When the Western world was composed

When the Western world was composed primarily of monarchies rather than
representative democracies, signature was more commonly viewed as consent to be
bound, since monarchs (and thus their agents, or „plenipotentiaries‟) had the authority to
unilaterally bind their States to treaties.3
The central legal issue under that regime was
one of agency—that is, whether the monarch‟s purported representative actually had the
authority to make the commitment. The conferral of „full powers‟ on an agent would
define the scope of the agent‟s authority to bind the State in treaty negotiations.
„Ratification,‟ under that regime, was a confirmation by the monarch that the agent had
acted with authority.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อโลกตะวันตกเป็นส่วนประกอบหลัก monarchies rather กว่ามีลายเซ็นพนักงานเหมือน ๆ ดูบ่อยเป็นความยินยอมให้ผูก ตั้งแต่พระมหากษัตริย์ (และดังนั้นของตัวแทน หรือ "plenipotentiaries‟) มีอำนาจunilaterally ผูกของอเมริกากับ treaties.3 ปัญหาทางกฎหมายกลางภายใต้ระบอบการปกครองที่มีหน่วยงานหนึ่ง — นั่นคือ ว่าตัวแทน monarch‟s เจตนาจริงได้อำนาจทำให้ความมุ่งมั่น Conferral ของ" powers‟ เต็มรูปแบบบนตัวแทนกำหนดขอบเขตของอำนาจ agent‟s ผูกกับรัฐในการเจรจาสนธิสัญญา"ให้สัตยาบัน, ‟ภายใต้ระบอบที่ มีการยืนยัน โดยพระมหากษัตริย์ที่มีตัวแทนมีอำนาจในการดำเนินการ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อโลกตะวันตกได้รับการประกอบด้วยหลักของกษัตริย์มากกว่าระบอบประชาธิปไตยตัวแทนลายเซ็นถูกมองมากกว่าปกติเป็นความยินยอมที่จะผูกพันตั้งแต่พระมหากษัตริย์(และตัวแทนของพวกเขาหรือ "ผู้มีอำนาจเต็มที่") มีอำนาจในการเพียงฝ่ายเดียวผูกสหรัฐอเมริกาของพวกเขาเพื่อtreaties.3 ปัญหาทางกฎหมายภายใต้ระบอบการปกครองของกลางที่เป็นหนึ่งในหน่วยงานที่มีอยู่ไม่ว่าจะเป็นพระมหากษัตริย์ "ตัวแทนอ้างว่าจริง ๆ แล้วมีอำนาจที่จะทำให้ความมุ่งมั่น conferral ของ "อำนาจเต็ม" ในการเป็นตัวแทนจะกำหนดขอบเขตของตัวแทน"ของผู้มีอำนาจลงนามผูกพันของรัฐในการเจรจาสนธิสัญญา." การให้สัตยาบัน "ภายใต้ระบอบการปกครองที่เป็นยืนยันโดยพระมหากษัตริย์ว่าตัวแทนมีการดำเนินการกับผู้มีอำนาจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อโลกตะวันตกประกอบด้วยหลักของกษัตริย์มากกว่า
ตัวแทนประชาธิปไตย ลายเซ็นคือทั่วไปมองว่ายินยอมที่จะ
ผูกพันตั้งแต่พระมหากษัตริย์ ( และดังนั้นจึงของตัวแทน หรือ„ plenipotentiaries ‟ ) มีอำนาจที่จะผูกมัดรัฐของสนธิสัญญาฝ่ายเดียว
3
ปัญหาทางกฎหมายภายใต้ระบอบการปกครองคือ
หนึ่งกลาง ของหน่วยงานที่เป็นไม่ว่าจะเป็นพระมหากษัตริย์‟ s ตัวแทนอ้างว่าไม่มีอำนาจที่จะทำให้ความมุ่งมั่น
. การ conferral ของ„เต็มพลัง‟บนตัวแทนจะ
กําหนดขอบเขตของเจ้าหน้าที่‟ด้วยอำนาจผูกมัดรัฐในการเจรจาสนธิสัญญา .
„การให้สัตยาบัน‟ภายใต้การปกครองคือการยืนยันโดยพระมหากษัตริย์ ว่า ตัวแทนได้
ทำตัวมีอำนาจ