DISCUSSIONResults from this nurse-l

DISCUSSION
Results from this nurse-led empowerment-based
intervention suggest that this model for patient
care holds promise in improving cardiovascular
outcomes, such as blood pressure, and other components
of metabolic syndrome in patients with
hypertension. Although previous lifestyle modifi
cation programs have shown improvements in
blood pressure control (Appel et al., 2003; Burke
et al., 2007; Elmer et al., 2006), the current study
was innovative in that it demonstrated a decrease
in metabolic syndrome risk factors in a relatively
short period compared to the prior studies, which
lasted as long as 4–6 months or more.
The prevalence of metabolic syndrome in the
current patients with hypertension was about
66% at baseline, which was twofold higher than that of normal Korean adults (KCDCP, 2008)
and similar to another study targeting European
hypertensive patients (Kjeldsen et al., 2008). In
our experimental group, the mean number of
metabolic syndrome risk factors decreased from
2.8 to 1.4 after eight weeks in the empowerment
program, and the prevalence of metabolic syndrome
decreased by 63%. This effect is similar to
that reported in other studies where therapeutic
lifestyle interventions resulted in a decrease in the
number of risk factors from 2.2 to 1.9 in patients
with hypertension (Tonstad et al., 2007), and
a decrease in metabolic syndrome prevalence
by 25–72% in Taiwanese women (Jou & Hsu,
2010) and Brazilian obese adolescents (Leite
et al., 2009). One prior study, including only
three to four lifestyle intervention counseling sessions,
did not report a decrease in metabolic syndrome
risk factors (Kuninkaanniemi, Villberg,
Vanhala, & Poskiparta, 2011). This was likely
due to the difference in length of the interventions
between the prior study (Kuninkaanniemi
et al., 2011) and ours.
This program had a very signifi cant effect on
controlling both systolic and diastolic blood pressure
in the experimental group, which is consistent
with the effects of previous lifestyle studies
on blood pressure (Appel et al., 2003; Hagberg,
Park, & Brown, 2000). However, So et al. (2008)
reported that seven or more sessions of case management
service decreased systolic blood pressure
signifi cantly but not diastolic blood pressure. In
another study, six monthly nurse counseling sessions
on metabolic risk factors in patients with
hypertension decreased waist circumference and
TG but had no signifi cant effect on blood pressure
(Tonstad et al., 2007). This may be attributed
to the difference in program methods. Prior
programs were provided by telephone call or visiting
the patients with hypertension, whereas in
the current study, each participant interacted with
other participants through empowerment group
discussion. Exercise sessions were also implemented
in our program, but not the others. Thus,
this may motivate participants to be more compliant
with self-management behaviors to control
blood pressure.
The current NCEP-ATP III emphasized that
decrease in body weight and fat through improvement
in lifestyle should be given the highest priority
in the treatment of metabolic syndrome
(Kjeldsen et al., 2008; NCEP-ATP III, 2001). In
particular, Asians (including Koreans) are known
to have higher incidence of abdominal obesity
than Westerners, despite Koreans having lower
BMI (Joo & Lee, 2006). As such, in the present
study, one criterion was adapted for Asians (waist
circumference ≥90 cm for men or ≥80 cm for
women) because the criterion of 102 cm for waist
circumference from NCEP-ATP III was based on
Westerners.
The waist circumference in our experimental
group decreased signifi cantly compared to that of
the control group after eight weeks. This difference
may be due in part to the healthy lifestyle
education, which led to participants’ decreased
intake of high-calorie food and increased energy
consumption through exercise. These results
indicate the importance of lifestyle modifi cation intervention for patients with hypertension with
high risk of cardiovascular disease.
The level of TG decreased in both groups,
but decreased more in the experimental group,
resulting in a signifi cant difference between
the groups. While the mean HDL-C increased
slightly in both groups, the experimental participants
showed a larger increase, although the
result was not signifi cant. Our fi ndings are similar
to those reported by Oh, Kim, Hyun, Kang,
and Bang (2007), where waist circumference,
total cholesterol, TG, and LDL were signifi cantly
improved, but HDL-C was not signifi cantly
improved. Other studies (Hagberg et al., 2000;
Lee, Watson, Mulvaney, Tsai, & Lo, 2010) have shown signifi cant increases in HDL-C, but their
exercise interventions were longer than ours.
In the present study, FBG level was not signifi
cantly different between the two groups after
the intervention was completed. This is consistent
with previous studies (Choi, 1998; Kjeldsen et al.,
2008) in which the healthy behaviors, abdominal
obesity, and other hematological fi ndings
improved, but FBG level did not greatly change
after lifestyle intervention in patients with hypertension.
However, this is inconsistent with the
result of another study (Ham & Kim, 2011),
where lifestyle intervention in patients with coronary
heart disease (CHD) or with risk of CHD
signifi cantly decreased the FBG level. This may
be attributed to the prevalence of diabetes in
the prior studies in patients with CHD being
three times higher than that of the current study.
In addition, the blood glucose level of the participants
in the current study was in the normal
range before the intervention; thus, a decrease in
FBG may not have the same clinical signifi cance.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาผลจากการนี้นำพยาบาลตามอำนาจแทรกแซงแนะนำที่รุ่นนี้สำหรับผู้ป่วยดูแลจัดเก็บสัญญาในการปรับปรุงหัวใจและหลอดเลือดผล ความดันโลหิต และส่วนประกอบอื่น ๆของอาการเผาผลาญในผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง แม้ว่าก่อนหน้านี้ชีวิต modifiโปรแกรม cation ได้แสดงการปรับปรุงในควบคุมความดันโลหิต (Appel et al., 2003 ลิตี้เบอร์กร้อยเอ็ด al., 2007 เอลเมอและ al., 2006), การศึกษาปัจจุบันเป็นนวัตกรรมที่แสดงให้เห็นว่าการลดลงในปัจจัยเสี่ยงหน่วยในค่อนข้างระยะสั้น ๆ เมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนหน้านี้ ซึ่งกินเวลายาวนานเป็น 4-6 เดือนหรือมากกว่าความชุกของกลุ่มอาการเผาผลาญในการผู้ป่วยความดันโลหิตสูงปัจจุบันกำลัง66% ที่พื้นฐาน ซึ่งเป็นสองเท่ามากกว่าของผู้ใหญ่เกาหลีปกติ (KCDCP, 2008)และการศึกษาอื่นที่กำหนดเป้าหมายยุโรปผู้ป่วย hypertensive (Kjeldsen et al., 2008) ในกลุ่มของเราทดลอง เฉลี่ยจำนวนปัจจัยเสี่ยงต่อหน่วยลดลงจาก2.8 การ 1.4 หลังจาก 8 สัปดาห์ในเครือโปรแกรม และความชุกของกลุ่มอาการเผาผลาญลดลง 63% ลักษณะนี้จะคล้ายกับที่รายงานในการศึกษาอื่น ๆ รักษาการแทรกแซงวิถีชีวิตส่งผลให้ลดลงในการปัจจัยเสี่ยงจาก 2.2 ไป 1.9 ในผู้ป่วยมีความดันโลหิตสูง (Tonstad et al., 2007), และชุกหน่วยลดลง25 – 72% ในผู้หญิงไต้หวัน (Jou และซู2010) และวัยรุ่นอ้วนบราซิล (Leiteร้อยเอ็ด al., 2009) ศึกษาก่อนหนึ่ง รวมเท่านั้น3-4 ชีวิตแทรกแซงช่วงให้คำปรึกษาไม่ได้ลดลงในหน่วยปัจจัยเสี่ยง (Kuninkaanniemi, VillbergVanhala, & Poskiparta, 2011) นี้เป็นแนวโน้มเนื่องจากความแตกต่างของความยาวของงานระหว่างก่อนการเรียน (Kuninkaanniemiร้อยเอ็ด al., 2011) และเราโปรแกรมนี้มีความเป็นมากต้อนผลในการควบคุมความดันโลหิต systolic และ diastolicในกลุ่มทดลอง ซึ่งมีความสอดคล้องด้วยผลของการศึกษาชีวิตก่อนหน้านี้ในความดันโลหิต (Appel et al., 2003 Hagbergพาร์ค & Brown, 2000) อย่างไรก็ตาม มี et al. (2008)รายงานว่า เวลาจัดการกรณีอย่าง น้อยเจ็ดบริการลดความดันโลหิต systolicความ cantly แต่ความดันโลหิต diastolic ไม่ ในศึกษาอื่น ให้คำปรึกษาพยาบาล 6 เดือนรอบในการเผาผลาญปัจจัยเสี่ยงในผู้ป่วยที่มีเส้นรอบวงเอวความดันโลหิตลดลง และTG แต่มีความไม่ต้อนผลความดันโลหิต(Tonstad et al., 2007) นี้อาจเกิดจากเพื่อความแตกต่างในวิธีการโปรแกรม ก่อนโปรแกรมให้มา โดยโทรศัพท์ หรือเยี่ยมชมผู้ป่วยที่ มีความดันโลหิตสูง ในขณะที่ในการศึกษาปัจจุบัน ที่อาจเข้าร่วมแต่ละด้วยผู้เข้าร่วมกลุ่มอำนาจสนทนา นอกจากนี้ยังดำเนินการรอบเวลาการออกกำลังกายในโปรแกรมของเรา แต่ไม่ก็ ดังนั้นนี้อาจจูงใจผู้เรียนให้มากขึ้นตามมีพฤติกรรมการจัดการตนเองในการควบคุมความดันโลหิตปัจจุบัน NCEP ATP III ย้ำว่าลดน้ำหนักและไขมันที่ผ่านการปรับปรุงในชีวิตควรได้รับความสำคัญสูงสุดในการรักษาของหน่วย(Kjeldsen et al., 2008 NCEP-ATP III, 2001) ในเฉพาะ เอเชีย (รวมทั้งชาวเกาหลี) เป็นที่รู้จักมีอุบัติการณ์สูงขึ้นของโรคกว่าชาวตะวันตก แม้มีชาวเกาหลีที่มีต่ำกว่าBMI (Joo และลี 2006) ในปัจจุบันเช่นศึกษา เงื่อนไขหนึ่งถูกดัดแปลงในเอเชีย (เอวเส้นรอบวง ≥90 เซนติเมตรสำหรับผู้ชายหรือ≥ 80 ซม.สำหรับผู้หญิง) เพราะเงื่อนไขของ 102 ซม.สำหรับเอวเป็นไปตามเส้นรอบวงจาก NCEP ATP IIIชาวตะวันตกเส้นรอบวงเอวในการทดลองของเรากลุ่มลดความเปรียบเทียบกับ cantlyกลุ่มควบคุมหลังจากแปดสัปดาห์ ความแตกต่างนี้อาจครบกำหนดบางส่วนเพื่อสุขภาพชีวิตการศึกษา ที่คนลดลงบริโภคอาหารสูงแคลอรี่และพลังงานเพิ่มขึ้นปริมาณการใช้ โดยการออกกำลังกาย ผลลัพธ์เหล่านี้ระบุความสำคัญของการแทรกแซง cation modifi ชีวิตสำหรับผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงด้วยความเสี่ยงสูงของโรคหัวใจและหลอดเลือดระดับ TG ลดลงในกลุ่มทั้งสองแต่ลดลงมากขึ้นในกลุ่มทดลองเกิดเป็นความไม่ความแตกต่างระหว่างกลุ่ม ขณะที่ค่าเฉลี่ยที่เพิ่มขึ้นของ HDL-Cเล็กน้อยในทั้งกลุ่ม ผู้เข้าร่วมทดลองแสดงให้เห็นว่าขึ้นใหญ่ขึ้น แม้ว่าการผลลัพธ์ไม่ใช่ความต้อน Ndings ไร้สายของเราจะคล้ายกันผู้รายงาน โดย Oh คิม ฮยอน แกงและบาง (2007), ที่เส้นรอบวงเอวไขมันทั้งหมด TG และ LDL มีความ cantlyปรับปรุง แต่ HDL-C ไม่ cantly ความปรับปรุง (Hagberg et al., 2000 การศึกษาอื่น ๆลี Watson, Mulvaney, Tsai และ หล่อ 2010) ได้แสดงความต้อนเพิ่ม HDL-C แต่พวกเขางานวิจัยการออกกำลังกายได้นานกว่าเราในการศึกษาปัจจุบัน FBG ระดับไม่ได้ความcantly แตกต่างกันระหว่างสองกลุ่มหลังแทรกแซงเสร็จสมบูรณ์ นี้มีความสอดคล้องมีการศึกษาก่อนหน้า (Choi, 1998 Kjeldsen et al.,ปี 2008) ซึ่งพฤติกรรมสุขภาพ ท้องโรคอ้วน และอื่น ๆ ndings ไร้สาย hematologicalปรับปรุง แต่อย่างมากก็ไม่สามารถทำการเปลี่ยนแปลงระดับ FBGหลังจากแทรกแซงวิถีชีวิตในผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงอย่างไรก็ตาม นี้ไม่สอดคล้องกับการผลการศึกษาวิจัยอื่น (แฮม & คิม 2011),ซึ่งการแทรกแซงวิถีชีวิตในผู้ป่วยที่มีหัวใจโรคหัวใจ (เด็ฏ) หรือความเสี่ยงของเด็ฏความ cantly ลดระดับ FBG พฤษภาคมนี้เกิดจากความชุกของโรคเบาหวานในการศึกษาก่อนหน้านี้ในผู้ป่วยที่มีเป็นเด็ฏครั้งที่สามสูงกว่าของการศึกษาปัจจุบันนอกจากนี้ ระดับน้ำตาลในเลือดของผู้เข้าร่วมในการศึกษาปัจจุบันอยู่ปกติช่วงก่อนที่จะแทรกแซง ดังนั้น ลดลงFBG ได้ cance ความคลินิกเดียวกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อภิปราย
ผลจากพยาบาลที่นำโดยเพิ่มขีดความสามารถตามนี้
ชี้ให้เห็นว่าการแทรกแซงของรุ่นนี้สำหรับผู้ป่วย
ดูแลถือสัญญาในการปรับปรุงหัวใจและหลอดเลือด
ผลลัพธ์เช่นความดันโลหิตและส่วนประกอบอื่น ๆ
ของภาวะ metabolic syndrome ในผู้ป่วยที่มี
ความดันโลหิตสูง แม้ว่าก่อนหน้านี้การดำเนินชีวิต modifi
โปรแกรมไอออนบวกได้แสดงให้เห็นการปรับปรุงใน
การควบคุมความดันโลหิต (แตะ et al, 2003;. เบิร์ค
, et al, 2007;.. เอลเมอ et al, 2006) การศึกษาในปัจจุบัน
เป็นนวัตกรรมใหม่ในการที่จะแสดงให้เห็นถึงการลดลง
ในภาวะ metabolic syndrome ปัจจัยความเสี่ยงในการที่ค่อนข้าง
ช่วงเวลาสั้น ๆ เมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนซึ่ง
กินเวลานานตราบเท่าที่ 4-6 เดือนหรือมากกว่า.
ความชุกของภาวะ metabolic syndrome ใน
ผู้ป่วยความดันโลหิตสูงในปัจจุบันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ
66% ที่ baseline ซึ่งเป็นสองเท่าสูงกว่า ผู้ใหญ่เกาหลีปกติ (KCDCP 2008)
และที่คล้ายกันในการกำหนดเป้าหมายการศึกษาของยุโรปอีก
ผู้ป่วยความดันโลหิตสูง (Kjeldsen et al., 2008) ใน
กลุ่มทดลองของเราจำนวนเฉลี่ยของ
ปัจจัยเสี่ยงภาวะ metabolic syndrome ลดลงจาก
2.8 1.4 หลังจากแปดสัปดาห์ในการเพิ่มขีดความสามารถ
ของโปรแกรมและความชุกของภาวะ metabolic syndrome
ลดลง 63% ผลกระทบนี้จะคล้ายกับ
ที่รายงานในการศึกษาการรักษาโรคอื่น ๆ ที่
แทรกแซงการดำเนินชีวิตที่มีผลในการลดลงของ
จำนวนของปัจจัยเสี่ยง 2.2-1.9 ในผู้ป่วย
ความดันโลหิตสูง (Tonstad et al., 2007) และ
การลดลงของความชุกภาวะ metabolic syndrome
25 -72% ในผู้หญิงไต้หวัน (Jou และ Hsu,
2010) และวัยรุ่นที่เป็นโรคอ้วนบราซิล (Leite
et al., 2009) หนึ่งการศึกษาก่อนรวมถึงเพียง
3-4 แทรกแซงการดำเนินชีวิตช่วงการให้คำปรึกษา
ไม่ได้รายงานการลดลงของภาวะ metabolic syndrome
ปัจจัยเสี่ยง (Kuninkaanniemi, Villberg,
Vanhala และ Poskiparta 2011) นี้ก็น่าจะเป็น
เนื่องจากความแตกต่างในความยาวของการแทรกแซง
ระหว่างการศึกษาก่อน (Kuninkaanniemi
et al., 2011) และของเรา.
โปรแกรมนี้จะมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญลาดเทมากในการ
ควบคุมความดันโลหิตทั้ง systolic และ diastolic
ในกลุ่มทดลองซึ่งเป็น สอดคล้อง
กับผลกระทบของการดำเนินชีวิตการศึกษาก่อนหน้านี้
เกี่ยวกับความดันโลหิต (แตะ et al, 2003;. Hagberg,
สวน & Brown, 2000) อย่างไรก็ตามดังนั้น et al, (2008)
รายงานว่าเจ็ดหรือมากกว่าครั้งกรณีการจัดการ
บริการลดลงความดันโลหิต
ได้อย่างมากเนื่องจาก แต่ไม่ดันโลหิต diastolic ใน
การศึกษาอื่นหกพยาบาลให้คำปรึกษาเป็นรายเดือน
ในปัจจัยเสี่ยงการเผาผลาญอาหารในผู้ป่วยที่มี
ความดันโลหิตสูงลดลงรอบเอวและ
TG แต่ไม่มีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญลาดเทต่อความดันโลหิต
(Tonstad et al., 2007) นี้อาจจะนำมาประกอบ
ความแตกต่างในวิธีการโปรแกรม ก่อนที่
โปรแกรมมีให้โดยโทรศัพท์หรือเยี่ยมชม
ผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงในขณะที่
การศึกษาในปัจจุบันผู้เข้าร่วมแต่ละคนมีความสัมพันธ์กับ
คนอื่น ๆ ผ่านกลุ่มการเสริมสร้างศักยภาพ
การอภิปราย การประชุมการออกกำลังกายยังถูกนำมาใช้
ในโปรแกรมของเรา แต่ไม่ได้คนอื่น ๆ ดังนั้น
นี้อาจกระตุ้นให้ผู้เข้าร่วมจะมีมากขึ้นสอดคล้อง
กับพฤติกรรมการจัดการตนเองในการควบคุม
ความดันโลหิต.
ปัจจุบัน NCEP ATP III-เน้นย้ำว่า
การลดลงของน้ำหนักตัวและไขมันผ่านการปรับปรุง
ในการดำเนินชีวิตควรให้ความสำคัญสูงสุด
ในการรักษาภาวะ metabolic syndrome
(Kjeldsen et al, 2008.-NCEP ATP III, 2001) ใน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวเอเชีย (รวมถึงเกาหลี) เป็นที่รู้จักกัน
จะมีอุบัติการณ์สูงขึ้นของโรคอ้วนท้อง
กว่าชาวตะวันตกแม้จะมีชาวเกาหลีที่ต่ำกว่า
ค่าดัชนีมวลกาย (จูลีและ 2006) เช่นในปัจจุบัน
การศึกษาซึ่งเป็นหนึ่งในเกณฑ์ที่เหมาะสำหรับชาวเอเชีย (เอว
เส้นรอบวง≥90เซนติเมตรสำหรับผู้ชายหรือ≥80ซม. สำหรับ
ผู้หญิง) เพราะเกณฑ์ 102 ซม. เอว
เส้นรอบวงจาก NCEP ATP III-อยู่บนพื้นฐานของ
ชาวตะวันตก.
เอว เส้นรอบวงในการทดลองของเรา
ลดลงอย่างมีกลุ่มอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับ
กลุ่มควบคุมหลังจากแปดสัปดาห์ ความแตกต่างนี้
อาจจะเป็นเพราะในส่วนของการดำเนินชีวิตเพื่อสุขภาพ
การศึกษาซึ่งนำไปสู่ผู้เข้าร่วมลดลง
การบริโภคของอาหารแคลอรีสูงและพลังงานที่เพิ่มขึ้น
การบริโภคผ่านการออกกำลังกาย ผลการศึกษานี้
แสดงให้เห็นถึงความสำคัญของการดำเนินชีวิตการแทรกแซงไอออนบวก modifi สำหรับผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูงที่มี
ความเสี่ยงสูงต่อการเกิดโรคหัวใจและหลอดเลือด.
ระดับ TG ลดลงในทั้งสองกลุ่ม
แต่ลดลงมากขึ้นในกลุ่มทดลอง
ที่เกิดในความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างลาดเท
กลุ่ม ในขณะที่ค่าเฉลี่ยระดับ HDL-C เพิ่มขึ้น
เล็กน้อยในทั้งสองกลุ่มผู้เข้าร่วมการทดลอง
แสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของขนาดใหญ่ถึงแม้จะ
ไม่ได้ผลอย่างมีนัยสำคัญลาดเท ndings ไฟของเรามีลักษณะที่คล้าย
กับผู้ที่รายงานโดยโอ้คิมฮยอน, คัง
และแบง (2007) ที่รอบเอว,
คอเลสเตอรอลรวม, TG และ LDL ได้อย่างมีคัญ
ดีขึ้น แต่ HDL-C ก็ไม่ได้อย่างมากเนื่องจาก
การปรับปรุง การศึกษาอื่น ๆ (Hagberg et al, 2000;.
ลีวัตสัน Mulvaney, Tsai และดูเถิด 2010) ได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในลาดเท HDL-C แต่ของพวกเขา
. แทรกแซงการออกกำลังกายได้นานกว่าของเรา
ในการศึกษาระดับ FBG เป็น ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญ
ที่แตกต่างกันอย่างมีนัยระหว่างสองกลุ่มหลัง
การแทรกแซงเสร็จสมบูรณ์ ซึ่งสอดคล้อง
กับการศึกษาก่อนหน้า (Choi, 1998; Kjeldsen, et al.
2008) ซึ่งพฤติกรรมที่ดีต่อสุขภาพในช่องท้อง
โรคอ้วนและ ndings สายทางโลหิตวิทยาอื่น ๆ
ดีขึ้น แต่ระดับ FBG ไม่ได้เปลี่ยนอย่างมาก
หลังจากการแทรกแซงการดำเนินชีวิตในผู้ป่วยที่มีความดันโลหิตสูง.
อย่างไรก็ตาม นี้ไม่สอดคล้องกับ
ผลการศึกษาอื่น (แฮมคิม 2011)
ที่มีการแทรกแซงการดำเนินชีวิตในผู้ป่วยที่มีหลอดเลือด
โรคหัวใจ (CHD) หรือที่มีความเสี่ยงของโรคหลอดเลือดหัวใจ
ลดลงได้อย่างมากเนื่องจากระดับ FBG ซึ่งอาจ
นำมาประกอบกับความชุกของโรคเบาหวานใน
การศึกษาก่อนในผู้ป่วยโรคหลอดเลือดหัวใจเป็น
สามครั้งสูงกว่าการศึกษาในปัจจุบัน.
นอกจากนี้ระดับน้ำตาลในเลือดของผู้เข้าร่วม
ในการศึกษาในปัจจุบันอยู่ในภาวะปกติ
ในช่วงก่อนที่จะมีการแทรกแซง ; จึงลดลง
FBG อาจไม่ได้เหมือนกันอย่างมีนัยสำคัญทางคลินิกนัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.I used to play the guitar.