- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Going back centuries before Leonard
Going back centuries before Leonard, there’s Tutankhamun (1341 B.C.-1323 B.C.). When King Tut’s tomb was discovered in 1922, gold sequinlike disks were found sewn onto the Egyptian royal’s garments. It’s assumed they’d ensure he’d be financially and sartorially prepared for the afterlife.
Sewing precious metals and coins onto clothing wasn’t just prepping for the hereafter. In fact, the origins of the word “sequin” have always referenced wealth. The Arabic word sikka means “coin” or “minting die.” During the 13th century, gold coins produced in Venice were known as zecchino. For centuries, variations of sikka and zecchino were used in Europe and the Middle East. Incidentally, in England, they’re not sequins—they’re spangles.
Sewing gold and other precious metals onto clothing was multifunctional, serving as a status symbol, a theft deterrent or a spiritual guide. Especially for those with more nomadic lifestyles, coins were kept close to the body and attached to clothes (see example above). In addition to safekeeping valuables, sequined clothing doubled as ostentatious displays of wealth in places like Egypt, India and Peru and, with their glaring sheen, they were meant to ward off evil spirits.
An example of how we wear sequins today comes from the Plimoth Plantation women’s waistcoat. The museum website explains, “These fashionable items of dress were popular in the first quarter of the 17th century for women of court, the nobility and those who had achieved a certain level of wealth.” The jacket, a reproduction of a garment at the Victoria and Albert Museum, includes an astonishing 10,000 sequins hand-stitched by volunteers using a historic technique.
The reflective bits of metal—sewn onto the Plimoth jacket and dresses, bonnets and other jackets during the 17th, 18th, and 19th centuries—made the garments and accessories look fancy. And that trend grew exponentially after the discovery of sequins in King Tut’s tomb. The round disks became all the rage on garments in the 1920s and were typically made of metal. (Imagine a flapper dancing in a dress weighed down by thousands of metal sequins.)
At some point between 1480 and 1482, Leonardo whipped together a sketch for a machine that, using levers and pulleys, would punch small disks out of a metal sheet.
Leonardo da Vinci’s sketch for a device for making sequins. Sketch from the Codex Atlanticus housed at the Biblioteca Ambrosiana in Milan.
Since the device was never actually made, we don’t know if the Renaissance jack-of-all-trades dreamt it up to glamourize the gamurra, a typical women’s dress of the time, or if it had some greater utilitarian purpose.
Going back centuries before Leonard, there’s Tutankhamun (1341 B.C.-1323 B.C.). When King Tut’s tomb was discovered in 1922, gold sequinlike disks were found sewn onto the Egyptian royal’s garments. It’s assumed they’d ensure he’d be financially and sartorially prepared for the afterlife.
Sewing precious metals and coins onto clothing wasn’t just prepping for the hereafter. In fact, the origins of the word “sequin” have always referenced wealth. The Arabic word sikka means “coin” or “minting die.” During the 13th century, gold coins produced in Venice were known as zecchino. For centuries, variations of sikka and zecchino were used in Europe and the Middle East. Incidentally, in England, they’re not sequins—they’re spangles.
Leather war dress plated with Chinese coins and English brass buttons, 17th or 18th century. Courtesy of the Smithsonian National Museum of Natural History via Bard Graduate Center.
Sewing gold and other precious metals onto clothing was multifunctional, serving as a status symbol, a theft deterrent or a spiritual guide. Especially for those with more nomadic lifestyles, coins were kept close to the body and attached to clothes (see example above). In addition to safekeeping valuables, sequined clothing doubled as ostentatious displays of wealth in places like Egypt, India and Peru and, with their glaring sheen, they were meant to ward off evil spirits.
An example of how we wear sequins today comes from the Plimoth Plantation women’s waistcoat. The museum website explains, “These fashionable items of dress were popular in the first quarter of the 17th century for women of court, the nobility and those who had achieved a certain level of wealth.” The jacket, a reproduction of a garment at the Victoria and Albert Museum, includes an astonishing 10,000 sequins hand-stitched by volunteers using a historic technique.
image: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/plimoth-jacket-replica.jpg
Plimoth jacket.
The reflective bits of metal—sewn onto the Plimoth jacket and dresses, bonnets and other jackets during the 17th, 18th, and 19th centuries—made the garments and accessories look fancy. And that trend grew exponentially after the discovery of sequins in King Tut’s tomb. The round disks became all the rage on garments in the 1920s and were typically made of metal. (Imagine a flapper dancing in a dress weighed down by thousands of metal sequins.)
image: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/sequin_met_dress.jpg
Callot Soeurs evening gown, Metropolitan Museum of Art, 1913.
In the 1930s, a process to electroplate gelatin (hello, Jell-O…) produced a lighter-weight version of the shiny metal disks. But one major obstacle (besides the color being lead-based) was that the gelatin sequins were finicky; they would melt if they got wet or too warm. So getting caught in a thunderstorm could leave you in a sequinless sheath. Or, as the blog Fashion Preserved mentioned, “missing sequins can tell tales.” For instance, the warmth of a dance partner’s clammy hand on the back of a dress could melt the sequins. While not viable for their longevity on clothing, today they’ve become known for their edibility; it’s easy to find recipes to make palatable (although definitely not vegan) sequins from gelatin to decorate cakes and assorted baked goods.
Sewing precious metals and coins onto clothing wasn’t just prepping for the hereafter. In fact, the origins of the word “sequin” have always referenced wealth. The Arabic word sikka means “coin” or “minting die.” During the 13th century, gold coins produced in Venice were known as zecchino. For centuries, variations of sikka and zecchino were used in Europe and the Middle East. Incidentally, in England, they’re not sequins—they’re spangles.
Sewing gold and other precious metals onto clothing was multifunctional, serving as a status symbol, a theft deterrent or a spiritual guide. Especially for those with more nomadic lifestyles, coins were kept close to the body and attached to clothes (see example above). In addition to safekeeping valuables, sequined clothing doubled as ostentatious displays of wealth in places like Egypt, India and Peru and, with their glaring sheen, they were meant to ward off evil spirits.
An example of how we wear sequins today comes from the Plimoth Plantation women’s waistcoat. The museum website explains, “These fashionable items of dress were popular in the first quarter of the 17th century for women of court, the nobility and those who had achieved a certain level of wealth.” The jacket, a reproduction of a garment at the Victoria and Albert Museum, includes an astonishing 10,000 sequins hand-stitched by volunteers using a historic technique.
The reflective bits of metal—sewn onto the Plimoth jacket and dresses, bonnets and other jackets during the 17th, 18th, and 19th centuries—made the garments and accessories look fancy. And that trend grew exponentially after the discovery of sequins in King Tut’s tomb. The round disks became all the rage on garments in the 1920s and were typically made of metal. (Imagine a flapper dancing in a dress weighed down by thousands of metal sequins.)
At some point between 1480 and 1482, Leonardo whipped together a sketch for a machine that, using levers and pulleys, would punch small disks out of a metal sheet.
Leonardo da Vinci’s sketch for a device for making sequins. Sketch from the Codex Atlanticus housed at the Biblioteca Ambrosiana in Milan.
Since the device was never actually made, we don’t know if the Renaissance jack-of-all-trades dreamt it up to glamourize the gamurra, a typical women’s dress of the time, or if it had some greater utilitarian purpose.
Going back centuries before Leonard, there’s Tutankhamun (1341 B.C.-1323 B.C.). When King Tut’s tomb was discovered in 1922, gold sequinlike disks were found sewn onto the Egyptian royal’s garments. It’s assumed they’d ensure he’d be financially and sartorially prepared for the afterlife.
Sewing precious metals and coins onto clothing wasn’t just prepping for the hereafter. In fact, the origins of the word “sequin” have always referenced wealth. The Arabic word sikka means “coin” or “minting die.” During the 13th century, gold coins produced in Venice were known as zecchino. For centuries, variations of sikka and zecchino were used in Europe and the Middle East. Incidentally, in England, they’re not sequins—they’re spangles.
Leather war dress plated with Chinese coins and English brass buttons, 17th or 18th century. Courtesy of the Smithsonian National Museum of Natural History via Bard Graduate Center.
Sewing gold and other precious metals onto clothing was multifunctional, serving as a status symbol, a theft deterrent or a spiritual guide. Especially for those with more nomadic lifestyles, coins were kept close to the body and attached to clothes (see example above). In addition to safekeeping valuables, sequined clothing doubled as ostentatious displays of wealth in places like Egypt, India and Peru and, with their glaring sheen, they were meant to ward off evil spirits.
An example of how we wear sequins today comes from the Plimoth Plantation women’s waistcoat. The museum website explains, “These fashionable items of dress were popular in the first quarter of the 17th century for women of court, the nobility and those who had achieved a certain level of wealth.” The jacket, a reproduction of a garment at the Victoria and Albert Museum, includes an astonishing 10,000 sequins hand-stitched by volunteers using a historic technique.
image: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/plimoth-jacket-replica.jpg
Plimoth jacket.
The reflective bits of metal—sewn onto the Plimoth jacket and dresses, bonnets and other jackets during the 17th, 18th, and 19th centuries—made the garments and accessories look fancy. And that trend grew exponentially after the discovery of sequins in King Tut’s tomb. The round disks became all the rage on garments in the 1920s and were typically made of metal. (Imagine a flapper dancing in a dress weighed down by thousands of metal sequins.)
image: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/sequin_met_dress.jpg
Callot Soeurs evening gown, Metropolitan Museum of Art, 1913.
In the 1930s, a process to electroplate gelatin (hello, Jell-O…) produced a lighter-weight version of the shiny metal disks. But one major obstacle (besides the color being lead-based) was that the gelatin sequins were finicky; they would melt if they got wet or too warm. So getting caught in a thunderstorm could leave you in a sequinless sheath. Or, as the blog Fashion Preserved mentioned, “missing sequins can tell tales.” For instance, the warmth of a dance partner’s clammy hand on the back of a dress could melt the sequins. While not viable for their longevity on clothing, today they’ve become known for their edibility; it’s easy to find recipes to make palatable (although definitely not vegan) sequins from gelatin to decorate cakes and assorted baked goods.
0/5000
กลับไปศตวรรษก่อนเลียวนาร์ด ได้ Tutankhamun (บี 1341-1323 บี) เมื่อค้นพบสุสานกษัตริย์ตันคาเมนในค.ศ. 1922 ดิสก์ sequinlike ทองพบเย็บลงบนเสื้อผ้าของรอยัลอียิปต์ จะถือว่าพวกเขาจะให้แน่ใจว่า เขาจะได้เงิน และ sartorially เตรียมสำหรับ afterlife ที่จักรเย็บผ้าโลหะและเหรียญลงบนเสื้อผ้าไม่เพียง prepping ในปรโลก ในความเป็นจริง การกำเนิดของคำว่า "เลื่อมสี" ได้เสมออ้างอิงให้เลือกมากมาย Sikka คำภาษาอาหรับหมายถึง "minting die" หรือ "เหรียญ" ในช่วงศตวรรษ 13 เหรียญทองผลิตในเวนิสที่เรียกว่า zecchino สำหรับศตวรรษ รูปแบบของ sikka และ zecchino ที่ใช้ในยุโรปและตะวันออกกลาง บังเอิญ ประเทศอังกฤษ พวกเขาไม่เลื่อม — พวกเขากำลัง spanglesโลหะมีค่าทองคำ และอื่น ๆ ลงบนเสื้อผ้าการตัดเย็บได้โดย ให้บริการเป็นสัญลักษณ์สถานะ ขโมยที่เสริม หรือแนะนำทางจิตวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีวิถีชีวิตขึ้น nomadic เหรียญถูกเก็บไว้ใกล้ตัว และกับเสื้อผ้า (ดูตัวอย่างข้างบน) นอกจากมีการเก็บข้อมูลที่ปลอดภัย เสื้อผ้า sequined สองเท่าเป็นแสดงอยู่ให้เลือกมากมายในสถานที่เช่นอียิปต์ อินเดีย และเปรู และ กับชีนแจ๋ของพวกเขา พวกเขามีความหมายไล่ภูตผีปีศาจตัวอย่างของวิธีเราสวมเลื่อมวันนี้มาจากสวน Plimoth สตรี waistcoat เว็บไซต์พิพิธภัณฑ์อธิบาย "สินค้าแฟชั่นของเสื้อผ้าได้รับความนิยมในไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 17 สำหรับผู้หญิงของศาล ขุนนาง และผู้ที่ประสบความสำเร็จระดับมั่งคั่ง" เสื้อ การทำซ้ำของเสื้อผ้าวิคตอเรียแอนด์อัลเบิร์ตพิพิธภัณฑ์ รวมถึงความน่าอัศจรรย์ 10000 เลื่อมด้นมือ โดยใช้เทคนิคอดีตอาสาสมัครโลหะสะท้อนแสงบางส่วนซึ่งเย็บเสื้อ Plimoth และชุด bonnets และเสื้ออื่น ๆ ในระหว่างศตวรรษ 17, 18 และ 19 — ทำเสื้อผ้าและอุปกรณ์ดูแฟนซี และแนวโน้มที่เติบโตขยายตัวอย่างมากหลังจากการค้นพบของเลื่อมในสุสานกษัตริย์ตันคาเมน ดิสก์รอบกลายเป็น ความโกรธทั้งหมดบนเสื้อผ้าในปี 1920 และทำโลหะโดยทั่วไป (จินตนาการ flapper การเต้นรำในชุดโดยพันโลหะเลื่อม)ในบางจุดระหว่างค.ศ. 1480 และ 1482, Leonardo ได้พัดเอากันร่างสำหรับเครื่อง การใช้กลไกและรอก จะชกดิสก์ขนาดเล็กจากแผ่นโลหะร่าง Leonardo da Vinci's สำหรับอุปกรณ์สำหรับทำให้เลื่อม ร่างจาก Atlanticus ตซูบิชิที่ห้องพักที่ Biblioteca Ambrosiana ในมิลานเนื่องจากอุปกรณ์ก็ทำ เราไม่รู้ว่า ถ้า jack-of-all-trades เรอเนสซองซ์ฝันมันขึ้นไป glamourize gamurra เครื่องแต่งกายของผู้หญิงโดยทั่วไปแล้ว หรือ ถ้ามันมีวัตถุประสงค์เป็นประโยชน์บางอย่างมากกว่ากลับไปศตวรรษก่อนเลียวนาร์ด ได้ Tutankhamun (บี 1341-1323 บี) เมื่อค้นพบสุสานกษัตริย์ตันคาเมนในค.ศ. 1922 ดิสก์ sequinlike ทองพบเย็บลงบนเสื้อผ้าของรอยัลอียิปต์ จะถือว่าพวกเขาจะให้แน่ใจว่า เขาจะได้เงิน และ sartorially เตรียมสำหรับ afterlife ที่จักรเย็บผ้าโลหะและเหรียญลงบนเสื้อผ้าไม่เพียง prepping ในปรโลก ในความเป็นจริง การกำเนิดของคำว่า "เลื่อมสี" ได้เสมออ้างอิงให้เลือกมากมาย Sikka คำภาษาอาหรับหมายถึง "minting die" หรือ "เหรียญ" ในช่วงศตวรรษ 13 เหรียญทองผลิตในเวนิสที่เรียกว่า zecchino สำหรับศตวรรษ รูปแบบของ sikka และ zecchino ที่ใช้ในยุโรปและตะวันออกกลาง บังเอิญ ประเทศอังกฤษ พวกเขาไม่เลื่อม — พวกเขากำลัง spanglesหนังสงครามแต่งชุบกับเหรียญจีนทองเหลืองภาษาอังกฤษปุ่ม ศตวรรษที่ 18 หรือ 17 ด้วยความสมิธโซเนียนแห่งชาติพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ผ่านศูนย์บัณฑิต Bardโลหะมีค่าทองคำ และอื่น ๆ ลงบนเสื้อผ้าการตัดเย็บได้โดย ให้บริการเป็นสัญลักษณ์สถานะ ขโมยที่เสริม หรือแนะนำทางจิตวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีวิถีชีวิตขึ้น nomadic เหรียญถูกเก็บไว้ใกล้ตัว และกับเสื้อผ้า (ดูตัวอย่างข้างบน) นอกจากมีการเก็บข้อมูลที่ปลอดภัย เสื้อผ้า sequined สองเท่าเป็นแสดงอยู่ให้เลือกมากมายในสถานที่เช่นอียิปต์ อินเดีย และเปรู และ กับชีนแจ๋ของพวกเขา พวกเขามีความหมายไล่ภูตผีปีศาจตัวอย่างของวิธีเราสวมเลื่อมวันนี้มาจากสวน Plimoth สตรี waistcoat เว็บไซต์พิพิธภัณฑ์อธิบาย "สินค้าแฟชั่นของเสื้อผ้าได้รับความนิยมในไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 17 สำหรับผู้หญิงของศาล ขุนนาง และผู้ที่ประสบความสำเร็จระดับมั่งคั่ง" เสื้อ การทำซ้ำของเสื้อผ้าวิคตอเรียแอนด์อัลเบิร์ตพิพิธภัณฑ์ รวมถึงความน่าอัศจรรย์ 10000 เลื่อมด้นมือ โดยใช้เทคนิคอดีตอาสาสมัครรูปภาพ: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/plimoth-jacket-replica.jpgเสื้อ Plimoth โลหะสะท้อนแสงบางส่วนซึ่งเย็บเสื้อ Plimoth และชุด bonnets และเสื้ออื่น ๆ ในระหว่างศตวรรษ 17, 18 และ 19 — ทำเสื้อผ้าและอุปกรณ์ดูแฟนซี และแนวโน้มที่เติบโตขยายตัวอย่างมากหลังจากการค้นพบของเลื่อมในสุสานกษัตริย์ตันคาเมน ดิสก์รอบกลายเป็น ความโกรธทั้งหมดบนเสื้อผ้าในปี 1920 และทำโลหะโดยทั่วไป (จินตนาการ flapper การเต้นรำในชุดโดยพันโลหะเลื่อม)รูปภาพ: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/sequin_met_dress.jpgชุด Callot Soeurs เย็น นครพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ค.ศ. 1913ในช่วงทศวรรษ 1930 กระบวนการตุ๋น (สวัสดี Jell-O...) electroplate ผลิตไฟแช็กน้ำหนักรุ่นดิสก์โลหะเงา แต่อุปสรรคสำคัญหนึ่ง (นอกเหนือจากสีถูกตามเป้าหมาย) ว่า เลื่อมตุ๋นไม่เรื่องมาก พวกเขาจะละลายถ้าพวกเขามีเปียก หรือร้อนเกินไป ดังนั้น การติดอยู่ในพายุสามารถทำให้คุณใน sequinless sheath หรือ เป็นบล็อกแฟชั่นรักษากล่าว "ขาดเลื่อมสามารถ บอกรู้สึก" ตัวอย่าง ความอบอุ่นมือที่เปียกชื้นของคู่เต้นที่ด้านหลังของเครื่องแต่งกายสามารถละลายเลื่อม ในขณะที่ไม่ทำงานในลักษณะของพวกเขาบนเสื้อผ้า วันนี้พวกเขากลายเป็นรู้จักใน edibility ของพวกเขา ง่ายต่อการค้นหาสูตรให้ถูกปาก (แต่แน่นอนไม่มังสวิรัติ) เลื่อมจากตุ๋นในการตกแต่งเค้กและขนมอบคละ
การแปล กรุณารอสักครู่..
จะกลับศตวรรษก่อนเลียวนาร์ดมี Tutankhamun (1341 BC-1323 BC) เมื่อหลุมฝังศพของกษัตริย์ตุตันคาเมนถูกค้นพบในปี 1922, ดิสก์ sequinlike ทองถูกพบเย็บเสื้อผ้าบนพระราชอียิปต์ ก็สันนิษฐานว่าพวกเขาต้องการให้แน่ใจว่าเขาต้องการจะจัดทำทางการเงินและการแต่งตัวผู้ชายสำหรับชีวิตหลังความตาย. จักรเย็บผ้าโลหะมีค่าและเหรียญลงบนเสื้อผ้าที่ไม่ได้เพียงแค่เตรียมปรโลก ในความเป็นจริงที่มาของคำว่า "เลื่อม" ที่มีการอ้างอิงเสมอมั่งคั่ง Sikka คำภาษาอาหรับหมายถึง "เหรียญ" หรือ "เหรียญตาย." ในช่วงศตวรรษที่ 13 เหรียญทองที่ผลิตในเวนิซเป็นที่รู้จักกัน zecchino สำหรับศตวรรษรูปแบบของ Sikka zecchino และถูกนำมาใช้ในยุโรปและตะวันออกกลาง อนึ่งในอังกฤษพวกเขาไม่ได้เลื่อม-พวกเขากำลัง Spangles. ทองจักรเย็บผ้าและโลหะมีค่าอื่น ๆ ลงบนเสื้อผ้าที่เป็นมัลติฟังก์ชั่ที่ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์สถานะยับยั้งการโจรกรรมหรือคู่มือจิตวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีไลฟ์สไตล์ที่ท่องเที่ยวเพิ่มเติมเหรียญถูกเก็บไว้ใกล้เคียงกับร่างกายและยึดติดอยู่กับเสื้อผ้า (ดูตัวอย่างข้างต้น) นอกจากนี้จะมีค่าความปลอดภัยเสื้อผ้าปักเลื่อมสองเท่าแสดงโอ้อวดเป็นของความมั่งคั่งในสถานที่เช่นอียิปต์อินเดียและเปรูและมีเงาที่เห็นได้ชัดของพวกเขาที่พวกเขากำลังหมายถึงการขับไล่วิญญาณชั่วร้าย. ตัวอย่างของวิธีการที่เราสวมใส่เลื่อมในวันนี้มาจาก Plimoth แพลนเทชันของผู้หญิงเสื้อกั๊ก เว็บไซต์ของพิพิธภัณฑ์อธิบายว่า "รายการเหล่านี้แฟชั่นการแต่งกายได้รับความนิยมในช่วงไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 17 สำหรับผู้หญิงของศาลชั้นสูงและบรรดาผู้ที่ประสบความสำเร็จระดับหนึ่งของความมั่งคั่ง." แจ็คเก็ต, การทำสำเนาของเสื้อผ้าที่เป็น พิพิธภัณฑ์ Victoria and Albert, รวมถึงการเลื่อม 10,000 น่าอัศจรรย์มือเย็บโดยอาสาสมัครโดยใช้เทคนิคทางประวัติศาสตร์. บิตสะท้อนของโลหะเย็บลงบนเสื้อ Plimoth และชุด, หมวกและเสื้ออื่น ๆ ในช่วงที่ 17, 18 และ 19 ศตวรรษทำ เสื้อผ้าและอุปกรณ์เสริมลักษณะแฟนซี และแนวโน้มที่เพิ่มขึ้นชี้แจงหลังจากการค้นพบหลุมฝังศพในเลื่อม King Tut ของ ดิสก์รอบกลายเป็นทั้งหมดวิโรธบนเสื้อผ้าในปี ค.ศ. 1920 และถูกสร้างขึ้นมามักจะทำจากโลหะ (ลองนึกภาพการเต้นวัยรุ่นในชุดชั่งน้ำหนักลงโดยนับพันของเลื่อมโลหะ.) ในบางจุดระหว่าง 1480 และ 1482, เลโอนาร์โดวิปปิ้งด้วยกันร่างสำหรับเครื่องที่ใช้คันและรอกจะเจาะดิสก์ขนาดเล็กออกมาจากแผ่นโลหะเลโอนาร์โดดาวินชีร่างสำหรับอุปกรณ์สำหรับการทำเลื่อม ร่างจาก Codex Atlanticus ตั้งอยู่ที่ห้องสมุด Ambrosiana ในมิลาน. เนื่องจากอุปกรณ์ที่ไม่เคยทำจริงเราไม่ทราบว่าเรเนสซองแจ็คของการค้าทั้งหมดฝันให้มันขึ้นไปทำให้ชวนดู gamurra ที่การแต่งกายของผู้หญิงแบบฉบับของ เวลาหรือถ้ามีจุดประสงค์บางอย่างที่เป็นประโยชน์มากขึ้น. จะกลับศตวรรษก่อนเลียวนาร์ดมี Tutankhamun (1341 BC-1323 BC) เมื่อหลุมฝังศพของกษัตริย์ตุตันคาเมนถูกค้นพบในปี 1922, ดิสก์ sequinlike ทองถูกพบเย็บเสื้อผ้าบนพระราชอียิปต์ ก็สันนิษฐานว่าพวกเขาต้องการให้แน่ใจว่าเขาต้องการจะจัดทำทางการเงินและการแต่งตัวผู้ชายสำหรับชีวิตหลังความตาย. จักรเย็บผ้าโลหะมีค่าและเหรียญลงบนเสื้อผ้าที่ไม่ได้เพียงแค่เตรียมปรโลก ในความเป็นจริงที่มาของคำว่า "เลื่อม" ที่มีการอ้างอิงเสมอมั่งคั่ง Sikka คำภาษาอาหรับหมายถึง "เหรียญ" หรือ "เหรียญตาย." ในช่วงศตวรรษที่ 13 เหรียญทองที่ผลิตในเวนิซเป็นที่รู้จักกัน zecchino สำหรับศตวรรษรูปแบบของ Sikka zecchino และถูกนำมาใช้ในยุโรปและตะวันออกกลาง อนึ่งในอังกฤษพวกเขาไม่ได้เลื่อม-พวกเขากำลัง Spangles. การแต่งกายเครื่องหนังสงครามชุบด้วยเหรียญจีนและภาษาอังกฤษปุ่มทองเหลืองศตวรรษที่ 17 หรือ 18 มารยาทของพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติมิ ธ โซเนียนประวัติศาสตร์ธรรมชาติผ่านทางศูนย์การศึกษากวี. ทองจักรเย็บผ้าและโลหะมีค่าอื่น ๆ ลงบนเสื้อผ้าที่เป็นมัลติฟังก์ชั่ที่ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์สถานะยับยั้งการโจรกรรมหรือคู่มือจิตวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีไลฟ์สไตล์ที่ท่องเที่ยวเพิ่มเติมเหรียญถูกเก็บไว้ใกล้เคียงกับร่างกายและยึดติดอยู่กับเสื้อผ้า (ดูตัวอย่างข้างต้น) นอกจากนี้จะมีค่าความปลอดภัยเสื้อผ้าปักเลื่อมสองเท่าแสดงโอ้อวดเป็นของความมั่งคั่งในสถานที่เช่นอียิปต์อินเดียและเปรูและมีเงาที่เห็นได้ชัดของพวกเขาที่พวกเขากำลังหมายถึงการขับไล่วิญญาณชั่วร้าย. ตัวอย่างของวิธีการที่เราสวมใส่เลื่อมในวันนี้มาจาก Plimoth แพลนเทชันของผู้หญิงเสื้อกั๊ก เว็บไซต์ของพิพิธภัณฑ์อธิบายว่า "รายการเหล่านี้แฟชั่นการแต่งกายได้รับความนิยมในช่วงไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 17 สำหรับผู้หญิงของศาลชั้นสูงและบรรดาผู้ที่ประสบความสำเร็จระดับหนึ่งของความมั่งคั่ง." แจ็คเก็ต, การทำสำเนาของเสื้อผ้าที่เป็น พิพิธภัณฑ์ Victoria and Albert, รวมถึง 10,000 เลื่อมที่น่าอัศจรรย์มือเย็บโดยอาสาสมัครโดยใช้เทคนิคทางประวัติศาสตร์. ภาพ: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/plimoth-jacket-replica.jpg เสื้อ Plimoth บิตการสะท้อนแสงของโลหะเย็บลงบนเสื้อ Plimoth และชุด, หมวกและเสื้ออื่น ๆ ในช่วงที่ 17, 18 และ 19 ศตวรรษทำเสื้อผ้าและอุปกรณ์เสริมลักษณะแฟนซี และแนวโน้มที่เพิ่มขึ้นชี้แจงหลังจากการค้นพบหลุมฝังศพในเลื่อม King Tut ของ ดิสก์รอบกลายเป็นทั้งหมดวิโรธบนเสื้อผ้าในปี ค.ศ. 1920 และถูกสร้างขึ้นมามักจะทำจากโลหะ (ลองนึกภาพการเต้นวัยรุ่นในชุดชั่งน้ำหนักลงโดยนับพันของเลื่อมโลหะ.) ภาพ: http://blogs.smithsonianmag.com/threaded/files/2012/12/sequin_met_dress.jpg Callot Soeurs ชุดราตรี, พิพิธภัณฑ์ศิลปะเมโทร, 1913 ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ซึ่งเป็นกระบวนการด้วยไฟฟ้าเจลาติน (สวัสดี Jell-O ... ) ผลิตรุ่นน้ำหนักเบาของดิสก์เงาโลหะ แต่หนึ่งในอุปสรรคสำคัญ (นอกเหนือจากสีที่ถูกนำ-based) เป็นที่เลื่อมเจลาตินเป็นจู้จี้จุกจิก; พวกเขาจะละลายถ้าพวกเขาได้เปียกหรืออบอุ่นเกินไป ดังนั้นการได้รับการติดอยู่ในพายุฝนฟ้าคะนองอาจจะทำให้คุณอยู่ในฝัก sequinless หรือเป็นแฟชั่นบล็อกดองกล่าว "เลื่อมหายไปสามารถบอกเรื่องราว." ยกตัวอย่างเช่นความอบอุ่นของมือชื้นคู่เต้นรำของที่ด้านหลังของชุดจะละลายเลื่อม ในขณะที่ไม่ทำงานได้สำหรับความยืนยาวของชีวิตบนเสื้อผ้าในวันนี้พวกเขาได้กลายเป็นที่รู้จักสำหรับการคุยโวของพวกเขา มันง่ายที่จะหาสูตรที่จะทำให้อร่อย (แม้ว่าไม่แน่นอนมังสวิรัติ) เลื่อมจากเจลาตินในการตกแต่งเค้กและขนมอบสารพัน
การแปล กรุณารอสักครู่..
กลับไปหลายศตวรรษก่อนที่เลนเนิร์ดมีตุตันคามุน ( ต่อยก่อนคริสต์ศักราชหรือ B.C . ) เมื่อกษัตริย์ Tut หลุมฝังศพถูกค้นพบในปี 1922 , ทอง sequinlike ดิสก์พบเย็บเสื้อผ้าอียิปต์ราชวงศ์ของ สันนิษฐานว่าพวกเขาจะให้แน่ใจว่า เขาจะต้องมีเงิน และ sartorially เตรียมสำหรับชีวิตหลังความตาย
เย็บโลหะมีค่าและเหรียญลงบนเสื้อผ้าไม่ใช่แค่เตรียมสำหรับปรโลก ในความเป็นจริงต้นกำเนิดของคำว่า " เลื่อม " ได้เสมอคือความมั่งคั่ง คำภาษาอาหรับที่สิกขาหมายถึง " เหรียญ " หรือ " เหรียญตาย " ในช่วงศตวรรษที่ 13 เหรียญทอง ที่ผลิตในเมืองเวนิสเป็นที่รู้จักกันเป็น zecchino . สำหรับหลายศตวรรษ , การเปลี่ยนแปลงของสิกขา zecchino และถูกใช้ในยุโรปและตะวันออกกลาง อนึ่ง ในอังกฤษ พวกเขาไม่ได้เลื่อมพวกเขาเครื่องประดับ .
จักรเย็บผ้าทองและโลหะมีค่าอื่น ๆลงบนเสื้อผ้าได้โดย ให้บริการเป็นสัญลักษณ์สถานะ , ขโมย deterrent หรือคู่มือจิตวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีชีวิตเร่ร่อนมาก เหรียญเก็บใกล้ชิดกับร่างกายและติดเสื้อผ้า ( เห็นตัวอย่างข้างต้น ) นอกจากนี้ เพื่อเก็บรักษาของมีค่า เสื้อผ้าประดับด้วยเลื่อมเท่าที่โอ้อวดแสดงความมั่งคั่งในสถานที่เช่นอียิปต์อินเดีย และ เปรู และ กับ ชีน การจ้องมองของพวกเขามีความหมายเพื่อปัดวิญญาณชั่วร้าย
ตัวอย่างของวิธีการที่เราสวมเสื้อกั๊กเลื่อมวันนี้มาจากการ plimoth สวนป่าของผู้หญิง เว็บไซต์พิพิธภัณฑ์อธิบาย " เหล่านี้ รายการที่ทันสมัยของชุดเป็นที่นิยมในไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 17 สำหรับผู้หญิงศาล ขุนนางและผู้ที่ได้บรรลุระดับหนึ่งของความมั่งคั่ง
เย็บโลหะมีค่าและเหรียญลงบนเสื้อผ้าไม่ใช่แค่เตรียมสำหรับปรโลก ในความเป็นจริงต้นกำเนิดของคำว่า " เลื่อม " ได้เสมอคือความมั่งคั่ง คำภาษาอาหรับที่สิกขาหมายถึง " เหรียญ " หรือ " เหรียญตาย " ในช่วงศตวรรษที่ 13 เหรียญทอง ที่ผลิตในเมืองเวนิสเป็นที่รู้จักกันเป็น zecchino . สำหรับหลายศตวรรษ , การเปลี่ยนแปลงของสิกขา zecchino และถูกใช้ในยุโรปและตะวันออกกลาง อนึ่ง ในอังกฤษ พวกเขาไม่ได้เลื่อมพวกเขาเครื่องประดับ .
จักรเย็บผ้าทองและโลหะมีค่าอื่น ๆลงบนเสื้อผ้าได้โดย ให้บริการเป็นสัญลักษณ์สถานะ , ขโมย deterrent หรือคู่มือจิตวิญญาณ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับผู้ที่มีชีวิตเร่ร่อนมาก เหรียญเก็บใกล้ชิดกับร่างกายและติดเสื้อผ้า ( เห็นตัวอย่างข้างต้น ) นอกจากนี้ เพื่อเก็บรักษาของมีค่า เสื้อผ้าประดับด้วยเลื่อมเท่าที่โอ้อวดแสดงความมั่งคั่งในสถานที่เช่นอียิปต์อินเดีย และ เปรู และ กับ ชีน การจ้องมองของพวกเขามีความหมายเพื่อปัดวิญญาณชั่วร้าย
ตัวอย่างของวิธีการที่เราสวมเสื้อกั๊กเลื่อมวันนี้มาจากการ plimoth สวนป่าของผู้หญิง เว็บไซต์พิพิธภัณฑ์อธิบาย " เหล่านี้ รายการที่ทันสมัยของชุดเป็นที่นิยมในไตรมาสแรกของศตวรรษที่ 17 สำหรับผู้หญิงศาล ขุนนางและผู้ที่ได้บรรลุระดับหนึ่งของความมั่งคั่ง
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- Massachusetts Institute
- Ridden
- ถ้าไม่สนใจไยดี แค่เลิก
- Soft cheeses(such as feta,Brie and Camem
- Apparatus
- You're a sweet talker.
- In Thailand, where many beautiful places
- ฉันไม่สามารถเทียบกับพวกหล่อนได้
- indicating
- In my graduation year
- ฉันซ้อมกีฬา
- Why Halloween meet October 31 of each ye
- Printer not responding.
- ERP5 provides Enterprise Grade Customer
- who is going to a concert with me.
- ในช่วงเวลาตอนปิดเทอมเดือนตุลาคมที่ผ่านมา
- so will the Hong Kong dollar
- Person based
- chinese car firms are diversifying into
- ฉันมีน้องชาย 1 คน
- เนื้อบด
- enter data
- ฉันจึงอยากให้เพื่อนๆลองค้นหาตนเองได้แล้ว
- Who welcomes visitors at the front of a
