Argentina's many years of military

Argentina's many years of military dictatorship (alternating with weak, short-lived democratic governments) had already caused significant economic problems prior to the 2001 crisis, particularly during the self-styled National Reorganization Process in power from 1976 to 1983. A right-wing executive, José Alfredo Martínez de Hoz, was appointed Economy Minister at the outset of the dictatorship, and a Neoliberal economic platform centered around anti-labor, monetarist policies of financial liberalization was introduced. Budget deficits jumped to 15% of GDP as the country went into debt for the state takeover of over $15 billion in private debts, for never-finished projects, higher defense spending, and the Falklands War. By the end of the military government in 1983 the foreign debt had ballooned from $8 billion to $45 billion, interest charges alone exceeded trade surpluses, industrial production had fallen by 20%, real wages had lost 36% of their purchasing power, and unemployment - calculated at 18% (though official figures claimed 5%) - was at its highest point since the Great Depression.[17]

Democracy was restored in 1983 with the election of President Raúl Alfonsín. The new government intended to stabilize the economy and in 1985 introduced austerity measures and a new currency, the austral (the first of its kind without peso in its name). Fresh loans were required to service the $5 billion in annual interest charges, however, and when commodity prices collapsed in 1986 the state became unable to service this debt.[18] During the Alfonsin administration, unemployment did not substantially increase, but real wages fell by almost half (to the lowest level in fifty years). Prices for state-run utilities, telephone service, and gas increased substantially.[19] Confidence in the Austral Plan, however, collapsed in late 1987, and inflation, which already averaged 10% per month (220% a year) from 1975 to 1988, spiraled out of control. Inflation reached 200% for the month in July 1989, peaking at 5,000% for the year. Amid riots, President Alfonsín resigned five months before the end of his term and President-elect Carlos Menem took office in July.[20]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ของอาร์เจนตินาหลายปีของเผด็จการทหาร (สลับกับรัฐบาลประชาธิปไตยที่อ่อนแอ อาชญา) มีแล้วเกิดปัญหาเศรษฐกิจอย่างมีนัยสำคัญก่อนวิกฤตปี 2001 โดยเฉพาะอย่างยิ่งระหว่างการออกกำลังกายด้วยตนเองชาติลูกจ้างในอำนาจจาก 1976 1983 ผู้บริหารฝ่ายขวา José Alfredo Martínez de Hoz ถูกแต่งตั้งรัฐมนตรีเศรษฐกิจที่มือของเผด็จการ และแพลตฟอร์มเศรษฐกิจ Neoliberal แปลกแรงต้าน monetarist นโยบายเปิดเสรีทางการเงินถูกนำมาใช้ งบประมาณขาดดุลเพิ่มขึ้นเป็น 15% ของ GDP เป็นประเทศไปเป็นหนี้รัฐ takeover ของกว่า 15 พันล้านเหรียญในหนี้ส่วนตัว ไม่เคยเสร็จสิ้นโครงการ ใช้ป้องกันสูงกว่า และ สงครามหมู่เกาะฟอล์กแลนด์ โดยรัฐบาลทหารในปี 1983 หนี้ต่างประเทศมี ballooned จาก 8 พันล้านเหรียญไป 45 ล้านดอลลาร์ ค่าธรรมเนียมดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียวเกินค้า surpluses อุตสาหกรรมผลิตได้ลดลง 20% ค่าจ้างจริงก็แพ้ 36% ของอำนาจซื้อ และว่างงาน -คำนวณที่ 18% (แม้ตัวเลขอย่างเป็นทางว่า 5%) - ที่จุดสูงสุดนับตั้งแต่ภาวะซึมเศร้าดีขึ้น[17]

ประชาธิปไตยคืนกลับมาในปี 1983 กับการเลือกตั้งประธานาธิบดี Raúl Alfonsín รัฐบาลใหม่มีวัตถุประสงค์เพื่อรักษาเสถียรภาพเศรษฐกิจ และในปี 1985 นำมาตรการความเข้มงวดและเป็นสกุลเงินใหม่ แบบทองเหลือง austral (ที่แรกโดยเปโซในชื่อ) สินสดจำเป็นต้องการบริการ 5 พันล้านเหรียญในปีดอกเบี้ยค่าธรรมเนียม อย่างไรก็ตาม และเมื่อราคาสินค้าโภคภัณฑ์ที่ยุบใน 1986 รัฐกลายเป็นไม่สามารถให้บริการหนี้นี้[18] ระหว่างการดูแล Alfonsin ว่างงานก็ไม่เพิ่ม แต่ค่าจ้างที่แท้จริงลดลงเกือบครึ่งหนึ่ง (ไปยังระดับต่ำสุดในปี 50) ราคาสำหรับรัฐสาธารณูปโภค บริการโทรศัพท์ และก๊าซเพิ่มมากขึ้น[19] มั่นใจในทองเหลือง Austral แผนการ อย่างไรก็ตาม ยุบในช่วงปลายปี 1987 และอัตราเงินเฟ้อ ที่แล้ว averaged 10% ต่อเดือน (220% ต่อปี) ตั้งแต่ปีค.ศ. 1975 ถึง 1988, spiraled ออกจากการควบคุม อัตราเงินเฟ้อถึง 200% ในเดือนกรกฎาคม 2532 ชุก% 5000 ปี ท่ามกลางการจลาจล 5 เดือนก่อนสิ้นสุดระยะของเขาลาออกจากตำแหน่งประธาน Alfonsín และ President-elect Carlos Menem เอาสำนักงานในเดือนกรกฎาคม[20]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาร์เจนตินาหลายปีของเผด็จการทหาร ( สลับกับอ่อน สั้นประชาธิปไตยรัฐบาล ) ได้ก่อให้เกิดปัญหาทางเศรษฐกิจที่สำคัญก่อนที่จะปีวิกฤติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างกระบวนการปฏิรูปตนเองสไตล์แห่งชาติในอำนาจจาก 2519 ถึง 2526 ผู้บริหารปีกขวาโฮเซ อัลเฟรโด้ มาร์ตีเนซ เดอ hoz ถูกแต่งตั้งรัฐมนตรีเศรษฐกิจที่เริ่มแรกของผู้เผด็จการและแพลตฟอร์มของเศรษฐกิจ neoliberal รอบตัวป้องกันแรงงาน นโยบายการเปิดเสรีทางการเงิน คือ ารแนะนำ การขาดดุลงบประมาณเพิ่มขึ้นเป็น 15 % ของ จีดีพีประเทศไปเป็นหนี้รัฐครอบครองกว่า $ 15 พันล้านหนี้ส่วนตัว เพราะไม่เคยเสร็จโครงการ การป้องกันการใช้จ่ายที่สูงขึ้นและ Falklands สงครามโดยจุดสิ้นสุดของรัฐบาลทหารในปี 1983 หนี้ต่างประเทศได้ ballooned จาก $ 8 พันล้านเพื่อ $ 45 พันล้าน ดอกเบี้ย ค่าใช้จ่ายเพียงอย่างเดียวเกินการค้าเกินดุล , การผลิตภาคอุตสาหกรรมได้ลดลง 20% , ค่าจ้างที่แท้จริงได้สูญหาย 36 % ของพลังงานของพวกเขาซื้อ และการว่างงาน - คำนวณที่ 18% ( แม้ว่าตัวเลขอย่างเป็นทางการคืน 5 % ) - เป็นจุดที่สูงที่สุดนับตั้งแต่ Great อาการซึมเศร้า . [ 17 ]

ประชาธิปไตยได้รับการบูรณะในปี 1983 กับการเลือกตั้งประธานาธิบดี ราú L í n alfons รัฐบาลใหม่มีวัตถุประสงค์เพื่อรักษาเสถียรภาพเศรษฐกิจ และในปี 1985 แนะนำมาตรการความเข้มงวดและสกุลเงินใหม่ ใต้ ( ครั้งแรกของชนิดโดยเปโซในชื่อของมัน ) เงินกู้สดเป็นบริการ $ 5 พันล้านดอลลาร์ในค่าใช้จ่ายดอกเบี้ยต่อปีอย่างไรก็ตามและเมื่อสินค้าราคาถูกยุบในปี 1986 รัฐก็ไม่สามารถที่จะพักหนี้นี้ . [ 18 ] ในช่วง alfonsin การบริหาร การว่างงานไม่ได้ช่วยเพิ่มได้ แต่ค่าจ้างที่แท้จริงลดลงเกือบครึ่งหนึ่ง ( ระดับต่ำสุดในห้าสิบปี ) ราคาสำหรับการใช้สาธารณูปโภค บริการโทรศัพท์ และก๊าซเพิ่มขึ้นอย่างมาก [ 19 ] ความเชื่อมั่นในแผนใต้อย่างไรก็ตามล้มลงในช่วงปี 1987 และอัตราเงินเฟ้อ ซึ่งได้เฉลี่ย 10 % ต่อเดือน ( % 220 ปี ) จาก 2518 ถึง 1988 spiraled ออกจากการควบคุม อัตราเงินเฟ้อถึง 200 % ต่อเดือนในเดือน กรกฎาคม ปี 1989 , peaking ที่ 5 % ต่อปี ท่ามกลางการจลาจล ประธาน alfons í n ลาออก 5 เดือนจะเกษียณแล้ว และประธานาธิบดีได้รับเลือก คาร์ลอส เมเนมเอาสำนักงานในเดือนกรกฎาคม [ 20 ]