RESULTSAccessions of wild Lycopersi

RESULTS
Accessions of wild Lycopersicon species contained individuals
susceptible, tolerant, and resistant to TYLCV. Plants from seven
accessions of wild tomato species (Table 1) listed as tolerant or
resistant to TYLCV (17,21) were tested for their response to whitefly-mediated
inoculation. TYLCV DNA and symptoms were monitored
for up to 4 months after inoculation. Plants exhibiting symptoms
and containing viral DNA were classified as susceptible,
symptomless plants that contained viral DNA were classified as
tolerant, and symptomless plants without detectable viral DNA (by
hybridization and by PCR) were considered as resistant. The results
summarized in Table 1 show that, within each of the accessions
tested, the response of individual plants to inoculation varied from
susceptibility to resistance. Susceptible, tolerant, and resistant plants
were found in accession LA1582 of L. pimpinellifolium. Only susceptible
and tolerant individuals were found in accession LA121
of L. pimpinellifolium. Accessions LA372 and LA462 of L. peruvianum,
LA1777 of L. hirsutum, and LA1969 of L. chilense contained
tolerant and resistant individuals. The two L. hirsutum accessions
comprised the highest proportion of resistant individuals.
Hybrids resulting from a cross between L. hirsutum accessions
LA1777 and LA386 were resistant. Plants from the two L.
hirsutum accessions LA1777 and LA386 were crossed. Plants from
L. hirsutum accessions were also crossed with the susceptible L.
esculentum (the wild species were used as the male parent). The
F1 plants were inoculated with viruliferous whiteflies; symptoms
and viral DNA were monitored thereafter. The results summarized
in Table 2 indicate that all the plants resulting from the cross between the two L. hirsutum accessions were resistant to TYLCV
inoculation. The cross LA1777 × L. esculentum gave susceptible
and tolerant plants, while the cross LA386 × L. esculentum gave
susceptible plants only. These results provided the first indication
that the genes controlling resistance are recessive and the genes
controlling tolerance are partly or completely dominant.
F1 plants resulting from a cross between the resistant hybrid
LA1777 × LA386 and L. esculentum were tolerant. Tolerance
and resistance were introgressed into the domesticated tomato L.
esculentum according to the flow chart described in Figure 1.
Since L. hirsutum LA1777 and LA386 are self-incompatible, the
cross among them did not bear fruits. Therefore, pollen was collected
from two resistant hybrid plants LA1777 × LA386 (denominated
hir-5 and hir-7, respectively) and was used to pollinate L.
esculentum. Because of lack of germination, embryo culture was
used to obtain germinating seeds. The resulting F1 plants were
challenged with viruliferous whiteflies. The F1 plants that originated
from the hir-5 plant were susceptible and those originated
from the hir-7 plant were tolerant to TYLCV. The tolerant F1 that
originated from hir-7 was used for further introgression into the
domesticated tomato. Because the F1 plants did not bear fruits,
their pollen was again used to pollinate L. esculentum. Ten BC1F1
plants were obtained that produced red fruits. Upon whiteflymediated
inoculation, tolerant and susceptible BC1F1 individuals
(but no resistant) were obtained in a ratio of 1:1.
Progeny of a tolerant BC1F1 plant segregated for susceptibility,
tolerance, and resistance. One tolerant BC1F1 plant was
selfed. Sixty BC1F2 progeny were inoculated with viruliferous
whiteflies. Appearance of symptoms and of DNA (by squash blot
hybridization) (Fig. 2) was monitored thereafter. Results are summarized
in Table 3. Twenty-two days after inoculation, seven plants
did not show detectable amounts of viral DNA (Fig. 2A). This
number decreased to four 16 days later (Fig. 2B). Seventy-two days
after inoculation, squash blot hybridization (Fig. 2C) and the appearance
of symptoms indicated that 19 plants were susceptible and 39
were tolerant. Viral DNA was undetectable in two symptomless
plants (numbers 25 and 59) (Fig. 2C). Only one plant (number 25)
(Fig. 2D) did not contain detectable viral DNA 134 days after inoculation
(and 30 days after reinoculation); the second plant (number
59) (Fig. 2D) showed traces of viral DNA. Plant 25 was multiplied
by cuttings and was reinoculated with viruliferous insects.
Neither symptoms nor DNA were detected in these plants. Attempts
to amplify viral DNA from the shoot apex, stem, or older leaves (2
months after reinoculation of cuttings) by PCR remained unsuccessful
(data not shown). To ensure that plant number 25 did not
contain virus, shoots from this plant were grafted with uninfected
L. esculentum; no viral DNA was detected and no symptoms were
observed in the susceptible plant 30 days after grafting (data not
shown). TYLCV DNA was undetectable in plant number 25. In the BC1F2 population, segregation between susceptible and tolerant
plants indicates that a single dominant gene controls tolerance.
Segregation between resistant plants and all the others (susceptible
and tolerant) suggests that two to three additive recessive genes
control resistance.
Grafting experiments were conducted to understand the basis of
the difference between tolerance and resistance. Cuttings from tolerant
BC1F2 plant number 21 and resistant BC1F2 plant number
25 were grafted with susceptible plants 30 days after inoculation
as scion or as understock. DNA and symptoms were monitored
every week following grafting; the results are summarized in
Table 4. When both segments of the graft are susceptible, TYLCV
can move from the understock to the scion and vice versa, and the
graft is symptomatic (Table 4, plants A and B). In the case in
which the virus source is in the infected susceptible scion or understock,
it invaded the tissues of the resistant (Table 4, plants C and D) and the tolerant (Table 4, plants E and F) plant, but did not
produce symptoms in any of them. Therefore, resistance, but not
tolerance, is lost once the virus is present in the vascular system.
The progeny of the resistant BC1F2 plant were resistant. All
BC1F2 plants were selfed and seeds were collected. Forty-five of
the sixty BC1F2 plants produced progeny. Five to eight BC1F3
plants, progeny of each BC1F2 plant, were inoculated with viruliferous
whiteflies. The results summarized in Table 3 show that all
progeny of susceptible BC1F2 plants were susceptible, except for
the progeny of plant number 33, which comprised a resistant individual.
The progeny of tolerant BC1F2 plants divided into two
groups. In the first group, all plants were tolerant (e.g., progeny of
plant numbers 2 and 4). In the second group, plants segregated (in
variable ratio) to susceptibility, tolerance, and resistance (e.g.,
progeny of plant numbers 10 and 26); to susceptibility and tolerance
(e.g., progeny of plant numbers 3 and 11); or to tolerance and
resistance (e.g., progeny of plant numbers 45 and 50). None of the
tolerant BC1F2 plants produced progeny with only susceptible
and resistant plants. The progeny of the resistant BC1F2 plant
number 25 did not segregate; all BC1F3 plants were resistant. The
progeny of BC1F2 plant number 59, which showed traces of viral
DNA more than 3 months after inoculation (Fig. 1), included
resistant and tolerant plants. The BC1F3 segregation confirmed
that one dominant major gene controls tolerance, and two to three
recessive additive genes control resistance.
Stabilization of BC1F4 plants for tolerance and resistance.
To stabilize the tolerant and resistant traits, BC1F4 populations
were obtained. The resistant plants BC1F3 issued from the resistant
BC1F2 plant number 25 were selfed. All BC1F4 plants were
resistant to whitefly-mediated inoculation. Several plants with good
horticultural qualities were chosen for further breeding. Subsequent
selfing showed that this line (denominated 902) was stable
and remained resistant to TYLCV. Plants had L. esculentum plant morphologies, were self-compatible, and produced red fruits weighing
between 80 and 120 g.
The resistant BC1F3 plant issued from the tolerant BC1F2 plant
number 10 was selfed. The BC1F4 progeny included plants that
were either resistant or susceptible to whitefly-mediated inoculation;
further selfing of the resistant or susceptible plants produced
only resistant (line 906-7) or susceptible (line 906-4) plants. The
tolerant BC1F3 plants issued from the tolerant BC1F2 plant number
10 were selfed. The BC1F4 progeny plants were all tolerant to
whitefly-mediated inoculation. Subsequent selfing showed that
this line (denominated 908) was stable and remained tolerant to
TYLCV. All these lines had L. esculentum characteristics and
produced red fruits weighing between 80 and 120 g.
Production of F1 hybrids between resistant lines and L. esculentum.
Plants of the resistant lines 902 and 906-7 and of the
susceptible line 906-4 were crossed with L. esculentum. The results
presented in Table 5 indicated that all F1 plants issued from
the susceptible line 906-4 and from the resistant line 906-7 were
susceptible. All F1 plants issued from the resistant line 902 were
tolerant. These data indicate that resistance and tolerance are under
the control of different gene systems.
The fruits of line F1-901, the F1 between the resistant line 902
and L. esculentum, had weights of 120 to 150 g. The plants had L.
esculentum morphological characteristics and an excellent fruit
set. All tolerant and resistant lines can be planted in infested fields
and do not need protection of insecticides or insect-proof nets.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผลลัพธ์Accessions Lycopersicon พันธุ์ป่าอยู่แต่ละบุคคลไวต่อ ป้องกันความผิดพลาด และทนต่อ TYLCV พืชจากเจ็ดaccessions มะเขือป่าชนิด (ตาราง 1) แสดงว่าทนกับ หรือทนต่อ TYLCV (17,21) ถูกทดสอบตอบสนอง whitefly mediatedinoculation นั้น ติดตามอาการและ TYLCV ดีเอ็นเอถึง 4 เดือนหลังจาก inoculation พืชอย่างมีระดับอาการและประกอบด้วยดีเอ็นเอไวรัสถูกจัดประเภทเป็นไวต่อพืช symptomless ที่ประกอบด้วยดีเอ็นเอไวรัสถูกจัดประเภทเป็นป้องกันความผิดพลาด และ symptomless พืช โดยตรวจไวรัสดีเอ็นเอ (โดยhybridization และ PCR) ได้ถือว่าทน ผลลัพธ์สรุปในตารางที่ 1 แสดงที่ ภายใน accessions ในแต่ละทดสอบ การตอบสนองของพืชแต่ละ inoculation ที่แตกต่างกันจากง่ายความต้านทาน พืชไวต่อ ป้องกันความผิดพลาด และทนพบในทะเบียน LA1582 L. pimpinellifolium ไวต่อเท่านั้นและทนกับบุคคลพบทะเบียน LA121ของ L. pimpinellifolium Accessions LA372 และ LA462 L. peruvianumLA1777 L. hirsutum และ chilense LA1969 L. อยู่คนที่ทน และทนกับ ที่สอง L. hirsutum accessionsประกอบด้วยสัดส่วนสูงสุดของบุคคลทนลูกผสมที่เกิดจากการข้ามระหว่าง L. hirsutum accessionsLA1777 และ LA386 ถูกทน พืชจาก L. 2มีข้าม accessions hirsutum LA1777 และ LA386 พืชจากL. hirsutum accessions ยังได้ข้ามกับ L. ไวต่อesculentum (พันธุ์ป่าถูกใช้เป็นหลักชาย) ที่พืช F1 มี inoculated กับ viruliferous whiteflies อาการและมีการตรวจสอบดีเอ็นเอไวรัสหลังจากนั้น ผลสรุปในตารางที่ 2 แสดงว่า พืชที่เกิดจากการข้ามระหว่างที่สอง L. hirsutum accessions ได้ทนต่อ TYLCVinoculation นั้น ข้าม LA1777 × L. esculentum ให้ไวต่อและทนกับพืช LA386 ไขว้ที่ให้ลอก L. esculentumไวต่อพืชเท่านั้น ผลลัพธ์เหล่านี้ให้การระบุครั้งแรกยีนควบคุมความต้านทาน recessive และยีนการยอมรับเป็นบางส่วน หรือทั้งหมดตัวพืช F1 ที่เกิดจากการข้ามระหว่างไฮบริทนLA1777 × LA386 และ L. esculentum ได้ป้องกันความผิดพลาด การยอมรับและความต้านทาน เป็นมะเขือเทศบ้าน L. introgressedesculentum ตามแผนภูมิขั้นตอนที่อธิบายไว้ในรูปที่ 1ตั้งแต่ L. hirsutum LA1777 และ LA386 เป็น self-incompatible การข้ามในหมู่พวกเขาไม่ได้แบกผลไม้ ดังนั้น รวบรวมละอองเกสรจากสองไฮบริทนพืช LA1777 × LA386 (ระดับhir 5 และ hir-7 ตามลำดับ) และใช้ในการผสมเกสรดอกไม้ L.esculentum เนื่องจากไม่มีการงอก มีวัฒนธรรมอ่อนใช้เพื่อให้ได้เมล็ดพันธุ์ germinating พืช F1 ได้ถูกท้าทายกับ viruliferous whiteflies พืช F1 ที่มาจากโรงงาน hir 5 ได้ไวต่อ และผู้มาจากพืช hir-7 มีความอดทน TYLCV F1 ป้องกันความผิดพลาดที่ต้น hir 7 ใช้สำหรับ introgression เพิ่มเติมในการมะเขือเทศที่บ้าน เนื่องจากพืช F1 ไม่ได้แบกผลไม้อีกครั้งของละอองเกสรถูกใช้ผสมเกสรดอกไม้ L. esculentum BC1F1 10พืชได้รับที่ผลไม้สีแดง เมื่อ whiteflymediatedinoculation ป้องกันความผิดพลาด และไวต่อบุคคล BC1F1(ได้ แต่ไม่ทน) ได้รับในอัตราส่วน 1:1ลูกหลานของพืช BC1F1 ทนกับแยกสำหรับภูมิไวรับยอมรับ และความต้านทาน โรงงาน BC1F1 ทนกับหนึ่งได้selfed ลูกหลาน BC1F2 หกมี inoculated กับ viruliferouswhiteflies ลักษณะ ของอาการ และดีเอ็นเอ (โดยคืนสควอชในตาhybridization) (Fig. 2) มีการตรวจสอบหลังจากนั้น มีสรุปผลในตาราง 3 ยี่สิบสองวันหลังจาก inoculation พืช 7ไม่ได้แสดงจำนวนตรวจดีเอ็นเอไวรัส (Fig. 2A) นี้จำนวนลดลงไป 16 สี่วันต่อมา (Fig. 2B) เจ็ดสองวันหลังจาก inoculation สควอช blot hybridization (Fig. 2C) และลักษณะที่ปรากฏอาการบ่งชี้ว่า พืช 19 คนไวต่อ 39ได้ป้องกันความผิดพลาด ดีเอ็นเอไวรัสมีสามค 2 symptomlessพืช (หมายเลข 25 และ 59) (Fig. 2C) โรงงานเดียวเท่านั้น (หมายเลข 25)(Fig. 2D) ไม่ประกอบด้วย DNA 134 ไวรัสตรวจวันหลัง inoculation(และ 30 วันหลังจาก reinoculation); โรงงานที่สอง (หมายเลข59) (fig. 2D) พบร่องรอยของดีเอ็นเอไวรัส โรงงาน 25 ถูกคูณโดย cuttings และถูก reinoculated กับแมลง viruliferousไม่มีอาการหรือ DNA พบในพืชเหล่านี้ ความพยายามขยายดีเอ็นเอไวรัสจาก apex ยิง ก้าน หรือใบเก่า (2เดือนหลังจาก reinoculation ของ cuttings) โดย PCR ยังคงไม่ประสบความสำเร็จ(ข้อมูลไม่แสดง) เพื่อให้แน่ใจว่า จำนวนโรงงาน 25 ได้ไม่ประกอบด้วยไวรัส การถ่ายภาพจากพืชนี้ได้ grafted กับเชื้อL. esculentum ดีเอ็นเอไวรัสไม่ถูกตรวจพบ และอาการไม่ได้พบในพืชไวต่อ 30 วันหลังจาก grafting (ข้อมูลไม่แสดง) ดีเอ็นเอ TYLCV สามคพืชหมายเลข 25 ได้ BC1F2 ประชากร การแบ่งแยกระหว่างไวต่อ และทนพืชบ่งชี้ว่า เป็นยีนตัวเดียวควบคุมการยอมรับการแบ่งแยกระหว่างพืชที่ทนและอื่น ๆ ทั้งหมด (ไวต่อและทน) แนะนำที่สองกับสามยีน recessive additiveควบคุมความต้านทานได้ดำเนินการทดลอง grafting จะเข้าใจพื้นฐานของความแตกต่างระหว่างการยอมรับและความต้านทาน Cuttings จากทนกับโรงงาน BC1F2 หมายเลข 21 และทน BC1F2 พืชหมายเลข25 ได้ grafted ด้วยพืชไวต่อ 30 วันหลังจาก inoculationไซออน หรือ understock ติดตามอาการและดีเอ็นเอทุกสัปดาห์ตาม grafting ผลได้สรุปไว้ในตาราง 4 เมื่อทั้งสองส่วนรับสินบนมีความไวต่อ TYLCVสามารถย้ายจาก understock ไซออน และในทางกลับ กัน และรับสินบนเป็นอาการ (ตาราง 4 พืช A และ B) ในกรณีซึ่งเป็นต้นไวรัสในไซออนไวต่อติดไวรัสหรือ understockมันรุกรานเนื้อเยื่อทน (ตารางที่ 4 พืช C และ D) และการป้องกันความผิดพลาด (ตาราง 4 พืช E และ F) พืช แต่ไม่ผลิตอาการในใด ๆ ของพวกเขา ดังนั้น ต้านทาน แต่ไม่ค่าเผื่อ หายเมื่อไวรัสอยู่ในระบบหลอดเลือดลูกหลานของพืช BC1F2 ทนได้ทน ทั้งหมดพืช BC1F2 มี selfed และมีการเก็บรวบรวมเมล็ดพันธุ์ Forty-five ของพืช BC1F2 60 ผลิตลูกหลาน ห้า-แปด BC1F3พืช ลูกหลานของแต่ละโรงงาน BC1F2 มี inoculated กับ viruliferouswhiteflies ผลสรุปในตารางที่ 3 แสดงว่าทั้งหมดลูกหลานของไวต่อ BC1F2 พืชไวต่อ ยกเว้นลูกหลานของพืชจำนวน 33 ซึ่งประกอบด้วยบุคคลทนลูกหลานของ BC1F2 ทนกับพืชแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ในกลุ่มแรก พืชทั้งหมดป้องกันความผิดพลาด (เช่น ลูกหลานของโรงงานหมายเลข 2 และ 4) ในกลุ่มที่สอง พืชแยก(อัตราส่วนตัวแปร) กับภูมิไวรับ ยอมรับ ความต้านทาน (เช่นลูกหลานของโรงงานหมายเลข 10 และ 26); ภูมิไวรับและยอมรับ(เช่น ลูกหลานของโรงงานหมายเลข 3 และ 11); หรือ การยอมรับ และความต้านทาน (เช่น ลูกหลานของโรงงานหมายเลข 45 และ 50) ไม่มีการทนกับ BC1F2 พืชผลิตลูกหลานพร้อมเพียงไวต่อและพืชทน ลูกหลานของพืช BC1F2 ทนหมายเลข 25 ไม่ได้ segregate ทั้งหมด BC1F3 พืชทนได้ ที่ลูกหลานของ BC1F2 พืชหมายเลข 59 ซึ่งแสดงให้เห็นร่องรอยของไวรัสดีเอ็นเอมากกว่า 3 เดือนหลังจาก inoculation (Fig. 1), รวมพืชทน และทน แบ่งแยก BC1F3 ยืนยันแล้วยีนที่สำคัญหลักหนึ่งควบคุมการยอมรับ และสองถึงสามrecessive สามารถยีนควบคุมความต้านทานเสถียรภาพของพืช BC1F4 ยอมรับและความต้านทานเพื่อรักษาเสถียรภาพทน และทนกับลักษณะ ประชากร BC1F4ได้รับการ พืชทน BC1F3 ออกจากทนจำนวนโรงงาน BC1F2 25 selfed ได้ พืช BC1F4 ทั้งหมดได้ทนต่อการ inoculation whitefly mediated พืชต่าง ๆ ด้วยดีคุณภาพเพียงระบุวันที่ถูกเลือกสำหรับใช้ทำพันธุ์ต่อไป ต่อมาselfing แสดงให้เห็นว่า บรรทัดนี้ (ระดับ 902) มีเสถียรภาพและยังคงทนต่อ TYLCV พืชมีพืช esculentum L. morphologies มีผลไม้สีแดง self-compatible และผลิตเครื่องชั่งระหว่าง 80 และ 120 กรัมโรงงาน BC1F3 ทนที่ออกจากโรงงานทนกับ BC1F2หมายเลข 10 ได้ selfed ลูกหลาน BC1F4 ที่รวมพืชที่ถูกทน หรือไวต่อการ whitefly mediated inoculationselfing พืชทน หรือไวต่อการผลิตเฉพาะทน (สาย 906-7) หรือพืชไวต่อ (สาย 906-4) ที่พืช BC1F3 ป้องกันความผิดพลาดที่ออกจากโรงงานจำนวนป้องกันความผิดพลาดของ BC1F210 selfed ได้ พืชลูกหลาน BC1F4 ได้ทั้งหมดความอดทนwhitefly mediated inoculation Selfing ต่อมาพบว่าบรรทัดนี้ (ระดับ 908) มีเสถียรภาพ และยังคงความอดทนTYLCV รายการทั้งหมดเหล่านี้มีลักษณะ esculentum L. และผลิตผลไม้สีแดงที่ชั่งน้ำหนักระหว่าง 80 และ 120 gผลิตของลูกผสม F1 ระหว่างบรรทัดทนและ L. esculentumPlants of the resistant lines 902 and 906-7 and of thesusceptible line 906-4 were crossed with L. esculentum. The resultspresented in Table 5 indicated that all F1 plants issued fromthe susceptible line 906-4 and from the resistant line 906-7 weresusceptible. All F1 plants issued from the resistant line 902 weretolerant. These data indicate that resistance and tolerance are underthe control of different gene systems.The fruits of line F1-901, the F1 between the resistant line 902and L. esculentum, had weights of 120 to 150 g. The plants had L.esculentum morphological characteristics and an excellent fruitset. All tolerant and resistant lines can be planted in infested fieldsand do not need protection of insecticides or insect-proof nets.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผลการควบคุมการเข้าถึงของสายพันธุ์ Lycopersicon ป่าที่มีบุคคลที่ไวต่อ, ใจกว้าง, และทนต่อการ TYLCV พืชจากเจ็ดสายของสายพันธุ์มะเขือเทศป่า (ตารางที่ 1) ระบุว่าเป็นใจกว้างหรือทนต่อTYLCV (17,21) ได้มีการทดสอบการตอบสนองของพวกเขาเพื่อแมลงหวี่ขาวพึ่งการฉีดวัคซีน ดีเอ็นเอ TYLCV และอาการถูกตรวจสอบถึง4 เดือนหลังจากการฉีดวัคซีน พืชแสดงอาการและมีดีเอ็นเอของไวรัสถูกจัดให้เป็นอ่อนแอพืชsymptomless ที่มีดีเอ็นเอของไวรัสถูกจัดให้เป็นใจกว้างและพืชsymptomless โดยไม่ต้องดีเอ็นเอที่ตรวจพบเชื้อไวรัส(โดยการผสมพันธุ์และ PCR) ได้รับการพิจารณาเป็นทน ผลสรุปในตารางที่ 1 แสดงให้เห็นว่าภายในแต่ละสายทดสอบการตอบสนองของพืชบุคคลที่จะฉีดวัคซีนที่แตกต่างกันจากความไวต่อการต้านทาน อ่อนแอ, ใจกว้างและพืชทนถูกพบอยู่ในภาคยานุวัติLA1582 ของแอล pimpinellifolium เฉพาะไวต่อบุคคลและใจกว้างที่พบในการเข้า LA121 ของแอล pimpinellifolium สาย LA372 และ LA462 ของแอล peruvianum, LA1777 ของแอล hirsutum และ LA1969 ของ chilense ลิตรมีบุคคลที่อดทนและทน ทั้งสองสายลิตร hirsutum ประกอบด้วยสัดส่วนที่สูงที่สุดของบุคคลที่ทน. ลูกผสมที่เกิดจากการผสมผสานกันระหว่างแอล hirsutum สายLA1777 และ LA386 ทน พืชจากทั้งสองลิตรสาย hirsutum LA1777 และ LA386 ถูกข้าม พืชจากลิตร สาย hirsutum ถูกข้ามยังมีความอ่อนไหวต่อลิตรesculentum (พันธุ์ป่าที่ถูกนำมาใช้เป็นพ่อแม่ชาย) พืช F1 ถูกเชื้อด้วย whiteflies viruliferous; อาการและ DNA ไวรัสถูกตรวจสอบหลังจากนั้น ผลสรุปในตารางที่ 2 แสดงให้เห็นว่าพืชทุกชนิดที่เกิดจากการผสมผสานกันระหว่างทั้งสองสายลิตร hirsutum มีความทนทานต่อการ TYLCV การฉีดวัคซีน ข้าม LA1777 ×ลิตร esculentum ให้ความอ่อนไหวและพืชใจกว้าง, ในขณะที่ LA386 ข้าม×ลิตร esculentum ให้พืชที่ไวต่อเท่านั้น ผลลัพธ์เหล่านี้บ่งชี้ให้ครั้งแรกว่ามียีนควบคุมการปะทะมีด้อยและยีนที่ควบคุมความอดทนเป็นส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดที่โดดเด่น. พืช F1 ที่เกิดจากการผสมผสานกันระหว่างไฮบริดทนLA1777 × LA386 ลิตรและ esculentum มีใจกว้าง ความอดทนและความต้านทานการถูก introgressed เข้าไปในมะเขือเทศโดดเด่นลิตร esculentum ตามแผนภูมิการไหลที่อธิบายไว้ในรูปที่ 1 ตั้งแต่ลิตร hirsutum LA1777 และ LA386 เข้ากันไม่ได้ด้วยตนเองที่ข้ามในหมู่พวกเขาไม่ได้แบกผลไม้ ดังนั้นเกสรถูกเก็บรวบรวมจากสองพืชไฮบริดทน LA1777 × LA386 (สกุลเงินเนอ-5 และเนอ-7 ตามลำดับ) และถูกใช้ในการผสมเกสรลิตรesculentum เพราะขาดการงอกของวัฒนธรรมตัวอ่อนถูกใช้เพื่อให้ได้เมล็ดงอก ส่งผลให้พืช F1 ถูกท้าทายด้วยwhiteflies viruliferous พืช F1 ที่เกิดจากโรงงานเนอ-5 มีความไวและผู้ที่มีต้นกำเนิดมาจากโรงเนอ-7 มีความใจกว้างที่จะ TYLCV อดทน F1 ที่มาจากเนอ-7 ใช้สำหรับอินโทรต่อไปในมะเขือเทศโดดเด่น เพราะพืช F1 ไม่ได้แบกผลไม้เกสรของพวกเขาถูกนำมาใช้อีกครั้งเพื่อผสมเกสรลิตรesculentum สิบ BC1F1 พืชที่ได้รับการผลิตที่ผลไม้สีแดง เมื่อ whiteflymediated ฉีดวัคซีน, ใจกว้างและบุคคล BC1F1 ไวต่อ(แต่ไม่ทน) ที่ได้รับในอัตราส่วน 1: 1. สายพันธุ์ของพืช BC1F1 ใจกว้างแยกสำหรับความอ่อนแอ, ความอดทนและความต้านทาน หนึ่งในพืช BC1F1 ใจกว้างถูกselfed หกสิบลูกหลาน BC1F2 ถูกเชื้อด้วย viruliferous whiteflies ลักษณะของอาการและดีเอ็นเอ (โดยสควอช blot hybridization) (รูป. 2) ได้รับการตรวจสอบหลังจากนั้น ผลการค้นหาจะสรุปได้ในตารางที่ 3 ยี่สิบสองวันหลังจากการฉีดวัคซีนเจ็ดพืชไม่ได้แสดงจำนวนเงินที่ตรวจพบดีเอ็นเอของไวรัส(รูป. 2A) นี้จำนวนลดลงถึงสี่ 16 วันต่อมา (รูป. 2B) เจ็ดสิบสองวันหลังจากการฉีดวัคซีน, blot hybridization สควอช (รูป. 2C) และลักษณะของอาการแสดงให้เห็นว่า19 โรงงานมีความไวและ 39 มีความใจกว้าง DNA ไวรัสเป็น undetectable ในสอง symptomless พืช (ตัวเลข 25 และ 59) (รูป. 2C) เพียงคนเดียวที่โรงงาน (หมายเลข 25) (. รูปแบบ 2D) ไม่ได้มีดีเอ็นเอของไวรัสที่ตรวจพบ 134 วันหลังจากการฉีดวัคซีน(และ 30 วันหลังจาก reinoculation); โรงงานที่สอง (หมายเลข59) (รูป. 2D) แสดงให้เห็นร่องรอยของดีเอ็นเอของเชื้อไวรัส พืช 25 คูณโดยการตัดและถูกreinoculated กับแมลง viruliferous. อาการมิได้ดีเอ็นเอถูกตรวจพบในพืชเหล่านี้ ความพยายามที่จะขยายดีเอ็นเอของเชื้อไวรัสจากการถ่ายทำปลายก้านหรือใบเก่า (2 เดือนหลังจาก reinoculation ตัด) โดยวิธี PCR ยังคงไม่ประสบความสำเร็จ(ไม่ได้แสดงข้อมูล) เพื่อให้แน่ใจว่าจำนวนพืชที่ 25 ไม่ได้มีไวรัส, หน่อจากพืชชนิดนี้ถูกทาบไม่ติดเชื้อที่มีแอล esculentum; ไม่มีดีเอ็นเอของเชื้อไวรัสได้รับการตรวจพบและไม่มีอาการถูกพบในพืชที่ไวต่อ 30 วันหลังจากการปลูกถ่ายอวัยวะ (ข้อมูลไม่แสดง) ดีเอ็นเอ TYLCV ก็ตรวจสอบไม่พบในพืชจำนวน 25 ในประชากร BC1F2 ที่แยกระหว่างความอ่อนไหวและใจกว้างพืชแสดงให้เห็นว่ายีนเด่นเดียวควบคุมความอดทน. แยกระหว่างพืชทนและคนอื่น ๆ ทั้งหมด (ความอ่อนไหวและอดทน) แสดงให้เห็นว่า 2-3 ยีนด้อยสารเติมแต่งความต้านทานต่อการควบคุม. การทดลองการปลูกถ่ายอวัยวะได้ดำเนินการที่จะเข้าใจพื้นฐานของความแตกต่างระหว่างความอดทนและความต้านทาน ตัดจากใจกว้างพืช BC1F2 หมายเลข 21 และหมายเลขพืชทน BC1F2 25 ถูกทาบกับพืชที่ไวต่อ 30 วันหลังจากการฉีดวัคซีนเป็นลูกหลานหรือเป็นunderstock ดีเอ็นเอและอาการถูกตรวจสอบทุกสัปดาห์ต่อไปนี้การปลูกถ่ายอวัยวะ; ผลลัพธ์ที่ได้สรุปไว้ในตารางที่ 4 เมื่อทั้งสองส่วนของการรับสินบนมีความอ่อนไหว, TYLCV สามารถย้ายจาก understock ไปปลูกถ่ายอวัยวะและในทางกลับกันและการปลูกถ่ายอวัยวะเป็นอาการ(ตารางที่ 4 พืช A และ B) ในกรณีที่ในที่แหล่งที่มาของเชื้อไวรัสที่อยู่ในการปลูกถ่ายอวัยวะที่ไวต่อการติดเชื้อหรือ understock, มันบุกเนื้อเยื่อของทน (ตารางที่ 4 พืช C และ D) และอดทน (ตารางที่ 4 พืช E และ F) พืช แต่ไม่ได้ผลิตในอาการของพวกเขา ดังนั้นต้านทาน แต่ไม่อดทนจะหายไปครั้งเดียวไวรัสที่มีอยู่ในระบบหลอดเลือด. ลูกหลานของโรงงาน BC1F2 ทนทน ทั้งหมดพืช BC1F2 ถูก selfed และเมล็ดพืชที่ถูกเก็บรวบรวม สี่สิบห้าของหกสิบ BC1F2 โรงงานผลิตลูกหลาน ห้าถึงแปด BC1F3 พืชลูกหลานของพืชแต่ละ BC1F2 ถูกเชื้อด้วย viruliferous whiteflies ผลสรุปในตารางที่ 3 แสดงให้เห็นว่าทุกลูกหลานของพืชBC1F2 ความเสี่ยงที่มีความไวยกเว้นสำหรับลูกหลานของจำนวนโรงงาน33 ซึ่งประกอบด้วยบุคคลที่ทน. ลูกหลานของพืช BC1F2 ใจกว้างแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ในกลุ่มแรกพืชทุกคนใจกว้าง (เช่นลูกหลานของจำนวนโรงงานที่2 และ 4) ในกลุ่มที่สองโรงแยก (ในอัตราส่วนตัวแปร) เพื่อความไวต่อความอดทนและความต้านทาน (เช่นลูกหลานของจำนวนโรงงาน10 และ 26); เพื่อความอ่อนแอและความอดทน(เช่นลูกหลานของจำนวนโรงงานที่ 3 และ 11); หรือความอดทนและความต้านทาน (เช่นลูกหลานของจำนวนโรงงาน 45 และ 50) ไม่มีของพืช BC1F2 ใจกว้างผลิตลูกหลานที่มีเพียงความไวต่อพืชและทน ลูกหลานของโรงงาน BC1F2 ทนหมายเลข25 ไม่ได้แยก; พืช BC1F3 ทุกคนทน ลูกหลานของจำนวนโรงงาน BC1F2 59 ซึ่งแสดงให้เห็นร่องรอยของไวรัสดีเอ็นเอมากกว่า3 เดือนหลังจากการฉีดวัคซีน (รูปที่ 1). รวมพืชทนและใจกว้าง แยก BC1F3 ได้รับการยืนยันว่าเป็นหนึ่งในการควบคุมของยีนที่สำคัญที่โดดเด่นความอดทนและ2-3 ยีนด้อยควบคุมสารเติมแต่งความต้านทาน. การรักษาเสถียรภาพของ BC1F4 พืชสำหรับความอดทนและความต้านทาน. เพื่อรักษาเสถียรภาพของลักษณะอดทนและทน BC1F4 ประชากรที่ได้รับ พืชที่ทน BC1F3 ออกจากทนพืชBC1F2 จำนวน 25 ถูก selfed ทั้งหมดพืช BC1F4 มีความทนทานต่อการฉีดวัคซีนแมลงหวี่ขาวพึ่ง พืชหลายที่ดีมีคุณภาพพืชสวนได้รับเลือกสำหรับการเพาะพันธุ์ต่อไป ต่อมาselfing แสดงให้เห็นว่าบรรทัดนี้ (ที่เป็นตัวเงิน 902) เป็นมีเสถียรภาพและยังคงอยู่ทนต่อTYLCV พืชมีรูปร่างลักษณะลิตร esculentum พืชเข้ากันได้ด้วยตนเองและผลิตผลไม้สีแดงชั่งน้ำหนักระหว่าง80 และ 120 กรัม. โรงงาน BC1F3 ทนออกจากโรงงาน BC1F2 ใจกว้างจำนวน10 selfed ลูกหลาน BC1F4 รวมพืชที่มีทั้งทนหรือความเสี่ยงที่จะฉีดวัคซีนแมลงหวี่ขาวพึ่ง; selfing ต่อไปของพืชทนหรือไวต่อการผลิตทนเท่านั้น(สาย 906-7) หรือไวต่อ (สาย 906-4) พืช พืช BC1F3 ใจกว้างออกจากโรงงาน BC1F2 ใจกว้างจำนวน10 ถูก selfed BC1F4 พืชลูกหลานทุกคนใจกว้างที่จะฉีดวัคซีนแมลงหวี่ขาวพึ่ง selfing ต่อมาแสดงให้เห็นว่าบรรทัดนี้(ที่เป็นตัวเงิน 908) เป็นมีเสถียรภาพและยังคงใจกว้างที่จะTYLCV สายทั้งหมดเหล่านี้มีลักษณะ esculentum ลิตรและผลิตผลไม้สีแดงชั่งน้ำหนักระหว่าง80 และ 120 กรัม. การผลิตลูกผสม F1 ระหว่างบรรทัดทนและแอล esculentum. พืชของสายทนและ 902 906-7 และของสายไวต่อ906-4 ได้ ข้ามกับแอล esculentum ผลการแสดงในตารางที่ 5 แสดงให้เห็นว่าทุกพืช F1 ออกจากสายไวต่อ906-4 และจากสายทน 906-7 มีความอ่อนไหว ทั้งหมดพืช F1 ออกจากเส้นทน 902 มีใจกว้าง ข้อมูลเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าการต่อต้านและความอดทนที่อยู่ภายใต้การควบคุมของระบบยีนที่แตกต่างกัน. ผลไม้ของสาย F1-901 ที่ F1 ระหว่างบรรทัดทน 902 ลิตรและ esculentum มีน้ำหนัก 120-150 กรัม พืชที่มีแอลesculentum ลักษณะทางสัณฐานวิทยาและผลไม้ที่ยอดเยี่ยมชุด ทุกสายอดทนและทนสามารถปลูกในทุ่งรบกวนและไม่จำเป็นต้องป้องกันยาฆ่าแมลงหรือแมลงมุ้งหลักฐาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผลของชนิดป่าต่างๆ lycopersicon

มีบุคคลที่อ่อนแอ , ใจกว้าง , และป้องกันการ . พืชจากเจ็ด
รวมมะเขือเทศชนิดป่า ( ตารางที่ 1 ) แสดงเป็นใจกว้างหรือ
ป้องกันการ ( 17,21 ) ทดสอบการตอบสนองต่อแมลงโดย
การฉีดวัคซีน ดีเอ็นเอและการอาการถูก
ถึง 4 เดือน หลังการฉีดวัคซีน พืชที่แสดงอาการ
และมีไวรัสดีเอ็นเอ จำแนกเป็นเสี่ยง
symptomless , พืชที่มีไวรัสดีเอ็นเอถูกจัดให้เป็น
ใจกว้าง และพืช symptomless โดยไม่ตรวจพบไวรัสดีเอ็นเอ (
hybridization และ PCR ) พบว่า ทน ผลลัพธ์
สรุปในตารางที่ 1 แสดงให้เห็นว่า ภายในของแต่ละสายพันธุ์
ทดสอบการตอบสนองของพืชแต่ละที่จะได้รับที่หลากหลายจาก
เกิดการต่อต้าน เสี่ยง , ใจกว้าง , และพืช
ทนพบในภาคยานุวัติ la1582 ของ L . pimpinellifolium . แค่อ่อนไหว และใจกว้างบุคคล
พบในการ la121
L . pimpinellifolium . ตัวอย่างและ peruvianum la372 la462 ของ L , L .
la1777 hirsutum และ la1969 ของ L . chilense ที่มีอยู่
บุคคลที่ใจกว้างและป้องกัน . สองสายพันธุ์ hirsutum
Lมีสัดส่วนที่สูงที่สุดของบุคคลที่ทน .
ลูกผสมที่เกิดจากข้ามระหว่างสายพันธุ์ hirsutum L
la1777 la386 ถูกและทน พืชจาก 2 L .
hirsutum accessions และ la1777 la386 ถูกข้าม พืชจาก
L hirsutum accessions ถูกข้ามกับไว L .
มะเขือเทศ ( ชนิดป่าที่ถูกใช้เป็นผู้ปกครองเพศชาย )
พืชที่ปลูกเชื้อ F1 กับ viruliferous whiteflies ; อาการ
และไวรัสดีเอ็นเอถูกหลังจากนั้น ผลสรุป
ในตารางที่ 2 พบว่า พืชทั้งหมดที่เกิดจากข้ามระหว่างสองลิตร hirsutum accessions ถูกป้องกันการ
การฉีดวัคซีน ข้าม la1777 × . มะเขือเทศให้ไว
และทนพืช ในขณะที่ข้าม la386 ×มะเขือเทศให้
Lต้นที่อ่อนแอเท่านั้น ผลลัพธ์เหล่านี้ให้ข้อบ่งชี้แรก
ที่ยีนควบคุมความต้านทานเป็นลักษณะด้อย และยีนควบคุมความทนเป็นบางส่วนหรือสมบูรณ์

F1 เด่น พืชที่เกิดจากการผสมข้ามระหว่าง
ทน la1777 × la386 . มะเขือเทศและมีความอดทน ความอดทนเป็น introgressed
และความต้านทานในโดดเด่นมะเขือเทศ
Lมะเขือเทศตามการไหลแผนภูมิอธิบายไว้ในรูปที่ 1
ตั้งแต่ลิตร hirsutum la1777 la386 ตนเองและเข้ากันไม่ได้ ,
ข้ามระหว่างพวกเขาไม่ได้แบกผลไม้ ดังนั้น เก็บเกสรจากพืชลูกผสมต้านทาน 2
la1777 × la386 (
hir-5 สกุล และ hir-7 ตามลำดับ ) และถูกใช้ในการผสมเกสร L .
มะเขือเทศ . เพราะขาดการงอกเอ็มบริโอถูก
, วัฒนธรรมเคยได้รับจากเมล็ด ผลการแข่งขันพืช
ท้าทายกับ viruliferous whiteflies . F1 พืชที่มาจากพืช hir-5 อยู่

ไวและผู้ที่มาจากพืช hir-7 ยังใจกว้างเพื่อการ . การใจกว้าง F1 ที่
มาจาก hir-7 ใช้อินโทรเกรสชันเพิ่มเติมเข้าไป
โดดเด่นมะเขือเทศ เพราะ F1 พืชไม่ได้แบกผลไม้
เกสรของเขาอีกครั้งใช้มะเขือเทศผสมเกสร . . พืช bc1f1
10 ได้รับที่ผลิต ผลไม้สีแดง เมื่อ whiteflymediated
ได้รับใจกว้างไว bc1f1 บุคคล
( แต่ไม่ป้องกัน ) ได้ ในอัตราส่วน 1 : 1 .
ลูกหลานของใจกว้าง bc1f1 พืชแยกสําหรับกลุ่ม
ความทนทานและความต้านทาน หนึ่งใจกว้าง bc1f1 พืช
selfed .หกสิบ bc1f2 ลูกหลานได้ใส่ viruliferous
whiteflies . ลักษณะของอาการ และดีเอ็นเอ ( สควอช blot hybridization
) ( รูปที่ 2 ) คือการตรวจสอบหลังจากนั้น โดยเก็บรวบรวมข้อมูลในตาราง
3 ยี่สิบสองวันหลังจากที่ได้รับเจ็ดพืช
ไม่ได้แสดงปริมาณของไวรัสที่ตรวจพบดีเอ็นเอ ( รูปที่ 2A ) หมายเลขนี้
ลดลงสี่ 16 วันต่อมา ( รูปที่ 2B ) เจ็ดสิบสองวัน
หลังจากที่ได้รับสควอช blot hybridization ( รูปที่ 2 ) และลักษณะ
อาการพบว่า พืชที่อ่อนแอ และ 19 39
ถูกทน ดีเอ็นเอไวรัส undetectable ใน 2 symptomless
พืช ( หมายเลข 25 และ 59 ) ( รูปที่ 2 ) เพียงหนึ่งพืช ( หมายเลข 25 )
( รูปที่ 2 ) ไม่ได้มีการตรวจพบไวรัสดีเอ็นเอ 134 วันหลังจากที่ได้รับ
( 30 วัน หลังจาก reinoculation ) ; พืชที่สอง ( หมายเลข
59 ) ( ภาพประกอบ2 ) พบร่องรอยของไวรัสดีเอ็นเอ พืชพบ 25 คูณ
โดยการตัดและ reinoculated กับแมลง viruliferous .
ไม่มีอาการหรือตรวจพบดีเอ็นเอในพืชเหล่านี้ ความพยายาม
ขยายไวรัสดีเอ็นเอจากส่วนยอด ลำต้น หรือใบเก่า ( 2
เดือนหลังจาก reinoculation cuttings ) ซึ่งยังคงไม่สำเร็จ
( ข้อมูลไม่แสดง ) เพื่อให้แน่ใจว่าพืชหมายเลข 25 ไม่ได้
มีไวรัสยิงจากพืชนี้ถูกกราฟต์ด้วย
L . มะเขือเทศมาก่อน ไม่มีไวรัสดีเอ็นเอที่ตรวจพบ และไม่พบในพืช อาการ
ไว 30 วัน หลังการกราฟต์ ( ข้อมูลไม่
แสดง ) ดีเอ็นเอในพืช การได้หมายเลข 25 ใน bc1f2 ประชากร แยกระหว่างไวและใจกว้าง
พืชแสดงว่า เดียวเด่นยีนควบคุมความทน .
การแยกระหว่างพืชทนและคนอื่น ๆ ทั้งหมด ( เสี่ยง
แล้วก็ใจกว้าง ) ชี้ให้เห็นว่าสองถึงสามเสริมลักษณะด้อย

ตัดต่อยีนควบคุมความต้านทาน การทดลองที่จะเข้าใจพื้นฐานของ
ความแตกต่างระหว่างความอดทนและความต้านทาน ตัดจากใจกว้าง
bc1f2 พืชหมายเลข 21 และทน bc1f2 จำนวนต้น
25 ถูกกราฟต์ด้วยพืชอ่อนแอ 30 วันหลังจากที่ได้รับ
เป็นไซออน หรือ understock . ดีเอ็นเอและอาการถูก
ทุกสัปดาห์ต่อไปนี้การ ; ผลลัพธ์จะสรุปใน
โต๊ะ 4 เมื่อทั้งสองส่วนของกราฟจะอ่อนแอ 2
, สามารถย้ายจาก understock ของไซออน และในทางกลับกัน และกราฟเป็นแบบ ( ตารางที่ 4
, พืช A และ B ) ในกรณีที่ใน
ซึ่งไวรัสที่มาในไซออนเสี่ยงติดเชื้อ หรือ understock
, มันรุกรานเนื้อเยื่อของป้องกัน ( ตารางที่ 4 , พืช C และ D ) และใจกว้าง ( ตารางที่ 4 , พืช E และ F ) พืช แต่ไม่ได้
ผลิตอาการในใด ๆของพวกเขา ดังนั้น , ต้านทาน , แต่ไม่ได้
ความอดทน จะหายไปเมื่อไวรัสอยู่ในระบบหลอดเลือด
ลูกหลานของพืช bc1f2 ทนได้ทน ทั้งหมด
พืชมีเมล็ด selfed bc1f2 และการเก็บรวบรวม . สี่สิบห้าหกสิบ bc1f2
โรงงานผลิตลูกหลาน ห้าถึงแปดพืช bc1f3
, ลูกหลานของแต่ละ bc1f2 พืชปลูกเชื้อด้วย viruliferous
whiteflies . ผลสรุปใน ตารางที่ 3 แสดงให้เห็นว่า บรรดาลูกหลานของพืช bc1f2 เสี่ยงถูก

ไว ยกเว้นทายาทของโรงงานหมายเลข 33 ซึ่งประกอบด้วยบุคคล
ทนลูกหลานของพืช bc1f2 ใจกว้างแบ่งออกเป็นสอง
กลุ่ม ในกลุ่มแรก พืชทั้งหมดมีความทนทาน เช่น ลูกหลานของตัวเลข
โรง 2 และ 4 ) ในกลุ่มพืชแยก ( ในอัตราส่วนตัวแปร
) ไว ความอดทน และความต้านทาน ( เช่น
ลูกหลานของพืช 10 หมายเลข 26 ) เพื่อรวบรวมและความอดทน
( เช่น ทายาทของโรงงานหมายเลข 3 และ 11 ) ; หรือความอดทนและ
ความต้านทาน ( เช่น ทายาทของโรงงานหมายเลข 45 และ 50 ) ไม่มีของ
ใจกว้าง bc1f2 พืชผลิตลูกหลานที่มีเพียงเสี่ยง
และป้องกันพืช ลูกหลานของการป้องกันพืช
bc1f2 หมายเลข 25 ไม่ได้แยก พืช bc1f3 ทั้งหมดถูกทน
ลูกหลานของ bc1f2 พืชหมายเลข ซึ่งพบร่องรอยของไวรัส
ดีเอ็นเอมากกว่า 3 เดือนหลังจากการฉีดวัคซีน ( รูปที่ 1 ) รวม