Many other modern myth critics and

Many other modern myth critics and theorists, from the Cambridge Ritualists down to the present, have suggested productive ways of speaking about myth in literature and the connections between literary mythopoeia and the materials explored by other disciplines in our intellectual culture. C. L. Barber, for example, has explored the ways Shakespearean comedy achieves a characteristic "release" leading to social clarification; this "release" is related in turn to a ceremonial, ritualistic, finally mythic conception of human life that was evolving rapidly into a historical, psychological conception among the educated classes of Shakespeare's society. More recently, René Girard has taken up a wide-ranging investigation of the central cultural role of ritual sacrifice and its relation to myths, especially those prominent in Greek tragedy. Arguing that this ritual is society's effort to deflect upon a relatively indifferent or "sacrificeable" victim the violence that would otherwise be vented on its own members, Girard offers deeply suggestive commentary on such plays as Ajax, Medea, and, most impressively, Oedipus Tyrannos. Even in so effectively establishing connections between ritual and myth on the one hand and tragic drama on the other, however, Girard is at pains to acknowledge the distinctively literary qualities of the plays, what he calls the "essentially antimythical and antiritualistic inspiration of the drama" (95). Girard's most important critical claim is that the depiction of the ritual victim, or "scapegoat," must be seen in drama not as simple superstition, a crude mythic holdover, but as the metamorphosis of earlier "reciprocal violence," a communal violence "more deeply rooted in the human condition than we are willing to admit" (96).
Although "myth criticism" no longer enjoys its earlier vogue, its legacy is powerful. Frye's work remains deeply influential; critics of Shakespearean comedy or Paradise Lost must still come to terms with the arguments of Barber's and MacCaffrey's studies; Girard continues to be a striking presence on the contemporary critical scene; and many individual critical studies concentrating on mythic themes, as well as on the formal or generic consequences of those themes, form an important part of the exegetical tradition. This seems to be particularly true for studies of modernist and American literature. It is likely that the future of literary myth criticism will be determined by the vitality of mythography as a concern in other related or allied fields, as well as by the heuristic power of the questions such criticism can generate. One of the most important of these questions asks about the degree of mythic "self-consciousness" in literary texts. Is literature mythopoeia or mythology? the creation or reflective use of mythic materials? The nineteenth-century philologist and student of myth F. Max Müller proposed a distinction between the "mythic" and the "mythical" that gave early form to precisely this issue. And subsequently many critics have insisted on the very different ways in which myth is conceived and appropriated by Homer and Sophocles; Virgil and Milton; T. S. Eliot, Ezra Pound, James Joyce, Thomas Mann, and Gabriel García Márquez. (The peculiarly self-conscious and individual myth systems of poets such as William Blake and W. B. Yeats also point up the critical question sharply.) In turn, other critics have asked how the Western myth tradition has underwritten canon formation and how, for example, black and feminist literatures are to be understood in relation to, and in conscious rebellion against, this tradition. If one accepts that the proposition "myth is literature" is itself an aesthetic creation and hence defines further creative possibilities (as does, for example, the Americanist and myth critic Richard Chase), then the question of mythic self-consciousness becomes particularly exigent.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นักวิจารณ์สมัยตำนานและทฤษฎี จาก Ritualists เคมบริดจ์ลงปัจจุบัน หลายได้แนะนำวิธีทำพูดเกี่ยวกับเรื่องในวรรณคดีและการเชื่อมต่อระหว่าง mythopoeia วรรณกรรมและวัสดุสำรวจ โดยสาขาอื่น ๆ ในวัฒนธรรมทางปัญญาของเรา C. L. ร้านตัดผม เช่น ได้สำรวจวิธีตลกบทละครของเชคส์ให้ลักษณะ "ปล่อย" ไปชี้แจงสังคม "รุ่น" นี้เกี่ยวข้องในการเปิดความคิดการพระราชพิธี พิธีกรรม เทพนิยายสุดท้ายของชีวิตมนุษย์ที่ถูกพัฒนาอย่างรวดเร็วเป็นความคิดทางประวัติศาสตร์ จิตวิทยาในชั้นเรียนมีการศึกษาของสังคมของเช็คสเปียร์ เมื่อเร็ว ๆ นี้ René Girard ได้นำค่าการตรวจสอบหลากหลายของบทบาทวัฒนธรรมกลางบูชาพิธีกรรมและความสัมพันธ์กับตำนาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เด่นในโศกนาฏกรรมกรีก โต้เถียงกันว่า พิธีกรรมนี้เป็นของสังคมพยายามปัดเมื่อเหยื่อค่อนข้างสนใจ หรือ "sacrificeable" ความรุนแรงที่จะระบายอากาศได้บนสมาชิกของตนเองมิฉะนั้น Girard มีความเห็นชี้นำลึกเช่นเล่นเป็น Ajax, Medea และ มากที่สุดน่าประทับใจ เอดิปุส Tyrannos แม้ในการสร้างการเชื่อมต่อระหว่างพิธีกรรมและตำนานหนึ่งและละครเศร้าอื่น ๆ เพื่อให้มีประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตาม Girard ปวดยอมรับคุณภาพชัดเจนวรรณกรรมการละคร สิ่งที่เขาเรียก "หลัก antimythical และ antiritualistic แรงบันดาลใจของตัวละคร" (95) ข้อเรียกร้องสำคัญที่สำคัญที่สุดของ Girard เป็นที่แสดงให้เห็นเหยื่อพิธีกรรม หรือ "แพะรับบาปไปโดย ต้องเห็นในละครไม่ เป็นง่ายความเชื่อโชค ลาง ความดิบเทพนิยายอยู่มายุคแรก ๆ แต่ เป็นการเปลี่ยนแปลงของก่อนหน้า"พันธมิตรความรุนแรง ที่รวมความรุนแรง "ขึ้นรากลึกในมนุษย์มากกว่าเรายินดีที่ยอมรับ" (96) Although "myth criticism" no longer enjoys its earlier vogue, its legacy is powerful. Frye's work remains deeply influential; critics of Shakespearean comedy or Paradise Lost must still come to terms with the arguments of Barber's and MacCaffrey's studies; Girard continues to be a striking presence on the contemporary critical scene; and many individual critical studies concentrating on mythic themes, as well as on the formal or generic consequences of those themes, form an important part of the exegetical tradition. This seems to be particularly true for studies of modernist and American literature. It is likely that the future of literary myth criticism will be determined by the vitality of mythography as a concern in other related or allied fields, as well as by the heuristic power of the questions such criticism can generate. One of the most important of these questions asks about the degree of mythic "self-consciousness" in literary texts. Is literature mythopoeia or mythology? the creation or reflective use of mythic materials? The nineteenth-century philologist and student of myth F. Max Müller proposed a distinction between the "mythic" and the "mythical" that gave early form to precisely this issue. And subsequently many critics have insisted on the very different ways in which myth is conceived and appropriated by Homer and Sophocles; Virgil and Milton; T. S. Eliot, Ezra Pound, James Joyce, Thomas Mann, and Gabriel García Márquez. (The peculiarly self-conscious and individual myth systems of poets such as William Blake and W. B. Yeats also point up the critical question sharply.) In turn, other critics have asked how the Western myth tradition has underwritten canon formation and how, for example, black and feminist literatures are to be understood in relation to, and in conscious rebellion against, this tradition. If one accepts that the proposition "myth is literature" is itself an aesthetic creation and hence defines further creative possibilities (as does, for example, the Americanist and myth critic Richard Chase), then the question of mythic self-consciousness becomes particularly exigent.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นักวิจารณ์หลายคนอื่น ๆ ที่ทันสมัยตำนานและทฤษฎีจากเคมบริดจ์ ritualists ลงไปในปัจจุบันมีข้อเสนอแนะวิธีที่มีประสิทธิผลของการพูดเกี่ยวกับตำนานในวรรณคดีและการเชื่อมต่อระหว่าง mythopoeia วรรณกรรมและวัสดุที่สำรวจโดยสาขาวิชาอื่น ๆ ในวัฒนธรรมทางปัญญาของเรา CL ตัดผมตัวอย่างเช่นมีการสำรวจวิธีที่ตลกเช็กสเปียประสบความสำเร็จ "ปล่อย" ลักษณะที่นำไปสู่การชี้แจงทางสังคม นี้ "ปล่อย" มีความสัมพันธ์ในทางกลับไปยังพระราชพิธีพิธีกรรมความคิดที่สุดเทพนิยายของชีวิตมนุษย์ที่ได้รับการพัฒนาอย่างรวดเร็วในประวัติศาสตร์ความคิดทางจิตวิทยาในหมู่ชนชั้นของสังคมการศึกษาเช็คสเปียร์ เมื่อเร็ว ๆ นี้เรเน่ราร์ดได้นำขึ้นการตรวจสอบที่หลากหลายของบทบาททางวัฒนธรรมที่สำคัญของพิธีบวงสรวงและความสัมพันธ์กับตำนานโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ประสบความสำเร็จในโศกนาฏกรรมกรีก เถียงว่าพิธีกรรมนี้เป็นความพยายามของสังคมที่จะเบนเข็มบนค่อนข้างไม่แยแสหรือ "sacrificeable" เหยื่อความรุนแรงที่มิฉะนั้นจะระบายในสมาชิกของตัวเองราร์ดมีความเห็นชี้นำลึกในละครเช่นอาแจ็กซ์ Medea และส่วนใหญ่น่าประทับใจ Oedipus Tyrannos . แม้จะอยู่ในเพื่อให้มีประสิทธิภาพสร้างการเชื่อมต่อระหว่างพิธีกรรมและตำนานบนมือข้างหนึ่งและการละครที่น่าเศร้าในที่อื่น ๆ แต่ราร์ดที่ปวดรับทราบอย่างชัดเจนคุณภาพวรรณกรรมบทละครในสิ่งที่เขาเรียกว่าแรงบันดาลใจ "เป็นหลัก antimythical และ antiritualistic ของละคร "(95) การเรียกร้องที่สำคัญที่สำคัญที่สุดของราร์ดก็คือภาพของเหยื่อพิธีกรรมหรือ "แพะรับบาป" ต้องได้รับการเห็นในละครเรื่องไสยศาสตร์ไม่เป็นง่ายๆเป็นสิ่งที่หลงเหลือเทพนิยายน้ำมันดิบ แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงของก่อนหน้านี้ "ความรุนแรงซึ่งกันและกัน" ซึ่งเป็นความรุนแรงในชุมชน "มากขึ้น ฝังรากลึกในสภาพของมนุษย์กว่าที่เรามีความยินดีที่จะยอมรับ "(96).
แม้ว่า" ตำนานวิจารณ์ "ไม่สนุกกับสมัยก่อนหน้านี้ของเดิมที่มีประสิทธิภาพ การทำงานของฟรายยังคงมีอิทธิพลอย่างลึกซึ้ง; นักวิจารณ์ของเช็กสเปียตลกหรือ Paradise Lost ยังคงต้องทำใจกับการขัดแย้งของตัดผมและการศึกษา MacCaffrey ของ; ราร์ดยังคงเป็นสถานะที่โดดเด่นในฉากสำคัญร่วมสมัย และอีกหลายการศึกษาที่สำคัญของแต่ละบุคคลที่มุ่งเน้นที่รูปแบบเทพนิยายเช่นเดียวกับผลกระทบที่เป็นทางการหรือแบบทั่วไปของรูปแบบเหล่านั้นเป็นส่วนสำคัญของประเพณี exegetical นี้ดูเหมือนว่าจะเป็นจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการศึกษาของสมัยและวรรณคดีอเมริกัน มันเป็นไปได้ว่าในอนาคตของการวิจารณ์วรรณกรรมตำนานจะถูกกำหนดโดยพลังของ mythography เป็นกังวลในสาขาอื่นที่เกี่ยวข้องหรือพันธมิตรรวมทั้งโดยอำนาจแก้ปัญหาของคำถามวิจารณ์ดังกล่าวสามารถสร้าง หนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุดของคำถามเหล่านี้ถามเกี่ยวกับระดับของเทพนิยาย "ประหม่า" ในตำราวรรณกรรม เป็นวรรณกรรม mythopoeia ตำนานหรือ? การสร้างหรือการใช้การสะท้อนแสงของวัสดุเทพนิยาย? ภาษาศตวรรษที่สิบเก้าและนักเรียนของตำนานเอฟแม็กซ์Müllerเสนอความแตกต่างระหว่าง "เทพนิยาย" และ "ตำนาน" ที่ทำให้รูปแบบแรกได้อย่างแม่นยำปัญหานี้ และนักวิจารณ์หลายคนต่อมาได้ยืนยันเกี่ยวกับวิธีการที่แตกต่างกันมากในการที่จะรู้สึกตำนานและเหมาะสมโดยโฮเมอร์เคิลส์; เฝอและมิลตัน; ที, เอซร่าปอนด์เจมส์จอยซ์, โทมัสแมนน์และกาเบรียลการ์เซีย มาร์เกซ (ในยิ่งประหม่าและตำนานแต่ละระบบของกวีเช่นวิลเลียมเบลคและ WB เยทส์ยังชี้ขึ้นคำถามที่สำคัญอย่างมาก.) ในทางกลับกันนักวิจารณ์อื่น ๆ ได้ถามว่าประเพณีตำนานตะวันตกร่างก่อ Canon และวิธีการยกตัวอย่างเช่น วรรณกรรมสีดำและเรียกร้องสิทธิสตรีจะต้องมีความเข้าใจในความสัมพันธ์กับและในการกบฏที่ใส่ใจกับประเพณีนี้ หากหนึ่งยอมรับว่าเรื่อง "ตำนานวรรณกรรม" เป็นตัวเองในการสร้างความงามและด้วยเหตุนี้กำหนดความเป็นไปได้ความคิดสร้างสรรค์ต่อไป (ตามไม่เช่น Americanist และนักวิจารณ์ตำนานริชาร์ดเชส) แล้วคำถามของเทพนิยายประหม่าจะกลายเป็นเร่งด่วนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง