Hume's empiricist approach to philo

Hume's empiricist approach to philosophy places him with John Locke, George Berkeley, Francis Bacon, and Thomas Hobbes as a British Empiricist.[2] Beginning with his A Treatise of Human Nature (1739), Hume strove to create a total naturalistic science of man that examined the psychological basis of human nature. Against rationalists, Hume held that passion rather than reason governs human behaviour. He argued against the existence of innate ideas, postulating that humans can have knowledge only of the objects of experience, and the relations of ideas, calling the rest "nothing but sophistry and illusion",[3] a dichotomy later given the name Hume's fork. He also argued that inductive reasoning, and therefore causality, cannot, ultimately, be justified rationally: our belief in causality and induction instead results from custom, habit, and experience of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีของฮูม empiricist ปรัชญาเขา กับจอห์นล็อก จอร์จเบิร์กลีย์ เบคอน Francis มัส ฮอบส์ Thomas เป็น Empiricist อังกฤษ [2] เริ่มต้นกับเขา A ตำรับของธรรมชาติมนุษย์ (1739), ฮูม strove สร้างวัฒนารวมของคนที่ตรวจสอบข้อมูลพื้นฐานจิตใจของธรรมชาติของมนุษย์ ต่อ rationalists ฮูมถือความรักที่มากกว่าเหตุผลควบคุมพฤติกรรมมนุษย์ เขาโต้เถียงกับการดำรงอยู่ของความคิดโดยธรรมชาติ postulating ว่า มนุษย์สามารถมีความรู้เฉพาะของประสบการณ์ และความสัมพันธ์ของความคิด เรียกส่วนเหลือ "อะไรแต่ sophistry และภาพลวงตา", [3] dichotomy ที่ให้ส้อมของฮูมชื่อในภายหลัง เขายังโต้เถียงว่า เหตุผลเชิงอุปนัย และ causality ไม่สามารถ สุด ได้รับการพิสูจน์ลูก: ความเชื่อของเราใน causality และการเหนี่ยวนำแต่ผลจากการกำหนดเอง นิสัย และประสบการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธี empiricist ของฮูมปรัชญาสถานที่ที่เขากับจอห์นล็อคจอร์จเบิร์กลีย์, ฟรานซิสเบคอนและโทมัสฮอบส์เป็น empiricist อังกฤษ. [2] เริ่มต้นด้วยหนังสือของเขาธรรมชาติของมนุษย์ (1739) ฮูมพยายามที่จะสร้างวิทยาศาสตร์ธรรมชาติรวมของมนุษย์ ที่ตรวจสอบพื้นฐานทางจิตวิทยาของธรรมชาติของมนุษย์ กับ rationalists ฮูมจัดขึ้นความรักที่มากกว่าเหตุผลที่ควบคุมพฤติกรรมของมนุษย์ เขาแย้งกับการดำรงอยู่ของความคิดโดยธรรมชาติที่ยืนยันว่ามนุษย์สามารถมีความรู้เฉพาะของวัตถุที่มีประสบการณ์และความสัมพันธ์ของความคิดที่เรียกส่วนที่เหลือ "ไม่มีอะไร แต่ตบตาและภาพลวงตา" [3] ขั้วต่อมาได้รับชื่อทางแยกของฮูม . นอกจากนี้เขายังเป็นที่ถกเถียงกันว่าเหตุผลอุปนัยและดังนั้นจึงเวรกรรมไม่สามารถท้ายที่สุดเป็นธรรมมีเหตุผล: ความเชื่อของเราในการก่อให้เกิดการเหนี่ยวนำและส่งผลให้แทนจากที่กำหนดเองนิสัยและประสบการณ์ของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฮูมเป็น empiricist แนวทางปรัชญาที่เขา กับ จอห์น ล๊อค จอร์จเบิร์กลีย์ , ฟรานซิส เบคอน และ โทมัส ฮอบส์เป็น empiricist อังกฤษ [ 2 ] เริ่มต้นด้วยบทความเกี่ยวกับธรรมชาติของมนุษย์ ( 1739 ) , ฮูมพยายามจะสร้างวิทยาศาสตร์ทางธรรมชาติทั้งหมดที่คนตรวจสอบพื้นฐานทางจิตวิทยาของมนุษย์ rationalists ต่อต้าน ,ฮูมจัดขึ้นที่อารมณ์มากกว่าเหตุผลควบคุมพฤติกรรมของมนุษย์ เขาโต้เถียงกับการดำรงอยู่ของความคิด innate postulating มนุษย์สามารถมีความรู้เฉพาะของวัตถุของประสบการณ์และความสัมพันธ์ของความคิด เรียกพักผ่อน " แต่ไม่มีอะไรได้อย่างไร และภาพลวงตา " , [ 3 ] เป็นขั้วต่อมาให้ ชื่อของฮูมส้อม เขายังถกเถียงกันอยู่ว่าอุปนัยเหตุผลและความสัมพันธ์ , จึง ,ไม่ ที่ สุด เป็น ธรรมอย่างมีเหตุผล : ความเชื่อของเราในวิธี induction แทนผลจากเอง นิสัย และประสบการณ์ของ