Narawan Pathomvat's tales from The

Narawan Pathomvat's tales from The Reading Room
As the second round of the annual Bangkok International Book Fair kicks off this week, we visit The Reading Room, a non-profit contemporary art library on Silom Road founded by Narawan “Kyo” Pathomvat, 35, without any public support. Now five years old, the library welcomes weekly events on top of its many regular visitors.

Books made me who I am today. I learned to read pretty early and basically wrapped myself in every book I could find.
I was an only child until I was 13. There was nothing much for me to do so I spent a lot of time reading until I became this dark, negative child who preferred objects to people and had difficulty socializing.
I started having doubts about my existence around the age of eight. Books taught me to question the reasons behind everything. I would also think a lot about death because I discovered that everyone dies in the end. The negatives of the past help me grow. I hit my lowest point while I was in New York. I went through hell, from being in a bad relationship to being so poor that I couldn’t buy food to eat. It helped me learn about myself in every way. I no longer had to prove my existence. Giving up isn’t always a bad thing. It’s good for your stupid ego. I was a bright student who was always successful while I was in Thailand. I was accepted into Pratt Institute’s history of art program. But in the end, it was too hard for me. My ego was crushed to pieces. Be part of the solution, not the problem. I was lucky to get another scholarship to study Nonprofit Art and Culture Management at Pratt. This class helped me meet friends who worked at non-profit organizations and I found them so inspirational. Many of my friends have troubles in life as they are LGBT but they have learned to harness their power for good causes. They taught me it’s possible for small people to do big things that help others. Running an organization is like growing a tree. I started the Reading Room as a small, quiet space for people to sit and read books about art. After five years, it has taken on a life of its own. It’s more than just a library. It supports dialogue, freedom of expression and helps open people’s minds. The best thing about the Reading Room is the sense of community. I was this non-living thing for so long who hated to be in crowds. But here, I love being around these passionate and enthusiastic people who strive for what they believe in. Thailand lacks a diversity of libraries. We have many, but they’re a hodgepodge of everything. They’re also scarily quiet and too formal. A good library should be a sanctuary where you can interact with knowledge. It should have a friendly and welcoming atmosphere. We particularly need more libraries for niche interests.

Building a cultural center is harder than building a mall. With malls you just need all the right brand names and food, but how about a cultural center? Those who have the money aren’t willing to invest in something not for profit, and those who are, don’t have the money. I love reading comments on Pantip.com It helps me see how our middle-class is groomed to be ignorant about the society we live in. I blame the education system, stale social values and mass media. Our education system doesn’t teach us to use logic and ask questions. People blindly accept the rules, don’t care about their rights and are easily swayed by the media. The result is a public who fails to realize just what a weapon their brains can be. Art is a channel through which to express support and opposition towards society’s values. It’s not just aesthetics. It’s an artist’s duty to be empowering and provocative. Thailand’s contemporary arts scene is going nowhere. Once you’re in university, it’s too late to encourage people to understand contemporary art, which is born from clashes of thought over hundreds of years. It’s good to see that our political conflicts have encouraged new artists to think differently in recent years. People are slowly learning to question things. Open conversations should happen more in this country. Everyone should be free to talk about what they are interested in. Talking can only help us make the most of everyone’s skills in order to help others. I hope to gather as much literature about contemporary art as I can. It’s hard to find out about contemporary art here. I want to reach more people.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นราวรรณ Pathomvat นิทานจากห้องอ่านหนังสือเป็นรอบสองของการประจำปีกรุงเทพนานาหนังสือธรรม kicks ปิดสัปดาห์นี้ เราไปห้องอ่านหนังสือ รีศิลปะร่วมสมัยที่ไม่แสวงหากำไรก่อตั้งขึ้น โดย Pathomvat "เคียว" นราวรรณ 35 ไม่สนับสนุนใด ๆ สาธารณะถนนสีลม ตอนนี้ 5 ขวบ รีต้อนรับเหตุการณ์ประจำสัปดาห์บนที่ปกตินักท่องเที่ยวหนังสือทำให้ฉันซึ่งฉันวันนี้ เรียนรู้วิธีการอ่านเร็วสวย และโดยทั่วไปห่อเองทุกเล่มสามารถหาผมมีลูกเดียวจนกระทั่งผม 13 ไม่มีอะไรสำหรับฉันทำให้ฉันใช้เวลามากเวลาอ่านจนกว่าจะเป็นเด็กเข้ม ลบที่ต้องการวัตถุคน และมีสวย ๆ ยากมาก เริ่มมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของฉันรอบแปด หนังสือสอนให้ผมถามเหตุผลอยู่เบื้องหลังทุกอย่าง ฉันยังคิดมากเกี่ยวกับความตายเนื่องจากพบว่า คนตายในสุด สิ่งของผ่านมาช่วยฉันเติบโต ฉันกดจุดต่ำสุดของฉันในขณะที่ผมอยู่ในนิวยอร์ก ฉันก็ผ่านนรก จากกำลังในความสัมพันธ์ที่ไม่ดีเป็นดีมากที่ไม่สามารถซื้ออาหารกิน มันช่วยให้ฉันเรียนรู้เกี่ยวกับตัวเองในทุก ๆ ด้าน ผมไม่มีเพื่อพิสูจน์ความมีอยู่ของฉัน ท้อถอยไม่เสมอสิ่งที่ไม่ดี เหมาะสำหรับอาตมาคุณโง่ ผมนักเรียนสดใสที่สำเร็จเสมอในขณะที่ผมอยู่ในประเทศไทย ฉันยอมรับใน สถาบันคิดประวัติศาสตร์ศิลปะโปรแกรม แต่ในสุด มันยากเกินไปสำหรับฉัน อาตมาฉันถูกบดเป็นชิ้น เป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหา ปัญหาไม่ ผมโชคดีได้รับทุนอื่น ๆ เพื่อศึกษาศิลปะต่าง ๆ และการจัดการวัฒนธรรมที่คิด ช่วยเรียนตามเพื่อนที่ทำงานในองค์กรที่ไม่แสวงหากำไร และพบพวกเขาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ หลายเพื่อนของฉันมีปัญหาในชีวิตจะ LGBT แต่พวกเขาได้เรียนรู้เทียมอำนาจสำหรับสาเหตุที่ดี พวกเขาสอนให้ผมเป็นคนเล็กต้องใหญ่สิ่งที่ช่วยให้ผู้อื่น องค์กรทำงานได้เช่นปลูกต้นไม้ ผมเริ่มประสาทเป็นช่องว่างขนาดเล็ก เงียบสงบสำหรับ คนนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับศิลปะ หลังจากห้าปี จะได้ดำเนินชีวิตของตนเอง มันเป็นมากกว่าเพียงแค่รี ก็บทสนทนา เสรีภาพ และช่วยเปิดจิตใจของประชาชน สิ่งดีที่สุดเกี่ยวกับการอ่านความรู้สึกของชุมชนได้ ฉันมีสิ่งนี้ไม่ใช่นั่งเล่นสำหรับตราบที่ขี้เกียจอยู่ในฝูงชน แต่ที่นี่ ผมรักถูกคนเหล่านี้หลงใหล และกระตือรือร้นที่มุ่งมั่นสำหรับสิ่งที่พวกเขาเชื่อว่าในรอบ ประเทศไทยขาดความหลากหลายของไลบรารี เรามีหลาย แต่พวกเขากำลัง hodgepodge ทุกอย่าง พวกเขากำลังยัง scarily เงียบ และเป็นทางการเกินไป ห้องสมุดที่ดีควรเป็นสถานที่ที่คุณสามารถโต้ตอบกับความรู้ ควรมีบรรยากาศเป็นมิตร และอบอุ่น เราโดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องไลบรารีเพิ่มเติมเพื่อประโยชน์เฉพาะBuilding a cultural center is harder than building a mall. With malls you just need all the right brand names and food, but how about a cultural center? Those who have the money aren’t willing to invest in something not for profit, and those who are, don’t have the money. I love reading comments on Pantip.com It helps me see how our middle-class is groomed to be ignorant about the society we live in. I blame the education system, stale social values and mass media. Our education system doesn’t teach us to use logic and ask questions. People blindly accept the rules, don’t care about their rights and are easily swayed by the media. The result is a public who fails to realize just what a weapon their brains can be. Art is a channel through which to express support and opposition towards society’s values. It’s not just aesthetics. It’s an artist’s duty to be empowering and provocative. Thailand’s contemporary arts scene is going nowhere. Once you’re in university, it’s too late to encourage people to understand contemporary art, which is born from clashes of thought over hundreds of years. It’s good to see that our political conflicts have encouraged new artists to think differently in recent years. People are slowly learning to question things. Open conversations should happen more in this country. Everyone should be free to talk about what they are interested in. Talking can only help us make the most of everyone’s skills in order to help others. I hope to gather as much literature about contemporary art as I can. It’s hard to find out about contemporary art here. I want to reach more people.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นิทานนราวรรณ Pathomvat
จากการอ่านหนังสือในห้องพักเป็นรอบที่สองของปีBangkok International Book Fair kicks ปิดในสัปดาห์นี้เราเยี่ยมชมห้องอ่านหนังสือ, ห้องสมุดศิลปะร่วมสมัยที่ไม่แสวงหากำไรบนถนนสีลมก่อตั้งโดยนราวรรณ "ซามูไร" Pathomvat 35 โดยไม่ต้อง ใด ๆ การสนับสนุนจากประชาชน ตอนนี้ห้าปีเก่าต้อนรับห้องสมุดกิจกรรมสัปดาห์ด้านบนของผู้เข้าชมปกติของหลาย. หนังสือที่ทำให้ฉันฉันในวันนี้ ผมได้เรียนรู้ที่จะอ่านสวยต้นและห่อพื้นตัวเองในหนังสือทุกเล่มที่ฉันสามารถหา. ผมเป็นลูกคนเดียวจนผม 13. ไม่มีอะไรมากสำหรับผมที่จะทำเช่นนั้นผมใช้เวลามากในการอ่านเวลาจนกว่าฉันกลายเป็นมืดลบ เด็กที่ชอบวัตถุกับผู้คนและสังคมที่มีความยากลำบาก. ผมเริ่มมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของฉันรอบอายุสิบแปด หนังสือสอนให้ฉันถามเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง ฉันก็จะคิดว่ามากเกี่ยวกับการตายเพราะผมค้นพบว่าทุกคนที่เสียชีวิตในที่สุด เชิงลบที่ผ่านมาช่วยให้ผมเติบโต ฉันตีจุดต่ำสุดของฉันในขณะที่ผมอยู่ในนิวยอร์ก ฉันเดินผ่านนรกจากการมีความสัมพันธ์ที่ดีที่จะเป็นคนยากจนเพื่อที่ฉันไม่สามารถซื้ออาหารที่กิน มันช่วยให้ฉันได้เรียนรู้เกี่ยวกับตัวเองในทุกวิถีทาง ฉันไม่ต้องพิสูจน์การดำรงอยู่ของฉัน ให้ขึ้นไม่ได้เสมอสิ่งที่ไม่ดี เป็นเรื่องที่ดีสำหรับอัตตาของคุณโง่ ฉันเป็นนักเรียนสดใสที่ประสบความสำเร็จเสมอในขณะที่ผมอยู่ในประเทศไทย ฉันได้รับการยอมรับในประวัติศาสตร์แพรตต์สถาบันศิลปะของโปรแกรม แต่ในท้ายที่สุดมันเป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับผม อัตตาของฉันถูกบดเป็นชิ้น ๆ ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหาไม่ได้เป็นปัญหา ผมโชคดีที่จะได้รับทุนการศึกษาอื่นเพื่อการศึกษาศิลปะที่ไม่แสวงหากำไรและการบริหารจัดการวัฒนธรรมที่แพรตต์ ชั้นนี้จะช่วยให้ฉันพบเพื่อนที่ทำงานในองค์กรที่ไม่แสวงหาผลกำไรและผมพบว่าพวกเขาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ หลายเพื่อนของฉันมีปัญหาในชีวิตที่พวกเขามีความหลากหลายทางเพศ แต่พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะควบคุมพลังของพวกเขาสำหรับสาเหตุที่ดี พวกเขาสอนผมว่ามันเป็นไปได้สำหรับคนที่มีขนาดเล็กที่จะทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่จะช่วยให้คนอื่น ๆ วิ่งองค์กรที่เป็นเหมือนการเจริญเติบโตของต้นไม้ ผมเริ่มห้องอ่านหนังสือเป็นขนาดเล็กพื้นที่ที่เงียบสงบสำหรับคนที่จะนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับศิลปะ หลังจากห้าปีที่ผ่านมาได้ดำเนินการเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง มันเป็นมากกว่าเพียงแค่ห้องสมุด สนับสนุนการเจรจาเสรีภาพในการแสดงออกและช่วยให้จิตใจของผู้คนเปิด สิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับห้องอ่านหนังสือเป็นความรู้สึกของชุมชน ผมเป็นสิ่งที่ไม่มีชีวิตมานานที่เกลียดที่จะอยู่ในฝูงชน แต่ที่นี่ผมรักที่ได้อยู่ใกล้คนเหล่านี้มีความหลงใหลและมีความกระตือรือร้นที่มุ่งมั่นสำหรับสิ่งที่พวกเขาเชื่อใน. ไทยขาดความหลากหลายของห้องสมุด เรามีจำนวนมาก แต่พวกเขากำลังผสมของทุกอย่าง พวกเขายัง scarily ที่เงียบสงบและเป็นทางการมากเกินไป ห้องสมุดที่ดีควรจะเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่คุณสามารถโต้ตอบที่มีความรู้ มันควรจะมีบรรยากาศที่เป็นกันเองและเป็นมิตร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเราต้องห้องสมุดมากขึ้นเพื่อผลประโยชน์เฉพาะ. สร้างศูนย์วัฒนธรรมเป็นเรื่องยากกว่าการสร้างห้างสรรพสินค้า กับห้างสรรพสินค้าที่คุณเพียงแค่ต้องทุกแบรนด์ที่เหมาะสมและอาหาร แต่วิธีการเกี่ยวกับศูนย์วัฒนธรรม? บรรดาผู้ที่มีเงินไม่เต็มใจที่จะลงทุนในสิ่งที่ไม่แสวงหาผลกำไรและผู้ที่ไม่ได้มีเงิน ฉันรักการอ่านความคิดเห็นเกี่ยวกับ Pantip.com มันช่วยให้ผมดูว่าชนชั้นกลางของเราจะดูแลเป็นอย่างดีที่จะไม่รู้เกี่ยวกับสังคมที่เราอาศัยอยู่. ฉันตำหนิระบบการศึกษาค่านิยมของสังคมเก่าและสื่อมวลชน ระบบการศึกษาของเราไม่ได้สอนให้เราใช้ตรรกะและถามคำถาม คนสุ่มสี่สุ่มห้ายอมรับกฎที่ไม่ได้เกี่ยวกับการดูแลสิทธิของตนและมีการแกว่งได้อย่างง่ายดายโดยสื่อ ผลที่ได้คือประชาชนที่ล้มเหลวในการตระหนักถึงสิ่งที่เป็นอาวุธที่สมองของพวกเขาสามารถ ศิลปะเป็นช่องทางผ่านทางที่จะแสดงการสนับสนุนและความขัดแย้งที่มีต่อค่าของสังคม มันไม่ใช่แค่ความสวยงาม มันเป็นหน้าที่ของศิลปินที่จะเพิ่มขีดความสามารถและเร้าใจ ศิลปะร่วมสมัยของไทยจะไม่มีที่ไหนเลย เมื่อคุณอยู่ในมหาวิทยาลัยที่จะสายเกินไปที่จะส่งเสริมให้คนที่จะเข้าใจศิลปะร่วมสมัยซึ่งเป็นที่เกิดจากการปะทะกันของความคิดในช่วงหลายร้อยปี เป็นเรื่องที่ดีที่จะเห็นว่าความขัดแย้งทางการเมืองของเราได้รับการสนับสนุนศิลปินหน้าใหม่ที่จะคิดแตกต่างกันในปีที่ผ่านมา คนจะค่อยๆเรียนรู้ที่จะตั้งคำถามกับสิ่งที่ เปิดการสนทนาควรจะเกิดขึ้นในประเทศนี้ ทุกคนควรจะมีอิสระที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขามีความสนใจใน. การพูดคุยเท่านั้นที่สามารถช่วยให้เราให้มากที่สุดของทักษะของทุกคนในการที่จะช่วยให้ผู้อื่น ฉันหวังว่าจะรวบรวมวรรณกรรมมากเกี่ยวกับศิลปะร่วมสมัยเท่าที่จะทำได้ มันยากที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับศิลปะร่วมสมัยที่นี่ ฉันต้องการที่จะเข้าถึงประชาชนมากขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ของนรา pathomvat เรื่องเล่าจากห้องอ่านหนังสือ
เป็นรอบที่สองของปี นานาชาติ กรุงเทพฯ หนังสือยุติธรรม kicks ปิดในสัปดาห์นี้ เราแวะไปที่ห้องอ่านหนังสือ , ไม่แสวงหาผลกำไรร่วมสมัยศิลปะห้องสมุดบนถนนสีลม ก่อตั้งโดยนรา " เคียว " pathomvat 35 ไม่มีประชาชนสนับสนุน ตอนนี้ 5 ขวบ ห้องสมุดยินดีต้อนรับเหตุการณ์ประจำสัปดาห์ที่ด้านบนของผู้เข้าเยี่ยมชมมาก

ปกติ .หนังสือทำให้ฉันเป็นอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้ ฉันเรียนรู้ที่จะอ่านเร็วนะ และโดยทั่วไปห่อด้วยตัวเองในหนังสือทุกเล่มผมจะหา
ฉันเป็นลูกเท่านั้นจนกระทั่งผมอายุ 13 ไม่มีอะไรมากสำหรับฉันดังนั้นฉันใช้เวลามากในการอ่านเวลา จนกลายเป็นความมืดมิด เป็นเด็กที่ชอบวัตถุ คน และมีความยากลําบาก สังสรรค์
ผมเริ่มมีความสงสัยเกี่ยวกับการมีอยู่ของฉันอายุประมาณแปดหนังสือสอนให้ฉันถามเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง ฉันยังคิดเรื่องความตาย เพราะผมค้นพบว่าทุกคนตายในตอนจบ ข้อเสียของอดีตช่วยให้ฉันเติบโต ผมตีจุดต่ำสุดของฉันในขณะที่ผมอยู่ในนิวยอร์ก ฉันผ่านนรก จากความสัมพันธ์ที่ไม่ดีจะถูกจนผมไม่สามารถซื้ออาหารให้กิน มันช่วยให้ฉันเรียนรู้เกี่ยวกับตัวเองในทุกวิถีทางผมไม่ต้องพิสูจน์ตัวตนของฉัน ยอมแพ้ ไม่ใช่เรื่องแย่เสมอไป . มันดีสำหรับ ego โง่ๆของคุณ ผมเป็นนักศึกษาที่สดใสที่มักจะประสบความสำเร็จในขณะที่ผมอยู่ในไทย ผมยอมรับในแพรตต์สถาบันประวัติศาสตร์ของโปรแกรมศิลปะ แต่สุดท้าย มันก็ยากเกินไปสำหรับผม อัตตาของฉันแหลกเป็นชิ้นๆ เป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหา ไม่ใช่ปัญหาฉันโชคดีที่ได้ทุนการศึกษาไปเรียนศิลปะและวัฒนธรรมการบริหารไม่แสวงหาผลกำไรใน แพรต คลาสนี้ช่วยให้ฉันได้พบกับเพื่อนๆ ที่เคยทำงานในองค์กรที่ไม่หวังผลกำไร และผมพบว่าพวกเขาเพื่อแรงบันดาลใจ หลายเพื่อนของฉันมีปัญหาในชีวิตของพวกเขา แต่พวกเขาต้องเรียนรู้ที่จะ LGBT เทียมพลังของพวกเขาสำหรับสาเหตุที่ดีพวกเขาสอนให้ผม มันเป็นไปได้สำหรับคนที่เล็กทำสิ่งใหญ่ที่ช่วยให้คนอื่น ๆ วิ่งองค์กรจะชอบปลูกต้นไม้ ผมเริ่มอ่านหนังสือเป็นขนาดเล็ก , พื้นที่ที่เงียบสงบสำหรับคนนั่งอ่าน หนังสือเกี่ยวกับศิลปะ หลังจาก 5 ปี ที่ใช้เวลาในชีวิตของมันเอง มันเป็นมากกว่าห้องสมุด มันสนับสนุนการเปิดเสรีภาพในการแสดงออก และช่วยให้จิตใจของผู้คนสิ่งดีที่สุดเกี่ยวกับห้องอ่านความรู้สึกของชุมชน ผมอยู่ในนี้มีชีวิตมานาน คนที่เกลียดอยู่ในฝูงชน แต่ที่นี่ ผมรักที่จะเป็นรอบเหล่านี้หลงใหลและกระตือรือร้น คนที่มุ่งมั่นเพื่อสิ่งที่เขาเชื่อ ประเทศไทยยังขาด ความหลากหลาย ของห้องสมุด เรามีมากมาย แต่พวกเขาก็ยังจับฉ่ายของทุกอย่าง พวกเขายังน่ากลัวนัก เงียบ สงบ และ อย่างเป็นทางการด้วยห้องสมุดที่ดีควรเป็นสถานที่ซึ่งคุณสามารถโต้ตอบกับความรู้ มันควรจะมีบรรยากาศที่เป็นกันเองและอบอุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเราต้องการห้องสมุดมากกว่าสนใจโพรง

สร้างศูนย์วัฒนธรรมมันยากกว่าการสร้างห้างสรรพสินค้า กับห้างสรรพสินค้าที่คุณเพียงแค่ต้องถูกต้องทั้งหมดชื่อแบรนด์และอาหาร แต่วิธีการเกี่ยวกับศูนย์วัฒนธรรม ?ผู้ที่มีเงินไม่ได้เต็มใจที่จะลงทุนในสิ่งที่ไม่หวังผลกำไร และบรรดาผู้ที่ไม่ได้เงิน ฉันรักการอ่านความคิดเห็นในพันทิป . คอม มันช่วยให้ฉันดูว่าชนชั้นกลางของเราเตรียมพร้อมที่จะไม่รู้เกี่ยวกับสังคมที่เราอาศัยอยู่ ผมโทษระบบการศึกษา ค่านิยมของสังคมเก่า และสื่อมวลชน ระบบการศึกษาของเราไม่ได้สอนให้เราใช้เหตุผล และถามคำถามคนสุ่มสี่สุ่มห้ายอมรับกฎ ไม่สนใจเรื่องสิทธิของพวกเขาและได้อย่างง่ายดาย swayed โดยสื่อ ผลที่ได้คือประชาชน ผู้ล้มเหลวในการตระหนักถึงสิ่งที่อาวุธสมองของพวกเขาสามารถ ศิลปะคือช่องที่แสดงการสนับสนุนและการต่อต้านที่มีต่อสังคม คุณค่า ไม่ใช่ความสวย . มันเป็นหน้าที่ที่จะต้องเพิ่มศักยภาพของศิลปิน และเร้าใจ .ฉากศิลปะร่วมสมัยของไทยยังไม่ได้ไปไหน เมื่อคุณอยู่ในมหาวิทยาลัย มันสายเกินไปที่จะส่งเสริมให้คนเข้าใจศิลปะร่วมสมัยซึ่งเกิดจากการปะทะกันของความคิดมากกว่าร้อยปี ดีจังที่เห็นความขัดแย้งทางการเมืองของเรามีการส่งเสริมให้ศิลปินใหม่ที่จะคิดแตกต่างกัน ในช่วงปี คนค่อยๆเรียนรู้ที่จะตั้งคำถามเปิดการสนทนาจะเกิดขึ้นอีกในประเทศนี้ ทุกคนควรมีอิสระที่จะพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาสนใจ พูดเท่านั้นที่สามารถช่วยเราให้มากที่สุดของทักษะของทุกคนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น ฉันหวังว่าการรวบรวมวรรณกรรมเกี่ยวกับศิลปะร่วมสมัยมากที่สุดเท่าที่ฉันสามารถ มันยากที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับศิลปะร่วมสมัยที่นี่เลย ฉันต้องการที่จะเข้าถึงประชาชนมากขึ้น