​'That's eight rows done ... I'll d

​'That's eight rows done ... I'll do another two and that'll be me for the day.' He was breathing heavy. The walking and the strain of trying to remember were tiring him out. He started on another row, Robert Hughes 1907-1979.
It was beginning to get dark. He was about to give up when he stopped at a small grave. It read:
To my Beloved Edith
1900-1947
Rest in Heaven


​He couldn't breathe. He staggered back and then steadied himself.
​'Edith ... That's her name. That is it.' he thought. And then he realised.
​'Oh my God, Edith ... I've found you.' He bent down and touched the stone with the back of his hand, the way he used to touch her face.
​'My beloved ... Edith ... I've been looking for you for a long, long time. How did you no help me find you?' He rested his cheek on the cold marble and started to weep. It was like a weight had been lifted off his shoulders. All those years without her had come to an end. He could finally grieve again for the woman he had lost so long ago. He looked at the plot again. It was covered in weeds, and moss had started growing inside the inscription.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

' นั่นคือแถวแปดทำ... จะทำอย่างไรอีกสอง และที่จะฉันวันนั้น ' เขาก็หายใจหนัก การเดินและสายพันธุ์ของการพยายามที่จะจำได้เหนื่อยเขาออก เขาเริ่มต้นบนแถวอื่น โรเบิร์ตฮิวจ์ส 1907-1979มันก็เริ่มจะมืด กำลังจะให้ขึ้นเมื่อเขาหยุดที่หลุมฝังศพมีขนาดเล็ก อ่าน:หลากหลายของฉันรัก1900-1947ส่วนที่เหลือในสวรรค์ เขาไม่สามารถหายใจ เขากลับแปรผันแล้ว steadied ตัวเอง ' อีดิธ... ที่เป็นชื่อของเธอ มันคือ ' เขาคิด แล้ว เขา realised ' โอ้ พระเจ้า เอดิธ... ฉันได้พบคุณ ' เขางอลง และสัมผัสหินกับหลังมือของเขา วิธีเขาใช้จะสัมผัสใบหน้าของเธอ ' รัก... อีดิธ... ฉันถูกมองหาสำหรับความยาว นานเวลา วิธีทำคุณไม่ช่วยฉันหา?' เขาวางแก้มของเขาบนหินอ่อนเย็น และเริ่มร้อง มันก็เหมือนได้รับการยกน้ำหนักแบบปิดไหล่ของเขา ทุกปี โดยเธอได้มาถึงจุดสิ้นสุด เขาอาจสุดตรมอีกครั้งสำหรับผู้หญิงที่เขาหายไปนานที่ผ่านมา เขามองที่พล็อตอีก มันคลุมวัชพืช และตะไคร่น้ำได้เริ่มต้นที่เติบโตภายในจารึก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

'นั่นแปดแถวทำ ... ฉันจะทำอีกสองและนั่นจะเป็นฉันสำหรับวัน. เขาได้รับการหายใจหนัก เดินและความเครียดของการพยายามที่จะจำได้เหนื่อยเขาออก เขาเริ่มต้นในแถวอื่นโรเบิร์ตฮิวจ์ 1907-1979.
มันเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับความมืด เขาเป็นคนที่เกี่ยวกับการที่จะให้ขึ้นเมื่อเขาหยุดที่หลุมฝังศพขนาดเล็ก มันอ่าน:
ที่รักของฉันอีดิ ธ
1900-1947
ส่วนที่เหลือในสวรรค์


เขาไม่สามารถหายใจ เขาถูกย้ายกลับมาแล้วพยุงตัวเอง.
'อีดิ ธ ... นั่นคือชื่อของเธอ นั่นแหละ.' เขาคิดว่า. และแล้วเขาก็ตระหนัก.
'Oh my God, อีดิ ธ ... ฉันได้พบคุณ. เขาก้มลงและสัมผัสหินกับหลังมือของเขาวิธีการที่เขาใช้ในการสัมผัสใบหน้าของเธอ.
'ที่รักของดิฉัน ... อีดิ ธ ... ฉันได้รับการมองหาคุณมาเป็นระยะเวลานาน คุณไม่วิธีไม่ช่วยฉันได้พบกับคุณ? เขาวางแก้มของเขาบนหินอ่อนเย็นและเริ่มที่จะร้องไห้ มันเป็นเหมือนน้ำหนักได้รับการยกออกจากไหล่ของเขา ทุกปีที่ไม่มีเธอได้มาถึงจุดสิ้นสุด ในที่สุดเขาก็อาจจะเสียใจอีกครั้งสำหรับผู้หญิงที่เขาได้สูญเสียนานที่ผ่านมา เขามองไปที่พล็อตอีกครั้ง มันถูกปกคลุมด้วยวัชพืชและตะไคร่น้ำได้เริ่มต้นการเจริญเติบโตภายในจารึก