Without, the night was cold and wet

Without, the night was cold and wet, but in the small parlour of Laburnam Villa the blinds were drawn and the fire burned brightly. Father and son were at chess, the former, who possessed ideas about the game involving radical changes, putting his king into such sharp and unnecessary perils that it even provoked comment from the white-haired old lady knitting placidly by the fire.

"Hark at the wind," said Mr. White, who, having seen a fatal mistake after it was too late, was amiably desirous of preventing his son from seeing it.

"I'm listening," said the latter, grimly surveying the board as he stretched out his hand. "Check."

"I should hardly think that he'd come to-night," said his father, with his hand poised over the board.

"Mate," replied the son.

"That's the worst of living so far out," bawled Mr. White, with sudden and unlooked-for violence; "of all the beastly, slushy, out-of-the-way places to live in, this is the worst. Pathway's a bog, and the road's a torrent. I don't know what people are thinking about. I suppose because only two houses in the road are let, they think it doesn't matter."

"Never mind, dear," said his wife, soothingly; "perhaps you'll win the next one."

Mr. White looked up sharply, just in time to intercept a knowing glance between mother and son. The words died away on his lips, and he hid a guilty grin in his thin grey beard.

"There he is," said Herbert White, as the gate banged to loudly and heavy footsteps came toward the door.

The old man rose with hospitable haste, and opening the door, was heard condoling with the new arrival. The new arrival also condoled with himself, so that Mrs. White said, "Tut, tut!" and coughed gently as her husband entered the room, followed by a tall, burly man, beady of eye and rubicund of visage.

"Sergeant-Major Morris," he said, introducing him.

The sergeant-major shook hands, and taking the proffered seat by the fire, watched contentedly while his host got out whiskey and tumblers and stood a small copper kettle on the fire.

At the third glass his eyes got brighter, and he began to talk, the little family circle regarding with eager interest this visitor from distant parts, as he squared his broad shoulders in the chair and spoke of wild scenes and doughty deeds; of wars and plagues and strange peoples.

"Twenty-one years of it," said Mr. White, nodding at his wife and son. "When he went away he was a slip of a youth in the warehouse. Now look at him."

"He don't look to have taken much harm," said Mrs. White, politely.

"I'd like to go to India myself," said the old man, "just to look round a bit, you know."

"Better where you are," said the sergeant-major, shaking his head. He put down the empty glass, and sighing softly, shook it again.

"I should like to see those old temples and fakirs and jugglers," said the old man. "What was that you started telling me the other day about a monkey's paw or something, Morris?"

"Nothing," said the soldier, hastily. "Leastways nothing worth hearing."

"Monkey's paw?" said Mrs. White, curiously.

"Well, it's just a bit of what you might call magic, perhaps," said the sergeant-major, offhandedly.

His three listeners leaned forward eagerly. The visitor absent-mindedly put his empty glass to his lips and then set it down again. His host filled it for him.

"To look at," said the sergeant-major, fumbling in his pocket, "it's just an ordinary little paw, dried to a mummy."

He took something out of his pocket and proffered it. Mrs. White drew back with a grimace, but her son, taking it, examined it curiously.

"And what is there special about it?" inquired Mr. White as he took it from his son, and having examined it, placed it upon the table.

"It had a spell put on it by an old fakir," said the sergeant-major, "a very holy man. He wanted to show that fate ruled people's lives, and that those who interfered with it did so to their sorrow. He put a spell on it so that three separate men could each have three wishes from it."

His manner was so impressive that his hearers were conscious that their light laughter jarred somewhat.

"Well, why don't you have three, sir?" said Herbert White, cleverly.

The soldier regarded him in the way that middle age is wont to regard presumptuous youth. "I have," he said, quietly, and his blotchy face whitened.

"And did you really have the three wishes granted?" asked Mrs. White.

"I did," said the sergeant-major, and his glass tapped against his strong teeth.

"And has anybody else wished?" persisted the old lady.

"The first man had his three wishes. Yes," was the reply; "I don't know what the first two were, but the third was for death. That's how I got the paw."

His tones were so grave that a hush fell upon the group.

"If you've had your three wishes, it's no good to you now, then, Morris," said the old man at last. "What do you keep it for?"

The soldier shook his head. "Fancy, I suppose," he said, slowly. "I did have some idea of selling it, but I don't think I will. It has caused enough mischief already. Besides, people won't buy. They think it's a fairy tale; some of them, and those who do think anything of it want to try it first and pay me afterward."

"If you could have another three wishes," said the old man, eyeing him keenly, "would you have them?"

"I don't know," said the other. "I don't know."

He took the paw, and dangling it between his forefinger and thumb, suddenly threw it upon the fire. White, with a slight cry, stooped down and snatched it off.

"Better let it burn," said the soldier, solemnly.

"If you don't want it, Morris," said the other, "give it to me."

"I won't," said his friend, doggedly. "I threw it on the fire. If you keep it, don't blame me for what happens. Pitch it on the fire again like a sensible man."

The other shook his head and examined his new possession closely. "How do you do it?" he inquired.

"Hold it up in your right hand and wish aloud," said the sergeant-major, "but I warn you of the consequences."

"Sounds like the Arabian Nights," said Mrs. White, as she rose and began to set the supper. "Don't you think you might wish for four pairs of hands for me?"

Her husband drew the talisman from pocket, and then all three burst into laughter as the sergeant-major, with a look of alarm on his face, caught him by the arm.

"If you must wish," he said, gruffly, "wish for something sensible."

Mr. White dropped it back in his pocket, and placing chairs, motioned his friend to the table. In the business of supper the talisman was partly forgotten, and afterward the three sat listening in an enthralled fashion to a second instalment of the soldier's adventures in India.

"If the tale about the monkey's paw is not more truthful than those he has been telling us," said Herbert, as the door closed behind their guest, just in time for him to catch the last train, "we sha'nt make much out of it."

"Did you give him anything for it, father?" inquired Mrs. White, regarding her husband closely.

"A trifle," said he, colouring slightly. "He didn't want it, but I made him take it. And he pressed me again to throw it away."

"Likely," said Herbert, with pretended horror. "Why, we're going to be rich, and famous and happy. Wish to be an emperor, father, to begin with; then you can't be henpecked."

He darted round the table, pursued by the maligned Mrs. White armed with an antimacassar.

Mr. White took the paw from his pocket and eyed it dubiously. "I don't know what to wish for, and that's a fact," he said, slowly. "It seems to me I've got all I want."

"If you only cleared the house, you'd be quite happy, wouldn't you?" said Herbert, with his hand on his shoulder. "Well, wish for two hundred pounds, then; that 'll just do it."

His father, smiling shamefacedly at his own credulity, held up the talisman, as his son, with a solemn face, somewhat marred by a wink at his mother, sat down at the piano and struck a few impressive chords.

"I wish for two hundred pounds," said the old man distinctly.

A fine crash from the piano greeted the words, interrupted by a shuddering cry from the old man. His wife and son ran toward him.

"It moved," he cried, with a glance of disgust at the object as it lay on the floor.

"As I wished, it twisted in my hand like a snake."

"Well, I don't see the money," said his son as he picked it up and placed it on the table, "and I bet I never shall."

"It must have been your fancy, father," said his wife, regarding him anxiously.

He shook his head. "Never mind, though; there's no harm done, but it gave me a shock all the same."

They sat down by the fire again while the two men finished their pipes. Outside, the wind was higher than ever, and the old man started nervously at the sound of a door banging upstairs. A silence unusual and depressing settled upon all three, which lasted until the old couple rose to retire for the night.

"I expect you'll find the cash tied up in a big bag in the middle of your bed," said Herbert, as he bade them good-night, "and something horrible squatting up on top of the wardrobe watching you as you pocket your ill-gotten gains."

He sat alone in the darkness, gazing at the dying fire, and seeing faces in it. The last face was so horrible and so simian that he gazed at it in amazement. It got so vivid that, with a little uneasy laugh, he felt on the table for a glass containing a little water to throw over it. His hand grasped the monkey's paw, and with a little shiver he wiped his hand on his coat and went up to bed.



II.

In the brightness of the wintry sun next morning as it streamed over the breakfast table he laughed at his fears. There was an air of prosaic wholesomeness about the room which it had lacked on the previous night, and the dirty, shrivelled little paw was pitched on the sideboard with a carelessness which betokened no great belief in its virtues.

"I suppose all old soldiers are the same," said Mrs. White. "The idea of our listening to such nonsense! How could

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ มี คืนเย็น และ เปียก แต่ในห้องนั่งเล่นขนาดเล็กวิลล่า Laburnam ผ้าม่านถูกวาด และเขียนไฟสดใส พ่อและลูกชายได้เล่นหมากรุก อดีต ซึ่งต้องมีความคิดเกี่ยวกับเกมที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง ทำให้พระราชาเข้าเช่นภัยคม และไม่จำเป็นว่า มันแม้แต่ท่านคิดจากขาว haired หญิง placidly ถัก ด้วยไฟ"Hark ที่ลม กล่าวว่า นายขาว เจ้า ไม่เห็นความผิดพลาดร้ายแรงหลังจากที่มันสายเกินไป amiably ต้องการป้องกันไม่ให้ลูกชายของเขาเห็น"ฉันกำลังฟัง กล่าวว่า หลัง grimly สำรวจบอร์ดเขาเหยียดมือ "ตรวจสอบ""จะไม่คิดว่า เขาจะมาเพื่อคืน กล่าวว่า พ่อ ด้วยมือของเขาเตรียมพร้อมที่ผ่านคณะกรรมการ"เมท ตอบบุตร"ก็ร้ายอยู่มากเกินไป ชายคนนายขาว มีความรุนแรงอย่างฉับพลัน และ unlooked-for "ทั้งหมดใน beastly, slushy ก่อสถานที่อาศัยอยู่ใน อยู่ร้าย ทางเดินของตัวบ็อก และถนนของฝนตกหนัก ฉันไม่รู้ว่ามีคนคิดเกี่ยวกับอะไร สมมติ เพราะจะให้อยู่บ้านเพียง 2 พวกเขาคิดว่า มันไม่ได้เรื่อง ""ไม่เคยคิด รัก กล่าวว่า ภรรยาของเขา เงียบ "บางทีคุณจะชนะถัดไป"นายสีขาวมองดูขึ้นอย่างรวดเร็ว ในเวลาสกัดคร่าว ๆ รู้ระหว่างมารดาและบุตร คำว่าสงบลงบนริมฝีปากของเขา และเขาซ่อนรอบ ๆ ไร้ผิดในเคราสีเทาของเขาบาง"เขามี กล่าวว่า เฮอร์เบิร์ตขาว ประตูตีจะดัง และมาหนักเท้าไปทางประตูคนเดิมโรสทันกลาง และเปิดประตู ได้ยิน condoling ที่มาใหม่ มาใหม่ยัง condoled กับตัวเอง เพื่อให้นางสีขาวกล่าวว่า, "ตันคาเมน ประกอบ! " และไอเบา ๆ สามีป้อนห้อง ตาม ด้วยสูง burly ชาย rubicund ของ visage และ beady ของตา"จ่ามอร์ริส เขากล่าวว่า แนะนำเขา-จ่าจับมือ และการนั่ง proffered ด้วยไฟ ดู contentedly ในขณะที่โฮสต์ของเขามีวิสกี้และ tumblers และยืนกาต้มน้ำทองแดงขนาดเล็กบนไฟที่สามแก้ว ตาได้สว่าง และเขาเริ่มพูดคุย วงครอบครัวน้อยเกี่ยวกับ มีความกระตือรือร้นสนใจเยี่ยมชมนี้จากส่วนที่ไกล เป็นเขาลอการิทึมไหล่กว้างของเขาเก้าอี้และพูดถึงฉากป่าและความ doughty สงครามโรคระ และคนแปลก"เมืองทองธานีปีนี้ กล่าวว่า นายขาว nodding ที่ภรรยาและลูกชายของเขา "เมื่อเขาออกไป เขาได้ใบของเยาวชนในคลังสินค้า ตอนนี้ ดูเขา""เขาไม่หวังจะได้รับอันตรายมาก กล่าวว่า นางขาว สุภาพ"อยากไปอินเดียด้วยตัวเอง กล่าวว่า คน, "เพียงเพื่อดูรอบเล็กน้อย คุณรู้""ดีกว่าที่คุณเป็น ว่า จ่า สั่นศีรษะของเขา เขาใส่ลงแก้วเปล่า และ sighing เบา ๆ จับมันอีก"ฉันควรต้องดูที่วัดเก่า และ fakirs และ jugglers กล่าวว่า คน "สิ่งให้คุณเริ่มต้นบอกฉันในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับตีนของลิงหรือบางสิ่งบางอย่าง มอร์ริส""ไม่ ว่า ทหาร รีบ "Leastways ไม่น่าฟัง""ตีนลิง" ว่า นางขาว curiously"ดี มันเป็นเพียงเล็กน้อยของสิ่งคุณอาจเรียกเวทมนตร์ บางที ว่า จ่า offhandedlyฟังเขาสามก็เอนไปข้างหน้าวัน ผู้เข้าชม absent-mindedly วางแก้วของเขาว่างเปล่าริมฝีปากของเขา และจากนั้น ตั้งค่าลงอีก โฮสต์ของเขากรอกข้อมูลนั้นสำหรับเขา"การดู ว่า จ่า fumbling ในกระเป๋าของเขา "มันเป็นเพียงความธรรมดาน้อยตีน แห้งจะเป็นมัมมี่"เขาเอาบางสิ่งบางอย่างจากกระเป๋าของเขา และ proffered มัน นางสีขาวดึงกลับ ด้วย grimace เป็น ได้ลูกชาย นำ ตรวจสอบมัน curiously"และอะไรเป็นพิเศษเกี่ยวกับเรื่องนี้" ทูลนายสีขาวเขาเอาจากลูกชายของเขา และมีการตรวจสอบ วางไว้ตามตารางการ"มันมีคาถาใส่มัน โดยการ fakir เก่า ว่า จ่า "มนุษย์ศักดิ์สิทธิ์มากขึ้น เขาอยากแสดงว่าชะตากรรมเส้นบรรทัดของชีวิต และว่า คนที่ยุ่งก็ไม่ให้กับความเสียใจของพวกเขา เขาแช่งมันให้สามแยกผู้ชายอาจมีความปรารถนาสามจากนั้น"ลักษณะของเขาถูกครัยว่า พูดได้ตระหนักว่า พวกเขาหัวเราะเบา ๆ jarred ค่อนข้าง"ดี ทำไมไม่มีสาม รักไหม" ว่า เฮอร์เบิร์ตขาว คำนึงทหารถือเขาในวิธีที่เคยชินถือถือดีเยาวชนวัยกลางคน "ฉันมี เขากล่าว ว่า เงียบ ๆ และหน้าของเขา blotchy whitened"และคุณจริง ๆ ต้องปรารถนาสามให้" ถามนางสีขาว"ฉันไม่ได้ กล่าวว่า จ่า และแก้วเขาเคาะกับฟันของเขา"และมีใครอื่นปรารถนา" เลดี้เก่าที่ยังคงอยู่"มนุษย์คนแรกมีความปรารถนาของเขา 3 ใช่ ถูกตอบกลับ "ไม่ทราบครั้งแรกได้ แต่ที่สามสำหรับการตาย ที่เป็นไรผมตีน"เสียงของเขาดังนั้นภัยที่ปิดการตกตามกลุ่มได้"ถ้าคุณเคยปรารถนาสาม มันไม่ดีกับคุณตอนนี้ แล้ว มอร์ริส, " กล่าวว่า คนในที่สุด "อะไรทำคุณให้มันสำหรับ"ทหารจับศีรษะของเขา "แฟนซี ฉันคิดว่า เขากล่าว ช้า "ไม่มีความคิดบางอย่างขายได้ แต่ฉันไม่คิดว่า ฉันจะ จึงได้ทำร้ายพอแล้ว นอกจาก คนไม่ซื้อ พวกเขาคิดว่า มันเป็นเทพนิยาย บางส่วนของพวกเขา และผู้ที่คิดว่า สิ่งที่มัน ต้องลองก่อนจ่ายฉันหลังจากนั้น""ถ้าคุณสามารถมีความปรารถนาสามอื่น กล่าวว่า เฒ่า eyeing เขา keenly "คุณต้องการให้""ฉันไม่รู้ กล่าวว่า อีก "อย่า"เขาเอาตีน และ dangling ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ เขาก็โยนมันขึ้นไฟ สีขาว มีร้องไห้เล็กน้อย stooped ลง และกระชากออก"ดีกว่าให้มันเผาไหม้, " กล่าวว่า ทหาร สาบาน"ถ้าคุณไม่ต้องการ มอร์ริส, " กล่าวว่า อีก "มอบให้แก่ฉัน""ฉันจะไม่ กล่าวว่า เพื่อนของเขา doggedly "ฉันก็ได้โยนไฟ ถ้าคุณเก็บไว้ อย่าตำหนิฉันสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น Pitch มันไฟไหม้อีกเช่นคนที่เหมาะสม"อื่น ๆ จับศีรษะของเขา และตรวจสอบการครอบครองของเขาใหม่อย่างใกล้ชิด "วิธีทำคุณทำยังไง" เขาทูลถาม-จ่ากล่าวว่า "เก็บค่าในมือขวา และต้องออกเสียง "แต่ผมเตือนคุณผล""เสียงเหมือนอาหรับราตรี กล่าวว่า นางขาว เป็นเธอกุหลาบ และเริ่มที่จะตั้งที่ซุปเปอร์ "อย่าคิดว่า คุณอาจต้องคู่สี่มือสำหรับฉัน"สามีดึงสแมนที่จากกระเป๋า แล้ว ทั้งสามออกมาเป็นเสียงหัวเราะเป็นจ่า มีลักษณะของสัญญาณบนใบหน้าของเขา เขาจับที่แขน"ถ้า คุณต้องต้อง เขากล่าวว่า gruffly "ต้องหาสิ่งที่เหมาะสม"นายขาวปล่อยลงไปในกระเป๋าของเขา และวางเก้าอี้ motioned เพื่อนของเขาลงในตาราง ในธุรกิจซุปเปอร์ สแมนถูกบางส่วนลืม และหลังจากนั้นทั้งสามนั่งฟังในแฟชั่นที่ enthralled จะชำระเป็นงวดที่สองของการผจญภัยของทหารอินเดีย"ถ้าเรื่องเกี่ยวกับตีนของลิงไม่สุจริตใจยิ่งกว่าที่เขามีการบอกเรา ว่า เฮอร์เบิร์ต เป็นประตูที่ปิดอยู่ด้านหลังของห้อง เพียงในเวลาสำหรับเขาที่จะจับรถไฟขบวนสุดท้าย, " เรา sha'nt ใจมากออกจากมัน ""ก็คุณให้เขาอะไรมัน พ่อ" ทูลนางขาว เกี่ยวกับสามีของเธออย่างใกล้ชิด"มีทรัยเฟิล กล่าวว่า เขา ให้สีเล็กน้อย "เขาไม่ต้องการ แต่เขาก็ทำ และเขากดฉันอีกต้องทิ้งมันไป""ดูเหมือนว่า กล่าวว่า เฮอร์เบิร์ต กับสยองขวัญ pretended "ทำไม เรากำลังจะ รวย และมีชื่อเสียง และมีความสุข ต้องการที่จะเป็นจักรพรรดิ พ่อ จะเริ่มต้นด้วย แล้ว คุณไม่สามารถ henpecked "เขาพุ่งตัวตามรอบตาราง ติดตาม โดยขาวนาง maligned อาวุธ ด้วยการ antimacassarนายขาวเอาตีนที่จากกระเป๋าของเขา และตา dubiously "ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่ต้องการ และที่เป็นความจริง เขากล่าวว่า ช้าลง "ผมดูเหมือนฉันมีทุกอยาก""ถ้าคุณล้างบ้านเท่านั้น คุณจะค่อนข้างมีความสุข ไม่คุณ" ว่า เฮอร์เบิร์ต ด้วยมือของเขาบนไหล่เขา "ดี ต้องการสองร้อยปอนด์ แล้ว ที่จะเพียงแค่ทำมัน"บิดาของเขา ยิ้ม shamefacedly ที่ credulity ของเขาเอง ขึ้นค่าสแมน เป็นบุตร หน้าบุด ค่อนข้าง marred โดยอดที่แม่ของเขา นั่งลงที่เปียโน แล้วหลง chords กี่น่าประทับใจ"ฉันต้องการสำหรับสองร้อยปอนด์ กล่าวว่า คนอย่างเห็นได้ชัดชนดีจากเปียโนรับการต้อนรับคำ ขัดจังหวะ โดยการประกอบ shuddering จากคน ภรรยาและบุตรของเขาวิ่งไปทางเขา"ก็ย้ายไป เขาร้องเรียก ด้วยความรวดเร็วของความขยะแขยงที่วัตถุจะวางบนชั้น"เป็นฉันปรารถนา มันบิดในมือคล้ายงู""ดี ฉันไม่เห็นเงิน กล่าวว่า ลูกชายของเขาเขาเลือกขึ้น และวางบนโต๊ะ "และฉันเดิมพันไม่เคยต้อง""มันต้องมีการนึกคิดของคุณ พ่อ, " กล่าวว่า ภรรยาของเขา เกี่ยวกับเขากังวลใจเขาจับหัวของเขา "ไม่เป็นไร แต่ ไม่มีอันตรายไม่ทำ แต่มันให้ผมช็อตเดียวกัน"พวกเขานั่งลง ด้วยไฟอีกในขณะที่ชายทั้งสองเสร็จสิ้นการท่อ ภายนอก ลมคือสูงขึ้นกว่าที่เคย และคนเริ่มต้นคนที่เสียงประตูพวกชั้นบน เงียบผิดปกติ และ depressing เมื่อทั้งสาม ซึ่งกินเวลาจนคู่เก่าโรสการถอนคืนที่ แล้ว"ผมคาดว่า คุณจะพบเงินสดที่ติดในถุงใหญ่กลางน้ำ กล่าวว่า เฮอร์เบิร์ต เป็นเขาคนนั้น คืนดี "และน่ากลัวบางสิ่งบางอย่างการจับจองขึ้นบนเสื้อผ้าที่ดูคุณเป็นคุณกระเป๋าของคุณกำไร ill-gotten"เขานั่งคนเดียวในความมืด พร้อมที่ไฟกำลังตาย และเห็นใบหน้าในการ หน้าสุดท้ายน่ากลัวดังนั้น และดังนั้นสิมิลันว่า เขาจ้องที่จะในความประหลาดใจ จะได้สดใสมากว่า กับเสียงหัวเราะเล็กน้อยไม่สบายใจ เขารู้สึกบนตารางในแก้วที่ประกอบด้วยน้ำเพียงเล็กน้อยโยนมัน มือตีนของลิง grasped และ มีน้อยศิวะ เขาเช็ดมือกับเสื้อของเขา และขึ้นไปนอนIIในความสว่างของดวงอาทิตย์ wintry เช้าวันถัดไป จะส่งกระแสข้อมูลผ่านโต๊ะอาหาร เขาหัวเราะที่ความกลัว มีของ wholesomeness ธรรมดาเกี่ยวกับห้องที่มันมีขาดในคืนก่อนหน้านี้ และตีนน้อยสกปรก shrivelled ถูกแหลมบนตู้ที่ มีกระจายซึ่ง betokened ความไม่ดีในคุณค่าของ"ฉันคิดว่า ทหารเก่าทั้งหมดเท่ากัน กล่าวว่า นางสีขาว "ความคิดของเราฟังเช่นพูดจาเหลวไหล วิธีสามารถ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยไม่ต้องคืนหนาวและเปียก แต่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ของ Laburnam วิลล่าผ้าม่านถูกดึงและไฟเผาสดใส พ่อและลูกชายอยู่ในหมากรุก, อดีตผู้มีความคิดเกี่ยวกับเกมที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรงวางกษัตริย์ของเขาเข้าไปในภัยดังกล่าวที่คมชัดและไม่จำเป็นที่มันยิ่งเจ็บใจความคิดเห็นจากการถักหญิงชราผมขาวสงบด้วยไฟ. "ฟังที่ ลม "นายสีขาวที่ได้เห็นความผิดพลาดร้ายแรงหลังจากที่มันก็สายเกินไปเป็นที่พึงปรารถนาอย่างสุภาพในการป้องกันลูกชายของเขาจากการได้เห็นมัน. กล่าวว่าฉันฟัง "หลังเคร่งขรึมสำรวจคณะกรรมการตามที่เขาบอกว่า" ยื่นมือออก "ตรวจสอบ." "ฉันควรจะแทบจะไม่คิดว่าเขาจะมาคืน" กล่าวว่าพ่อของเขาด้วยมือของเขาทรงตัวเหนือของบอร์ด. "คู่" ตอบลูกชาย. "นั่นคือที่เลวร้ายที่สุดของการใช้ชีวิตเพื่อให้ห่างไกลออกมา" bawled นายสีขาว, กับฉับพลันและจู่ๆความรุนแรง; "ของทุกคนจัญไร, เฉอะแฉะ, ออกจากทางสถานที่ที่จะอาศัยอยู่ในนี้เป็นที่เลวร้ายที่สุด. Pathway เป็นที่ลุ่มและฝนตกหนักถนนของ. ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ผู้คนคิดเกี่ยวกับ. ฉันคิดว่าเพราะเพียง บ้านสองหลังในถนนที่มีการปล่อยให้พวกเขาคิดว่ามันไม่สำคัญ ". "ไม่เป็นไรที่รัก" กล่าวว่าภรรยาของเขาปลอบโยน; "บางทีคุณอาจจะชนะหนึ่งต่อไป." นาย ดูขาวขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงแค่ในเวลาที่จะสกัดกั้นอย่างรวดเร็วรู้ระหว่างแม่และลูกชาย คำเสียชีวิตไปบนริมฝีปากของเขาและเขาซ่อนรอยยิ้มมีความผิดในเคราสีเทาของเขาบาง. "เขาคือ" เฮอร์เบิร์สีขาวกล่าวว่าเป็นประตูที่จะกระแทกเสียงดังและเสียงฝีเท้าหนักมาไปทางประตู. ชายชราเพิ่มขึ้นด้วยอัธยาศัย รีบเปิดประตูก็ได้ยินเสียง condoling กับการมาถึงใหม่ มาใหม่ยังสงสารกับตัวเองเพื่อให้นางสีขาวกล่าวว่า "ตุตันคาเมน, จุ๊!" และไอเบา ๆ ขณะที่สามีของเธอเข้ามาในห้องตามด้วยสูงชายร่างกำยำ, วาวของตาและใบหน้าแดงก่ำของ. "จ่าเมเจอร์มอร์ริส" เขากล่าวว่าแนะนำเขา. จ่าสำคัญจับมือและการยื่น ที่นั่งด้วยไฟ, ดูสมถะในขณะที่เจ้าบ้านของเขาได้ออกวิสกี้และแก้วน้ำและยืนกาต้มน้ำทองแดงขนาดเล็กลงบนกองไฟ. ที่แก้วสามตาของเขามีความสว่างและเขาก็เริ่มที่จะพูดคุยวงกลมเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับครอบครัวที่มีความสนใจอยากเข้าชมนี้ จากส่วนที่ห่างไกลในขณะที่เขากำลังสองไหล่กว้างของเขาในเก้าอี้และพูดถึงฉากป่าและการกระทำที่กล้าหาญ; ของสงครามและโรคระบาดและประชาชนแปลก. "ยี่สิบเอ็ดปีของมัน" นายขาวกล่าวว่าสัปหงกที่ภรรยาและบุตรชายของเขา "เมื่อเขาจากไปเขาก็ลื่นของเยาวชนในคลังสินค้า. ตอนนี้ดูที่เขา." "เขาไม่ได้ดูที่จะมีการดำเนินการอันตรายมาก" นางสีขาว, สุภาพ. กล่าวว่าผมอยากจะไปที่ " อินเดียตัวเองกล่าวว่า "คนเก่า" เพียงเพื่อให้ดูกลมบิตคุณรู้ว่า. " "ดีคุณจะอยู่ที่ไหน" จ่าสำคัญสั่นศีรษะของเขากล่าวว่า เขาใส่ลงแก้วเปล่าและถอนหายใจเบา ๆ ส่ายมันอีกครั้ง. "ผมอยากจะเห็นวัดเก่าแก่เหล่านั้นและ fakirs และโยน" ชายชราคนหนึ่งกล่าวว่า "อะไรคือสิ่งที่คุณเริ่มบอกฉันในวันอื่น ๆ เกี่ยวกับตีนลิงหรือสิ่งที่มอร์ริส?" "ไม่มีอะไร" ทหารกล่าวว่าเร่งรีบ "ไม่มีอะไร leastways มูลค่าการได้ยิน." "ตีนลิง?" กล่าวว่านางสีขาว, อยากรู้อยากเห็น. "ดีก็เพียงเล็กน้อยของสิ่งที่คุณอาจจะเรียกมายากลบางที" จ่าเอกกล่าวว่าทันควัน. สามผู้ฟังของเขาโน้มตัวไปข้างหน้ากระหาย ผู้เข้าชมอย่างเลื่อนลอยใส่แก้วที่ว่างเปล่าของเขาเพื่อริมฝีปากของเขาและจากนั้นตั้งมันลงมาอีกครั้ง โฮสต์ของเขาเต็มไปสำหรับเขา. "เพื่อดู" กล่าวว่าจ่าสำคัญอึกอักในกระเป๋าของเขา "มันเป็นเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ตีนสามัญแห้งเพื่อแม่." เขาเอาอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขาและยื่นมัน นางสีขาวดึงกลับมาพร้อมกับแสยะ แต่ลูกชายของเธอพามันตรวจสอบมันอยากรู้อยากเห็น. "และสิ่งที่จะมีพิเศษเกี่ยวกับมันได้หรือไม่" สอบถามนายสีขาวในขณะที่เขาเอามันมาจากลูกชายของเขาและมีการตรวจสอบมันวางมันลงบนโต๊ะ. "มันได้สะกดใส่มันโดยแตเก่า" จ่าเอกกล่าวว่า "คนที่ศักดิ์สิทธิ์มาก. เขา ต้องการที่จะแสดงให้เห็นว่าชะตากรรมตัดสินชีวิตของผู้คนและว่าผู้ที่แทรกแซงด้วยมันก็เพื่อให้ความเศร้าโศกของพวกเขา. เขาใส่สะกดกับมันเพื่อให้ทั้งสามคนแยกต่างหากสามารถแต่ละคนมีความปรารถนาสามจากมัน. " ลักษณะของเขาเป็นที่ประทับใจผู้ฟังของเขา มีสติที่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของพวกเขาค่อนข้างจาร์เรด. "ดีทำไมคุณไม่มีสามครับ?" กล่าวว่าเฮอร์เบิร์สีขาว, ชาญฉลาด. ทหารได้รับการยกย่องเขาในทางที่เป็นวัยกลางคนเคยชินที่จะเชื่อว่าเยาวชนเกรงใจ "ผมมี" เขากล่าวอย่างเงียบ ๆ และใบหน้าของเขามีรอยขาว. "และคุณไม่ได้จริงๆมีความปรารถนาสามได้รับ?" ถามนางสีขาว. "ฉันไม่ได้" จ่าเอกกล่าวและแก้วของเขาเคาะกับฟันแข็งแรงของเขา. "และมีคนอื่นอยาก?" ยืนกรานหญิงชรา. "ชายคนแรกมีสามความปรารถนาของเขาใช่." คือคำตอบ; "ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่สองคนแรก แต่ที่สามคือการเสียชีวิต. นั่นเป็นวิธีที่ผมได้รับตีน." เสียงของเขาคือหลุมฝังศพเพื่อให้เงียบลงมากลุ่ม. "หากคุณมีความปรารถนาสามของคุณ มันเป็นเรื่องดีที่คุณไม่ตอนนี้แล้วมอร์ริส "ชายชราคนหนึ่งที่สุดท้ายที่กล่าวว่า "คุณทำอะไรให้มันหรือไม่?" ทหารส่ายหัว "แฟนซีฉันคิดว่า" เขากล่าวอย่างช้าๆ "ผมไม่ได้มีความคิดที่จะขายมันบาง แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะมันได้ก่อให้เกิดความเสียหายมากพออยู่แล้วนอกจากนี้คนจะไม่ซื้อพวกเขาคิดว่ามันเป็นเทพนิยาย;... บางส่วนของพวกเขาและผู้ที่ไม่คิดว่า สิ่งที่มันต้องการที่จะลองมันเป็นครั้งแรกและจ่ายเงินให้ฉันหลังจากนั้น. " "ถ้าคุณสามารถมีอีกสามปรารถนา" กล่าวว่าชายชรา eyeing เขาอย่างดีที่สุด "คุณจะมีพวกเขา?" "ผมไม่ทราบ" กล่าวว่า อื่น ๆ "ผมไม่ทราบว่า." เขาเอาตีนและห้อยไว้ระหว่างนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของเขาก็โยนมันลงบนกองไฟ สีขาว, ด้วยเสียงเล็กน้อยก้มลงและคว้ามันออก. "ดีกว่าปล่อยให้มันเผา" กล่าวว่าทหาร, เคร่งขรึม. "ถ้าคุณไม่ต้องการให้มอร์ริสกล่าวว่า" อื่น ๆ "ให้มันอยู่กับฉัน." "ฉันจะไม่" กล่าวว่าเพื่อนของเขาเชื่อฟัง "ผมโยนมันลงบนกองไฟ. ถ้าคุณเก็บมันไม่โทษฉันสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น. มืดไฟไหม้อีกครั้งเหมือนคนที่เหมาะสม." อื่น ๆ ส่ายหัวของเขาและการตรวจสอบการครอบครองใหม่ของเขาอย่างใกล้ชิด "คุณจะทำอย่างไรมันได้หรือไม่" เขาถาม. "จับมันขึ้นมาในมือข้างขวาของคุณและต้องการดังกล่าว" จ่าเอก "แต่ฉันเตือนคุณถึงผลที่ตามมา." "เสียงเหมือนอาหรับราตรี" นางสีขาว, ขณะที่เธอลุกขึ้นและเริ่มกล่าวว่า เพื่อตั้งค่าอาหารมื้อเย็น "คุณไม่คิดว่าคุณอาจต้องการสำหรับสี่คู่ของมือสำหรับฉัน" สามีของเธอดึงยันต์จากกระเป๋าและจากนั้นทั้งสามระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเป็นจ่าสำคัญกับรูปลักษณ์ของการเตือนภัยบนใบหน้าของเขาจับเขา โดยแขน. "ถ้าคุณต้องหวังว่า" เขากล่าวว่า gruffly "หวังว่าบางสิ่งบางอย่างที่เหมาะสม." นาย สีขาวลดลงกลับมาอยู่ในกระเป๋าของเขาและวางเก้าอี้ motioned เพื่อนของเขาไปที่โต๊ะ ในธุรกิจอาหารมื้อเย็นยันต์ถูกลืมส่วนหนึ่งและหลังจากนั้นทั้งสามนั่งฟังในแฟชั่นหลงระเริงกับงวดที่สองของการผจญภัยของทหารในอินเดีย. "ถ้าเรื่องเกี่ยวกับตีนลิงไม่ได้จริงมากขึ้นกว่าที่เขาได้รับการบอก เรา sha'nt ให้มากออกจากมัน. "" เฮอร์เบิร์เป็นประตูปิดอยู่ด้านหลังของผู้เข้าพักของพวกเขาเพียงในเวลาสำหรับเขาที่จะจับรถไฟขบวนสุดท้ายกล่าวว่า " "คุณจะให้เขาอะไรให้มันพ่อ?" สอบถามนางสีขาว, เกี่ยวกับสามีของเธออย่างใกล้ชิด. "เรื่องเล็ก" กล่าวว่าเขาสีเล็กน้อย "เขาไม่ได้ต้องการมัน แต่ฉันทำให้เขาใช้มัน. และเขากดฉันอีกครั้งที่จะโยนมันออกไป." "น่าจะ" เฮอร์เบิร์กับสยองขวัญแกล้งทำเป็นกล่าวว่า "ทำไมเราจะต้องรวยและมีชื่อเสียงและมีความสุขที่ต้องการที่จะเป็นจักรพรรดิพ่อจะเริ่มต้นด้วย.. แล้วคุณจะไม่สามารถถูกด่าว่า" เขาพุ่งรอบโต๊ะตาม maligned นางขาว อาวุธที่มีผ้าปูโต๊ะ. นาย สีขาวเอาตีนมาจากกระเป๋าของเขาและตามันน่าสงสัย "ผมไม่ทราบว่าสิ่งที่ต้องการและที่เป็นจริง" เขากล่าวอย่างช้าๆ "มันดูเหมือนว่าฉันฉันทั้งหมดที่ฉันต้องการ." "ถ้าคุณเพียงล้างบ้านคุณจะมีความสุขมากคุณจะไม่?" กล่าวว่าเฮอร์เบิร์ด้วยมือของเขาบนไหล่ของเขา "ดีต้องการ£ 200 แล้ว. ที่จะทำมัน" พ่อของเขายิ้ม shamefacedly ที่งมงายของตัวเองขึ้นมาสักยันต์ที่เป็นลูกชายของเขาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม, เฉียดบ้างโดยวิ้งที่ของเขา แม่นั่งลงที่เปียโนและหลงคอร์ดที่น่าประทับใจไม่กี่. "ฉันต้องการให้£ 200" กล่าวว่าคนเก่าอย่างเห็นได้ชัด. ความผิดพลาดที่ดีจากเปียโนได้รับการต้อนรับคำขัดจังหวะด้วยเสียงร้องสั่นจากชายชรา ภรรยาและบุตรชายของเขาวิ่งเข้าไปหาเขา. "มันย้าย" เขาร้องไห้ด้วยความรวดเร็วของความรังเกียจที่วัตถุในขณะที่มันวางอยู่บนพื้น. "ในฐานะที่ฉันปรารถนาก็บิดในมือของฉันเหมือนงู." "ดีฉัน ไม่เห็นเงิน "กล่าวว่าลูกชายของเขาในขณะที่เขาหยิบมันขึ้นมาและวางมันลงบนโต๊ะ". และฉันเดิมพันที่ฉันไม่เคยจะ " "มันต้องได้รับการจินตนาการของคุณพ่อ" กล่าวว่าภรรยาของเขาเกี่ยวกับเขาอย่างใจจดใจจ่อ . เขาส่ายหัว "ไม่เป็นไร แต่; มีอันตรายทำไม่ได้ แต่มันทำให้ผมช็อกเหมือนกันทั้งหมด." พวกเขานั่งลงโดยไฟไหม้อีกครั้งในขณะที่ทั้งสองคนของพวกเขาเสร็จสิ้นการท่อ นอกลมสูงกว่าที่เคยและชายชราเริ่มหงุดหงิดเมื่อได้ยินเสียงของประตูการต่อสู้ชั้นบน ความเงียบที่ผิดปกติและตกต่ำตัดสินเมื่อทั้งสามซึ่งกินเวลาจนถึงคู่เก่าเพิ่มขึ้นที่จะเกษียณอายุในคืนนี้. "ฉันหวังว่าคุณจะพบเงินสดผูกขึ้นในถุงขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางของเตียงของคุณ" เฮอร์เบิร์กล่าวว่าเป็น เขาสั่งให้พวกเขาดีคืน "และบางสิ่งบางอย่างที่น่ากลัวขึ้นนั่งยอง ๆ อยู่ด้านบนของตู้เสื้อผ้าดูคุณในขณะที่คุณกระเป๋าเงินร้อนของคุณ." เขานั่งอยู่คนเดียวในความมืดจ้องที่ไฟไหม้ตายและเห็นใบหน้าในนั้น หน้าสุดท้ายคือเพื่อให้น่ากลัวและเพื่อให้ลิงที่เขาจ้องมองไปที่มันด้วยความประหลาดใจ มันก็สดใสเพื่อให้พร้อมกับหัวเราะไม่สบายใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขารู้สึกว่าบนโต๊ะสำหรับแก้วที่มีน้ำน้อยจะโยนมากกว่านั้น มือของเขาคว้าตีนลิงและมีตัวสั่นเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาเช็ดมือของเขาในเสื้อคลุมของเขาและเดินขึ้นไปที่เตียง. II. ในความสว่างของดวงอาทิตย์ฤดูหนาวเช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่มันสตรีมผ่านโต๊ะอาหารเช้าที่เขาหัวเราะเยาะความกลัวของเขา มีอากาศบริสุทธ์น่าเบื่อเกี่ยวกับห้องพักซึ่งมันได้ขาดในคืนก่อนหน้านี้และสกปรกตีนเล็ก ๆ น้อย ๆ หดแหลมบนตู้ที่มีความประมาทซึ่ง betokened ไม่มีความเชื่อที่ดีในคุณงามความดีของตน. "ผมคิดว่าทหารเก่า เดียวกัน "นางขาวกล่าวว่า "ความคิดของเราที่จะฟังเรื่องไร้สาระเช่นวิธีที่จะทำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดย ในคืนที่หนาวและเปียก แต่ในห้องนั่งเล่นเล็ก ๆของ laburnam วิลล่า ผ้าม่านถูกไฟเผาและสว่างไสว พ่อและลูกชายอยู่ในหมากรุก , อดีต , ใครมีความคิดเกี่ยวกับเกมที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงที่รุนแรง ทำให้กษัตริย์ของเขาเป็นเช่นที่คมชัดและเป็นอันตรายจนทำให้ความคิดเห็นจากขนสีขาวถักสงบโดยไฟเก่า

" ฟังที่ลม กล่าวว่า นายขาว ที่เห็นมีผิดพลาดร้ายแรง หลังจากที่มันสายไป ก็เป็นมิตร เป็นที่ต้องการของการป้องกันลูกของเขา เพราะเห็นมัน

" ฉันฟัง " กล่าวหลัง แสยะยิ้ม สำรวจคณะกรรมการตามที่พระองค์ทรงเหยียดพระหัตถ์ของพระองค์ " ตรวจสอบ "

" ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมาคืน " พ่อของเขากล่าวกับมือของเขาทรงตัวบนกระดาน

" เพื่อน " ตอบลูกชาย

" ที่แย่ที่สุดของชีวิต ไกล " bawled คุณผิวขาว ฉับพลัน และ unlooked ความรุนแรง ; " ของบรรดาสัตว์ป่าเฉอะแฉะ , ออกจากทางที่อยู่ นี่มันแย่ที่สุด ทางเดินของบึงและถนนฝนตกหนัก ผมไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง ฉันคิดว่าเพราะเพียงสองบ้านในถนนจะปล่อยให้พวกเขาคิดว่ามันไม่สำคัญ . . . "

" ไม่เป็นไรจ๊ะ " กล่าวว่าภรรยาของเขาปลอบโยน ; บางทีคุณอาจจะชนะถัดไป "

นายขาวเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงในเวลาที่จะขัดขวางรู้ได้อย่างรวดเร็วระหว่างแม่และลูก คำพูดที่เสียชีวิตไปในปากของเขาและเขาซ่อนรอยยิ้มมีความผิดในเคราสีเทาของเขาบาง ๆ

" เขากล่าวว่า " เฮอร์เบิร์ต สีขาว เป็นประตูกระแทกให้ดังและเสียงฝีเท้าหนักๆเดินเข้าหาประตู

ผู้ชายโอลด์โรสกับใจดีรีบเปิดประตูเคยได้ยิน condoling กับมาใหม่ การมาถึงใหม่ยัง condoled กับตัวเอง เพื่อให้นางขาวพูด " อ๊ะ อ๊ะ ! " แล้วก็ไอเบาๆเป็นสามีของเธอเข้ามาในห้อง ตามด้วยร่างสูง แข็งแกร่งชาย , เทือกเขาหิมาลัยของตาและแดงของใบหน้า . .

" จ่าสิบเอก มอร์ริส , " เขากล่าวว่า การแนะนำเขา

จ่าจับมือและรับ proffered ที่นั่งโดยไฟดูสมถะในขณะที่โฮสต์ของเขาจะออกมาวิสกี้และ tumblers และยืนเป็นกาต้มน้ำทองแดงขนาดเล็กบนไฟ

ที่แก้วที่สาม ตาก็สว่าง และเขาเริ่มที่จะพูดเล็กน้อยเกี่ยวกับครอบครัววงกลมที่มีความสนใจกระตือรือร้นนี้ผู้เข้าชมจากส่วนที่ไกลออกไป ที่เขาพร้อม ไหล่กว้างของเขาในเก้าอี้ และพูดถึงฉาก ป่าและกล้าหาญการกระทำของสงครามและภัยพิบัติทั้งหลาย

และแปลก" ยี่สิบหนึ่งปี , " กล่าวว่า นายขาวพยักหน้าที่ภรรยาและลูกชายของเขา” เมื่อเขาจากไป เขาเป็นสลิปของเยาวชนในคลังสินค้า แล้วดูเขาตอนนี้ . . . "

" เขาดูไม่ได้เอาอันตรายมาก " กล่าวว่า นางขาว จ๊ะ ๆ

" ผมอยากไปอินเดียเอง " ชายชราว่า " เพิ่งไปดูรอบนิดหน่อย คุณรู้มั้ย . . . "

" ดีกว่าที่คุณเป็น " กล่าวว่า จ่าสิบเอก สั่นศีรษะของเขาเขาวางแก้วเปล่า และถอนหายใจเบาๆ เขย่าอีก

" ฉันชอบที่จะเห็นวัดเก่า และ fakirs และลึก " ชายชราว่า " เธอเริ่มบอกฉันในวันอื่น ๆเกี่ยวกับอุ้งเท้าของลิง หรืออะไร มอส ?

" ไม่มีอะไร " กล่าวว่า " ทหาร อย่างรีบเร่ง leastways ไม่มีอะไรคุ้มค่าการได้ยิน "

" อุ้งเท้าของลิง ? " คุณนายขาวอย่างสงสัย

" เอ่อมันเป็นเพียงบิตของสิ่งที่คุณอาจจะเรียกเวทมนตร์ , บางที , " กล่าวว่า จ่าสิบเอก , offhandedly

ฟังสามเขาค้อมตัวให้อย่างกระตือรือร้น ผู้เข้าชมขาด mindedly ใส่แก้วเปล่าของเขากับริมฝีปากของเขาแล้ววางมันลงอีกครั้ง เจ้าภาพเต็มเลย

" มอง " ว่า จ่าสิบเอก , อึกอักอยู่ในกระเป๋าของเขา " มันธรรมดาน้อยอุ้งเท้า แห้งเป็นมัมมี่ "

เขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าของเขาและให้เงินมัน นางขาววาดกลับด้วยหน้าตาบูดบึ้ง แต่ลูกชายของเธอ , การตรวจสอบมันอย่างสงสัย

" และมีอะไรพิเศษเกี่ยวกับมัน ? สอบถามนายขาวที่เขาเอามาจากลูกชายของเขา และมีการตรวจสอบมันวางมันบนโต๊ะ

" มันมีคาถาใส่มัน โดย fakir เก่า " กล่าวว่า จ่าสิบเอก " ชายบริสุทธิ์เขาต้องการแสดงให้เห็นว่า โชคชะตากำหนดชีวิตของผู้คน และบรรดาผู้ที่ขัดขวางมันได้ถึงความทุกข์ของพวกเขา เขาร่ายคาถาใส่มันสามคนแยกแต่ละมี 3 ข้อจากมัน . "

ลักษณะของเขาก็น่าประทับใจ ที่ผู้ได้ฟังได้ของเขาตระหนักว่าเสียงหัวเราะเบาของจาร์บ้าง

" แล้วทำไมคุณไม่สามครับ ? " บอกว่าเฮอร์เบิร์ตขาว

อย่างชาญฉลาด .ทหารถือเขาในทางที่เกี่ยวข้องกับเยาวชนกลางอายุไม่เกรงใจ " ฉันมี " เขากล่าวอย่างเงียบ ๆและใบหน้ารอยของเขาไปด้วย

" และคุณมีความปรารถนาสามได้รับ ? " ขอให้คุณนายขาว

" ผม , " กล่าวว่า จ่า และแก้วของเขาแตะกับฟันของเขาแรง . .

" แล้วมีใครคิด ? หาย

" หญิงชรา ชายคนแรกมีความปรารถนาสามของเขาใช่ " ตอบ " ฉันไม่รู้ว่าสองคนแรกถูก แต่ที่สามคือความตาย ฉันอะ "

เสียงของเขามันช่างร้ายแรงที่เงียบลงเมื่อกลุ่ม

" ถ้าคุณมีความปรารถนาสามของคุณ มันก็ไม่ดีกับเธอแล้ว งั้น มอร์ริส , " กล่าวว่าชายชราที่ล่าสุด " . คุณเก็บมันไว้ ?

ทหารส่ายหัว " แฟนซี , ฉันคิดว่า , " เขากล่าวว่า ช้าๆ