Sue RaglandThe HeroMy mother's pare

Sue Ragland
The Hero
My mother's parents came from Hungary, but my grandfather was educated in Germany. Even though Hungarian was his native language, he preferred German to all the other languages he spoke. It seems he was able to hold a conversation in nine languages, but was most comfortable in German. Every morning, before going to his office, he read the German language newspaper, which was American owned and published in New York.

My grandfather was the only one in his family to come to the United States. He still had relatives living in Europe. When the first World War broke out, he lamented the fact that if my uncle, his only son had to go, it would be cousin fighting against cousin. In the early days of the war, my grandmother implored him to stop taking the German newspaper and to take an English language paper, instead. He scoffed at the idea, explaining that the fact that it was in German did not make it a German newspaper, but only an American newspaper, printed in German. But my grandmother insisted, if only that the neighbors not see him read it and think he was German. So, under duress, he finally gave up the German newspaper.

One day, the inevitable happened and my Uncle Milton received his draft notice. My Grandparents were very upset, but my mother, his little sister was ecstatic. Now she could brag about her soldier brother going off to war. She was ten years old and my uncle, realizing how he was regarded by his little sister and all of her friends, went out and bought them all service pins, which meant that they had a loved one in the service. All the little girls were delighted. When the day came for him to leave, his whole regiment, in their uniforms, left together from the same train station. There was a band playing and my mother and her friends came to see him off. Each one wore her service pin and waved a small American flag, cheering the boys, as they left.

The moment came and the soldiers, all rookies, none of whom had had any training, but who had nevertheless all been issued, uniforms, boarded the train. The band played and the crowd cheered. Although no one noticed, I'm sure my grandmother had a tear in her eye for the only son, going off to war. The train groaned as if it knew the destiny to which it was taking its passengers, but it soon it began to move. Still cheering and waving their flags, the band still playing, the train slowly departed the station.

< 2 >
It had gone about a thousand yards when it suddenly ground to a halt. The band stopped playing, the crowd stopped cheering. Everyone gazed in wonder as the train slowly backed up and returned to the station. It seemed an eternity until the doors opened and the men started to file out. Someone shouted, "It's the armistice. The war is over." For a moment, nobody moved, but then the people heard someone bark orders at the soldiers. The men lined up formed into two lines, walked down the steps and, with the band in tow, playing a Sousa march, paraded down the street, as returning heroes, to be welcomed home by the assembled throng. As soon as the parade ended they were, immediately, mustered out of the army. My mother said it was a great day, but she was just a little disappointed that it didn't last a tiny bit longer. The next day my uncle returned to his job, and my grandfather resumed reading the German newspaper, which he read until the day he died.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Sue Ragland
เดอะฮีโร่
ผู้ปกครองของเด็ก ๆ ที่มาจากประเทศฮังการี แต่ปู่ของฉันได้รับการศึกษาในประเทศเยอรมนี แม้ว่าฮังการีเป็นภาษาพื้นเมืองของเขา เขาต้องเยอรมันทั้งหมดในภาษาอื่น ๆ เขาพูด ดูเหมือนว่า เขาสามารถเก็บการสนทนาภาษาเก้า แต่สะอาดมากที่สุดในเยอรมัน ทุกเช้า ก่อนที่จะไป อ่านหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมัน ซึ่งเป็นอเมริกันเป็นเจ้าของ และตีพิมพ์ในนิวยอร์ก

ปู่ของฉันเป็นหนึ่งในครอบครัวมาสู่สหรัฐอเมริกา นอกจากนี้เขายังมีญาติที่อาศัยอยู่ในยุโรป เมื่อสงครามโลกครั้งหนึ่งเกิดขึ้น เขา lamented ความจริงที่ว่าถ้าลุงของฉัน ลูกชายของเขาเท่านั้นก็ไป มันจะสู้รบกับญาติลูกพี่ลูกน้อง ในยุคแรกของสงคราม ยายของฉัน implored เขาหยุดถ่ายหนังสือพิมพ์เยอรมัน และใช้กระดาษเป็นภาษาอังกฤษ แทน เขา scoffed ที่คิด อธิบายว่า ความจริงที่ว่ามันเป็นภาษาเยอรมันได้ไม่ทำให้หนังสือพิมพ์เยอรมัน แต่เฉพาะอเมริกาหนังสือพิมพ์ พิมพ์ในเยอรมัน แต่ยายของฉัน ยืนยัน ถ้าเพียงแต่ที่บ้านไม่ดูเขาก็อ่าน และคิดว่า เขาถูกเยอรมัน ภายใต้การข่มขู่บังคับ อื่น ๆ เขาให้ขึ้นเยอรมันหนังสือพิมพ์ในที่สุด

วันหนึ่ง การหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เกิดขึ้น และมิลตันลุงของฉันได้รับหมายเรียกของเขา ปู่ย่าตายายของฉันก็พอใจมาก แต่คุณแม่ น้องน้อยสุขสันต์ ตอนนี้ เธอสามารถฝอยเกี่ยวกับพี่ชายของเธอทหารไปออกศึก เธอสิบปีและลุงของฉัน ตระหนักถึงว่าเขาถูกถือ โดยน้องน้อยและเพื่อน ๆ ของเธอ ทั้งหมด ออกไป และซื้อพวกเขาทั้งหมดบริการพิน ซึ่งหมายความ ว่า พวกเขารักในการบริ การ สาวน้อยทั้งหมดมีความยินดี เมื่อวันที่มาเขาปล่อย กองทหารของเขาทั้งหมด ในเครื่องแบบของพวกเขา ซ้ายกันจากสถานีเดียวกัน มีวงดนตรีเล่นและแม่ และเพื่อนของเธอมาดูเขาปิด แต่ละคนสวมขาเธอบริการ และ waved ธงอเมริกันขนาดเล็ก เชียร์เด็กผู้ชาย เป็นพวกเขาซ้าย

ขณะนี้มา และทหาร rookies ทั้งหมด ไม่มีใครเคยมีการฝึกอบรมใด ๆ แต่ที่มีอย่างไรก็ตามทั้งหมดออก เครื่องแบบ โดยสารรถไฟ วงที่เล่นและฝูงชนที่โห่ร้อง ถึงแม้ว่าไม่มีใครสังเกตเห็น ฉันว่า ยายของฉันมีน้ำตาในตาของเธอสำหรับบุตรเท่านั้น ไปออกสงคราม รถไฟ groaned ว่า ก็รู้ชะตากรรมซึ่งก็คือการผู้โดยสาร แต่มันเร็วมันเริ่มที่จะย้าย ยังเชียร์ และโบกธงของพวกเขา วงยัง เล่น รถไฟช้าออกเดินทางสถานี

< 2 >
มันก็หายไปประมาณพันหลาเมื่อได้ดินก็สะดุดหยุดชะงัก วงหยุดเล่น ฝูงชนหยุดเชียร์ ทุกคนจ้องในสงสัยเป็นสำรอง แล้วส่งกลับไปยังสถานีรถไฟ เหมือนเป็นผู้ชอบธรรมจนประตูเปิด และคนเริ่มยื่นออก บางคนตะโกน "มันเป็นการสงบศึก สงครามได้มากกว่า" ช่วง ไม่มีใครย้าย แต่แล้ว ได้ยินคนเปลือกใบสั่งที่ทหาร คนที่ตั้งเรียงรายขึ้นเป็นสองบรรทัด เดินก้าวลง และ วงในใย เล่นมีนาคม Sousa ชักเย่อถนน เป็นฮีโร่ ยินดีบ้าน โดยนั่งประกอบความ ทันทีที่สิ้นสุดแห่ พวก ทันที mustered จากกองทัพ แม่ของฉันว่า มันเป็นวันดี แต่เธอเพียงเล็กน้อยหวังว่า มันไม่นาน tiny บิต วันลุงของฉันกลับไปงาน และปู่ของฉันดำเนินต่อการอ่านภาษาเยอรมันหนังสือพิมพ์ การอ่านจนกระทั่งวันที่เขาตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซูแร๊
ฮีโร่
พ่อแม่ของแม่ของฉันมาจากฮังการี แต่คุณปู่ของฉันได้รับการศึกษาในประเทศเยอรมนี แม้ว่าฮังการีเป็นภาษาพื้นเมืองของเขาเขาชอบเยอรมันทุกภาษาอื่น ๆ ที่เขาพูด มันดูเหมือนว่าเขาก็สามารถที่จะถือการสนทนาในเก้าภาษา แต่ก็สะดวกสบายมากที่สุดในเยอรมัน ทุกเช้าก่อนที่จะไปทำงานของเขาเขาอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมันซึ่งเป็นชาวอเมริกันที่เป็นเจ้าของและการตีพิมพ์ในนิวยอร์กปู่ของฉันเป็นเพียงคนเดียวในครอบครัวของเขาที่จะมาไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา เขายังคงมีญาติที่อาศัยอยู่ในยุโรป เมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโพล่งออกมาเขาอาลัยความจริงที่ว่าถ้าลุงของฉันลูกชายคนเดียวของเขาที่จะไปก็จะเป็นญาติของการต่อสู้กับญาติ ในวันแรกของสงครามยายของฉันอ้อนวอนให้เขาหยุดการหนังสือพิมพ์เยอรมันและที่จะใช้กระดาษภาษาอังกฤษแทน เขาเย้ยหยันความคิดที่อธิบายว่าข้อเท็จจริงที่ว่ามันอยู่ในเยอรมันไม่ได้ทำให้มันหนังสือพิมพ์เยอรมัน แต่เพียงหนังสือพิมพ์อเมริกันพิมพ์ในเยอรมัน แต่คุณยายของฉันยืนยันว่าถ้าเพียงว่าเพื่อนบ้านไม่เห็นเขาอ่านมันและคิดว่าเขาเป็นชาวเยอรมัน ดังนั้นภายใต้การข่มขู่ในที่สุดเขาก็ให้ขึ้นหนังสือพิมพ์เยอรมันวันหนึ่งที่หลีกเลี่ยงไม่เกิดขึ้นและมิลตันลุงของฉันได้รับการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าร่างของเขา ปู่ย่าตายายของฉันก็เสียใจมาก แต่แม่ของฉันน้องสาวคนเล็กของเขาก็มีความสุข ตอนนี้เธอสามารถคุยโวเกี่ยวกับพี่ชายของทหารของเธอจะออกไปทำสงคราม เธอเป็นสิบปีและลุงของผมทราบว่าเขาได้รับการยกย่องจากน้องสาวคนเล็กของเขาและเพื่อนของเธอก็ออกไปและซื้อมาหมุดบริการซึ่งหมายความว่าพวกเขารักในการให้บริการ ทั้งหมดสาวน้อยต่างก็ยินดี เมื่อวันนั้นมาถึงเขาจะออกจากทั้งทหารในเครื่องแบบของพวกเขาออกจากกันจากสถานีรถไฟเดียวกัน มีวงดนตรีที่เล่นเป็นแม่ของเธอและเพื่อนของฉันมาดูเขาออก แต่ละคนสวมขาบริการของเธอและโบกธงชาติอเมริกันขนาดเล็กเชียร์เด็กเช่นที่พวกเขาทิ้งไว้ขณะมาและทหาร, ล่วงหน้าทั้งหมดไม่มีใครได้มีการฝึกอบรมใด ๆ แต่ที่มีทั้งหมดยังคงออกเครื่องแบบขึ้น รถไฟ วงดนตรีที่เล่นและฝูงชนเชียร์ แม้ว่าจะไม่มีใครสังเกตเห็นฉันแน่ใจว่าคุณยายของฉันมีน้ำตาในดวงตาของเธอสำหรับลูกชายคนเดียวจะออกไปทำสงคราม รถไฟครางราวกับว่ามันรู้ชะตากรรมที่มันกำลังผู้โดยสาร แต่มันเร็ว ๆ นี้มันก็เริ่มที่จะย้าย ยังคงเชียร์และโบกธงวงดนตรียังเล่นรถไฟช้าออกสถานี<2> มันได้หายไปประมาณหนึ่งพันหลาเมื่อมันก็บดให้หยุด วงดนตรีหยุดเล่นฝูงชนหยุดเชียร์ ทุกคนจ้องมองในสงสัยขณะที่รถไฟช้าสำรองและกลับมาที่สถานี มันดูเหมือนนิรันดร์จนประตูเปิดและคนเริ่มที่จะยื่นออกมา ใครบางคนตะโกนว่า "มันเป็นศึก. สงครามที่มีมากกว่า". สำหรับช่วงเวลาที่ไม่มีใครย้าย แต่แล้วคนที่ได้ยินบางคนคำสั่งซื้อเปลือกไม้ที่ทหาร ผู้ชายเรียงรายขึ้นที่เกิดขึ้นเป็นสองสายเดินลงบันไดและกับวงดนตรีในพ่วงเล่นมีนาคมเซาซา, ขบวนไปตามถนนที่เป็นวีรบุรุษที่กลับมาจะได้รับการต้อนรับที่บ้านโดยฝูงชนที่ชุมนุม ทันทีที่ขบวนแห่สิ้นสุดวันที่พวกเขาทันทีรวบรวมออกมาจากกองทัพ แม่ของฉันบอกว่ามันเป็นวันที่ดี แต่เธอเป็นเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ผิดหวังที่มันไม่ได้มีอายุการใช้ bit เล็ก ๆ อีกต่อไป ในวันรุ่งขึ้นลุงของผมกลับไปทำงานของเขาและคุณปู่ของฉันกลับมาอ่านหนังสือพิมพ์เยอรมันซึ่งเขาอ่านจนกว่าจะถึงวันที่เขาตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พ่อแม่พระเอกซู Ragland ของแม่ของฉันมาจากฮังการี แต่คุณปู่ของฉันคือการศึกษาในเยอรมัน แม้ว่าภาษาอังกฤษเป็นภาษาของเขา เขาชอบเยอรมันทั้งหมดอื่น ๆ ภาษาที่เขาพูด ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถระงับการสนทนาในเก้าภาษา แต่เป็นความสะดวกสบายมากที่สุดในเยอรมัน ทุกๆเช้าก่อนไปทำงาน เขาอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาเยอรมันซึ่งเป็นชาวอเมริกันที่เป็นเจ้าของและได้รับการตีพิมพ์ใหม่ในนิวยอร์ก

ปู่ของฉันเป็นเพียงหนึ่งในครอบครัวของเขามาไปยังสหรัฐอเมริกา เขายังคงมีญาติอาศัยอยู่ในยุโรป เมื่อสงครามโลกครั้งที่หนึ่งโพล่งออกมา เขาเสียใจจริงที่ว่าถ้าคุณลุงของฉัน ลูกชายคนเดียวของเขาไป มันก็เป็นญาติที่ต่อสู้กับญาติ ในวันแรกของสงครามคุณยายขอให้เขาเลิกรับหนังสือพิมพ์เยอรมันและใช้กระดาษภาษาอังกฤษแทน เขาไม่เชื่อในความคิด อธิบายว่า ความจริงมันอยู่ใน เยอรมัน ไม่ได้ทำให้มันเป็นหนังสือพิมพ์เยอรมัน แต่เป็นหนังสือพิมพ์อเมริกัน ตีพิมพ์ในเยอรมัน แต่คุณยายยืนยัน ถ้าเพียงว่าเพื่อนบ้านไม่เห็นเขาอ่านมันและคิดว่าเขาคือเยอรมัน ดังนั้น ปลายกระบอกปืนในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ หนังสือพิมพ์เยอรมัน

วันนึง ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เกิดขึ้น และลุงมิลตันได้ร่างประกาศ ปู่โกรธมาก แต่แม่และน้องสาวของเขาถูกสุดๆ ตอนนี้เธอสามารถอวดพี่ทหารเธอจะไปสงคราม อายุ 10 ปี และลุงของฉัน รู้ตัวว่าเขาถูกถือโดยน้องสาวและเพื่อนของเธอออกไปและซื้อพวกเขาทั้งหมดหมุดบริการ ซึ่งหมายความว่าพวกเขามีความรักในงานบริการ บรรดาสาวน้อยก็ยินดี เมื่อถึงวันที่เขาจากไป ทหารทั้งหมดของเขา ในเครื่องแบบของพวกเขาออกไปด้วยกัน จากสถานีรถไฟเหมือนกัน มีวงดนตรีเล่นแม่และเพื่อนของเธอมาหาเขา แต่ละคนใส่ชุดขาบริการของเธอและโบกมือธงอเมริกาขนาดเล็กเชียร์เด็กเช่นที่พวกเขาซ้าย

เดี๋ยวมา และทหารทั้งหมด มือใหม่ ไม่มีบุคคลที่มีการฝึกอบรมใด ๆแต่ที่ได้อย่างไรก็ตามทั้งหมดออก เครื่องแบบ โดยสารรถไฟ วงดนตรีที่เล่นและฝูงชนเชียร์ . แต่ไม่มีใครสังเกตเห็น ฉันแน่ใจว่า ยายก็ร้องไห้เธอลูกชายคนเดียว ไปสงครามรถไฟครางราวกับรู้ชะตากรรมที่พาผู้โดยสาร แต่ไม่นานมันก็เริ่มขยับ ยังเชียร์และโบกธงของพวกเขา วงดนตรียังเล่น รถไฟออกจากสถานีช้าๆ

< 2 >
ได้ไปประมาณพันหลา เมื่อจู่ๆพื้นดินต้องหยุดชะงัก วงดนตรีหยุดบรรเลง ฝูงชนหยุดเชียร์ทุกคนจ้องมองอย่างสงสัยขณะที่รถไฟถอยช้าๆและกลับไปที่สถานี มันดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด จนประตูเปิด และผู้ชายเริ่มยื่นออกมา มีคนตะโกนว่า " มันเป็นศึก . สงครามจบแล้ว " ชั่วขณะหนึ่ง ไม่มีใครย้าย แต่คนได้ยินคนเปลือกคำสั่ง ที่ทหาร ผู้ชายที่ขึ้นเรียงรายขึ้นเป็นสองเส้น เดินลงตามขั้นตอนและมีวงดนตรีมาด้วยเล่น ซูซา มีนาคม แห่ไปตามถนน ขณะที่กลับวีรบุรุษที่จะได้รับการต้อนรับกลับบ้าน โดยรวมตัวกันมุง . ทันทีที่พาเหรดจบลงพวกเขา , ทันที , รวบรวมจากกองทัพ แม่บอกว่า มันเป็นวันที่ยอดเยี่ยม แต่เธอแค่ผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ได้สุดท้ายเล็กน้อยอีกต่อไป วันต่อมาคุณลุงกลับมาเพื่องานของเขาและคุณปู่ของฉันต่อการอ่านหนังสือพิมพ์ เยอรมัน ซึ่งเขาอ่าน จนถึงวันที่เขาเสียชีวิต