Planetary Rings Are EphemeralSolar

Planetary Rings Are Ephemeral

Solar System objects. Ring particles are constantly colliding
with one another in their tightly packed environment, either
gaining or losing orbital energy. This redistribution of
orbital energy can cause particles at the ring edges to leave
the rings and drift away,
aided by nongravitational
influences such as the
pressure of sunlight. Although various orbital resonances
with moons may help guide the orbits of ring particles and
delay the dissipation of the rings themselves, at best this
condition can be only temporary. Most planetary rings
eventually face their inevitable fate: total dissipation. At
least one ring, however, seems immune from this eventual
demise (Math Tools 11.3).

Ring systems have come and gone over the history of the
Solar System. Some astronomers have argued that Saturn’s
bright rings are geologically ancient; others, that the rings
are relatively recent. Even Earth may have had several
short-lived rings at various times during its long history.
Any number of comets or asteroids must have passed within
Earth’s Roche limit (about 25,000 km for rocky bodies
and more than twice that for icy bodies) and disintegrated
catastrophically into a swarm of small fragments, creating
temporary rings in the
past. But Earth lacks shepherd
moons to provide
orbital stability to rings.
Interactions between ring
particles would have caused such a ring to spread out and
dissipate. In addition, the inner parts of a ring around Earth
would feel the drag of Earth’s extended atmosphere and
spiral inward, creating spectacular meteor displays as they
fell. A similar absence of small inner moons also prevents
Venus and Mercury from keeping rings over geological
timescales. Although no ring around Mars is known, its
two tiny moons—Phobos and Deimos—could, in principle,
shepherd a collection of orbiting debris.
Planetary rings in the outer Solar System will continue to
form and dissipate as long as the giant planets maintain the
small moons that provide temporary ring stability. Whether
any will rival the splendor of Saturn’s bright-ring system that
is seen today is, of course, unknown. We may be living

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วงแหวนดาวเคราะห์มีข้อมูลแบบชั่วคราววัตถุของระบบสุริยะ แหวนอนุภาคอยู่ตลอดเวลาชนด้วยกันในสภาพแวดล้อมของพวกเขารวบรวมไว้แน่น อย่างใดอย่างหนึ่งได้รับ หรือสูญเสียพลังงานของวงโคจร นี้ซอร์สของพลังงานของวงโคจรอาจทำให้เกิดอนุภาคที่ขอบวงแหวนไปแหวนและดริฟท์จาก nongravitationalเช่นมีผลต่อการความดันของแสงแดด แม้ว่า resonances โคจรต่าง ๆกับดวงจันทร์อาจช่วยแนะนำวงโคจรของอนุภาคแหวน และหน่วงเวลากระจายของแหวนตัวเอง ที่สุดนี้เงื่อนไขได้เพียงชั่วคราว วงแหวนดาวเคราะห์ส่วนใหญ่ในที่สุดเผชิญกับชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของพวกเขา: รวมกระจาย ที่แหวนหนึ่งอย่างน้อย อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าภูมิคุ้มกันจากในนี้ลูก (11.3 เครื่องมือคณิตศาสตร์)ระบบวงแหวนได้มา และหายไปกว่าประวัติของการระบบพลังงานแสงอาทิตย์ มีโต้เถียงบางนักดาราศาสตร์ของดาวเสาร์นั้นแหวนสว่างมี geologically โบราณ อื่น ๆ ที่แหวนจะค่อนข้างล่าสุด แม้โลกจะมีหลายแหวนช่วงสั้น ๆ เวลาต่าง ๆ ในประวัติศาสตร์ยาวนานต้องได้ผ่านหมายเลขของดาวหางหรือดาวเคราะห์น้อยภายในโลกของโรชจำกัด (ประมาณ 25000 km ในเนื้อหินและมากกว่าสองในร่างกายเป็นน้ำแข็ง) และค่ากลับcatastrophically เป็นของชิ้นส่วนขนาดเล็ก สร้างแหวนชั่วคราวในการอดีต แต่โลกขาดคนเลี้ยงแกะดวงจันทร์ให้ความมั่นคงของวงโคจรกับแหวนระหว่างวงแหวนอนุภาคอาจทำให้เกิดแหวนดังกล่าวสะพัด และกระจายไป นอกจากนี้ ส่วนภายในของวงแหวนรอบโลกจะรู้สึกลากดินบรรยากาศเพิ่มเติม และแสดงเกลียวเข้าข้างใน สร้างดาวตกสวยงามเหล่านั้นตก นอกจากนี้ยังป้องกันการขาดงานที่คล้ายกันของดวงจันทร์ภายในขนาดเล็กดาวศุกร์และดาวพุธจากรักษาแหวนเหนือธรณีวิทยาtimescales ถึงแม้ว่าไม่มีวงแหวนรอบดาวอังคารเป็นที่รู้จัก การดวงจันทร์เล็ก ๆ สอง — โฟบอสและดีมอส — สามารถ หลักเชปเฮิร์ดคอลเลกชันของการโคจรเศษวงแหวนดาวเคราะห์ในระบบสุริยะภายนอกยังคงรูปแบบ และกระจายไป ตามดาวเคราะห์ยักษ์รักษาดวงจันทร์ขนาดเล็กที่ให้ความเสถียรแหวนชั่วคราว ว่าใด ๆ จะ rival งดงามระบบสว่างวงแหวนของดาวเสาร์ที่ได้เห็นวันนี้เป็น แน่นอน ไม่ทราบ เราอาจจะอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วงแหวนดาวเคราะห์อยู่ชั่วคราววัตถุของระบบพลังงานแสงอาทิตย์ อนุภาคแหวนมีอย่างต่อเนื่องชนกับอีกคนหนึ่งในสภาพแวดล้อมของพวกเขาแน่นอย่างใดอย่างหนึ่งได้รับความสูญเสียพลังงานหรือการโคจร แบ่งนี้โคจรพลังสามารถทำให้เกิดอนุภาคที่ขอบแหวนที่จะออกจากวงและลอยออกไปรับความช่วยเหลือจากnongravitational อิทธิพลเช่นความดันของแสงแดด แม้ว่า resonances โคจรต่างๆที่มีดวงจันทร์อาจจะช่วยเป็นแนวทางในวงโคจรของอนุภาคแหวนและชะลอการสลายตัวของวงตัวเองที่ดีที่สุดนี้สภาพสามารถมีได้เพียงชั่วคราว แหวนดาวเคราะห์ส่วนใหญ่ในที่สุดก็ต้องเผชิญกับชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของพวกเขากระจายรวม ที่อย่างน้อยหนึ่งแหวนแต่ดูเหมือนว่าภูมิคุ้มกันจากนี้ในที่สุดการตาย(คณิตศาสตร์เครื่องมือ 11.3). ระบบแหวนได้มาและหายไปในช่วงประวัติศาสตร์ของระบบสุริยะ นักดาราศาสตร์บางคนแย้งว่าดาวเสาร์แหวนสดใสโบราณธรณีวิทยา; คนอื่น ๆ ที่แหวนจะค่อนข้างที่ผ่านมา แม้โลกอาจจะมีหลายวงสั้น ๆ ในหลาย ๆ ครั้งในช่วงประวัติศาสตร์อันยาวนาน. จำนวนของดาวหางหรือดาวเคราะห์น้อยจะต้องมีการส่งผ่านภายในโรช จำกัด ของโลก (ประมาณ 25,000 กม. สำหรับร่างกายของหินและอื่นๆ กว่าสองเท่าสำหรับวัตถุน้ำแข็ง) และผุพังย่อยยับเข้าไปในฝูงชิ้นส่วนเล็ก ๆ สร้างแหวนชั่วคราวในอดีตที่ผ่านมา แต่ขาดคนเลี้ยงแกะโลกดวงจันทร์เพื่อให้มีความมั่นคงในการโคจรแหวน. ปฏิสัมพันธ์ระหว่างแหวนอนุภาคจะทำให้เกิดเช่นแหวนที่จะแพร่กระจายออกมาและกระจาย นอกจากนี้ชิ้นส่วนด้านในของวงแหวนรอบโลกที่จะรู้สึกลากบรรยากาศขยายและของโลกเกลียวภายใน, การสร้างการแสดงที่งดงามดาวตกที่พวกเขาลดลง ที่ไม่มีตัวตนที่คล้ายกันของดวงจันทร์ภายในขนาดเล็กยังป้องกันไม่ให้ดาวศุกร์และดาวพุธจากการรักษาแหวนมากกว่าทางธรณีวิทยาระยะเวลา แม้ว่าวงแหวนรอบดาวอังคารไม่เป็นที่รู้จักกันของสองดวงจันทร์-โฟบอสขนาดเล็กและมอส-สามารถในหลักการเลี้ยงแกะคอลเลกชันที่โคจรรอบเศษ. แหวนดาวเคราะห์ในระบบสุริยะชั้นนอกจะยังคงรูปแบบและกระจายตราบเท่าที่ดาวเคราะห์ยักษ์รักษาดวงจันทร์ขนาดเล็กที่ให้ความมั่นคงแหวนชั่วคราว ไม่ว่าจะเป็นใด ๆ ที่จะเป็นคู่แข่งความงดงามของดาวเสาร์ระบบสดใสแหวนที่มีให้เห็นในวันนี้คือของหลักสูตรที่ไม่รู้จัก เราอาจจะมีชีวิตอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดาวเคราะห์วงแหวนไม่ยั่งยืน

พลังงานแสงอาทิตย์ระบบวัตถุ อนุภาคแหวนตลอดเวลาชนกัน
กับอีกคนหนึ่งในสภาพแวดล้อมของพวกเขาแน่นเหมือนกัน
ดึงดูดหรือสูญเสียพลังงาน โคจร การกระจายของพลังงานนี้สามารถก่อให้เกิดอนุภาคที่โคจร

ขอบทิ้งแหวนแหวนและลอยออกไป

ช่วยโดย nongravitational อิทธิพลเช่น
ความดันของแสงแดดแม้ว่าต่างๆโคจร resonances
ดวงจันทร์อาจช่วยแนะนําวงโคจรของอนุภาคและการสลาย
แหวนแหวนของตนเองที่ดีที่สุดนี้
ภาพได้เพียงชั่วคราว แหวนดาวเคราะห์ส่วนใหญ่
ในที่สุดใบหน้าโชคชะตาของตน inevitable : การรวม ที่
อย่างน้อยหนึ่งวง แต่ดูเหมือนภูมิคุ้มกันจากความตายในที่สุด
( คณิตศาสตร์เครื่องมือ 11.3 ) .

ระบบแหวนที่ได้มาและหายไปกว่าประวัติศาสตร์ของ
ระบบพลังงานแสงอาทิตย์ มีนักดาราศาสตร์ได้เสนอว่าดาวเสาร์
แหวนสว่าง geologically โบราณ บ้างว่าแหวน
ค่อนข้างล่าสุด แม้โลกจะมีหลาย
สั้นแหวนในช่วงเวลาต่าง ๆ ในประวัติศาสตร์ที่ยาวนานของ หมายเลขใด ๆของดาวหางหรือดาวเคราะห์น้อย

ต้องผ่านภายในโลก โรชจำกัด ( ประมาณ 25000 กิโลเมตรสำหรับหินและร่าง
มากกว่าสองเท่าสำหรับน้ำแข็งร่างกาย ) และสลาย
catastrophically ในฝูงของชิ้นส่วนขนาดเล็กสร้าง

แหวนชั่วคราวในอดีต แต่โลกขาดคนเลี้ยงแกะ

เสถียรภาพของวงโคจรดวงจันทร์ให้กับแหวน แหวน

ปฏิสัมพันธ์ระหว่างอนุภาคจะเกิดวงแหวนแผ่กระจายและ
. นอกจากนี้ในส่วนด้านในของแหวนรอบโลก
จะลากของโลกขยายบรรยากาศ
เกลียวขาเข้า , การแสดงที่งดงามเช่นที่พวกเขา
อุกกาบาตตกลงมา การขาดที่คล้ายกันของดวงจันทร์ภายในขนาดเล็กยังป้องกัน
ดาวศุกร์และดาวพุธ จากการรักษาดังกว่า timescales ธรณีวิทยา

ถึงแม้ว่าวงรอบดาวอังคารเป็นที่รู้จักของดวงจันทร์โฟบอสกับไดมอส
2 เล็ก ๆได้ ในหลักการ
แกะคอลเลกชันของโคจร
เศษแหวนดาวเคราะห์ในระบบสุริยะส่วนนอกจะยังคง
แบบฟอร์มและกระจายตราบที่ดาวเคราะห์ยักษ์รักษา
เล็กดวงจันทร์ที่ให้ความเสถียรแหวนชั่วคราว ไม่ว่า
ใดจะเทียบความงดงามของระบบวงแหวนดาวเสาร์ที่สดใส
จะเห็นในวันนี้ แน่นอน ที่ไม่รู้จัก เราอาจจะมีชีวิตอยู่