U.S. disengagement has not produced

U.S. disengagement has not produced a more stable or secure Middle East.
Five years into the Obama presidency, this approach has yielded mixed results. Administration officials were wrong to believe that the region's problems have been exaggerated or are mostly the result of American blunders. U.S. disengagement has not produced a more stable or secure Middle East. In fact, the region has gotten much worse. Left to their own devices, the region's leaders have hardly governed more effectively; partly as a result, civil wars are burning in Libya, Syria, and Yemen. Bahrain, Egypt, Iraq, and Lebanon are teetering on the edge. Meanwhile, instability in those places has spilled across borders into Algeria, Jordan, Kuwait, and Turkey, straining those countries' already fragile social fabrics. Moreover, these stresses have collectively provoked a vicious proxy war between Iran and a group of Sunni Arab states, led by Saudi Arabia, that many fear will snowball into a regionwide Shiite-Sunni conflict.
Ironically, however, these conditions have validated one of the claims made by administration officials. The growing chaos in the Middle East has not yet affected core U.S. interests, which suggests that those officials were correct when they claimed that U.S. interests in the region were less vulnerable than often assumed. Throughout Obama's time in office, the price of oil -- the ultimate barometer of Middle Eastern stability and the most important U.S. interest in the region -- has stayed largely stable, and most projections suggest that it will remain so for the foreseeable future. So far, there have been no major terrorist attacks against Americans, either in the region or at home. And so far, most of Washington's key Middle Eastern allies, including Israel, have suffered only modestly from the regional mayhem.
That is a noteworthy and somewhat surprising outcome. In 2009, it would have been hard to put much stock in a prediction that the United States could shirk its regional leadership role for five years, sit back and watch as the Middle East came unglued, and not suffer painful blows to vital U.S. interests. And yet, although American interests have not suffered thus far, Washington's good fortune seems unlikely to last. The relative stability of oil prices has been driven by expanding oil exports from places that are increasingly beset by violence, particularly Iraq. Syria has become a breeding ground for international terrorists, some of whom aspire to attack targets in the United States. The power vacuum in Yemen continues to provide a safe haven for al Qaeda in the Arabian Peninsula. And as Libya slides into a civil war of its own, other Salafi groups are finding sanctuary and recruits there.
Although Washington's closest allies in the region have so far stood up well to a multitude of threats, they have not been immune to them. In the past three years, Israel has used force multiple times against the Syrian regime, as well as against extremists in Gaza and the Sinai, to try to tamp down the dangers growing along its borders. Unprecedented internal unrest has buffeted the monarchy in Jordan, which is also struggling to withstand a flood of refugees from Iraq and Syria. And Saudi Arabia faces the prospect of an unnerving royal succession in the not-too-distant future.
Nevertheless, the fact that these problems have not already affected American interests suggests that, in confronting the region's instability, a modestly increased effort might be all that is required to safeguard U.S. interests against the Middle East's myriad threats. Obama might have pushed the pendulum of U.S. involvement in the Middle East too far toward disengagement, but there is no need to swing it back to the militarized overinvolvement that characterized the administration of George W. Bush.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Disengagement สหรัฐอเมริกาได้ผลิตตะวันออกกลางมั่นคง หรือปลอดภัยมากขึ้นห้าปีเป็นประธานาธิบดี Obama วิธีการนี้มีผลผลผสม เจ้าหน้าที่บริหารผิดเชื่อว่า ปัญหาของภูมิภาคนี้มีการพูดเกินจริง หรือเป็นผลผิดพลาดอเมริกันส่วนใหญ่ได้ Disengagement สหรัฐอเมริกาได้ผลิตตะวันออกกลางมั่นคง หรือปลอดภัยมากขึ้น ในความเป็นจริง ภูมิภาคมีอากาศมากแย่ลง ซ้ายไปยังอุปกรณ์ของตนเอง ผู้นำของภูมิภาคมีภายใต้แทบไม่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ บางส่วนเป็นผล จะเขียนสงครามกลางเมืองในลิเบีย ซีเรีย และเยเมน บาห์เรน อียิปต์ อิรัก และเลบานอนจะ teetering ขอบ ในขณะเดียวกัน ความไม่เสถียรในสถานที่ที่มีหกข้ามพรมแดน ในแอลจีเรีย Jordan คูเวต ตุรกี รัดผ้าสังคมเปราะบางแล้วประเทศเหล่านั้น นอกจากนี้ ความเครียดเหล่านี้มีรวมยั่วยุการพร็อกซีหินสงครามระหว่างอิหร่านและกลุ่มรัฐอาหรับหนี่ นำ โดยซาอุดีอาระเบีย ว่า กลัวมากจะก้อนหิมะเป็น regionwide ขัดแย้งหนี่ชีอะห์แดกดัน อย่างไรก็ตาม เงื่อนไขเหล่านี้มีการตรวจสอบอ้าง โดยเจ้าหน้าที่ดูแลอย่างใดอย่างหนึ่ง ความวุ่นวายในตะวันออกกลางเติบโตได้ไม่ได้มีผลกระทบหลักสหรัฐอเมริกาสนใจ ซึ่งแสดงให้เห็นว่า เจ้าหน้าที่เหล่านั้นได้ถูกต้องเมื่อพวกเขาอ้างว่า ผลประโยชน์ของสหรัฐฯ ในภูมิภาคมีความเสี่ยงน้อยกว่ามักจะสันนิษฐาน ตลอดเวลาของ Obama ในสำนักงาน ราคาน้ำมัน - บารอมิเตอร์ที่ดีที่สุดของเสถียรภาพของตะวันออกกลางและสหรัฐดอกเบี้ยสำคัญภูมิภาคที่มีอยู่ส่วนใหญ่เสถียร และประมาณการส่วนใหญ่แนะนำว่า มันจะยังคงอยู่ดังนั้นในอนาคต ไกล มีการไม่สำคัญการก่อการร้ายโจมตีชาวอเมริกัน ภูมิภาค หรือที่บ้าน และไกล ส่วนใหญ่ของวอชิงตันหลักตะวันออกกลางพันธมิตร รวมทั้งอิสราเอล ประสบเพียงสุภาพจากประทุษร้ายในภูมิภาคผลที่สำคัญ และค่อนข้างน่าแปลกใจที่ได้ ใน 2009 ก็จะได้รับการใส่หุ้นมากในการคาดการณ์ว่า สหรัฐอเมริกาสามารถหนีบทบาทผู้นำภูมิภาคห้าปี และดูเป็นตะวันออกกลางมา unglued และไม่ทรมานเจ็บปวดพัดเพื่อผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกาที่สำคัญ และยัง แม้ว่าอเมริกันสนใจไม่ประสบฉะนี้ ของวอชิงตันโชคดีดูเหมือนว่าไม่น่าจะ ญาติเสถียรภาพของราคาน้ำมันการเน้น ด้วยการขยายการส่งออกน้ำมันจากสถานที่จะรุมเร้ามากขึ้น โดยความรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศอิรัก ซีเรียได้กลายเป็นเพาะสำหรับประเทศผู้ก่อการร้าย บางคนปรารถนาที่จะโจมตีเป้าหมายในสหรัฐอเมริกา ดูดพลังงานในเยเมนยังคงให้มีความปลอดภัยสำหรับอัลดะห์ในคาบสมุทรอาหรับ และเป็นภาพนิ่งลิเบียเป็นสงครามกลางเมืองของตัวเอง กลุ่ม Salafi อื่น ๆ กำลังค้นหาวิหารและพนักงานมีแม้ว่าในวอชิงตันพันธมิตรที่ใกล้เคียงในภูมิภาคจนมีชิ้นดีที่หลากหลายของภัยคุกคาม พวกเขาไม่ได้ภูมิคุ้มกันได้ ในช่วงสามปีที่ อิสราเอลได้ใช้แรงหลายครั้ง กับระบอบการปกครองซีเรีย เช่นเดียว กับ กับพวกหัวรุนแรงในกาซาและวซิ ในการ tamp ลงเติบโตตามเส้นขอบของอันตราย ความไม่สงบภายในอย่างมีซัดกระทบกับสถาบันพระมหากษัตริย์ใน Jordan ซึ่งยังได้ดิ้นรนทนน้ำท่วมของผู้ลี้ภัยจากประเทศอิรักและซีเรีย และซาอุดิอาระเบียหน้าโอกาสของรุ่งเรืองทำให้ตกใจในอนาคตไม่สาหัสอย่างไรก็ตาม ความจริงที่ว่า ปัญหาเหล่านี้ได้ไม่ผลกระทบผลประโยชน์อเมริกาแล้วแนะนำว่า ในการเผชิญหน้ากับความไม่เสถียรของภูมิภาค ความสุภาพเพิ่มขึ้นอาจจะทั้งหมดที่จำเป็นเพื่อรักษาผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกาจากภัยคุกคามมากมายของตะวันออกกลาง Obama อาจผลักลูกตุ้มของสหรัฐฯ มีส่วนร่วมในตะวันออกกลางไกลไปทาง disengagement แต่ไม่จำเป็นต้องแกว่งกลับไป overinvolvement militarized ที่ลักษณะการบริหารงานของจอร์จ W. บุช

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลุดพ้นสหรัฐไม่ได้ผลิตที่มีเสถียรภาพมากขึ้นหรือมีความปลอดภัยตะวันออกกลาง.
ห้าปีในตำแหน่งประธานาธิบดีโอบามาวิธีการนี้มีผลให้ผลการผสม เจ้าหน้าที่บริหารงานผิดที่จะเชื่อว่าปัญหาที่เกิดขึ้นในภูมิภาคที่ได้รับการพูดเกินจริงหรือส่วนใหญ่จะเป็นผลมาจากความผิดพลาดของชาวอเมริกัน หลุดพ้นสหรัฐไม่ได้ผลิตที่มีเสถียรภาพมากขึ้นหรือเชื่อถือได้ของตะวันออกกลาง ในความเป็นจริงในภูมิภาคที่มีอากาศเลวร้ายมาก จากซ้ายไปอุปกรณ์ของตัวเองเป็นผู้นำของภูมิภาคนี้มีหน่วยงานที่แทบจะไม่ได้มีประสิทธิภาพมากขึ้น; ส่วนหนึ่งเป็นผลให้สงครามกลางเมืองมีการเผาไหม้ในลิเบียซีเรียและเยเมน บาห์เรน, อียิปต์, อิรักและเลบานอนจะโอนเอนอยู่บนขอบ ในขณะที่ความไม่แน่นอนในสถานที่เหล่านั้นได้ที่หกรั่วไหลข้ามพรมแดนเข้าไปในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียจอร์แดนคูเวตและตุรกีรัดประเทศเหล่านั้น 'เปราะบางอยู่แล้วผ้าสังคม นอกจากนี้ความเครียดเหล่านี้มีเคืองรวมสงครามพร็อกซี่หินระหว่างอิหร่านและกลุ่มประเทศอาหรับสุหนี่นำโดยซาอุดิอารเบียที่กลัวมากจะก้อนหิมะเป็นความขัดแย้งไอท์-ซุน regionwide.
แดกดัน แต่เงื่อนไขเหล่านี้ได้ผ่านการตรวจสอบอย่างใดอย่างหนึ่ง เรียกร้องที่ทำโดยเจ้าหน้าที่บริหาร ความวุ่นวายที่เพิ่มขึ้นในตะวันออกกลางยังไม่ได้รับผลกระทบหลักผลประโยชน์ของสหรัฐซึ่งแสดงให้เห็นว่าเจ้าหน้าที่เหล่านั้นที่ถูกต้องเมื่อพวกเขาอ้างว่าผลประโยชน์ของสหรัฐในภูมิภาคนี้มีความเสี่ยงน้อยกว่ามักจะคิด ตลอดเวลาของโอบามาในที่ทำงานราคาน้ำมัน - บารอมิเตอร์ที่ดีที่สุดของความมั่นคงในตะวันออกกลางและความสนใจที่สำคัญที่สุดของสหรัฐในภูมิภาค - มีอยู่มั่นคงส่วนใหญ่และประมาณการส่วนใหญ่แสดงให้เห็นว่ามันจะยังคงอยู่ดังนั้นในอนาคตอันใกล้ เพื่อให้ห่างไกลไม่มีการโจมตีของผู้ก่อการร้ายที่สำคัญกับชาวอเมริกันทั้งในภูมิภาคหรือที่บ้าน และเพื่อให้ห่างไกลที่สุดของวอชิงตันพันธมิตรที่สำคัญในตะวันออกกลางรวมทั้งอิสราเอลได้รับความเดือดร้อนเพียงอย่างถ่อมตัวจากการทำร้ายร่างกายในระดับภูมิภาค.
นั่นคือผลที่น่าสังเกตและน่าแปลกใจบ้าง ในปี 2009 ก็จะได้รับยากที่จะใส่หุ้นมากในการคาดการณ์ว่าสหรัฐอาจปัดบทบาทความเป็นผู้นำของภูมิภาคเป็นเวลาห้าปีที่ผ่านมากลับมานั่งและดูเป็นตะวันออกกลางมา unglued และไม่ประสบความเจ็บปวดที่จะพัดประโยชน์อันสำคัญของสหรัฐ และยังแม้ว่าผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกายังไม่ได้รับความเดือดร้อนป่านนี้ความโชคดีของวอชิงตันดูเหมือนว่าไม่น่าจะมีอายุการใช้ ความมั่นคงของราคาน้ำมันได้รับแรงหนุนจากการขยายตัวของการส่งออกน้ำมันจากสถานที่ที่มีการรุมเร้ารุนแรงมากขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งประเทศอิรัก ซีเรียได้กลายเป็นพื้นพันธุ์สำหรับการก่อการร้ายระหว่างประเทศบางคนปรารถนาที่จะโจมตีเป้าหมายในสหรัฐอเมริกา สูญญากาศอำนาจในเยเมนยังคงให้เป็นที่หลบภัยสำหรับอัลกออิดะห์ในคาบสมุทรอาหรับ และในขณะที่ลิเบียภาพนิ่งลงในสงครามกลางเมืองของตัวเอง Salafi กลุ่มอื่น ๆ ที่กำลังมองหาสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และการรับสมัครมี.
แม้ว่าพันธมิตรที่ใกล้ชิดของวอชิงตันในภูมิภาคเพื่อให้ห่างไกลได้ลุกขึ้นยืนอย่างดีเพื่อความหลากหลายของภัยคุกคามที่พวกเขายังไม่ได้รับภูมิคุ้มกันให้กับพวกเขา ในรอบสามปีที่ผ่านมาอิสราเอลได้ใช้แรงหลายครั้งกับระบอบการปกครองซีเรียเช่นเดียวกับพวกหัวรุนแรงในฉนวนกาซาและซีนายพยายามที่จะลง tamp อันตรายที่เติบโตไปพร้อมชายแดน ความไม่สงบภายในประวัติการณ์ได้ buffeted สถาบันพระมหากษัตริย์ในจอร์แดนซึ่งยังดิ้นรนที่จะทนต่อน้ำท่วมของผู้ลี้ภัยจากอิรักและซีเรีย และซาอุดีอาระเบียใบหน้าโอกาสของการสืบทอดพระราชตกใจในอนาคตที่ไม่ไกลเกินไป.
แต่ความจริงที่ว่าปัญหาเหล่านี้ยังไม่ได้รับผลกระทบแล้วผลประโยชน์ของสหรัฐอเมริกาแสดงให้เห็นว่าในการเผชิญหน้ากับความไม่แน่นอนของภูมิภาคนี้เป็นความพยายามที่เพิ่มขึ้นอย่างสุภาพอาจจะมีสิ่งที่ จะต้องรักษาผลประโยชน์ของสหรัฐกับตะวันออกกลางภัยคุกคามมากมาย โอบามาอาจจะมีการผลักดันลูกตุ้มการมีส่วนร่วมของสหรัฐในตะวันออกกลางมากเกินไปที่จะไปสู่ความหลุดพ้น แต่ไม่มีความจำเป็นที่จะแกว่งกลับไปยัง overinvolvement ทหารที่โดดเด่นในการบริหารงานของจอร์จดับเบิลยูบุช