'My mother is a witch,' I began. Sh

'My mother is a witch,' I began. She has a friend, a dog called Ball. When she wants to kill somebody, she tells Ball . . .'

I talked and talked; I told the judge everything. Judge Bromley listened carefully. 'My child, is this the truth?'

'Yes,' I answered. 'I'm telling you the truth.'

The guards brought my mother back into the room again. Her face looked tired and her eyes were red.

'Elizabeth Device, your daughter told us about your dog, Ball. Your son, too, told us about the clay pictures. We know everything.'

My mother said nothing. She didn't look at the judge and she didn't look at me.

Next, the guards brought my brother James into the room. When I saw James, I wanted to cry. James was thin and dirty and his hair was very long. He looked at the judge and at all the rich and important men in the room and he began to cry. Then he sat down on the floor.

'Stand up, James Device,' Judge Bromley said.

The guards pulled James up, but he fell to the floor again.

'You killed Mr Duckworth,' Judge Bromley said.

'I wanted a shirt,' James cried.

'Is your brother a witch?' Judge Bromley asked me.

'Yes,' I said. My brother sat on the floor, his mouth open. He looked at me, but he didn't know me. I was clean, and fat because of all the good food at Read Hall.

'James told me about his friend, Dandy,' I began.

'Dandy was the Devil and...

James heard the name Dandy, and he began to cry again. 'I want Dandy! I want to go home!'

The guards pulled him up from the floor and took him out of the room. I never saw my brother again.

When the guards brought my sister Alizon in front of the judge, I said nothing. John Law, the pedlar, came into the room. He was a thin man now. He walked slowly and he talked slowly and his face looked ill. He told the judge about that day near Colne when Alizon cursed him and her dog ran after him.

'I'm sorry!' Alizon said. 'I was angry with you that day, but I'm sorry now.' Alizon's eyes were dark and afraid, but she had no friends in that room and nobody wanted to listen to her.

Then Mr Nowell took me out and I waited with his servant in a different room. An hour later, there was the noise of many people shouting and crying.

The servant smiled. 'The trial is finished,' he said.

'You're a good child, Jennet. You told the judge the truth about the witches.'

Mr Nowell took me home to Read Hall. And on the twentieth day of August 1612, the guards took my mother, my sister and my brother out of prison, and hanged them in front of Lancaster Castle.

And so I lost my family.

When I was a child, I wanted to be happy. I wanted to be warm, to wear shoes, to eat good food. I wanted someone to take care of me. That's all. My mother gave me nothing. She gave me no love. She never took care of me.

Because my mother was a witch, my father ran away and I never knew him. My father was a rich man without a name, and I lived hungry and cold with a witch. And so I told Judge Bromley the truth about my family. Was I wrong?

I don't know.

I was happy for years at Read Hall. For twenty one years, I forgot my family. I learned to cook for the Nowell family; I worked many hours every day but I was warm and I ate good food. Every Sunday, in my best dress, I went to church; every summer I walked over Pendle Hill. I never thought about my family, because I was happy at Read Hall.

In August 1612, the guards hanged my family in front of Lancaster Castle. But their dead faces waited for me there; and a year ago, in 1633, when the guards put me in the prison in Lancaster Castle, I met them again. Day after day, I see their ugly, dead faces and hear their cold, angry voices. I think of them all the time. God is with me here, in prison. I believe that. But my dead family is with me too.

Mr Webster, from the church at Kildwick, visits me again. His blue eyes are tired, but he smiles at me.

'Edmund Robinson and his father told the truth in London,' he says quietly. 'The child told lies about you because he was afraid of his father. He wanted his father to love him.'

I say nothing. Mr Webster wants to be kind, but he cannot help me. Mr Nowell cannot help me because he is dead. Edmund Robinson is only a child; he tells lies one day, and the truth the next day. But the truth cannot help me. What can I do against hate, and lies? When Mr Nowell was alive, the villagers didn't talk about me. But when Mr Nowell died, the lies began. The villagers are all afraid of me - because my name is Device. They hate me - because my name is Device. They say I am a witch - because my name is Device.

I come from a family of witches, but I am not a witch.

Nobody died because I cursed them. I never made clay pictures, I never had a cat or dog. I only wanted to live quietly at Read Hall and watch the changing skies over Pendle Hill.

When I was a child, I was always cold and hungry, and I hated my family because they were witches. In 1612, I told the truth, and the truth killed my family. Now, twenty two years later, l

'My mother is a witch,' I began. She has a friend, a dog called Ball. When she wants to kill somebody, she tells Ball . . .'

I talked and talked; I told the judge everything. Judge Bromley listened carefully. 'My child, is this the truth?'

'Yes,' I answered. 'I'm telling you the truth.'

The guards brought my mother back into the room again. Her face looked tired and her eyes were red.

'Elizabeth Device, your daughter told us about your dog, Ball. Your son, too, told us about the clay pictures. We know everything.'

My mother said nothing. She didn't look at the judge and she didn't look at me.

Next, the guards brought my brother James into the room. When I saw James, I wanted to cry. James was thin and dirty and his hair was very long. He looked at the judge and at all the rich and important men in the room and he began to cry. Then he sat down on the floor.

'Stand up, James Device,' Judge Bromley said.

The guards pulled James up, but he fell to the floor again.

'You killed Mr Duckworth,' Judge Bromley said.

'I wanted a shirt,' James cried.

'Is your brother a witch?' Judge Bromley asked me.

'Yes,' I said. My brother sat on the floor, his mouth open. He looked at me, but he didn't know me. I was clean, and fat because of all the good food at Read Hall.

'James told me about his friend, Dandy,' I began.

'Dandy was the Devil and...

James heard the name Dandy, and he began to cry again. 'I want Dandy! I want to go home!'

The guards pulled him up from the floor and took him out of the room. I never saw my brother again.

When the guards brought my sister Alizon in front of the judge, I said nothing. John Law, the pedlar, came into the room. He was a thin man now. He walked slowly and he talked slowly and his face looked ill. He told the judge about that day near Colne when Alizon cursed him and her dog ran after him.

'I'm sorry!' Alizon said. 'I was angry with you that day, but I'm sorry now.' Alizon's eyes were dark and afraid, but she had no friends in that room and nobody wanted to listen to her.

Then Mr Nowell took me out and I waited with his servant in a different room. An hour later, there was the noise of many people shouting and crying.

The servant smiled. 'The trial is finished,' he said.

'You're a good child, Jennet. You told the judge the truth about the witches.'

Mr Nowell took me home to Read Hall. And on the twentieth day of August 1612, the guards took my mother, my sister and my brother out of prison, and hanged them in front of Lancaster Castle.

And so I lost my family.

When I was a child, I wanted to be happy. I wanted to be warm, to wear shoes, to eat good food. I wanted someone to take care of me. That's all. My mother gave me nothing. She gave me no love. She never took care of me.

Because my mother was a witch, my father ran away and I never knew him. My father was a rich man without a name, and I lived hungry and cold with a witch. And so I told Judge Bromley the truth about my family. Was I wrong?

I don't know.

I was happy for years at Read Hall. For twenty one years, I forgot my family. I learned to cook for the Nowell family; I worked many hours every day but I was warm and I ate good food. Every Sunday, in my best dress, I went to church; every summer I walked over Pendle Hill. I never thought about my family, because I was happy at Read Hall.

In August 1612, the guards hanged my family in front of Lancaster Castle. But their dead faces waited for me there; and a year ago, in 1633, when the guards put me in the prison in Lancaster Castle, I met them again. Day after day, I see their ugly, dead faces and hear their cold, angry voices. I think of them all the time. God is with me here, in prison. I believe that. But my dead family is with me too.

Mr Webster, from the church at Kildwick, visits me again. His blue eyes are tired, but he smiles at me.

'Edmund Robinson and his father told the truth in London,' he says quietly. 'The child told lies about you because he was afraid of his father. He wanted his father to love him.'

I say nothing. Mr Webster wants to be kind, but he cannot help me. Mr Nowell cannot help me because he is dead. Edmund Robinson is only a child; he tells lies one day, and the truth the next day. But the truth cannot help me. What can I do against hate, and lies? When Mr Nowell was alive, the villagers didn't talk about me. But when Mr Nowell died, the lies began. The villagers are all afraid of me - because my name is Device. They hate me - because my name is Device. They say I am a witch - because my name is Device.

I come from a family of witches, but I am not a witch.

Nobody died because I cursed them. I never made clay pictures, I never had a cat or dog. I only wanted to live quietly at Read Hall and watch the changing skies over Pendle Hill.

When I was a child, I was always cold and hungry, and I hated my family because they were witches. In 1612, I told the truth, and the truth killed my family. Now, twenty two years later, l

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

'My mother is a witch,' I began. She has a friend, a dog called Ball. When she wants to kill somebody, she tells Ball . . .'I talked and talked; I told the judge everything. Judge Bromley listened carefully. 'My child, is this the truth?''Yes,' I answered. 'I'm telling you the truth.'The guards brought my mother back into the room again. Her face looked tired and her eyes were red.'Elizabeth Device, your daughter told us about your dog, Ball. Your son, too, told us about the clay pictures. We know everything.'My mother said nothing. She didn't look at the judge and she didn't look at me.Next, the guards brought my brother James into the room. When I saw James, I wanted to cry. James was thin and dirty and his hair was very long. He looked at the judge and at all the rich and important men in the room and he began to cry. Then he sat down on the floor.'Stand up, James Device,' Judge Bromley said.The guards pulled James up, but he fell to the floor again.'You killed Mr Duckworth,' Judge Bromley said.'I wanted a shirt,' James cried.'Is your brother a witch?' Judge Bromley asked me.'Yes,' I said. My brother sat on the floor, his mouth open. He looked at me, but he didn't know me. I was clean, and fat because of all the good food at Read Hall.'James told me about his friend, Dandy,' I began.'Dandy was the Devil and...James heard the name Dandy, and he began to cry again. 'I want Dandy! I want to go home!'The guards pulled him up from the floor and took him out of the room. I never saw my brother again.When the guards brought my sister Alizon in front of the judge, I said nothing. John Law, the pedlar, came into the room. He was a thin man now. He walked slowly and he talked slowly and his face looked ill. He told the judge about that day near Colne when Alizon cursed him and her dog ran after him.'I'm sorry!' Alizon said. 'I was angry with you that day, but I'm sorry now.' Alizon's eyes were dark and afraid, but she had no friends in that room and nobody wanted to listen to her.Then Mr Nowell took me out and I waited with his servant in a different room. An hour later, there was the noise of many people shouting and crying.The servant smiled. 'The trial is finished,' he said.'You're a good child, Jennet. You told the judge the truth about the witches.'Mr Nowell took me home to Read Hall. And on the twentieth day of August 1612, the guards took my mother, my sister and my brother out of prison, and hanged them in front of Lancaster Castle.And so I lost my family.When I was a child, I wanted to be happy. I wanted to be warm, to wear shoes, to eat good food. I wanted someone to take care of me. That's all. My mother gave me nothing. She gave me no love. She never took care of me.Because my mother was a witch, my father ran away and I never knew him. My father was a rich man without a name, and I lived hungry and cold with a witch. And so I told Judge Bromley the truth about my family. Was I wrong?I don't know.I was happy for years at Read Hall. For twenty one years, I forgot my family. I learned to cook for the Nowell family; I worked many hours every day but I was warm and I ate good food. Every Sunday, in my best dress, I went to church; every summer I walked over Pendle Hill. I never thought about my family, because I was happy at Read Hall.In August 1612, the guards hanged my family in front of Lancaster Castle. But their dead faces waited for me there; and a year ago, in 1633, when the guards put me in the prison in Lancaster Castle, I met them again. Day after day, I see their ugly, dead faces and hear their cold, angry voices. I think of them all the time. God is with me here, in prison. I believe that. But my dead family is with me too.Mr Webster, from the church at Kildwick, visits me again. His blue eyes are tired, but he smiles at me.'Edmund Robinson and his father told the truth in London,' he says quietly. 'The child told lies about you because he was afraid of his father. He wanted his father to love him.'I say nothing. Mr Webster wants to be kind, but he cannot help me. Mr Nowell cannot help me because he is dead. Edmund Robinson is only a child; he tells lies one day, and the truth the next day. But the truth cannot help me. What can I do against hate, and lies? When Mr Nowell was alive, the villagers didn't talk about me. But when Mr Nowell died, the lies began. The villagers are all afraid of me - because my name is Device. They hate me - because my name is Device. They say I am a witch - because my name is Device.I come from a family of witches, but I am not a witch.Nobody died because I cursed them. I never made clay pictures, I never had a cat or dog. I only wanted to live quietly at Read Hall and watch the changing skies over Pendle Hill.When I was a child, I was always cold and hungry, and I hated my family because they were witches. In 1612, I told the truth, and the truth killed my family. Now, twenty two years later, l

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

'แม่ของฉันเป็นแม่มด' ผมเริ่ม เธอมีเพื่อนสุนัขที่เรียกว่าบอล เมื่อเธออยากจะฆ่าใครสักคนที่เธอบอกลูก . . ผมได้พูดคุยและพูดคุย; ผมบอกทุกอย่างที่ผู้พิพากษา ผู้พิพากษา Bromley ฟังอย่างระมัดระวัง 'ลูกของฉันนี้เป็นความจริง?' 'ใช่' ผมตอบ 'ฉันบอกความจริงกับคุณ.' ยามนำแม่ของฉันกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ใบหน้าของเธอดูเหนื่อยและดวงตาของเธอเป็นสีแดง. 'เอลิซาเบอุปกรณ์ลูกสาวของคุณบอกเราเกี่ยวกับสุนัขของคุณลูก ลูกชายของคุณมากเกินไปบอกเราเกี่ยวกับภาพดิน เรารู้ทุกอย่าง. ' แม่ของฉันไม่ได้พูดอะไร เธอไม่ได้มองไปที่ผู้พิพากษาและเธอไม่มองมาที่ฉัน. ถัดไปยามที่นำพี่ชายของฉันเจมส์เข้ามาในห้อง เมื่อผมได้เห็นเจมส์ฉันอยากจะร้องไห้ เจมส์บางและสกปรกและผมของเขาเป็นเวลานานมาก เขามองไปที่ผู้พิพากษาและในบรรดาผู้ชายที่อุดมไปด้วยและมีความสำคัญในห้องพักและเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ จากนั้นเขาก็นั่งลงบนพื้น. 'ลุกขึ้นยืนเจมส์อุปกรณ์' ผู้พิพากษา Bromley กล่าว. ยามดึงเจมส์ขึ้น แต่เขาล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง. 'คุณฆ่านาย Duckworth' ผู้พิพากษา Bromley กล่าว. 'ผมอยากเสื้อ 'เจมส์ร้องไห้. ' เป็นพี่ชายของคุณแม่มด? ผู้พิพากษา Bromley ถามฉัน. 'ใช่' ผมบอกว่า พี่ชายของฉันนั่งอยู่บนพื้นปากของเขาเปิด เขามองมาที่ฉัน แต่เขาไม่รู้จักผม ผมก็สะอาดและไขมันเพราะทุกอาหารที่ดีที่อ่านฮอลล์. 'เจมส์บอกฉันเกี่ยวกับเพื่อนของเขาสำรวย' ผมเริ่ม. 'Dandy เป็นปีศาจและ ... เจมส์ได้ยินชื่อสำรวยและเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ อีกครั้ง 'ฉันต้องการ Dandy! ฉันอยากกลับบ้าน! ' ยามดึงเขาขึ้นมาจากพื้นและเอาเขาออกไปจากห้อง ฉันไม่เคยเห็นพี่ชายของฉันอีกครั้ง. เมื่อยามที่นำน้องสาวของฉัน Alizon ในด้านหน้าของผู้พิพากษาที่ฉันกล่าวว่าไม่มีอะไร จอห์นกฎหมายคนเร่ขายของที่เข้ามาในห้อง เขาเป็นคนผอมในขณะนี้ เขาเดินอย่างช้า ๆ และเขาได้พูดคุยอย่างช้า ๆ และใบหน้าของเขาดูไม่ดี เขาบอกว่าผู้พิพากษาเกี่ยวกับวันที่ใกล้ Colne เมื่อ Alizon สาปแช่งเขาและสุนัขของเธอวิ่งตามหลังเขา. 'ฉันขอโทษ! Alizon กล่าวว่า 'ฉันโกรธกับคุณในวันนั้น แต่ฉันขอโทษตอนนี้. ตา Alizon ของคนมืดและกลัว แต่เธอไม่มีเพื่อนในห้องนั้นและไม่มีใครอยากจะฟังเธอ. จากนั้นนาย Nowell เอาฉันออกไปและผมรอคอยกับคนรับใช้ของเขาในห้องที่แตกต่างกัน ชั่วโมงต่อมานั้นก็มีเสียงของหลาย ๆ คนตะโกนและร้องไห้. ข้าราชการยิ้ม 'การพิจารณาคดีเสร็จสิ้น' เขากล่าว. 'คุณเป็นเด็กดี Jennet คุณบอกว่าผู้พิพากษาความจริงเกี่ยวกับแม่มด. นาย Nowell พาฉันกลับบ้านไปอ่านฮอลล์ และในวันที่ยี่สิบของเดือนสิงหาคม 1612 ยามเอาแม่ของฉันน้องสาวของฉันและพี่ชายของฉันออกจากคุกและแขวนคอพวกเขาในด้านหน้าของปราสาทแลงแคสเตอร์. และเพื่อให้ฉันได้สูญเสียครอบครัวของฉัน. เมื่อผมเป็นเด็กผมอยากจะเป็น มีความสุข. ฉันอยากจะเป็นความอบอุ่นที่จะสวมใส่รองเท้าที่จะกินอาหารที่ดี ฉันต้องการใครสักคนที่จะดูแลฉัน นั่นคือทั้งหมดที่ แม่ของฉันให้ฉันไม่มีอะไร เธอให้ฉันไม่มีความรัก เธอไม่เคยเอาดูแลของฉัน. เพราะแม่ของฉันเป็นแม่มดพ่อของฉันวิ่งหนีออกมาและฉันไม่เคยรู้จักเขา พ่อของฉันเป็นคนมั่งมีไม่มีชื่อและฉันอาศัยอยู่หิวและหนาวกับแม่มด และดังนั้นผมจึงบอกความจริงเกี่ยวกับครอบครัวของฉันผู้พิพากษา Bromley คือผมผิดหรือเปล่า? ผมไม่ทราบว่า. ฉันมีความสุขสำหรับปีที่ผ่านมาอ่านฮอลล์ ยี่สิบเอ็ดปีฉันลืมครอบครัวของฉัน ผมได้เรียนรู้ในการปรุงอาหารสำหรับครอบครัว Nowell; ผมทำงานหลายชั่วโมงทุกวัน แต่ผมก็อบอุ่นและฉันกินอาหารที่ดี ทุกวันอาทิตย์ในชุดที่ดีที่สุดของฉันฉันไปโบสถ์; ทุกฤดูร้อนฉันเดินไป Pendle ฮิลล์ ฉันไม่เคยคิดเกี่ยวกับครอบครัวของฉันเพราะฉันมีความสุขที่อ่านฮอลล์. ในเดือนสิงหาคม 1612 ยามแขวนคอครอบครัวของฉันในด้านหน้าของปราสาทแลงคาสเตอร์ แต่ใบหน้าของพวกเขาตายรอฉันอยู่ที่นั่น และในปีที่ผ่านมาใน 1633 เมื่อยามที่ทำให้ฉันอยู่ในคุกในปราสาทแลงคาสเตอร์ผมได้พบกับพวกเขาอีกครั้ง วันหลังจากวันที่ผมเห็นน่าเกลียดตายใบหน้าของเขาและได้ยินเย็นเสียงโกรธของพวกเขา ผมคิดว่าพวกเขาตลอดเวลา พระเจ้าทรงอยู่กับเรามาที่นี่ในคุก ฉันเชื่ออย่างนั้น. แต่ครอบครัวของผู้ตายของข้าพเจ้าอยู่กับฉันเกินไป. นายเว็บสเตอร์จากคริสตจักรที่ Kildwick ที่เข้ารับการตรวจฉันอีกครั้ง ดวงตาสีฟ้าของเขาจะเหนื่อย แต่เขายิ้มมาที่ผม. 'เอ๊ดมันด์โรบินสันและพ่อของเขาบอกความจริงในลอนดอน "เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ 'เด็กโกหกเกี่ยวกับคุณเพราะเขากลัวของบิดาของเขา เขาต้องการที่พ่อของเขาที่จะรักเขา. ' ฉันพูดอะไร นายเว็บสเตอร์อยากจะเป็นชนิด แต่เขาไม่สามารถช่วยฉัน นาย Nowell ไม่สามารถช่วยให้ผมเพราะเขาตายไปแล้ว เอ๊ดมันด์โรบินสันเป็นเพียงเด็ก; เขาบอกว่าวันหนึ่งโกหกและความจริงในวันถัดไป แต่ความจริงก็ไม่สามารถช่วยฉัน ฉันจะทำอะไรกับความเกลียดชังและโกหก? เมื่อนาย Nowell ยังมีชีวิตอยู่ชาวบ้านไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับฉัน แต่เมื่อนาย Nowell ตายโกหกที่จะเริ่มต้น ชาวบ้านทุกคนกลัวฉัน - เพราะชื่อของฉันเป็นอุปกรณ์ พวกเขาเกลียดฉัน - เพราะชื่อของฉันเป็นอุปกรณ์ พวกเขาบอกว่าผมแม่มด -. เพราะชื่อของฉันคืออุปกรณ์ผมมาจากครอบครัวของแม่มด แต่ผมไม่ได้เป็นแม่มด. ไม่มีใครตายเพราะผมสาปแช่งพวกเขา ฉันไม่เคยทำภาพดินฉันไม่เคยมีแมวหรือสุนัข ผมแค่อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างเงียบ ๆ ในฮอลล์อ่านและดูท้องฟ้าที่เปลี่ยนแปลงมากกว่า Pendle Hill. เมื่อผมเป็นเด็กผมก็มักจะหนาวเย็นและหิวและฉันเกลียดครอบครัวของฉันเพราะพวกเขาเป็นแม่มด ใน 1,612 ผมบอกความจริงและความจริงฆ่าครอบครัวของฉัน ตอนนี้ยี่สิบสองปีต่อมา, L

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.