“Harry.” I gasped.I shut the door b

“Harry.” I gasped.
I shut the door behind me, pulling the curtain down. I began my stride up to him when he placed his hands in front of me.
“Wait.” He whispered.
I searched his eyes desperately seeking an answer.
“We...we...we can’t.” He said. I felt my shoulders slump. “I’m sorry.” He sighed.
“What do you mean...we can’t?”
“We just can’t.”
Why couldn’t he just remember who I was, who we were, how I had felt with him?
Why was he acting like such an...adult?
He moved away from me, picked up his bag and walked out the door.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"แฮร์รี่" ผม gaspedฉันปิดประตูข้างหลัง ดึงม่านลง เริ่มก้าวของฉันถึงเขาเมื่อเขาทำมือด้านหน้าของฉัน"รอ" เขากระซิบฉันค้นหาตาหมดแสวงหาคำตอบ"เรา...เรา...เราไม่ได้" เขากล่าวว่า ฉันรู้สึกว่าไหล่ของฉันตกต่ำ "ขอโทษ" เขาถอนหายใจ"ไม่คุณหมายถึง อะไร...เราไม่สามารถหรือไม่""เราแค่ไม่"ทำไมไม่สามารถเขาเพียงจำใครได้ คนเรา วิธีผมได้รู้สึกกับเขา หรือไม่ทำไมเขาทำหน้าที่เหมือนเช่นการ...ผู้ใหญ่เขาย้ายไปจากฉัน รับกระเป๋าของเขา และเดินออกจากประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"แฮร์รี่." ผมอ้าปากค้าง.
ฉันปิดประตูอยู่ข้างหลังผมดึงม่านลง ฉันเริ่มก้าวย่างของฉันขึ้นอยู่กับเขาเมื่อเขาวางมือในด้านหน้าของฉัน.
"รอ." เขากระซิบ.
ฉันค้นหาดวงตาของเขาหมดหาคำตอบ.
"เรา ... เรา ... เราไม่สามารถ." เขากล่าวว่า . ผมรู้สึกว่าไหล่ของฉันตกต่ำ "ฉันขอโทษ." เขาถอนหายใจ.
"คุณหมายถึงอะไร ... เราไม่สามารถ?"
"เราก็ไม่สามารถ."
ทำไมจะไม่ได้เขาก็จำได้ว่าผมเป็นใครที่เรามีวิธีการที่ฉันมี รู้สึกกับเขา
ทำไมเขาทำตัวเหมือนเช่น ... ผู้ใหญ่?
เขาย้ายออกไปจากฉันหยิบกระเป๋าของเขาและเดินออกจากประตู

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" แฮร์รี่ ฉันอ้าปากค้าง .
ฉันปิดประตูตามหลัง ดึงม่านลง ฉันเริ่มสาวเท้าขึ้นเขาเมื่อเขาวางมือของเขาต่อหน้าผม .
" รอ " เขากระซิบ .
ผมค้นตา หาคำตอบ
" เรา . . . เรา . . เราไม่ " เขากล่าว ฉันรู้สึกตกต่ำไหล่ของฉัน " ฉันขอโทษ . . . " เขาถอนหายใจ .
" คุณหมายถึงอะไร . . . . . . . เราไม่สามารถ ? "

" " เราทำไม่ได้ทำไมเขาไม่แค่จำไว้ว่าฉันเป็นใคร เราเป็นใคร ว่าผมรู้สึกกับเขา
ทำไมเขาทำตัวเหมือนเป็น . . . ผู้ใหญ่ ?
เขาย้ายไปจากฉัน หยิบกระเป๋าและเดินออกจากประตู