Su Luo saw, these people were not s

Su Luo saw, these people were not strangers, but Liu Ruohua’s schoolmates.

Su Luo’s facial expression remained as steady as a statue, and with a relaxed manner, she unhurriedly withdraws her hands from Nangong Liuyun’s palms. She looked nonchalantly towards Nangong Liuyun only to be meet with his dark, unwelcoming expression.

“Who wounded Ruohua? Quickly get your ass out here——” Liu Weiming loudly shouted. However when he saw Nangong Liuyun, his throat suddenly seized up as if being choked by someone. His looked as if they would pop out of their sockets from staring too hard. In the end, he swallowed the last part of the sentence and was unable to make another sound.

J-J-Jin, his highness, Prince Jin….How could it be him?

Nangong Liuyun leisurely leaned on the wooden chair. From his extremely stern, noble, and handsome face an expression of toying with someone slowly emerged. A nefarious and demonically alluring smile appeared as his gaze became dense and overcast with ice that could penetrate into the very bone marrow of the people who saw it. “This king caused the injuries. What about it?”

He was currently issuing a kind of incomparable imposing manner, like a giant taking one step and making the earth tremble and mountains shake. Such an insufferably arrogant manner and unrestrained ego.

Liu Wei was suffering from shock and terror. He had never thought that he would actually encounter his highness Prince Jin here. Moreover, just a moment ago he had gone so far as to loudly insult his highness. He was really… truly damned!

As he considered all these factors, his forehead became covered with sweat, flowing down drop by drop. His face was so ashen-white that it was frightening to behold.

Nangong Liuyun looked disdainfully out of the corner of his eyes, his gaze shone with cold electric light. “Anything else?”

At this very moment, he seem like a giant with a head that carried the sky and feet on the ground. High beyond belief, while at the same time,possessing a seemingly regal grandeur.

How could Liu Weiming dare to sputter even half a word more? His rigid face nevertheless squeezed out a smile, the depth of his eyes full of alarm, eagerly answered. “No, nothing your highness please don’t mind me and enjoy your meal… take your time….”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Su ลูเห็น คนเหล่านี้ไม่ได้คนแปลกหน้า แต่ schoolmates Liu RuohuaSu ลูหน้านิพจน์ยังคงนิ่งเป็นรูปปั้น และ ด้วยลักษณะผ่อนคลาย เธอ unhurriedly บอกมือของเธอปาล์ม Nangong Liuyun เธอมองอย่างเมินเฉยต่อ Nangong Liuyun เท่านั้นจะได้พบกับนิพจน์ของเขามืด หม่น"ผู้ได้รับบาดเจ็บ Ruohua ตูดของคุณที่ได้อย่างรวดเร็วที่นี่ — — " Liu Weiming ตะโกนเสียงดัง อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเห็น Nangong Liuyun คอของเขาก็ยึดค่าว่าการสำลัก โดยคนอื่น เขาดูเหมือนว่าพวกเขาจะป๊อปจากซ็อกเก็ตของพวกเขาจากการจ้องมองที่หนักเกินไป ในสุด เขากลืนกินส่วนสุดท้ายของประโยค และไม่สามารถทำให้อีกเสียงJ-J-จิน เขาพระ เจ้าชายจิ...ว่ามันจะเขาNangong Liuyun สบายพิงบนเก้าอี้ไม้ จากใบหน้าของเขาอย่างตรง ๆ โนเบิล และหล่อ นิพจน์ของ toying กับคนค่อย ๆ โผล่ออกมา รอยยิ้มที่ชั่วร้าย และ demonically เสน่ห์ปรากฏ ตามสายตาของเขากลายเป็นหนาแน่น และมีน้ำแข็งที่สามารถเจาะเข้าไปในไขกระดูกมากคนที่เห็น "คิงนี้เกิดจากการบาดเจ็บ คืออะไรมัน"นอกจากนี้เขากำลังถูกออกแบบเปรียบมิได้ลักษณะโอ่อ่า เช่นยักษ์ก้าวหนึ่ง และทำให้โลกสั่นและสั่นภูเขา ดังกล่าวมีลักษณะหยิ่ง insufferably และในเมื่ออัตตาLiu Wei ถูกทรมานจากการกระแทกและการก่อการร้าย เขาไม่ได้คิดว่า ที่ เขาจะได้พบพระของเขา Jin เจ้านี่ นอกจากนี้ เพียงครู่เขาได้ไปจนเป็นเสียงดังดูถูกพระของเขา เขาเลย... damned ซอมใหม่อย่างแท้จริงเขาถือว่าปัจจัยเหล่านี้ เช่นหน้าผากของเขากลายเป็นปกคลุมไป ด้วยเหงื่อ ไหลลงหยดโดยวาง ใบหน้าของเขาถูกจึงมณโฑหน้าขาวขาวก็กลัวไปเถิดนอกจากนี้ Nangong Liuyun disdainfully มองจากมุมของตา สายตาของเขาส่องกับไฟเย็น "อะไร"ขณะนี้ เขาเหมือนยักษ์มีหัวที่ฟ้าและเท้าบนพื้นดิน สูงเกิน belief ในขณะที่ในเวลาเดียวกัน มีสง่างามดูเหมือนรีกัลวิธี Liu Weiming สามารถกล้าละล่ำละลักแม้แต่ครึ่งคำเพิ่มเติม หน้าแข็งก็ คั้นยิ้ม ความลึกของดวงตาของเขาเต็มไป ด้วยนาฬิกาปลุก ตอบรับ "ไม่มี อะไรฝ่าบาทโปรดอย่าใจฉัน และอาหารของที่...เวลา..."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซู Luo เห็นคนเหล่านี้ไม่ได้คนแปลกหน้า แต่หลิว Ruohua ของ schoolmates. การแสดงออกทางสีหน้าซู Luo ยังคงเป็นคงเป็นรูปปั้นและมีลักษณะที่ผ่อนคลายเธอไม่รีบร้อนจะถอนตัวออกจากมือของเธอฝ่ามือ Nangong Liuyun ของ เธอมองเมินเฉยต่อ Nangong Liuyun เพียงเพื่อจะพบกับความมืดแสดงออกเชิญชวนของเขา. "ใครได้รับบาดเจ็บ Ruohua? อย่างรวดเร็วได้รับตูดของคุณออก here-- "หลิว Weiming เสียงดังตะโกน แต่เมื่อเขาเห็น Nangong Liuyun, ลำคอของเขาจู่ ๆ ก็คว้าขึ้นเช่นถ้าถูกสำลักโดยคน เขาดูราวกับว่าพวกเขาจะ pop ออกจากซ็อกเก็ตของพวกเขาจากการจ้องมองยากเกินไป ในท้ายที่สุดเขากลืนกินส่วนสุดท้ายของประโยคและไม่สามารถที่จะทำให้เสียงอีก. เจเจจินฝ่าเจ้าชายจิน ... .How มันอาจจะเป็นเขา? Nangong Liuyun สบายพิงเก้าอี้ไม้ จากสเติร์นมากขุนนางและใบหน้าหล่อเหลาของเขาการแสดงออกของ toying กับใครสักคนโผล่ออกมาอย่างช้าๆ รอยยิ้มที่ชั่วร้ายและมีเสน่ห์ชี้ฟ้าปรากฏเป็นสายตาของเขากลายเป็นหนาแน่นและมืดครึ้มไปด้วยน้ำแข็งที่สามารถเจาะเข้าไปในไขกระดูกมากของคนที่เห็นมัน กษัตริย์ "เรื่องนี้ทำให้เกิดการบาดเจ็บ สิ่งที่เกี่ยวกับมันได้หรือไม่ " ขณะนี้เขาได้รับการออกชนิดของลักษณะการจัดเก็บภาษีที่เปรียบมิได้เช่นยักษ์การขั้นตอนหนึ่งและทำให้ตัวสั่นแผ่นดินและภูเขาสั่น ดังกล่าวอย่างเหลืออดหยิ่งและอัตตาใจแตก. หลิวเหว่ยกำลังทุกข์ทรมานจากการกระแทกและความหวาดกลัว เขาไม่เคยคิดว่าจริง ๆ แล้วเขาจะพบเสด็จเจ้าชายจินนี่ นอกจากนี้เพียงแค่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาได้ไปไกลเท่าที่จะเสียงดังดูถูกเสด็จ เขาได้รับการสาปแช่งจริงๆ ... อย่างแท้จริง! ในฐานะที่เขาคิดว่าปัจจัยเหล่านี้ทั้งหมดหน้าผากของเขากลายเป็นที่ปกคลุมไปด้วยเหงื่อไหลลงมาทีละหยด ใบหน้าของเขาจึงซีดขาวว่ามันเป็นที่น่ากลัวที่จะเห็น. Nangong Liuyun มองเหยียดหยันออกมาจากมุมของดวงตาของเขาที่เขาจ้องมองส่องกับแสงไฟฟ้เย็น "อะไรอีกหรือไม่" ในขณะนี้เขาดูเหมือนยักษ์กับหัวที่ดำเนินท้องฟ้าและเท้าบนพื้นดินได้ สูงเกินความเชื่อในขณะที่ในเวลาเดียวกันครอบครองความยิ่งใหญ่สง่าดูเหมือน. วิธีหลิว Weiming สามารถกล้าที่จะปะทุได้ครึ่งหนึ่งคำมากขึ้น? ใบหน้าของเขายังคงแข็งบีบออกจากรอยยิ้มความลึกของดวงตาของเขาเต็มไปปลุกตอบกระหาย "ไม่มีอะไรที่ใต้ฝ่าพระบาทโปรดอย่าใจฉันและเพลิดเพลินกับอาหารของคุณ ... ใช้เวลาของคุณ ... ."