้มักจะมีชื่อภาษาฝรั่งเศสที่ทำให้เกิดเสียงเช่นโอซอง parille, Eau de ช่อและโอดิโคโลญจ์, สุดท้ายที่ได้กลายเป็นที่นิยมมากขึ้นในสหราชอาณาจักรในช่วงปลายศตวรรษที่ 18 น้ำหอมและสารผสมของสาระสําคัญและเกลือหอมกลิ่นเช่น Eau de luce อาจจะจัดขึ้นในขวดกลิ่นที่จะsni¬edที่เมื่อมีความจำเป็นหรือลดลงไปบนผ้าเช็ดหน้า ในขณะที่ pomanders รั่วไหลออกมาและสร้างบรรยากาศขวดกลิ่นในแก้วที่ถูกกว่าหรือแพงกว่าสายพันธุ์พอร์ซเลนเน้นมากขึ้นภายในที่ดูมีความผูกพันกับกลิ่น. ASLIQUID น้ำหอมกลายเป็นที่นิยมมากขึ้นเรื่อย ๆ ความหมายของน้ำหอมคลายจากเรือวัสดุ ในพจนานุกรมของศตวรรษที่ 16 และ 17 น้ำหอมถูกกำหนดโดยส่วนใหญ่มักจะความสำคัญของมันต่อควันในละตินแท้จริงเป็นกลิ่นจากการสูบบุหรี่ โดยศตวรรษที่ 18 ต่อมาคำนิยามนี้ถูกแทนที่มากขึ้นโดยที่เรียบง่ายมากขึ้นอารมณ์ผันหนึ่ง: น้ำหอมเป็นเพียงกลิ่นหอมที่เป็น 'พอใจ' กับความรู้สึกของกลิ่น นี้มีส่วนร่วมมากขึ้นและเข้าa¬ectiveมองที่มีกลิ่นหอมเป็นเทียบเท่าทางประสาทสัมผัสของการเกิดขึ้นของความคิดใหม่ของsel¬oodและ interiority ในช่วงศตวรรษที่ 18 ความสำคัญใหม่ของ 'ความรื่นรมย์ในการกำหนดน้ำหอมไม่ได้เป็นนักประวัติศาสตร์บางคนบอกเอาน้ำหอมจากร้านขายยาและขับไล่มันไปที่เคาน์เตอร์เครื่องสำอาง น้ำหอมเข้าไปในศตวรรษที่ 19 ได้รับการ intermeshed อย่างแน่นหนากับแนวความคิดและการปฏิบัติของการแพทย์ ในขณะที่ pomanders และ fumigations ของศตวรรษที่ 16 และ 17 อาจแก้ไขบรรยากาศและป้องกันการไหลเข้าของอากาศเหม็นเข้าไปในร่างกายขวดกลิ่นของศตวรรษที่ 18 ที่มีน้ำหอมสาระสําคัญและเกลือเพื่อฟื้นฟูและพลังวิญญาณ ทับซ้อนที่สำคัญของน้ำหอมด้วยยาหมายความว่าในการขายและทำจากวัสดุที่มีกลิ่นหอมของตัวเองได้รับการพื้นดินเข้าร่วมประกวด ประวัติศาสตร์ฮอลลีบดูได้อธิบายการแข่งขันระหว่างลอนดอนวิทยาลัยแพทย์ที่บ่อยครั้งและกิลด์ของชำในศตวรรษที่ 17 ในช่วงสิทธิในการขายและใช้ส่วนผสมที่มีกลิ่นหอมอย่างยิ่งที่พบทั้งหมด ความพยายามที่จะกำจัดให้หมดไปและละเมิดสิทธิมนุษยชนกล่าวหาฝ่ายค้านผลในกองของอะโรเมติก 'ความผิดพลาด' นอกประตูของร้านค้าส่งอาหารของพวกเขา ในช่วงศตวรรษที่ 16 น้ำหอมเริ่มโผล่ออกมาภายในกรุงลอนดอนเป็นครั้งแรกใน East End ในหมู่ผู้อพยพและหญิงแยกออกจากสมคมและโดยศตวรรษที่ 17 ในเวสต์เอนด์ในหมู่คอลเลกชันบานของธุรกิจการค้าที่หรูหรา ความสัมพันธ์ของน้ำหอมกับเวสต์เอนด์นี้จะดำเนินต่อไปในศตวรรษที่ 18 จอห์นเกย์สะท้อนให้เห็นในเรื่องบทกวีภูมิประเทศของเขาหรือศิลปะของคนเดินถนนของกรุงลอนดอน (1716): O แบกฉันไปที่เส้นทางแห่งความยุติธรรมอลหม่าน, ตู้เซฟมีทางเท้าเจ้าขอบคุณเป็นกลิ่นของท่าน. ร้านค้าหายใจน้ำหอม thro ผ้าคาดเอว เรืองแสงหมึกที่ร่วมกันแขนของสุภาพสตรีและ Beau ในขณะที่บุคคลอื่น ๆ อีกมากมายเรียกตัวเองว่า 'น้ำหอม' โผล่ออกมาในช่วงปลายศตวรรษที่ 16 และ 17, บ่อยครั้งที่จะจัดการอย่างต่อเนื่องในหลายรายการ 'ดอม' ในทางกลับกันการค้าของบัตรน้ำหอมศตวรรษที่ 18 ระบุไว้จำนวนมากที่เป็นกรรมสิทธิ์ของยาเช่นยาอายุวัฒนะDa¬yของยาฮูเปอร์ดรและยาหม่อง Fryar ของที่e¬ectsมหัศจรรย์อย่างเห็นได้ชัดจากการที่ค่าใช้จ่ายมักจะดึงดูดการหลอกลวง หลายรายการของน้ำหอมโดยเฉพาะอย่างยิ่งการขยายตัวและช่วงที่เป็นที่นิยมของน้ำหอมยังสามารถอธิบายได้ว่ายารักษาโรค 1785 ภายใต้การกระทำของรัฐสภาอากรแสตมป์จะต้องจ่ายในใบอนุญาตขายยาและในหลายยาของตัวเอง พระราชบัญญัติที่คล้ายกันใน 1786 ขยายอากรแสตมป์ที่ 'กลิ่นหวานกลิ่นไม่พึงประสงค์, น้ำหอมและเครื่องสำอาง' แต่เส้นเบลอระหว่างน้ำหอมและยาได้รับการสนับสนุนโดยเทคนิคสกปรกข่าวคราว ในเคมบริดจ์มีนาคม 1788 หนึ่งข่าวกำลังยุ่งซื้อปริมาณขนาดเล็กของสาระสำคัญของมะนาวจากบ่อยแล้วแจ้งกับพวกเขาเป็นน้ำหอมโดยไม่ต้องใบอนุญาต ประชาชนโกรธบังคับให้เขาต้องถูกพาไปที่โรงเตี๊ยมท้องถิ่น (ชื่อแดกดันกุหลาบ) ที่เขาถูกคุมขังตามคำสั่งของฝูงชน แต่หลังจากที่พระราชบัญญัติการแข่งขันได้อ่านเป็นข่าวสามารถที่จะหลบหนี ความพยายามของรัฐที่จะน้ำหอมภาษีที่แสดงให้เห็นเพียงวิธีเบลอเส้นแบ่งระหว่างความหรูหราและยาสุขและสุขภาพที่ยังคงเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การสร้างบรรยากาศดังกล่าวอาจจะมีการจัดการในบ้าน gaols และโรงพยาบาลที่ผ่านการใช้ fumigations . นี้เป็นบทบาทที่เก่าที่สุดน้ำหอมอาจจะพบ : พระเจ้าเฮนรีที่ 7 จ่าย ' ชงของ fumycacions ' ใน 1498 ในขณะที่ 1031 สมเด็จพระราชินีนาถเอลิซาเบธที่ 1 เตียงห้องรมยากับออริสผงเผาในความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล แพน โดยศตวรรษที่ 17เป็นนักทำน้ำหอมตัวเองขยายเข้าไปในการผลิตของช่วงกว้างของเครื่องหอม สูตรสำหรับ fumigations อาจจะพบในคอลเลกชันต้นฉบับของใช้ในครัวเรือน สายศตวรรษที่ 17 ต้นฉบับสูตร ' น้ำหอม ' ไปเผา ดังนี้ ใช้ 2 ออนซ์ของผงของจูนิเปอร์ benjamine , และ storax แต่ละ 1 ออนซ์ , 6 หยด oyle กานพลู 10 เม็ด ชะมดชนะทั้งหมดเหล่านี้ร่วมกันกับอดีต กับ มังกร ฝรั่งน้อย อย่าง กุหลาบ หรือ ส้ม น้ำ ดอกไม้ และ roul พวกเขาเหมือนพีสใหญ่และแบนได้ และแห้งในอาหารในเตาอบ หรือ ซัน และเก็บไว้เพื่อใช้พวกเขาต้องใส่พลั่วถ่านหิน และพวกเขาจะให้กลิ่นที่ชื่นชอบ . fumigations ตั้งแต่ใช้น้ำหอมกับน้ำส้มสายชูร้อนถูกใช้ในศตวรรษที่ 19 แม้แนวโน้มต่อการใช้ระบายอากาศ แม้ในศตวรรษที่ 20 และ 21 การปฏิบัติของ ' ออกอากาศ ' และ ' สะอาด ' ยังคงมีกลิ่น เป็นผู้ที่มีประสบการณ์ที่แตกต่างกันของโรงพยาบาล กลิ่นสบู่คาร์บอลิกจะรู้วิธีการฆ่าเชื้อและ ' deodorisation ' มักจะปล่อยกลิ่นของตนเองแน่แท้ .
ยังในขณะที่บางรูปแบบของการรมควันรอดข้ามวันที่ 16 , 17 และ 18 ศตวรรษ การเปลี่ยนแปลงอื่น ๆเกิดขึ้นในชนิดของน้ำหอมที่ใช้ สูตรสำหรับโพแมนเดอร์ และถุงมือโดยจะน้อยเป็นธรรมดา หนังสือสูตรเด่น 2 , ไซมอน บาร์บเป็นนักทำน้ำหอมฝรั่งเศส ซึ่งไปถึงสามรุ่น และระหว่าง 705 1700 , แสดงให้เห็นถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ . บาร์บเป็นข้อความ( ได้มาจากงานของเขาเป็นนักทำน้ำหอมกับ Louis XIV เป็นที่นิยมในหมู่นักทำน้ำหอมในช่วงต้นศตวรรษที่ 18 ที่ลอนดอน ในขณะที่ตัวเลขเล็ก ๆของเค้กสำหรับ pomanders และเผาหอมปรากฏตัวขึ้นของข้อความที่ถ่ายกับผง , น้ำ และแก่น . ชาร์ลลี่ เป็นนักทำน้ำหอม บน ชายหาด ในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษที่ 18bemoaned ความนิยมของบาร์บข้อความ และเรียกว่าเป็น ' โง่ ' ผู้เขียนหนังสือเล่มเล็ก ๆที่เป็น ' โชคร้ายไม่รู้ที่ไม่รู้แม้แต่ชื่อ น้อยมาก องค์ประกอบ ของ บทความ เขารับปากจะเขียนเกี่ยวกับ ' ลี่เอง ซึ่งสินค้าที่ถูกกล่าวถึงใน Tatler และผู้ชมได้เขียนต้นฉบับหนังสือสูตรอาหารไว้สำหรับสิ่งพิมพ์เดิมคือตอนนี้ขาดแต่เป็นรุ่นแก้ไขหาทางเข้าไปพิมพ์ในช่วงเวลานาน หลังจากการตายของลี่ใน 1746 . ในขณะที่มีเพียงสูตรเดียว สำหรับถุงมือน้ำหอม ซึ่งเดิมนิยมชะมดไม่อยู่ ลี่ข้อความบรรจุ panoplyof หอมผง pomatums และน้ำ รวมทั้งเคยได้รับความนิยม ลาเวนเดอร์ น้ำและน้ำฮังการีโดยช่วงกลางศตวรรษที่ 18 โดย ถุงมือถูกโฆษณามากขึ้นสำหรับความสามารถในการดู และดมมือ แทนที่จะปล่อยน้ำหอมหนักในพื้นที่รอบ ๆร่างกาย เหล่านี้ได้ถูกแทนที่ในส่วนของผง pomatums และเครื่องแกง แต่มากขึ้นโดยเฉพาะ โดยเติบโตใหญ่ในความนิยมและห้องว่าง ของแก่นหอม และน้ำ เหล่านี้มักจะมีการออกเสียงชื่อฝรั่งเศสเช่น โอ parille Sans Eau de , ช่อดอกไม้และ Eau de Cologne , สุดท้ายที่ได้กลายเป็นที่นิยมมากในอังกฤษ โดยจุดสิ้นสุดของศตวรรษที่ 18 น้ำหอมและส่วนผสมของน้ำหอมแก่น และ ยาดม เช่น Eau de Luce , จะจัดขึ้นในหอมขวดเป็นเอ็ดในที่¬เมื่อจำเป็น หรือตกหล่นบนผ้าเช็ดหน้า ในขณะที่ pomanders รั่วไหลและสร้างบรรยากาศหอมขวดแก้วในราคาถูกหรือพันธุ์ลายครามราคาแพงมากขึ้น เน้นเพิ่มเติมเข้าไปด้านใน มอง มี หมั้นกับกลิ่น หอม

asliquid กลายเป็นที่นิยมมากขึ้น , นิยามของน้ำหอมหลวมจากอื่นๆ ของวัสดุที่ ในพจนานุกรมของ 16 และ 17 ศตวรรษคือ น้ำหอมส่วนใหญ่มักจะถูกกำหนด โดยของวัสดุ :ต่อตู้ในภาษาละตินอักษรเป็นกลิ่นจากการสูบบุหรี่ โดยศตวรรษที่ 18 ต่อมานิยามนี้ถูกแทนที่มากขึ้นโดยเรียบง่ายมากขึ้น อารมณ์ inflected : น้ำหอมเป็นเพียงกลิ่นที่ ' ตกลง ' ให้ความรู้สึกของกลิ่น