Playboy: Thanks to those special ef

Playboy: Thanks to those special effects, 2001 is undoubtedly the most graphic depiction of space flight in the history of films — and yet you have admitted that you yourself refuse to fly, even in a commercial jet liner. Why?

Kubrick: I suppose it comes down to a rather awesome awareness of mortality. Our ability, unlike the other animals, to conceptualize our own end creates tremendous psychic strains within us; whether we like to admit it or not, in each man’s chest a tiny ferret of fear at this ultimate knowledge gnaws away at his ego and his sense of purpose. We’re fortunate, in a way, that our body, and the fulfillment of its needs and functions, plays such an imperative role in our lives; this physical shell creates a buffer between us and the mind-paralyzing realization that only a few years of existence separate birth from death. If man really sat back and thought about his impending termination, and his terrifying insignificance and aloneness in the cosmos, he would surely go mad, or succumb to a numbing sense of futility. Why, he might ask himself, should be bother to write a great symphony, or strive to make a living, or even to love another, when he is no more than a momentary microbe on a dust mote whirling through the unimaginable immensity of space?

Those of us who are forced by their own sensibilities to view their lives in this perspective — who recognize that there is no purpose they can comprehend and that amidst a countless myriad of stars their existence goes unknown and unchronicled — can fall prey all too easily to the ultimate anomie….But even for those who lack the sensitivity to more than vaguely comprehend their transience and their triviality, this inchoate awareness robs life of meaning and purpose; it’s why ‘the mass of men lead lives of quiet desperation,’ why so many of us find our lives as absent of meaning as our deaths.

The world’s religions, for all their parochialism, did supply a kind of consolation for this great ache; but as clergymen now pronounce the death of God and, to quote Arnold again, ‘the sea of faith’ recedes around the world with a ‘melancholy, long, withdrawing roar,’ man has no crutch left on which to lean—and no hope, however irrational, to give purpose to his existence. This shattering recognition of our mortality is at the root of far more mental illness than I suspect even psychiatrists are aware.

Playboy: If life is so purposeless, do you feel it’s worth living?

Kubrick: The very meaninglessness of life forces man to create his own meaning. Children, of course, begin life with an untarnished sense of wonder, a capacity to experience total joy at something as simple as the greenness of a leaf; but as they grow older, the awareness of death and decay begins to impinge on their consciousness and subtly erode their joie de vivre, their idealism — and their assumption of immortality. As a child matures, he sees death and pain everywhere about him, and begins to lose faith in the ultimate goodness of man. But, if he’s reasonably strong — and lucky — he can emerge from this twilight of the soul into a rebirth of life’s elan. Both because of and in spite of his awareness of the meaninglessness of life, he can forge a fresh sense of purpose and affirmation. He may not recapture the same pure sense of wonder he was born with, but he can shape something far more enduring and sustaining. The most terrifying fact about the universe is not that it is hostile but that it is indifferent; but if we can come to terms with this indifference and accept the challenges of life within the boundaries of death — however mutable man may be able to make them — our existence as a species can have genuine meaning and fulfillment. However vast the darkness, we must supply our own light.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพลย์บอย: ด้วยลักษณะที่พิเศษ 2001 คือไม่ต้องสงสัย การแสดงให้เห็นภาพมากที่สุดของบินในประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ — และยัง คุณได้ยอมรับว่า ตัวคุณเองปฏิเสธการบิน แม้ในถุงเจ็ทพาณิชย์ ทำไมKubrick: ฉันคิดว่า มันลงมาให้ความรู้ที่ค่อนข้างน่ากลัวของการตาย สามารถ ซึ่งแตกต่างจากสัตว์อื่น ๆ conceptualize ปลายของเราเองสร้างสายพันธุ์ psychic มหาศาลภายในเรา ว่าเราต้องยอมรับมัน หรือไม่ ในแต่ละคนหน้าอก เฟอร์เร็ตเล็ก ๆ ของความกลัวที่ความรู้นี้สุดยอด gnaws ไปที่อาตมาของเขาและความประสงค์ของเขา เราโชคดี โดย ร่างกาย และการตอบสนองความต้องการและฟังก์ชัน บทบาทดังกล่าวมีความจำเป็นในชีวิตของเรา เปลือกนี้จริงสร้างบัฟเฟอร์ระหว่างเราและจริงใจ paralyzing ที่เพียงไม่กี่ปีเกิดแยกกันอยู่ตาย ถ้าคนนั่งกลับจริง ๆ และคิดว่า เกี่ยวกับ จ้างใกล้เขา ของเขาน่ากลัว insignificance และอ้างว้างในในเอกภพ เขาจะย่อมเป็นบ้า หรือยอมความรู้สึก numbing อุดมคติ ทำไม เขาอาจถามตัวเอง ควรรบกวนการเขียนซิมโฟนี่ดี หรือมุ่งมั่นในการดำเนินชีวิต หรือแม้แต่รักอีก เมื่อเขาไม่มากกว่า microbe อับบนฝุ่นเศษฟาง whirling ผ่าน immensity คับขันของพื้นที่พวกเราที่ถูกบังคับ โดย sensibilities ของตัวเองให้ดูชีวิตในมุมมองนี้ — ที่รู้จักว่า มีวัตถุประสงค์ไม่พวกเขาสามารถเข้าใจ และว่า ท่ามกลางดาวนับไม่ถ้วนให้ ดำรงอยู่ของพวกเขาไปไม่รู้จัก และ unchronicled ซึ่งสามารถแบ่งกลุ่มเป้าหมายเกินไปอย่างการ anomie สุดยอด... แต่สำหรับผู้ที่ขาดการไวไปกว่าคลับเข้าใจอนิจจังของพวกเขาและ triviality ของพวกเขารับรู้ inchoate นี้โอกาสทางชีวิตความหมายและวัตถุประสงค์ ทำไมของ 'มวลของผู้ชายเป้าหมายชีวิตสิ้นหวังเงียบ เหตุดังนั้นพวกเราหลายคนค้นหาชีวิตเป็นขาดความหมายเป็นของเราเสียชีวิตศาสนาของโลก สำหรับ parochialism ของพวกเขาทั้งหมด ไม่ได้จัดหาชนิดของการปลอบโยนการปวดนี้มาก แต่เป็น clergymen ตอนนี้เสียงความตายของพระเจ้า และ สาธกอาร์โนลด์อีก 'ทะเลศรัทธา' ถอยห่างไปทั่วโลกด้วยการ 'ความเศร้าโศก เสียงคำรามยาว ถอน คน crutch ไม่ทิ้งที่เท่ — และหวัง ว่าไม่ อย่างไรก็ตามไม่มีเหตุผล เพื่อให้วัตถุประสงค์ของเขาดำรงอยู่ การรับรู้การตายของเรานี้ซึ่งทำให้ป่นปี้ที่รากของเจ็บป่วยจิตมากไกลกว่าฉันสงสัยว่า จิตแพทย์แม้จะทราบได้เพลย์บอย: ถ้าชีวิตอยู่ดังนั้น purposeless บ้างก็คุ้มค่าน่าอยู่Kubrick: meaninglessness มากของกองกำลังชีวิตมนุษย์เพื่อสร้างความหมายของเขาเอง เด็ก แน่นอน เริ่มต้นชีวิต ด้วยความสงสัย ความจุรวมความสุขในสิ่งที่เป็นง่าย ๆ เป็น greenness ของใบไม้ สัมผัสที่ untarnished แต่พวกเขาเติบโตเก่า การรับรู้ของความตายและผุเริ่ม impinge ในสำนึกของพวกเขา และกัดกร่อนของ joie de vivre, idealism นักหา — และสมมติฐานของความเป็นอมตะ เด็กเติบโต เขาเห็นความตายและความเจ็บปวดเกี่ยวกับเขาทุก และเริ่มสูญเสียศรัทธาในความดีที่ดีที่สุดของมนุษย์ แต่ ถ้าเขาแข็งแรงสมตัว และโชคดี — เขาสามารถเกิดขึ้นจากนี้ทไวไลท์ของจิตวิญญาณเป็นการเกิดใหม่ของอีแลนของชีวิตได้ เนื่องจาก และ แม้ meaninglessness ของชีวิตจิตสำนึกของเขา เขาสามารถปลอมความรู้สึกสดใหม่ของวัตถุประสงค์และยืนยัน เขาไม่อาจเรียกคืนความรู้สึกบริสุทธิ์เหมือนกันของใจที่เขาเกิดด้วย แต่เขาสามารถสร้างรูปร่างสิ่งยืนยงไกลมากขึ้น และยั่งยืน ความจริงที่น่ากลัวที่สุดเกี่ยวกับจักรวาลไม่ว่า เป็นศัตรู แต่ว่า ก็สนใจ แต่ ถ้าเราสามารถรอมชอมกับท่านนี้ และยอมรับความท้าทายของชีวิตภายในขอบเขตของความตาย — แต่ mutable มนุษย์อาจสามารถทำให้พวกเขา — ของเราดำรงอยู่เป็นพันธุ์สามารถมีความหมายที่แท้จริงและตอบสนองได้ อย่างไรก็ตามความมืด เราต้องจัดหาไฟของเราเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพลย์บอย: ขอบคุณที่เทคนิคพิเศษผู้ 2001 คือไม่ต้องสงสัยภาพกราฟิกมากที่สุดของการเดินทางไปในอวกาศในประวัติศาสตร์ของภาพยนตร์ - และยังคุณได้ยอมรับว่าคุณเองปฏิเสธที่จะบินแม้จะอยู่ในสายการบินเจ็ทเชิงพาณิชย์ ทำไม? Kubrick: ฉันคิดว่ามันจะลงมาให้รับรู้ค่อนข้างน่ากลัวของการตาย ความสามารถของเราแตกต่างจากสัตว์อื่น ๆ เพื่อสร้างกรอบความคิดในตอนท้ายของเราเองสร้างสายพันธุ์จิตอย่างมากภายในตัวเรา; ไม่ว่าเราจะชอบที่จะยอมรับมันหรือไม่เข้าที่หน้าอกของแต่ละคนคุ้ยเขี่ยเล็ก ๆ ของความกลัวความรู้ที่ดีที่สุดนี้เกลียดชังไปที่อัตตาของเขาและความรู้สึกของเขาวัตถุประสงค์ เราโชคดีในทางที่ว่าร่างกายของเราและการปฏิบัติตามความต้องการและฟังก์ชั่นของละครดังกล่าวมีบทบาทจำเป็นในชีวิตของเรา; เปลือกกายภาพนี้สร้างกันชนระหว่างเราและก่อให้เกิดความคิดอัมพาตว่ามีเพียงไม่กี่ปีของการเกิดการดำรงอยู่แยกต่างหากจากความตาย ถ้าชายคนจริงๆนั่งกลับและคิดเกี่ยวกับการเลิกจ้างที่กำลังจะมาของเขาและไม่มีความหมายที่น่าสะพรึงกลัวของเขาและโดดเดี่ยวในจักรวาลเขาก็จะไปบ้าหรือยอมจำนนต่อความรู้สึกที่ทำให้มึนงงของความหมาย ทำไมเขาอาจจะถามตัวเองควรจะรำคาญที่จะเขียนซิมโฟนีที่ดีหรือมุ่งมั่นที่จะทำให้ชีวิตหรือแม้กระทั่งการที่จะรักคนอื่นเมื่อเขาคือไม่เกินจุลินทรีย์ชั่วขณะฝุ่นผงขว้างผ่านไปไม่ได้ใหญ่โตมโหฬารของพื้นที่? พวกเราที่จะถูกบังคับโดยความรู้สึกของตัวเองเพื่อดูชีวิตของพวกเขาในมุมมองนี้ - ผู้ที่รับรู้ว่ามีจุดประสงค์ที่พวกเขาสามารถเข้าใจและท่ามกลางมากมายนับไม่ถ้วนของดาวการดำรงอยู่ของพวกเขาไปไม่รู้จักและ unchronicled - สามารถตกเหยื่อทั้งหมดง่ายเกินไปที่จะ ภาวะผิดปกติที่ดีที่สุด ... แต่ที่แม้สำหรับผู้ที่ขาดความไวมากกว่าคลุมเครือเข้าใจที่ไม่ยั่งยืนของพวกเขาและสามัญของพวกเขานี้การรับรู้ขั้นต้นปล้นชีวิตของความหมายและวัตถุประสงค์; มันเป็นเหตุผลที่ 'มวลของคนนำไปสู่ชีวิตแห่งความสิ้นหวังเงียบ,' ทำไมเราหลายคนพบว่าชีวิตของเราเป็นขาดของความหมายเช่นการเสียชีวิตของเรา. ศาสนาของโลกสำหรับความแคบของพวกเขาทั้งหมดไม่จัดหาชนิดของปลอบใจสำหรับอาการปวดที่ดีนี้; แต่เป็นบาทหลวงในขณะนี้ออกเสียงตายของพระเจ้าและการอ้างอิง Arnold อีกครั้ง 'ทะเลของความเชื่อ' สมาธิทั่วโลกด้วย 'เศร้ายาวแผดเสียงถอน' คนมีไม้เท้าไม่เหลือที่จะยันและไม่มีความหวัง แต่ไม่มีเหตุผลที่จะให้จุดประสงค์เพื่อการดำรงอยู่ของเขา นี้ได้รับการยอมรับป่นปี้ของการตายของเราอยู่ที่รากของไกลเจ็บป่วยมากขึ้นทางจิตกว่าที่ฉันสงสัยแม้แต่จิตแพทย์มีความตระหนัก. เพลย์บอย: ถ้าชีวิตคือเพื่อจุดมุ่งหมายทำคุณรู้สึกว่ามันคุ้มค่าที่อาศัยอยู่? Kubrick: ความหมายมากในชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งพลังในการสร้างของเขา ความหมายของตัวเอง เด็กของหลักสูตรเริ่มต้นชีวิตด้วยความรู้สึกหมองสงสัย, ความสามารถในการสัมผัสกับความสุขทั้งหมดที่สิ่งที่ง่ายเป็นความอ่อนหัดของใบ; แต่เป็นพวกเขาโตขึ้นการรับรู้ของการตายและการสลายตัวเริ่มต้นที่จะกระทบกับจิตสำนึกของพวกเขาและการกัดเซาะอย่างละเอียด Joie de Vivre ของพวกเขา, ความเพ้อฝันของพวกเขา - และสมมติฐานของพวกเขาของความเป็นอมตะ ในฐานะที่เป็นเด็กผู้ใหญ่เขาเห็นความตายและความเจ็บปวดทุกที่เกี่ยวกับเขาและเริ่มที่จะสูญเสียความเชื่อมั่นในความดีที่ดีที่สุดของมนุษย์ แต่ถ้าเขามีเหตุผลที่แข็งแกร่ง - และโชคดี - เขาสามารถโผล่ออกมาจากพลบค่ำของจิตวิญญาณนี้ในการเกิดใหม่ของชำนาญของชีวิต ทั้งเพราะและทั้งๆที่มีการรับรู้ของเขาในความหมายของชีวิตที่เขาสามารถปลอมความรู้สึกสดใหม่ของวัตถุประสงค์และการยืนยัน เขาอาจจะไม่กลับคืนความรู้สึกบริสุทธิ์เดียวกันของแปลกใจที่เขาเกิดมาพร้อมกับ แต่เขาสามารถสร้างรูปร่างสิ่งที่ไกลมากขึ้นยาวนานและยั่งยืน ความเป็นจริงที่น่ากลัวมากที่สุดเกี่ยวกับจักรวาลไม่ได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นมิตร แต่ที่มันเป็นไม่แยแส; แต่ถ้าเราสามารถรอมชอมกับไม่แยแสนี้และยอมรับความท้าทายของชีวิตอยู่ภายในขอบเขตของการตาย - แต่คนไม่แน่นอนอาจจะไม่สามารถที่จะทำให้พวกเขา - การดำรงอยู่ของเราเป็นสายพันธุ์ที่สามารถมีความหมายของแท้และปฏิบัติตาม แต่ความมืดมากมายที่เราจะต้องจัดหาแสงของเราเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพลย์บอย : ขอบคุณบรรดาพิเศษ 2001 คือไม่ต้องสงสัยกราฟิกส่วนใหญ่การบิน ในประวัติศาสตร์ของภาพยนตร์และยังคุณจะยอมรับว่าคุณปฏิเสธที่จะบิน แม้ในเครื่องบินพาณิชย์ซับ ทำไม ?

คูบริก : ฉันคิดว่ามันมาจากความรู้ที่ค่อนข้างน่ากลัวของการตาย ความสามารถของเรา แตกต่างจากสัตว์อื่น ๆสุดท้ายของเราเองที่จะคิดสร้างพลังจิตมหาศาลสายพันธุ์ภายในเรา ว่าเราต้องการที่จะยอมรับมันหรือไม่ ในของแต่ละคนก็หน้าอกเล็ก ๆอยู่แห่งความกลัวที่ความรู้สูงสุดนี้กัดแทะไปที่อัตตาและความรู้สึกของวัตถุประสงค์ เราโชคดีในทางร่างกายของเรา และการปฏิบัติตามความต้องการและการทำงานของ เล่น เช่นขวาง บทบาทในชีวิตของเราเปลือกทางกายภาพนี้จะสร้างบัฟเฟอร์ระหว่างพวกเราและจิตใจทำให้เป็นอัมพาต ตระหนักว่าเพียงไม่กี่ปีของการดำรงอยู่กำเนิดแยกจากความตาย ถ้าผู้ชายนั่งกลับและคิดเกี่ยวกับการยกเลิกการของเขาและเล็กน้อยน่ากลัวของเขาและอยู่เพียงลำพังในจักรวาล เขาย่อมโกรธ หรือก้มหัวให้มึนงงความรู้สึกไร้ประโยชน์ . ทำไม เขาอาจจะถามตัวเองควรจะต้องเขียนซิมโฟนีที่ยิ่งใหญ่ หรือพยายามที่จะทำให้ชีวิต หรือแม้แต่ความรัก เมื่อเขาไม่มีมากกว่าจุลินทรีย์ชั่วขณะในฝุ่นผงขว้างผ่านมโหฬารที่คาดไม่ถึงของพื้นที่ ?

พวกเราที่อยู่ตามรสนิยมของตัวเองบังคับให้มุมมองของชีวิต ในมุมมองนี้ -- ที่รู้จักว่า ไม่มีจุดประสงค์ที่พวกเขาสามารถเข้าใจและท่ามกลางมากมายนับไม่ถ้วนของการดำรงอยู่ของพวกเขาไปที่ดาว และ unchronicled - สามารถตกเหยื่อทั้งหมดง่ายเกินไปที่จะมากกว่า . . . . . . . สุดยอดแต่สำหรับผู้ที่ไม่มีความไวมากกว่าไม่ค่อยเข้าใจรายละเอียดปลีกย่อยของพวกเขาและพวกเขาสภาพชั่วคราว ความตระหนัก เพิ่งเริ่มต้นนี้ปล้นชีวิตของความหมายและวัตถุประสงค์ มันทำไม ' มวลมนุษย์ดำเนินชีวิตของความสิ้นคิดเงียบ ' ทำไมดังนั้นส่วนมากของเราพบชีวิตที่ขาดความหมายตาย

ศาสนาของเรา โลกทั้งหมด parochialism ของพวกเขาทำจัดหาชนิดของการปวดที่ดีสำหรับเรื่องนี้ แต่เป็นบามหลวงประกาศตอนนี้ความตายของพระเจ้าและอ้าง Arnold อีกครั้ง ' ทะเลแห่งความศรัทธา ' recedes ทั่วโลกด้วย ' เศร้านาน ถอนคำราม ' มนุษย์ไม่มีไม้เท้าไปที่ปอด และไม่มีความหวัง แต่ที่ไร้เหตุผล เพื่อให้วัตถุประสงค์ในการดำรงอยู่ของเขานี้การรับรู้การตายของของเราอยู่ที่รากของไกลมากขึ้นกว่าที่ฉันสงสัย แม้แต่ความเจ็บป่วยทางจิตจิตแพทย์ทราบ

เพลย์บอย : ถ้าชีวิตคุณอย่างไร้จุดประสงค์ คุณว่ามันคุ้มค่าที่จะมีชีวิตอยู่ ?

คูบริก : ซึ่งไร้ความหมายมากของพลังชีวิตคนเพื่อสร้างความหมายของตัวเอง เด็กของหลักสูตรเริ่มต้นชีวิตกับความรู้สึกไม่มัวหมองของสงสัยความจุเพื่อประสบการณ์ความสุขในสิ่งที่เป็นง่ายๆเป็นสีเขียวใบไม้ แต่เมื่อโตขึ้น ความตระหนักของความตายและการเริ่มต้นที่จะไปกระทบกับจิตของตนเองอย่างละเอียดและกัดกร่อนของ Joie de Vivre ของจิตนิยม - สมมติฐานของพวกเขาและเป็นอมตะ เป็นเด็กเติบโตขึ้น เขาเห็นความตายและความเจ็บปวดทุกเรื่องเขาและเริ่มสูญเสียความศรัทธาในความดีสูงสุดของมนุษย์ แต่ถ้าเขาแข็งแรง - มีเหตุผลและโชคดีที่เขาสามารถออกมาจากอีกมิติของจิตวิญญาณเป็นการเกิดใหม่ของชีวิตของเรา . ทั้งเพราะและทั้งๆที่มีการรับรู้ของการไร้ความหมายของชีวิต เขาสามารถสร้างความรู้สึกสดใหม่ของวัตถุประสงค์และการสัตยาบัน เขาอาจจะไม่ได้รับรู้ความรู้สึกที่บริสุทธิ์เหมือนกัน สงสัยเขาเกิดมาพร้อมกับแต่เขาสามารถสร้างรูปร่างบางอย่างมากขึ้นจีรังและยั่งยืน . น่ากลัวมากที่สุดจริงเกี่ยวกับจักรวาล ไม่ใช่ มันคือศัตรู แต่ก็เฉยๆ แต่ถ้าเราสามารถรอมชอมกับความเฉยเมย และยอมรับความท้าทายของชีวิตภายในขอบเขตของความตาย แต่ไม่แน่นอน ผู้ชายอาจจะทำให้พวกเขา - การดำรงอยู่ของเราเป็นชนิดสามารถให้ความหมายที่แท้และการเติมเต็มอย่างไรก็ตามกว้างใหญ่ในความมืด เราต้องใส่แสงของเราเอง