The old man on Sulphur Creek was ri

The old man on Sulphur Creek was right, he thought in the moment of controlled despair that followed. After 50 below zero, a man should travel with a companion. He beat his hands, but failed to produce any feeling in them. Suddenly he bared both hands, removing the mittens with his teeth. He caught the whole pack of matches between his hands. His arm muscles were not frozen and he was able to press the hands tightly against the matches. Then he drew the whole pack along his leg. It burst into flame, 70 matches at once! There was no wind to blow them out. He kept his head to one side to escape the burning smell, and held the flaming pack to the tree bark. As he so held it, he noticed some feeling in his hand. His flesh was burning. He could smell it. The feeling developed into pain. He continued to endure it. He held the flame of the matches to the bark that would not light readily because his own burning hands were taking most of the flame. Finally, when he could endure no more, he pulled his hand apart. The flaming matches fell into the snow, but the tree bark was burning. He began laying dry grasses and the tiniest sticks on the flame. He could not choose carefully because they must be pieces that could be lifted between his hands. Small pieces of green grass stayed on the sticks, and he bit them off as well as the could with his teeth. He treated the flame carefully. It meant life, and it must not cease.The blood had left the surface of his body and he now began to shake from the cold. A large piece of a wet plant fell on the little fire. He tried to push it out with his fingers. His shaking body made him push it too far and he scattered the little fire over a wide space. He tried to push the burning grasses and sticks together again. Even with the strong effort that he made, his trembling fingers would not obey and the sticks were hopelessly scattered. Each stick smoked a little and died. The fire provider had failed. As he looked about him, his eyes noticed the dog sitting across the ruins of the fire from him. It was making uneasy movements; slightly lifting one foot and them the other. The sight of the dog put a wild idea into his head. He remembered the story of the man, caught in a storm, who killed an animal and sheltered himself inside the dead body and thus was saved. He would kill the dog and bury his hands in the warm body until feeling returned to them. Then he could build another fire. He spoke to the dog, calling it to him. But in his voice was a strange note of fear that frightened the animal. It had never known the man to speak in such a tone before. Something was wrong and it sensed danger. It know not what danger, but somewhere in his brain arose a fear of the man. If flattened its ears at the sound of the man’s voice; its uneasy movements and the liftings of it feet became more noticeable. But it would not come to the man. He got down on his hands and knees and went toward the dog. But this unusual position again excited fear and the animal moved away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนบนครีกซัลเฟอร์ถูก เขาคิดในช่วงเวลาที่สิ้นหวังควบคุมที่ตาม หลังจาก 50 ต่ำกว่าศูนย์ คนควรเดินทางกับสหาย เขาตีมือของเขา แต่ไม่สามารถสร้างความรู้สึกได้ ทันใดนั้นเขา bared ทั้งมือ เอา mittens ที่ฟันของเขา เขาจับแพ็คทั้งหมดตรงกันระหว่างมือของเขา กล้ามเนื้อแขนของเขาถูกแช่แข็งไม่ และสามารถกดมือแน่นกับการแข่งขัน แล้ว เขาวาดชุดทั้งบริเวณขาของเขา มันลุกเป็นไฟ 70 ตรงกัน ลมไม่พัดเหล่านั้นออกได้ เขาเก็บศีรษะข้างใดข้างหนึ่งเพื่อหนีกลิ่นเขียน และจัดชุดการเผาเปลือกต้นไม้ เป็นเขาจึงจัดมัน เขาพบความรู้สึกบางอย่างในมือ เนื้อของเขาถูกเผา เขาได้กลิ่นมัน พัฒนาความรู้สึกเป็นความเจ็บปวด เขาต่อไปนั้น เขาจัดไฟตรงกันกับเปลือกที่จะไม่อ่อนพร้อมเนื่องจากมือของเขาเองเขียนถูกถ่ายของเปลวไฟ สุดท้าย เมื่อเขาสามารถทนไม่ได้ เขาดึงมือออกจากกัน ตรงเผาตกเป็นหิมะ แต่เปลือกไม้ถูกเผา เขาเริ่มวางหญ้าแห้งและไม้น้อยที่สุดในเปลวไฟ เขาอาจไม่เลือกอย่างระมัดระวังเนื่องจากจะต้องมีชิ้นส่วนที่สามารถยกระหว่างมือของเขา หญ้าสีเขียวขนาดเล็กอยู่บนแท่ง และเขาบิตปิดตลอดจนสามารถฟันของเขาได้ เขารับเปลวไฟอย่างระมัดระวัง หมายความว่า ชีวิต และต้องประทับเลือดที่ได้จากพื้นผิวของร่างกายของเขา และตอนนี้เริ่มสั่นจากความหนาว ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของพืชเปียกตกไฟเล็กน้อย เขาพยายามผลักดันมันออก ด้วยมือของเขา ร่างกายของเขางก ๆ ทำให้เขาดันไกล และเขากระจายไฟน้อยพื้นที่กว้าง เขาพยายามผลักดันหญ้าและไม้เขียนกันอีกครั้ง แม้จะ มีความพยายามเข้มแข็งที่เขาทำ นิ้วมือ trembling เขาจะเชื่อฟัง และแท่งที่มีกระจัดกระจายอยู่ทั่ว แต่ละไม้รมควันเพียงเล็กน้อย และเสียชีวิต ให้ไฟได้ล้มเหลว เป็นเขาดูเกี่ยวกับเขา ตาของเขาสังเกตเห็นสุนัขนั่งอยู่ในซากปรักหักพังของไฟจากเขา มันถูกทำให้เคลื่อนไหวไม่สบายใจ เล็กน้อยยกเท้าหนึ่งและพวกเขาอีกด้วย สายตาของสุนัขใส่ความคิดที่ป่าศีรษะ เขาจำเรื่องราวของมนุษย์ ติดอยู่ในพายุ คนฆ่าสัตว์ และสถานที่ที่ตัวเองภายในศพจึง ถูกบันทึกไว้ เขาจะฆ่าสุนัข และฝังมือในร่างกายอุ่นจนรู้สึกกลับไป แล้ว เขาสามารถสร้างไฟอื่น เขาพูดถึงสุนัข เรียกเขา แต่ในเสียงของเขาถูกบันทึกความกลัวที่กลัวสัตว์ประหลาด มันไม่เคยรู้จักคนพูดเสียงดังกล่าวก่อนที่จะ สิ่งที่ผิด และก็เหตุการณ์อันตราย มันรู้ว่าไม่อันตรายอะไร แต่อยู่ในสมองของเขาเกิดความกลัวของมนุษย์ ถ้า flattened ของหูที่เสียงของมนุษย์ ของเสียง ความเคลื่อนไหวไม่สบายใจและ liftings เป็นขึ้นเห็นได้ชัดของ เท้า แต่มันจะไม่มาคน เขาได้ลงบนมือและหัวเข่าของเขา และไปต่อสุนัข แต่ตำแหน่งนี้ปกติอีกตื่นเต้นกลัว และสัตว์ย้ายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายชราคนหนึ่งในอ่าวกำมะถันที่ถูกต้องเขาคิดว่าในช่วงเวลาของความสิ้นหวังควบคุมที่เกิดขึ้นตาม หลังจากที่ 50 ด้านล่างเป็นศูนย์มนุษย์จะเดินทางไปกับสหาย เขาเอาชนะมือของเขา แต่ไม่ก่อให้เกิดความรู้สึกในพวกเขาใด ๆ ทันใดนั้นเขาแยกเขี้ยวมือทั้งสองถอดถุงมือที่มีฟันของเขา เขาจับแพ็คทั้งจับคู่กันระหว่างมือของเขา กล้ามเนื้อแขนของเขาไม่ได้ถูกแช่แข็งและเขาก็สามารถที่จะกดมือแน่นกับการแข่งขัน จากนั้นเขาก็ดึงแพ็คทั้งพร้อมขาของเขา มันระเบิดเป็นเปลวไฟ 70 การแข่งขันในครั้งเดียว! มีลมที่จะระเบิดพวกเขาออกไปไม่ได้ เขาเก็บไว้ในหัวของเขาไปอีกด้านหนึ่งที่จะหลบหนีกลิ่นการเผาไหม้และการจัดแพ็คที่จะเผาเปลือกไม้ ในขณะที่เขาถือมันไว้เพื่อให้เขาสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างในมือของเขา เนื้อของเขาถูกเผาไหม้ เขาจะได้กลิ่นมัน ความรู้สึกที่พัฒนาเป็นความเจ็บปวด เขายังคงทนได้ เขาจัดขึ้นเปลวไฟของการจับคู่เพื่อเปลือกที่จะไม่สว่างได้อย่างง่ายดายเพราะมือเผาไหม้ของเขาเองกำลังส่วนใหญ่ของเปลวไฟ ในที่สุดเมื่อเขาจะทนไม่มากเขาดึงมือของเขาออกจากกัน ไม้ขีดไฟเผาตกลงไปในหิมะ แต่เปลือกไม้ถูกเผาไหม้ เขาเริ่มวางหญ้าแห้งและไม้น้อยที่สุดในเปลวไฟ เขาไม่สามารถเลือกอย่างระมัดระวังเพราะพวกเขาจะต้องมีชิ้นส่วนที่สามารถยกขึ้นระหว่างมือของเขา ชิ้นเล็ก ๆ ของหญ้าสีเขียวอยู่บนกิ่งไม้และเขาบิตพวกเขาออกเช่นเดียวกับความสามารถที่มีฟันของเขา เขาได้รับการรักษาเปลวไฟอย่างระมัดระวัง มันหมายถึงชีวิตและจะต้องไม่ cease.The เลือดออกจากพื้นผิวของร่างกายของเขาและตอนนี้เขาเริ่มที่จะสั่นคลอนจากความหนาวเย็น ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของพืชเปียกลงบนกองไฟเล็ก ๆ น้อย ๆ เขาพยายามที่จะผลักดันมันออกมาด้วยมือของเขา ร่างกายสั่นของเขาทำให้เขาดันมันไกลเกินไปและเขากระจัดกระจายไฟน้อยกว่าพื้นที่กว้าง เขาพยายามที่จะผลักดันหญ้าเผาไหม้และการเกาะติดกันอีกครั้ง แม้จะมีความพยายามที่แข็งแกร่งที่เขาทำนิ้วมือสั่นของเขาจะไม่เชื่อฟังและ sticks กระจัดกระจายอยู่อย่างไร้ความหวัง แต่ละแท่งรมควันน้อยและเสียชีวิต ผู้ให้บริการไฟล้มเหลว ขณะที่เขามองเกี่ยวกับเขาตาของเขาสังเกตเห็นสุนัขนั่งอยู่ในซากปรักหักพังของไฟจากเขา มันก็ทำให้การเคลื่อนไหวไม่สบายใจ; ยกเท้าข้างหนึ่งเล็กน้อยและพวกเขาอื่น ๆ สายตาของสุนัขใส่ความคิดที่ป่าในหัวของเขา เขาจำเรื่องราวของคนที่ติดอยู่ในพายุที่ฆ่าสัตว์และกำบังตัวเองภายในร่างกายที่ตายแล้วจึงถูกบันทึกไว้ เขาจะฆ่าสุนัขและฝังมือของเขาในร่างกายอบอุ่นจนรู้สึกกลับไปยังพวกเขา จากนั้นเขาก็สามารถสร้างไฟอีก เขาพูดกับสุนัขเรียกมันว่าให้เขา แต่ในเสียงของเขาเป็นที่ทราบแปลกของความกลัวว่ากลัวสัตว์ มันไม่เคยรู้จักคนที่จะพูดในโทนก่อน มีบางอย่างที่ไม่ถูกต้องและมันรู้สึกอันตราย มันไม่รู้ว่าอันตราย แต่บางแห่งในสมองของเขาเกิดความกลัวของมนุษย์ ถ้าแบนหูที่เสียงของเสียงของมนุษย์; การเคลื่อนไหวไม่สบายใจและปริมาณขนส่งของมันฟุตกลายเป็นที่เห็นได้ชัดเจนมากขึ้น แต่มันจะไม่มากับผู้ชายคนหนึ่ง เขาได้ลงบนมือและหัวเข่าของเขาและไปต่อสุนัข แต่ตำแหน่งที่ผิดปกตินี้อีกครั้งความกลัวตื่นเต้นและสัตว์ที่ย้ายออกไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เฒ่าที่ซัลเฟอร์ครี้กพูดถูก เขาคิดว่าในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวังที่ถูกควบคุมตาม หลังจาก 50 ต่ำกว่าศูนย์ ผู้ชายควรเดินทางกับเพื่อน เขาเอาชนะมือของเขา แต่ไม่ได้สร้างความรู้สึกใด ๆในพวกเขา ทันใดนั้นเขาเปลือยทั้งสองข้าง เอาถุงมือกับฟันของเขา เขาจับแพ็คทั้งหมดของการแข่งขันระหว่างมือของเขากล้ามเนื้อแขนของเขาไม่ได้ถูกแช่แข็ง และเขาก็สามารถที่จะกดมือแน่นกับไม้ขีดไฟ แล้วเขาก็ดึงทั้งซองพร้อมขา มันลุกเป็นไฟ , 70 แมตช์ทันที ไม่มีลมเป่าออกมา เขาเก็บหัวของเขาไปข้างหนึ่งเพื่อหนีกลิ่นเผาไหม้ และจัดชุดไปเผาต้นไม้ เปลือกไม้ เขาจึงจับมันเขาสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างในมือของเขา เนื้อของเขาถูกเผาเขาได้กลิ่นมัน ความรู้สึกที่พัฒนาในความเจ็บปวด เขายังคงอดทน เขาถือไม้ขีดไปเห่าที่ไม่เบาพร้อมเพราะมือเผาของตัวเองกำลังส่วนใหญ่ของเปลวไฟ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เขาดึงมือของเขาออกจากกัน ตรงกับที่ตกลงไปในหิมะ แต่เปลือกไม้ถูกเผาเขาเริ่มวางหญ้าแห้งและไม้เล็กๆ บนเปลวไฟ เขาจะไม่เลือกอย่างรอบคอบ เพราะพวกเขาต้องเป็นชิ้นที่สามารถยกระหว่างมือของเขา ชิ้นเล็ก ๆของหญ้าสีเขียวอยู่ในแท่ง เขากัดมันออกตลอดจนได้กับฟันของเขา เขาได้รับการรักษาเปลวไฟอย่างระมัดระวัง มันหมายถึงชีวิต และไม่ต้องหยุดเลือดที่ออกจากพื้นผิวของร่างกายของเขาและตอนนี้เขาเริ่มสั่นจากความหนาว ชิ้นส่วนขนาดใหญ่ของพืชเปียกตกลงบนไฟอ่อนๆ เขาพยายามจะผลักมันออกด้วยนิ้วมือของเขา ร่างกายของเขาสั่นทำให้เขาผลักมันไกลเกินไปและเขากระจายไฟเล็ก ๆบนพื้นที่กว้าง เขาพยายามที่จะผลักดันการเผาหญ้าและไม้ด้วยกันอีกครั้ง แม้จะมีความพยายามที่แข็งแกร่งที่เขาทำนิ้วสั่นของเขาจะไม่เชื่อฟังและไม้ถูกหมดท่า กระจัดกระจาย ติดแต่ละสูบเล็ก ๆน้อย ๆและตาย ไฟผู้ให้บริการล้มเหลว เขา มองเขา ดวงตาของเขาสังเกตเห็นสุนัขนั่งในสถานที่ปรักหักพังของไฟจากเขา มันทำให้การเคลื่อนไหวไม่สบายใจ ; เล็กน้อยยกเท้าข้างหนึ่งและอีก สายตาของหมาป่าใส่ไอเดียในหัวของเขาเขาจำเรื่องราวของชายคนหนึ่งที่ติดอยู่ในพายุ ที่ฆ่าสัตว์ และปกป้องตัวเองอยู่ในศพ จึงรอดมาได้ เขาจะฆ่าสุนัขและฝังมือของเขาในการอบอุ่นร่างกายจนรู้สึกพวกเขากลับไป แล้วเขาก็สามารถสร้างไฟได้อีก เขาพูดกับเจ้าสุนัข เรียกให้เขา แต่เสียงของเขาถูกบันทึกแปลกๆกลัวกลัวสัตว์มันไม่เคยได้ยินเขาพูดในโทนเสียงแบบนี้มาก่อน มีบางอย่างผิดปกติ และรู้สึกถึงอันตราย มันก็ไม่ได้อันตรายอะไร แต่อยู่ในสมองของเขาก็เกิดความกลัวของมนุษย์ ถ้าแบนของหูที่เสียงของมนุษย์ มันไม่สบายใจ การเคลื่อนไหวและ liftings มันเท้ากลายเป็นชัดเจนมากขึ้น แต่มันไม่ยอมไปหาเขาได้รับลงบนมือและเข่าของเขา และไปต่อสุนัข แต่ปกติตำแหน่งอีกครั้งตื่นเต้นกลัวและสัตว์ที่ย้ายไป