Just living was a struggle. Ever si

Just living was a struggle. Ever since I ran away from that bastard father just like mom, I did whatever I can to stay alive. Thievery, blackmail, anything but murder.

Even in the beautiful capital, there’s things that cannot be brought to light. Orphans who live like me are numerous, that’s why we gathered ourselves for survival. Our gathering was ruled by me who was blessed in physique, and even without blood connections, we formed a family tied by a solid bond.

Orphans have their own struggles for power as well, we who know nothing but to fight. Kicking someone off, claiming that day’s food. Because of us swarming over the food, there’s also those who end up dying of starvation. Even so, we wanted to live. That’s why we never hesitated to rob.

But, us who know no other way to live, the adults directed looks at us like that of dirty rats, despised, cursed and beaten are common events. Many died from those beatings.

This world is truly strict, even just surviving poses difficulties for us.

That’s why today, when we were abducted, somewhere in my heart I already gave up. I thought I’d be sold off as a slave. In the past, there were friends who disappeared like that. That’s why I thought, this time was my turn. But, I cannot show weakness. Behind my back I have family. My younger brothers and sisters.

The kidnapper who obviously fears no enemy - I stared at the black oni. I shivered inside. He was clearly too dangerous, I felt like fainting.

Even so I will put on a strong front. I will stand my obstinacy. Without diverting my eyes I continued staring.

Looking on, I questioned multiple times but was never answered.

With no explanation, marrow, and rice were served for us. Throwing many ingredients into a large pot, what was made was a hot stew. Steaming hot from being freshly cooked, it looked very tempting. Gurgle, my throat sounded. Was it poisoned, didn’t cross my mind. Overwhelmed from the smell, we lost ourselves in the dream and moved our hands. The stew was, very delicious. More delicious than anything we ever had, to the point we were on the verge of tears, it was delicious. There was more than enough for all of use without having to steal someone else's, we were told to eat to our full, my mind ran in circles, I ate the stew while thinking.

After we finished eating, we were put in a bath. The warm water felt better than we imagined. It felt itchy when dirt fell from our bodies with the soap, but we adapted soon, it felt wonderful. It's been a long time really, since I was able to relax like this. The body that had felt so heavy, became light as a feather.

Next, we were told that they'll treat our injured. When the ones I thought were too late were healed one by one, I was reasonably surprised.

And then, we were lined up once again in front of the oni. There, we were informed the reasons we were gathered this time.

In short, in exchange for food, clothing, and shelter, we were to offer our labor. On top of that we would receive the education needed to survive alone, the deal was too sweet for me. Of course we all went with it.

With no reason to argue, when we were offered food and safe living, we took the hand offered to us.
•The Kid Boss was born.
•The Youth Experimentation Unit was formed.
•Investment towards the future = priceless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เพียงชีวิตคือ การดิ้นรนต่อสู้ ตั้งแต่ที่ฉันวิ่งจากพ่อว่า bastard เหมือนหม่อม ฉันได้สิ่งที่ฉันสามารถจะมีชีวิตอยู่ Thievery กรรโชก anything but สังหาร แม้ในเมืองหลวงสวยงาม มีสิ่งที่ไม่สามารถนำแสง เด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่เช่นผมมีมากมาย คือเหตุผลที่ทำไมเรารวบรวมตนเองเพื่อความอยู่รอด รวบรวมของเราถูกปกครอง โดยผมที่มีความสุขในร่างกาย และแม้ไม่ มีการเชื่อมต่อ เลือดเราเกิดตระกูลมัดพันธะแข็ง เด็กกำพร้าย่างตน สำหรับพลังงานเช่น เราที่รู้อะไร แต่ใน การต่อสู้ได้ เตะคนออก ว่า อาหารวันนั้น เนื่องจากเรา swarming ผ่านอาหาร มีคนลงเอยของความอดอยากตาย มาก เราอยากมีชีวิตอยู่ ที่ว่าทำไมเราไม่ hesitated จะปล้น แต่ เราที่รู้วิธีอื่นอยู่ ผู้ใหญ่โดยตรงเหมือนที่เราที่หนูสกปรก ชิง ซวย และตีเป็นเหตุการณ์ทั่วไป หลายคนเสียชีวิตจากนั้นตีระ โลกนี้จะเคร่งครัดอย่างแท้จริง แม้แต่รอดโพสท่าความยากลำบากสำหรับเรา นั่นคือเหตุผลที่วันนี้ เมื่อเราได้ลักพาตัว อยู่ในหัวใจของฉันฉันได้แล้วค่า ฉันคิดว่า ฉันจะขายออกเป็นทาส ในอดีต มีเพื่อนที่หายไปเช่นนั้น จึงคิด เวลานี้เปิดของฉัน แต่ ฉันไม่สามารถแสดงจุดอ่อน หลังของฉัน ฉันมีครอบครัว ฉันอายุน้อยกว่าพี่ชายและน้องสาว Kidnapper ที่ชัดกลัวศัตรูไม่ - ผมจ้องไปที่ oni สีดำ ฉัน shivered ภายใน เขาชัดเจนเกินไปอันตราย ฉันรู้สึกเหมือนซึม ดังนั้นแม้ ผมจะใส่ที่หน้าแข็งแรง ฉันจะยืน obstinacy ของฉัน ไม่ มีโอนตา ผมยังคงจ้องมอง ฉันมองบน ไต่สวนหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีตอบ อธิบายไม่ ไข และข้าวเปิดให้บริการสำหรับเรา ส่วนผสมในการขว้างปาลงในหม้อขนาดใหญ่ สิ่งทำเป็นแกงร้อน ร้อนจากการต้มสดนึ่ง มันดูดึงดูดมาก Gurgle คอแต่เพียงแห่ง มันวางยา ไม่ตัดใจ จมจากกลิ่น เราแพ้ตัวเองในฝัน และย้ายมือของเรา แกงได้ อร่อยมาก อร่อยยิ่งกว่าอะไรมาก ไปยังจุดที่เรามีน้ำตา เจียนได้อร่อย มีมากกว่าเพียงพอสำหรับการใช้งานโดยไม่ต้องขโมยของผู้อื่น มีบอกกินไปเต็มของเรา จิตใจของฉันวิ่งในวง ฉันกินสตูว์ในขณะที่คิด หลังจากที่เราเสร็จกิน เราถูกวางในน้ำ น้ำรู้สึกดีกว่าที่เราจินตนาการ รู้สึกคันเมื่อตกสิ่งสกปรกจากร่างกายด้วยสบู่ แต่เราดัดแปลงเร็ว ๆ นี้ มันรู้สึกดี จะได้รับเป็นเวลานานจริง ๆ ตั้งแต่ผมได้ผ่อนคลายเช่นนี้ ร่างกายที่มีความรู้สึกหนัก กลายเป็น แสงเป็นแบบขนนก ถัดไป เราก็บอกว่า พวกเขาจะบาดเจ็บของเรา เมื่อคนคิดก็สายเกินไปได้เป็นปกติหนึ่ง ผมประหลาดใจที่สมเหตุสมผล แล้ว เราตั้งเรียงรายอีกครั้งหน้า oni มี เราได้ทราบเหตุผลที่เราได้รวบรวมมานี้เวลา ในระยะสั้น แลกเปลี่ยนอาหาร เสื้อผ้า และที่พักพิง ที่เราได้ให้ค่าแรงของเรา ด้านบนของที่เราจะได้รับการศึกษาที่จำเป็นเพื่อความอยู่รอดเพียงอย่างเดียว ข้อตกลงไม่หวานเกินไปสำหรับฉัน แน่นอนเราไปกับมัน มีเหตุผลเถียง เมื่อเราได้นำเสนออาหารและนั่งเล่นเซฟ เราเอามือแก่เรา •The นายเด็กเกิด หน่วยทดลองเยาวชน •The ก่อ •Investment ต่ออนาคต =ล้ำค่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก็ชีวิตคือการต่อสู้ ตั้งแต่ฉันหนีไอ้พ่อเหมือนแม่ ฉันทำสิ่งที่ฉันสามารถที่จะมีชีวิตอยู่ ลักทรัพย์ แบล็คเมล์อะไรแต่เป็นฆาตกรรม

แม้ในเมืองหลวงที่สวยงาม มีสิ่งต่างๆ ที่ไม่สามารถนำแสง เด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่อย่างผมมากมาย ว่าทำไมเราเอาตัวเราให้รอด การชุมนุมของเราถูกปกครองโดยคนที่ได้รับพรในหุ่นและถึงจะไม่มีเลือดการเชื่อมต่อเราเกิดครอบครัวผูกพันธบัตรที่แข็ง

มีพวกเด็กกำพร้า การต่อสู้เพื่ออำนาจของตัวเอง เช่น เรารู้ว่าไม่มีอะไร แต่จะสู้ เตะคนอื่น อ้างว่าวันของอาหาร เพราะเราเข้ามาทางอาหาร นอกจากนี้ยังมีบรรดาผู้ที่ตายจากความอดอยาก ถึงอย่างนั้น , เราต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่เราไม่เคยลังเลที่จะปล้น

แต่เราว่าไม่มีวิธีอื่นที่จะมีชีวิตอยู่ ผู้ใหญ่เพ่งเล็งมองพวกเราเหมือนหนูสกปรกดูถูก , สาปแช่งและตีเป็นเหตุการณ์ทั่วไป หลายคนตายจากการกระทำเหล่านั้น

โลกนี้จะเข้มงวดจริงๆ แค่รอดตาย poses ปัญหาสำหรับเรา

ถึงวันนี้ เมื่อเราถูกลักพาตัวที่ไหนสักแห่งในหัวใจ ผมยอมแพ้แล้ว ฉันคิดว่าฉันต้องขายตัวเป็นทาส ในอดีตมีเพื่อนที่หายตัวไปแบบนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันคิดว่านี้เป็นโอกาสของฉัน แต่ผมไม่สามารถแสดงความอ่อนแอออกมา ลับหลังฉัน ฉันมีครอบครัว น้องชายของฉันและน้องสาว

คนลักพาตัวที่เห็นได้ชัดไม่กลัวศัตรู ฉันจ้องโอนิสีดำ ฉันสั่นอยู่ข้างใน เขาพบว่าอันตรายเกินไป ผมรู้สึกเหมือนจะเป็นลม

แม้ผมจะฝืนเข้มแข็ง ผมจะทนความดื้อของฉันโดยไม่ต้องเอาดวงตาของฉันฉันยังคงจ้อง

ดู ผมถามหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยตอบ

ไม่มีคำอธิบาย ไขกระดูก และข้าวเสริฟให้เรา โยนส่วนผสมลงในหม้อใหญ่ อะไรทำให้เป็นซุปร้อน ร้อนจากการปรุงสดใหม่ มันดูยั่วยวนมากนัก เลื่อยลอย คอของฉันก็ดังขึ้น มันคือยาพิษ ไม่ได้ข้ามใจของฉันแพ้จากกลิ่น เราสูญเสียตัวเองในความฝัน และขยับมือของเรา แกงก็อร่อย อร่อยกว่าสิ่งที่เราเคยมี จุด เราหมิ่นของน้ำตา มันอร่อย มีมากกว่าเพียงพอสำหรับการใช้งานโดยไม่ต้องขโมยของคนอื่น เราก็บอกว่าให้กินให้อิ่ม จิตใจของฉันก็วิ่งเป็นวงกลม ฉันกินสตูว์ ในขณะที่คิด

หลังจากเรากินเสร็จ เราก็ใส่ไว้ในอ่าง น้ำอุ่น รู้สึกว่าดีกว่าที่เราคิดไว้ มันรู้สึกคันเมื่อสิ่งสกปรกตกจากร่างกายด้วยสบู่ แต่เราดัดแปลงแล้วมันรู้สึกที่ยอดเยี่ยม มันนานมากแล้วนะตั้งแต่ฉันสามารถผ่อนคลายแบบนี้ ร่างกายที่รู้สึกหนักก็กลายเป็นเบาเหมือนขนนก

ต่อไป เราบอกว่าจะเลี้ยงของเราได้รับบาดเจ็บเมื่อคนที่ฉันคิดว่าช้าเกินไปก็หายทีละคน ผมพอสมควรเลย

แล้วเราเรียงรายขึ้นอีกครั้งในด้านหน้าของโอนิ . นั้น เราทราบสาเหตุ เราก็รวมตัวกันในครั้งนี้

ในช่วงสั้นๆ แลกกับอาหาร เสื้อผ้า และที่อยู่อาศัย เราก็มีงานของเรา ด้านบนของที่เราจะได้รับการศึกษาที่ต้องเอาตัวรอดคนเดียว