Number of primary branches/panicle

Number of primary branches/panicle was significantly higher at the mutagenic treatments than those of the control plants but, the differences among the mutagenic treatments were not significant. However the opposite was true for panicle length, as un-treated plants detected longer panicles than the treated plants (Table 3). Also, the differences among the three doses of gamma-rays were not significant. In spite of, the mutagenic treatments recorded significantly higher number of primary branches/panicle and lower estimates of panicle length than the control plants, the range of variability for the mutagenic plants was mostly similar to that of the control. Previous results showed that variations and the mean values in most of the studied characters was increased by mutagenic treatments but, it decreased significantly for days to heading (Gupta and Sharma, 1994).There was a gradual decrease for all growth indicators plant height, days to heading and panicle length with the increase of radiation dose (Labrada et al., 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จำนวนสาขา panicle หลักได้อย่างมีนัยสำคัญสูงที่รักษา mutagenic พืชควบคุม ได้ ความแตกต่างระหว่างการรักษา mutagenic ไม่สำคัญ อย่างไรก็ตาม ตรงข้ามคือความจริงสำหรับ panicle ยาว เป็นพืชบำบัดยังไม่ได้ตรวจพบ panicles ยาวกว่าพืชบำบัด (ตาราง 3) ยัง ความแตกต่างระหว่างปริมาณสามของรังสีแกมมาไม่สำคัญ ทั้ง ๆ ที่ รักษา mutagenic บันทึกจำนวนสาขาหลัก panicle สูงมาก และต่ำกว่าประเมินความ panicle ยาวกว่าพืชควบคุม ช่วงความแปรผันสำหรับพืช mutagenic ถูกส่วนใหญ่คล้ายกับของตัวควบคุม ผลลัพธ์ก่อนหน้านี้แสดงให้เห็นว่า รูปแบบและค่าเฉลี่ยเป็นตัว studied เพิ่มขึ้น โดยรักษา mutagenic แต่ มันลดลงอย่างมีนัยสำคัญสำหรับวันหัว (กุปตาและ Sharma, 1994)มีลดลงค่อย ๆ เติบโตชี้โรงงานสูง วัน panicle ยาวกับการเพิ่มขึ้นของปริมาณรังสี (Labrada และ al., 2001) และส่วนหัวทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จำนวนสาขาหลัก / ช่อสูงอย่างมีนัยสำคัญในการรักษารันกว่าพืชควบคุม แต่มีความแตกต่างในการรักษาที่เกิดการกลายพันธุ์อย่างไม่มีนัยสำคัญ แต่ตรงข้ามเป็นความจริงสำหรับความยาวรวงเป็นพืชที่ไม่ได้รับการรักษาตรวจพบช่อดอกยาวกว่าพืชที่ได้รับการรักษา (ตารางที่ 3) นอกจากนี้ความแตกต่างระหว่างสามปริมาณของรังสีแกมมาอย่างไม่มีนัยสำคัญ ทั้งๆที่มีการรักษารันบันทึกจำนวนที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญของสาขาหลัก / ช่อและประมาณการลดลงของความยาวช่อกว่าพืชควบคุมช่วงของความแปรปรวนสำหรับพืชกลายพันธุ์เป็นส่วนใหญ่คล้ายกับที่ของการควบคุม ผลย้อนกลับแสดงให้เห็นว่ารูปแบบและค่าเฉลี่ยในส่วนของตัวละครการศึกษาที่ได้รับเพิ่มขึ้นจากการรักษาที่เกิดการกลายพันธุ์ แต่ก็ลดลงอย่างมีนัยสำคัญสำหรับวันที่จะมุ่งหน้าไป (แคนด์และชาร์ 1994) .There ก็ค่อยๆลดลงทุกตัวชี้วัดความสูงของพืชเจริญเติบโตวัน ที่จะมุ่งหน้าไปและระยะเวลาในช่อที่มีการเพิ่มขึ้นของปริมาณรังสี (Labrada et al., 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จำนวนกิ่งแขนงต่อรวงสูงกว่าในการรักษาผลสูงกว่าพืชควบคุม แต่ความแตกต่างระหว่างการรักษาอาหารมีความ แต่ตรงข้ามเป็นความจริงสำหรับความยาวช่อดอก เป็นพืชที่พบขึ้นและรักษาต้นกว่ารักษาพืช ( ตารางที่ 3 ) นอกจากนี้ความแตกต่างระหว่างสามปริมาณรังสีแกมมาไม่สําคัญ ทั้งๆที่ , การบันทึกผลสูงกว่าจำนวนกิ่งต่อรวง และประมาณการลดความยาวหลักกว่าพืชควบคุมช่วงของความแปรปรวนสำหรับพืชอาหารเป็นส่วนใหญ่ที่คล้ายกับที่ของการควบคุมผลลัพธ์ก่อนหน้านี้พบว่า การเปลี่ยนแปลง และหมายความว่า ค่าในส่วนของตัวละครเพิ่มขึ้น โดยการรักษาวิธีนี้แต่มันลดลงวันเดินทาง ( Gupta และ Sharma , 1994 ) มีการลดลงทีละน้อย สำหรับตัวชี้วัดการเจริญเติบโตของความสูง และความยาวของช่อดอกวันมุ่งกับการเพิ่มขึ้นของปริมาณรังสี ( ร้อยเอ็ด ลาบราด้า al . , 2001 )