One critical component of recurrent

One critical component of recurrent expenditures is the resources needed to maintain infrastructure and run services. In this regard, infrastructure maintenance should receive high priority because the returns to adequately maintaining existing infrastructure will almost certainly exceed the returns to building new infrastructure. The other critical components of recurrent expenditures are wages and salaries, which have accounted for 20% to 30% of recurrent expenditures during 2007–
2013 and from 10% to 12% of total government expenditure (Table 3). It is estimated that general government employment (including employment in the military) totals about 2 million people, or about 3.8% of the population. The average wage or salary of a government employee is about 100,000 kyat per month and the wage compression ratio (measured by dividing the ninth decile to the first decile of public administration wages) is around 5. The government has increased wages substantially over the past couple of years and, with significant additional hiring planned, the wage bill is expected to increase further. The wage bill as a proportion of expenditures and revenues is still low by regional standards and public sector salaries are only beginning to approach levels in neighboring low-income countries. But international experience (Box 1) would strongly suggest that further major adjustments to wages and salaries should be undertaken as part of a medium-term reform program aimed at enhancing the overall effectiveness and efficiency of public sector employment and remuneration. It is noteworthy that while the ratio of government wages to GDP per capita in Myanmar is still relatively low compared with other low-income countries (1.3 compared with 1.9), total government employment3 as a percent of the total population is high relative to other low-income countries (3.8% compared with 1.1%), in part at least because of the large size of the military.

Table 3: Cross-Country Comparison of Ratios of Government Wages to Government
Expenditures, Government Revenues, and Gross Domestic Product

Wages/Expenditures Wages/GDP
Myanmar 10.69 1.16
Thailand 40.99 6.85
Singapore 30.21 4.64

GDP = gross domestic product.
Note: Ratios are averages over the period 2007–2014.
Source: World Bank, World Development Indicators (accessed December 2014).

C. Balancing Public and Private Expenditures

In determining the appropriate level of expenditures, particularly with respect to the social sectors and infrastructure, it will be important that the government takes account of the potential for private expenditures to complement or supplement public expenditures. There are two dimensions to this issue that need to be considered, the first is the balance between public and private provision of public services, and the second are the opportunities for public–private partnerships in service provision.










3 Total government employment includes military employees.



Box 1: Public Sector Employment and Wages, International Perspective

Employment. Government and total public sector employment as a percentage of the population tend to rise with a country’s level of income. According to the ILO statistics, general government employment (i.e., including both central and local governments and employment in the armed forces) ranges from 1.1% of the population in low-income countries to
5.3% in middle-income countries, and 7.9% in high-income countries; and total public sector employment (i.e., including state-owned enterprises) ranges from 4% of the population in low- income countries to 6.8% in middle-income countries, and 9.2% in high-income countries. General government employment in countries in East Asia is about 4% of the population, and in South Asia, about 3%. But these averages do mask significant differences across countries within different income and regional groupings depending, among other things, on the overall role expected of the public sector.

Remuneration. Average public administration wages are generally higher than per capita GDP, with the ratio ranging from
1.9 in low-income countries to 1.4 in middle-income countries, and 1.2 in high-income countries. Average public administration wages are also consistently above wages in the manufacturing sector across all income and regional groupings (the ratio ranges from 1.3 to 1.8) and consistently below average wages in the financial sector (the ratio ranges from 0.5 to 0.9). It should also be noted that average public administration wages may mask large variations in the overall structure of wages within public administration. Indeed even across ASEAN countries, the wage compression ratio (measured by dividing the ninth deciles to the first deciles of earnings) varies greatly, for example, from 2 in Indonesia to 6 in Cambodia, 9 in the Philippines, and 14 in Thailand.

Reform. International experience with respect to enhancing the effectiveness and efficiency of public sector employment and remuneration systems suggests the following: first, while there are some short-term options to address periods of severe fiscal pressure, rationalizing government employment and wages is more properly viewed as an issue of medium and longer term reform; second, a review of employment may need to go hand-in-hand with broader expenditure reviews that examine the role of government, the cost effectiveness of different policy options, potential for outsourcing of noncore functions, areas of duplication and overlap etc., and third, increases in wage levels should ideally be linked with broader reforms of the pay and incentives system, including the potential for linking pay increases with performance, rationalization of allowances and other benefits, increasing internal mobility, training and other career development opportunities, and enhancing accountability.

ASEAN = Association of Southeast Asian Nations, GDP = gross domestic product, ILO = International Labour Organization. Sources: Clements et al. 2010; World Bank 2011; and World Bank, World Development Indicators (accessed July 2014).


With respect to the balance between public and private expenditures, international experience and even experience within ASEAN varies greatly. In the health sector, for example (Table 4), health expenditures as a percentage of GDP vary significantly from a low of 2% in Myanmar to 7% in Viet Nam. In addition, the share of total health expenditures accounted for by the public sector varies even more widely, from 13% in Myanmar to 76% in Thailand. It is clear that Myanmar needs to work hard to significantly increase total expenditures relative to GDP and the share of those expenditures accounted for by the public sector. But the appropriate ratio of private expenditures on health relative to GDP is a more open question and will need careful consideration as part of the development of the government’s overall sector strategy.

There is much discussion in Myanmar about public–private partnerships (PPP); and as part of the reform of SEEs, some enterprises have already been transformed into PPPs. International experience, however, suggests that the government should proceed cautiously in this area and give careful consideration to the sectors where such partnerships may be most effective, the nature of the partnerships that would be most advantageous, and the regulatory framework that needs to be in place to maximize the probability of success (Box 2). International experience also strongly suggests that even with a strong emphasis on PPPs, the bulk of both infrastructure and social sector investment will remain a government responsibility.


Table 4: Health Expenditures in Selected ASEAN Countries, 2011

Cambodia Indonesia Lao PDR Malaysia Myanmar Philippines Thailand Viet Nam
Total health
exps (% of
GDP)

5.7

2.7

2.8

3.6

2.0

4.1

4.1

6.8
Public exps on health (% of total health exps)

22.4

34.1

49.3

45.7

13.0

33.3

75.5

40.4

ASEAN = Association of Southeast Asian Nations, exps = expenditures, GDP = gross domestic product, Lao PDR = Lao People’s Democratic
Republic.
Source: World Bank, World Development Indicators (accessed July 2014).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วนประกอบสำคัญหนึ่งของค่าใช้จ่ายที่เกิดซ้ำเป็นทรัพยากรที่จำเป็นในการรักษาโครงสร้างพื้นฐาน และการเรียกใช้บริการ ในการนี้ บำรุงรักษาโครงสร้างพื้นฐานควรรับความสำคัญสูงเนื่องจากแทนเพื่อรักษาโครงสร้างพื้นฐานที่มีอยู่อย่างเพียงพอแน่นอนเกือบจะเกินกลับจะสร้างโครงสร้างพื้นฐานใหม่ อื่น ๆ สำคัญส่วนประกอบของรายจ่ายที่เกิดซ้ำค่าจ้างและเงินเดือน การบัญชีสำหรับ 20% ถึง 30% ของค่าใช้จ่ายที่เกิดซ้ำในช่วง 2007-2013 and from 10% to 12% of total government expenditure (Table 3). It is estimated that general government employment (including employment in the military) totals about 2 million people, or about 3.8% of the population. The average wage or salary of a government employee is about 100,000 kyat per month and the wage compression ratio (measured by dividing the ninth decile to the first decile of public administration wages) is around 5. The government has increased wages substantially over the past couple of years and, with significant additional hiring planned, the wage bill is expected to increase further. The wage bill as a proportion of expenditures and revenues is still low by regional standards and public sector salaries are only beginning to approach levels in neighboring low-income countries. But international experience (Box 1) would strongly suggest that further major adjustments to wages and salaries should be undertaken as part of a medium-term reform program aimed at enhancing the overall effectiveness and efficiency of public sector employment and remuneration. It is noteworthy that while the ratio of government wages to GDP per capita in Myanmar is still relatively low compared with other low-income countries (1.3 compared with 1.9), total government employment3 as a percent of the total population is high relative to other low-income countries (3.8% compared with 1.1%), in part at least because of the large size of the military.ตาราง 3: เปรียบเทียบครอสคันทรีของอัตราค่าจ้างของรัฐบาลรัฐบาลค่าใช้จ่าย รายได้รัฐบาล และผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ ค่าจ้างค่าจ้าง/ค่าใช้ จ่าย/GDPพม่า 10.69 1.16ไทย 40.99 6.85สิงคโปร์ 30.21 4.64GDP =ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศหมายเหตุ: อัตราส่วนมีค่าเฉลี่ยในช่วงปี 2007-2014ที่มา: ธนาคารโลก โลกพัฒนาตัวบ่งชี้ (เข้าถึง 2557 ธันวาคม)ค.ดุลค่าใช้จ่ายส่วนตัวและสาธารณะในการกำหนดระดับที่เหมาะสมของค่าใช้จ่าย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับภาคสังคมและโครงสร้างพื้นฐาน มันจะสำคัญว่า รัฐบาลจะบัญชีเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวรายจ่ายสาธารณะที่เสริมหรืออาหารเสริม มีสองมิติกับปัญหานี้จำเป็นต้องพิจารณา แรกที่สมดุลระหว่างภาครัฐ และเอกชนการจัดบริการสาธารณะ และที่สอง โอกาสสำหรับความร่วมมือรัฐเอกชนในบริการ3 รัฐบาลรวมจ้างพนักงานทหารไว้ 1 กล่อง: การจ้างงานภาครัฐและค่าจ้าง มุมมองนานาชาติจ้างงาน รัฐบาลและการจ้างงานภาครัฐรวมเป็นเปอร์เซ็นต์ของประชากรมีแนวโน้มจะ เพิ่มขึ้นกับระดับรายได้ของประเทศ ตามสถิติ ILO รัฐบาลทั่วไปทำงาน (เช่น รวมทั้งรัฐบาลกลาง และท้องถิ่นและการจ้างงานในกองทัพ) ช่วงจาก 1.1% ของประชากรในประเทศแนซ์5.3% ในประเทศคอร์รัปชั่น และ 7.9% ในประเทศร่ำรวย และรวมภาครัฐจ้าง (เช่น รวมรัฐวิสาหกิจ) ตั้งแต่ 4% ของประชากรในประเทศที่มีรายได้ต่ำ 6.8% ในประเทศคอร์รัปชั่น และ 9.2% ในประเทศที่ร่ำรวย งานรัฐบาลทั่วไปประเทศในเอเชียตะวันออกเป็นประมาณ 4% ของประชากร และ ในภูมิภาค เอเชียใต้ ประมาณ 3% แต่ค่าเฉลี่ยเหล่านี้หน้ากากแตกต่างกันระหว่างประเทศในกลุ่มภูมิภาคขึ้นอยู่กับ ต่าง ๆ ในบทบาทโดยรวมคาดว่าภาครัฐและรายได้อื่นค่าตอบแทน ค่าจ้างเฉลี่ยราชการมีโดยทั่วไปสูงกว่า GDP ต่อหัว อัตราส่วนตั้งแต่1.9 ประเทศแนซ์ 1.4 ประเทศคอร์รัปชั่น และ 1.2 ในประเทศร่ำรวย ค่าเฉลี่ยค่าจ้างราชการก็อย่างข้างบนค่าจ้างในภาคการผลิตทั้งหมดรายได้และกลุ่มภูมิภาค (อัตราส่วนช่วงจาก 1.3 การ 1.8) และค่าจ้างเฉลี่ยด้านล่างอย่างต่อเนื่องในภาคการเงิน (อัตราส่วนช่วงจาก 0.5 กับ 0.9) มันควรยังจะตั้งข้อสังเกตว่า ค่าจ้างเฉลี่ยราชการอาจหน้ากากขนาดใหญ่การเปลี่ยนแปลงในโครงสร้างโดยรวมของค่าจ้างในการบริหารราชการ แน่นอนแม้ข้ามประเทศ อัตราการบีบอัดค่าจ้าง (วัด โดยแบ่ง deciles เก้าไป deciles แรกรายได้) ตั้งแต่มาก เช่น 2 อินโดนีเซีย 6 ในกัมพูชา 9 ในฟิลิปปินส์ และ 14 ในประเทศไทยการปฏิรูปการ ประสบการณ์ระหว่างประเทศเกี่ยวกับการเพิ่มประสิทธิผลและประสิทธิภาพของระบบการจ้างงานและค่าตอบแทนภาครัฐแนะนำต่อไปนี้: ครั้งแรก ในขณะที่มีตัวสั้นกับรอบระยะเวลาที่อยู่ของความกดดันทางการเงินอย่างรุนแรง rationalizing รัฐบาลจ้างงานและค่าจ้างจะแสดงขึ้นอย่างถูกต้องเป็นประเด็นของการปฏิรูประยะกลาง และยาว ตรวจสอบการจ้างงานอาจจำเป็นต้องไปมือในมือสอง กว้างจ่ายรีวิวที่ตรวจสอบบทบาทของรัฐบาล ต้นทุนประสิทธิผลของนโยบายอื่นตัวเลือก ศักยภาพของฟังก์ชัน noncore พื้นที่ซ้ำซ้อน และทับซ้อนฯลฯ และ อื่น เพิ่มระดับค่าจ้างควรดาวเชื่อมโยงกับปฏิรูปที่กว้างขึ้นของค่าจ้างและแรงจูงใจระบบ รวมถึงศักยภาพในการเพิ่มค่าจ้าง มีประสิทธิภาพเชื่อมโยง , rationalization ของเบี้ยเลี้ยงและสวัสดิการอื่น ๆ เพิ่มความคล่องตัวภายใน การฝึกอบรม และพัฒนาอาชีพอื่น ๆ และเพิ่มความรับผิดชอบอาเซียน =สมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศ GDP =ผลิตภัณฑ์ภายในประเทศรวม ILO =องค์กรแรงงานระหว่างประเทศ แหล่ง: Clements et al. 2010 โลกธนาคาร 2011 และ ธนาคารโลก โลกพัฒนาตัวบ่งชี้ (เข้าถึง 2014 กรกฎาคม)เกี่ยวกับสมดุลระหว่างรายจ่ายสาธารณะ และส่วนตัว ประสบการณ์นานาชาติและประสบการณ์แม้ภายในอาเซียนอย่างมากแตกต่างกันไป ในภาคสุขภาพ ตัวอย่าง (ตาราง 4), รายจ่ายสุขภาพเป็นเปอร์เซ็นต์ของ GDP อย่างมีนัยสำคัญจากต่ำที่ 2% ในพม่าถึง 7% ในเวียดนามแตกต่างกันไป นอกจากนี้ ส่วนแบ่งของรายจ่ายสุขภาพรวมคิด โดยภาครัฐแตกต่างกันมาก จาก 13% ในพม่าถึง 76% ในประเทศไทย เป็นที่ชัดเจนว่า พม่าต้องทำงานหนักเพื่อเพิ่มค่าใช้จ่ายทั้งหมดเมื่อเทียบกับ GDP และสัดส่วนของค่าใช้จ่ายที่คิด โดยภาครัฐ แต่อัตราส่วนที่เหมาะสมของค่าใช้จ่ายส่วนตัวสุขภาพสัมพันธ์กับ GDP เป็นคำถามเปิดมากขึ้น และจะต้องรอบคอบเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนากลยุทธ์ภาคโดยรวมของรัฐบาลมีการอภิปรายมากในพม่าเกี่ยวกับหุ้นส่วนรัฐเอกชน (PPP); และเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิรูปของดู มีแล้วถูกเปลี่ยนเป็น PPPs ประสบการณ์ต่างประเทศ อย่างไรก็ตามบางองค์กร แนะนำว่า รัฐบาลควรชะลอในพื้นที่นี้ และคิดให้รอบคอบการภาคที่หุ้นดังกล่าวอาจจะมีประสิทธิภาพสูงสุด ลักษณะของหุ้นที่จะได้ประโยชน์มากที่สุด และกรอบการกำกับดูแลที่ต้องการเพื่อเพิ่มความน่าเป็นของความสำเร็จ (2 กล่อง) ประสบการณ์ระหว่างประเทศยังขอแนะนำว่า แม้จะ มีการเน้นการ PPPs จำนวนมากของทั้งโครงสร้างพื้นฐานและการลงทุนภาคสังคมจะยังคง ความรับผิดชอบของรัฐบาล ตาราง 4: ค่าใช้จ่ายสุขภาพในเลือกประเทศ 2011 กัมพูชาอินโดนีเซียลาวมาเลเซียพม่าฟิลิปปินส์ไทยเวียดนามสุขภาพทั้งหมด(%ของ expsGDP) 5.7 2.7 2.8 3.6 2.0 4.1 4.1 6.8Exps สาธารณะสุขภาพ (%ของ exps สุขภาพรวม) 22.4 34.1 49.3 45.7 13.0 33.3 75.5 40.4อาเซียนสมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศ exps = =ค่าใช้จ่าย GDP =ผลิตภัณฑ์ภายในประเทศรวม ลาว =ลาวคนประชาธิปไตยสาธารณรัฐที่มา: ธนาคารโลก โลกพัฒนาตัวบ่งชี้ (เข้าถึง 2014 กรกฎาคม)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งในองค์ประกอบที่สำคัญของค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นอีกเป็นทรัพยากรที่จำเป็นในการรักษาโครงสร้างพื้นฐานและการบริการที่ทำงาน ในการนี้การบำรุงรักษาโครงสร้างพื้นฐานที่ควรได้รับการจัดลำดับความสำคัญสูงเนื่องจากผลตอบแทนเพียงพอที่จะบำรุงรักษาโครงสร้างพื้นฐานที่มีเกือบจะแน่นอนจะเกินผลตอบแทนในการสร้างโครงสร้างพื้นฐานใหม่ ส่วนประกอบที่สำคัญอื่น ๆ ของค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นอีกเป็นค่าจ้างและเงินเดือนที่ได้คิดเป็น 20% ถึง 30% ของค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นอีกในช่วง 2007
ปี 2013 และจาก 10% เป็น 12% ของค่าใช้จ่ายของรัฐบาลรวม (ตารางที่ 3) มันเป็นที่คาดว่าการจ้างงานภาครัฐทั่วไป (รวมถึงการจ้างงานในทางทหาร) รวมประมาณ 2 ล้านคนหรือประมาณ 3.8% ของประชากร ค่าจ้างเฉลี่ยหรือเงินเดือนของพนักงานของรัฐเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 100,000 จั๊ตต่อเดือนและอัตราการบีบอัดค่าจ้าง (วัดโดยการหารช่วงชั้นที่เก้าไปช่วงชั้นแรกของค่าจ้างการบริหารรัฐกิจ) ประมาณ 5. รัฐบาลได้เพิ่มขึ้นค่าจ้างอย่างมากในช่วงไม่กี่ที่ผ่านมา ปีที่ผ่านมาและกับการจ้างงานที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญการวางแผนการเรียกเก็บเงินค่าจ้างที่คาดว่าจะเพิ่มขึ้นอีก การเรียกเก็บเงินค่าจ้างเป็นสัดส่วนของค่าใช้จ่ายและรายได้ยังคงต่ำตามมาตรฐานในระดับภูมิภาคและเงินเดือนภาครัฐเป็นเพียงการเริ่มต้นที่จะเข้าใกล้ระดับในประเทศที่มีรายได้ต่ำที่อยู่ใกล้เคียง แต่ประสบการณ์ระหว่างประเทศ (กล่อง 1) จะขอแนะนำให้ปรับเปลี่ยนที่สำคัญต่อไปค่าจ้างและเงินเดือนควรจะดำเนินการเป็นส่วนหนึ่งของโครงการปฏิรูประยะกลางมุ่งเป้าไปที่การเสริมสร้างประสิทธิภาพโดยรวมและความมีประสิทธิภาพของการจ้างงานภาครัฐและค่าตอบแทน เป็นที่น่าสังเกตว่าในขณะที่อัตราส่วนของค่าจ้างของภาครัฐต่อจีดีพีต่อหัวของประชากรในพม่ายังค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับประเทศที่มีรายได้ต่ำอื่น ๆ (1.3 เมื่อเทียบกับ 1.9) employment3 รัฐบาลรวมเป็นเปอร์เซ็นต์ของประชากรทั้งหมดเป็นญาติสูงอื่น ๆ ในระดับต่ำ ประเทศ -income (3.8% เมื่อเทียบกับ 1.1%) ในส่วนที่น้อยเพราะขนาดใหญ่ของทหาร. ตารางที่ 3: เปรียบเทียบข้ามประเทศของอัตราส่วนของค่าจ้างให้แก่รัฐบาลรัฐบาลค่าใช้จ่ายรายได้รัฐบาลและผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศค่าจ้าง/ ค่าใช้จ่ายค่าจ้าง / GDP พม่า 1.16 10.69 ไทย 40.99 6.85 สิงคโปร์ 30.21 4.64 ของ GDP = ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายใน. หมายเหตุ: อัตราส่วนเป็นค่าเฉลี่ยในช่วง 2007-2014 ระยะเวลา.. ที่มา: World Bank, ตัวชี้วัดการพัฒนาโลก (เข้าถึงธันวาคม 2014) ซี สมดุลค่าใช้จ่ายรัฐและเอกชนในการกำหนดระดับที่เหมาะสมของค่าใช้จ่ายโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวกับภาคสังคมและโครงสร้างพื้นฐานก็จะเป็นสิ่งสำคัญที่รัฐบาลจะใช้เวลาบัญชีที่มีศักยภาพในการใช้จ่ายภาคเอกชนเพื่อเสริมหรือเพิ่มเติมค่าใช้จ่ายของประชาชน มีสองมิติกับปัญหานี้ที่จำเป็นต้องได้รับการพิจารณาเป็นครั้งแรกคือความสมดุลระหว่างภาครัฐและภาคเอกชนการให้บริการสาธารณะและที่สองที่มีโอกาสในการร่วมมือภาครัฐและเอกชนในการให้บริการ. 3 การจ้างงานของรัฐบาลทั้งหมดรวมถึงพนักงานของทหารกล่องที่ 1: ภาครัฐและการจ้างงานค่าจ้างระหว่างมุมมองของการจ้างงาน รัฐบาลและการจ้างงานภาครัฐรวมเป็นร้อยละของประชากรมีแนวโน้มที่จะเพิ่มขึ้นในระดับประเทศที่มาของรายได้ ตามสถิติขององค์การแรงงานระหว่างประเทศการจ้างงานภาครัฐทั่วไป (เช่นรวมทั้งรัฐบาลกลางและท้องถิ่นและการจ้างงานในกองกำลังติดอาวุธ) ช่วงจาก 1.1% ของประชากรในประเทศที่มีรายได้ต่ำไป5.3% ในประเทศที่มีรายได้ปานกลางและ 7.9% ในปี ประเทศรายได้สูง; และการจ้างงานภาครัฐรวม (เช่นรวมทั้งรัฐวิสาหกิจ) ช่วงจาก 4% ของประชากรในประเทศที่มีรายได้ต่ำเป็น 6.8% ในประเทศที่มีรายได้ปานกลางและ 9.2% ในประเทศที่มีรายได้สูง การจ้างงานของรัฐบาลในประเทศในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงประมาณ 4% ของประชากรและในเอเชียใต้ประมาณ 3% แต่ค่าเฉลี่ยหน้ากากเหล่านี้จะแตกต่างกันทั่วประเทศเป็นรายได้ที่แตกต่างกันและการจัดกลุ่มในระดับภูมิภาคขึ้นอยู่เหนือสิ่งอื่นใดในบทบาทโดยรวมที่คาดหวังของภาครัฐ. ค่าตอบแทน เฉลี่ยค่าจ้างการบริหารราชการโดยทั่วไปมักจะสูงกว่าจีดีพีต่อหัวที่มีอัตราตั้งแต่1.9 ในประเทศที่มีรายได้ต่ำ 1.4 ในประเทศที่มีรายได้ปานกลางและ 1.2 ในประเทศที่มีรายได้สูง เฉลี่ยค่าจ้างบริหารจัดการภาครัฐนอกจากนี้ยังมีค่าจ้างดังกล่าวข้างต้นอย่างต่อเนื่องในภาคการผลิตในทุกกลุ่มรายได้และระดับภูมิภาค (อัตราส่วนช่วง 1.3-1.8) และสม่ำเสมอด้านล่างค่าจ้างโดยเฉลี่ยในภาคการเงิน (อัตราส่วนช่วง 0.5-0.9) ก็ควรที่จะตั้งข้อสังเกตว่าค่าเฉลี่ยของค่าจ้างบริหารจัดการภาครัฐอาจหน้ากากรูปแบบขนาดใหญ่ในโครงสร้างโดยรวมของค่าจ้างที่อยู่ในการบริหารราชการ อันที่จริงแม้ในประเทศในกลุ่มอาเซียนอัตราส่วนการอัดค่าจ้าง (วัดโดยการหาร deciles เก้ากับ deciles แรกของรายได้) แตกต่างกันอย่างมากตัวอย่างเช่นจาก 2 ในอินโดนีเซียถึง 6 ในประเทศกัมพูชา, 9 ในฟิลิปปินส์และ 14 ในประเทศไทย. ปฏิรูป . ประสบการณ์ระหว่างประเทศที่เกี่ยวกับการเสริมสร้างประสิทธิภาพและประสิทธิผลของการจ้างงานภาครัฐและระบบการจ่ายค่าตอบแทนให้เห็นต่อไปนี้: แรกในขณะที่มีบางตัวเลือกระยะสั้นอยู่ที่ระยะเวลาของความกดดันทางการคลังอย่างรุนแรงเหตุผลการจ้างงานภาครัฐและค่าจ้างที่มีการดูมากขึ้นอย่างถูกต้องเป็น ปัญหาของการปฏิรูปการขนาดกลางและระยะยาว; สองการตรวจสอบของการจ้างงานอาจจะต้องไปมือในมือที่มีค่าใช้จ่ายในการแสดงความคิดเห็นในวงกว้างที่ตรวจสอบบทบาทของรัฐบาลลดค่าใช้จ่ายของตัวเลือกนโยบายที่แตกต่างกันที่มีศักยภาพสำหรับการจ้างของฟังก์ชั่น noncore พื้นที่ของการทำสำเนาและทับซ้อน ฯลฯ และ สามการเพิ่มขึ้นของระดับค่าจ้างควรจะเชื่อมโยงกับการปฏิรูปที่กว้างขึ้นของการจ่ายเงินและระบบแรงจูงใจรวมถึงศักยภาพในการเชื่อมโยงการเพิ่มขึ้นของค่าใช้จ่ายที่มีประสิทธิภาพการทำงานเหตุผลเข้าข้างตนเองของค่าใช้จ่ายและผลประโยชน์อื่น ๆ ที่เพิ่มขึ้นการเคลื่อนไหวภายในการฝึกอบรมและโอกาสในการพัฒนาอาชีพอื่น ๆ และการเสริมสร้าง ความรับผิดชอบ. อาเซียน = สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, GDP = ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ, องค์การแรงงานระหว่างประเทศ = องค์การแรงงานระหว่างประเทศ แหล่งที่มา: เคลเมนท์และอัล 2010; World Bank 2011; และ World Bank, ตัวชี้วัดการพัฒนาโลก (เข้าถึงกรกฎาคม 2014). ด้วยความเคารพต่อความสมดุลระหว่างการใช้จ่ายภาครัฐและเอกชนที่มีประสบการณ์และประสบการณ์ระหว่างประเทศแม้จะอยู่ในอาเซียนแตกต่างกันมาก ในภาคการดูแลสุขภาพเช่น (ตารางที่ 4) ค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพเป็นร้อยละของจีดีพีที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญจากต่ำ 2% ในพม่าถึง 7% ในเวียดนาม นอกจากนี้ส่วนแบ่งของค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพทั้งหมดคิดโดยภาครัฐจะแตกต่างกันอย่างกว้างขวางมากยิ่งขึ้นจาก 13% ในพม่าถึง 76% ในประเทศไทย เป็นที่ชัดเจนว่าพม่าต้องการที่จะทำงานอย่างหนักเพื่อเพิ่มค่าใช้จ่ายโดยรวมเมื่อเทียบกับจีดีพีและส่วนแบ่งของค่าใช้จ่ายเหล่านั้นคิดโดยภาครัฐ แต่อัตราส่วนที่เหมาะสมของการใช้จ่ายภาคเอกชนที่มีต่อสุขภาพเมื่อเทียบกับจีดีพีเป็นคำถามที่เปิดกว้างมากขึ้นและจะต้องมีการพิจารณาอย่างรอบคอบเป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนากลยุทธ์ภาคโดยรวมของรัฐบาล. มีการอภิปรายมากในพม่าเกี่ยวกับความร่วมมือภาครัฐและเอกชน (PPP); และเป็นส่วนหนึ่งของการปฏิรูปการเห็นผู้ประกอบการบางส่วนที่ได้รับการเปลี่ยนเป็น PPPs ประสบการณ์ระหว่างประเทศ แต่แสดงให้เห็นว่ารัฐบาลควรดำเนินการด้วยความระมัดระวังในพื้นที่นี้และให้พิจารณาอย่างรอบคอบภาคที่ความร่วมมือดังกล่าวอาจจะมีประสิทธิภาพมากที่สุดลักษณะของความร่วมมือที่จะเป็นประโยชน์มากที่สุดและกรอบการกำกับดูแลที่จะต้องอยู่ใน วางเพื่อเพิ่มความน่าจะเป็นของความสำเร็จ (2 กล่อง) ประสบการณ์ระหว่างประเทศนอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าแม้จะมีความสำคัญอย่างมากใน PPPs กลุ่มของทั้งโครงสร้างพื้นฐานและการลงทุนภาคสังคมจะยังคงเป็นความรับผิดชอบของรัฐบาล. ตารางที่ 4: ค่าใช้จ่ายด้านสุขภาพในการเลือกประเทศอาเซียน 2011 กัมพูชาอินโดนีเซียลาวมาเลเซียพม่าฟิลิปปินส์เวียดนามสุขภาพรวมexps การ (% ของGDP) 5.7 2.7 2.8 3.6 2.0 4.1 4.1 6.8 exps การกัดต่อสุขภาพ (% ของ exps การสุขภาพทั้งหมด) 22.4 34.1 49.3 45.7 13.0 33.3 75.5 40.4 อาเซียน = สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้, exps การค่าใช้จ่าย = GDP = ขั้นต้น ผลิตภัณฑ์ในประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว = ประชาธิปไตยประชาชนลาวสาธารณรัฐ. ที่มา: World Bank, ตัวชี้วัดการพัฒนาโลก (เข้าถึงกรกฎาคม 2014)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งองค์ประกอบสำคัญของค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้น คือ ทรัพยากรที่จำเป็นในการรักษาโครงสร้างพื้นฐานและบริการวิ่ง ในการนี้ บำรุงรักษาโครงสร้างพื้นฐานควรได้รับความสำคัญมาก เพราะผลตอบแทนอย่างเพียงพอในการรักษาโครงสร้างพื้นฐานที่มีอยู่เกือบแน่นอนจะเกินจะสร้างโครงสร้างใหม่วิกฤตและส่วนประกอบอื่น ๆของค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นเป็นค่าจ้างและเงินเดือน ซึ่งคิดเป็น 20% ถึง 30% ของค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นในช่วง พ.ศ. 2550 –
2013 และจาก 10% เป็น 12% ของการใช้จ่ายของรัฐบาลทั้งหมด ( ตารางที่ 3 ) คาดว่าการจ้างงานภาครัฐทั่วไป ( รวมถึงการจ้างงานในทางทหาร ) รวมประมาณ 2 ล้านคน หรือประมาณ 3.8 % ของประชากรเฉลี่ยค่าจ้างหรือเงินเดือนของพนักงานของรัฐบาลเกี่ยวกับ 100000 จ๊าดต่อเดือนและค่าจ้างอัตราการบีบอัด ( วัดละหารดีกรีที่เก้ากับดีกรีแรกของการบริหารค่าจ้างสาธารณะ ) ประมาณ 5 รัฐบาลปรับขึ้นค่าจ้างมากกว่าสองสามปีที่ผ่านมา และด้วยกลุ่มเช่าวางแผน ค่าเหนื่อยที่คาดว่าจะเพิ่มขึ้นต่อไปค่าเหนื่อยตามสัดส่วนของรายจ่ายและรายได้ก็จะต่ำตามมาตรฐานในระดับภูมิภาคและเงินเดือนของภาครัฐเป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่จะเข้าใกล้ระดับใกล้เคียง น้อยประเทศแต่ประสบการณ์ระหว่างประเทศ ( ช่อง 1 ) จะขอแนะนำให้ว่า ต่อไปหลักปรับค่าจ้างและเงินเดือนควรดำเนินการเป็นส่วนหนึ่งของระยะกลางโครงการปฏิรูปมุ่งเสริมสร้างประสิทธิภาพโดยรวมและประสิทธิภาพของการจ้างงานและค่าตอบแทนภาคราชการเป็นที่น่าสังเกตว่า ในขณะที่อัตราส่วนของรัฐบาลค่าจ้างผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศต่อหัวในพม่าจะยังคงต่ำเมื่อเทียบกับประเทศที่มีรายได้ต่ำ ๆ ( 1.3 เมื่อเทียบกับ 1.9 ) employment3 รัฐบาลรวมเป็นเปอร์เซ็นต์ของประชากรทั้งหมดสูงเมื่อเทียบกับประเทศที่มีรายได้ต่ำ ๆ ( 3.8% เมื่อเทียบกับ 1.1 % ) ในส่วนที่น้อยเพราะ ขนาดใหญ่ของทหาร

3 ตาราง :ข้ามประเทศเปรียบเทียบอัตราส่วนค่าจ้างของรัฐบาลกับรัฐบาล
รายจ่าย รายได้รัฐบาล และผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ

ค่าจ้าง / ค่าใช้จ่ายค่าจ้าง / GDP

ไทยพม่า 10.69 1.16 40.99 6.85
สิงคโปร์ 30.21 4.64 ผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศ GDP =

.
หมายเหตุ : อัตราส่วนเป็นค่าเฉลี่ยในช่วง พ.ศ. 2550 – 2014
ที่มา : ธนาคารโลกดัชนีการพัฒนาโลก ( เข้าถึงธันวาคม 2014 ) .

C