Generally, managerial effectiveness

Generally, managerial effectiveness is considered a core issue in the field of management. The main objective of this research endeavor was to analyze significant difference between managers of private and public undertakings on managerial effectiveness and their dimensions. The results revealed that managers of private undertakings are found to be better on all the measured dimensions and on overall organizational effectiveness. Hence, managers of private undertakings perceived better managerial effectiveness as compared to their counterpart of public undertakings. Analoui (1995, 1997, 1999) and Chanzi (2009) provided direct or indirect support to the present findings.
From the above discussions, it is possible to draw some tentative implications for public sector reforms. Although there are some common factors relating to overall organizational effectiveness in both sectors, there appears to be overshadowed by differences between them. However, there appears to be a need to address different functional, interpersonal and personal effectiveness for the public sector managers. In contrast, for the public sector managers, the principal concerns are ineffective leadership and lack of people-management skills. Finally, the differences identified between the two sectors might indicate a possible developing direction for future managerial effectiveness in the public sector, such as the emphasis placed on teamwork, communication, conflict resolution and goal settings.
Improving the deficient behaviour will lead to increase in the managerial effectiveness. This study has been successful in bringing out the significant differences between managers of private and public undertakings in Indian settings. The knowledge of the differences may be utilized by the organizations regarding the enhancement of effectiveness at the individual level according to the specific needs.
The future academic endeavours might make use of the present study as stepping stone for further exploratory and confirmatory research toward a more complete understanding of the effectiveness considerations in particular and the related organizational dynamics in general.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทั่วไปแล้วการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพถือเป็นปัญหาหลักในด้านการจัดการ วัตถุประสงค์หลักของการวิจัยครั้งนี้มีความพยายามที่จะวิเคราะห์ความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญระหว่างผู้จัดการเเละภาครัฐและเอกชนในการบริหารจัดการที่มีประสิทธิภาพและขนาดของพวกเขา ผลการศึกษาพบว่าผู้บริหารของกิจการส่วนตัวจะพบว่าดีขึ้นในทุกมิติและวัดประสิทธิภาพขององค์กรโดยรวม ดังนั้นผู้บริหารของกิจการเอกชนที่รับรู้ประสิทธิภาพการบริหารจัดการที่ดีขึ้นเมื่อเทียบกับคู่ของพวกเขาในกิจการสาธารณะ Analoui (1995, 1997, 1999) และ Chanzi (2009) ให้การสนับสนุนโดยตรงหรือโดยอ้อมต่อการค้นพบในปัจจุบัน.
จากการหารือดังกล่าวข้างต้นก็เป็นไปได้ที่จะดึงความหมายเบื้องต้นบางอย่างสำหรับการปฏิรูปภาครัฐ แม้ว่าจะมีบางปัจจัยร่วมที่เกี่ยวข้องกับประสิทธิภาพขององค์กรโดยรวมในภาคทั้งสองดูเหมือนจะถูกบดบังด้วยความแตกต่างระหว่างพวกเขา แต่มีที่ดูเหมือนจะเป็นความต้องการที่จะอยู่ที่แตกต่างกันการทำงานที่มีประสิทธิภาพความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและส่วนบุคคลสำหรับผู้บริหารภาครัฐ ในทางตรงกันข้ามสำหรับผู้บริหารภาครัฐ, ความกังวลหลักที่มีความเป็นผู้นำที่ไม่มีประสิทธิภาพและขาดทักษะการจัดการคน ในที่สุดความแตกต่างที่ระบุระหว่างสองภาคอาจบ่งชี้ทิศทางการพัฒนาที่เป็นไปได้เพื่อให้เกิดประสิทธิภาพในการบริหารจัดการในอนาคตในภาครัฐเช่นการเน้นการทำงานเป็นทีมวางอยู่บนการสื่อสารการแก้ปัญหาความขัดแย้งและการตั้งค่าเป้าหมาย.
ปรับปรุงพฤติกรรมขาดจะนำไปสู่การเพิ่มขึ้นใน ประสิทธิภาพการบริหารจัดการ การศึกษาครั้งนี้ได้รับความสำเร็จในการนำเอาความแตกต่างระหว่างผู้จัดการส่วนตัวและกิจการสาธารณะในการตั้งค่าอินเดีย ความรู้เกี่ยวกับความแตกต่างที่อาจจะนำมาใช้โดยองค์กรเกี่ยวกับการเพิ่มประสิทธิภาพของประสิทธิภาพในระดับบุคคลตามความต้องการที่เฉพาะเจาะจง.
ความพยายามของนักวิชาการในอนาคตอาจจะทำให้การใช้งานของการศึกษาครั้งนี้เป็นหินก้าวสำหรับการวิจัยสำรวจและยืนยันต่อไปต่อที่สมบูรณ์มากขึ้น ความเข้าใจในการพิจารณาประสิทธิภาพโดยเฉพาะอย่างยิ่งและการเปลี่ยนแปลงขององค์กรที่เกี่ยวข้องในทั่วไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยทั่วไป , การจัดการประสิทธิภาพถือว่าเป็นประเด็นหลักในด้านการจัดการ วัตถุประสงค์หลักของการวิจัยนี้มุ่งหมายเพื่อวิเคราะห์ความแตกต่างระหว่างผู้จัดการส่วนตัว และสาธารณะ เเละประสิทธิผลการบริหาร และขนาดของพวกเขาผลการวิจัยพบว่า ผู้บริหารเเละส่วนตัวจะพบจะดีกว่าในทุกมิติ และวัดประสิทธิผลองค์การโดยรวม ดังนั้น ผู้จัดการส่วนตัวของการบริหารจัดการที่ดีเเละประสิทธิภาพเมื่อเทียบกับคู่ของพวกเขาของรัฐเเละ . analoui ( 1995 , 1997 ,1999 ) และ chanzi ( 2009 ) ให้ตรงหรือทางอ้อมสนับสนุนผลการศึกษา .
จากการอภิปรายข้างต้น เป็นไปได้ที่จะวาดนัยบางอย่างแน่นอนเพื่อการปฏิรูปภาคสาธารณะ แม้ว่าจะมีบางอย่างที่พบปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับประสิทธิผลขององค์การโดยรวม ทั้งในภาค มีปรากฏเป็น overshadowed โดยความแตกต่างระหว่างพวกเขา อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าจะต้องอยู่คนละหน้าที่ บุคคล และประสิทธิผลส่วนบุคคลสำหรับภาครัฐ ผู้จัดการ ในทางตรงกันข้าม สำหรับภาครัฐ ผู้จัดการ , ความกังวลหลักคือผู้นำที่ไม่มีประสิทธิภาพและขาดทักษะในการบริหารคน ในที่สุดความแตกต่างระบุระหว่างสองภาคอาจบ่งชี้ทิศทางการพัฒนาประสิทธิภาพการบริหารจัดการที่เป็นไปได้ในอนาคตในภาคสาธารณะ เช่น เน้นวางในการทำงานเป็นทีม , สื่อสาร , การแก้ไขความขัดแย้งและการตั้งค่าเป้าหมาย การปรับปรุงพฤติกรรมการขาด
จะนำไปสู่การเพิ่มประสิทธิภาพในการบริหารจัดการการศึกษานี้ได้ประสบความสำเร็จในการนำออกความแตกต่างระหว่างผู้จัดการส่วนตัว และสาธารณะ เเละในการตั้งค่าที่อินเดีย ความรู้ความแตกต่างที่อาจถูกใช้ โดยองค์กรด้านการเพิ่มประสิทธิภาพในระดับบุคคลตามความต้องการที่เฉพาะเจาะจง .
อนาคตทางวิชาการความพยายามอาจใช้ศึกษาเป็นหินก้าวสำหรับการวิจัยเชิงสำรวจเพิ่มเติมและสมบูรณ์มากขึ้น ความเข้าใจต่อผลของการพิจารณาโดยเฉพาะและที่เกี่ยวข้องกับพลศาสตร์ทั่วไป