Despite the recent better understan

Despite the recent better understanding and awareness of the role of mangroves, these coastal forest communities continue to be destroyed or degraded (or euphemistically reclaimed) at an alarming rate. The figure of 1% per year given by Ong (1982) for Malaysia can be taken as a conservative estimate of destruction of mangroves in the Asia-Pacific region. Whilst the Japanese-based mangrove wood-chips industry continues in its destructive path through the larger mangrove ecosystems of the region, the focus of mangrove destruction has shifted to the conversion of mangrove areas into aquaculture ponds and the consequences of the unprecedented massive addition of carbon dioxide to the atmosphere by post industrial man.
Mangroves are non-homogeneous; characterised by distinct vegetative zones that occupy the interface between and and sea and dynamically interacting with the atmosphere above as well as with the influences of the adjacent land and sea. The conservation of mangroves should thus include not only the various vegetation and tidal inundation zones but also the adjacent marine and terrestrial areas (including the water catchment area).
On the current concern with global climate change, it is pointed out that relative sea level change is very much site dependent. For effective planning and management, it is vital to know if a particular site is stable, rising or sinking so efforts should be directed to find suitable methods for determining this. However, should rapid relative sea level rise take place, there is very little likelihood of saving mangroves whose landward margins have been developed by man, a fact to bear in mind when selecting sites for conservation. The Matang mangroves of Malaysia is a rare case of successful sustainable management of a tropical rain forest. Although the tools of management are available they are not widely applied. We particularly urge the Japanese mangrove wood-chips industry to look to long term sustainable use rather than short term gains. A suggestion is made to appeal to the new Government of Japan to take the lead in environmental friendliness especially to the rain forests of the Asia-Pacific region.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แม้ล่าสุดเข้าใจและตระหนักถึงบทบาทของโกรฟส์ ชุมชนป่าชายฝั่งเหล่านี้ต่อ การถูกทำลาย หรือเสื่อมโทรม (euphemistically คืน) ในอัตราน่าเป็นห่วง สามารถนำตัวเลข 1% ต่อปีกำหนด โดยอ๋อง (1982) สำหรับมาเลเซียเป็นประเมินหัวเก่าทำลายโกรฟส์ในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก ในขณะที่อุตสาหกรรมไม้-ชิญี่ปุ่นตามป่าชายเลนอย่างต่อเนื่องในเส้นทางของทำลายผ่านทางระบบนิเวศป่าชายเลนขนาดใหญ่ของภูมิภาค จุดสำคัญของการทำลายป่าชายเลนได้เปลี่ยนแปลงพื้นที่ป่าชายเลนในบ่อเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและผลกระทบของการเพิ่มขนาดใหญ่เป็นประวัติการณ์ของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สู่บรรยากาศ โดยอวสานลงอุตสาหกรรม
โกรฟส์จะไม่เหมือน ประสบการ์โซนผักเรื้อรังแตกต่างกันที่อินเทอร์เฟซระหว่างการครอบครอง และทะเลและโต้ตอบ กับบรรยากาศข้างต้น และ ด้วยอิทธิพลของที่ดินติดทะเลแบบไดนามิก อนุรักษ์โกรฟส์จึงควรรวมไม่เพียงแต่พรรณนาต่าง ๆ และ inundation บ่าโซน แต่ยังทะเลติด และภาคพื้นพื้นที่ (รวมทั้งพื้นที่ลุ่มน้ำน้ำ) .
ในปัญหาปัจจุบันมีการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก มันจะชี้ให้เห็นว่าการเปลี่ยนแปลงระดับน้ำทะเลสัมพัทธ์ไซต์มากขึ้น มีประสิทธิภาพการวางแผนและการจัดการ จะต้องทราบว่า ไซต์เฉพาะเสถียรภาพ เพิ่มขึ้น หรือจมจึงควรกำกับความพยายามในการค้นหาวิธีที่เหมาะสมสำหรับการกำหนดนี้ อย่างไรก็ตาม ควรเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วระดับน้ำทะเลสัมพัทธ์ขึ้น มีโอกาสน้อยมากประหยัดโกรฟส์ขอบ landward ได้ถูกพัฒนาขึ้น โดยคน ความจริงที่ต้องใส่ใจเมื่อเลือกไซต์อนุรักษ์ ย่างตังมาเลเซียเป็นกรณีหายากจัดการประสบความสำเร็จอย่างยั่งยืนของป่าฝนเขตร้อน แม้ว่าเครื่องมือบริหารอย่าง พวกเขาจะไม่อย่างกว้างขวางใช้ เรากระตุ้นให้อุตสาหกรรมไม้-ชิเลนญี่ปุ่นมองไปใช้อย่างยั่งยืนระยะยาวมากกว่ากำไรระยะสั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำแนะนำทำยังใหม่รัฐบาลญี่ปุ่นเพื่อจะเป็นผู้นำในการเป็นมิตรสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับป่าฝนของภูมิภาคเอเชีย-แปซิฟิก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แม้ล่าสุด ความเข้าใจและความตระหนักในบทบาทของป่าชายเลน ชุมชนชายฝั่งป่าเหล่านี้ยังคงถูกทำลาย หรือย่อยสลาย ( หรือ euphemistically ยางรีเคลม ) ในอัตราที่น่าตกใจ รูปที่ 1 % ต่อปี โดยให้อ๋อง ( 1982 ) มาเลเซีย สามารถถ่ายเป็นประมาณการอนุรักษ์นิยมของการทำลายป่าชายเลนในภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกในขณะที่ญี่ปุ่นใช้เศษไม้ป่าชายเลนในเส้นทางของมันผ่านอุตสาหกรรมยังคงทำลายระบบนิเวศป่าชายเลนขนาดใหญ่ของภูมิภาค โดยเน้นการทำลายป่าชายเลน ได้เปลี่ยนแปลงของพื้นที่ป่าชายเลน ในบ่อเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำและผลของการเพิ่มมากเป็นประวัติการณ์ของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สู่ชั้นบรรยากาศ โดยโพสต์อุตสาหกรรม
ป่าชายเลนเป็น non-homogeneous ; มนุษย์ลักษณะที่แตกต่างและโซนที่ใช้เชื่อมต่อระหว่างทะเลและแบบไดนามิกและการโต้ตอบกับบรรยากาศเหนือเป็นด้วยอิทธิพลของที่ดินติดทะเลการอนุรักษ์ป่าชายเลน จึงต้องรวมไม่เพียง แต่พืชต่าง ๆและเขตน้ำขึ้นน้ำลงท่วมแต่ยังติดทะเลและบกพื้นที่ ( รวมถึงพื้นที่กักน้ำ ) .
บนความกังวลในปัจจุบันที่มีการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศโลก มันชี้ให้เห็นว่า การเปลี่ยนแปลงระดับน้ำทะเลสัมพัทธ์มากเว็บไซต์ขึ้นอยู่กับ การวางแผนที่มีประสิทธิภาพและการจัดการมันเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าเว็บไซต์ใดมีเสถียรภาพเพิ่มขึ้นหรือจมดังนั้นความพยายามควรจะกำกับ หาวิธีการที่เหมาะสมสำหรับการกำหนดนี้ อย่างไรก็ตาม ควรเทียบระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ใช้สถานที่ มีความเป็นไปได้น้อยมาก รักษาป่าชายเลนที่มีเข้าหาแผ่นดินขอบได้รับการพัฒนาโดยมนุษย์ ความจริงที่จะแบกในใจเมื่อเลือกเว็บไซต์สำหรับการอนุรักษ์ส่วนมาตังป่าชายเลนมาเลเซียเป็นกรณีที่หายากของการจัดการอย่างยั่งยืนที่ประสบความสำเร็จของป่าฝนเขตร้อน แม้ว่าเครื่องมือในการจัดการที่มีอยู่ พวกเขาจะไม่ใช้กันอย่างแพร่หลาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรากระตุ้นให้อุตสาหกรรมญี่ปุ่น ป่าชายเลน ไม้ชิปที่จะมองถึงระยะยาวเพื่อการใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืน มากกว่ากำไรระยะสั้นแนะนำให้ร้องเรียนต่อรัฐบาลใหม่ของญี่ปุ่นเป็นผู้นำในเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมโดยเฉพาะอย่างยิ่งในป่าฝนของภูมิภาคเอเชียแปซิฟิก