LeadersFinancing developmentBeyond

Leaders
Financing development
Beyond aid
An unheralded meeting in Africa is a way to get beyond sterile arguments about development
Jul 11th 2015

LATER this year governments around the world will make sweeping commitments in two of the most important areas of global public policy, development and the environment. They will do so by signing up to two compacts: the first a vast wishlist of sustainable-development goals at a meeting in New York in September; the second a global treaty to rein in climate change in Paris in December. These promises will mean practically nothing without money. Hence the significance of a third, far less-heralded conference, on financing development, that is due to be held in Addis Ababa on July 13th-16th.
The Addis event provides a platinum opportunity to move development financing away from a sterile debate about aid. For decades, the test of whether rich countries are serious about improving global welfare has been how much money they are willing to hand over. But aid has long provided a small share of development finance, compared with money raised via taxation or from private investors (see article)—and its share is dwindling further. Developing-country governments are raising more than $10 trillion a year domestically, dwarfing aid flows of about $140 billion. The real question for Addis is what constitutes the right balance between aid, concessional loans, borrowing and taxes.
Advertisement

The guiding principle is that the shift away from aid should be encouraged. Aid has its uses. But it makes countries less accountable for spending decisions and, in the long run, undermines good governance. In many poor countries, public revenue accounts for less than 15% of GDP, compared with an average tax take for rich countries of 34%. At such low levels, it is impossible to provide even basic education, health care or law and order. These are areas where the government has to play a big role, either directly (running schools and hospitals) or through co-ordination, regulation and the provision of funds. These things are also vital to growth. So, counter-intuitive though it may sound, poor countries often need more, not less, government. At the conference, they should set an informal target for themselves of raising and spending 20% of GDP.
Western countries can help make that threshold achievable. Poor and middle-income countries fear that foreign firms operating on their territories run rings around naive and inexperienced taxmen. Encouraging corporate transparency, especially by piercing the murky layers of beneficial ownership, would help. But developing countries must bear the main burden of improvement themselves. They need to simplify their tax systems and broaden the base, to make tax collections easier, perhaps using aid money for technical assistance (at the moment only 1% of aid goes on tax systems).
Developing countries’ biggest financing need is for infrastructure. But the match between their huge unmet demand and sources of private capital needs to be improved. To encourage a bigger market for infrastructure bonds, governments at Addis should urge development banks (such as the World Bank) to offer a wider, more standardised menu of credit guarantees. Western agencies also ought to develop new financing mechanisms to help municipalities in emerging markets tap capital markets. Given the rate of urbanisation in Africa and Asia, the difference between good and bad development will be largely determined by cities. If the Addis conference can shift the spotlight away from aid and on to these questions, it will be a Cinderella that outshines its Ugly Sisters in Paris and New York.

Leaders
Financing development
Beyond aid
An unheralded meeting in Africa is a way to get beyond sterile arguments about development
Jul 11th 2015

LATER this year governments around the world will make sweeping commitments in two of the most important areas of global public policy, development and the environment. They will do so by signing up to two compacts: the first a vast wishlist of sustainable-development goals at a meeting in New York in September; the second a global treaty to rein in climate change in Paris in December. These promises will mean practically nothing without money. Hence the significance of a third, far less-heralded conference, on financing development, that is due to be held in Addis Ababa on July 13th-16th.
The Addis event provides a platinum opportunity to move development financing away from a sterile debate about aid. For decades, the test of whether rich countries are serious about improving global welfare has been how much money they are willing to hand over. But aid has long provided a small share of development finance, compared with money raised via taxation or from private investors (see article)—and its share is dwindling further. Developing-country governments are raising more than $10 trillion a year domestically, dwarfing aid flows of about $140 billion. The real question for Addis is what constitutes the right balance between aid, concessional loans, borrowing and taxes.
Advertisement

The guiding principle is that the shift away from aid should be encouraged. Aid has its uses. But it makes countries less accountable for spending decisions and, in the long run, undermines good governance. In many poor countries, public revenue accounts for less than 15% of GDP, compared with an average tax take for rich countries of 34%. At such low levels, it is impossible to provide even basic education, health care or law and order. These are areas where the government has to play a big role, either directly (running schools and hospitals) or through co-ordination, regulation and the provision of funds. These things are also vital to growth. So, counter-intuitive though it may sound, poor countries often need more, not less, government. At the conference, they should set an informal target for themselves of raising and spending 20% of GDP.
Western countries can help make that threshold achievable. Poor and middle-income countries fear that foreign firms operating on their territories run rings around naive and inexperienced taxmen. Encouraging corporate transparency, especially by piercing the murky layers of beneficial ownership, would help. But developing countries must bear the main burden of improvement themselves. They need to simplify their tax systems and broaden the base, to make tax collections easier, perhaps using aid money for technical assistance (at the moment only 1% of aid goes on tax systems).
Developing countries’ biggest financing need is for infrastructure. But the match between their huge unmet demand and sources of private capital needs to be improved. To encourage a bigger market for infrastructure bonds, governments at Addis should urge development banks (such as the World Bank) to offer a wider, more standardised menu of credit guarantees. Western agencies also ought to develop new financing mechanisms to help municipalities in emerging markets tap capital markets. Given the rate of urbanisation in Africa and Asia, the difference between good and bad development will be largely determined by cities. If the Addis conference can shift the spotlight away from aid and on to these questions, it will be a Cinderella that outshines its Ugly Sisters in Paris and New York.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ผู้นำพัฒนาทางการเงินนอกเหนือจากความช่วยเหลือการประชุม unheralded ในแอฟริกาจะได้รับนอกเหนือจากอาร์กิวเมนต์กอซเกี่ยวกับการพัฒนา2015 11 ก.ค.หลังปีนี้รัฐบาลทั่วโลกจะทำให้ผูกพันกวาดในสองพื้นที่สำคัญของนโยบายสาธารณะส่วนกลาง พัฒนา และสิ่งแวดล้อม พวกเขาจะทำได้ โดยลงชื่อกระชับสอง: แรกสิ่งที่ปรารถนาใหญ่ของเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนที่ประชุมที่กรุงนิวยอร์กในเดือนกันยายน สองสนธิสัญญาสากลการบังเหียนในการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในกรุงปารีสในเดือนธันวาคมนี้ สัญญาเหล่านี้จะหมายถึง ทางปฏิบัติอะไรที่ไม่ มีเงิน ดังนั้น ความสำคัญของบุคคลที่สาม ไกลน้อยยกย่องว่า การประชุม การเงิน การพัฒนาที่ได้ครบกำหนดที่จะจัดขึ้นในแอดดิสอบาบา 13-16 กรกฎาคมเหตุการณ์แอดให้โอกาสแพลทินัมเพื่อย้ายเงินพัฒนาจากการอภิปรายกอซเกี่ยวกับความช่วยเหลือ สำหรับทศวรรษที่ผ่านมา การทดสอบของประเทศร่ำรวยว่าเป็นร้ายแรงเกี่ยวกับการเพิ่มสวัสดิการส่วนกลางแล้วเงินพวกเขายินดีที่จะมอบ แต่ความช่วยเหลือจึงให้หุ้นขนาดเล็กของพัฒนาทางการเงิน เมื่อเทียบกับเงินที่เพิ่มขึ้นผ่าน ทางภาษี หรือ จากนักลงทุนส่วนตัว (โปรดดูบทความ) — และ dwindling ใช้ร่วมกันเพิ่มเติม รัฐบาลประเทศกำลังพัฒนาจะเพิ่มกว่า $10 ล้านล้านปีในประเทศ dwarfing ขั้นตอนการช่วยเหลือของประมาณ $140 พันล้าน คำถามจริงแอดเป็นสิ่งที่ก่อความสมดุลระหว่างความช่วยเหลือ เงินกู้การยินยอม กู้ยืมเงิน และภาษีโฆษณาเป็นหลักคือ ว่า กะจากความช่วยเหลือควรได้รับการสนับสนุน ช่วยใช้ได้ แต่มันทำให้ประเทศน้อยรับผิดชอบในการตัดสินใจในการใช้จ่าย และ ทำลายในระยะยาว การกำกับดูแลกิจการที่ดี ในประเทศยากจน บัญชีรายได้สาธารณะน้อยกว่า 15% ของ GDP เปรียบเทียบกับการใช้ภาษีเฉลี่ยสำหรับประเทศรวย 34% ในระดับต่ำสุดดังกล่าว มันเป็นไปไม่ได้เพื่อให้การศึกษาขั้นพื้นฐานได้ ดูแลสุขภาพ หรือกฎหมาย และระเบียบ เหล่านี้เป็นพื้นที่ที่รัฐบาลมีบทบาทเป็นใหญ่ อย่างใดอย่างหนึ่งโดยตรง (ใช้โรงเรียนและโรงพยาบาล) หรือประสาน ข้อบังคับ และบทบัญญัติของกองทุน สิ่งเหล่านี้ยังมีความสำคัญต่อการเจริญเติบโต Counter-intuitive ดังนั้นแม้ว่ามันอาจฟัง ประเทศยากจนมักจะต้องเพิ่มเติม ไม่หัก รัฐบาล ที่ประชุม พวกเขาควรตั้งเป้าหมายอย่างไม่เป็นทางการสำหรับตัวเองเลี้ยง และการใช้จ่าย 20% ของ GDPประเทศตะวันตกสามารถช่วยทำให้ทำได้ ประเทศที่ยากจน และเห็นกลัวว่า บริษัทต่างประเทศที่ทำงานบนเขตแดนของตนทำการวงรอบขำน่า taxmen มือใหม่ ส่งเสริมความโปร่งใสขององค์กร โดยเฉพาะอย่างยิ่ง โดยการเจาะชั้นขุ่นของเจ้าเป็นประโยชน์ จะได้ แต่ประเทศกำลังพัฒนาต้องแบกภาระงานหลักของการปรับปรุงตัวเอง พวกเขาต้องการระบบภาษี และขยายฐาน เพื่อให้เรียกเก็บเงินภาษีเงินช่วยเหลือได้ง่ายขึ้น บางทีใช้ขอความช่วยเหลือทางเทคนิค (ในขณะที่ระบบภาษีไปเพียง 1% ของความช่วยเหลือ)ต้องการทางการเงินของประเทศกำลังพัฒนาที่ใหญ่ที่สุดในโครงสร้างพื้นฐานได้ แต่ต้องปรับปรุงการจับคู่ระหว่าง unmet ความใหญ่และแหล่งเงินทุนส่วนตัวของพวกเขา เพื่อส่งเสริมให้เป็นตลาดใหญ่สำหรับโครงสร้างพื้นฐานพันธบัตร รัฐบาลที่แอดควรกระตุ้นให้ธนาคารพัฒนา (เช่นธนาคารโลก) ให้กว้างขึ้น มากขึ้นแบบเมนูการค้ำประกันสินเชื่อ หน่วยงานตะวันตกก็ควรพัฒนากลไกทางการเงินใหม่เพื่อช่วยให้อำเภอในตลาดประปาตลาดทุนเกิดใหม่ กำหนดอัตราของแอฟริกาและเอเชีย ความแตกต่างระหว่างดี และเลวจะใหญ่ตามเมือง ถ้าประชุมแอดสามารถกะความโดดเด่น จากความช่วยเหลือ และ ระบบคำถามเหล่านี้ มันจะเป็นซินเดอเรลล่าที่ outshines ของน้องสาวที่น่าเกลียดในปารีสและนิวยอร์ก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ผู้นำการจัดหาเงินทุนการพัฒนานอกเหนือจากความช่วยเหลือของการประชุมที่ฆ้องในทวีปแอฟริกาเป็นวิธีที่จะได้รับนอกเหนือจากการขัดแย้งผ่านการฆ่าเชื้อเกี่ยวกับการพัฒนา11 กรกฎาคม 2015 ต่อมานี้รัฐบาลปีทั่วโลกจะทำให้ภาระผูกพันกวาดในสองของพื้นที่ที่สำคัญที่สุดของนโยบายสาธารณะระดับโลกในการพัฒนาและสิ่งแวดล้อม . พวกเขาจะทำเช่นนั้นด้วยการลงนามถึงสองอัดคือครั้งแรกสิ่งที่ปรารถนาใหญ่ของเป้าหมายการพัฒนาอย่างยั่งยืนในที่ประชุมในนิวยอร์กในเดือนกันยายน; ที่สองสนธิสัญญาทั่วโลกเพื่อบังเหียนในการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศในกรุงปารีสในเดือนธันวาคม สัญญาเหล่านี้จะไม่มีความหมายอะไรในทางปฏิบัติไม่มีเงิน ดังนั้นความสำคัญของบุคคลที่สามที่ห่างไกลการประชุมน้อยธรรมดาในการพัฒนาการจัดหาเงินทุนที่มีกำหนดจะจัดขึ้นในแอดิสอาบาบาใน 13-16 กรกฎาคม. กรณีที่แอดิสให้โอกาสที่ทองคำจะย้ายเงินทุนการพัฒนาออกไปจากการอภิปรายที่ผ่านการฆ่าเชื้อเกี่ยวกับความช่วยเหลือ . สำหรับทศวรรษที่ผ่านการทดสอบว่าประเทศร่ำรวยที่มีความร้ายแรงเกี่ยวกับการปรับปรุงสวัสดิการทั่วโลกได้รับเงินเท่าไหร่พวกเขายินดีที่จะถึงมือ แต่ได้ให้ความช่วยเหลือระยะยาวหุ้นขนาดเล็กของเงินทุนการพัฒนาเมื่อเทียบกับเงินเพิ่มขึ้นผ่านการจัดเก็บภาษีหรือจากการลงทุนภาคเอกชน (ดูบทความ) และส่วนแบ่งของมันจะลดน้อยลงไปอีก รัฐบาลประเทศกำลังพัฒนามีการเพิ่มมากขึ้นกว่า $ 10000000000000 ปีในประเทศสะโอดสะองกระแสเกี่ยวกับความช่วยเหลือของ $ 140,000,000,000 คำถามที่แท้จริงสำหรับแอดิสเป็นสิ่งที่ถือว่าสมดุลระหว่างความช่วยเหลือเงินให้กู้ยืม concessional กู้ยืมและภาษี. โฆษณาหลักการก็คือการเปลี่ยนแปลงไปจากความช่วยเหลือควรได้รับการส่งเสริม มีการใช้ความช่วยเหลือของ แต่ก็จะทำให้ประเทศมีความรับผิดชอบน้อยสำหรับการใช้จ่ายในการตัดสินใจและในระยะยาวทำลายกำกับดูแลที่ดี ในประเทศที่ยากจนจำนวนมากบัญชีรายได้ของประชาชนไม่น้อยกว่า 15% ของ GDP เมื่อเทียบกับค่าใช้ภาษีเฉลี่ยสำหรับประเทศที่อุดมไปด้วย 34% ในระดับที่ต่ำดังกล่าวก็เป็นไปไม่ได้ที่จะให้การศึกษาขั้นพื้นฐานแม้กระทั่งการดูแลสุขภาพหรือกฎหมายและระเบียบ เหล่านี้เป็นพื้นที่ที่รัฐบาลจะต้องมีบทบาทสำคัญทั้งทางตรง (ที่ทำงานโรงเรียนและโรงพยาบาล) หรือผ่านการประสานงานการควบคุมและการจัดหาเงินทุน สิ่งเหล่านี้ยังมีความสำคัญต่อการเจริญเติบโต ดังนั้นเคาน์เตอร์แม้ว่ามันอาจเสียงประเทศที่ยากจนมักจะต้องมากขึ้นไม่น้อยกว่ารัฐบาล ในการประชุมครั้งที่พวกเขาควรกำหนดเป้าหมายทางการสำหรับตัวเองในการเลี้ยงดูและการใช้จ่าย 20% ของ GDP. ประเทศตะวันตกสามารถช่วยให้เกณฑ์ที่ทำได้ ประเทศที่ยากจนและมีรายได้ปานกลางกลัวว่า บริษัท ต่างชาติดำเนินงานในดินแดนของพวกเขาวิ่งไปรอบ ๆ แหวน taxmen ไร้เดียงสาและไม่มีประสบการณ์ ส่งเสริมความโปร่งใสขององค์กรโดยเฉพาะอย่างยิ่งการเจาะชั้นหมอกของความเป็นเจ้าของประโยชน์จะช่วยให้ แต่ประเทศกำลังพัฒนาจะต้องแบกรับภาระหลักของการปรับปรุงตัวเอง พวกเขาจำเป็นต้องลดความซับซ้อนของระบบภาษีของพวกเขาและขยายฐานเพื่อให้คอลเลกชันภาษีง่ายขึ้นอาจจะใช้เงินช่วยเหลือเพื่อขอความช่วยเหลือทางเทคนิค (ในขณะเพียง 1% ของความช่วยเหลือไปในระบบภาษี). การพัฒนาประเทศจำเป็นต้องจัดหาเงินทุนที่ใหญ่ที่สุดคือสำหรับโครงสร้างพื้นฐาน แต่การแข่งขันระหว่างอุปสงค์กระทําของพวกเขาขนาดใหญ่และแหล่งที่มาของเงินทุนภาคเอกชนต้องมีการปรับปรุง เพื่อส่งเสริมให้เป็นตลาดที่ใหญ่กว่าสำหรับพันธบัตรโครงสร้างพื้นฐานที่รัฐบาลควรผลักดันให้แอดิธนาคารเพื่อการพัฒนา (เช่น World Bank) ที่จะนำเสนอในวงกว้างเมนูมาตรฐานมากขึ้นของการค้ำประกันสินเชื่อ หน่วยงานของเวสเทิร์ก็ควรจะพัฒนากลไกการจัดหาเงินทุนใหม่ที่จะช่วยให้เทศบาลในตลาดเกิดใหม่แตะตลาดทุน ได้รับอัตราการขยายตัวของเมืองในแอฟริกาและเอเชียที่แตกต่างระหว่างการพัฒนาที่ดีและไม่ดีจะถูกกำหนดโดยส่วนใหญ่ในเมือง หากการประชุมสามารถเปลี่ยนแอดิสปอตไลท์ออกไปจากความช่วยเหลือและคำถามเหล่านี้ก็จะเป็นลูกเมียน้อยที่ outshines น้องสาวน่าเกลียดในปารีสและนิวยอร์ก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

นอกจากความช่วยเหลือทางการเงิน การพัฒนาผู้นำการ unheralded
การประชุมในแอฟริกาเป็นวิธีที่จะได้รับนอกเหนือจากเป็นหมันข้อโต้แย้งเกี่ยวกับการพัฒนา
ก.ค. 11 2015

ต่อมาในปีนี้รัฐบาลทั่วโลกจะทำให้กวาดทางสองที่สำคัญที่สุดของโลก ด้านนโยบายสาธารณะและการพัฒนาสภาพแวดล้อม พวกเขาจะทำเช่นนั้นโดยการลงทะเบียนกับสองชิ้นงาน :ครั้งแรกเป็นสิ่งที่ปรารถนามากของการพัฒนาที่ยั่งยืน เป้าหมายในการประชุมในนิวยอร์กในเดือนกันยายน ; 2 ) สนธิสัญญาที่จะบังเหียนในการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศในกรุงปารีสในเดือนธันวาคม สัญญาเหล่านี้จะหมายถึงเกือบไม่มีเงินเลย ดังนั้นความสำคัญของ 3 น้อยกว่า heralded ประชุมการพัฒนาทางการเงินที่เป็น เนื่องจาก จัดขึ้นใน แอดดิส อบาบา เมื่อวันที่ 13th-16th .
เหตุการณ์ Addis มี โอกาสที่จะย้ายเงินแพลทินัมการพัฒนาไปจากการอภิปรายที่เป็นหมันเกี่ยวกับความช่วยเหลือ สำหรับทศวรรษที่ผ่านมา , ทดสอบว่าประเทศที่ร่ำรวยเป็นร้ายแรงเกี่ยวกับการปรับปรุงสวัสดิการทั่วโลกได้รับเท่าใดเงินที่พวกเขาเต็มใจที่จะยื่นให้ แต่ช่วยได้ให้หุ้นขนาดเล็ก การเงิน การพัฒนาเมื่อเทียบกับเงินที่เพิ่มขึ้นผ่านทางภาษี หรือจากนักลงทุนเอกชน ( ดูบทความ ) และหุ้นของ บริษัท จะลดน้อยลงต่อไป รัฐบาลของประเทศที่พัฒนาจะเพิ่มมากกว่า $ 10 ล้านต่อปีในประเทศ dwarfing ช่วยไหลประมาณ $ 140 ล้าน คำถามที่แท้จริงสำหรับแอดคือสิ่งที่ถือว่าสมดุลระหว่างช่วยเหลือเงินให้กู้ยืม concessional ยืมและภาษี .

โฆษณาหลักการก็คือการเปลี่ยนแปลงไปจากความช่วยเหลือควรได้รับการส่งเสริม ช่วยให้มีการใช้ แต่มันก็ทำให้ประเทศน้อยรับผิดชอบสำหรับการใช้จ่ายและการตัดสินใจในระยะยาวจะทำลายหลักธรรมาภิบาล ในประเทศยากจนหลายบัญชีรายได้ของประชาชนน้อยกว่า 15% ของ GDP เมื่อเทียบกับภาษีเฉลี่ยใช้ประเทศรวย 34 ล้านบาท ในระดับต่ำมากมันเป็นไปไม่ได้ที่จะให้แม้แต่การศึกษาขั้นพื้นฐาน , การดูแลสุขภาพ หรือ กฎหมายและระเบียบ ซึ่งเป็นพื้นที่ที่รัฐบาลมีบทบาทใหญ่ทั้งโดยตรง ( ใช้โรงเรียนและโรงพยาบาล ) หรือผ่านการประสานงาน การควบคุมและการจัดหาเงินทุน สิ่งเหล่านี้ยังสำคัญต่อการเจริญเติบโต ดังนั้น เคาน์เตอร์ที่ใช้งานง่ายแม้ว่ามันอาจเสียง ประเทศที่ยากจนมักจะต้องการมากขึ้น ไม่ใช่น้อยลง รัฐบาลในที่ประชุม พวกเขาควรตั้งค่าเป้าหมายสำหรับตัวเองของการเลี้ยงและการใช้จ่ายนอกระบบร้อยละ 20 ของ GDP .
ประเทศตะวันตกสามารถช่วยให้เกณฑ์ที่ประสบผลสำเร็จ ที่ยากจนและประเทศที่มีรายได้ปานกลาง กลัวว่า บริษัท ต่างประเทศที่ปฏิบัติในดินแดนของพวกเขาวิ่งวงแหวนรอบไร้เดียงสาและไม่มีประสบการณ์ taxmen . ส่งเสริมความโปร่งใสขององค์กรโดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยเจาะมือชั้นเป็นเจ้าของ เป็นประโยชน์ ก็อาจจะช่วยได้ แต่ประเทศกำลังพัฒนาต้องแบกภาระหลักของการปรับปรุงตนเอง พวกเขาต้องการที่จะลดความซับซ้อนของระบบภาษี และขยายฐานการจัดเก็บภาษีเพื่อให้ง่ายขึ้น อาจใช้ความช่วยเหลือเงินสำหรับความช่วยเหลือด้านเทคนิค ( ในช่วงเวลาเพียง 1 % ของความช่วยเหลือไปในระบบภาษี ) .
ประเทศกำลังพัฒนาที่ใหญ่ที่สุดทางการเงินต้องเป็นโครงสร้างพื้นฐาน แต่การแข่งขันระหว่างความต้องการ unmet ของพวกเขาขนาดใหญ่ และแหล่งที่มาของเงินทุนส่วนบุคคลต้องได้รับการปรับปรุง เพื่อกระตุ้นตลาดที่ใหญ่กว่าสำหรับพันธบัตรโครงสร้างพื้นฐาน รัฐบาล ใน แอดดิส ควรแนะนำให้ธนาคารเพื่อการพัฒนา ( เช่น World Bank ) ให้กว้างขึ้น เพิ่มเมนูมาตรฐานของเครดิตการันตีหน่วยงานตะวันตกยังต้องพัฒนากลไกการเงินใหม่เพื่อช่วยให้เทศบาลในตลาดแตะทุนตลาดเกิดใหม่ ให้อัตราการขยายตัวของเมืองในแอฟริกาและเอเชีย ความแตกต่างระหว่างดีและไม่ดีจะถูกกําหนดโดยส่วนใหญ่พัฒนาเมือง ถ้าการประชุมแอดสามารถเปลี่ยนจุดสนใจจากการช่วยเหลือ และคำถามเหล่านี้มันจะเป็นซินเดอเรลล่าที่ outshines ขี้เหร่ในปารีสและนิวยอร์ก

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.