4. Discussion4.1. The effect of sta

4. Discussion
4.1. The effect of starch

The recommended dietary starch concentration is 100–150 g/kg during the post-weaning period, but may exceed 150 g/kg only in the finishing period (De Blas and Mateos, 2010). In the last decade, with the spread of epizootic rabbit enteropathy (ERE), which severely increased mortality in farms, the negative role of starch on rabbit digestive health has been adversely felt in the field, and the practice to replace dietary starch with insoluble fibre has been extended also to the finishing phase to prevent digestive disorders in more mature rabbits (Gidenne and Licois, 2005 and Gidenne et al., 2010). This feeding system has resulted in a worsening of overall farm rabbit efficiency because of a decrease in dietary energy concentration and the consequent increase of feed intake (Gidenne and Lebas, 2006).

In presence of ERE, a higher mortality level was observed when the dietary starch (120–180 g/kg) and the starch to ADF ratio (0.71–1.16) were increased (Carraro et al., 2007).

In absence of ERE, however, Blas and Gidenne (2010) failed to find a direct relationship between the dietary starch level and mortality rate. In very young rabbits (until 35 d), some authors found a lower mortality level when dietary starch (110–170 g/kg) and the starch to ADF ratio (0.68–1.01) were increased (Debray et al., 2002 and Feugier et al., 2006).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

4. สนทนา4.1. ผลของแป้งความเข้มข้นแป้งอาหารแนะนำคือ 100 – 150 กรัมต่อกิโลกรัมในช่วงหลังถอด แต่อาจเกิน 150 กรัมกิโลกรัมเท่านั้นในรอบระยะเวลาสิ้นสุด (บลาสเดอและ Mateos, 2010) ในทศวรรษ กับการแพร่กระจายของ enteropathy epizootic กระต่าย (ERE), รุนแรงมากขึ้นในฟาร์ม บทบาทเชิงลบของแป้งสุขภาพทางเดินอาหารของกระต่ายได้รับความรู้สึกทางลบในฟิลด์ และการปฏิบัติการแทนแป้งอาหารเส้นใยที่ไม่ละลายน้ำมีการขยายยังเป็นระยะสิ้นสุดเพื่อป้องกันโรคในกระต่ายผู้ใหญ่มากขึ้น (Gidenne และ Licois , 2005 และ Gidenne et al. 2010) ระบบให้อาหารนี้มีผลในการกำเริบของฟาร์มกระต่ายประสิทธิภาพโดยรวมเนื่องจากการลดลงของความเข้มข้นของพลังงานอาหารและการเพิ่มขึ้นที่กำหนดของกิน (Gidenne และ Lebas, 2006)ใน ERE ระดับตายถูกสังเกตเมื่อแป้งอาหาร (120 – 180 กรัมกิโลกรัม) และแป้งอัตราส่วน ADF (0.71-1.16) ได้เพิ่มขึ้น (Carraro et al. 2007)ในการขาดงานของ ERE อย่างไรก็ตาม บลาสและ Gidenne (2010) ไม่สามารถหาความสัมพันธ์โดยตรงระหว่างอัตราอาหารแป้งระดับและตาย ในกระต่ายอายุน้อยมาก (จนถึง 35 d), ผู้เขียนบางคนพบระดับอัตราการตายต่ำเมื่ออาหารแป้ง (110-170 g/kg) และแป้งอัตราส่วน ADF (0.68-1.01) เพิ่มขึ้น (Debray et al. 2002 และ Feugier et al. 2006)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

4. การอภิปราย
4.1 ผลของแป้งความเข้มข้นของแป้งรับประทานอาหารที่แนะนำคือ 100-150 กรัม / กิโลกรัมในช่วงระยะเวลาหลังหย่านม แต่อาจเกิน 150 กรัม / กิโลกรัมในช่วงเวลาเพียงการตกแต่ง (เดอหน่ายและ Mateos 2010) ในทศวรรษที่ผ่านมามีการแพร่กระจายของโรคลำไส้กระต่ายระบาด (ERE) ซึ่งเพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงอัตราการตายในฟาร์มบทบาทเชิงลบของแป้งในสุขภาพทางเดินอาหารกระต่ายได้รับความรู้สึกในทางลบในสนามและการปฏิบัติในการเปลี่ยนอาหารจำพวกแป้งที่มีเส้นใยที่ไม่ละลายน้ำ ได้รับการขยายไปยังขั้นตอนการตกแต่งเพื่อป้องกันความผิดปกติของการย่อยอาหารในกระต่ายเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น (Gidenne และ Licois 2005 และ Gidenne et al., 2010) ระบบการให้อาหารนี้มีผลในการถดถอยของประสิทธิภาพฟาร์มกระต่ายโดยรวมเนื่องจากการลดลงของความเข้มข้นของพลังงานการบริโภคอาหารและการเพิ่มขึ้นของผลเนื่องมาจากการกินอาหาร (Gidenne และ Lebas 2006) ได้. ในการปรากฏตัวของ ERE ระดับอัตราการตายที่สูงขึ้นพบว่าเมื่อมีการบริโภคอาหาร แป้ง (120-180 กรัม / กิโลกรัม) และแป้งอัตราส่วน ADF (0.71-1.16) เพิ่มขึ้น (Carraro et al., 2007). ในกรณีที่ไม่มี ERE แต่หน่ายและ Gidenne (2010) ยังไม่พบความสัมพันธ์โดยตรง ระหว่างระดับอาหารจำพวกแป้งและอัตราการตาย กระต่ายน้อยมาก (จนถึง 35 D) นักเขียนบางคนพบว่าระดับการตายต่ำเมื่ออาหารจำพวกแป้ง (110-170 กรัม / กิโลกรัม) และแป้งอัตราส่วน ADF (0.68-1.01) เพิ่มขึ้น (Debray et al., 2002 และ Feugier et al., 2006)