IntroductionHuman Dimensions of Con

Introduction
Human Dimensions of Conservation and Human-Wildlife
Conflict
Understanding and empowering people through conservation
initiatives is widely regarded as essential for implementing
effective conservation initiatives (Smith et al.
2009; Minteer & Miller 2011). However, integration of
the natural and social sciences has been slow (Mascia
et al. 2003; Saunders et al. 2006; Decker et al. 2009) and
remains a major challenge (Jentsch et al. 2003; Gilbert
& Hulst 2006). Effective wildlife management in the 21st
century should therefore aim to manage interactions between
wildlife and people to achieve goals valued by
stakeholders (Riley et al. 2002). This requires conservation
managers and policy makers to consider the values
of stakeholders whose cooperation and support is required
to achieve conservation goals (Decker et al. 2011).
Human-wildlife conflict (HWC) is more than simply competition
for space, food, and life—it pits different values
for nature against one another, demanding attention from
economic, legal, social, and environmental policymakers
(Knight 2000; Nie 2002).
Human Attitudes in HWC
Attitudes can be defined as a disposition or tendency to
respond with some degree of favorableness, or not, to
a psychological object, the psychological object being
any discernible aspect of an individual’s world including
an object, a person, an issue, or a behavior (Fishbein &
Ajzen 2010). The attitude construct has occupied a central
position in social psychology (Allport 1935; Fiske &
Taylor 2013), and specifically environmental psychology
(Clayton 2012), for decades because of how pervasive
evaluation is in everyday life. Without the ability to evaluate
our environment in terms of good and bad, desirable
and undesirable, or approach and avoid an individual’s
existence would be truly chaotic and probably quite short
(Fazio & Olson 2012). For this reason, the attitude concept
has been at the center of attempts to predict and
explain human behavior (Fishbein & Ajzen 2010). The
attitude concept has been extensively applied in research
into the human dimensions of wildlife management
(Manfredo et al. 2009a, 2009b; Decker et al. 2012).
The concept of tolerance in theHWCliterature has generally
been used interchangeably with the attitude concept
(Naughton-Treves et al. 2003; Karlsson & Sj¨ostr¨om
2011). Tolerance can be defined as “the action of bearing
hardship, or the ability to bear pain and hardship”
(Oxford English Dictionary, x ed. [online], s.v. “tolerance”)
and more specifically in the context of HWC as
an ability to accept damage from wildlife (Marker et al.
2003; Zimmermann et al. 2005).
We conducted a meta-analysis (Glass 1976) of studies
investigating the attitudes of people experiencing
direct conflict with large and medium-sized mammals,
specifically carnivores, elephants, primates, and ungulates.
Larger mammalian species are generally more at
risk of extinction (Purvis et al. 2000; Schipper et al. 2008;
Inskip & Zimmermann 2009), often fulfill critical roles
in ecosystem functioning (Estes et al. 2011), and occur
mostly outside protected areas (Grunblatt et al. 1996;
Crooks et al. 2011; Cantu ́-Salazar et al 2013). This is particularly
the case for carnivores. For example, more than
80% of remaining habitat occupied by tigers (Panthera
tigris) is outside reserves (Miquelle et al. 1999), and more
than 90% of jaguar (Panthera onca) and snow leopard
(Panthera uncia) habitat is outside reserves (Nowell &
Jackson 1996).
Accordingly, the attitudes, perceptions, and tolerance
of people living with wildlife are relevant to conservation
managers and policy makers (Decker et al. 2011).
Despite the large number of global studies examining
attitudes toward HWC, including qualitative reviews
(Naughton & Treves 1999; Sillero-Zubiri & Laurenson
2001; Treves 2009; Dickman 2010), we are aware of only
one quantitative review, which was limited specifically to
wolves (Williams et al. 2002). Our aims were to quantify
potential differences in attitudes toward species groups
across countries and stakeholder groups; determine if
experiencing damage contributes to attitudes toward
species groups; and, develop a measure of human tolerance
toward HWC that allows comparisons between
different stakeholder groups in different locations for different
species and species groups.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำมิติมนุษย์ของมนุษย์สัตว์ป่าความขัดแย้งความเข้าใจ และศักยภาพคนอนุรักษ์โครงการอย่างกว้างขวางถือเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการดำเนินงานริเริ่มอนุรักษ์มีประสิทธิภาพ (Smith et al2009 Minteer & มิลเลอร์ 2011) อย่างไรก็ตาม รวมวิทยาศาสตร์ธรรมชาติ และสังคมได้ (ช้า Masciaร้อยเอ็ด al. 2003 ซอนเดอร์ส et al. 2006 เหล็กสองชั้น et al. 2009) และยังคงเป็นความท้าทายสำคัญ (Jentsch et al. 2003 กิลเบิร์ตและ Hulst 2006) การจัดการสัตว์ป่าที่มีประสิทธิภาพใน 21ศตวรรษดังนั้นควรมุ่งการจัดการโต้ตอบระหว่างสัตว์ป่าและผู้คนเพื่อให้บรรลุเป้าหมายมูลค่าโดยมีส่วนได้เสีย (Riley et al. 2002) การอนุรักษ์ผู้บริหารและผู้กำหนดนโยบายต้องพิจารณาค่าของเสียที่มีความร่วมมือและสนับสนุนเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อให้บรรลุเป้าหมายการอนุรักษ์ (เหล็กสองชั้น et al. 2011)ความขัดแย้งของมนุษย์สัตว์ป่า (HWC) เป็นมากกว่าเพียงแค่การแข่งขันพื้นที่ อาหาร และชีวิต — มันหลุมค่าแตกต่างกันสำหรับธรรมชาติกับคนอื่น เรียกร้องความสนใจจากผู้กำหนดนโยบายทางเศรษฐกิจ กฎหมาย สังคม และสิ่งแวดล้อม(อัศวิน 2000 Nie 2002)ทัศนคติมนุษย์ใน HWCสามารถกำหนดทัศนคติเป็นแนวโน้มที่จะครอบครองตอบกับบางส่วน ของ favorableness หรือไม่วัตถุจิตใจ วัตถุจิตใจเป็นด้านบุคคลใด discernible ของโลกรวมทั้งวัตถุ บุคคล ปัญหา หรือลักษณะการทำงาน (Fishbein &Ajzen 2010) สร้างทัศนคติที่ได้ครอบครองศูนย์กลางposition in social psychology (Allport 1935; Fiske &Taylor 2013), and specifically environmental psychology(Clayton 2012), for decades because of how pervasiveevaluation is in everyday life. Without the ability to evaluateour environment in terms of good and bad, desirableand undesirable, or approach and avoid an individual’sexistence would be truly chaotic and probably quite short(Fazio & Olson 2012). For this reason, the attitude concepthas been at the center of attempts to predict andexplain human behavior (Fishbein & Ajzen 2010). Theattitude concept has been extensively applied in researchinto the human dimensions of wildlife management(Manfredo et al. 2009a, 2009b; Decker et al. 2012).The concept of tolerance in theHWCliterature has generallybeen used interchangeably with the attitude concept(Naughton-Treves et al. 2003; Karlsson & Sj¨ostr¨om2011). Tolerance can be defined as “the action of bearinghardship, or the ability to bear pain and hardship”(Oxford English Dictionary, x ed. [online], s.v. “tolerance”)and more specifically in the context of HWC asan ability to accept damage from wildlife (Marker et al.2003; Zimmermann et al. 2005).We conducted a meta-analysis (Glass 1976) of studiesinvestigating the attitudes of people experiencingdirect conflict with large and medium-sized mammals,specifically carnivores, elephants, primates, and ungulates.Larger mammalian species are generally more atrisk of extinction (Purvis et al. 2000; Schipper et al. 2008;Inskip & Zimmermann 2009), often fulfill critical rolesin ecosystem functioning (Estes et al. 2011), and occurmostly outside protected areas (Grunblatt et al. 1996;Crooks et al. 2011; Cantu ́-Salazar et al 2013). This is particularlythe case for carnivores. For example, more than80% of remaining habitat occupied by tigers (Pantheratigris) is outside reserves (Miquelle et al. 1999), and morethan 90% of jaguar (Panthera onca) and snow leopard(Panthera uncia) habitat is outside reserves (Nowell &Jackson 1996).Accordingly, the attitudes, perceptions, and toleranceof people living with wildlife are relevant to conservationmanagers and policy makers (Decker et al. 2011).Despite the large number of global studies examiningattitudes toward HWC, including qualitative reviews(Naughton & Treves 1999; Sillero-Zubiri & Laurenson2001; Treves 2009; Dickman 2010), we are aware of onlyone quantitative review, which was limited specifically towolves (Williams et al. 2002). Our aims were to quantifypotential differences in attitudes toward species groupsacross countries and stakeholder groups; determine ifexperiencing damage contributes to attitudes towardspecies groups; and, develop a measure of human tolerancetoward HWC that allows comparisons betweendifferent stakeholder groups in different locations for differentspecies and species groups.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทนำ
มนุษย์มิติของการอนุรักษ์และเข้าใจความขัดแย้ง

สัตว์ป่ามนุษย์และเสริมสร้างศักยภาพของประชาชนผ่านโครงการอนุรักษ์
อย่างกว้างขวางถือเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับการริเริ่มการอนุรักษ์ที่มีประสิทธิภาพ
( Smith et al .
2009 minteer &มิลเลอร์ 2011 ) อย่างไรก็ตาม การรวมกลุ่มของ
วิทยาศาสตร์ธรรมชาติและสังคมได้ช้า ( มัสเชีย
et al . 2003 ; Saunders et al . 2006 ; Decker et al .2009 ) และยังเป็นความท้าทายใหญ่
( jentsch et al . 2003 ; กิลเบิร์ต
& Hulst 2006 ) การจัดการสัตว์ป่าที่มีประสิทธิภาพในศตวรรษที่ 21
ดังนั้นจึงควรมุ่งที่จะจัดการปฏิสัมพันธ์ระหว่าง
สัตว์ป่าและคนเพื่อให้บรรลุเป้าหมายมูลค่าโดย
ผู้มีส่วนได้เสีย ( ไรลี่ย์ และคณะ 2002 ) ผู้จัดการนี้ต้องอนุรักษ์ และนโยบายที่จะพิจารณา

ค่าของผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่มีความร่วมมือและการสนับสนุนที่จำเป็นเพื่อให้บรรลุเป้าหมายการอนุรักษ์
เด็คเกอร์ et al . 2011 )
ความขัดแย้งสัตว์ป่ามนุษย์ ( hwc ) เป็นมากกว่าเพียงแค่การแข่งขัน
สำหรับพื้นที่ , อาหาร และ ชีวิต มันบ่อค่าแตกต่างกัน
ธรรมชาติกับคนอื่น เรียกร้องความสนใจจาก
เศรษฐกิจ กฎหมาย สังคม และนโยบายสิ่งแวดล้อม
( อัศวิน 2000 ; ไม่ 2002 )

hwc ทัศนคติของมนุษย์ทัศนคติสามารถถูกกำหนดเป็นนิสัยหรือแนวโน้ม
ตอบสนองกับบางส่วนของกลุ่มหรือไม่

วัตถุที่จิต จิตเป็นวัตถุ
ด้านใดบอกของแต่ละบุคคลที่โลกรวมทั้ง
วัตถุ , บุคคล , ปัญหา , หรือพฤติกรรม ( Fishbein &
Ajzen 2010 ) ทัศนคติสร้างได้ครอบครองตำแหน่งกลาง
จิตวิทยาสังคม ( ออลพอร์ต 2478 ; Fiske &
เทย์เลอร์ 2013 ) และโดยเฉพาะจิตวิทยาสิ่งแวดล้อม
( เคลย์ตัน 2012 ) สำหรับทศวรรษที่ผ่านมาเนื่องจากวิธีการที่แพร่หลาย
การประเมินผล คือ ในชีวิตประจําวัน ไม่มีความสามารถที่จะประเมิน
สภาพแวดล้อมของเราในแง่ที่ดีและไม่ดี ที่พึงประสงค์และไม่พึงประสงค์
หรือวิธีการและหลีกเลี่ยงการดำรงอยู่ของแต่ละบุคคลจะวุ่นวายจริงๆ

อาจจะค่อนข้างสั้น ( เฟซีโอ้&โอลสัน 2012 ) ด้วยเหตุผลนี้ทัศนคติแนวคิด
ได้รับที่ศูนย์ของความพยายามที่จะทำนายและอธิบายพฤติกรรมมนุษย์
( Fishbein & Ajzen 2010 ) แนวคิด
ทัศนคติได้ถูกใช้อย่างกว้างขวางในการวิจัยในมิติของมนุษย์การจัดการ

สัตว์ป่า ( มันเฟรโด้ et al . 2009a 2009b ; Decker , et al . 2012 ) .
แนวคิดของความอดทนใน thehwcliterature ได้โดยทั่วไปจะถูกใช้สลับกับ

ทัศนคติแนวคิด( นอเติ้นที่ตั้ง et al . 2003 ; Karlsson &เอสเจตั้ง ostr ตั้งโอม
2011 ) ความอดทนสามารถกำหนดเป็น " การกระทำของแบริ่ง
ความยากลำบาก หรือความสามารถในการแบกรับความเจ็บปวด และความยากลำบาก "
( พจนานุกรมภาษาอังกฤษ Oxford x . [ ออนไลน์ ] s.v. " ความอดทน " )
และมากขึ้นโดยเฉพาะในบริบทของ hwc เป็น
สามารถรับความเสียหายจากสัตว์ป่า ( เครื่องหมาย et al .
2003 ; ซิมเมอร์มันน์ et al .
2005 )เราทำการอภิวิเคราะห์แก้ว ( 1976 ) ของการศึกษา

ตรวจสอบทัศนคติของประชาชนประสบปัญหาขัดแย้งกับสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่และขนาดกลาง
โดยเฉพาะสัตว์กินเนื้อ , ช้าง , สัตว์ , และพันธะเคมี .
ชนิดสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่โดยทั่วไปมีมากขึ้น
เสี่ยงต่อการสูญพันธุ์ ( เพอร์วิส et al . 2000 ชิปเปอร์ et al . 2008 ;
อินสคิ๊ป&ซิมเมอร์มันน์ 2009 ) , มักจะตอบสนองวิกฤตบทบาท
ในการทำงานของระบบนิเวศ ( เอส et al . 2011 ) และเกิดขึ้น
ส่วนใหญ่นอกพื้นที่คุ้มครอง ( grunblatt et al . 1996 ;
Crooks et al . 2011 ; คานตู́ - ซาลา et al 2013 ) โดย
กรณีสำหรับสัตว์กินเนื้อ . ตัวอย่างเช่น มากกว่า 80% ของที่อยู่อาศัยครอบครอง
เหลือเสือ ( Panthera
พิภาค ) เป็นสำรองนอก ( miquelle et al . 1999 ) และเพิ่มเติม
กว่า 90% ของเสือจากัวร์ ( เสือจากัวร์ ) และ
เสือดาวหิมะ( Panthera นเซีย ) ธรรมชาติสำรองนอก ( โนเวล&
แจ็คสัน 1996 ) .
ตาม ทัศนคติ การรับรู้ และการยอมรับของผู้คนที่มีชีวิตอยู่กับสัตว์ป่า

ผู้จัดการเกี่ยวข้องกับการอนุรักษ์ และนโยบาย ( Decker et al . 2011 )
แม้จะมีจํานวนมากของโลกการศึกษาตรวจสอบ
ทัศนคติ hwc รวมทั้ง
รีวิวเชิงคุณภาพ ( นอเติ้น&ที่ตั้ง 1999 ; sillero zubiri & laurenson
2001ที่ตั้ง 2009 ; Dickman 2010 ) เราทราบเพียง
หนึ่งปริมาณทบทวน ซึ่งถูก จำกัด โดยเฉพาะ

หมาป่า ( วิลเลียม et al . 2002 ) จุดมุ่งหมายของเราคือการหา
ความแตกต่างที่มีศักยภาพในทัศนคติชนิดกลุ่ม
ข้ามประเทศ และกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย กำหนดถ้า
ประสบความเสียหายก่อให้เกิดทัศนคติ
กลุ่มสายพันธุ์ และพัฒนาวัด
ความอดทนของมนุษย์ต่อ hwc ที่ช่วยให้เปรียบเทียบระหว่างกลุ่มผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย
แตกต่างกันในสถานที่ที่แตกต่างกันสำหรับชนิดที่แตกต่างกันและชนิด

กลุ่ม