In his book, Theory of Valuation, D

In his book, Theory of Valuation, Dewey wrote that norms “are in no
way confined to activities to which the name ‘moral’ is applied.”1 In other
words, there is not a specific set of activities that can be considered as moral
activity. For Dewey, there is no particular “moral realm”: moral study is the
same as intelligent inquiry. According to Kestenbaum, “There is scarcely a
chapter or a page that Dewey ever wrote that does not subsume itself under the
heading of moral (‘practical’) philosophy in some more or less extended use of
the phrase.”2 Moral philosophy is a fundamental part of Dewey’s theory of
education. Dewey, like Peirce and James, held that creative imagination,
reflective thought, and action experimentation should be central features in
education. In fact, the process of moral deliberation or judgment of practice is a
core concept for Dewey’s moral education.
In this article, I shall examine Dewey’s moral deliberation. I will
argue that Dewey’s work will enrich both character education and Kohlberg’s
moral education. I focus on character education and on Kohlberg’s moral
education because these are the two dominant approaches.3 Character education
seeks to cultivate good character as the true aim of education. Kohlberg’s moral
education focuses on promoting the development of children’s moral judgment.
Character education has been criticized for didacticism and for its deemphasizing
of reflection and moral judgment. In contrast, Kohlberg’s moral
education has been criticized for its inability to cultivate the content of morality
and for ignoring moral sentiment. Both approaches have their strengths and
weaknesses. A close look into these two approaches using Dewey’s concept of
moral deliberation is an effective way to bridge the divide.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในหนังสือ ทฤษฎีมูลค่า ดิวอี้เขียนแบบนั้น " จะไม่มี
วิธีคับกิจกรรมที่ชื่อ ' ศีลธรรม ' ที่ใช้ . " ในคำอื่น ๆ
, ไม่ได้มีเฉพาะชุดของกิจกรรมที่ถือได้ว่าเป็นกิจกรรมจริยธรรม

สำหรับดิวอี้ ไม่เฉพาะ " จริยธรรม " " : การศึกษาจริยธรรมคือ
เดียวกับสอบถามฉลาด ตาม kestenbaum " มีแทบเป็น
บทหรือเพจที่ดิวอี้เคยเขียนที่ไม่จัดเป็นกลุ่มตัวเองภายใต้หัวข้อคุณธรรม ( 'practical
' ) ปรัชญาบางอย่างมากกว่าหรือน้อยกว่าการใช้
วลี " 2 ปรัชญาศีลธรรมเป็นพื้นฐานส่วนหนึ่งของดิวอี้
ทฤษฎีของการศึกษา ดิวอี้ เช่นเพิร์ซ และ เจมส์ ที่จัดขึ้นที่จินตนาการสร้างสรรค์ ,
คิดว่าสะท้อนแสงและปฏิบัติการทดลองควรเป็นศูนย์กลางในการศึกษาคุณสมบัติ
.ในความเป็นจริง กระบวนการพิจารณา หรือพิพากษาของการปฏิบัติธรรมคือแนวคิดหลักสำหรับดิวอี้
คุณธรรมศึกษา .
ในบทความนี้ ฉัน จะ ตรวจสอบ ดิวอี้ ศีลธรรมของความรอบคอบ ฉันจะ
ยืนยันว่าดิวอี้ทำงานจะเพิ่มตัวละครทั้งสองการศึกษาและจริยธรรมของโคลเบิร์ก
การศึกษา ฉันมุ่งเน้นไปที่การศึกษาอักขระและโคลเบอร์กคุณธรรม
การศึกษาเพราะเหล่านี้เป็นสองเด่นแนว3
1 ตัวละคร พยายามปลูกฝังคุณลักษณะที่ดีเป็นเป้าหมายที่แท้จริงของการศึกษา โคลเบิร์กคุณธรรม
การศึกษามุ่งเน้นส่งเสริมการพัฒนาการตัดสินทางศีลธรรมของเด็ก
การศึกษาตัวละครได้รับการวิจารณ์และ didacticism ของ deemphasizing
ของการสะท้อนและการตัดสินทางจริยธรรม ในทางตรงกันข้าม โคลเบิร์กคุณธรรม
การศึกษาได้รับการวิจารณ์ไม่สามารถที่จะสร้างเนื้อหาของศีลธรรมและจริยธรรม
เมินความเชื่อมั่น . ทั้งสองวิธีมีจุดแข็งและจุดอ่อนของพวกเขา
. ดูปิดลงทั้งสองวิธีโดยใช้แนวคิดของดิวอี้
พิจารณาจริยธรรมเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพเพื่อสร้างความแตกแยก