The carriage slowly made its way ou

The carriage slowly made its way outside.

Chen Rong felt, for some reason, that Wang Hong was driving very slowly. Did he perhaps know what she was thinking, and thus wanted to make this moment last a little longer?

At this thought, she wryly smiled and pulled the curtain down.

Quickly regretting her decision, however, she lifted one corner to maintain her view of his back.

Eventually, the carriage pulled onto the main road.

Yellow dust soared skyward along the road. Some time later, Chen Rong noticed that Wang Hong had only driven on it for about half an hour before turning onto a mountain trail.

Rippling streams and occasional bamboo groves lined their way. It being winter, dried weeds as tall as a man’s waist intertwined with vines and wrapped around the trees.

Mountainsides flanked the seemingly untraveled path where human dwellings could not be found.

Chen Rong poked her head out and asked in surprise: “Qilang, where are we?”

Wang Hong, who was lazily sitting on the driver’s seat, didn’t turn around. Even though the rolling carriage had dyed his robe yellow, he still looked as if he was dressed in finery at a Wang banquet.

With a smile, he carelessly flung the whip, saying: “It’s a small trail. There are few travelers who come through this area, and no pastures to speak of. The refugees don’t like it here.”

Chen Rong understood that he was telling her this road was safe.

“I’m familiar with all the small trails around here,” Wang Hong said just as she was about to ask him another question. He seemed to have known what she would ask, and went ahead with telling her.

Chen Rong found it hard to believe. She gave a start and then stared at his back.

Nevertheless, she didn’t question him. She knew both Ran Min and Wang Hong, being men of high standing, did not like their words to be questioned; neither did they like to explain themselves. Their words were final, as far as they were concerned.

Morrow wind leisurely came, rustling Wang Hong’s hair and stirring the curtain.

After half an hour, Wang Hong’s free hand began tapping on the wood panel as he sang: “My heart grows somber when I look to Luo’yang. For I recall the sunset over the western hills and my king who is no longer there. In his place is an abandoned grave amid the cawing of crows.”

His voice went paralyzed. Do not steal from ham ster.

All of a sudden, he looked skyward and howled, his ringing voice traveling to the far distance.

As Chen Rong quizzically watched this unfamiliar Wang Hong, his long howl gradually turned into sobs…

Amid his sobs and Chen Rong’s bewilderment, a high singing voice rose from the distant mountainside. Hoarse and old, it sang bleakly: “He had once been a hero, now reduced to a mound; once dressed in finery, now a graveless heap of bones.”

He stopped singing at this juncture and also began to howl.

Chen Rong looked back to see a bearded woodcutter in his forties, with hands akimbo and head howling skyward. He stood three hundred paces away by the mountainside full of dead trees.

His bleak and stark howl rang long and far.

As she looked at the man, Chen Rong suddenly realized that he must be a recluse scholar.

As she reflected upon this thought, the woodcutter bent over to pick up his ax to cut the small tree in front of him while gruffly yelling: “Who is singing at the foothill? Everything was fine until you sang. Now I am full of grief!” The woodcutter was obviously conversant with music. His rather rhythmic cutting and shouts were perfectly coordinated.

Wang Hong went on flinging the whip and did not look up when he called out his answer: “Lang’ya Wang Qi.”

“Hahaha. Lang’ya Wang Qi? That’s an illustrious name you’ve got there.”

At this time, the carriage had pulled to within two hundred paces of him.

The woodcutter looked down and cried in surprise: “Alas, who sits inside that Wang Hong of Lang’ya has to bother himself to drive?”

Wang Hong smiled, telling Chen Rong: “Lift your curtain and let the elder see you.”

Chen Rong complied and lifted her curtain.

Due to embarrassment, her head remained bowed nevertheless.

The woodcutter paused and then suddenly laughed out loud. Apparently in a good mood, he threw his ax to the side, placed his hands on his hips and burst into delighted laughter.

After causing a string of echoes, he said, “Capital, capital. Good for you, son of the Wang House in Lang’ya who is willing to drive a woman around.”

After a while, he turned to Wang Hong and asked, “Your song just now was of varying lengths. Is it a new rhyme scheme?”

Wang Hong smiled and replied, “Nay. I had heard this lady of mine recite it last time and thought that the varying lengths are light and breezy, and have a good flow.”

The woodcutter continued to laugh. Go to ham ster four two eight.

He picked up his ax, turned and went into the deep mountain. Eventually, his laughter turned into sad chokes, their melancholy sounded like Heaven’s mourning in the rustling wind.

The carriage moved on

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การขนส่งช้าทำทางด้านนอกรองเฉินรู้สึก ด้วยเหตุผลบางอย่าง ที่วังฮ่องกงขับรถช้ามาก เขาอาจจะรู้อะไรเธอคิด และดังนั้นจึง อยากทำให้ขณะนี้ล่าสุดนานหรือไม่ในความคิดนี้ เธอ wryly ยิ้ม และดึงม่านลงRegretting เธอตัดสินใจอย่างรวดเร็ว อย่างไรก็ตาม เธอยกมุมหนึ่งการรักษาของเธอดูของหลังของเขาในที่สุด การขนส่งดึงลงบนถนนเพิ่มสูงขึ้นฝุ่นเหลือง skyward ตามถนน บางครั้งในภายหลัง เฉินรองสังเกตได้ขับวังฮ่องกงมันสำหรับประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนลงบนเส้นทางภูเขาเท่านั้นลำธารและสวนไผ่เป็นครั้งคราว rippling เรียงรายทาง มันเป็นฤดูหนาว แห้งวัชพืชสูงถึงเอวคนเกี่ยวพันกับเถาวัลย์ และพันรอบต้นไม้ใกล้ภูเขาหรือขนาบข้างเส้นทางดูเหมือน untraveled ที่อาคารบ้านเรือนมนุษย์ไม่พบเฉินร่องแหย่หัวของเธอออก และถามในแปลกใจ: " Qilang เราอยู่ที่ไหน? "วังฮ่องกง ที่มูมนั่งบนนั่งคนขับ ไม่เปิดรอบ แม้ว่าการขนส่งที่กลิ้งได้ย้อมจีวรของเขาสีเหลือง เขายังคงดูเหมือนว่าเขาสวมชุดเก้าอี้ที่วังเลี้ยงด้วยรอยยิ้ม เขาลวกสม่ำเสมอ แส้ พูดว่า: "มันเป็นเส้นทางเล็ก มีนักท่องเที่ยวไม่กี่ที่ผ่านพื้นที่นี้ และทุ่งหญ้าไม่มีการพูดของ ผู้ลี้ภัยไม่ชอบมันที่นี่เลย"เฉินร้องเข้าใจว่า เขาบอกเธอถนนสายนี้เป็นที่ปลอดภัย“I’m familiar with all the small trails around here,” Wang Hong said just as she was about to ask him another question. He seemed to have known what she would ask, and went ahead with telling her.Chen Rong found it hard to believe. She gave a start and then stared at his back.Nevertheless, she didn’t question him. She knew both Ran Min and Wang Hong, being men of high standing, did not like their words to be questioned; neither did they like to explain themselves. Their words were final, as far as they were concerned.Morrow wind leisurely came, rustling Wang Hong’s hair and stirring the curtain.After half an hour, Wang Hong’s free hand began tapping on the wood panel as he sang: “My heart grows somber when I look to Luo’yang. For I recall the sunset over the western hills and my king who is no longer there. In his place is an abandoned grave amid the cawing of crows.”His voice went paralyzed. Do not steal from ham ster.All of a sudden, he looked skyward and howled, his ringing voice traveling to the far distance.As Chen Rong quizzically watched this unfamiliar Wang Hong, his long howl gradually turned into sobs…Amid his sobs and Chen Rong’s bewilderment, a high singing voice rose from the distant mountainside. Hoarse and old, it sang bleakly: “He had once been a hero, now reduced to a mound; once dressed in finery, now a graveless heap of bones.”He stopped singing at this juncture and also began to howl.Chen Rong looked back to see a bearded woodcutter in his forties, with hands akimbo and head howling skyward. He stood three hundred paces away by the mountainside full of dead trees.His bleak and stark howl rang long and far.As she looked at the man, Chen Rong suddenly realized that he must be a recluse scholar.As she reflected upon this thought, the woodcutter bent over to pick up his ax to cut the small tree in front of him while gruffly yelling: “Who is singing at the foothill? Everything was fine until you sang. Now I am full of grief!” The woodcutter was obviously conversant with music. His rather rhythmic cutting and shouts were perfectly coordinated.Wang Hong went on flinging the whip and did not look up when he called out his answer: “Lang’ya Wang Qi.”“Hahaha. Lang’ya Wang Qi? That’s an illustrious name you’ve got there.”At this time, the carriage had pulled to within two hundred paces of him.The woodcutter looked down and cried in surprise: “Alas, who sits inside that Wang Hong of Lang’ya has to bother himself to drive?”Wang Hong smiled, telling Chen Rong: “Lift your curtain and let the elder see you.”Chen Rong complied and lifted her curtain.Due to embarrassment, her head remained bowed nevertheless.The woodcutter paused and then suddenly laughed out loud. Apparently in a good mood, he threw his ax to the side, placed his hands on his hips and burst into delighted laughter.
After causing a string of echoes, he said, “Capital, capital. Good for you, son of the Wang House in Lang’ya who is willing to drive a woman around.”

After a while, he turned to Wang Hong and asked, “Your song just now was of varying lengths. Is it a new rhyme scheme?”

Wang Hong smiled and replied, “Nay. I had heard this lady of mine recite it last time and thought that the varying lengths are light and breezy, and have a good flow.”

The woodcutter continued to laugh. Go to ham ster four two eight.

He picked up his ax, turned and went into the deep mountain. Eventually, his laughter turned into sad chokes, their melancholy sounded like Heaven’s mourning in the rustling wind.

The carriage moved on

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รถม้าค่อยๆ เกิดขึ้นทางด้านนอกเฉินหยงรู้สึกสำหรับบางเหตุผลที่วังหงส์ขับรถช้ามาก เขาอาจจะรู้ว่าเธอคิดอะไร จึงอยากให้ช่วงเวลานี้อีกสักหน่อยที่คิดว่าเธออย่างบิดเบี้ยวยิ้มและดึงม่านลงรวดเร็วเสียใจกับการตัดสินใจของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอก็ยกมุมหนึ่งเพื่อรักษามุมมองของเธอจากด้านหลังของเขาในที่สุดรถม้าก็ดึงลงบนถนนสายหลักฝุ่นสีเหลืองเพิ่มสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า ตามถนน เวลาต่อมา เฉินหยงสังเกตเห็นว่าวังหงส์ได้เคลื่อนอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะเปิดบนเส้นทางภูเขากระแสไหลวนไผ่เป็นครั้งคราวและเส้นทางของพวกเขา มันเป็นฤดูหนาวที่แห้ง วัชพืชสูงเท่าผู้ชายเอวพันด้วยเถาวัลย์และห่อรอบต้นไม้นักขนาบเส้นทางที่ดูเหมือน untraveled ที่อยู่อาศัยของมนุษย์ไม่อาจจะพบเฉินหยงชะโงกศีรษะออกมาและถามอย่างประหลาดใจ " qilang เราอยู่ไหน "วังหงส์ ใครขี้เกียจนั่งบนที่นั่งคนขับ ไม่หันกลับมา ถึงแม้ว่ารีดรถม้าได้ย้อมจีวร เขายังดูราวกับว่าเขาได้สวมใส่อาภรณ์ที่วัง จัดเลี้ยงด้วยรอยยิ้ม เขาเผลอเหวี่ยงแส้ กล่าวว่า : " มันเป็นเส้นทางเล็ก ๆ มีไม่กี่คน ซึ่งผ่านเข้ามาบริเวณนี้ และไม่มีหญ้าพูด ผู้อพยพไม่ชอบที่นี่ "เฉินหยงเข้าใจว่าเขากำลังบอกเธอว่าถนนเส้นนี้ปลอดภัย" ผมคุ้นเคยกับทุกเส้นทางรอบเล็ก ๆที่นี่ " วังฮงบอกว่า เหมือนเธอกำลังจะถามคำถามอื่น ดูเหมือนเขาจะรู้ว่าเธอจะถามและไปบอกเธอเฉินหยงพบว่า มันยากที่จะเชื่อ เธอได้เริ่มต้นแล้วจ้องไปที่หลังของเขาแต่เธอไม่ได้ถามเขา เธอรู้ว่าทั้งคู่วิ่งมินและหวังฮงเป็นผู้ชายที่ยืนอยู่สูง ไม่เหมือนคำพูดของพวกเขาจะถูกสอบสวน และพวกเขาชอบที่จะอธิบายตัวเอง คำพูดของพวกเขาสุดท้ายตราบเท่าที่พวกเขามีความกังวลลมสบายๆ พรุ่งนี้มา เสียงกรอบแกรบของวังหงส์ผมและกวนม่านหลังจากครึ่งชั่วโมง มือของวังหงส์ฟรีเริ่มแตะบนแผงไม้ที่เขาร้องเพลง " หัวใจของฉันเติบโตที่อึมครึมเมื่อฉันมองไปที่ luo"yang . สำหรับผมจำได้พระอาทิตย์ตกเหนือเนินเขาตะวันตก และกษัตริย์ผู้ที่ไม่มี ในสถานที่ของเขาเป็นสุสานร้างและการแกะสลักของกา .เสียงของเขาก็เป็นอัมพาต ไม่ขโมยจากสเตอร์ แฮมจู่ๆ เขาก็หอนดังเสียงฟ้า และเขาเดินทางไปไกลขณะที่ เฉิน รอง โดยสอบถามดูไม่คุ้นเคยวังหงส์ , เสียงหอนยาวของเขาค่อย ๆกลายเป็นเสียงสะอื้น . . . . . . .ท่ามกลางเสียงสะอื้นของ Chen ร่องความสับสนของเขา เสียงร้องสูงเพิ่มขึ้นจากภูเขาที่ห่างไกล แหบแห้งและเก่า ซาง bleakly : " เขาเคยเป็นฮีโร่ ตอนนี้ลงเนิน เมื่อสวมใส่วิภูษณะ ตอนนี้ graveless กองกระดูก”เขาหยุดร้องแล้วและเริ่มหอนด้วยเฉิน รอง มองย้อนกลับไปเห็นคนตัดไม้เคราอายุ 40 กับมือเท้าสะเอวและหัวหน้าหอนฟ้า . เขายืนสามร้อยก้าวห่างจากภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ตายแล้วของเขาเยือกเย็นและสตาร์คฮาล์ว รางยาว และไกลเธอมองไปที่ชายผู้นั้น เฉินหยงก็ตระหนักว่าเขาจะต้องเป็นแม่หม้ายบัณฑิตขณะที่เธอสะท้อนให้เห็นเมื่อคิดแบบนี้ คนตัดไม้ก็ก้มลงหยิบขวานของเขาไปตัดต้นไม้ขนาดเล็กในด้านหน้าของเขา ในขณะที่แหบตะโกน : " ใครร้องเพลงที่เชิงเขา ? ทุกอย่างปกติดี จนเธอร้อง ตอนนี้ผมเต็มไปด้วยความเศร้าโศก " คนตัดไม้ก็ต้องคุ้นกับเพลง เขาค่อนข้างเป็นจังหวะตัดและตะโกนได้ประสานงานอย่างสมบูรณ์แบบวังหงส์ไปเหวี่ยงแส้ และไม่ได้มองขึ้นเมื่อเขาเรียกคำตอบของเขา : " lang"ya หวังฉี”" ฮ่า ฮ่า ฮ่า lang"ya หวังฉี ? ที่มีชื่อเสียงชื่อคุณต้องมี .ในเวลานี้ รถม้าได้ดึงภายในสองร้อยก้าว ของ เขาคนตัดไม้มองลงและร้องไห้ด้วยความประหลาดใจ : " อนิจจา ที่ตั้งอยู่ที่วังหงส์ของ lang"ya ต้องรบกวนตัวเองขับรถเหรอ "วังหงส์ยิ้มบอกเฉินหยง " ยกม่านของคุณและให้ผู้เฒ่าเห็นคุณ”เชนร้องตาม และยกม่านของเธอเนื่องจากความอาย หัวของเธอยังคงจมลง แต่อย่างไรก็ตาม .คนตัดไม้หยุด จากนั้นก็หัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าอารมณ์ดี เขาขว้างขวานของเขาไปข้าง วางมือของเขาบนสะโพกของเขาและระเบิดออกเป็นดีใจหัวเราะหลังจากที่ทำให้สตริงของก้อง , เขากล่าวว่า , " ทุน ทุน ที่ดีสำหรับคุณ , ลูกชายของ วังบ้าน lang"ya ที่ยอมขับรถผู้หญิงรอบ ๆ . "หลังจากนั้น เขาก็กลายเป็นวังหงส์และถามว่า " เพลงของคุณตอนนี้ได้ของความยาวที่แตกต่างกัน . เป็นแบบสัมผัสใหม่ "วังหงส์ยิ้มและตอบว่า " ไม่ ฉันได้ยินผู้หญิงคนนี้ของฉันท่องครั้งสุดท้ายและคิดว่าความยาวที่แตกต่างกันเบา และสดชื่น และมีกระแสดี " .คนตัดไม้ก็ยังคงหัวเราะ ไป แฮม สเตอร์ สี่ สอง แปดเขาหยิบขวานของเขาเปิดและเข้าไปลึกบนภูเขา ในที่สุด เสียงหัวเราะของเขาทำให้พวกเขากลายเป็นเศร้า